maar uit het niets
gevangen
in mijn zelf gesponnen web
zit ik te staren
naar het geluk van jou en mij
langzaam breken de draden
van het samen zijn
uit het niets
is ineens alles verdwenen
in het andere niets
ik kijk je aan
met mijn ogen vol tranen
omdat ik besef
dat het liefhebben
soms zomaar
zijn eigen weg
naar niets kan gaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten