Gisteravond met vriend Frans naar de voorstelling over het leven van Wim Sonneveld geweest, helemaal gaaf weer. Natuurlijk hebben we onze oude tactiek uit de kast gehaald, Frans werkt overdag, ik ga rond 16.00 rijden naar Rotterdam om mijn auto te parkeren bij de Capelse brug en ga dan met de metro naar het centrum van Rotterdam waar vriend Frans dan stralend en wel op mij zal staan te wachten. We gaan samen heerlijk bijkletsen en eten in onze favoriete pizzatent en daarna naar de voorstelling. Het voordeel van dit is dat je dus goedkoper uit bent met parkeren, omdat het parkeren in de stad vreselijk duur is, en ik zo ook gemakkelijker de weg terug kan vinden als ik onverhoopt alleen terug moet rijden. Het voordeel is ook dat je gewoon lekker kan opschieten zo. De voorstelling is prachtig, al moet ik zeggen dat ik me niet kon behoeden voor de gedachte dat in het begin ze er niet in zaten, maar gaande weg de voorstelling, ging het goed en kwam het los. De nummers, veel bekende, maar ook veel onbekende nummers van Sonneveld.
De musical is zo mooi in opzet dat het mij bleef boeien na de eerste koude water stappen. Mariska van kolck en Thomas Cammaert, prachtige spelers die echt iets kunnen. De vertolking van Mariska als Conny Stuart met haar liedje uit een musical van Annie, Ik hoef alleen maar even zo te doen, prachtig, alsof Conny er echt staat, en ik vind dat ze een eigen show moet krijgen over het leven van Conny Stuart, omdat ze dat volgens mij geweldig zal doen. Daarnaast is het een feest der herkenning, daarnaast het schitterende lied "Het lachen dat we samen deden" Als afscheids lied prachtig dat ik de tekst hier toch wil neer zetten en de uitvoering van Willeke.. zo mooi
Het lachen dat we samen deden,
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij.
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden.
Nu dat het lachen me vergaat
En mij het huilen nader staat
Nu alles mis is, alles mis
En niets meer, niets meer over is
Van alles wat we samen waren
Van alles wat weloverdacht
Was opgekweekt, tot bloei gebracht
Nu van die tuin, van onze tuin
Niets over is dan enkel puin
En dode bloemen, dode blaren,
Nu alles weg is en verloren
Blijf ik, de hemel weet waarom,
Nog steeds dat lachen in me horen.
Het lachen dat we samen deden,
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij.
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden.
Nu ik weer leer alleen te zijn
Om 's morgens op te staan met pijn
Te werken enkel met het doel
Verdoving van te veel gevoel
Nu van mijn vrienden geen van allen
Nog redden kan wat is vergaan
Nu is weer voor dat bed moet staan
Met te veel pillen, te veel drank
En weten dat ik godzijdank
Straks weer een keer in slaap mag vallen
Nu alles weg is en verloren
Blijf ik de hemel weet waarom
Nog steeds dat lachen in me horen.
Het lachen dat we samen deden,
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij.
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden.
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij.
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden.
Nu dat het lachen me vergaat
En mij het huilen nader staat
Nu alles mis is, alles mis
En niets meer, niets meer over is
Van alles wat we samen waren
Van alles wat weloverdacht
Was opgekweekt, tot bloei gebracht
Nu van die tuin, van onze tuin
Niets over is dan enkel puin
En dode bloemen, dode blaren,
Nu alles weg is en verloren
Blijf ik, de hemel weet waarom,
Nog steeds dat lachen in me horen.
Het lachen dat we samen deden,
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij.
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden.
Nu ik weer leer alleen te zijn
Om 's morgens op te staan met pijn
Te werken enkel met het doel
Verdoving van te veel gevoel
Nu van mijn vrienden geen van allen
Nog redden kan wat is vergaan
Nu is weer voor dat bed moet staan
Met te veel pillen, te veel drank
En weten dat ik godzijdank
Straks weer een keer in slaap mag vallen
Nu alles weg is en verloren
Blijf ik de hemel weet waarom
Nog steeds dat lachen in me horen.
Het lachen dat we samen deden,
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij.
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden.
Neef en Cindy Bell als de liftster, die Wim Sonneveld na diens hartaanval naar het ziekenhuis bracht en in werkelijkheid tot op de dag van vandaag een mysterieus persoon is.
Niet eerder zal Tony Neef zo’n zware rol gespeeld hebben als die van zanger / acteur / cabaretier Wim Sonneveld. Twee uur lang staat Neef op de bühne in de productie van Albert Verlinde Entertainment. Het mag gezegd: het is de rol van zijn leven, hoe goed de rest van de cast ook is.
Sonneveld geldt met Toon Hermans en Wim Kan als ‘één van de grote drie’, heeft ontelbaar veel liedjes achterlaten, speelde zowel solo als in groepen in het theater en maakte meer dan zevenhonderd keer furore in de musical My Fair Lady. Hij was bovendien homoseksueel in een tijd dat je dat als BN’er verborgen hield. Sterker nog, hij had zelfs twee mannenliefdes tegelijk met de oudere Huub Janssen en de jongere Friso Wiegersma. Genoeg stof dus voor een musical over een legende, maar ja, komend voorjaar is hij wel al veertig jaar dood. Sonneveld stierf op 56-jarige leeftijd in een ziekenhuis aan een hartstilstand (hij lag daar om te herstellen van een eerste hartaanval).
Oubolligheid ligt dus op de loer, net als theaterzalen gevuld met grijze harenpubliek. Of dat laatste het geval is moet de tournee door heel Nederland leren, maar van het oubolligheidgevaar is grotendeels geen sprake. Ook jongeren lieten na de première weten te hebben genoten. Pieter van de Waterbeemd heeft als scriptschrijver gezorgd voor een interessante voorstelling waarin zo’n beetje het hele leven van Sonneveld aan bod komt.
We zien de man die op jonge leeftijd zijn moeder verloor en een vader had die vooral vond dat Wimpie hard moest werken in de kruidenierszaak. De homoseksualiteit komt aan de orde en vooral de problemen die Sonneveld kreeg door van twee walletjes te eten. Beide liefdes leverden Sonneveld nog teksten ook, dus dan ligt jaloezie al snel op de loer. Maar ook de maar voortdurende onzekerheid van de artiest komt in het eenvoudige décor van schuivende panelen en doeken aan bod. Als hij eens slechte kritieken in de kranten krijgt, schreeuwt hij ‘rotpubliek, rotmuziek, rotland, rotresencenten’. We leren ook dat hij tot aan zijn dood voor elk optreden misselijk van de zenuwen was. En dat Sonneveld de tekst van zijn grootste hit Het Dorp niet zelf heeft geschreven. Dat laatste kwam bij ondergetekende even binnen als een schok.
Sonnevelds verhaal wordt verteld vanaf het moment dat hij in februari 1974 in het ziekenhuis belandt. Zijn liftster die hij op het moment van zijn hartaanval in de auto had zitten en hem naar het ziekenhuis heeft gereden, is in werkelijkheid een mysterieus persoon gebleven. In deze voorstelling komt zij bij Sonneveld op bezoek, neemt het publiek mee in Sonnevelds leven en beschouwt dat leven ook. De liftster is een erg fijne rol van Cindy Bell, die zichtbaar geniet van deze Sonneveld, al heeft ze de legende niet zelf kunnen meemaken.
Sowieso heeft regisseur Eddy Habbema een ijzersterke cast bij elkaar gekregen. Mariska van Kolck is op dreef als Conny Stuart, de vrouw die het meest met Sonneveld speelde en ongetwijfeld met hem
zou zijn getrouwd als hij geen homo was. Jan Elbertse is uitstekend als oudere vriend Huub, maar ook als Sonnvelds vader en een kort moment als Simon Carmiggelt. Sandra Jonkman debuteert zeer verdienstelijk. Zij studeert nog aan de opleiding tot musicalactrice, maar maakt al indruk in tal van personages, waaronder Joantine, het nichtje dat door Sonneveld in de watten werd gelegd. Voor Jonkman moet het tijdens de première extra spannend zijn geweest dat ‘de echte’ Joantine Sonneveld in de zaal zat. Thomas Cammaert is de allerbeste als het gaat om de bijrollen. Dit multitalent, dat de afgelopen week een nominatie voor de Musical Awards kreeg voor zijn rol in HEMA de Musical, zet op weergaloze wijze de jonge geliefde Friso neer. Humor (timing), zang, acteren… het klopt bij Cammaert allemaal.
Maar de grootste pluim gaat naar hoofdrolspeler Tony Neef. Wat een bak tekst heeft deze 52-jarige Amsterdammer te verstouwen gekregen. Neef geeft je het gevoel dat je echt naar Wim Sonneveld zit te kijken. Als een acteur dat lukt, hoeven we er op deze plaats daarom niet meer over te zeggen dan dat. Voor wie eerder genoot van de tv-serie Moeder Ik Wil Bij De Revue en voor iedereen die van een verhaal over een interessante man houdt: gaat dat zien. Tony Neef verdient net zo’n groot publiek als toen hij ooit begon in Miss Saigon. Ook zonder grijze haren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten