doe maar wat jij wilt......

Aan het einde van de lessen over het leven van Carmen, een project over pesten waarin het kind Carmen centraal staat leg ik altijd een aapje in het midden van de klas. Hierbij zeg ik altijd, doe maar wat jij wilt, ga je gang. Na een wat onwennig geschuifel wijs ik iemand aan die mag beginnen, ik kies ook bewust voor iemand waarvan ik weet dat hij/ zij de toon zal gaan zetten in het negatieve. Gelukkig ken ik mijn leerlingen en weet ik wat ze kunnen gaan doen, zo nu dus ook weer. ( De leerlingen hebben al het begin van dit project een brief gehoord die ging over pesten, daarnaast hebben ze het verhaal gehoord over Jan, een jongen met prachtige oren, die op school aapje werd genoemd. Dit trok hij niet maar hij durfde niets te zeggen, en onderging het totdat hij in de derde klas zat, toen kon hij er niet meer tegen, hij is toen voor de trein gesprongen omdat het hem van binnen verscheurde. De kinderen luisteren ademloos, daarnaast haal ik altijd Tim Ribbering aan, het meisje dat voor de trein sprong door haar pesters opgejut, de jongen uit Wassenaar., ze horen de verhalen, ze schrikken en denken na... ) Ik leg de aap in het midden en ze mogen doen wat ze willen, dan pas zie je wat er gebeurt in een klas, de leerlingen gaan schoppen met de aap, ze trappen hem letterlijk alle hoeken van de klas in , individueel, daarnaast zitten ze elkaar op te jutten, ze staan er op te springen, vegen hun kont er mee af, en ze gaan steeds verder. Slechts een enkeling pakt de aap op en aait hem en legt hem neer op de plek waar hij lag, soms danst een kind even met aapje... Als elke leerling geweest is, pak de aap liefdevol op en zet hem op het podium en zet een bordje voor hem met de naam Jan... even is het stil en dan is het nog stiller.. men kijkt met verschrikte ogen en beginnen langzaam te beseffen wat ze hebben gedaan. Ik laat het even bezinken en dan ga ik beginnen met mijn verhaal, dat ik geschrokken ben, dat ik het erg vind wat ik zie, omdat ik dacht dat ze de link wel zouden hebben gelegd met het verhaal van Jan, maar doordat wat ik heb gezien ik ook besef dat ze allemaal helpen om Tim, dat meisje, Jan, en die jongen voor de trein te laten springen omdat niemand lief was voor het aapje. De kinderen zijn stil, de kinderen die hem wel liefdevol hebben opgepakt en hem hebben geaaid, geef ik een enorm compliment, zeg dat ik het zo goed vind wat ze doen, en dat ik zo blij met hun ben omdat Jan, of een gepest kind zich veilig voelt in deze klas, op hun kan je bouwen, ze breken door de groepsdruk heen. Daarna komen natuurlijk de verschoningen zoals ik dat noem . het is maar een knuffel, dan zeg ik alleen maar dat dat klopt maar dat ik schrik van hun gedrag, ik zeg alleen maar doe maar wat jij wilt, en dat het meteen negatief is, dat het slopen is, dat ze tegen elkaar schreeuwen hoe het moet, dat ze zeggen sloop hem, etc, Tevens dat een leerling zegt:  "Mag ik nog een keer, want ik heb me nog niet genoeg uitgeleefd! " ik schrik er van en benoem het wat ik zie, wat ze doen, en benoem ook dat als ik Jan zou zijn, ik me in deze klas zeker niet veilig zou voelen. Dat het me tegenvalt. Het mooie is dat ze steeds meer uit hun verschoningen worden gepraat door mij en ik zie ze klein worden.. ze schrikken.. en ze weten het niet meer op een gegeven moment. De jongen die van dat hij zich wilde uitleven, kwam naar mij toe na de les en zegt dat het mijn schuld is dat hij zich nu heel rot voelt, ik heb hem aangekeken, en alleen maar gezegd, jammer dat je het bij een ander neerlegt, jij hebt gedaan wat jij deed, het is jouw gedrag geweest wat je hebt laten zien ik heb niks daar aan gedaan, dus geef mij niet de schuld dat jij je rot voelt, je hebt jezelf gezien en misschien moet je daar maar mee leren dealen en wat aan doen, als ik je kan helpen ben je welkom.  Ik weet het het is heel hard wat ik doe, maar aan de andere kant deze kinderen zien films thuis van boven de 18 met geweld met doodschieten met slaan etc. Ik zit te huilen bij Spijt omdat het me steeds weer raakt, de onmacht van Jochem, dat wat ze met hem doen. Terwijl in de klassen dit al niets meer doet, totdat aapje om de hoek komt kijken en ze los gaan, dan pas ziek ik dat ik ze bereik en dat ze naast een grote bek een hart hebben en dat ze toch een geweten hebben en dat ze het begrijpen. Begrijp me niet verkeerd ik ben gek op mijn leerlingen ik hou van ze om hoe en wie ze zijn, alleen vind ik sommige gedrag niet echt goed en leuk van ze en dat benoem ik en spreek ik ze op aan en naar ik hoop werkt het. Al is het maar een heel klein zaadje wat ik er in leg dat ze gaan nadenken en de volgende keer heel erg nadenken voordat ze doen wat in hun opkomt... dat is al winst