Gek eigenlijk dat ik het me nu bedenk, ik dacht steeds dat oude scheerapparaat van mijn vader, wat moet ik er mee. Mijn moeder had het al neergelegd om hem weg te doen naar de kringloop, die hoefde ze niet mee zei ze, ik zei nog heel dapper ben ik met je eens dat gaat weg. Toch toen mijn moeder al weg was uit het oude huis, mijn neef vertrokken was, ben ik toch nog nadat ik op het kerkhof was geweest waar we mijn vader zijn as hebben uitgestrooid, ik het sneeuwklokje had gezien, terug gegaan het huis in en heb als nog het scheerapparaat gehaald. Ik zag hem namelijk weer voor mij zitten met zijn scheerapparaat in zijn hand, en dan zich scheren, hij trok zijn gezicht strak zodat hij nog gladder werd. Ik zie hem nog zitten in zijn hempje (toen in modieus lichtblauw, dat was net in, de witte waren uit) en dan scheren in de vroege ochtend. Hij rookte toen nog en zijn sigaar lag in de asbak voor hem op de tafel. Als hij klaar was, werd het apparaat zorgvuldig opgeruimd en schoongemaakt, en werd op zijn gezicht fresh- up gedaan.
de geur die je je leven lang achtervolgt als je niet op past. Het flesje dat je overal herkende met de metalen dep dopje. de geur zo doordringend dat je hem nooit meer kon vergeten. Ik kon het toch niet over mijn hart verkrijgen om dit apparaat in handen van vreemden te laten vallen dat kon niet en dat mocht niet voor mijn gevoel. Daarna toch nog snel een foto gemaakt van de kerk van waaruit mijn vader is weggebracht naar het crematorium waar hij daarna in rook is opgegaan. Ach dacht ik nog het was zon dappere man die vader van mij. Bij het zien van de sneeuwklokjes kreeg ik het even te kwaad, stond ik in de stromende regen toch nog wat tranen te laten om zijn heengaan. Het gevoel dat we hem toch achterlaten zonder ma, die nu ergens anders gaat wonen, maar toch het is goed dat weet ik en dat is prima het kan niet anders en beter dan dit, dus we mogen blij zijn dat ze er zoveel zin in heeft. Toch is ergens nu een hoofdstuk afgesloten omdat we weten dat ze nu echt overnieuw gaat beginnen en dus toch ook een beetje haar leven met mijn vader afsluit. Terwijl ik mijn gebruiksaanwijzing lees, bij de oude magnetron die ik mee kreeg van mijn moeder, vallen er zomaar twee briefjes naar beneden met het handschrift van mijn vader, wat er staat en waar het over gaat, geen idee maar wel erg mooi. Het zijn voor mij allemaal tekens dat het goed is en het goed zal gaan. Mijn moeder is er wel klaar voor en ze gaat geheid weer dingen doen waarvan we zeggen, nee he niet weer maar we zullen er om lachen zoals we de afgelopen dagen ook zoveel hebben gelachen met elkaar om mijn vader zijn streken en om wat hij uithaalde. Mijn moeder heeft in haar nieuwe flat een pracht van een hoekje gemaakt dat haar doet denken aan mijn vader, met het door hem gemaakte schilderij van een zeearend, daaronder zijn accordion, en zijn zakdoek dat hij altijd omhad. Ik ben nooit zo van de altaren maar het is haar manier om mijn vader bij zich te houden en dat is ook prima vind ik. kortom mijn vader is deze dagen niet uit ons geheugen geweest en dat is goed hij hoort erbij hoe dan ook.
 |
| het kerkje |
 |
| het sneeuwklokje |
 |
| het sneeuwklokje nog een keer |
 |
het bankje waar mijn vader graag zat,
daar vlak bij ligt zijn as. |
 |
briefjes met vaders
handschrift |
 |
het plekje van mijn vader
in het nieuwe huis
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten