vrijdag 31 januari 2020

downton abbey (film)



Nog nooit een aflevering gezien van deze serie, toch vroeg ik vriendin Paulien om mee te gaan naar deze film, mede omdat er een actrice in zit die ik zo geweldig vind dat ik haar spel niet wil missen,. Elke film waarin ik haar zie spelen is een succes.. alleen weet ik haar naam nooit te onthouden maar dat doet niets af aan de vreugde van het mogen kijken naar deze film

Van te voren heb ik heerlijk bij Nico en Paulien gegeten, hebben we lekker bijgekletst, daarna zijn Paulien en ik vertrokken naar de film. Paulien vertelde dat ze alles had gezien van deze serie, en dat dit voor haar wel een feest van herkenning zou zijn, dat klopte ook, tijdens de film zat ze met een brede glimlach te genieten van deze film.. ze genoot voor meer dan 100%, ik zat te kijken en moet zeggen dat ondanks dat ik de serie niet heb gezien ik ook erg genoten heb van deze film. De sfeer die is ontstaan, hoe ze de dingen doen, hoe ze spelen, de diverse plotjes prachtig. Het einde is wat All you need is love achtig maar dat mag vind ik. Het past wel erg bij de film. Geweldig dit. 

Een aanrader en voor de mensen die het niet weten de hele serie is te zien op NPO2 start, het kost je wel ong 3 euro per maand maar je kan dan wel alles zien van deze serie.. Mijn plannen voor de zomervakantie zijn al geregeld.. wat zal ik genieten



Recensie van de film:

Regie: Michael Engler | Cast: Michelle Dockery (Lady Mary Crawley), Maggie Smith (Violet Crawley), Allen Leech (Tom Branson), Joanne Froggatt (Anna Bates), Laura Carmichael (Lady Edith Crawley), Kate Phillips (Mary), Imelda Staunton (Lady Bagshaw), e.a. | Speelduur: 122 minuten | Jaar: 2019

Het is alweer bijna een decennium geleden dat het Downton Abbey-estate voor het eerst zijn deuren voor ons opende. Sindsdien bewonen de adellijke Crawleys het 'upstairs' van het gigantische landhuis en de tal- en kleurrijke bedienden het 'downstairs'. Downton Abbey is niet het eerste televisiedrama over deze Britse tegenstelling en zal ook niet de laatste zijn, maar de succesvolste is het zeker. Met een hele rits Emmy's, een handvol Golden Globes en tientallen miljoenen kijkers wereldwijd zijn zelfs in het huidige, overactieve streamlandschap weinig series die het beter doen. Nu de seriekoek na zes seizoenen toch echt op is, wordt de trouwe kijker - en dat zijn er nog steeds heel, heel veel - getrakteerd op een afsluitende speelfilm. Twee bonusuren doorbrengen met de vinnige douairière Violet Crawley, de innemende butler Mister Hughes en de ietwat simpele, maar o zo eerlijke keukenmeid Daisy, is hoe dan ook een traktatie. Toch?
De film opent met dezelfde stoomtrein als de televisieserie negen jaar geleden deed. Een visueel cirkeltje dat te waarderen valt. Toen bracht de puffende locomotief graaf Robert Crawleys nieuwe, met stok lopende en ietwat mysterieuze John Bates; nu brengt datzelfde stalen ros de brief van Buckingham Palace, waarin koning George en koningin Mary hun bezoek aan Downton Abbey aankondigen. Downton Abbeys reactie, zowel downstairs als upstairs, valt samen te vatten met: help, de koning komt. Deze deurrammer kan voldoende intrige introduceren, schandaal blootleggen en relaties doen wankelen voor een pittige aflevering van onze favoriete serie.

Helaas gebeurt dit niet. De grootste uitdaging die het bezoek van het koningspaar biedt, is dat de meereizende bedienden van Buckingham Palace onze geliefde lijfknechten, lakeien, dienstbodes en koks van Downton Abbey al dan niet succesvol proberen te vervangen tijdens het koninklijk bezoek. Deze softe verhaallijn is ook nog eens uitgewerkt als een matige aflevering van Baantjer.

Dat deze verhaallijn vooral downstairs treft, is zeker des Downton Abbeys. Want hoewel we ons graag zouden willen identificeren met de graaf, de gravin, of een van de succesvolle, maar gekrenkte knappe dochters van het huis, zijn het al zes seizoenen lang toch vooral de perikelen in het onderhuis waar we ons moeiteloos in herkennen. Eens het voetvolk, altijd het voetvolk, zeg maar (behalve als je de aangetrouwde chauffeur Tom Branson bent natuurlijk). En de intrige in het landhuis heeft zich door de seizoenen heen continu langs de schaal van gravitasdrama tot kitscherige soap bewogen; ook dat is niets nieuws en niks om je voor te schamen. Maar het gekonkel in deze speelfilm lijkt zich nergens op die schaal te bevinden. Ook de snel weggemoffelde aanslag op koning George en de nooit echt mysterieuze erfeniszaak leveren werkelijk nul dramatische spanning.

Toch zijn alle miljoenen fans, onder wie zeshonderdduizend tv-kijkende Nederlanders, waarschijnlijk blij dat ze twee extra uren Downton Abbey-vermaak hebben gekregen. Men kan weer twee uur verdrinken in betere tijden met mooiere kleren en een helderder afgebakende moraal. En de personages openbaren zich zoals gehoopt. De karaktertrekken zijn misschien iets vereenvoudigd voor de paar mensen die nog nooit een aflevering hebben gekeken, waardoor de acteurs soms iets weg krijgen van een aap die een kunstje doet, maar dat is allemaal niet erg. De film raakt de herkenbaarheidsfactor tien van de tien keer. En net als bij Sex and the city is het ook weer niet té aanstootgevend dat de film niet meer dan een toetje na een copieuze maaltijd is.

Maar toch, is het te veel gevraagd om de kijker iets serieuzer te nemen, ze niet als junkies te beschouwen die een snelle Downton Abbey-fix nodig hebben? Had het productiehuis niet een beetje van de enorme Downton Abbey-opbrengsten kunnen reserveren voor een echte filmregisseur en -scenarist? Het antwoord op deze vragen is hoogstwaarschijnlijk: ja. Dus op het moment dat Lady Mary Crawley zich aan het einde van deze film afvraagt of Downton Abbey wel voort kan blijven bestaan in de moderne tijd, moeten we eigenlijk allemaal hardop en met pijn in ons hart zeggen: nee.



en het blijft zo lekker.....

Maandagavond en woensdagavond was ik bij de Kb (= kettle Bell). 
De warming up is altijd het zelfde met als gevolg dat we al precies weten wat we moeten doen. Dus dat is handig. Maar dan.. dan begint de HEL,  het begint vaak lief met een aantal keer de swing doen.. maar gaandeweg de avond is het loodzwaar.
Het zou ook kunnen komen dat ik  dan moe ben of wat dan ook.

Het begint om 20.00 en rond 20.20 zucht ik tegen mijn sportmaatjes.. Gunst het is nog maar 20 over.. en we moeten nog zo lang.. 

Ik zie af en ik zweet me kapot..  ik guts als een soort lekke vergiet met te grote gaten.

Afgelopen maandag vroeg zelfs een sportmaatje aan mij of ik wel besef dat het rond mij  alles kletsnat was.. ik zei nog in mijn onschuld lekt mijn bidon. maar dat kan niet die is van metaal, dus het moest wel iets anders zijn..

Terwijl ik me in de plank verplaatste zag ik het al.. het was 1 en al natte boel, de druppels  vielen zo van mijn hoofd af.. en voor ik het wist, kon ik bijna zwemen in mijn eigen zweet.. Gelukkig wel mijn eigen zweet en niet het zweet van anderen. lijkt me erg onaangenaam.

Maar om een lang verhaal kort te maken.. ik vind het heerlijk ik geniet

We beginnen op maandag altijd met grond oefeningen, liggen op de grond. je ene been over de ander been gooien en dan weer op je buik en dan weer de andere kant op.. we roepen al van tevoren links en rechts zodat we de goede kant op gaan, dit doen we dan 8 keer, daarna moeten we , die vind ik echt  ruk, met handen en voeten lopen, handen naar voren weer terug.. kortom het is niet leuk die tel ik dan ook altijd verkeerd.  maar ik doe ze wel..
daarna  de prisener sqaut,  dan liggen opdrukken en uiteindelijk jumping jacks.. en dan als we dit twee rondjes hebben gedaan gaan we over op de lesstof...

Het begint met eenvoudige oefeningen zoals ik al zei. maar we genieten eigenlijk het meeste van het hoofd van Frank, onze instructeur vooral als we veel mopperen geniet hij, en dat begrijp ik helemaal.. ik zou dat ook hebben.... 

Kortom het is heerlijk en genieten.. en vooral zo tegen het einde de buikspieroefeningen.... dan zijn we blij totdat Frank besluit nog een lullige oefening als afsluiting te doen zoals met een kb op je schouder 10 baantje lunches, of 30 burpee's etc, dan kan ik hem, en met mij velen wel wurgen..

maar diep in ons hart genieten we heel erg , we komen steeds terug...
ook het standaard grapje aan het einde of hij mee gaat thee drinken.. waarop hij meteen NEE zegt. is en blijft leuk..


donderdag 30 januari 2020

Niet handig



Dat ik soms niet zo handig ben is algemeen bekend. Vooral in de vroege ochtend ben ik niet zo helder.

Sinds de zomer geef ik het vak Levo, ik doe hartstochtelijk mijn best maar vind het lastig. Gelukkig heb ik de derde klas, en zijn er nog 4 de klassers op school. Groot voordeel voor mij.

Het vak levo is zo niet mijn ding, maar ik weet dat ik het moet doen, dus dan maar met verve en plezier proberen dit vak te geven. Ik zeg heel vaak ik ben geen docent voor leerlingen achter een tafeltje, ik ben voor leerlingen die ik totaal kan zien. Ik hou niet van halve mensjes.


Nu hebben we prachtige methode voor levo, Heb ik een bevlogen collega die heel enthousiast dit vak geeft, veel heeft gedaan en die mij op allerlei vlakken ondersteunt.
Dus ik klop regelmatig bij hem aan.

Echter er is1 probleem, hij heeft geen antwoorden bij de vele opdrachten in het boek, dat vind ik balen en heel vervelend,. dus tja wat nu..

Ik ben soms uren bezig met de antwoorden te zoeken en te bekijken en kom er niet verder mee, dus ik bedacht me ineens deze week, om half 8 in de ochtend, als ik nou eens een vierde jaars vraag of ze het boek nog hebben van vorig jaar, waarin ze gewerkt hebben met alle antwoorden, dan kan ik die mooi overschrijven, ( heel fout) en dan scheelt mij dat een hoop tijd en werk. Ik ben van de generatie grote halen snel thuis  ( lijk soms wel een leerling)
Dit plan leek me ijzersterk, en goed uitvoerbaar.....

Daar gaat het mis.. de uitvoering.. ik dacht ik ga slim te werk... ik vraag gewoon een meisje waarvan ik weet dat die het serieus doet, dus dat hoeft dan geen punt te zijn, ze is ook altijd vroeg op school.....

Ik zag haar zitten, dwaas als ik ben, zo vol dit geweldige plan, loop naar haar toe en vraag haar of ik haar boek mag van vorig jaar met daarin de antwoorden voor Levo, dan kan ik het mooi overschrijven en dan hoef ik dat allemaal niet zelf uit te zoeken.. Lijkt me ideaal, 

Terwijl ik dit aan haar vraag, zie ik ineens vanuit mijn ooghoeken dat er een meisje zit , een lief kind, uit de klas waaraan ik momenteel levo geef.. dus tja betrapt.

Ik praat me er nog uit met de opmerking, het is niet handig ik weet het, maar ik heb veel van jullie geleerd en doe dat maar na.. 

Nu maar hopen dat ik vrijdag dit boek krijg met de al besproken antwoorden, dan scheelt een hoop werk. Het meisje dat ik vroeg om dit boek was erg vereerd dus dat is al een pluspunt..

Maar zoals ik al zei, ik ben niet altijd even handig.

woensdag 29 januari 2020

gedachtenspinsels

sinds mijn time-out kijk ik toch anders tegen dingen aan,. ik zie andere kinderen, ik zie soms hun onvermogen om tot leren te komen. Ik zie dat ze soms worstelen met problemen, zeker de leerlingen van de ISK, die wij als volwassenen niet kennen, wij kennen deze ervaringen niet, hoe kunnen we ze daarin dan adviseren.. Het enige wat we kunnen doen is er zijn ze laten weten dat we ze zien maar ook dat we naar ze luisteren, ze proberen te begeleiden naar een volwaardig leven in Nederland.

Natuurlijk zijn alle kinderen gewoon pubers, ieder op zijn eigen manier, iedereen op zijn eigen wijze met zijn eigenaardigheden.. net als zo als  wij, de docenten,

Soms zijn er leerlingen die wat minder flexibel zijn naar een docent, dat is ook prima vind ik, dat mag, dat daagt ons uit, maar als docent is het een uitdaging om dit toch te proberen in goede banen te leiden, dit goed aan te pakken, toch eerst naar jezelf te kijken, soms moet je bekennen dat de weg die je dacht die je liep niet goed genoeg is.. dat je dan toch iets anders moet proberen. Je leert het alleen door de ervaringen in de tijd. je hebt niet voor alles een oplossing, je leert lesgeven, je leert trucjes om je staande te houden.. maar je bent er dan nog lang niet. je moet soms inderdaad naar links buigen, om zo toch de leerling te bereiken... dat is voor sommige jonge bomen in het onderwijs best lastig...  zeker als ze aan het overleven zijn. 

Het eerste jaar herinner ik me als dat dag van gisteren. ik was nieuw,. dus tja ik was nog geen meubel in de school, laat staan dat ik een naam had opgebouwd, ik was die malloot die drama kwam geven op school. laat staan dat ik wist van de hoed en de rand.. 

Ik had veel les ervaring op gedaan in het jeugdwerk, waar ik lessen drama gaf, ik was wel opgeleid maar niet voor groepen die toch wat lastiger zijn,. laat staan voor pubers.. ik heb mijn vuurdoop gehad, zeker om dat ik in het eerste jaar op en neer reisde naar Alphen omdat ik nog niet wilde verhuizen omdat ik nog verplichtingen had in Groningen waar ik toen woonde, naast mijn lief van heel lang geleden, maar ook met nog regieklussen.. dus ik kon niet de oversteek maken naar het wilde westen.

Naast het reizen, wat energie kost, een lokaal wat geen lokaal was, maar een afgeschermd hoekje in een grote zaal, waar mensen achter elkaar  in en uit liepen, waardoor je dus gewoon net als de groep concentratie had, die werd verbroken door mensen die al luid pratend binnenkwamen.. men vond het niet terecht dat ik in dat hoekje zat, het was hun ruimte.. 
Ergens in een inloopkast had ik een klein kastje waar ik dus een zak met wel geteld 5 jurken had. 

Het was zwaar, zeker omdat ik daar leerlingen had die niet zo gemakkelijk waren in die tijd... Kortom het was afzien.. maar ik heb steeds gedacht, dit is wat ik wil, ik hou van deze kinderen, ik heb  lol met ze dus laat ik voor ze gaan en maar zien waar het schip strand.. maar ik zag en zie nog altijd het kind. ik boog mee met de wind ik ging soms links, soms rechs, soms met een grote boog naar het doel maar ik kwam er.. ik overleefde het eerste jaar.. ik kon in het tweede jaar gaan oogsten.. 

Ik kreeg een benoeming voltijds, en was superblij.. kon verhuizen naar Alphen, waardoor ik dus meteen ook  in Groningen de regieklussen afsloot en een heel ander leven in ging. maar wat een mooi leven is dat tot dus ver.. al denk ik soms ik weet even niet vanuit mijn ellenlange ervaring even niet wat ik met een leerling moet,. ik probeer altijd het kind te blijven zien. te zien dat hij of zij het niet zo bedoelt en dat het nooit tegen mij als persoon is gericht maar tegen de docent die een hufter is in hun ogen. en dat is goed.. 

Soms zie ik beginnende collega's worstelen met een klas, met leerlingen, soms probeer ik ze dan te helpen door mijn ervaring, met advies.. sommigen pakken dat op en die zie ik dan ineens een groeispurt maken. zoals ik destijds ook deed, ik leerde zoveel van oud gedienden, nog steeds, maar ook van de jonge gasten. ik boog mee, ik leerde buigen en meegaan met de storm.. en nog steeds probeer ik mee te buigen met de tijd.. met dingen van deze tijd te komen.. en ach soms is er geen weg naar links, rechts, of vooruit, of achteruit dan ga ik maar omhoog, dan klim ik maar een stukje om te kijken vanuit de helicoptervisie naar het waar ik tegenaan loop om te ontdekken dat het dan toch nog een klein weggetje is die je alleen maar kan bereiken door inderdaad net iets boven alles te gaan staan..

Gelukkig zijn er nog steeds jonge begeesterde docenten die graag advies willen en willen leren. al zijn er soms ook jonge docenten die zo star vastzitten in wat ze hebben geleerd dat ze tegen alles aanlopen en daardoor vast lopen als docent. het niet redden en dus het onderwijs verlaten of gewoon al vroegtijdig stoppen.. gefrustreerd raken omdat het niet gaat..  tegen diegene zou ik zo graag willen zeggen je bent geen slaaf van een methode,  van het systeem, soms moet je dingen doen die niet didactisch of pedagogisch verantwoord zijn maar soms heiligt het doel de middel.. en kom jij juist waar je moet zijn.. door niet te doen wat je geleerd is maar door juist het tegenovergestelde.. hou op met de vijf rollen van de docent, als doel, het is een middel.. ga gewoon je weg en volg in alles je hart want zoals men dat zo mooi zegt. dat klopt...

dinsdag 28 januari 2020

Hors Normes ( film)

Deze regisseur weet altijd films te maken waarbij ik in tranen uitbarst.. ze zijn mooi, ontroerend, aangrijpend en bijna altijd op een waarheid gebaseerd, Met afgunst kan ik kijken naar deze twee mannen in deze film, de mannen die dus echt hebben bestaan, die zich opwerpen om de verloren zielen te redden en te helpen, de ene man heeft een opvang voor autistische kinderen die nergens meer terecht kunnen, hij vangt ze op met zoveel geduld en liefde.. prachtig, De ander heeft een opvang voor jongeren die dreigen op het slechte pad te komen. maar hij zet ze in om te helpen bij die andere man met de autistische kinderen.. het is prachtig.. hoe dit werkt.

De film, ik zat er in, baalde dat het pauze was,  het was prachtig, tranen in mijn ogen.. voor een ieder die een echt goede film wil zien.. ga deze zien en hou deze regisseur in de gaten.. hij is al bekend maar ik vergeet altijd zijn naam.. net als een bepaalde britsche actrice, zij is steengoed speelt prachtige rollen in prachtige films.. maar haar naam ik weet het niet. moet ze maar een keer opschrijven lijkt me

kortom voor een ieder die met kinderen werkt, al dan niet in passend onderwijs, die werkt met kinderen die dreigen uit de maatschappij te worden verstoten.. ga deze film zien en zie wat je kan doen als je maar je armen en hart open durft te zetten, niet gaat voor het grote geld maar voor iets heel anders.... een absolute aanrader.


recensie van de film:
Regie: Olivier Nakache, Éric Toledano | Cast: Vincent Cassel (Bruno Haroche), Reda Kateb (Malik), Hélène Vincent (Hélène), Bryan Mialoundama (Dylan), Benjamin Lesieur (Joseph) e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2019

De joodse Bruno en de islamitische Malik zijn beste vrienden. De één runt een opvang voor autistische kinderen en de ander een organisatie die probleemjongeren opleidt tot hulpverlener. Het succesvolle Franse regisseursduo Olivier Nakache en Éric Toledano (Intouchables) wilde een aantal jaar geleden al een documentaire aan het tweetal wijden, maar vond het verhaal te goed om niet te verfilmen.
Een verward meisje rent wild door een drukke winkelstraat, een spoor van omvallende terrastafels en toeterende auto's achter zich latend. Resoluut wordt ze uiteindelijk in de houdgreep genomen en afgevoerd in een busje. Wat we in de stormachtige openingsscène zien is een alledaags tafereel voor Bruno Haroche, blijkt al gauw. Zijn organisatie 'Le Silence des Justes' vangt autistische kinderen op die elders geen kans meer krijgen. Zware gevallen, vaak gewelddadig.

Bruno heeft een samenwerkingsverband met zijn vriend/collega Malik, die kansarme jongeren opleidt om met autistische jongeren te werken. De organisatie moet roeien met de riemen die het heeft. Krap gehuisvest boven een falafeltent in hartje Parijs is het eigenlijk één grote chaos, die de geduldige Bruno bedekt met de mantel der liefde. Een privéleven heeft hij eigenlijk niet, laat staan een liefdesleven. En dan zitten er ook nog inspecteurs in zijn nek te hijgen die zijn onorthodoxe instelling het liefst zouden willen sluiten.

Regisseurs Nakache en Toledano vertellen hun film quasi-documentair. De handheldcamera zit de personages dicht op de huid, er werd op natuurgetrouwe locaties gefilmd en de autistische kinderen 'spelen' zichzelf. De band tussen de twee mannen is belangrijk, maar Bruno is het stralende middelpunt van de film. Vincent Cassel, een ster in het spelen van getroebleerde tot ronduit valse figuren, zet zijn personage zo sympathiek en levensecht neer dat de film je eigenlijk gelijk meesleept.

Je vergeeft het de makers daarom dat de soundtrack soms iets te opzichtig op de hartstreek mikt, of dat bepaalde elementen wel héél netjes aansluiten bij huidige politiekcorrecte tendensen. De film is vaak ook geestig, zoals de scènes met de langzaam ontdooiende stagiair Dylan, of het plotlijntje van de onverbeterlijke Joseph die het maar niet kan laten om aan de noodrem te trekken.

Hors Normes is een echte sociale, Franse film die gemarginaliseerden in het zonnetje wil zetten, vergelijkbaar met het eerder dit jaar verschenen Les Invisibles. De sociaal-realistische cinema van de gebroeders Dardenne is ook nooit ver weg, al schuwen Nakache en Toledano het sentiment duidelijk minder. De lach en de traan wisselen elkaar moeiteloos af in een film die het hart op de juiste plek heeft. Ongetwijfeld geen toeval dat de film zo vlak voor de feestdagen in première gaat.


maandag 27 januari 2020

600 x... 300x....150 x....75x... en blijven lachen

vroeg wakker maar op zondag is je bed net iets lekkerder dan op andere dagen.. vraag me niet hoe dat kan, maar dat is het wel..  ik lig dan extra te genieten omdat ik weet dat ik pas maandag weer echt aan de bak mag...

Om 8.15 gaat mijn wekker, ik blijf nog even liggen, draai me nog even om, rommel wat op de i-pad en verlaat dan mijn bed.. ik ga me klaarmaken voordat ik  naar de sportschool ga..

Ik neem mijn tijd, zondag is de lummel ochtend, is relaxen, is niets doen waar ik geen zin in heb totdat ik naar de sportschool ga, dan word ik vanaf dat moment 60 minuten en soms wat langer geleefd, dan denk ik niet, ik tel, ik doe, ik zucht, ik zweet, ik vloek.. ik hoop dat het ooit over zal gaan, en dat gaat het altijd.. ik denk altijd weer... Oók dit gaat over... en dat is ook zo.

Vandaag, mocht ik eerst meedoen met de buik.. heel goed, een strakke buik is een doel.. 6 pack het ultime genot, maar goed ik ga eerst, omdat ik een subdoel moest kiezen voor 1 blokje. geen blok, wat het nu is.. 

Maar goed daarna kwam de opdracht voor 2 personen...

1200 touwtje springen
600 wallballs, met zware bal
300 sit ups
150 front squat.. 

kortom toen we dit zagen.. moest ik meteen denken aan een prachtige uitspraak van sportmaatje Marianne.. Als ik dit zie ga ik huilen. dus ik kijk alleen maar naar het begin wat ik moet doen...  Dit was al bij een keer 3 weken geleden.. 

Maar goed, ik kijk en denk alleen maar dit valt toch wel mee, okey die wallballs die zijn killing.. maar de beetje huppen in de ruimte, met een touw is geen punt. we moeten wel vaker 200 x springen dus wat is nu 600..  de sit ups ach dat is ook goed te doen, net zoals de front squats. maar de combi en de volgorde is even een dingetje zullen we maar zeggen

Maar wat maakt het uit je moet toch, dus laten we niet piepen maar gaan

Ik ging dit keer met Krista, mijn sportmaatje voor als het echt heftig is..  we zijn aan elkaar gewaagd, maar zij is net iets beter met techniek dan ik, dus daar kan ik heel veel van leren altijd.

Ze bedacht meteen, we gaan touwtje springen en doen gewoon 50 steeds en zo door totdat we rond zijn. 

Zo zijn we begonnen, ik ging als een speer, moet zeggen dat het voelde alsof ik op vleugels werkte. geniaal zo lekker en goed ging dat springen, totdat ik een compliment kreeg van Elsbeth. toen was het wel even over. zeg maar... maar dat pakte ik later wel weer op..We vlogen door de oefeningen heen,. heerlijk gewoon.

Ook de Wall balls waren prima te doen de man steeds 10 en dan wisselen.
bij de sit-ups 15 steeds. en zo ging het maar door
we gingen echt als een speer en dat was zo lekker. voor we het wisten was het 11 uur en konden we aan de thee.. heerlijk.

Nadat we uit gedronken waren zijn we ons gaan omkleden om te genieten van de zondagmiddag die ons nog rest.



zondag 26 januari 2020

Dure Cobra

Aangezien ik de gewoonte wil doorbreken dat ik tussendoor even in bed duik omdat ik moe ben, daardoor in de avond rottig in slaap val. probeer ik mijn zaterdag en zondag zinvol in te vullen.

Vandaag had ik eerst lekker uitgeslapen, daarna mijn  derde keer hardlopen volbracht, ik mag nu 3 minuten rennen en dan 1 minuut wandelen.. dus ik ga nu richting de 4.. komt goed ga ik vanuit.


Omdat ik vrij vroeg weer thuis was besloot ik naar het Cobra museum  te gaan in Amstelveen. Ik wilde daar altijd al graag naar toe, maar het kwam er maar niet van.. dus nu dacht ik laat ik de stap zetten en gaan... 

De rit in de auto is maar 30 minuten, dus dat is het voordeel van net tegen de randstad aan te wonen.
De parkeergarage was snel gevonden dank zij de app.. dus ik kon zo naar het musuem

Zoals ieder mij kent gaat er dan iets mis.. als ik denk dit gaat met gemak. dan gaat het mis.. zo wie zo.. dus ik stap de auto uit, zoek de uitgang naar buiten, maar die is dus niet te vinden.. dus ik vragen bleek dat ik er gewoon uit kon lopen via het winkelcentrum

Ik vroeg meteen maar waar het Cobra museum was, om te voorkomen dat ik zou verdwalen.
Het werd keurig uitgelegd, maar na het woordje Bijenkorf was ik de kluts al kwijt. wist ik al niet meer hoe ik moest lopen.. dus dan maar gaan en hopen dat je bordjes ziet, en die zijn er..

Harry de postduif, zoals een goede vriend mij vaak noemt, wegens het debacle in Amsterdam waarbij ik met hem terug ging naar de auto in Bos en Lommerd maar vol enthousiasme ons samen in de verkeerde tram zette, nou oke de verkeerde kant op, hier dus ook.. maar de gemeente Amstelveen is aardig.. ik was nog niet in het winkelcentrum en daar stond een pijltje museum Cobra rechtdoor.. dus ik braaf dat bordje volgen.. en dus braaf steeds rechtdoor gelopen.. ook weer door een overdekt winkelgebied, waar een primark was, daar was ik al heel lang niet meer geweest en dacht laat ik eens kijken, nu ik wat minder Harry ben, en ja hoor mooie dingen gezien, een handig broek voor bij het hardlopen die ik kan dragen over mijn legging, een spijkerjack, een mooie trainingsbroek kort, en tevens een prachtige trui en o ja mooi sokken, altijd handig toch..

Daarna verder lopen en even het kruidvat in.. ook wat nodige dingen gekocht wat nodig was en is.. dus ik was de koning te rijk..
Ik had mooie dingen gevonden en bleef lekker dwalen onderweg naar het museum

Uiteindelijk bedacht ik me, ik zag het museum toen ik al aan kwam rijden, dat kan nooit zo ver van de parkeer garage zijn.. dus ik vragen. ik moest dus terug.. Wederom is het uitgelegd hoe ik moest lopen.. en ik heb driftig geknikt en ben gaan lopen.. terug.. om later toen ik weer bij de bijenkorf was 

uiteindelijk met veel geld uitgegeven, kwam ook nog een so low winkel tegen,. erg leuke dingen voor iets wat je nodig hebt. kwam ik aan bij het museum. 
Nadat mijn kaartje was gescand, zei ik nog dat ik het wel heel vervelend vond dat de bewijzering zo vaag is.. omdat je halverwege ineens alles kwijt bent, je niet veder kan.. Ze waren het er mee eens, maar dit is in de handen van de gemeente.. dus daar konden ze niets aan doen.

Het museum had twee tentoonstellingen, eentje over Mexico, wel aardig, al begreep ik niet zo goed waarom dit in het Cobra, het museum voor moderne kunst was, en een tentoonstelling Zwart wit, dat was aardig, twee kunstenaars, eentje had schilderijen gemaakt en deze werden dan door teksten van een andere kunstenaar begeleid, leuk concept.  maar was nou niet echt onder de indruk. De vaste collectie was aardig maar heel weinig.. kortom het museum heeft mij wat teleurgesteld, zowel als exposities als de vaste collectie. Ik was er ook vrij snel weer uit..

Daarna relaxt naar huis gereden, de was in de machine, want alles wat nieuw is moet eerst gewassen worden.. dat doe ik altijd ik vind dat wel zo fris












zaterdag 25 januari 2020

and then we danced ( film)

Toen ik in de filmladder las over deze film, dacht ik meteen daar moet ik heen, die wil ik zien. Een film met dans, in Georgie kan haast niet anders dan een bijzondere film zijn. Een land waar ik niet zo goed heen durf wegens hun homobeleid maar graag wel wat meer van wil zien dan alleen maar de plaatjes van Wie is de Mol. Dus dit was weer een mooie kans om er naar te kijken dacht ik bij mezelf.

De film is prachtig zeker de heimelijke liefde tussen de twee hoofdrolspelers, mooi en sereen in beeld gebracht. maar oh wat is deze film soms confronterend voor mij.. maar mooi en ik vind het een aanrader...

Dan het einde de dans die maar niet ophoud die hij blijft uitvoeren een soort afscheidsdans van zijn land en zijn geliefde dansopleiding.. de hoofdrolspeler heeft lef die vertrekt mede op aanraden van zijn broer .. prachtig.


recensie van de film:

Regie: Levan Akin | Cast: Levan Gelbakhiani (Merab), Bachi Valishvili (Irakli), Ana Javakishvili (Mary), e.a. | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2019

Georgië is in trek de afgelopen jaren en niet alleen vanwege de grote diversiteit aan landschappen of het gunstige economische klimaat. Met name Tbilisi, de hoofdstad van de voormalige Sovjetrepubliek op de grens van Europa, is een toeristische trekpleister van formaat aan het worden. De plaatselijke rauwheid en de clubscene zorgen ervoor dat Tbilisi wordt gezien als één van de opvolgers van het bandeloos succesvolle Berlijn. De middeleeuwse stad aan de oevers van de Koera blijkt echter ook een heel andere zijde te hebben. Dat inspireerde regisseur Levan Akin tot het maken van deze Oscar-inzending.
Akin, een geboren Zweed met Georgische roots, zag een Pride-optocht in Tbilisi door duizenden religieuze conservatieven ruw worden verstoord. Naast de kerk en het geloof zijn volgens Akin de polyfonische zang en de traditionele Georgische dans de belangrijkste pijlers van een ongezond sterk gevoel van nationale trots. Zelf op jonge leeftijd al een actief Georgisch danser, voert de regisseur deze kunstvorm op als toonbeeld voor een in Georgië overheersend gevoel van saamhorigheid. Saamhorigheid waarin uitwassen, zoals homoseksualiteit, maar moeilijk een veilige plaats kunnen vinden. De hoofdpersoon in deze film, Merab, een getalenteerd danser, komt daarachter wanneer Irakli, een mannelijke mededanser, zijn hoofd op hol brengt. Beide jonge acteurs stralen in And Then We Danced en de chemie die de twee hebben past haast niet in de onwennige en onveilige situatie waarin hun liefde aan de oppervlakte komt.

In de westerse cultuur is dans een uiterst expressief medium met een sterke link naar seksuele vrijheid en diversiteit, maar in de Georgische cultuur is dat totaal anders. De dans is mannelijk, ingetogen, krachtig. Ruimte voor zwakte of onzekerheid is er niet. Dit adagium brult een bebaarde en uitgesproken conservatieve dansleraar dan ook door de galmende danszaal. Merab blijkt echter vanaf het begin zacht en gevoelig en echoot de mannelijkheid van zijn leraar niet. Hij is onhandig in de omgang met zijn vriendinnetje en zodra de getalenteerde Iralki in beeld verschijnt begint hij opzichtig te lonken. Buiten deze seksuele ontdekkingstocht blijken er voor Merab nog meer problemen in het verschiet te liggen, van meer traditionele aard. Hij wordt ontslagen, zijn broer heeft moeite op het rechte pad te blijven en thuis zijn ze blut.

De introductie van al deze problemen en de rol die mensen en instituties erin spelen is echter te weinig subtiel om er echt van in vervoering te raken. Hints naar culturele normen of seksuele aantrekkingskracht en acties of denkbeelden van conservatieven en progressieven zijn vaak ronduit uitleggerig en stereotypisch. Wellicht vond Akin het nodig om de Georgische problematiek zo ook voor zijn westerse publiek inzichtelijk te maken, terwijl de seksuele diversiteit die in het westen steeds meer gemeengoed is nog onbekend terrein is voor het Georgische publiek. Het gebrek aan subtiliteit zorgt alleen voor een ondubbelzinnigheid die bijna op recalcitrantie lijkt. Alsof Akin de Georgische traditionelen met dit onderdeel van hun samenleving op niet mis te verstane wijze wil confronteren. Deze ondubbelzinnigheid verlost de film helaas ook van de echte schoonheid.



vrijdag 24 januari 2020

Kettle bell door onze Benjamin




Afgelopen woensdag werd de kettle bell gegeven door onze Benjamin. De eigenlijke trainer kon niet, spontaan als onze Benjamin is zei meteen zal ik hem dan doen.


Natuurlijk was dat goed, hem kennende weet hij genoeg van sporten af en kan hij prima een lesje draaien, hij had al een keer een lesje gedraaid bij de Cross xxl en bij de KB dus dat kon niet mis gaan was onze invulling.

Zijn lessen zijn altijd erg bijzonder dus ach het is dan weer leuk voor de afwisseling.

Keurig op tijd was ik er, om te zien hoe hij nog zelf de oefeningen aan het doornemen was, hij had bedacht een circuit te geven, waarin alle spiergroepen aan de beurt kwamen, erg leuk vond ik.

Het waren afwisselende oefeningen en tevens was het ook leuk omdat  het weer een circuit was. Daar houden we allemaal erg van weet ik uit ervaring.

Ik begon met het stuk van de ellende, de oefeningen die ik wat minder vind maar die we heel vaak doen omdat ze zo goed zijn..

De squat met kb 16 kilo, daarna de snats of hoe je dat ook schrijft, ook met 16 kilo, daarna moest ik opdrukken en  de deegroller voor onze buik, de schouder press, de battle row.. een ellende altijd,. de burpee,  kb swing, planken, lunch met gewicht ik had weer 16 kilo, het voordeel is dat als je dus op tijd werkt je ook beter aan je techniek kan werken, dus dat ging lekker.  voor ik het wist was de eerste rond gedaan,

Daarna konden we alles opruimen en gingen we aan de slag met de oefeningen loterij, we konden een kaartje trekken  waarop oefeningen stonden en die moesten we dan 1 minuut doen Er waren 10 oefeningen die 1 minuut duurden, het waren wederom mooie en afwisselende oefeningen.

Daarna was er nog tijd over, maar geen tijd meer voor een tweede ronde met de briefjes dus... Een goede docent improviseert of heeft iets achter de hand en dat had hij.. dus dat was prima. Hij bedacht een battle rope van 20 seconden terwijl iedere andere dan een bepaalde oefening moest doen met buikspieren. Goed bedacht en tevens erg goed te doen. dus ik vond het geen probleem.

Kortom het was wederom een mooie en afwisselende les waarin we behoorlijk afgemat zijn door onze Benjamin van de eetgroep.


donderdag 23 januari 2020

zere been.......

Tegen het zere been schoppen... kent u die uitspraak..

Laat ik eens beginnen met de mooie uitspraak van Dominee Gremdaad.. ik geef toe ik ben niet zo goed als hem, maar hij wist vaak heel goed de vinger op de zere plek te leggen. dat ging hem met recht goed af.. dus tja.. laat ik dan ook maar een keer de vinger op  een zere plek doen..

Deze blog is niet geschikt voor mensen die misschien slecht kunnen tegen mijn soms wat bizarre uitspraken en woorden.. ik zou hem dan maar overslaan...... niks voor jou.

Het onderwerp waar ik het over wil hebben is niet zo eenvoudig uit te leggen maar laat ik het proberen.

Het doen van goede doelen.... ik heb daar soms mijn bedenkingen bij.. niet bij de goede doelen op zich, of de mensen die daaraan schenken.. 
Ik vind dat een nobel streven, ik vind dat echt iets wat menswaardig is, mensen in nood helpen, dat hoort ook in mijn beleving in deze wereld... Je moet elkaar helpen.

Daarmee zou de kous af moeten zijn ( kent u die uitdrukking... etc)

Helaas dat is niet vaak dat het daar stopt en daar gaat dit blogje over.. dat als de kous af is, je hem niet opnieuw nog moet uitbreiden of moet laten horen/ zien.

Naar mijn menig doe je iets omdat je vind dat je dat moet doen,. het word dan wel of niet gezien , maar daar gaat het niet om, of men ziet wat je doet. maar dat jij het doet, daar doe je het voor, omdat jij dat wil.Laat dat wat je doet niet afhangen van of je gezien word.. of nog erger ga het breed uitmeten op social media, in personeelskamers, of waar dan ook. jij hebt iets gedaan omdat hij vond dat dat moest.. en dat moet genoeg zijn. Of je doet iets wat je wilde doen omdat jij vond dat het moest gebeuren.

een mooi voorbeeld vind ik echt het hebben van een Foster parents kindje.. ik juich het toe dat je daar geld aan geeft, dat je helpt om een kindje in een ander land een toekomst te geven, of zijn/ haar familie te ondersteunen.. alleen ga niet doen alsof het je eigen kind is. dat is het niet.. Ga niet trots foto's laten zien over jouw kind. ga niet spullen kopen om op te sturen naar dat kind. wat moet het kind met iets wat het al niet begrijpt. laat staan kan gebruiken omdat het misschien wel batterijen moet hebben of zo.. laat dat los en doneer je geld en regel in je testament dat ook na je dood dat kindje nog word ondersteunt en laat het daarbij.. niemand hoeft dit te weten.

Ik herinner me in mijn tijd dat ik werkte in een restaurant als afwashulp... ( niets is mij vreemd, zou een heel blog kunnen schrijven over alles wat ik al heb gedaan voor werk, maar wie weet komt dat nog als er vraag naar is) maar goed terug naar waar ik mee bezig was.. In dat restaurant worden de afwassers toch niet helemaal als voorwaardig gezien. Geen punt je doet je werk en je verdient eerlijk geld. In dit geval werkte daar ook een baas van het restaurant. hij had een vriend en samen met zijn vriend had hij via Foster Parents een kindje geadopteerd, een jongetje , dat werd breed uitgemeten, iedereen van het personeel kreeg dit te horen. Dit gebeurde bij de koffiemachine waar ik vlak bij stond af te wassen.. Dus ik was stil, ik keek het even aan.. maakte toen heel fijntjes de opmerking.. Wat ik nu zo jammer vind, jullie hebben een dubbel inkomen. je neemt maar 1 foster parends kindje, en we moeten allemaal zeggen hoe goed jullie bezig zijn. Als je dit echt doet voor het goede werk omdat je een kind een toekomst wil geven, dan neem je  2 kinderen en praat je er niet over.. dan is het zo.. want jij doet het omdat jij dat wil en niet om bij andere mensen te tonen hoe goed jullie bezig zijn als twee verdieners, zonder kinderen..

Het werd even heel stil ineens... iemand werd heel rood....  en dat was ik niet.



woensdag 22 januari 2020

your life circle ( PT training)

Dinsdagavond was het dan eindelijk zover, ik mocht mijn persoonlijke training gaan doen bij Jeroen van YourLifeCircle. 

Toch een beetje gespannen ging ik op weg naar de sportschool, in mijn lichaam nog het gedoe van de kb van maandag, maar een andere dag was niet handig dus dan maar dinsdag gaan.

Het eerste wat we gingen doen was meten en wegen.. etc.. Ik was daar eerst tegen omdat ik alleen maar wil wegen in de week voor de vakantie, maar dat ging nu dus niet.. dus ik had iets van .. okey dat is even balen. . maar ik wilde ook geen spelbreker zijn dus tja op die weegschaal.

En het viel erg mee. er was sinds de laatste weging voor de kerstvakantie 100 gram af.., het was avond, meestal weeg ik in de ochtend na een bakje kwark, nu dus in de avond na alles te hebben gegeten.. dus wie weet als ik over 4 weken op de weegschaal ga staan is er dan wel meer af.. zou toch wel heel mooi zijn dacht ik zo.  Daarnaast kwam uit de meting dat ik 10 jaar jonger ben en dat ik in rust al 2000 verbrand dus dat zit goed. Verder was alles goed,. zelfs het vet rond mijn organen was mooi.. dus ik ben een tevreden mens

Met deze positieve uitkomst begon ik de training. Omdat ik de KB al op maandag had gedaan besloot Jeroen om een statische training te doen.. Dit was beter en ook andere spiergroepen werden aangepakt. Daaruit blijkt wel dat Jeroen een vakman is hij weet wat hij moet doen. 

De eerste set bestond uit in plank staan en dan 30 keer met bokshandschoenen aan, slaan om en om tegen een zandzak, afgewisseld met de split squat. Daarmee stond ik met 1 voet op een step en dan deed je een lunch met 16 kilo ( in elke hand 8) dit alles 5 keer.  Hij was erg lekker, ik kom er wel achter dat ik totaal geen balans had, maar beter gezegd ik heb dat herontdekt.

Daarna kwamen de volgende oefeningen, eerst optrekken, dat kan ik dus totaal niet.. ik moest alle hulp en verlengstukken krijgen om mezelf maar 5 keer boven de paal uit te halen. 
afgewisseld met buikspieroefeningen op de boso bal..  
dit natuurlijk ook 5 keer

Daarna gingen we aan de slag met bankdrukken,. we kwamen daar tot de ontdekking, dat ik in het begin het lastig vind maar hoe langer ik bezig ben hoe beter het gaat, alsof mijn lichaam dan het spiergeheugen aantikt en dat de spieren weten o ja zo moet het en dan gaat het ook met gemak.

Als afsluiting gingen we benen doen en een klein stukje schouders.  Dit was een mooie afsluiting.. ik heb er tenminste wel van genoten..

Na afloop kon ik nog lopen..,. dus ik ging met gemak de trap af.. 

De volgende ochtend nog nergens last van maar ik ken mijn lichaam.. ik heb nergens last van maar dan ineens. pats boem is het er.. zeker als ik ga sporten dus ik denk dat ik dat vandaag maar oversla , aan de andere kant.. ach.. dat is geen punt.. dat hoort erbij dan word je sterker en groter toch..

dinsdag 21 januari 2020

het mag weer


eindelijk weer toestemming om het te proberen, een  aantal mensen vroeg zich al af of ik was gestopt, maar nee, wegens wat vage klachten, ben ik, wijs als ik ben, ff langs mijn fysio te gaan, deze jongen is zo goed. Hij luistert, gaat daarna meteen alles bij langs, niet alleen de klacht maar hij kijkt naar het verband, ik had last van mijn hak en mijn lies.....  Ik dacht natuurlijk aan hielspoor en aan een liesbreuk..

Hij begon aan zijn onderzoek wat de oorzaak zou kunnen zijn. Conclusie was dat het zeker geen hielspoor was, ook geen liesbreuk maar... hij dacht aan iets heel anders, hij begon er mee, dat mijn linkerkuit heel erg gespannen was. dus die moest op worden opgerekt, net als mijn hamstring, en daarna kwam hij tot de conclusie dat het vanuit mijn onderrug kwam rechts. Dat staat met elkaar in verband.

Aangezien hij een sportfysio is, kwam hij meteen, nadat ik mijn verhaal vertelde van mijn enthousiasme bij het hardlopen met het verhaal, dat mijn lichaam het 3 maanden wel heeft aangezien maar dat hij nu heeft besloten dat het genoeg is met die geintje, nu geeft hij het signaal af dat ik een pas op de plaats moet maken. 

Zijn voorstel was dat ik best mag hardlopen maar eerst 1 minuut rennen, dan een 1 minuut wandelen, dat max een kwartier, als dat goed gaat mag ik het uitbouwen naar 2 minuten rennen en 1 minuut wandelen en zo steeds verder, totdat ik de 15 minuten vol heb, dan mag ik naar 20 minuten rennen en zo verder, totdat ik op mijn aantal kilometers zit wat ik wil halen.. 

Daarna zien we wel weer.

Maar ik was slim, dacht ik ga niet voor niets naar de fysio dus laat ik, het weer is toch kloten, maar even een rustpauze inlassen en zorgen dat mijn lichaam rust krijgt zodat het langzaam weer in balans is en dan ga ik weer lopen als het echt mag. 

Dus ik was afgelopen week bij mijn fysio, en ja hoor ik kreeg toestemming om weer echt te gaan lopen, maar wel volgens het schema dat hij me heeft gegeven.. Dus dat van eerst 1 minuut en dan weer een minuut etc. Ik zag het meteen zitten, tenslotte mag ik weer rennen.. 

Dus nu de app runwalker te hebben geinstalleerd uitleg heb gekregen van hem hoe het werkt ben ik begonnen met lopen... afgelopen zaterdag voor het eerst.
Het is gek je merkt toch dat je er even uit bent geweest, ondanks dat ik speciale sokken had gekocht voor het hardlopen tot onder mijn knie, moest mijn lichaam wennen.. dus ik dacht okey een 15 minuten run en walk is niet eens zo gek om te doen. 

Mensen die me beter kennen weten dat ik natuurlijk giga verdwaald ben in mijn eigen dorp.. ik ging een kant op en dacht dat doe ik 7 minuten en dan ga ik terug moet lukken.,. een kind kan de was doen.. nou dit kind dus niet.

Ik had zwaar de pest in.. mede omdat ik dus op de terugweg dacht ik pak de creatieve route en dat heb ik geweten , wat was deze creatief.. afschuwelijk.. ik ben giga verdwaald in plaats van 15 minuten buiten was ik dik een half uur aan het lopen en rennen, wel keurig die 15 minuten en de rest wandelen. maar toch..  hoe kan je verdwalen in je eigen dorp, sterker nog dicht bij je eigen huis... 
ik dus wel
ik ben heel uniek
zet me ergens neer en ik kom overal
zie van alles maar kom niet op 
de plek van bestemming
de vraag is nu natuurlijk 
wie heeft er meer lol en ziet er meer
ik of diegene die rechtstreeks zijn doel haalt

ik denk ik, alleen ik kom daardoor wel te laat
maar ach,.. ik had wel een mooie wandeling en daar ging het om



maandag 20 januari 2020

Dood zijn duurt zo lang.......

soms zomaar op een maandag  uit het leven van een docent

Vandaag had ik een klas die ik les gaf in werken met Greenscreen, in deze klas zit een jongen die opvalt, hij is bijzonder maar ik hou daar van, hij is zo zichzelf dat het mooi is om te zien.

Hij kwam zo halverwege de les naar mij toe en zei: " Meneer hebt U Tommy gezien... die een lied zong voor Meneer Aart..

Nee dus niet gezien.. dus dat moest ik kijken

Hij vertelde mij de titel van het lied. en het eerste wat ik zei die ga ik thuis kijken anders huil ik hier dikke tranen..

Toch was ik nieuwsgierig naar dit lied en zeker de uitvoering ervan..
Ineens stond hij voor mij, hij zei kijk meneer dit is het..
Dus ik heb het aangezet en ademloos geluisterd,. de eenvoud van de tekst maar zo mooi en intens gezongen vol liefde. dat ik hem hier wil delen, zowel de tekst als het lied

Voor een ieder die een dierbare mist of moet missen.. Tommy zegt het met de tekst van Willem Willink en de muziek van Harry Bannink geweldig mooi.
Een hart onder de vele riemen die het kunnen gebruiken.

De uitvoering hieronder is gezongen door de man die de stem van Tommy is, het klinkt soms wat kinderachtig maar daar moet je even doorheen kijken.. zeker omdat het zo ontroerend is hoe hij aan het einde afscheid neemt van Aard Staartjes

Dood zijn duurt zo lang

Het is niet fijn om dood te zijn.
Soms maakt me dat een beetje bang.
Het doet geen pijn om dood te zijn,
maar dood zijn duurt zo lang.

Als je dood bent, droom je dan?
En waar droom je dan wel van?

Droom je dat je in je straat
langzaam op een trommel slaat?
Dat iemand je geroepen heeft?
Droom je dat je leeft?

Maar ach, wat maak ik me toch naar,
het duurt bij mij nog honderd jaar
voor ik een keertje dood zal gaan.

Ik laat vannacht een lampje aan.
 
 
 

zondag 19 januari 2020

Skalar

 SKALAR

Reflections on light and sound

 Vriendin Ankie had van haar zoons deze voorstelling cadeau gekregen, ze vertelde mij erover, het was een man  die met licht en geluid werkte. deze man kwam ook nog uit mijn stad Berlijn.. dus ik had er wel oren naar

Wat was ik verbaasd dat ineens Ankie appte of ik wat te doen had zaterdagavond, nee dus ik zou Wie is de mol kijken, maar ja dat neem ik ook op, dus dat komt dat wel goed...
Dus ze vroeg of ik zin had om met haar mee te gaan omdat ze het zo bijzonder en mooi had gevonden.

Gelukkig waren er nog kaartjes te krijgen, dus vertrokken we samen op zaterdagavond naar Amsterdam naar de Westergastfabriek.

Eerst daar op het terrein wat gedronken en toen ons de grote zaal in gegaan,. We konden daar riant zitten op de grond.. en het was een mooi, gespannen sfeertje die ik me herinner uit mijn tijd dat ik nog de echte Illegale houspartys ging. Het was een gemoedelijke sfeer ook, wat zo past bij de mensen die komen voor dit soort evenementen en de ambient muziek.

De show begon met de opmerking of we allemaal wilden gaan staan, mede omdat we dan konden dansen als we wilden, en wat denk ik ook meespeelde als er mensen zitten en mensen gaan dansen, het is donker en voor je het weet heb je ongelukken.

De show begon en ik heb echt een uur lang ademloos staan kijken, foto's staan maken en videos. wat mooi en uniek was dit.. wow.

Aan het einde van de show hoorde ik iemand zeg ik heb kippenvel overal.. ik dus niet maar vond het wel indrukwekkend.. maar of er nu een verhaal in zit of zat geen idee maar dat is ook niet belangrijk.. het was mooi 

Verhaal over de voorstelling:

Het is de eerste keer dat een tentoonstelling van dit formaat in Amsterdam staat.
De audiovisuele bewegende kunstinstallatie is een creatie van lichtkunstenaar Christopher Bauder en muzikant Kanding Ray. Na de succesvolle première in Berlijn in 2018, waar het spektakel duizenden bezoekers trok, is onze Gashouder van 10 januari tot en met 5 februari 2020 het toneel. Dit is een Westergas samenwerking met de Berlijnse ontwerp- en kunststudio WHITEvoid en Amsterdamse dance promotors Audio Obscura.
De tentoonstelling is dagelijks geopend en bezoekers zijn vrij om zo lang te blijven als ze willen terwijl de installatie voortdurend doorloopt. SKALAR kan op verschillende manier worden ervaren; staand, liggend of langzaam dansend.
Als hoogtepunt zullen Christopher Bauder en Kanding Ray tijdens twee weekenden exclusieve SKALAR live performances geven. De live shows zijn een uitgebreide en geïntensiveerde versie van de cyclus, die de bezoekers tijdens de tentoonstelling ervaren, waarbij de artiesten gechoreografeerd licht en elektronische muziek in real-time tot leven brengen.



zaterdag 18 januari 2020

open huis en kapsalon

Afgelopen vrijdag hadden we open huis op school. Dit houd in dat we onze school promoten in de hoop zo heel veel leerlingen binnen te halen. We doen heel veel maar ook we zijn een goede en mooie en leuke school. Een school waar ik inmiddels al meer dan 26 jaar werkzaam ben en waar ik nog, ondanks wat pieken en dalen, meer dan thuis voel. Welkom voel

Van te voren had ik al bedacht dat ik wat minder heftig zou uitpakken dit jaar, mede omdat ik dacht het is het laatste jaar dat we dat hier doen, we gaan over naar nieuw met de zomer. dus dat komt wel goed. dat kan niet anders.

Had een klein tafereel gemaakt met het kleine schimmen doek, daarnaast had ik 3 leerlingen gevraagd om me te komen helpen. Deze drie kwamen net iets later dan de afgesproken tijd maar wat deden ze het weer goed, heerlijk dat spul dat zo enthousiast de school laat zien en hoe ze bij mijn vak spelen. Ik geniet enorm van ze.

Tussendoor hadden we tijd voor een broodje kroket of kaassouflee, aangezien ik wist dat ik met twee andere vrienden/collega's ergens zou gaan eten tussendoor, heb ik mijn kaassouflee maar laten schieten. Ik heb dus alleen mijn tomaatjes en komkommmer gegeten en gedacht mijn tijd komt nog

Nadat ik klaar was zijn we met elkaar naar een geweldige tent gegaan waar ze ook een vegetarische versie hadden van een kapsalon.. ik was blij, ik had nog nooit een keer kapsalon gegeten dus ik was heel benieuwd wat ik er van zou vinden. Om eerlijk te zijn het gezelschap was heerlijk en leuk, het eten was vet en lekker,. maar of ik er nu een moord voor ga plegen nou nee. ik vond de patat te slap en had het idee dat het een soort van ontplofte stampot was maar dan wat opgeleukt met wat groente. maar ik vond het wel een keer erg gaaf om toch een keer kapsalon te hebben gegeten, nu kan ik ook een oordeel geven hierover.

Daarna terug naar school, de laatste restjes gedaan, nog even geholpen waar het moest bij collega's en toen ging het los. Ik had al snel in de bakkerij een appeltaartje gehaald voor de leerlingen die mij kwamen helpen, Dus we zijn begonnen met appeltaart en alles uitgelegd, Voor hun had ik ook drinken en snoep gehaald zodat ze ook tussendoor wat konden drinken en eten.

Laten we eerlijk zijn 6 uur op de benen is lang.. maar goed het is voor een goed doel

Tussendoor was er een heerlijk broodmaaltijd met broodjes en met soep, kortom het was weer erg goed geregeld.

De avond vloog om, van half 4 toto 21.30 is goed te doen, zeker met goed gezelschap en met mensen die zo binnenlopen zodat je wat kan vertellen en zeggen, dat maakt het extra leuk en gezellig vind ik.

Kortom het was weer een prachtige dag op een mooie school, nu maar hopen dat we veel leerlingen binnenhalen. dat zou een kroon zijn op al onze goede werken

vrijdag 17 januari 2020

Strafbaar en TERECHT



"Vanaf 15 december 2019, is hinderen van hulpverleners strafbaar gesteld.
Denk even 2 keer na voordat je hulpdiensten in de weg gaat lopen, van dichtbij een filmpje wilt maken of op andere wijze de hulpverlening gaat hinderen.


Artikel 426ter Wetboek van Strafrecht:
"Hij die wederrechtelijk een hulpverlener gedurende de uitoefening van zijn beroep in zijn vrijheid van beweging belemmert of met een of meer anderen zich aan hem tegen zijn uitdrukkelijk verklaarde wil blijft opdringen of hem op hinderlijke wijze blijft volgen wordt gestraft met hechtenis van ten hoogste drie maanden of geldboete van de derde categorie".


de week voor oud en nieuw  las ik dit bericht op Facebook, ik was blij, superblij, mede omdat ik als zoon van een inmiddels overleden politieagent weet wat geweld met iemand kan doen.


Mijn vader was van de oude generatie, die zichzelf had geleerd, dat alles wat je pijn doet moet je ver van je afgooien, niet mee nemen naar huis, want daar ben je veilig. In die tijd waren er geen begeleiders die je hielpen als je iemand had moeten bezoeken die overleden was, of wat dan ook, je had het te doen en je deed je taak als hulpverlener. De ruzies, het geweld incident,  of wat er ook gebeurde voor gruwel. hij en zijn collega's praten er niet over, men nam het mee, men sloot zich er voor af en het was klaar.. aan de buitenkant. 
Als kind heb ik nooit iets aan hem gemerkt, hij was dan ook daarin verhard. Hij liet wel zijn emoties toe maar nooit  dat stukje.


Als ik bedenk wat mijn vader heeft moeten doorstaan, hoe eenzaam die man zich moet hebben gevoeld, bedenk ik me ook, dat de huidige hulpverleners, die soms hun werk niet kunnen doen wegens mensen die ze tegenwerken, die soms daardoor te laat komen bij daar waar ze echt nodig zijn.. dat mensen ze onder hun handen wegglippen omdat iemand zo nodig een filmpje wil maken om zijn populariteit te laten gelden op sociale media.. bedenk ik me ook. er is inderdaad goed dat er hulp is voor onze hulpverleners als ze te maken krijgen met geweld incidenten,. dat ze worden opgevangen om het een plek te geven, zoals we dat zo mooi noemen.. Niet omdat ze het werk niet aan zouden kunnen maar vooral door de storm van kritiek die ze krijgen op sociale media, waarbij altijd eenzijdig de boel belicht is. nooit is er hoor en wederhoor, er is alleen maar.. juist.. kritiek.. terwijl juist door dat hele gebeuren, het hinderen van de hulpverleners, het filmen van slachtoffers en noem maar op.. ze hun werk niet goed kunnen doen..  dat nu  gelukkig bij wet verboden is.. geweldig.  


Laten we hopen dat het invoeren van deze wet, wat eigenlijk van het zotte is, niet te vaak meer hoeft.. dat zou mooi zijn.. en als hij moet worden toegepast hoop ik dat hij dan toch echt zware straffen worden gegeven..  dit moeten we stoppen... want onze hulpverleners zijn dag en nacht in de weer om mensen te redden en te helpen.. daar gaat het om.. eer ze ze zijn soms de laatste schakel tussen jou en je dierbare, zij zijn het die jouw dierbare willen redden en helpen, willen beschermen.. dus EER ze, laat ze hun werk doen


En al die opmerkingen over ze bekeuren me omdat ik zonder licht fiets, ze kunnen beter dieven vangen... laten we eerlijk zijn.. ze willen je leren dat je zonder licht in het donker fiets, iets is wat gevaarlijk is. niet alleen voor jou maar ook voor diegene die je niet zag en je aanrijd..  en ja je bent ook een crimineel want je overtreed de wet.. Dus als je een bon krijgt waarvoor dan ook.. dan heb je dat zelf gedaan.. jij deed iets wat niet mag volgens de wet.. dus niet zeuren maar gewoon dokken, slikken en accepteren en de volgende keer beter oppassen of het blijven riskeren dat je een boete krijgt als je toch doorgaat met rijden zonder licht of wat dan ook.. 
( ik besef me dat ik dit vooral geschreven heb vanuit het oogpunt van de zoon van een overleden politieagent. maar het geld natuurlijk voor alle hulpverleners.. laat ze hun werk doen en ondersteun zewaar nodig is.. in plaats van ze te hinderen...)



donderdag 16 januari 2020

The Greatest Showman ( film)

Het werd al groots aangekondigd in de tv gids.. deze film.. ik dacht eerst het zal wel weer een film zijn waarbij ik denk.. ach is niks.. maar gaandeweg de film raakte ik behoorlijk gecharmeerd van deze film.. Het is een flinterdun verhaaltje, maar er zitten zulke mooie diepere lagen in, als je er oog voor hebt.. prachtig.. hoe mensen die buiten de samenleving vallen, ineens bijzonder worden, hoe ze hun eigenwaarde terugkrijgen, hoe ze ineens weer iets zijn en gezien worden. soms niet altijd positief, maar ze zijn er en zichtbaar.. prachtig...
een aanrader deze film



Recensie van de film
Regie: Michael Gracey | Cast : Hugh Jackman (P.T. Barnum), Michelle Williams (Charity Barnum), Zac Efron (Phillip Carlyle), Zendaya (Anne Wheeler), Rebecca Ferguson (Jenny Lind), Keala Settle (Lettie Lutz), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2017

Wanneer loonslaaf en kantoorklerk Phineas Taylor Barnum de zak heeft gekregen omdat zijn bedrijf failliet is verklaard, halen zowel hij als zijn vrouw Charity de schouders op. Hun twee dochters en hun huwelijksgeluk zijn het enige dat telt. Het echtpaar maakt een dansje op hun New Yorkse dakterras met op de achtergrond een grote volle maan tegen een donkerblauwe lucht.
Het shot van Michael Graceys biopic The Greatest Showman refereert wel heel expliciet naar de romantische ontmoeting in het planetarium in La La Land. Er zijn dan ook enige parallellen aan te wijzen tussen de twee musicals. Want ook hier tekende het jonge Oscarwinnende schrijversduo Benj Pasek en Justin Paul voor de liedjes.

En daar hebben we dan ook het grootste minpunt te pakken van deze massaproductie met hoofdrollen voor Hugh Jackman, Michelle Williams en Zac Efron. Pasek en Paul kozen uitdrukkelijk voor popmuziek om het leven van ondernemer en circusdirecteur P.T. Barnum vorm te geven. De muzikale nummers houden het midden tussen het werk van het Zweedse hitkanon Max Martin en het werk van de doorsnee boyband. En dat voor een verhaal dat zich afspeelt in de negentiende eeuw.

Tot overmaat van ramp draait de Auto-Tune op volle toeren, waardoor de opgepoetste zangstemmen doen denken aan die van de jongerenserie Glee. Dat Pasek, Paul en Gracey het allemaal niet al te serieus nemen wordt duidelijk als ze een Zweedse operazangeres ten tonele voeren. Haar beltnummer Never Enough staat mijlenver van opera af, maar is wel het sterkste lied en staat garant voor een nominatie- en prijzenregen.

De waardering voor The Greatest Showman valt en staat dus grotendeels met de klik die je kan maken met de muzikale keuzes. Niet geheel onbelangrijk voor een musical, een genre dat Hollywood nog steeds te veel links laat liggen. Alleen al daarom zijn de inspanningen van het productieteam toe te juichen. Gracey levert een onderhoudend portret af van de man die in zijn eentje verantwoordelijk was voor het ontstaan van de showbusiness (als we zijn lezing mogen geloven).

Barnum is een optimistische doorzetter met een onvervaarde ondernemersgeest. Na zijn ontslag koopt hij een aftands theater en maakt er een rariteitenkabinet van. Daar komt geen hond op af dus maakt hij er een freakshow van compleet met Siamese tweeling, dikke deur, bebaarde vrouw en trapezeartiesten. De omwonende spreken er schande van en staan met hun overdrachtelijke brandende toortsen en hooivorken klaar om korte metten met de circusshow te maken.

Gracey haalde zijn inspiratie overal en nergens vandaag, en is niet vies van leentjebuur spelen. Zowel wat thematiek als visuele uitwerking betreft. Associaties met het werk van Baz Luhrman (vooral diens Moulin Rouge!), Tod Brownings Freaks en Tim Burtons Big Fish zijn dan ook onvermijdelijk. Weinig mis mee, want beter goed gejat dan slecht bedacht, ware het niet dat de filmmaker op het dramatische vlak armoedig te werk is gegaan.

De hele opmaat van Barnum van werknemer naar ondernemer is er een van grote stappen snel thuis. De man plukt zijn vrouw Charity weg uit een gefortuneerd milieu, maar de contrasten die dit oplevert worden slechts zijdelings en heel laat uitgewerkt. Nog ernstiger is dat Gracey met name op het relationele vlak tussen de twee geliefden veel laat liggen of simpelweg overslaat.

Vooral wanneer Barnum met genoemde operavedette Jenny Lind op tournee gaat lijdt zijn huwelijk eronder. Maar hier wordt op een enkele ruzie na bitter weinig mee gedaan. Hetzelfde geldt voor een interraciale verhouding in een wankel zijplot. De tragiek dicteert dat je The Greatest Showman toch vooral moet inschalen op wat er allemaal aan ontbreekt of wat het vooral had kunnen en moeten zijn.

The Greatest Showman wordt met veel poeha en aan de hoofdpersoon gekoppeld zelfvertrouwen op het bioscooppubliek afgevuurd. Het is een prachtig in beeld gebrachte en extravagante ontsnapping uit de werkelijkheid dat de harde teleurstellingen van het leven tracht te doen vergeten maar deze tegelijkertijd op het plotmatige vlak bagatelliseert. "This is the greatest show!", scanderen Jackman en Efron met zichtbaar plezier in het openings- en slotnummer.

Deze zelftoegedichte eer is te groot, maar een verzetje van het aangename soort is het zeker. Saillant detail is dat Ringling Bros. and Barnums & Baileys Circus, het nalatenschap van de ondernemer, uitgerekend afgelopen mei na bijna anderhalve eeuw zijn deuren sloot.