gedachtenspinsels

sinds mijn time-out kijk ik toch anders tegen dingen aan,. ik zie andere kinderen, ik zie soms hun onvermogen om tot leren te komen. Ik zie dat ze soms worstelen met problemen, zeker de leerlingen van de ISK, die wij als volwassenen niet kennen, wij kennen deze ervaringen niet, hoe kunnen we ze daarin dan adviseren.. Het enige wat we kunnen doen is er zijn ze laten weten dat we ze zien maar ook dat we naar ze luisteren, ze proberen te begeleiden naar een volwaardig leven in Nederland.

Natuurlijk zijn alle kinderen gewoon pubers, ieder op zijn eigen manier, iedereen op zijn eigen wijze met zijn eigenaardigheden.. net als zo als  wij, de docenten,

Soms zijn er leerlingen die wat minder flexibel zijn naar een docent, dat is ook prima vind ik, dat mag, dat daagt ons uit, maar als docent is het een uitdaging om dit toch te proberen in goede banen te leiden, dit goed aan te pakken, toch eerst naar jezelf te kijken, soms moet je bekennen dat de weg die je dacht die je liep niet goed genoeg is.. dat je dan toch iets anders moet proberen. Je leert het alleen door de ervaringen in de tijd. je hebt niet voor alles een oplossing, je leert lesgeven, je leert trucjes om je staande te houden.. maar je bent er dan nog lang niet. je moet soms inderdaad naar links buigen, om zo toch de leerling te bereiken... dat is voor sommige jonge bomen in het onderwijs best lastig...  zeker als ze aan het overleven zijn. 

Het eerste jaar herinner ik me als dat dag van gisteren. ik was nieuw,. dus tja ik was nog geen meubel in de school, laat staan dat ik een naam had opgebouwd, ik was die malloot die drama kwam geven op school. laat staan dat ik wist van de hoed en de rand.. 

Ik had veel les ervaring op gedaan in het jeugdwerk, waar ik lessen drama gaf, ik was wel opgeleid maar niet voor groepen die toch wat lastiger zijn,. laat staan voor pubers.. ik heb mijn vuurdoop gehad, zeker om dat ik in het eerste jaar op en neer reisde naar Alphen omdat ik nog niet wilde verhuizen omdat ik nog verplichtingen had in Groningen waar ik toen woonde, naast mijn lief van heel lang geleden, maar ook met nog regieklussen.. dus ik kon niet de oversteek maken naar het wilde westen.

Naast het reizen, wat energie kost, een lokaal wat geen lokaal was, maar een afgeschermd hoekje in een grote zaal, waar mensen achter elkaar  in en uit liepen, waardoor je dus gewoon net als de groep concentratie had, die werd verbroken door mensen die al luid pratend binnenkwamen.. men vond het niet terecht dat ik in dat hoekje zat, het was hun ruimte.. 

Ergens in een inloopkast had ik een klein kastje waar ik dus een zak met wel geteld 5 jurken had. 

Het was zwaar, zeker omdat ik daar leerlingen had die niet zo gemakkelijk waren in die tijd... Kortom het was afzien.. maar ik heb steeds gedacht, dit is wat ik wil, ik hou van deze kinderen, ik heb  lol met ze dus laat ik voor ze gaan en maar zien waar het schip strand.. maar ik zag en zie nog altijd het kind. ik boog mee met de wind ik ging soms links, soms rechs, soms met een grote boog naar het doel maar ik kwam er.. ik overleefde het eerste jaar.. ik kon in het tweede jaar gaan oogsten.. 

Ik kreeg een benoeming voltijds, en was superblij.. kon verhuizen naar Alphen, waardoor ik dus meteen ook  in Groningen de regieklussen afsloot en een heel ander leven in ging. maar wat een mooi leven is dat tot dus ver.. al denk ik soms ik weet even niet vanuit mijn ellenlange ervaring even niet wat ik met een leerling moet,. ik probeer altijd het kind te blijven zien. te zien dat hij of zij het niet zo bedoelt en dat het nooit tegen mij als persoon is gericht maar tegen de docent die een hufter is in hun ogen. en dat is goed.. 

Soms zie ik beginnende collega's worstelen met een klas, met leerlingen, soms probeer ik ze dan te helpen door mijn ervaring, met advies.. sommigen pakken dat op en die zie ik dan ineens een groeispurt maken. zoals ik destijds ook deed, ik leerde zoveel van oud gedienden, nog steeds, maar ook van de jonge gasten. ik boog mee, ik leerde buigen en meegaan met de storm.. en nog steeds probeer ik mee te buigen met de tijd.. met dingen van deze tijd te komen.. en ach soms is er geen weg naar links, rechts, of vooruit, of achteruit dan ga ik maar omhoog, dan klim ik maar een stukje om te kijken vanuit de helicoptervisie naar het waar ik tegenaan loop om te ontdekken dat het dan toch nog een klein weggetje is die je alleen maar kan bereiken door inderdaad net iets boven alles te gaan staan..

Gelukkig zijn er nog steeds jonge begeesterde docenten die graag advies willen en willen leren. al zijn er soms ook jonge docenten die zo star vastzitten in wat ze hebben geleerd dat ze tegen alles aanlopen en daardoor vast lopen als docent. het niet redden en dus het onderwijs verlaten of gewoon al vroegtijdig stoppen.. gefrustreerd raken omdat het niet gaat..  tegen diegene zou ik zo graag willen zeggen je bent geen slaaf van een methode,  van het systeem, soms moet je dingen doen die niet didactisch of pedagogisch verantwoord zijn maar soms heiligt het doel de middel.. en kom jij juist waar je moet zijn.. door niet te doen wat je geleerd is maar door juist het tegenovergestelde.. hou op met de vijf rollen van de docent, als doel, het is een middel.. ga gewoon je weg en volg in alles je hart want zoals men dat zo mooi zegt. dat klopt...