Toen ik in de filmladder las over deze film, dacht ik meteen daar moet ik heen, die wil ik zien. Een film met dans, in Georgie kan haast niet anders dan een bijzondere film zijn. Een land waar ik niet zo goed heen durf wegens hun homobeleid maar graag wel wat meer van wil zien dan alleen maar de plaatjes van Wie is de Mol. Dus dit was weer een mooie kans om er naar te kijken dacht ik bij mezelf.
De film is prachtig zeker de heimelijke liefde tussen de twee hoofdrolspelers, mooi en sereen in beeld gebracht. maar oh wat is deze film soms confronterend voor mij.. maar mooi en ik vind het een aanrader...
Dan het einde de dans die maar niet ophoud die hij blijft uitvoeren een soort afscheidsdans van zijn land en zijn geliefde dansopleiding.. de hoofdrolspeler heeft lef die vertrekt mede op aanraden van zijn broer .. prachtig.
De film is prachtig zeker de heimelijke liefde tussen de twee hoofdrolspelers, mooi en sereen in beeld gebracht. maar oh wat is deze film soms confronterend voor mij.. maar mooi en ik vind het een aanrader...
Dan het einde de dans die maar niet ophoud die hij blijft uitvoeren een soort afscheidsdans van zijn land en zijn geliefde dansopleiding.. de hoofdrolspeler heeft lef die vertrekt mede op aanraden van zijn broer .. prachtig.
recensie van de film:
Regie: Levan Akin | Cast: Levan Gelbakhiani (Merab), Bachi Valishvili (Irakli), Ana Javakishvili (Mary), e.a. | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2019
Georgië is in trek de afgelopen jaren en niet alleen vanwege de grote diversiteit aan landschappen of het gunstige economische klimaat. Met name Tbilisi, de hoofdstad van de voormalige Sovjetrepubliek op de grens van Europa, is een toeristische trekpleister van formaat aan het worden. De plaatselijke rauwheid en de clubscene zorgen ervoor dat Tbilisi wordt gezien als één van de opvolgers van het bandeloos succesvolle Berlijn. De middeleeuwse stad aan de oevers van de Koera blijkt echter ook een heel andere zijde te hebben. Dat inspireerde regisseur Levan Akin tot het maken van deze Oscar-inzending.
Georgië is in trek de afgelopen jaren en niet alleen vanwege de grote diversiteit aan landschappen of het gunstige economische klimaat. Met name Tbilisi, de hoofdstad van de voormalige Sovjetrepubliek op de grens van Europa, is een toeristische trekpleister van formaat aan het worden. De plaatselijke rauwheid en de clubscene zorgen ervoor dat Tbilisi wordt gezien als één van de opvolgers van het bandeloos succesvolle Berlijn. De middeleeuwse stad aan de oevers van de Koera blijkt echter ook een heel andere zijde te hebben. Dat inspireerde regisseur Levan Akin tot het maken van deze Oscar-inzending.
Akin,
een geboren Zweed met Georgische roots, zag een Pride-optocht in
Tbilisi door duizenden religieuze conservatieven ruw worden verstoord.
Naast de kerk en het geloof zijn volgens Akin de polyfonische zang en de
traditionele Georgische dans de belangrijkste pijlers van een ongezond
sterk gevoel van nationale trots. Zelf op jonge leeftijd al een actief
Georgisch danser, voert de regisseur deze kunstvorm op als toonbeeld
voor een in Georgië overheersend gevoel van saamhorigheid. Saamhorigheid
waarin uitwassen, zoals homoseksualiteit, maar moeilijk een veilige
plaats kunnen vinden. De hoofdpersoon in deze film, Merab, een
getalenteerd danser, komt daarachter wanneer Irakli, een mannelijke
mededanser, zijn hoofd op hol brengt. Beide jonge acteurs stralen in And Then We Danced
en de chemie die de twee hebben past haast niet in de onwennige en
onveilige situatie waarin hun liefde aan de oppervlakte komt.
In de westerse cultuur is dans een uiterst expressief medium met een sterke link naar seksuele vrijheid en diversiteit, maar in de Georgische cultuur is dat totaal anders. De dans is mannelijk, ingetogen, krachtig. Ruimte voor zwakte of onzekerheid is er niet. Dit adagium brult een bebaarde en uitgesproken conservatieve dansleraar dan ook door de galmende danszaal. Merab blijkt echter vanaf het begin zacht en gevoelig en echoot de mannelijkheid van zijn leraar niet. Hij is onhandig in de omgang met zijn vriendinnetje en zodra de getalenteerde Iralki in beeld verschijnt begint hij opzichtig te lonken. Buiten deze seksuele ontdekkingstocht blijken er voor Merab nog meer problemen in het verschiet te liggen, van meer traditionele aard. Hij wordt ontslagen, zijn broer heeft moeite op het rechte pad te blijven en thuis zijn ze blut.
De introductie van al deze problemen en de rol die mensen en instituties erin spelen is echter te weinig subtiel om er echt van in vervoering te raken. Hints naar culturele normen of seksuele aantrekkingskracht en acties of denkbeelden van conservatieven en progressieven zijn vaak ronduit uitleggerig en stereotypisch. Wellicht vond Akin het nodig om de Georgische problematiek zo ook voor zijn westerse publiek inzichtelijk te maken, terwijl de seksuele diversiteit die in het westen steeds meer gemeengoed is nog onbekend terrein is voor het Georgische publiek. Het gebrek aan subtiliteit zorgt alleen voor een ondubbelzinnigheid die bijna op recalcitrantie lijkt. Alsof Akin de Georgische traditionelen met dit onderdeel van hun samenleving op niet mis te verstane wijze wil confronteren. Deze ondubbelzinnigheid verlost de film helaas ook van de echte schoonheid.
In de westerse cultuur is dans een uiterst expressief medium met een sterke link naar seksuele vrijheid en diversiteit, maar in de Georgische cultuur is dat totaal anders. De dans is mannelijk, ingetogen, krachtig. Ruimte voor zwakte of onzekerheid is er niet. Dit adagium brult een bebaarde en uitgesproken conservatieve dansleraar dan ook door de galmende danszaal. Merab blijkt echter vanaf het begin zacht en gevoelig en echoot de mannelijkheid van zijn leraar niet. Hij is onhandig in de omgang met zijn vriendinnetje en zodra de getalenteerde Iralki in beeld verschijnt begint hij opzichtig te lonken. Buiten deze seksuele ontdekkingstocht blijken er voor Merab nog meer problemen in het verschiet te liggen, van meer traditionele aard. Hij wordt ontslagen, zijn broer heeft moeite op het rechte pad te blijven en thuis zijn ze blut.
De introductie van al deze problemen en de rol die mensen en instituties erin spelen is echter te weinig subtiel om er echt van in vervoering te raken. Hints naar culturele normen of seksuele aantrekkingskracht en acties of denkbeelden van conservatieven en progressieven zijn vaak ronduit uitleggerig en stereotypisch. Wellicht vond Akin het nodig om de Georgische problematiek zo ook voor zijn westerse publiek inzichtelijk te maken, terwijl de seksuele diversiteit die in het westen steeds meer gemeengoed is nog onbekend terrein is voor het Georgische publiek. Het gebrek aan subtiliteit zorgt alleen voor een ondubbelzinnigheid die bijna op recalcitrantie lijkt. Alsof Akin de Georgische traditionelen met dit onderdeel van hun samenleving op niet mis te verstane wijze wil confronteren. Deze ondubbelzinnigheid verlost de film helaas ook van de echte schoonheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten