Judy (film)

inmiddels had ik het al opgegeven dat ik deze film zou gaan zien, mede omdat ik geen tijd had. De films in het parkhuis draaien meestal maar 1 maand en dan is het klaar, maar leve de kerstvakantie, deze film werd nog eens extra lang gedraaid, dus ik kon hem nog zien. Ik had de voorfilm gezien en was toen al onder de indruk van de het spel van Renée Zellweger, u weet wel die van Bridge Jones..., onherkenbaar, dus ik besloot dat ik maar naar deze film moest. Vriendin Heleen waarmee ik altijd op zondag de thee doe, heb ik gevraagd of ze mee wilde, dat wilde ze wel, dus we gingen samen onderweg naar deze film.

Deze film is even lastig in komen maar dan loopt hij als een trein, wat mooi en dan het einde snikkend op de achterste rij.. prachtig
ik vind het een aanrader

recensie van de film:

Regie: Rupert Goold | Cast: Renée Zellweger (Judy Garland), Finn Wittrock (Mickey Deans), Rufus Sewell (Sidney Luft), Jessie Buckley (Rosalyn Wilder), Michael Gambon (Bernard Delfont), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2019

"Je bent net zo erg als al die anderen in deze nepshowbizz", schreeuwt een door Renée Zellweger vertolkte Judy Garland haar veel jongere vijfde en laatste echtgenoot toe in een Londense hotelkamer. Als er één afdronk valt te determineren in de biopic Judy dan is het wel dat de loopbaan van de als Frances Gumm geboren Judy Garland vol was met desillusie en verborgen leed. Toen de nog puberende Garland werd uitverkoren voor haar doorbraakrol in The Wizard of Oz werd ze gemuilkorfd. Ze was niet de mooiste en de knapste meid, zo vertelde producent Louis B. Mayer haar, maar ze had een gouden stem.

Garlands leven werd getekend door verslavingen, mislukte huwelijken, depressieve periodes en wereldfaam met een verstikkende schaduwzijde. Ze trouwde zoals gezegd vijf keer en kreeg van twee echtgenoten drie kinderen, van wie Liza Minelli de bekendste is. Als we de lezing in deze verfilming door Rupert Goold moeten geloven werd ze als tiener al aan de dieetpillen en slaapmiddelen geholpen. Victor Fleming kon immers geen Dorothy gebruiken die zichtbaar dikker werd in de familiefilm. Judy was 'the girl next door' maar moest enorme offers brengen om het succes te bereiken dat haar ten deel viel.

De populariteit van Garland was op haar hoogtepunt begin jaren zestig met een succesvolle Europese tour en een op elpee en cd uitgebracht concert in de New Yorkse Carnegie Hall. Judy laat de actrice en zangeres zien in het laatste half jaar van haar leven. Met ex-man Sid Luft vecht ze over de voogdij van kinderen Joey en Lorna, terwijl oudste dochter Liza hard op weg is haar moeder op te volgen. Een reeks theaterconcerten in Londen, die uiteindelijk haar laatste zouden worden voor ze een overdosis kalmeringspillen nam, werd getekend door zowel succes als enorme afgang. Garland was aan de drank, vaak warrig, dan weer hyper en verslaafd aan de pillen. Als ze straalde, straalde ze goed, maar haar arbeidsethos was uiterst onbetrouwbaar.

Liefhebbers van de legende zullen nog wel het meest moeten wennen aan de keuze om Zellweger, die met Chicago aantoonde een aardig moppie te kunnen zingen, zelf de songs van Garland te laten vertolken. Dit leidt ertoe dat de optredens visueel van het scherm spatten, maar vocaal veel te wensen over laten. Zellweger, die naar verluidt een jaar oefende op de stem van haar personage, komt niet eens in de buurt van het onvolprezen timbre en timing van Judy Garland. Geloofwaardiger wordt het als we Zellwegers spreekstem horen. De Bridget Jones-actrice doet geen pogingen het klaaglijke stemgeluid van haar personage te imiteren en geeft er een eigen draai aan.

Judy is losjes gebaseerd op het theaterstuk End of the Rainbow, over de laatste tournee van Garland. Ze werd met open armen in de Britse hoofdstad ontvangen, maar toen ze haar onberekenbaarheid toonde zorgde ze voor de nodige kopzorgen. Scenarist Tom Edge wil op alle mogelijke manieren de fans plezieren, waarbij het te betwijfelen is of het recht doet aan de werkelijkheid. Zijn fantasie zorgt wel voor kippenvelmomenten, waarbij met name Garlands menselijkheid wordt benadrukt. Zo staat ze 's nachts roerei te bakken in de keuken van twee Britse fans en weet ze met hulp van het publiek haar klassieker Over the Rainbow te voltooien.

Garland werd gedragen door haar publiek, maar verafschuwd door de mensen die met haar moesten werken. Wat deze tamelijk geslaagde biopic vooral aantoont is dat het succes een duidelijke keerzijde kent en niet voorkomt dat iemand steeds verder wegzakt in de ellende. De entertainmentwereld is vergeven van de opportunisten die een slaatje willen slaan uit het succes én de ellende van een wereldster. Artiesten zoals Garland zijn verleden tijd. Goold toont ons een artieste op haar retour maar dwingt haar niet op haar knieën. Ze bleef tot het laatst vechten voor de liefde van haar publiek en familie.

Zellweger leek een vreemde keuze voor de hoofdrol, maar haar casting pakt verrassend uit. Na verloop van tijd vergeet je de actrice en zie je een overtuigende versie van Judy Garland. Goold wisselt tussen haar beginjaren en haar laatste optredens, maar skipt veel relevante info, zoals haar vele huwelijken en de samenwerking met Mickey Rooney, die in zijn jonge versie slechts even voorbij komt. Judy is verre van de ideale biopic, maar wel een prachtig eerbetoon aan de mens én de artiest Judy Garland.