zondag 31 januari 2016

Le tout noeveau testament (film)



 Vanavond naar de film geweest met vriendin Els en Heleen, deze film had ik via vriendin Nadira als tip gekregen, hij zou geweldig leuk zijn.  Ze heeft helemaal gelijk, wat een heerlijke film, vol humor maar ook hoe het gemaakt is, Ik heb wederom een geweldige avond gehad, zeker omdat het zo geweldig grappig is gemaakt, met onverwachtse dingen die je niet verwacht. 

Hilarische scene met Kevin die nog 62 jaar heeft te leven, die allerlei pogingen doet om te kijken of hij dood kan gaan, maar dat kan dus niet.

Mooi element dat iedereen een muziekje in zich heeft, en dat je die hoort als je goed naar die ander luistert en dat je de muziekjes moet zoeken die bij jou passen.. prachtig.

kortom wederom een film om naar te kijken, en zeker wachten tot de aftiteling is geweest, dan komt er nog een grapje.


 Recensie van de film:

 Regie:Jaco van Dormael | Cast: Pili Groyne (Ea), Benoît Poelvoorde (God), Yolande Moreau (Vrouw van God), Catherine Deneuve (Martine), François Damiens (François), e.a. Speelduur: 113 minuten | Jaar: 2015

Het geloof is steeds meer aan het wegzakken, maar de algemene kennis dat er een Oud Testament en een Nieuw Testament is, is er nog wel. Dat er nóg een testament is, weet bijna niemand. Althans, als we de makers van de absurdistische Frans-Belgische komedie Le Tout Nouveau Testament mogen geloven. Er is in hun lezing namelijk nog een derde testament. In dit spiksplinternieuw testament is God springlevend en heeft het uiterlijk van tragikomediant Benoît Poelvoorde. Hij woont samen met zijn vrouw in Brussel. Zoon Jezus is in geen velden of wegen meer te bekennen, dochter Ea is tien jaar oud en woont bij haar ouders. Onze Lieve Heer is meegegaan met zijn tijd. Met een tikkeltje ouderwetse computer grijpt hij in op het aardse leven.



Ea is recalcitrant en opstandig. Ze staat al helemaal niet positief tegenover de keuzes van haar vader, een chagrijnige luie man die weinig goeds op lijkt te hebben met zijn aardbewoners. Hij leeft in een smerig appartement en schat zijn vrouw, die de sloof uithangt, niet op waarde. Bovendien verzint God allerlei wetmatigheden waar wij klootjesvolk alleen maar last van hebben. Zoals chronisch in de verkeerde rij bij de kassa staan bijvoorbeeld of een boterham met jam die altijd met de besmeerde kant op de grond valt. Ea is het sadistische gedrag van haar vader zat en kaapt op een onbewaakt moment zijn computer. Ze verspreidt zo de sterfdata van alle aardlingen. Op hun smartphones komen ze te weten wanneer het einde nadert. De vraag is hoe je in het leven komt te staan als je exact weet wanneer je het hoekje omgaat. Ea weet te ontsnappen via een wasmachine, maar wordt op de hielen gezeten door haar eigen vader.

Le Tout Nouveau Testament was de officiële Belgische Oscarinzending en is het geesteskind van filmmaker
Jaco van Dormael. Hij schotelt ons een God voor die niet per se het beste met de mensheid voor heeft en wel van een flauw pesterijtje houdt. Het nieuwe testament in de lezing van Van Dormael hangt van absurditeiten en tragiek aan elkaar. Nu had Ea’s broer twaalf apostelen. Jezus’ zus zoekt er nog zes bij, zodat het totaal achttien is net als de spelers van een baseballteam. Het merendeel van Van Dormaels zwarte komedie wordt gewijd aan de zoektocht van Ea naar haar apostelen. Het is een bont gezelschap, zoals een verveelde rijke huisvrouw die verslaafd is aan shoppen en haar man inruilt voor een gorilla uit de dierentuin. Of een seksverslaafde. Aan elk van de apostelen zit eigenlijk wel een steekje los. Ea’s zoektocht is vermakelijk, maar leidt ook behoorlijk van de hoofdmoot af. Zo verliest de filmmaker, die tevens aan het scenario meeschreef, oog voor de relatie tussen God en zijn dochter. De satire die hij had willen maken verliest dan aan kracht, vooral als de onvermijdelijke apotheose zich aandient.

Het is onmogelijk om Le Tout Nouveau Testament los te zien van het werk van Jean-Pierre Jeunet en zijn Amélie in het bijzonder. Beter goed gejat dat slecht zelf verzonnen, moet Van Dormael hebben gedacht. Niet alleen zijn beeldtaal, maar ook zijn spitsvondige observaties, markante personage en het gebruik van Ea’s voice-over doen ster denken aan de grote doorbraak van Audrey Tautou. Bezwaarlijk is dit geenszins, maar Van Dormaels leek eerder uit te zijn om een stortvloed aan ideetjes op de kijker te torpederen dan met een solide, mooi afgerond verhaal te komen waar ook nog eens een boodschap in verscholen zit. Een gemiste kans is het nalaten om de diverse evangeliën van een duidelijke en scherpe maatschappijkritische noot te voorzien.



zaterdag 30 januari 2016

Zij is de baas (theater)



Vanavond met vriend Frans naar het stuk Zij is de Baas geweest in Capelle aan den IJssel. We hadden er zin in en verheugden ons enorm op. Bij aanvang van de voorstelling, zagen we al dat het decor bestond uit witten blokken, en een kleding kast, maar wat we ook begrepen dat we heel veel dingen daardoor niet zouden konden zien omdat de blokken er voor stonden. Gelukkig tijdens de voorstelling veranderden deze witte blokken van opstelling en werd alles zichtbaar..  Het begon met een soort van ruzie tussen de twee geliefden.. en ineens begon Bastiaan, te praten tegen mensen in het publiek.... het werd duidelijk dat het een raamvertelling zou worden... Ik heb vriend Frans aangekeken, maar beiden zijn we nog wat afwachtend je moet niet te snel zeggen dit gaat niets worden.  Bij zijn tweede stukje ging Bastiaan afzakken tot het peil dat ik zie bij mijn pubers in de klas, een liedje met een gitaar begeleid door hem zelf en zo platvloers dat ik tegen vriend Frans zachtjes zei, het  duurt tot 22.00 en als dit het niveau is dan word dit een lange zware avond....

Uiteindelijk bleek het verhaal toch een soort van spel te krijgen, werd er inderdaad gespeeld, ineens werd er iets ontwikkeld, door de vrouwelijke spelers, die inderdaad een mooie rol speelden, de hilarsiche zin van een vrouw die 60 is die dan in een romantisch ogenblik zegt, gelukkig hou je ook van deze oude bovenarmen die meezwaaien als je weg gaat....   Dit terwijl ze dus eigenlijk dus zgn sex heeft met Bastiaan... Ik schrijf bewust Bastiaan, omdat zijn spel gewoon zichzelf is.. Hij speelt zichzelf, en kan kennelijk niet anders. Het is heel aandoenlijk om te zien maar het is niet een acteur die voor een gouden kalf in aanmerking zal komen.

Het verhaal is flinter dun, het is eigenlijk al voorspelbaar, Bastiaan en zijn vrouw vissen op  dezelfde baan, maar zijn krijgt hem, ze gaat werken voor een Chris, tijdens een feestje ontmoet Bastiaan een vrouw Chris, en word verliefd op haar ze is 60+, dan komt Chris op visite bij Bastiaan en zijn vrouw, ze ontdekken wat er echt aan de hand is, vrouw boos loopt weg, hij blijft achter, de baas van zijn vrouw is dus Chris die ook nog zijn vrouw erin luist met een overname.. kortom een algemeen klucht verhaal, en aan het einde missen ze elkaar en komen weer bij elkaar. einde verhaal.

Het eind lied vond ik erg mooi..: I was made for loving you in de uitvoering die ze zongen.

Ik kan zeggen, de avond begon slecht, maar daardoor was waarschijnlijk de rest onderhoudend genoeg voor het publiek..  maar ik geloof niet dat ik nog een stuk hoef te zien van Bastiaan..
Niet zo mijn stijl.



donderdag 28 januari 2016

kadootje op kadootje


Soms beginnen dingen die grandioos gaan worden op een heel bijzondere manier, zoals ook het gebeuren wat ik nu ga beschrijven. Ooit lang geleden leerde ik iemand kennen op een chatbox, we chatten wat, ik vertelde dat ik flarden schreef, hij wilde wat lezen, ik stuurde een flard over een ster.. en voila er was een leuk contact, elkaar nooit life gezien, op een gegeven moment het contact wat verwaterd, maar dat gaat zo als het gaat.

Afgelopen oktober werd ik ineens benaderd door Adriaan, die ik had leren kennen op een chatbox, zijn leven had een drastische wending gekregen, inmiddels gelukkig getrouwd en een eigen zaak met bloemen. Toen ik hem leerde kennen was hij werkzaam in een bloemenzaak. Zijn verzoek was bijzonder, of ik wat flarden kon schrijven bij kunstwerken die hij had gemaakt, voor het afscheidshuis De Lelie, omdat ze een open dag hadden en het hem zo leuk leek als ik flarden schreef bij de bloemstukken van hem die daar zouden komen te staan. 
Hij stuurde me ook de bovenstaande foto, hij had dit gemaakt naar aanleiding van de destijds toegestuurde flard. (het is heel erg maar ik heb geen idee welke flard dat ooit is geweest).

Dus ik ben aan de slag gegaan, ik schreef wat bij zijn kunstwerken en ineens kwam er vraag van andere bloemisten of ik wat wilde schrijven bij werken van hun. Dus ik er maar ingedoken en zo ontstonden er aardig wat flarden op maat geschreven. 
Ik heb bij 3 kunstwerken 2 flarden geschreven omdat ik ze zo bijzonder vond en het meer inspiratie opriep dan de anderen maar elke kunstwerk daagde me uit en er kwam iets moois uit.

Op de grote opening van Het afscheidshuis De Lelie, was ik helaas verhinderd om er te gaan kijken, dus ik moest het uit tweede hand hebben om te horen hoe het was gegaan, dit bleek een groot succes te zijn geweest, mensen hadden staan te huilen bij de flarden en vonden ze zo mooi, zo ontroerend dat ze wilden weten waar ze vandaan kwamen en wie ze geschreven had.
 
In overleg met Het afscheidshuis, heb ik besloten om een speciale bundel te maken met flarden voor het afscheidshuis en een aantal meer, die ook zo mooi passen in de sfeer van afscheid nemen, zelfs nog een paar extra foto's gekregen om daar bij nog wat ad hoc flarden te schrijven.

Kortom na een paar weken hard werken was de bundel klaar en kon hij naar de uitgeverij en drukkerij. Helaas bleek de eerst druk niet goed te zijn, er zat een taalfout in en een naam van een bloem binster stond niet onder de foto maar onder een flard. Dit was balen dus een heleboel bundels moesten terug, Sommige mensen besloten om hem maar te houden omdat dit natuurlijk wel een bijzondere is, omdat er een paar fouten in zitten.

Uiteindelijk is de bundel goed en is hij er. Ik ben er bere trots op, en we moeten nog even bedenken wat we doen met de verkoop van deze bundel, Of we deze bundel te koop aanbieden bij de bloemisten of in het afscheidshuis. daarover moet nog een besluit worden genomen.

Maar tot mijn grote verbazing  kreeg ik woensdag het volgende bericht op facebook

"Hoi Harry, ik ben 1 van de begrafenis bloemschik club uit Gorinchem. Nu wilde we je verrassen vandaag met een apart stuk van Alexander bloembinder bij jouw uit Alphen aan de Rijn. Hij is alleen 3 kwartier bezig geweest om het bij jouw te bezorgen of bij de buren... Dit is niet gelukt. Zou je het bij hem willen ophalen?" 
Dus ik vandaag naar deze meesterbloembinder en kreeg ik dit prachtige kunstwerk mee, gemaakt op een stuk van een palmboom met daarin gaten, gevuld met waterbuisjes en prachtige bloemen erin,. Het leuke is dat ik dus dit stuk jaren kan laten staan en gewoon daar verse bloemen in kan stoppen
Het is een prachtige kado.. maar vooral het kaartje was zo mooi en dierbaar
Wat prijs ik me gelukkig dat ik dat ene kleine kadootje heb gegeven en daarvoor zoveel terug krijg.
Het maakt mijn dag, okey mijn week, weer super goed.

Als extra, kreeg ik vandaag het bedank kaartje te zien, die was gemaakt naar aanleiding van het overlijden van de schoonmoeder van een dierbare vriendin en collega van mij. Ik was er op de crematie geweest en had naar aanleiding daarvan een aantal flarden geschreven (die trouwens ook in deze bundel staan). Haar schoonvader had een flard uitgekozen en deze op de kaart laten drukken... zo mooi, vandaag zag ik hem staan in de personeels kamer  en dat is een mooi kado.. 
kortom het was een kadootje op kadootjes dag 

( de bewuste flard die op het kaartje is gezet)

stil de stilte laten komen
de woorden die ik nu
zal spreken
in de kamer van
ons geluk
zullen geen antwoorden meer krijgen
omdat jij niet meer
kunt zijn
je ogen gesloten
alles had je al bedacht
je gaf antwoord op mijn vragen
in de keuzes van jouw liedjes
ik laat nu de stilte
maar heel stil komen
ik zal nooit wennen
aan dit gemis
 



woensdag 27 januari 2016

als ik even rust (flard)


als ik even rust

als ik even rust
in jouw armen
die er niet meer zijn
als ik even droom
over de tijd 
waarin jij en ik
altijd blij waren 
elkaar te zien
als ik in mijn dromen
je even aanraak
terwijl je niet
meer te raken ben
rust ik soms even
heel even 
in de gedachten
dat wij 
nog samen
zijn

dinsdag 26 januari 2016

oneliners (2014-25)


Wie slechts één vijand heeft ontmoet hem overal.
(Iranees gezegde)


een liefdesverklaring is als de
openingszet van een schaakpartij: de
consequenties zijn niet te overzien.
(Hans Söhnker)

Als je van vreugde opspringt, let dan op dat
niemand de grond onder je voeten weghaalt
( Stanislaw Jerzy Lec)

 De geschiedenis is een verzinsel
waarover we het eens zijn
( Voltaire)

Ik ben hopeloos verliefd! Nu nog een meisje vinden
dat die gevoelens met me wil delen..
(Woody Allen)

Ballet is een stel mannen met zulke
nauwe broeken dat je kunt zien
welk geloof ze aanhangen
(Robin Williams)

Sport is de belangrijkste bijzaak in het leven
(Kees Janisman)

Wat niet tweemaal lezenswaard was
was het ook die ene maal niet
( Friederich Rückert)

Men moet soms zijn baard
opofferen om zijn hoofd te redden
(Turks gezegde)

Ik lees nooit een boek voor ik het
bespreek:
anders word ik zo vooringenomen
(Sydney Smith)

Een beetje versterker kost toch al gauw
een paar goede buren als vriend
(Vrij Nederland)

Het is moeilijk gedachten onder woorden
te brengen die men zelf niet heeft begrepen.
(Ernst Hohenemser)







maandag 25 januari 2016

Best wel gek eigenlijk, he? (deel 2)


Zoals ik al schreef in een vorige blog, kom ik natuurlijk nog met een extra blog over het stoppen met roken. februari is altijd mijn maand dat ik blij ben dat ik nog steeds niet rook, en ook niet meer ga roken, ja als ik 80 ben. Zul je zien dat ik dan meteen stik in mijn eerste sigaret die ik op steek.... 

Maar goed zoals ik al schreef, ik heb hele gekke dingen gedaan toen ik gestopt ben. Ik ben mijn huis gaan opruimen, niks geks aan natuurlijk, en alles extra gaan wassen, mijn kleding gewassen, mijn jassen gelucht, naar de stomerij gegaan, maar ook spullen in huis allemaal gewassen, en soms gooide ik zonder er bij na te denken, spullen uit het raam in de sloot bij mij voor de deur.. Heb achteraf pas begrepen dat dit niet kan en niet mag en niet handig is, maar ja toen dacht ik echt niet helder na.

Ik weet nog dat ik op school tegen de leerlingen zei, dat ik gestopt was met roken en dat dus de kans bestaat dat ik onredelijk zou zijn. Dat als ze strafwerk kregen van mij, ze even aan de einde van de les moesten komen en aan me moesten vragen of ik het echt meende. Daarbij zei ik ook dat ze moesten zeggen dat ze het heel goed vonden dat ik stopte met roken en dat ze trots op mij waren, zodat de kans op strafwerk tot een minimum beperkt was.. Het was niet nodig, deze maatregel, de kids waren geweldig. 

Ik stond vaak tussen de lessen in buiten op mijn platje te roken, dan stonden vaak leerlingen bij mij te praten. Op een morgen stond ik weer een keer gewoon buiten, een frisse neus te halen, en ik zie nog een leerling uit de isk binnenstormen, en meteen mijn handen grijpen en hoor hem nog zeggen, denk er om mees niet roken.. Ik vond dit zo geweldig toen en zo leuk.. geweldig.

Ik vergeet ook nooit dat ik bij mijn tandarts zat te wachten op mijn beurt.. Op een gegeven moment komt hij de wachtkamer binnen, en aangezien ik er langer zat, stond ik op, liep ik naar binnen en ging in de stoel zitten. Mijn tandarts stelde me de vraag of ik de familie Mulder was.. ik was ff stil en zei toen oh ik heb het verkeerd verstaan maar ja ik zit nu toch.. Ik ben gestopt met roken.. Het gekke is dat elke ex roker meteen begrip heeft. Het is geweldig je kan van alles doen, en men begrijpt het als je zegt ik ben gestopt met roken... ideaal.


In de wachtkamer heb ik dan ook mijn excuus aangeboden aan de mensen die voor me waren met de mededeling dat ik gestopt was met roken.. ze waren meteen een en al begrip.

Gek eigenlijk wat het met je doet, dat stoppen met roken. Zo ook lichamelijk,.. ik kreeg plots overal puisten, vooral ook in mijn mond, alsof de nicotine er uit moest, de gif zooi opgeruimd moest worden. Daarnaast was ik een hele tijd aan de diarree.. dat zou ook kunnen komen door al die kauwgom die ik at... potten vol ging er per dag door, suikervrij.. dus vol sorbitol...


Na 6 jaar een niet roker te zijn, kan ik zeggen.. het is geweldig leuk... en het kan, het is te doen
elke dag als je bent gestopt is weer een dag verder... en als je zoveel moeite moet doen om te stoppen.. is de stap om weer te beginnen steeds moeilijker omdat je weet wat een proces het is geweest om te stoppen..

Ik zou soms nog graag een keer mij blogs van toen terug willen lezen maar helaas die zijn verdwenen, net als de blogs die ik op Hyves had gezet.. het is helaas weg..

zondag 24 januari 2016

eigenlijk best gek he?

Dat ik een heftige roker ben geweest, zal ik nooit ontkennen. Dat ik het ook altijd heerlijk vond, zal ik ook niet ontkennen, dat ik heul heul veel rookte, zal ik ook niet ontkennen. Dat ik gestopt ben zal ik ook niet ontkennen, dat ik nooit meer naar een sigaret heb verlangt zal ik ook niet ontkennen.

Ik zie me nog 6 jaar geleden besluiten om te stoppen met roken, het was genoeg, na een afgelopen relatie, was het klaar, ik vond dat ik nu maar eens kracht bij de daad moest zetten, omdat ik wel ooit een keer eerder was gestopt met roken, maar dat precies 3 uur vol heb gehouden, moest het nu echt gaan lukken.

Ik weet nog als de dag van gisteren, dat ik besloten had om op 25 februari te stoppen, de laatste dag van de voorjaarsvakantie. Ik had geregeld dat ik dan bij een lasermevrouw kon komen, die dan door middel van laseren er voor zou zorgen dat ik niet dikker zou worden, dat ik geen ontwenningsverschijnselen zou krijgen, dat het simpel en eenvoudig zou gaan. 

Ik zie me nog die laatste ochtend, ik had precies 2 peukjes bewaard om intens van te genieten, om deze dan met het beruchte meeneeemasbakje, en de laatste peuk in een speciaal kistje te doen, waar ook mijn spatel in zat waar ik, na mijn relatie van 9 jaar, mijn hele huis ontdaan had van behang, om het met structuurverf te verven.  Alles lag klaar om intens te genieten die ochtend. Ik stond op, was druk bezig en toen kwam het moment dat ik speciaal op de bank ging zitten om mijn laatste twee sigaretten van mijn leven te roken.... om daar tot de ontdekking te komen dat ik ze dus al had opgerookt, niet eens gemerkt... ik weet nog dat ik dacht.. als ik het zo gedachtenloos doe, dan geniet ik er dus niet van. Dus de twee peukjes toch maar uit de asbak gehaald, keurig in het meeneemasbakje gestopt en deze in de vitrinekist gedaan bij de spatel. Een rookvrij en leeg bestaan deed zijn intrede.
 
Natuurlijk had ik hordes kauwgom gekocht, om te zorgen dat ik niet weer in de rook zou belanden, natuurlijk had ik gezorgd dat ik van alles op voorraad had om niet meer in die poel der verderf te storten..  

Ik zie me nog met mijn auto naar die mevrouw rijden in Den Haag, de naam ben ik vergeten maar ze maken nog altijd reclame en het schijnt te werken. Ik zie me nog binnenkomen in dat zaakje waar een te blonde vrouw, met een te haags accent zei dat ze er zo aan zou komen, maar dat ze eerst even een ander schort aan moest doen, dat moest van het bedrijf waarvoor ze dit deed.

Ik kreeg een soort van kruisverhoor over waarom ik wilde stoppen en tevens werd me mede gedeeld dat ik mijn allerbeste vriend, die altijd bij mij was, in goede en slechte tijden, ging verliezen... zeg dit tegen iemand die net 2 maanden uit een relatie is, en je kan je voorstellen wat dat teweeg brengt.. voelde ik me niet al Remi, was ik nu een dubbele Remi. Maar goed, na haar verhaal, gaf ze me een doosje in de vorm van sigaretten doosje met zoethout stokjes, waar ik meteen op ging flippen omdat ik het stom vond wat ze deed, dit ging toch niet helpen, je moet van de handeling af en dan ga je  iets geven wat dezelfde vorm heeft en de zelfde handeling heeft.. iets in je mond stoppen.. dus ik vond dat dom.

De behandeling zelf stelde niet veel voor naar mijn idee, er werden op verschillende punten een laserstraaltje gezet en dan moest het wel goed komen, De dame zei nog in plat Haags dat ze niet veel zou zeggen tijdens de behandeling, dat klopt, haar buik echter praatte des te meer. 

Na afloop was ik 80 euro armer en toen ik de deur uitliep, reed er net een begrafeniswagen de straat in waar het bedrijfje gehuisvest was.. ik dacht meteen ze komen dus dat vriendje van mij halen die ik nooit meer heb. Dat is toch wel heel erg gaaf dat ze zoveel kunnen doen voor die 80 euro.

De weg naar huis was prima, maar ook vreemd, ik at kauwgom alsof het sigaretten waren, ik had zelfs kramp in mijn kaken na een dag zonder sigaretten.
Ik weet dat ik de volgende dag met vriendin Susan ging winkelen in Utrecht, we zijn niet verder gekomen dan Hoog Chaterijne, ik kon het niet, ik moest om de haverklap naar het toilet, ik was aan de diarree, achteraf niet gek, als je bedenkt dat ik in de ochtend al 3 van die plastick potjes met kauwgom, vol met sorbitol, op had. Dus we zijn die dag naar mijn huis gegaan, hebben daar wat spelletjes gedaan, wat geshopt in het centrum bij mij en dat was het.. Het was een eerste echte dag zonder de peuk.. zonder de nicotine.

Ik kan eindeloos lang door gaan hierover maar dat doe ik later nog wel een keer, zo tegen de tijd dat ik echt 7 jaar rookvrij ben,  want ik heb gekke dingen gedaan, niet te filmen... 

Maar waarom dit stukje, ik werd geraakt door de reclame van het KWF, met als titel Eigenlijk best gek he, dat men op meer plekken sigaretten kan kopen dan brood, etc... ik vond dat iets om toch aandacht aan te besteden, ook iets om bij stil te staan dat het nog steeds overal verkrijgbaar is.. dat vind ik bijzonder...  omdat als het zo slecht is zou het toch eigenlijk heel moeilijk verkrijg baar moeten zijn.. maar ach wat zeur ik eigenlijk.. de Mac is ook niet echt gezond en dat is ook in elk zich zelf respecterende en niet respecterende dorp of stad er eentje van te vinden...

toch nog een keer hier dat prachtige  filmpje van het kwf over wat ik hierboven beschreef.



oosterse wijsheden (2014-18)



Een mens is verantwoordelijk voor zichzelf
een leider voor een hele groep

Ik voel dat er meer is dan de stof
maar ik heb nog niet de kracht
haar los te laten

Een vriendelijk woord op het juiste moment
kan en mensenleven redden

Als we werkelijk allen één zijn
is er geen reden om geen liefde te voelen
voor wie ons kwaad heeft gedaan
 
Wie elk moment geeft wat hij te geven heeft
zal geen vermoeidheid voelen.

Eenvoud leidt tot evenwicht

De twee rails van een spoorweg
zullen elkaar sneller ontmoeten
dan twee mensen die overtuigd zijn
van hun gelijk
 
Zelfs de zon is slechts een lichtpuntje
in een veel groter licht

Wees geduldig, alsof je alle tijd hebt

Vijandigheid van de ander moeten we
bij hem laten, zonder ons ermee te verbinden

zaterdag 23 januari 2016

Matt Dusk

Dank zij vriend Frans kom ik nog eens ergens waar ik niet aan denk. Matt Dusk, ik had nooit van die goede man gehoord, laat staan iets gehoord wat hij zingt. Aangezien vriend Frans altijd in mei, de boekjes van het theater doorgaat, mij dan een mailtje stuurt met zijn voorstellen en het bijbehorende prijskaartje zeg ik altijd ja, al heb ik soms geen idee waar ik in ga belanden. Het is altijd een verrassing voor mij.

Dit keer dus naar Matt Dusk, ik kende die goede man niet, en zoals ik al zei wat hij zingt geen idee, dus laat maar komen.

Keurig op tijd bij het theater, en daar bleek al snel dat ik een onwetende ben, er stond zowaar een rij voor de deur om naar binnen te kunnen, niet eens allemaal grijze pruiken, maar ook jongen mensen, die kennelijk hem wel kenden.. Ik voelde me acuut een wereldvreemde burger in het land. Zeker omdat het achteraf op 6 stoelen na helemaal uitverkocht te zijn.

De show begon met een prachtige opbouw van de muziekkanten, die eerst 1 speelde en zo tot de blazers er aan het einde er ook waren. Hij kwam op, ik zag hem en dacht alleen maar wat een klein mannetje, maar wat een stem. Zijn liedjes zo mooi en hij een en al bewegingen, die pasten bij hem. 
Prachtig dus.

Het prachtige nummer five... tot in mijn ziel geraakt, een aanrader om te horen, ik zet hier een linkje onder naar facebook waar dit lied zo mooi word gezongen life, en zo was het bij ons ook


Hij omschreef het zo mooi, met de woorden , die iedereen kent en vreest in een relatie, ik moet even met je praten....  

Ik voelde het onder mijn huid kruipen de tekst en zag het weer gebeuren, maar ook zoals hij het zong, zo intens, dat hij zelf aan het eind even tijd nodig had om bij te komen.

De liedjes werden met een grap en soms met een verhaaltje aan elkaar geplakt, het ging goed en mooi. Daarnaast zong hij het prachtige lied van Charlie Chaplin, Smile and the world smiles back to you.. zonder microfoon, en acoustisch zo mooi en zuiver en hij haalde de laatste rijen van de zaal.

Het is een geweldige man met een stem met een mooie show, hij zingt, hij beweegt, hij praat en maak een lied tot een lied.

Ik ben vriend Frans erg dankbaar voor weer eens een nieuwe uitdaging in mijn leven, namelijk Matt Dusk, die zulke mooie liedjes zingt.
 



vrijdag 22 januari 2016

The Paradise Suite (film)


Vanavond naar de film geweest met Ayaz en Heleen. Deze film laat echt de achterkant zien van hoe de wereld kan zijn. Je ziet als het ware echt de achterbuurt van het menselijke bestaan. Afschuwelijk deze film, zeker als je ziet hoe de verhaallijnen in elkaar grijpen. Hoe soms word gekeken naar een mens als geen mens. Hoe het is om illegaal in Nederland te verblijven, of zoals  Jenya die illegaal word gemaakt, doordat al haar papieren worden afgepakt... dat wat in deze film is vertoond, is zo heftig, en je weet dat het waar is, dat het gebeurt, dat je hierna niet meer je ogen kan sluiten voor alles wat zich ergens afspeelt in de achterbuurten van het menselijk bestaan... Ik denk dat iedereen deze film moet gaan kijken om te beseffen dat dit bestaat. Al is het soms alleen maar als een waarschuwing voor de zgn fotoshoot, die meisjes een kans geven om beroemd te worden.... ik ben blij dat ik hem gezien heb..

recensie van de film

Regie: Joost van Ginkel | Cast: Anjela Nedyalkova (Jenya), Boris Isakovic (Ivica), Erik Adelow (Lukas), Magnus Krepper (Stig), Isaka Sawadogo (Yaya) e.a.| Speelduur: 123 minuten | Jaar: 2015

Het is al een tijdje terug dat we een kanshebber hadden op de Oscar voor beste niet- Engelstalige productie en dit jaar is het aan onze inzending The Paradise Suite om hopelijk een nominatie in de wacht te slepen. Hoewel iedereen natuurlijk hoopt dat deze film Nederland straks goed zal vertegenwoordigen, schetst de mozaïekvertelling van Joost van Ginkel een niet al te positief beeld van ons land.

 Het Bulgaarse meisje Jenya geeft zich op voor een fotoshoot. In Nederland wordt ze samen met twee andere meisjes ontvangen in het kantoor van Ivica, een Servische oorlogsmisdadiger. Hij vertelt ze dat er geen modellenwerk zal komen. Ze zullen voor hem in de prostitutie moeten gaan werken en hij laat ze alvast voelen wat er van ze verwacht wordt door ze samen met een paar handlangers bruut te verkrachten. Daarna gaat Ivica naar huis, waar hij een liefhebbende vader en echtgenoot is, iets wat bijna niet overeen lijkt te komen met zijn brute kant. We maken ook kennis met de warmhartige Afrikaanse gastarbeider Yaya, wiens goede aard en oprechte interesse in zijn medemens, niet worden beloond. Verder zien we de Zweedse dirigent Stig die met zijn zoontje Lukas naar Nederland is verhuisd, maar niet gelukkig is.

Uiteindelijk draait het in deze film om vriendschap en het belang van menselijke contacten. Maar hoewel de immigranten in het verhaal hiervoor open lijken te staan, zijn het de Nederlanders die als botte horken overkomen omdat het ze allemaal niet kan schelen. Iemand smeekt om een voorschot op zijn loon omdat hij in de problemen is geraakt? Pech gehad, lijkt het antwoord. Iemand kan de huur niet ophoesten? Dan maar geen dak boven je hoofd. Ook de geromantiseerde versie van De Wallen zoals die bij veel mensen leeft, gaat eraan in de film.

Hoewel de verhaallijnen van The Paradise Suite erg interessant zijn met goede spanningsbogen, is het iets te zwart/wit om echt te kunnen raken. Hoewel Van Ginkel heeft geprobeerd om met de twee kanten van Ivica te laten zien dat mensen niet door en door slecht zijn, staan de kanten te ver uit elkaar om het personage inhoud te geven. En de andere personages zijn te goed of helaas te saai. De verhaallijn rond de Zweedse expats kan bijvoorbeeld eigenlijk geen moment boeien en is vulling tot je weer terug bent bij de spannende verhaallijnen rond de prostitutiescene.

Het is gewoonweg jammer dat het uiteindelijk niet een betere film is, want de potentie is er. Hij is mooi gefilmd met snelle montage, het volledige ensemble acteert goed en de sfeer van eenzaamheid is treffend neergezet. Maar Van Ginkel heeft helaas op momenten waarop nuance het meest doeltreffend was geweest, gekozen voor melodrama. Bovendien is de manier waarop hij Nederland afschildert zo zwartgallig, dat het overdreven overkomt. En dat terwijl de materie je juist aan het denken zou moeten zetten. Er zijn genoeg elementen die de film de moeite waard maken om te gaan zien, maar we hoeven niet te verwachten dat dit een Oscar gaat opleveren.

donderdag 21 januari 2016

30 jaar (flard)

30 jaar

elke dag
rond het tijd van eten
kijk ik door 
mijn beslagen raam
van het nu
elke dag weer
hoop ik jouw auto
te zien 
verschijnen in mijn straat
elke dag weer
hoop ik dat ik 
je stem hoor roepen
dat je weer
thuis bent
elke dag opnieuw
wacht ik op je telefoontje
dat je er bijna bent
terwijl ik weet
dat 30 jaar geleden
de dood mijn
liefste mee heeft genomen
op reis
naar waar ik nog 
niet mag zijn

woensdag 20 januari 2016

Piet komt niet uit de kast.....

Het is een feit, ik heb er echt alles aan gedaan om hem te overtuigen, maar het is me niet gelukt.
 om me heen komt de één na de andere uit de kast, maar Piet weigert om uit de kast te komen.
Piet blijft in de kast. Ik heb het enorm met hem te doen, maar hij wil niet, hij doet het niet, hij blijft in de kast. Zelfs op mijn sportschool word er al over gesproken, waarom Piet niet uit de kast komt waarom hij er in wil blijven, is soms onbegrijpelijk. Ik heb het opgeven, heb van alles uit de kast gehaald, maar Piet komt niet dit keer. Zelfs mijn winterdekbed komt niet dit jaar uit de kast, die blijft er ook liggen, het is namelijk eigenlijk geen winter, het is eigenlijk gewoon een beetje een kil voorjaar.

Ik herinner me vorig jaar nog dat ik zo blij was met Piet, voor de duidelijkheid Piet kreeg door Angelique de bijnaam Piet en dat is mijn elektrische deken, die ik elk jaar zo rond het begin van de winter in mijn bed leg, samen met mijn winter dekbed. Maar dit jaar nog niet nodig gehad, ik lig heerlijk onder mijn zomer dekbed. Ik denk ook dat ik in de zomer als het zo blijft, straks onder een dun lakentje lig. Ergens vind ik het wel heerlijk zo, dat het zo mild is, mis soms wel de sneeuw, maar als ik dan 3 ochtenden sta te klappertanden en bezig ben met mijn ramen te krabben van de auto, vind ik wel weer genoeg om eerlijk te zijn. Natuurlijk heb ik ook winterbanden onder mijn auto, maar ik denk dat ze nu extra hard slijten omdat het zo zacht blijft buiten. 

Je hoort mij niet klagen, ook niet over dat er geen elfstedentocht komt, al lijkt me dat wel weer een keer uniek om mee te maken, maar toch, het is zo ook lekker. Nog steeds in mijn trui naar buiten zonder jas, nog steeds geen sjaal om maar gewoon lekker vrij de natuur in. Ik vind het wel genieten.  Ach als het af en toe wat killer is, dan is dat maar zo, maar het geeft niet, we hebben eigenlijk een hele zachte winter wat een beetje doet denken aan een voorjaar. 

Nu hoop ik wel dat we straks een echte zomer krijgen en dat we ook echt genieten van het mooie weer, en niet dat het net als de winter een kwakkelzomer gaat worden, zodat ik weer het gevoel heb als ik slechts 6 weken vakantie heb, het een hele lange herfstvakantie is....

We zullen zien, voorlopig blijft Piet in de kast en geniet ik.

dinsdag 19 januari 2016

oneliners (2014-23)


in de toekomst zal iedereen
een kwartier lang beroemd zijn
(Andy Warhol)


Ik deed net of ik iemand was die ik wilde zijn tot
ik uiteindelijk die persoon werd, Of hij mij
(Cary Grant)

Muzikanten die niet tobben vóór een
belangrijke optreden vertrouw ik niet
(Lucas van Helsdingen)

toerisme: het heel ver weg op zoek gaan
naar het verlangen om thuis te komen.
(George Eligory)

Dansen is bidden met de benen,
Marcheren is vloeken met de voeten
(Wim Kan)

De kunst van het ouder worden bestaat
daarin, dat men zichzelf in toenemende
mate overbodig maakt.
(Helmut Walters)

Een expert is iemand die steeds
meer weet over
steeds minder
(Nicolas Butler)

een verhalenbundel is een roman waaruit
de vervelende stukken zijn weggehaald
(bob den Uyl)

Het is een gemakkelijk ding, de kritiek.
Want waar men met één woord aanvalt, heeft men
pagina's nodig om zich te verdedigen
(Jean-Jacques Rousseau)

Slechts zij citeren nooit een ander, die geen
hoop hebben zelf ooit geciteerd te worden
(Gabriel Naudé)

maandag 18 januari 2016

ze kon geen afscheid nemen

ze kon geen afscheid nemen

 In tranen zit ze voor me, haar verhaal verteld ze met horten en stoten.
Haar opa is overleden en ze kon geen afscheid van hem nemen. Ze was met haar ouders net te laat bij zijn sterfbed. Haar opa was al lange tijd ziek, maar ineens ging het heel snel. Oma had gebeld maar helaas waren ze te laat, toen ze aankwamen was opa al overleden. 

Ik zit tegen over haar en luister naar haar verhaal, vraag haar wat ze nog graag aan opa wil zeggen, ze verteld dat ze hem wil bedanken voor alles wat hij voor haar heeft gedaan, dat ze graag wil zeggen dat ze hem gaat missen. Dat hij de beste opa was die ze heeft gehad. Ze verteld nog veel meer, over de leuke dingen die ze met opa deed. Samen winkelen en niets was te gek. Opa deed soms gekke dingen, ging dan op een paard zitten waar je geld in moest gooien en deed alsof hij een echte cowboy was. Op lange wandelingen door het bos vertelde ze hem haar kleine zorgen en opa luisterde en gaf haar raad, hij was er gewoon.

Als ze ergens heel erg mee zat, ging ze naar opa en hij luisterde en onvoorwaardelijk koos hij haar kant, luisterde hij naar haar en gaf haar goed raad.

Terwijl ze dit verteld huilt ze dikke tranen, omdat ze opa dit niet meer zeggen kan, Ze had dit zo graag aan hem verteld.

Nadat ze haar verhaal heeft gedaan, vraag ik haar of opa is begraven of dat hij gecremeerd is. Hij is gecremeerd en zijn as zal worden uitgestrooid in Oostenrijk op een berg waar hij graag was. Ik denk even na, dan doe ik haar een voorstel, ik vraag haar of het een idee is om een brief aan opa te schrijven waarin ze schrijft wat ze voelt, wat ze nog wil zeggen, waarom ze zo van hem houd etc.

Ze kijkt me aan met vragende ogen, ik zeg haar dan, als je je brief klaar hebt, gaan we hem samen verbranden, doen we hem in een potje en dan geef je de as van je brief mee aan die mensen die opa gaan uitstrooien zodat jouw as met opa mee gaat dan heeft opa jouw woorden toch bij zich.

Ze breekt open, een grote lach komt op haar gezicht, ze zegt dat ga ik doen.

Donderdag middag hebben we samen de brief in een pannetje gelegd, ze mocht hem zelf aansteken, de as hebben we opgevangen en samen in het potje gedaan. Ze heeft het as in haar tas gestopt als een kind zo blij, want ze heeft kunnen handelen, ze heeft toch voor haar gevoel opa kunnen zeggen wat ze wilde zeggen.

Er viel een last van haar schouders

Ik zeg het heel vaak, maar wat heb ik een gouden taak naast mijn baan als dramadocent, ik mag kinderen helpen die het even niet meer zien zitten. Dat is een mooi kado.

trage traan (flard)

trage traan

langzaam langs mijn gezicht
de traan van het verleden
diet me soms ineens raakt
door de jeugd van nu
ik zie de vlinders
in de ogen 
van de jonge geliefde
ik zie de spontaniteit
van het gevoel
van samen gek doen
het elkaar laten 
weten ik hou van jou
traag valt soms
dan een traan van verlangen
naar de tijd
van toen

zondag 17 januari 2016

Kunsthal.... Keith Haring met de mannen

 Vandaag met de mannen naar Rotterdam afgereisd, we wilden de tentoonstelling zien van Keith Haring maar ook de wol tentoonstelling over breiwerken van Chanel tot Westwood, of hoe heet die vrouw ook alweer.
Ondanks het weer, het was wat glad, waardoor ik, terwijl de wekker ging besloot om lekker in bed te blijven  Heel slecht ik weet het. Maar goed het was heerlijk. Daarna  na het krabben van de ramen van de auto, naar vriend Frans om hem op te halen. Bij zijn huis snel de metro gepakt en naar Rotterdam gegaan. Waar in de kunsthal Chris en Rick al zaten te wachten met een bakje koffie. We hebben samen natuurlijk eerst bij gekletst om daarna met elkaar de tentoonstellingen te bezoeken.  We zijn begonnen met de tentoonstelling over design in Rusland, wat vooral soms leidde tot herkenning van spullen die we al kennen van ons. Daarnaast door het gedeelte wat altijd heel kunstzinnig is, maar waarbij je je je altijd afvraagt wat is dit? Vol goede moed gingen we naar de tentoonstelling van Keith, wonder boven wonder, begon de tentoonstelling met de museum winkel, wat ik al heel bijzonder vond en gek, maar goed niks is vreemd heden ten dagen dus we zijn gaan lopen,

Het was wel opvallend dat heel veel van zijn kunst toch gericht is op sex, op religie en vooral veel lijnen. Het was wel prachtig om te zien, maar ergens in mijn hoofd, had ik deze tentoonstelling al gezien, volgens mij in Munchen of in Hamburg, maar hij viel wat tegen, het was een kleine overzichtstentoonstelling, waarin ik nou niet echt mezelf kon vinden. Natuurlijk zijn zijn schilderkunst bekend en weet ik veel van die man maar ergens ontbrak er iets voor mij gevoel. 
Wel is het natuurlijk grappig om op een gegeven moment te ontdekken dat we dus aan het einde van de tentoonstelling waren begonnen. maar ach dat mag de pret niet drukken dacht ik zo..  


Daarna naar de tentoonstelling over Breien, wol en kleding van ontwerpers. Dit was een verrassing vond ik, mooie en bijzondere dingen, maar ook dat je je afvroeg is dit inderdaad met de hand gedaan of is het gedaan met de machine. Soms zo fijn van werk dat ik dacht dit is bijna onmogelijk,

Er zaten mooie stukken bij, maar ergens was het ook jammer dat de expositie niet zo indrukwekkend was neergezet. Misschien ben ik wel verwend door de prachtige expositie over kleding van Nederlandse ontwerpers in het Gemeentemuseum in Den Haag. 

Nadat we de kunst uitvoerig hebben bekeken, zijn we maar gaan wandelen naar Hotel New York om ons te goed te doen aan een afternoon Thea... geweldig wat is dat lekker, heb voor een hele maand suiker binnen waar je u tegen zegt, maar het was genieten. Ik was net zo trots dat ik al bijna 2 weken geen suiker meer neem, maar dat bleek nu dus wel even anders... ik heb de schade dubbel en dwars in gehaald nu. 
Nadat we heerlijk lang hebben zitten praten zijn we naar de metro gelopen, om afscheid te nemen van elkaar, Chris en Rick gingen naar Leiden, ik ging mee naar Capelle om daar mijn auto te pakken en naar huis te gaan. 
Het was weer een wonder mooie dag en het was genieten met elkaar. wat is het toch heerlijk dit soort dagjes te doen met de mensen die je dierbaar zijn.
( Gelukkig heb ik er velen die net zoals ik genieten van het uitgaan en mooie dingen te zien)
 



 









zaterdag 16 januari 2016

die laatste zomer (flim)


Vanavond met Els en Heleen naar de film geweest, de eerste van het 2016, laten er nog velen volgen, met de dames.
 Ik ben om wat een mooie film is dit, een aanrader voor een ieder. Deze film zet je van het ene moment naar de ander op het andere been.. zo prachtig weer dit.. zo geweldig en toch wist ik wat er ging gebeuren, maar dan ineens weer een ander einde dan ik had verwacht.... kortom een aanrader 2 uur lang ademloos kijken en je geen moment vervelen.... dat is de kunst van een goede film, en dat was deze






Recensie van de film:


Regie: François Favrat | Cast: Laurent Lafitte (Antoine Rey), Mélanie Laurent (Agathe Rey), Audrey Dana (Angèle), Wladimir Yordanoff (Charles Rey), Bulle Ogier (Blanche Rey), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2015
Haar Naam Was Sarah was de bestseller die de Franse succesauteur en journaliste Tatiana de Rosnay in 2006 definitief op de kaart zette. De Française had al behoorlijk wat boeken volgeschreven, maar moest lang wachten op haar grote doorbraak bij een wereldpubliek. Een verfilming van het oorlogsrelaas waarin twee verhaal- en tijdlijnen door elkaar liepen, was onvermijdelijk. Ook in de bewerking van regisseur Gilles Paquet-BrennerHeden werkten heden en verleden voortdurend op elkaar in en in elkaar door. Hetzelfde kan gezegd worden van Die Laatste Zomer, eveneens van de hand van De Rosnay.

De Nederlandse vertaling van De Rosnays boek Boomerang luidt vreemd genoeg Die Laatste Zomer. Deze naam is in ons land ook aan de verfilming gegeven. De oorspronkelijke titel dekt eigenlijk prima de lading van dit drama over een familie die geleefd wordt door de geheimen uit het verleden. Broer en zus Antoine en Agathe onderhouden een hechte band, maar kibbelen ook heel wat af over het zomerhuis van hun familie. Dit gebakkelei in de auto leidt er in de openingsscène toe dat het tweetal over de kop slaat en in het ziekenhuis belandt. Agathe moet nog een tijd revalideren, maar Antoine probeert de draad zo snel mogelijk weer op te pakken. Hij heeft dan ook nog wel wat rotzooi op te ruimen, want hij is gescheiden van zijn vrouw en moet de opvoeding van de kinderen met haar delen. Op het professionele vlak zit de klad er flink in. Juist dan loopt Antoine de mooie, maar enigszins ongepolijste Angèle tegen het lijf. Terwijl er heel voorzichtig iets moois tussen de twee op begint te bloeien dreigt het verleden weer te worden opgerakeld. De moeder van Antoine en Agathe is dertig jaar geleden overleden. Hun vader heeft nooit over haar dood horen praten, maar de antwoorden waar met name Antoine al zo lang op wacht dienen zich langzaam aan. De beerput van de familie Rey opent zich.
Die Laatste Zomer is een legpuzzel die zich zonder al te veel inspanning in elkaar laat leggen. In deze keurige verfilming presenteert regisseur Favrat de stukjes in hapklare brokken en wordt ook al de oplossing aangereikt. Er blijft dus weinig voor de verbeelding over. Favrat weet dit lange tijd te ondervangen met zeer degelijk acteerwerk en aardige karakteruitdieping. Mooi en vooral herkenbaar is bijvoorbeeld de komst van een nieuwe liefde, waarbij Antoine de vuile was het liefst zo lang mogelijk binnen wil houden. Dat deze ogenschijnlijk keurige Franse familie heel wat te verbergen heeft is niet zo’n hele grote verrassing. De leden ervan houden voortdurend hun keutel in en laten niet het achterste van hun tong zien. Dat moet op den duur dus wel gaan knallen. Deze onvermijdelijke explosie gaat gelijk op met het ontrafelen van het familiegeheim. Soms maakt De Rosnay het er zich wel heel gemakkelijk vanaf. Zo is er een ontboezeming van één van Antoines dochters bij haar tante Agathe die bij haar opeens een gloeilampje doet oplichten. Dit soort invuloefeningen doen het verhaal en dan met name het drama waarop het drijft geen goed.
Deze officieuze opvolger van Haar Naam Was Sarah neemt zienderogen aan kracht af. In de aftrap speelt Favrat met de complexe relaties tussen zijn hoofdpersonen en de historie die ze samen delen. Maar hun rol is ook behoorlijk doorzichtig. Zo fungeert nieuwkomer Angèle als de ogen van het publiek en samen met haar moeten we zien te achterhalen hoe het zit. De uitleg zelf is niet voldoende, Favrat meent er ook nog wat illustratieve flashbacks tegenaan te moeten gooien. De personages worden steeds ongeloofwaardiger en lijken bijna allemaal meerdere gezichten te hebben. Behalve de spil Antoine. Je zou hem een stabiele factor kunnen noemen, maar het is net zo goed een wat saaie goedzak. Dit is een degelijke Franse boekverfilming waarbij je fantasie niet aan het werk gezet hoeft te worden. Dan kun je misschien nog beter het boek lezen, dan kun je de plaatjes er zelf bij bedenken.


vrijdag 15 januari 2016

contact.......

Ach de micro gids was weer eens niet bezorgd, dus ik dacht vandaag laat ik even contact zoeken naar de vriendelijkste klantenservice die ik ken. Ik weet uit ervaring dat dit altijd heel gemakkelijk is en voor ik het weet is het geregeld krijg ik mijn gids keurig op tijd binnen en is het leed weer geleden.

Ergens heb ik iets vergeten op te slaan kwam ik gedurende een half uurtje steeds hoog oplopende irritatie achter.

De site is ten eerste al lastig te vinden, maar goed dan ga je zoeken op leden service en dat is prachtig, daar staan allerlei mogelijkheden. Gelukkig stond er ook een link naar een formulier waar je dan je naam kan in vullen, je postcode etc om zo je gids alsnog te ontvangen. Dit mag je invullen op donderdag na 18.00, dus ik was blij, het was al vrijdag 16.00 dus dat mocht ik doen.

Ik begin vol enthousiasme met invullen, blijkt dat ik een abonneenummer nodig heb.  Dit heb ik natuurlijk wel, maar ja waar.. ik weet uit vorige ervaring dat die staat op de voorkant van de gids waar ook het adres staat. Kortom ik ging  mijn gids halen in de kamer, maar waar ik ook keek, geen nummer..  Totdat tot me doordrong dat er afgelopen week een plasticfolie om heen zat, omdat ze zo nodig allerlei reclame mee moesten sturen, om zo de prijs van de gids laag te houden maar waar ik zo vreselijk van baal. Dus dat was natuurlijk in de prullenbak beland. Nergens te vinden. Ik nog wel even geprobeerd om misschien een nep nummer in te voeren om zo alsnog het formulier te kunnen invullen maar nee hoor. met grote rode letters.. NEE fout nummer.....

Wat nu, als het niet gaat via dit formulier dan maar bellen naar de klantenservice van de Mikro gids.. maar dat is nog niet zo eenvoudig, dat nummer  is moeilijk te vinden, ik heb de catacomben, de darkrooms, de onmogelijke doolhoven op het internet doorkruist met gevaar voor eigen leven om uiteindelijk bij een nummer aan te komen van de KRO, waar ik dan maar naar toe belde. Het is zon heerlijk systeem waarbij je en keus moet geven. namelijk 1 voor gewone leen en 2 voor zakelijke klanten. Kortom ik heb op 1 gedrukt en ja hoor daar begon het gemier.. wilt u uw abonneenummer invoeren.. Juist die heb ik niet. Ik heb dit uit pure frustratie zelfs in de hoorn geroepen, omdat ik gewoon niet een normaal pratende mens aan de lijn kon krijgen... 

De hoorn op de haak, en dus meteen bellen naar de KRO, nu maar op zakelijk niveau ingelogd en dat ging snel, na een aantal minuutjes,... lees vele minuten, kreeg ik eindelijk dan een aardige mevrouw aan de lijn. Ik vertelde haar meteen aan het begin dat ik wist dat ik de foute lijn had maar dat ik geen andere manier zag om contact met de kro te krijgen. Ik legde uit wat er aan de hand was, dat ik geen gids had ontvangen, dat ik ook geen abonneenummer had omdat er net toevallig vorige week te veel meuk om in zat met een plastic folie die ik natuurlijk niet had bewaard.... 

Deze mevrouw zei inderdaad meteen dat ik een fout nummer had maar was zo lief me toch te helpen, 
ik mocht mijn postcode en mijn huisnummer doorgeven, ze vroeg nog even of het klopte dat het de straat was die ze zag en de plaats, en dat klopte. Ik kreeg keurig het nummer van mijn abonneenummer van haar en mocht dus het formulier nog een keer invullen of eventueel bellen.

Ik heb haar heel liefelijk gevraagd stel dat ik geen internet had hoe het dan had gemoeten.. en of zij niet gewoon van achter haar computer deze melding kon maken, zij was toch al in het menu.. Er ging ineens een soort van licht aan in dit gepijnigde hoofd van de dame... dat kon zij ook doen.. en ze zou het doen.. Morgen zou ik mijn gids ontvangen.. ik ben benieuwd.

donderdag 14 januari 2016

hoe het allemaal begon (deel 11)




Het leek bijna onmogelijk, maar toch het lukte, een bundel, niet erg dik, maar wel erg mooi, met flarden bij bloemstukken die gemaakt zijn voor het Leliehuis. Zo gaaf. Ik heb er een paar weken hard aan gewerkt, om de vormgeving goed te krijgen. Het was meer werk dan de andere bundels, omdat hier ook foto’s in verwerkt moesten worden en ik wilde heel graag de flarden en de foto’s naast elkaar hebben, dat vond ik belangrijk.  Dat is altijd meer gepuzzel dan ik me realiseer maar ook dat is gelukt. Het meest bijzonder vind ik wel, dat er ook een paar losse flarden instaan die ik pas later heb geschreven, De flarden die ontstonden na het bijwonen van het afscheid nemen van een schoonmoeder van een collega vriendin van mij. Heel mooi dat die ook in deze bundel terecht komen. vind ik gaaf. 


Tijdens het werken aan deze bundel was ik ook bezig met een collectors item, namelijk  “Gevangen dagen van het nu”.
 Altijd schrijf ik na aanleiding van foto’s van steden waar ik geweest ben op vakantie een bundel met foto-flarderen. Deze bundels worden in een beperkte oplage gedrukt. 

Eentje hou ik zelf, eentje gaat naar de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag en altijd eentje naar de mensen waarmee ik op vakantie was, dat kan dus beteken dat er soms maar 3 zijn soms 5 dat ligt er aan. Het is een soort van dank je wel van mij voor naar degene die mee is geweest. Een soort van alternatief fotoboek.  De meeste mensen die hem krijgen vinden het erg leuk, en er is soms vraag na, maar er zullen nooit extra bij gedrukt worden. Ik weet nu wel ,als ik ergens Berlijn in verwerk, dat een bibliotheek in Berlijn eentje wil, dus dat regel ik dan al op voorhand.

Tijdens het maken van deze bundel, kreeg ik een mail via mijn uitgeverij van een moeder, ze vertelde me dat ze zo geraakt is door mijn flarden  en welke bundel ze moest hebben met de flarden over het Wilhelmina bos, ik heb haar dit gestuurd en kreeg een prachtige reactie terug van haar. Ze  vertelde mij haar verhaal, Voor haar heb ik speciaal een flard geschreven over haar leven, het leven van haar dochter en ook voor haar kleinkind. Haar dochter was namelijk overleden aan kanker. Zij voedt nu haar kleindochter op omdat de vader weg is gegaan omdat hij niet kon omgaan met het verlies van zijn vrouw. Deze flard staat ook in deze bundel geplaatst.

Deze flard is speciaal voor deze moeder geschreven, haar reactie was mooi, ze was ontroerd en het raakt haar.


slechts nog maar even
  vandaag 
laat ik de zon even 
niet schijnen
, zomaar
 kijk ik even niet
 naar de nacht
heel zacht
 streel ik
 voor het laatst
 jouw haren
  kus ik je gezicht
 laat ik je laatste adem
  met de wind meegaan
 zacht zeg ik
 in je oor
 dat ik er voor zal waken
dat jouw dochtertje
 nooit vergeten  zal  
dat haar moeder
een vechter was
in een strijd
die ze niet winnen kon
dat ik haar
 groot zal brengen
 in jouw naam
zo goed als ik kan
omdat ik zo
 wil laten weten
 dat ik haar moeder
die mijn dochter is  
zo kan laten voortleven 
in de dagen waarin
 ik haar nog telkens mis
  (geschreven voor een moeder die haar dochter verloor aan kanker en haar kleinkind alleen opvoedt nu)

Kortom er is hard gewerkt afgelopen dagen, ook zijn er in deze periode nieuwe flarden ontstaan, die natuurlijk ook op de site zijn gepubliceerd, dus dat is goed gegaan.



Verder gebeurt er een hoop bij de flarden, de bundel “Als het hek sluit” verkoopt goed, en is ook als e-book verkrijg baar bij bol.com, maar ik moet zeggen dat ik dat niet meer ga doen, een boek met flarden verkoopt dan toch minder lijkt het. Het was leuk om dit te proberen maar het is kennelijk iets wat men toch graag in de hand wil houden.



Verder ben ik druk met de nieuwe bundel, Aan de achterkant van de schaduw, dat zal bundel 12 worden die dit jaar gaat verschijnen, wat gaat het eigenlijk snel, als ik het zo eens bekijk.  De flarden zijn nog niet uitgeschreven lijkt het, dus ik zal het nog wel heel lang blijven doen.

Hoop toch ooit mijn 25ste bundel uit te geven.

Op de planning staat ook nog een speciale kerstbundel, met zowel alle kerstflarden als de kerstverhalen, tenslotte doet elke zich zelf respecterende kunstenaar iets met kerst, of een cd, of een film waarin hij of zij speelt, een schilderij, een kunstwerk, een bloemstuk of wat dan ook, dus eigenlijk kan ik dan niet achterblijven.
De Bundel zal op verschillende plekken te koop aangeboden worden, zo ook op markten maar ook bij bloemisten in de regio. Ik ben altijd weer benieuwd wat er weer uit voort vloeit.



dat is wat ik achterlaat  
als ik 
mijn laatste adem
 heb uitgeblazen
 zodat de wereld
 zonder mij
  verder moet
 laat dan mijn gedachten
  worden gevangen
  in de dingen
 die jij doet
laat dan mijn bezittingen
  maar voor wat het is
  spreek af en toe
 nog even over mijn gedachten
 dan weet ik zeker
  dat alles wat ik achterlaat
  er nog steeds is



stille tranen van het gemis
  soms zomaar
 ineens in een vaag moment
 van even niet beseffen 
dat het zo is
 beginnen mijn tranen 
te stromen
  besef ik ineens
 dat ik hem 
nog steeds zo mis
  hij die mijn leven
vanaf het begin 
  heeft meegemaakt
van wie ik zijn eind
heb moeten meemaken
soms zomaar 
uit het niets  
denk ik aan hem  
zomaar ineens
en dan soms plotseling
 huil ik 
stille tranen van verlangen
 naar de tijd die
 ik soms zo mis



haar laatste tranen  
stevig vastgehouden 
mijn handen
  terwijl ze wist
 ze kon gaan
 haar laatste woorden  
dat ze hoe dan ook
over mij zal waken
  even was het stil
 heel stil in de kamer
  waar we samen zaten
 ik hield haar handen vast
  haar tranen stroomden
 nog eenmaal  
de woorden ik mag naar papa toe
 deden haar zo goed
 ik droogde haar laatste tranen
 ik kuste zachtjes 
haar voorhoofd  
toen lieten we elkaar los
  mijn moeder ging naar daar
 waar ze wist waar
 mijn vader was



mag ik dan
  het gemis 
van voor altijd 
niet meer samen
de tranen 
die hun schuilplaats
 niet meer vinden
de woorden 
die niet zeggen 
wat ik zeggen wil
mag ik dan 
even heel even maar
 mijn ogen 
aan jou geven
 mijn tranen
 bij jou laten zijn
zodat ik kan huilen
 omdat ik niet 
meer met jou
 samen mag zijn