Vanavond met Els en Heleen naar de film geweest, de eerste van het 2016, laten er nog velen volgen, met de dames.
Ik ben om wat een mooie film is dit, een aanrader voor een ieder. Deze film zet je van het ene moment naar de ander op het andere been.. zo prachtig weer dit.. zo geweldig en toch wist ik wat er ging gebeuren, maar dan ineens weer een ander einde dan ik had verwacht.... kortom een aanrader 2 uur lang ademloos kijken en je geen moment vervelen.... dat is de kunst van een goede film, en dat was deze
Recensie van de film:
Regie: François Favrat | Cast:
Laurent Lafitte (Antoine Rey), Mélanie Laurent (Agathe Rey), Audrey
Dana (Angèle), Wladimir Yordanoff (Charles Rey), Bulle Ogier (Blanche
Rey), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2015
Haar Naam Was Sarah was de bestseller die de Franse succesauteur en journaliste Tatiana de Rosnay in 2006 definitief op de kaart zette. De Française had al behoorlijk wat boeken volgeschreven, maar moest lang wachten op haar grote doorbraak bij een wereldpubliek. Een verfilming van het oorlogsrelaas waarin twee verhaal- en tijdlijnen door elkaar liepen, was onvermijdelijk. Ook in de bewerking van regisseur Gilles Paquet-BrennerHeden werkten heden en verleden voortdurend op elkaar in en in elkaar door. Hetzelfde kan gezegd worden van Die Laatste Zomer, eveneens van de hand van De Rosnay.
Haar Naam Was Sarah was de bestseller die de Franse succesauteur en journaliste Tatiana de Rosnay in 2006 definitief op de kaart zette. De Française had al behoorlijk wat boeken volgeschreven, maar moest lang wachten op haar grote doorbraak bij een wereldpubliek. Een verfilming van het oorlogsrelaas waarin twee verhaal- en tijdlijnen door elkaar liepen, was onvermijdelijk. Ook in de bewerking van regisseur Gilles Paquet-BrennerHeden werkten heden en verleden voortdurend op elkaar in en in elkaar door. Hetzelfde kan gezegd worden van Die Laatste Zomer, eveneens van de hand van De Rosnay.
De Nederlandse vertaling van De Rosnays
boek Boomerang luidt vreemd genoeg Die Laatste Zomer. Deze naam is in
ons land ook aan de verfilming gegeven. De oorspronkelijke titel dekt
eigenlijk prima de lading van dit drama over een familie die geleefd
wordt door de geheimen uit het verleden. Broer en zus Antoine en Agathe
onderhouden een hechte band, maar kibbelen ook heel wat af over het
zomerhuis van hun familie. Dit gebakkelei in de auto leidt er in de
openingsscène toe dat het tweetal over de kop slaat en in het ziekenhuis
belandt. Agathe moet nog een tijd revalideren, maar Antoine probeert de
draad zo snel mogelijk weer op te pakken. Hij heeft dan ook nog wel wat
rotzooi op te ruimen, want hij is gescheiden van zijn vrouw en moet de
opvoeding van de kinderen met haar delen. Op het professionele vlak zit
de klad er flink in. Juist dan loopt Antoine de mooie, maar enigszins
ongepolijste Angèle tegen het lijf. Terwijl er heel voorzichtig iets
moois tussen de twee op begint te bloeien dreigt het verleden weer te
worden opgerakeld. De moeder van Antoine en Agathe is dertig jaar
geleden overleden. Hun vader heeft nooit over haar dood horen praten,
maar de antwoorden waar met name Antoine al zo lang op wacht dienen zich
langzaam aan. De beerput van de familie Rey opent zich.
Die Laatste Zomer is een legpuzzel die zich zonder al te veel inspanning in elkaar laat leggen. In deze keurige verfilming presenteert regisseur Favrat de stukjes in hapklare brokken en wordt ook al de oplossing aangereikt. Er blijft dus weinig voor de verbeelding over. Favrat weet dit lange tijd te ondervangen met zeer degelijk acteerwerk en aardige karakteruitdieping. Mooi en vooral herkenbaar is bijvoorbeeld de komst van een nieuwe liefde, waarbij Antoine de vuile was het liefst zo lang mogelijk binnen wil houden. Dat deze ogenschijnlijk keurige Franse familie heel wat te verbergen heeft is niet zo’n hele grote verrassing. De leden ervan houden voortdurend hun keutel in en laten niet het achterste van hun tong zien. Dat moet op den duur dus wel gaan knallen. Deze onvermijdelijke explosie gaat gelijk op met het ontrafelen van het familiegeheim. Soms maakt De Rosnay het er zich wel heel gemakkelijk vanaf. Zo is er een ontboezeming van één van Antoines dochters bij haar tante Agathe die bij haar opeens een gloeilampje doet oplichten. Dit soort invuloefeningen doen het verhaal en dan met name het drama waarop het drijft geen goed.
Deze officieuze opvolger van Haar Naam Was Sarah neemt zienderogen aan kracht af. In de aftrap speelt Favrat met de complexe relaties tussen zijn hoofdpersonen en de historie die ze samen delen. Maar hun rol is ook behoorlijk doorzichtig. Zo fungeert nieuwkomer Angèle als de ogen van het publiek en samen met haar moeten we zien te achterhalen hoe het zit. De uitleg zelf is niet voldoende, Favrat meent er ook nog wat illustratieve flashbacks tegenaan te moeten gooien. De personages worden steeds ongeloofwaardiger en lijken bijna allemaal meerdere gezichten te hebben. Behalve de spil Antoine. Je zou hem een stabiele factor kunnen noemen, maar het is net zo goed een wat saaie goedzak. Dit is een degelijke Franse boekverfilming waarbij je fantasie niet aan het werk gezet hoeft te worden. Dan kun je misschien nog beter het boek lezen, dan kun je de plaatjes er zelf bij bedenken.
Die Laatste Zomer is een legpuzzel die zich zonder al te veel inspanning in elkaar laat leggen. In deze keurige verfilming presenteert regisseur Favrat de stukjes in hapklare brokken en wordt ook al de oplossing aangereikt. Er blijft dus weinig voor de verbeelding over. Favrat weet dit lange tijd te ondervangen met zeer degelijk acteerwerk en aardige karakteruitdieping. Mooi en vooral herkenbaar is bijvoorbeeld de komst van een nieuwe liefde, waarbij Antoine de vuile was het liefst zo lang mogelijk binnen wil houden. Dat deze ogenschijnlijk keurige Franse familie heel wat te verbergen heeft is niet zo’n hele grote verrassing. De leden ervan houden voortdurend hun keutel in en laten niet het achterste van hun tong zien. Dat moet op den duur dus wel gaan knallen. Deze onvermijdelijke explosie gaat gelijk op met het ontrafelen van het familiegeheim. Soms maakt De Rosnay het er zich wel heel gemakkelijk vanaf. Zo is er een ontboezeming van één van Antoines dochters bij haar tante Agathe die bij haar opeens een gloeilampje doet oplichten. Dit soort invuloefeningen doen het verhaal en dan met name het drama waarop het drijft geen goed.
Deze officieuze opvolger van Haar Naam Was Sarah neemt zienderogen aan kracht af. In de aftrap speelt Favrat met de complexe relaties tussen zijn hoofdpersonen en de historie die ze samen delen. Maar hun rol is ook behoorlijk doorzichtig. Zo fungeert nieuwkomer Angèle als de ogen van het publiek en samen met haar moeten we zien te achterhalen hoe het zit. De uitleg zelf is niet voldoende, Favrat meent er ook nog wat illustratieve flashbacks tegenaan te moeten gooien. De personages worden steeds ongeloofwaardiger en lijken bijna allemaal meerdere gezichten te hebben. Behalve de spil Antoine. Je zou hem een stabiele factor kunnen noemen, maar het is net zo goed een wat saaie goedzak. Dit is een degelijke Franse boekverfilming waarbij je fantasie niet aan het werk gezet hoeft te worden. Dan kun je misschien nog beter het boek lezen, dan kun je de plaatjes er zelf bij bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten