30 jaar
elke dag
rond het tijd van eten
kijk ik door
mijn beslagen raam
van het nu
elke dag weer
hoop ik jouw auto
te zien
verschijnen in mijn straat
elke dag weer
hoop ik dat ik
je stem hoor roepen
dat je weer
thuis bent
elke dag opnieuw
wacht ik op je telefoontje
dat je er bijna bent
terwijl ik weet
dat 30 jaar geleden
de dood mijn
liefste mee heeft genomen
op reis
naar waar ik nog
niet mag zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten