zondag 28 februari 2016

unbroken (film)

Aan het einde van mijn vakantie, beland ik aan de voorlaatste avond in deze film. Deze film was een aanbieding en ik dacht kom neem hem eens mee en ga eens kijken wat het is. Het is een prachtige film, ik zat er helemaal in met als gevolg dat ik dus veel te laat in slaap viel, de slaap wilde wel maar mijn hoofd niet. ik wilde deze film afzien, gewoon afkijken en kijken wat er ging gebeuren.

Loei spannend deze film ,wederom een aanrader. Ik vind dat er erg sterke linken liggen met Merry christmas Mr. Laurens, met David Bowie.

Recensie van de film:
Regie: Angelina Jolie | Cast: Jack O’Connell (Louis Zamperini), Domnhall Gleeson (Phil), Takamasa Ishihara (Watanabe), Garrett Hedlund (Fitzgerald), e.a. | Speelduur: 137 minuten | Jaar: 2014

Er lijkt geen toekomst te zitten in de jonge Louis Zamperini, vroeg in Unbroken. Het gelanterfant van het straatjochie is een doorn in het oog van zijn sportieve grote broer. De knul moet maar eens mee gaan hardlopen, zo diep gaan als hij kan, zodat hij echt een keer iets bereikt: ‘If you can take it, you can make it.’ Een paar jaar later rent Louis een record op de Olympische Spelen.
Het is een verhaal waar menig Amerikaan van zal smullen: als je maar hard genoeg je best doet en lang genoeg volhoudt, dan kom je er wel. Die gedachte vormt de hoofdlijn in Unbroken, over de martelgang die Zamperini onderging. Niet alleen in de lange trainingen in aanloop naar de Spelen van 1936, maar vooral een paar jaar later, toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en de sportman besloot mee te vechten.

Zamperini stortte in 1943 met een bommenwerper neer, midden in de Stille Oceaan. Samen met twee kameraden wist hij het lang uit te houden tussen de haaien en in de blakerende zon, maar zelfs toen moest de echte hel nog beginnen. Na zevenenveertig dagen werd Zamperini door de Japanners uit het water gevist en meegenomen als krijgsgevangene, om vervolgens in verschillende kampen jarenlang te worden mishandeld, vernederd en uitgehongerd.

Dat Angelina Jolie voor haar tweede film dit verhaal koos, is te begrijpen. Het moet indrukwekkend zijn geweest om Zamperini (in juli 2014 overleden) te horen vertellen over wat hij allemaal heeft weten te doorstaan. Toch levert dat niet automatisch een sterke film op. Ruim twee uur lang kijken naar iemand die doorbikkelt terwijl hij klap na klap incasseert, wordt op een gegeven moment ook eentonig. Zelfs met het opkomende talent Jack O’Connell - vorig jaar nog te zien in het intense gevangenisdrama Starred Up - in de hoofdrol.

Meer nuance was welkom geweest in Unbroken. En dat was zeker mogelijk, want met de kampleider Watanabe had Jolie de mogelijkheid om ook de andere kant van het verhaal te belichten. Jammer genoeg schildert ze hem vrijwel de volledige film af als een sadist die tegen het psychopathische aanschuurt. Dat ze dan in de ontknoping nog even zijn kamer laat zien, inclusief familiefoto op de kast, heeft weinig zin meer.

Het is alsof ze daar wel de nuance even wil opzoeken, maar dan toch bang is om te veel af te dwalen van het heldenverhaal. Het komt nog een keer voor in de laatste paar minuten. Als je met je ogen knippert, zou je het kunnen missen: een beeld van twee Amerikaanse soldaten die een krant openslaan en zien wat een verwoesting de atoombommen op Japan hebben aangericht. Zij zijn bevrijd, maar kijk eens wat daar voor nodig is geweest. Best interessant om even bij te blijven hangen, maar Jolie gaat meteen weer verder.

De tekst in beeld legt even later haarfijn uit wat een voorbeeldige man Zamperini was; volhardend, loyaal én vergevingsgezind. Een mooi eerbetoon, maar uit zijn levensverhaal had een veel betere film gehaald kunnen worden.

Kingsman (The secret servose) (film)



Soms koop je zomaar een film en denk je ach het is leuk vermaak, totdat je hem gaat kijken, gekluisterd bent omdat het  zon leuke film is. Deze film heeft dan eigenlijk weinig inhoud, maar is wel erg spannend om te zien, een beetje James Bond achtige zetting, geweldige effecten en leuke grappige ontwikkelingen. Ik vind het een aanraader

recensie van de film:

egie: Matthew Vaughn | Cast: Taron Egerton (Gary Unwin), Colin Firth (Harry Hart), Samuel L. Jackson (Valentine), Mark Strong (Merlin), Mark Hamill (James Arnold), Sofia Boutella (Gazelle), Michael Caine (Arthur), Sophie Cookson (Roxy), e.a. | Speelduur: minuten | Jaar: 2014

Matthew Vaughn debuteerde sterk met Layer Cake, een gangsterfilm met pre-Bond Daniel Craig in de hoofdrol, maar werd pas echt bekend bij het grote publiek met zijn magistrale stripverfilming Kick-Ass en het op nostalgie drijvende X-Men: First Class. Vaughn liet daarna zijn kans voor de regie van zijn tweede X-Men-film schieten om zich volledig te kunnen richten op een nieuwe comicverfilming. Met Kingsmen: The Secret Service baseerde de filmmaker zich opnieuw op werk van Mark Millar, al hield hij zich niet meer zeer strikt aan het bronmateriaal dat Millar samen met Watchmen-auteur Dave Gibbons neerkrabbelde. In een typisch Britse setting van keurige geheimagenten in smoking en de opleiding van een straatschoffie tot spion houdt Vaughn zich uitstekend staande. Kingsmen is het bewijs dat humor en spionage niet zo flauw en melig als Austin Powers hoeft te zijn, maar ook niet zo beschaafd als James Bond.

Toch zit het met de combinatie van humor, karakterontwikkeling en actie wel snor. Er wordt bijvoorbeeld grappig gespeeld met het feit dat opvallend veel geheimagenten de initialen J.B. dragen. Het is niet voor niets de naam van de mopshond die aanstormend agent Gary ‘Eggsy’ Unwin onder zijn hoede krijgt. En dan te bedenken dat hij dacht in de pup een heuse boxer te hebben gezien. Bij de vraag waar de naam J.B. op slaat, begint Eggsy’s leermeester Harry Hart er lustig op los te gokken. James Bond? Jason Bourne? Nee, Jack Bauer is het antwoord. De perfecte gentleman Hart, die onder codenaam Galahad zijn stiekeme werk doet, en het van straat geplukte opdondertje Eggsy, zijn duidelijk aan elkaar gewaagd. Eggsy's vader was zelf ooit een geheimagent maar liet tijdens een missie het leven. De jongen kan als genoegdoening op latere leeftijd altijd rekenen op steun van de Kingsmen, een geheime associatie van geheimagenten die hun hoofdkwartier bij een keurige Britse kleermaker hebben gevonden. Als Eggsy zichzelf dan ook in de penarie heeft gebracht, komt Hart hem helpen en ook maar gelijk rekruteren voor het vak.

Als de hoofdpersoon zijn medestudenten ontmoet, van wie er slechts één het tot agent zal schoppen, lijkt Kingsmen: The Secret Servcie af te steven op de zoveelste young adultverfilming over een geheime opleiding die een veelbelovende, maar bloedlinke toekomst in het vooruitzicht stelt. Maar Vaughn heeft een heel ander plan in petto. Al tijdens de opleiding - als een soort een stageplek in de echte spionnenwereld - worden Eggsy en zijn concurrentie aan de nodige opdrachten blootgesteld. Ondertussen legt Hart, een charmante rol van een wederom oerdegelijke Colin Firth, het aan met dubieus wereldverbeteraar en magnaat Valentine. In de belichaming van Samuel L. Jackson heeft deze schurk lak aan de Britse kledingvoorschriften en omgangsvormen en brengt hij een gratis simkaart op de markt voor een slordige miljard mobielverslaafden. Met Valentines vergaande zorgen over de opwarming van de aarde en zijn pogingen deze ontwikkelingen desnoods met drastische middelen te stoppen, kan dit natuurlijk nooit goed gaan.

Het is grotendeels uit te tekenen hoe het Eggsy in zijn nieuwe rol zal vergaan, maar dit deert bijzonder weinig. Op vakkundige wijze weet Vaughn de vele valkuilen en clichés te vermijden. Met personages ontleend aan de King Arthur-verhalen, bijfiguren die een wel heel traditionele rolinvulling hebben en een uit een Tarantino-film weggestuiterde sidekick die doorgaat als de vrouwelijke variant van Oscar ‘The Bladerunner’ Pistorius, had een heleboel fout kunnen lopen. De sfeer van Kick-Ass wordt niet schaamteloos gekopieerd, want het venijn is verruild voor Britse klasse met een rafelig randje. De jassen van hun rollen gaan de acteurs ook steeds lekkerder zitten. Jonkie Taron Egerton kun je er in de openingsscènes nog van verdenken dat hij meer in het krachthonk heeft rondgehangen dan dat hij acteerworkshopjes heeft gevolgd, maar na wat geveinsde moeilijke grimassen gaat hij zijn personage steeds beter aanvoelen.

De enige punten waarop Vaughn enigszins een scheve schaats rijdt, is de wat kolderieke invulling van Jacksons slechterik en het onvermogen om één solide eind aan het geheel te breien. Het gevolg is dat Vaughn er samen met medescenariste Jane Goldman een overdaad aan slotontwikkelingen tegenaan gooit.

zaterdag 27 februari 2016

deuropening vol tranen (flard)

deuropening vol tranen

de bel gaat
ik open de deur
ik zie mijn zoon 
uit het land van de zon staan
zijn ogen
vol tranen
ik zeg niets
ik weet het immers al
zijn lief is bij hem weg gegaan
ik open mijn armen
hij vliegt er in
huilt hartverscheurend hard
zijn snikken niet te stoppen
hij kermt het uit
zoveel pijn voelt hij 
ik laat hem gaan
totdat hij weer even zichzelf hervind
dan vraagt hij de vraag
die hem nog heel lang
zal blijven achtervolgen
waarom ze bij hem weg is gegaan
ik kijk hem aan
zeg alleen dat ik dat ook niet weet
dat het vreselijk is
maar dat dingen in het leven soms
zo gaan
zacht streel ik zijn haar
laat hem dan even weer los
om daarna weer hem in mijn armen te nemen
zodat hij weet
dat hij er niet
alleen voor zal staan

vrijdag 26 februari 2016

hou ouder hoe.....

Ach een mens wil wat, dus kom je op dingen waarvan men zegt
dat ze goed voor je zijn.

Al maanden, en nu maak ik het heel klein, kom ik er achter door het vele sporten dat mijn spieren inmiddels zo in elkaar zijn geklonken, dat ze wat te kort zijn, Een normaal mens haalt met gemak zijn tenen als hij zit met zijn benen gespreid op de grond, ik haal net mijn enkels ( dit is ook wel iets te optimistisch). Als we onze handen op de grond moeten zetten met gestrekte benen, bungel ik halverwege mijn scheenbeen, in een krampachtige poging om toch te doen alsof ik lenig ben.

De oplossing volgens velen is YOGA. inderdaad met hoofdletters. Dus ik heb besloten om een paar lessen yoga te volgen op mijn sportschool. Op dinsdagavond is de yang yoga, op vrijdagavond de ying yoga. Het verschil zit er in dat je in de ying yoga langer in een houding zit of staat of wat dan ook, maar het is heel goed om je spieren los te maken, om je tussen wervels te voorzien van zuurstof , zodat ze soepelder worden en je dus inderdaad wat leniger word.

Kortom dit was de oplossing leek me. 
De eerste les heb ik samen met een sportmaatje gedaan. Ik had al vernomen dat je een dekentje moest meenemen, zodat je lekker kon liggen. Dit spreekt me natuurlijk al meteen aan, liggen, met een dekentje.. en dan ontspannen.. even was ik wel vergeten dat daarvoor nog wat behoorlijk fysieke inspanning zit. De sfeer die in de zaal hangt is op zijn zachts gezegd bijzonder te noemen, gedimpt licht, kaarsjes, wierrookjes en zweetvoeten, want ja de schoenen moeten uit.

De eerst houding, en ik zal het wel weer verkeerd hebben was de houding van de halve vlinder.
je moet met je voeten plat op de grond staan, dan je rechter been uitstrekken met je voet omhoog en dan je armen voor je borst houden zodat je in evenwicht zit.
Dit klinkt heel simpel, maar geloof me, ik zat dan wel op mijn voeten, maar aangezien ik toch wat korte kuitspieren heb, rolde ik zo achterover als een soort van duikelaar. Dus maar een kussentje, ( zeg maar kussens) onder mijn voeten om in evenwicht te komen.  Dan de opdracht dat been naar buiten, daar kom ik al het eerste obstakel tegen, omdat mijn spieren aan de binnenkant van mijn benen, en mijn lies nou niet echt soepel zijn, dus het was alsof je een pleister trok van een te harig gebied op je lichaam, en dat bleef de hele oefening aanhouden. (Wat ik toen nog niet wist, maar nu wel dat dat nog dagen aan kan houden)Daarbij moest je je handen tegen elkaar voor je hart houden, je heupen naar beneden zwaar laten worden, dan je liezen openen, en niet je sluitspier merkte ik, dan komen er ineens onverwachte geluiden waarop niemand zit te wachten en die zeker niet zorgen voor een ontspanning, maar goed, ik heb het gedaan, moet bekennen dat het te doen is op de een of andere manier, al is het niet echt comfortabel. Net als je denkt he dit lukt aardig moet het omgekeerd, en wederom die harige pleister, de sluitspierserenade en pijnlijke geluiden. Ook van mijn buren.

Inmiddels heb ik mijn derde les gedaan, ik heb de hoop dat ik inderdaad daardoor soepelder ga worden,  al is het tot dusver zo dat me alles pijn doet als ik in de draak zit, de kikker, de vlinder, de halve vlinder, de zwaan en weet ik veel wat voor benamingen, het is maar één ding: PIJNLIJK.

Daarbij komt dat de uitleg erg bijzonder is, waar ik erg aan moest wennen, zeker aan het eind als je mag gaan liggen, je mag ontspannen, onder het zelf meegenomen dekentje en je krijgt te horen dat je  naar je schuldgevoel, je schaamte toe moet gaan, om daar rust te brengen, dat je dat moet omarmen...
ik denk dat mijn armen te kort zijn, of ik ben al zo bedorven dat ik niet meer bij die schaamte en schuldgevoelens kom, ze niet kan vinden, of ik ben een rein en zuiver mens die dat niet heeft.. maar dat laat ik hier in het midden

Kortom er is een nieuwe activiteit bij gekomen waarvan ik denk ik  ga en blijf genieten.
YOGA

donderdag 25 februari 2016

Een ontmoeting in Trots

Soms zijn er leerlingen die een speciaal plekje in je hart innemen, waarbij je soms denkt,wat is er van diegene terecht gekomen. Eigenlijk als ik eerlijk ben, denk ik dat bij elke leerling die ik uitzwaai, als ze gaan naar een andere school. Soms is het hart te groot, het geheugen te klein en worden er plekken ingeruild voor andere leerlingen. De leerlingen die meestal in mijn mentorklas zaten blijven wel, maar ook speciale leerlingen soms zomaar om wie ze zijn. Een aantal oudleerlingen staan bij mij op facebook omdat dat mag en kan, ze zijn van school af, ik vraag ze bijna nooit zelf, maar als ze van school zijn, ze vragen mij om vriend te worden, dan is dat okey. Voor de leerlingen van de isk maak ik altijd een uitzondering, ook omdat ik met ze wil kunnen praten en soms gewoon om te weten hoe het met hun vergaat. Zo weet ik nu van een oudleerling die een kapperszaak is begonnen in Leuven in Belgie, ik loop naast mijn schoenen van trots omdat hij het zo ver heeft geschopt, zijn droom blijft volgen en doet wat hij vind dat hij moet doen. Geweldig.

Maar nu terug naar de ontmoeting van vandaag. Een oud leerling was al eens, jaren terug, bij mij op de koffie geweest, maar dat verwaterde, wat ook goed was, omdat je soms moet kunnen geven en ontvangen en dan moet kunnen laten gaan. Het was voor dat moment goed. 
Echter niet zo lang geleden, kregen we via een site weer contact, en het was weer als vanouds, gewoon leuk en gezellig, dus we besloten om maar eens weer af te spreken . We hebben beiden een druk sociaal leven, waar we ook nog ons werk in moeten proppen, dus dat is lastig om wat te bedenken zeker om wat te regelen. Dus, het was puzzelen, maar het is gelukt uiteindelijk, De afspraak was gemaakt om vandaag samen te lunchen bij Trots in Alphen aan den Rijn. Het was zien, het was kussen en we raakten samen in gesprek over van alles en nog wat. We hadden diepere gesprekken, we hadden mooie momenten, het was goed. Zo mooi hoe hij dan zich ontwikkeld, zo sterk is geworden in wie hij is, zijn innerlijke rust heeft gevonden. Geweldig vond ik dit. 

Soms is het zo mooi als het verleden je weer aanraakt en ontmoet, zeker omdat je er dan achterkomt dat het goed met ze gaat, als je dat stukje hebt kunnen geven waardoor ze graag nog een keer met je willen afspreken. Ik vind dat altijd weer spannend maar ook erg leuk, is er genoeg te praten, is er inderdaad een brug tussen toen en nu. 

Het mooie is dat het vandaag ook weer zo bijzonder was, we hebben maar een nieuwe afspraak gemaakt om samen nog een dagje naar het museum te gaan om te kijken en bij te praten.

Wat heb ik toch een mooi vak, met parels van mensen die er zijn, die terug komen om even te laten weten dat het goed met ze gaat.

Eerlijk gezegd, vond ik Trots wel een mooi restaurant, mede omdat ik zo trots ben op deze gasten die ik hier boven heb beschreven. 

Amsterdam.... Pop Up mseum van DWDD, slenteren.. genieten


Gisteren met vriendin Marlous een dagje Amsterdam gedaan,
we zijn begonnen bij het Popup museum, wat een prachtig klein museum is dat, geweldig.
heel klein ergens, maar ook weer groots. daarnaast is deze tentoonstelling helemaal geweldig. Ik heb er met verbazing rond gelopen. Een aantal kunstenaars mochten dan ook zelf bepalen hoe ze de ruimte in gingen richten, met welke kunstschatten ze dit zouden doen, dit kozen ze uit één en soms twee musea, en die zijn tentoongesteld. Hilarisch is de kamer met schilderijen van de voorvaderen van Willem Alexander. Die dan ook zgn commentaar geeft op deze schilderijen. Zeker als je bij een schilderij komt, waarop een voorvader staat, en hij verteld dat dit een hoer is.. dat je dat ziet aan de houding etc. Geweldig, zeker omdat je hele serieuze kunstliefhebbers geschokt ziet kijken, terwijl de jongere gasten, waaronder ik dus ook en Marlous, de slappe lach krijgen, heerlijk.
Het zijn bijzondere ervaringen in dit museum die je meemaakt. Een echte aanrader. Zeker ook de kamer die Paul de Leeuw heeft ingericht, over naakt en eten. De kamer van Paulien, ja die van de mol, maar ik weet haar achternaam niet meer, die allemaal eigen verzonnen dingen bij de objecten zet, zoals dat een hoedje een eerste mobiele telefoon was in Japan. Grandioos.
Kortom het is een aanrader. al heb ik de rest van het museum niet echt gezien, maar dat kan altijd nog, met een museum jaar kaart kan je veel.

Daarna gingen we lekker dwalen door de stad, eerst naar de waterlooplein markt, waar we hebben gekeken en genoten. Daarna over de zeedijk, richting Onze lieve heer op zolder. maar ja eerst langs de Boedhistische tempel, ik moet er altijd even in, de sfeer voelen, om te weten waar ik de rust vind. Daarna naar de Onze lieve Heer op zolder museum, maar helaas, dit ging over 5 minuten dicht. Dus zijn we verder gelopen en kwamen aan bij de Ouwe Kerk, wat een prachtig gebouw is dit toch, zo mooi en ook zo koud van binnen, maar ja Saskia de vrouw van Rembrandt ligt er wel begraven, zo zijn er ook trappen die de prachtige naam hebben Starway to heaven, zo geweldig. Verder is het gewoon prachtig om even te lopen en te zijn. Zeker als je de commentaar leest op de plattegrond, hilarisch, weer de slappe lach.

Daarna nog een stukje door de stad om aan te komen bij De Bolhoed, een vegetarische en veganistische restaurant. Zo grappig is helemaal prachtig in gericht, terwijl ik binnen kwam, zag ik ineens dat ik er eerder was geweest met een toenmalig vriendje, die ik leerde kennen in Nijmegen, maar die in Amsterdam woonde, ik weet nog dat ik dacht, dit eten is goddelijk. of zou het door het gezelschap zijn gekomen dat weet ik niet.

Maar dit keer was het eten ook geweldig lekker,  het blijft me wel verbazen dat dit soort voedsel te eten is, dat veganistische en macro biotische, en zelfs nu viel het op dat de mensen die er werkten er niet eens ongezond uitzagen, dat was vroeger wel anders, al die onbespoten groente eters, zagen er altijd heel slecht uit vond ik.

Na het eten rustig naar het station om langzaam naar huis te gaan, Wat een heerlijke dag was het weer.















woensdag 24 februari 2016

als mijn traan word gevangen (flard)

als mijn traan word gevangen

woorden die binnenkomen
het proces van verdriet is gekomen
ik raak het nog net niet aan
de voortekenen gezien
maar niet gelezen
omdat ik dan 
toch liever even woordblind ben
ik kijk naar je ogen
die me zeggen 
dat jij het ook niet meer weet
dat ergens de liefde
niet meer tastbaar is
dat je ook mij niet wilt kwetsen
je wilt me blijven kussen
me omhelzen
me niet laten gaan
maar het moet
het gaat niet meer samen
ik loop met tranen in mijn ogen
over straat
terug naar mijn kamer
waar ik besef
dat het soms zomaar
over kan zijn
zonder dat je het beseft

dinsdag 23 februari 2016

als ik dag moet zeggen (flard)

als ik dag moet zeggen

stilte van binnen
mijn hart dat
zijn slagen niet meer
volgen kan
de leegte
gevangen in dit beeld
van verlangen
van de bloemen die
wij samen plukten
in ons leven
als ik dag moet zeggen
zonder de woorden die ik 
nog vinden kan
verstikt in mijn tranen
laat ik je gaan
met de leegte
die in mij is
ontstaan

maandag 22 februari 2016

lummeldag

opstaan op je eerste dag van de vakantie, geen wekker, niks moet, alles mag, moet wat dingen doen voor school, dat wil ik dan ook ff doen, mede omdat ik weet als ik dat gedaan heb, dan is het echt vakantie, kan ik aan de gang met de nieuwe bundel, kan ik aan de slag met dat wat ik wil doen. Genieten van de vrijheid, heerlijk.

Vandaag eerst maar eens lekker lang in bed gelegen, uiteindelijk het bed uitgerold, rustig opstaan, lekker lang onder de douche, nog langer aan het ontbijt, nog langer lummelen in het ochtend setje, om zo bij te komen van alles. Heerlijk. 

Nog nagenieten van gisteren omdat het zo leuk was, de rit naar Groningen, waar ik toch wel altijd een beetje tegenop zie, het is een pokkeeind maar als ik eenmaal rijd is er geen wolkje meer aan de lucht, vandaar dat ik ook altijd heel snel weg ga als ik moet gaan, omdat dat moment van starten en rijden me meteen een gevoel van vrijheid geeft, lekker door Nederland kijken naar wat je zoal ziet en wat je kan.

Daarna heerlijk met Susan dwalen door het museum, genieten van wat de tentoonstelling bied,  en dan naar moeders, die zoals altijd geweldig is, ze doet het goed, wel een beetje een dip omdat ze wat ruzie heeft, en niet weet hoe dat komt, met haar vriendin in het kwaad, die haar ineens gaat negeren. Heel bizar,. maar het is ook niet helder te krijgen waarom dit zo is. 

Maar toch vandaag een lummeldag, moest wel de boodschappen doen, een voorraadje eten maken voor vanavond en de week, ik kook vaak op zondag in voren, maar dat doe ik maar vandaag. Een geweldig leuk tafeltje gekocht bij de Karwei voor op het balkon, moest er ook van komen vond ik. Nog even en dan gaan de vogelspullen weer van het balkon en zal het balkon weer klaar zijn voor de eerste echte warme zomerstralen,  moest wel even sporten, de kettlebell maar verder niks moet alles mag.. ik ontdekte dat mijn bed en ik het heel goed kunnen vinden... heerlijk.

zondag 21 februari 2016

Bowie, Groningen, Moeders, rondje door Nederland

Aangezien ik in London niet echt slim was, waar ik was toen de tentoonstelling over David Bowie er was, maar ja te veel te zien in het Victoria en Albert museum, dat ik dat gewoon vergeten ben met mijn enthousiasme.. was ik super blij dat hij nu in Groningen is. Je moet er wat voor over hebben bedacht ik me, mocht je iets willen zien. Voor Bowie reis je desnoods heel Europa af.

Vriendin Susan wilde ook naar deze tentoonstelling, dus dat was samen snel geregeld. Samen besloten we dan ook om gezellig te gaan op de eerste dag van de vakantie om zo te genieten.

Omdat ik soms heel praktisch ben, had ik bedacht om na de tentoonstelling in Groningen, door te reizen naar moeders, daar wat te eten om 18.00, Susan kon mooi mee, kon ze ook even het nieuwe huis zien van mijn moeder. Daarna zou ik haar in Emmen afzetten bij haar moeder, en ging ik mijn weg vervolgen naar Alphen.

Dus een heel rondje door Nederland. waarbij ik dus heel veel provincies aan gingen doen, Zuid- en Noord- Holland, Flevoland, Friesland, Groningen, Drenthe, Overijssel, Utrecht om weer te eindigen in Zuid- Holland.

Het begon al vroeg vandaag, heerlijke rit, bijna geen verkeer op de snelweg, en door de polder 130 scheuren en ineens waren de 2 uur om om in Groningen te komen.
Bij aankomst eerst ff lekker gaan zitten in de Starbuks, Susan geappt, die bij haar dochter was, dat ik in Groningen ben en waar ik zat, en daar op haar gewacht. Gelukkig kwam ze snel, wij lekker kletsen en voor we het wisten moesten we nog lunchen.
Een broodje gekocht en lekker in de wachtkamer, die prachtig op geknapt is, gaan zitten eten, om daarna naar het museum te lopen voor de tentoonstelling van David Bowie.

Helaas mochten we er geen foto's maken, maar we hadden geluk, officieel mochten we pas om 14.00 binnen, maar aangezien het toch niet druk was, konden we meteen om half 2 naar binnen. Even wachten in de rij, nog geen 5 minuten voor de headset om zo de tentoonstelling te doorlopen. Het was goed geregeld. Daarna de tentoonstelling is, het was druk in het begin, mensen bleven staan om alle teksten te lezen, en de muziek en gesproken teksten te horen, om met een kinderwagen een paar hakken te raken, om met een rolstoel, zo te manuv
reren dat je  wel aan de kant moest, zodat die mevrouw het goed kon zien en jij minder. Maar goed zoals ik al schreef dat was in het begin.. Hoe verder je de tentoonstelling in kwam hoe rustiger het werd. Ik heb me vreselijk verbaasd over hoe een tenger en klein mannetje David was, mede omdat ik hem zo groots vind.

Zijn kleding was prachtig, maar ook hoe hij speelde met man en vrouw in de kleding, hoe hij een prachtig pak aan had met daaronder dan ineens een paar naaldhakken en een oorbel in.. Geweldig.

Het gedeelte beneden vond ik erg mooi, het gedeelte boven vond ik wat minder sterk op gezet. Er was veel muziek, prachtig, van een life show maar wel jammer was dat er grote doeken voor de kostuums zaten waarop de film werd geprojecteerd zodat je dus eigenlijk ze niet goed kon zien.

Daarna zijn we nog snel even langs een tentoonstelling gegaan die er ook was van een man die prachtige tafels etc maakt. geweldig gewoon.

Om ff uit te rusten voor de tweede etappe van de reis, even bij de Starbucks een bak thee. En met de auto naar moeders. Het is gelukkig niet ver rijden, maar een uurtje, dus ik had voor ik het wist al 3 uur achter de kiezen. Bij mijn moeder heerlijk bijgepraat, en heerlijk eenvoudig gegeten.
Om half 9 kwam etappe 3 aan bod, Susan afzetten in Emmen bij haar moeder, om daarna etappe vier te gaan doen.. namelijk terug naar huis, met inderdaad nog 3 uur te gaan. Kortom ik han 6, 30 uur gereden en ik vond het nog leuk ook en niet eens zwaar om te doen.










zaterdag 20 februari 2016

Con Amore

Vanavond met vriend Frans, vriend Christian, vriend Albert en vriendin Nadira, naar de voorstelling geweest waarin vriend Rick speelt Con Amore

Na de vorige voorstelling waar bij we door de stad liepen, met verschillende mensen,  waar het thema ontmoeten was, is dit een heel ander soort theater stuk.

Het stuk is een muzikaal stuk, waarin niet of nauwelijks gesproken word en gaat met name over het zoeken naar liefde, of het krijgen van liefde wat het niet is... prachtig gedaan

Deze voorstelling word gespeeld door mensen met en zonder beperking. De rollen die ze spelen zo teer, soms met een lach, soms met een traan. Dit alles in een soort van Dogtroep achtige/ Cirqui solei sfeer. Vriendin noemde een film, die deze sfeer ook heeft. Het zijn allemaal korte fragmenten maar zo mooi met elkaar verbonden. De liefde komt op allerlei facetten aan de orde.

Ontroerend was het om te zien, hoe een vrouw, die moeilijk liep, een arm had die het niet goed deed. steeds over het podium schuifelde, uiteindelijk stond ze voor een spiegel, en ze trok haar kleding uit. Het was ontroerend om te zien, hoe moeilijk dat is met 1 arm, maar ook de kwetsbaarheid die ze toonde met haar lichaam door het te doen, in haar BH en onderbroek stond ze voor de spiegel naar zichzelf te kijken, en gaf uiteindelijk een kus op de spiegel, als het ware aan haarzelf, zo dierbaar en het raakte me diep in mijn hart.. Zo goed gedaan, mede omdat ze daar in al haar kwetsbaarheid stond, ze liet zien wie ze was en dat ze ondanks haar beperkingen van zich zelf houd. Ik denk dat dit voor haar een lange weg is geweest. Deze scene is voor mij de parel van de voorstelling. zo indringend en zo mooi.


Het stuk is niet te vatten in woorden, maar de zoektocht naar de liefde, soms vol hartstocht, soms paniekerig, een afspraakje die niet komt, maar de tragiek van het wachten..  ik vind het wederom een stuk waar de regiesseur en ook de spelers zo bijzonder trots op mogen zijn. Tevens is het een aanrader om deze voorstelling te gaan zien in Rotterdam. 

Het leuke is dat de voorstelling niet duur is, maar dat je dus na afloop eten krijgt aangeboden, wat  vegetarisch is, wat heerlijk smaakt en wat goed is. 
Kortom het is een stuk wat ik aanraad. 

Niet alleen omdat vriend Rick erin speelt, maar omdat het stuk wederom zo goed is.


lezen....

Sinds enige tijd heb ik mijn mac book te koop staan op Marktplaats.
Het is een prachtig ding, er is helaas 1 knopje stuk, maar de knop doet het nog geweldig en tevens
is het zo dat hij werkt. 

Hij is helemaal opgeschoond, fabrieksinstellingen zijn goed, dus je kan hem opstarten en beginnen.
Nu heb ik er neer gezet dat men mag bieden vanaf 200 euro.

tot mijn stomme verbazing krijg ik wel heel veel mensen die reageren die interesse hebben, zoals een dame die op een vrijdag middag langs wilde komen, voor ze naar Londen zou vliegen, maar dat red ze dan niet, gevolg de vraag of ik de macbook op wil sturen, Dat is geen probleem, maar eerst het geld op mijn rekening. Ze begon over het betalen met paypal, en daar heb ik op gereageerd dat ik dat niet doe. Nog geen dag later bericht van Facebook dat deze dame niet te vertrouwen is dat ze het altijd op deze manier doet. Ze zegt dat ze het komt halen, dan ineens weg moet naar engeland, daarna via paypal wil betalen en als je opstuurt zegt ze ineens dat hij niet is aangekomen en krijgt ze het geld terug via paypal en bij jij dus en je macbook kwijt en je geld krijg je niet.

Kortom ik was Markplaats erg dankbaar. Deze dame heb ik dan ook keurig een mailtje gestuurd met de opmerking dat ze dus kennelijk niet te vertrouwen is.

Nu heb ik mijn macbook weer opnieuw geplaatst en leve de mensen die niet kunnen lezen..... Inmiddels tig mailtjes gehad met de opmerking dat ze hem willen kopen voor 100 tot 140 euro, wat ik ook zeg, als men vraagt wat ik er voor wil hebben en ik zeg dan 200 euro komen ze met het bod van 140, kennelijk kunnen ze niet lezen of men begrijpt de getallen niet.

Daarnaast verbaas ik me er echt over hoe men dan kan reageren als je terug schrijft, dat er staat dat het bieden begint vanaf 200 euro, maar dat ze ook hoger mogen bieden, dat men ineen heel onvriendelijk gaat worden.


De wereld van Marktplaats is voor mij echt iets wonderlijks, mede omdat men kennelijk dus denkt dat als er 200 staat dat het goedkoper kan.. Ik vraag me af als je tegen zon persoon zegt, wil je 200 euro of ze dan ook zeggen mag ik 140... sterker nog voor 100 euro... Het onderwijs heeft inderdaad nodig dat men meer gaat lezen en leert begrijpend te lezen.


vrijdag 19 februari 2016

Personal Trainer

Omdat er een leuke aanbieding was en ik wel een keertje
toch persoonlijke aandacht wilde, om met het sporten naar nog hogere plannen te komen, besloot ik een aantal weken geleden dat ik maar eens een Personal trainer ging nemen voor 3 keer.

Toen ik mijn aan melde bleek het in eerste instantie lastig om afspraken te maken, tenslotte heb ik naast mijn werk ook nog een ander leuk leven, maar leve het onderwijs met de vakanties, heerlijk. Dus ik de eerste afspraak was donderdag. Vol enthousiasme ging ik naar mijn sportschool om daar een pt te krijgen.

Van te voren had ik al overleg gehad natuurlijk waar ik graag aandacht aan wilde geven, voor mij was dat met name techniek, om de oefeningen die ik doe beter te gaan doen om zo meer in balans te komen, Ter voorkoming van blessures.

Kortom gisteren begonnen we. De eerst sessie was er vooral op gericht dat ik dus aan het werk moest met mijn kuiten die waren zo gespannen ,dat we die eerst probeerden te ontspannen, ik geef je het te doen, na een week lang met spierpijn in mijn kuiten te hebben gelopen, je vrijwillig te laten pijnigen op een foamrol.... het is te doen. Gelukkig had ik maar 3 punten en niet meer dan dat. Je zou toch hebben dat je hele kuitspier in de spanning zit, met gevolg dat je een hele sessie met pijn ligt ,wat goed is omdat het gaat ontspannen.


Daarna gingen we aan het werk met balans, daar ben ik ook zo slecht in, ik krijg dat bijna niet voor elkaar, maar goed hard werken, lief lachen en doorgaan, kom ik toch een heel eind.

De oefening voor het trainen van mijn bilspier, omdat ik alles vanuit mijn  heupspier haal was al een opgave op zich. Ten eerste de verwarring over wat je bekken naar achteren en naar voren kantelen is.
Ik heb daar even over moeten puzzelen. Ik bedenk me met je bekken naar achter kantelen, dan krijg je zon meerij kont, en een holle rug, maar het blijkt dus eigenlijk naar voren te zijn... maar goed dat is ff wennen.

Het heel uur druk bezig geweest met name met mijn houding en het werken aan die spieren,

Het was heerlijk, om zo even bewust te worden van wat je doet en hoe je het doet. Geweldig. Daarnaast is het natuurlijk heerlijk dat je een goede trainer hebt die daarnaast ook nog humor heeft en leuk is... dus ik tref het enorm en verheug me nu al op de volgende keer.

donderdag 18 februari 2016

Vrouwen van later (Theater)

Vanavond met vriend Frans naar het theater geweest. Het stuk "Vrouwen van Later" was al geboekt, maar verschoof steeds van datum, waarom dat was, ben ik even vergeten. Vanavond was het echter zover, we konden en mochten naar dit stuk gaan kijken. De recensie uit de Volkskrant, die hieronder staat, beloofde niet veel goeds. Met nog de nasmaak van het stuk met Bastiaan Ragas in mijn mond, ging ik toch wel met wat minder enthousiasme naar dit stuk toe. Al is een avond uit met vriend Frans altijd de kerst op de taart, dus daar zal het niet aan liggen.
Het stuk bestaat uit veel monologen, die erg boeiend zijn maar ergens raakt het het net niet. De grappige dialogen die in de absurde stuk zouden moeten aanslaan, slaan meestal net de plank mis. De actrices, die ik toch hoog in het vaandel heb staan, blijken zonder emotie hun tekst op te dreunen. Misschien de keuze van de regisseur of van de spelers zelf dat weet ik niet, ik was niet onder de indruk. De grappen bleken ook niet aan te slaan, men lachte amper, de zaal was mak.  De keuze voor Trudy Labij met haar prachtige slot monoloog, komt wel even gek over, maar is prachtig om naar te luisteren. Zij is de enige die toch met wat emotie speelt. Het stuk staat bol van niet communiceren maar daardoor word er ook niet met de zaal gecommuniceerd en komt het stuk dus niet over helaas..
jammer.


Recensie in de volkskrant:

Vrouwen van later is gedrocht van een voorstelling

Wat een nieuwe, stemmige dameskomedie had moeten zijn, blijkt een gedrocht van een voorstelling. Als relationele geheimen van een overleden showmaster uitkomen, incasseert niemand.
Misschien hadden de vier actrices het stuk Vrouwen van later beter kunnen zingen. De stemmige dameskomedie die ze nu proberen te maken van deze nieuwe toneeltekst van Thomas Verbogt levert een gedrocht van een voorstelling op. Dat ligt goeddeels aan Verbogts curieuze brouwsel.

Hij brengt vier vrouwen - drie op leeftijd, één jong ding - samen rond het verleden van een overleden showmaster: rokkenjager, echtgenoot van één van hen, minnaar (naar blijkt) van de andere twee. De een was topinterviewster bij een links weekblad, de ander het warme oventje van menig getrouwde man, de echtgenote het brein achter het mannelijk gezicht van nostalgisch Nederlands televisieamusement. De kleindochter doet onderzoek naar dit beeldbuistijdperk uit de jaren zeventig.
Vrouwen van later mag snel vergeten
Wanneer wat relationele geheimpjes boven water komen, incasseert niemand. De kleindochter (stagiaire Lusanne Arts) zet slechts grote ogen op. De comédiennes proberen op de lach te spelen met verschillende klemtonen in herhaalde zinnetjes. Ingeborg Elzevier doet dat gelukkig in stijl. Trudy Labij is bij vlagen erg grappig als bemoeizuchtige zus maar raaskalt in een epiloog over het gezicht van een macaroni-commercial. Gerrie van der Klei lijkt als weduwe in oud-bruin eerder een kruising tussen een lijk en Tante Sidonia.

Regisseur Jeroen van den Berg weet weinig raad met deze ongeloofwaardige knipoog naar nostalgisch amusement. Halverwege introduceert hij beelden van klapvee dat niet meer stopt met applaudisseren. Producent Hummelinck Stuurman verdient inderdaad applaus voor het genereren van nieuw Nederlands repertoire. Maar Vrouwen van later mag snel vergeten.

woensdag 17 februari 2016

laat me even (flard)

laat me even

stil verdronken 
in jouw aandacht
je hart dat mijn hart
aanraakt
stille slagen van het moment
het hart dat schreeuwt
het hart dat wil zijn
verbonden
gevonden 
ineens zomaar
bij jou
die er ineens was
verdronken
in de gevoelens die ontstaan
als ik je zie
soms ben ik dan even stil
kijk ik even maar
en voel me zo verloren
omdat ik even niet meer
weet wat ik 
nou werkelijk ben


dinsdag 16 februari 2016

oosterse wijsheden (2014-21)


In de natuur zitten veel antwoorden
op onze vragen.

Als je denkt aan wat je in dit leven
moet missen, ben je ongelukkig
Denk je aan wat je wél hebt.
dan ben je gelukkig


Het hart is de motor van het leven.

Hoe ver we ook van het Pad afgedwaald zijn,
die ene stap in de goede richting
kan alles veranderen

Oprechte liefde werkt niet door gehechtheid.

onze fouten komen niet door slechtheid
maar door misleiding.

Onze innerlijke vrede is niet alleen
gunstig voor ons
maar straalt ook uit
naar al wie ons pad kruist.


Als we inzien dat we allen één zijn
volgt daaruit automatisch
een verantwoordelijkheidsgevoel
voor de anderen

In vriendschap en liefde worden vele ziekten
vanzelf genezen

Zelfs het kleinste atoom is bezield
van de ene geest

Studie leidt vaak alleen tot zich
op je onwetendheid.

Woede maakt blind voor de werkelijkheid

oosterse wijsheden (2014-20)


Wacht voor het eeuwige leven
niet tot na de dood

 kijk diep in jezelf en wees stil

Laat elk van onze handelingen
voor zoveel mogelijk mensen gunstig zijn

Geluk in het rumoer is vergankelijk;
geluk in de stilte is permanenter

Als elk mens er twee  in zijn hart beschermt,
beschermen uiteindelijk alle mensen elkaar.


Het lijden komt voort uit Karma
maar ook uit begoocheling

Hoe hoger je springt
hoe lager je kan vallen

Hoe goed of hoe slecht je het ook doet
het universum behoudt zijn evenwicht

Een vreemde is gewoon een vriend
die je nog niet kent

Meditatie wordt pas echt zinnig
als ze ons aanzet tot positieve daden,

Haat heeft nog nooit iets opgelost
in deze wereld

maandag 15 februari 2016

de pianist(film)





 Na mijn bezoek aan Krakau met daarbij natuurlijk Auschwitz, raak ik ineens toch wel wat meer geïnteresseerd in de tweede wereld oorlog. Het is best wel heftig wat er bij je gebeurt als je dit zo ziet en bent geweest.  Van vriendin Kitty leende ik de dvd van De Pianist, al speelt zich  niet af in Krakau maar  het geeft wel een goed beeld over hoe het ging met het maken van een Getto, hoe de Joden werden behandeld en veel meer. Het is een indrukwekkende film en zeker ook een behoorlijke aanrader.


recensie van de film:

'the Pianist' is de eerste film van Roman Polanski sinds The Ninth Gate met Johnny Depp (1999.) De film kreeg de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes afgelopen zomer en is gebaseerd op 'Death of a City' uit 1946, de memoires van de Pools-Joodse pianist/componist Wladislav Szpilman die in 2000 op 88-jarige leeftijd overleed.

Polanski beschrijft in The Pianist de ontberingen van Szpilman (Adrien Brody) tijdens de Duitse bezetting van Warschau in de Tweede Wereldoorlog. Wanneer de Duitsers Polen binnenvallen en Warschau bombarderen, is Szpilman voor de Poolse radio een stuk van Chopin aan het spelen. Het gebouw van de radio krijgt een voltreffer wat Szpilman abrupt tot een werkloze pianist maakt. De timing van de Duitse inval is bijzonder ongunstig, want de kennismaking met een blonde vrouwelijke bewonderaar (en tevens cellospeelster) kan zich door het oorlogsgeweld niet ontwikkelen tot iets moois. Enkele jaren later kruisen Szpilman en Dorota (Emilia Fox) in benauwde omstandigheden weer elkaars pad. De knappe Dorota is inmiddels getrouwd en zwanger. 

Vanaf het moment dat de Duitse laarzen Warschau binnenmarcheren, wordt de Joden het leven steeds ondraaglijker gemaakt. Het begint met pesterijen en de verplichting een armband met de davidsster te dragen en uiteindelijk worden 500.000 Joden op elkaar gepropt in een getto. Szpilman wordt pianist in een eetgelegenheid in het getto. Zijn bekendheid (hij is een Poolse beroemdheid) sleept hem door tal van hachelijke situaties. Wanneer duizenden Joden, inclusief Szpilman en zijn familie, op het punt staan op de trein te worden gezet richting het vernietigingskamp Treblinka, redt een Joodse politieman zijn hachje omdat hij hem herkent. Voor Szpilman begint dan een leven van dwangarbeid en onderduiken, waarbij hij een ware kat met negen levens blijkt te zijn. Hij ontsnapt enkele keren ternauwernood aan de dood, die rondom hem welig tiert.

De willekeur en het sadisme van de Duitse duivels zijn huiveringwekkend. Zo is de familie Szpilman er getuige van hoe een gezin aan de overkant van de straat wordt uitgemoord. Een oude man wordt, met rolstoel en al, van het balkon gekieperd. The Pianist bevat tal van dit soort harde scenes. De film vertoont dan ook overeenkomsten met een ander meesterwerk over de Holocaust: Schindlers's List. Persoonlijk vind ik Schindler's List net iets beter dan The Pianist, de griezel Amon Goeth (Ralph Fiennes) is onvergetelijk. In The Pianist heeft Roman Polanski ook zijn eigen oorlogservaringen verwerkt. Hij overleefde het getto van Krakau en verloor, net als Szpilman, zijn complete familie.

Door het Poolse verzet is Szpilman ondergebracht in een verlaten flatje dat grenst aan het getto. Hij is er getuige van de heldhaftige Joodse opstand en het hardhandige einde dat de Duitsers eraan maken. Een buurvrouw ontdekt de onderduiker, waarop de opgejaagde Szpilman halsoverkop moet vluchten naar een ander adres. Daar treft hij de zwangere Dorota en haar man. Ze helpen hem en wanneer Szpilman op een bepaald moment geelzucht blijkt te hebben, nemen ze het risico er een dokter bij te halen. Wanneer de Russen Warschau naderen en het appartement van Szpilman wordt verwoest, begint een dramatische tocht door de koude en kapotgeschoten stad. Met name de honger die de uitgemergelde Spilman lijdt, is indringend in beeld gebracht. Je voelt je als kijker bijna bezwaard dat je in een comfortabele huiskamer zit, met een biertje en een bak chips binnen handbereik. Adrien Brody, die met zijn grote gok een rasechte Jood lijkt, speelt de rol van zijn leven. Brody viel 14 kilo af door zes weken lang te ontbijten met twee eieren en een kopje groene thee, een lunch te gebruiken van een klein geroosterd kippetje en 's avonds slechts een visje en gestoomde groenten te eten. Het leverde hem een Oscar op in de categorie beste mannelijke hoofdrol. De Pianist kreeg nog twee Oscars: beste regie en beste aangepaste scenario.

Een van de meest bijzondere scenes in The Pianist is, wanneer Szpilman een stukje moet spelen voor een hoge Duitse officier (Thomas Kretschmann) die hem bij toeval ontdekt als hij een blik augurken probeert open te bikken. Szpilman denkt uiteraard dat zijn laatste uurtje heeft geslagen en speelt, na een onwennig begin, zo virtuoos dat je er kippenvel van krijgt. Szpilman heeft geluk. De Duitser is een good guy en bezorgt hem voedsel en zelfs een blikopener. De overjas die de officier hem schenkt, wordt Szpilman bij de bevrijding van Warschau nog bijna fataal. Hij wordt aangezien voor een Duitser en beschoten door Poolse partizanen. Het zou wel heel wrang geweest zijn als Szpilman, na alle ontberingen en geluk, op het laatste moment nog door zijn eigen mensen om zeep was geholpen

zondag 14 februari 2016

slechts 3 minuten off Fame

Soms heb je een idee, je probeert het en het lukt. Dit keer had ik bedacht dat ik de leerlingen van de Isk de kans zou geven op hun eigen 3 minuten off Fame.

Ze mochten bedenken wat ze wilden spelen in die 3 minuten, het mocht zijn wat ze wilden. Het mocht dans zijn, het mocht een gesproken tekst zijn, of wat dan ook. Ze kregen voorbereidingstijd om iets te bedenken of te oefenen. 

De stukjes die ik heb gezien in deze 3 minuten of Fame, waren heel divers. Ik werd door deze leerlingen door mijn emoties heen gegooid. 

Er waren leerlingen die gebruik maakten van geluidsfragmenten, zoals het meisje dat vroeg om het geluid van een vlieg. Ze ging op het podium liggen te slapen, na 30 seconden moest ik het geluid aanzetten en deed ze alsof ze wakker werd, ze ging opzoek naar de vlieg. heel eenvoudig maar zo mooi wat ze maakte.. prachtig. Een andere leerling kwam op en speelde dat ze heel nodig naar het toilet moest, ze liep heen en weer, om uiteindelijk in haar broek te plassen. Daarbij keek ze zo verbaasd en ongelukkig dat de hele klas samen met mij blauw lagen van het lachen

De jongen die zo mooi kan dansen, danste de sterren van de hemel. weer een ander speelde een situatie na waarin hij zgn mee deed aan de voice. Hij zong een prachtig lied in het Arabisch en toen niemand omdraaide, moest ik het nummer opzetten met als titel say something. Hij ging zitten en keek zo verdrietig dat het mijn hart bijna brak. 

Anderen speelden stukjes waarin ze trouwden sommigen vonden het heel moeilijk, maar werden geholpen door anderen. Het meisje uit Polen speelde dat ze haar hond uitliet, die ging poepen, ze moest de poep oppakken maar had geen zakje bij zich... ze speelde dit zo mooi, met een nep hond en een nep drol, dat de tranen over mijn wangen liepen van het lachen.

Er was ook een stukje bij van een meisje dat speelde dat ze Katholiek was, ze was aan het bidden, maar kon het niet vinden wat ze zocht. Uiteindelijk liep ze naar de Moskee en speelde ze uit dat ze haar schoenen uit moest doen, dat ze haar haar moest bedekken, en ging naar binnen, ze speelde dit in zon stilte dat het gewoon heel heel kwetsbaar werd, ze deed het zo mooi dat het inderdaad onder mijn huid kroop. Iedereen was ook helemaal stil in de klas. 

Die jongen die speelde dat hij aan de telefoon zat, zat te praten met zijn vriendinnetje, dat hij mooie en lieve woorden speelden, maar toen hij de telefoon neerlegde met de mooie woorden ik hou van je lieverd tot snel. Moest ik het gekozen geluidsfragment afdraaien, en dat was het geluid van een bom die ontplofte. en hij was dood.. Ademloos stil gekeken en wederom mijn hart brak.

Een jongen die speelt dat hij zijn vriendin kwijt is, hij zoekt haar, belt overal heen om uiteindelijk te horen dat ze is getrouwd, uitgehuwelijkt.. hij is zo verdrietig dat hij zelfmoord pleegt. Grandioos zoals hij dat speelde.Zo mooi ook. Wederom stil.

Het meisje dat speelt dat ze voor haar baby zorgt en dan ineens valt er een bom, ze schrikt en haar baby valt op de grond en is dood.. hoe ze dit speelde als of het haar echt is over komen.

Daarnaast de stukjes van de leerlingen  waarin ze speelden welke sporten ze goed kunnen en hoe mooi ze dat kunnen, zoals natuurlijk voetbal, maar ook kickboksen, fitness, en noem maar op.

Dan de kleine openingen die ik kreeg te zien over hun leven thuis, dat ze soms thuis komen en meteen hun bed in duiken omdat ze niets hebben, dat ze de hele dag voor de tv zitten te kijken.. prachtig

Het waren 3 prachtige lessen waarin ik te zien kreeg wat hun bezig hield, waar ze mee zaten, maar ook hoe mooi en verstild ze kunnen spelen, hoe vaak traumas nog steeds meespelen in hun leven.

Nogmaals wat heb ik een mooi vak, heerlijk.