Vrouwen van later (Theater)

Vanavond met vriend Frans naar het theater geweest. Het stuk "Vrouwen van Later" was al geboekt, maar verschoof steeds van datum, waarom dat was, ben ik even vergeten. Vanavond was het echter zover, we konden en mochten naar dit stuk gaan kijken. De recensie uit de Volkskrant, die hieronder staat, beloofde niet veel goeds. Met nog de nasmaak van het stuk met Bastiaan Ragas in mijn mond, ging ik toch wel met wat minder enthousiasme naar dit stuk toe. Al is een avond uit met vriend Frans altijd de kerst op de taart, dus daar zal het niet aan liggen.
Het stuk bestaat uit veel monologen, die erg boeiend zijn maar ergens raakt het het net niet. De grappige dialogen die in de absurde stuk zouden moeten aanslaan, slaan meestal net de plank mis. De actrices, die ik toch hoog in het vaandel heb staan, blijken zonder emotie hun tekst op te dreunen. Misschien de keuze van de regisseur of van de spelers zelf dat weet ik niet, ik was niet onder de indruk. De grappen bleken ook niet aan te slaan, men lachte amper, de zaal was mak.  De keuze voor Trudy Labij met haar prachtige slot monoloog, komt wel even gek over, maar is prachtig om naar te luisteren. Zij is de enige die toch met wat emotie speelt. Het stuk staat bol van niet communiceren maar daardoor word er ook niet met de zaal gecommuniceerd en komt het stuk dus niet over helaas..
jammer.

Recensie in de volkskrant:

Vrouwen van later is gedrocht van een voorstelling

Wat een nieuwe, stemmige dameskomedie had moeten zijn, blijkt een gedrocht van een voorstelling. Als relationele geheimen van een overleden showmaster uitkomen, incasseert niemand.

Misschien hadden de vier actrices het stuk Vrouwen van later beter kunnen zingen. De stemmige dameskomedie die ze nu proberen te maken van deze nieuwe toneeltekst van Thomas Verbogt levert een gedrocht van een voorstelling op. Dat ligt goeddeels aan Verbogts curieuze brouwsel.

Hij brengt vier vrouwen - drie op leeftijd, één jong ding - samen rond het verleden van een overleden showmaster: rokkenjager, echtgenoot van één van hen, minnaar (naar blijkt) van de andere twee. De een was topinterviewster bij een links weekblad, de ander het warme oventje van menig getrouwde man, de echtgenote het brein achter het mannelijk gezicht van nostalgisch Nederlands televisieamusement. De kleindochter doet onderzoek naar dit beeldbuistijdperk uit de jaren zeventig.

Vrouwen van later mag snel vergeten

Wanneer wat relationele geheimpjes boven water komen, incasseert niemand. De kleindochter (stagiaire Lusanne Arts) zet slechts grote ogen op. De comédiennes proberen op de lach te spelen met verschillende klemtonen in herhaalde zinnetjes. Ingeborg Elzevier doet dat gelukkig in stijl. Trudy Labij is bij vlagen erg grappig als bemoeizuchtige zus maar raaskalt in een epiloog over het gezicht van een macaroni-commercial. Gerrie van der Klei lijkt als weduwe in oud-bruin eerder een kruising tussen een lijk en Tante Sidonia.

Regisseur Jeroen van den Berg weet weinig raad met deze ongeloofwaardige knipoog naar nostalgisch amusement. Halverwege introduceert hij beelden van klapvee dat niet meer stopt met applaudisseren. Producent Hummelinck Stuurman verdient inderdaad applaus voor het genereren van nieuw Nederlands repertoire. Maar Vrouwen van later mag snel vergeten.