deuropening vol tranen
de bel gaat
ik open de deur
ik zie mijn zoon
uit het land van de zon staan
zijn ogen
vol tranen
ik zeg niets
ik weet het immers al
zijn lief is bij hem weg gegaan
ik open mijn armen
hij vliegt er in
huilt hartverscheurend hard
zijn snikken niet te stoppen
hij kermt het uit
zoveel pijn voelt hij
ik laat hem gaan
totdat hij weer even zichzelf hervind
dan vraagt hij de vraag
die hem nog heel lang
zal blijven achtervolgen
waarom ze bij hem weg is gegaan
ik kijk hem aan
zeg alleen dat ik dat ook niet weet
dat het vreselijk is
maar dat dingen in het leven soms
zo gaan
zacht streel ik zijn haar
laat hem dan even weer los
om daarna weer hem in mijn armen te nemen
zodat hij weet
dat hij er niet
alleen voor zal staan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten