donderdag 28 februari 2019

Budapest dag 5


Wat gaat een vakantie altijd vlug voorbij, ineens is het de laatste dag, dus gisteravond in staan pakken, Okey herstel de koffer is gevuld. Ervaringen leert mij dat je als je thuis komt alles toch wast dus hoeft het niet meer netjes in de koffer, ik gooi het erin, verdeel het en beetje en klaar. Lets go Home. Jaren geleden en heb ik al besloten om geen toilettas meer mee te nemen op reis naar een hotel, ik gooi mijn toiletspullen op verschillende plekken in mijn koffer, pak breekbare dingen in ,in een zakje voor het geval dat, en Viola weer meer ruimte in je koffer. Een toilettas met daarin allemaal spullen, laten we eerlijk zijn, die toch op het plankje in de badkamer komen te staan, is een gigantische obstakel. Tenminste bij mij, inmiddels ben ik op de leeftijd aangekomen dat moeder natuur een handje, in mijn geval een heel klein handje, nodig heeft, om er voor te zorgen dat de medemensen zich niet brakend omdraaien omdat ik langs loop. Maar dat ze kijken en zich dan misschien afvragen wat voor karikatuur loopt daar neem ik voor lief, tenslotte zijn Marieke helmwege en Gerard Joling ook beroemd geworden šŸ˜€.


Dus alles binnen10 minuten ingepakt. En dan begint het wachten, zeker als neemt iemand samen bent, geloof me ik vind dat geen probleem, maar het is van die loze tijd, je hebt eigenlijk niets meer te zoeken op je kamer, maar om nu beneden in de meestal, ondanks goede bedoelingen, niet altijd even smaakvol ingerichte lounge te wachten, is ook zo half, dus draal ik op mijn kamer, loop ik tig keer rond of ik alles wel goed heb opgeruimd, leg geld en tevens een kaartje neer met daarop,leve Google Translate, in de taal van het land een dank je wel voor het kamermeisje, en kan vertrekken. Het leuke van reizen vind ik het ontdekken van andere culturen, sfeertjes etc, maar de dag van vertrek staat eigenlijk altijd in het teken van wachten....  dat is een klein nadeel . Al wil ik het reizen niet missen, een tas vol verhalen en herinneringen gaan mee terug. Tevens genoeg bagage voor flarden. Er komt weer een speciale bundel van.

Zotte van vertrekken vind ik altijd dat je alles voor het laatst doet, laatste keer hier voor de spiegel, laatste keer de douche, laatste keer uit dit bed opstaan,laatste keer je gezicht terug vinden in de spiegel, de laatste keer op het toilet, laatste keer je kleine teen stoten tegen dat afschuwelijk kastje, en voor de laatste keer in deze ruimte vloekend rondspringen en tegen jezelf zeggen sukkel je wet dat dat stomme ding daar staat kijk dan ook uit, de laatste keer doorspoelen van jouw laatste gulle gave aan het hotel, de laatste keer het lichtknopje uitzetten.. alsje dit erg dramatisch vind, dat is het ook, ben tenslotte dramadocent.

Heb het nog niet-gehad over onze gelddebacle, we dachten ineens dat we dinsdag geen geld genoeg hadden, dus tja wat nu, we zijn eerst gaan pinnen voordat we gingen eten, prima alleen is het lastig rekenen voor ons. We leren traag. Dus alles opgelost, wij gelukkig, om vanochtend te ontdekken dat Susan nog een hele berg geld in haar telefoonhoesje had zitten, dus tja, dat moeten we dus terug wisselen..

Het museum , waar bekende Nederlandse schilderijen. Zijn was een prachtig gebouw, wat er was viel erg tegen, ik raak gefrustreerd als ik drie enorme trappen op moet om te ontdekken dat er ten eerste geen zuurstof is en ten tweede dat ik een heele kleine ruimte binnen loop waar niets te zien is behalve echt lelijke schilderijen en er maar twee hangen, terwijl het een enorm gebouw is, giga groot maar meer dan de helft wordt niet gebruikt. Ik had de afdeling sculpturen tot het laatst bewaard, ben erg van de beelden, en huis 3 beelden en echt letterlijk een paardenkop, genaaid is het gevoel. Gelukkig heeft Susan hetzelfde, terwijl zij uren kan zwijmelen bij een schilderij. Kortom een beetje flut dit museum. Jammer het had zon leuke afsluiting kunnen zijn.

Dus besloten we om maar een zeer uitgebreide lunch te doen, drie gangen omdat oa het geld op moet. Ik had  de pompoensoep, de geitenkaas schotel en er heerlijk stukje gebak .

Daarna terug gelopen naar het hotel een laatste wandeling door een stad die toch in mijn hart us gaan zitten, het is mooi. Bij het hotel nog wat laatste dingen gekocht om toch wat geld nog kwijt te taken. Afscheid genomen van de receptie van het hotel. Prachtige mensen. De chauffeur kwam en susan was wat  trager dus ik tegen die man met een grijns zij is altijd traag, hij lachen, hij zei tja vrouwen.... ik nog of hij haar wilde ruilen voor zijn auto maar dat lukte niet helaas. Dus tja wij toch maar naar het vliegveld . Daar even een kleine onduidelijkheid, deze man wilde een bon, die hadden we niet meer, maar de budapestcard opent deuren die voor anderen gesloten blijven . Het inchecken ging razend snel. Zo ook het op het vliegveld komen via de douane, helaas een uur. vertraging. Groot voordeel je kunt meteen de financiĆ«n afhandelen . Wat een goedkoop land, het is genieten.., en ja ik heb nu ook een koffer achtergelaten in Boedapest, maar met spullen die ik niet zo 1,2,3 nodig heb, zoals de koffer in Berlijn.  Maar terug komen doe ik zeker nu ik weet dat een oud leerling van mij hier woont. Kan ik hem opzoeken 

woensdag 27 februari 2019

Budapest dag 4


Gisteren maakte een onmisbare indruk, met name het schoenenmonument. In de avond hadden Susan en ik een discussie. Ik was en ben van mening dat ik het wel begrijp dat men daar allemaal spullen bij legt, zoals kettingen, kaarsjes, kunstbloemen, zelfs joodse vlaggen, eventussen ons gezegd geen regenboogvlag te bekennen op deze plek, trouwens in heel Budapest niet, etc. Ik vind dat de kracht van het monument te niet doen. Juist de totale eenzaamheid die dit uitdrukt, de achtergelaten schoenen, die daar verloren staan, dat zegt zoveel meer dan alle prullaria die er nu bij ligt. Ik vind dat jammer. Natuurlijk begrijp ik dat mensen iets willen achterlaten daar, maar het is jammer dat er geen plekje aan de zijkant is waar mensen iets achter kunnen laten omdat ze geweest zijn, dan geef je die mensen een kans maar ook hou je de kracht van de achter gelaten schoenen in stand. Wat ook voor mij meespeelde was het idee dat je dus bij een paar schoenen iets neerlegt maar je weet niet of juist die schoenen van de persoon is die daar is neergeschoten. Kortom stof tot nadenken. Tenslotte blijft het monument in Berlijn tot dus ver nog steeds vrij van, voor altijd in onze gedachten spullen. Dat is denk ik ook de kracht van dit monument, net als de gedenk plaat voor de gestorven zigeuners.

De nacht was perfect ik heb wederom zeer diep geslapen, wordt wakker alsof ik uit een coma kom, de buitenlucht doet me duidelijk goed, al denk ik dat het ook teveel kan zijn, zoveel buiten.

Het eerste wat we gaan doen  is maar de Synagoge, de 1 na grootste in de wereld. Ik ben benieuwd, de tocht er naar toe was prima te doen. Bij aankomst bleek er controle, de tassen werden nagekeken, waarna we maar binnen konden. Bij de ingang kreeg ik een kepeltje van papier, dat op mijn haar geen stand hield, mijn haar springt nogal, dus met diverse haarpennen werd hij vastgezet, dat ik nog haar heb is een wonder. Het was mooi om te zien, en ik heb genoten, de begraafplaats met al hun steentjes vond ik indrukwekkend, net als de boom met de blaadjes met de namen van gestorven joden. Nadat we dit bekeken hadden zijn we met de metro naar Buda gegaan, waar we met het speciale treintje naar boven zijn gegaan, het Budapaleis was indrukwekkend, maar het meeste indruk maakte het museum daar, prachtige moderne kunst. Ik was onder de indruk van diverse stukken.

Daarna zijn we met het treintje weer naar beneden gegaan waar we over de brug naar het parlement zijn gelopen. Aan de oever van de Donau een broodje gegeten om daarna het parlement te bezoeken. De rondleiding viel wat tegen de gids had duidelijk geen microfoontechniek gehad, gevolg dat ze veel haar hoofd bewoog, ze de microfoon niet meenam. Dus er vielen
Stukken weg. Daarbij kraakte,  het draadje, daarbij liep ze behoorlijk snel, praatte zacht.., en was niet te volgen, jammer . Maar het gebouw is prachtig. Nog een wisseling van de wacht gezien. De heilige kroon, kortom mooi.

Bij de uitgang ff wat gedoe, ik was het bewijs kwijt dus konden we er niet uit. We zijn vreselijk aan het zieken geslagen om te ontdekken ze in mijn kontzak zaten, zowel wij als de garderobe man opgelucht gelachen.

Wezen eten bij een prachtig eettentje, als afsluiting een 3 gangen menu. Heerlijk. 

dinsdag 26 februari 2019

Budapest dag 3


Ja we hebben hem gisteren al gezien, en gaan hem zeker bezoeken. Gisteren ook de harlekijn gezien,mooi beeld zo aan de rivier. Vannacht wederom goed geslapen, het zou kunnen dat ik gewoon moeƫn en daarom zo goed slaap. De taalfoutjes die hier in de bloggen staan over deze vakantie komen vooral doordat ik het type op mijn telefoon, klein beeld en kan het niet altijd meteen terug Lezen. Sorry daarvoor. De kamer ligt aan het auditorium erg gaaf, al heeft het wat nadelen omdat de bewoners van dit complex soms toch ander tijden aanhouden dan de gasten. Ik merk dat de meeste mensen om 5 uur naar hun werk gaan en dit ook liefdevol luid bespreken met hun buren...is even wenen. Maar zoals ik al zei ik slaap meteen door. Ben wat gewend inmiddels.

Wat gisteren erg leuk was bij de tour dat er iets werd verteld over de groep Bensky dus niet de bekende Banksy. Ze proberen er voor te zorgen dat de stad goed onderhouden blijft. Stukken asfalt die gescheurd zijn, in brokken, zie in het album van Budapest op Facebook, de foto met gekleurde delen van een straat, doen ze expres. De overheid wil dat alles strak en clean blijft, dus die zijn tegen deze dingen en maken meteen de straat weer goed. Zo zorgen ze er indirect voor dat de stad goed onderhouden blijf. Dat vind ik leuke weetjes. Vandaag doen we de op en af bus, lijkt ons handig om zo de stad te leren kennen. Een dagje pest ontdekken, morgen buda, al denk ik dat ik toch teug moet er is nog zoveel te zien hier.

De bus vinden was goed geregeld maar de juiste bus was een crime.., we werden van het ene rode jasje naar de andere rode jasje gestuurd, maar het is gelukt we zijn goed terecht gekomen . De instap geeft gedoe, zeker als een aantal Italiaanse dames voordringen en dan sorry zeggen, heb ik maar even gecorrigeerd door te zeggen dat als ze sorry menen ze een stap terug doen, maar dat deden ze niet... fijntjes gezegd dat hun sorry geen waarde had... geloof dat ik assertief begin te worden.  Misschien niet leuker voor de omgeving maar wel voor mezelf .

We hadden als voornemen om de hele route uit te zitten, helaas ontdekten we dat we, zo leek het steeds het zelfde blikje reden. Toen we op sommige plekken 20 minuten pauze hielden, zijn we bij de Citadel uitgestapt. Daar naar toe gelopen, erg mooi daar. Terug naar de opstapplaats weer 20 minuten wachten, ik was er klaar mee. Dus zijn we uitgestapt bij het parlement. Helaas konden we geen rondleiding doen, dus we moeten terug komen . Wel langs de Aldi broodjes en kaas gehaald. Heerlijk zitten te lunchen. Daarna naar het monument voor de vermoorde mensen die hun schoenen moesten uitdoen en dan werden dood geschoten . Ze belanden dan in de Donau en stierven. De schoenen staan daar in brons. Indrukwekkend, heb er een steentje bij gelegd .


We wilden naar de synagoge, terwijl we daar Naar toeliepen zagen we dat de basiliek open was, dus daar naar binnen.  Het was een grote baseliek voor de een of andere hoofd van iets. Het meest spannende was wel dat er leen afhakte hand in bakje lag,  die kon je zien als je geld in een bakje legde.  Niet gedaan. Wel gehoopt dat een Japanner het ging doen maar. Er.

We besloten om maar een boottocht te maken we hadden er recht op dus er naar toe gegaan, het was een mooie tocht over de Donau. Daarna nog even het oudste kerkje in, daarna door om
Te eten. Dit keer Mexicaans.

Uiteindelijk doodmoe maar voldaan in het hotel. 

maandag 25 februari 2019

Budapest dag 2


Soms zijn bedden een crime in hotelkamers, niets zo lekker als je eigen bed is mijn mening. Dit bed overtreft al mijn verwachtingen naast een prachtige ruime kamer, een heerlijk douche, Okey de tv staat op de enige tafel van de kamer en is formaat bakbeest, dus er blijft weinig ruimte over voor iets anders onnutigs aan die tafel. Reden tot klagen is er niet. Okey even wat gedoe gehad met de deur, ik kreeg hem niet op slot, maar dat bleek een handigheidje, ik moest de klink omhoog doen en dan kun je de sleutel omdraaien. Opgelost. Ook de safe had wat opstartproblemen, naaar dat was ook zo klaar. Kortom geen reden tot klagen en zuchten.

Vandaag de streetarttour op het programma, vreselijk veel zin in. Door schade en schande wijs geworden hebben we gisteren al een goed plan bedacht. Streetarttour, daarna lunchen, een korte wandeling naar de Walvis en door naar de theatertuin waar standbeelden staan van acteurs. En als afsluiting een boottochtje.

Door schade en schande wijs geworden ben ik opzoek gegaan naar een sjaal. Het is kouder dan men had beloofd.. dus toch iets verkeerd ingepakt, dus vandaag maar een hempje om de nek als sjaal, effectief en prima oplossing lijkt me.

Het ontbijt bestond uit droge broodjes en smerige thee maar we klagen niet. Daarna met de metro naat de Wheel of Budapest waar we de freetour starten. Het was even zoeken, maar het zoeken zorgt ervoor dat we contact hebben met de locals erg gezellig ook. Men is hier erg bereidwillig om te helpen, en je de goede weg te wijzen. Bij aankomst was het wederom goed geregeld, we konden zo naar onze gids. We begonnen aan de tocht, voor mij was het bij de eerste stop al duidelijk.. dit is een tocht met georganiseerde streetart. De overheid kiest de maker uit en tevens welk kunstwerk het moet worden, gevolg het is Het mooie schilderijen zijn, interessant voor de bewoners van budapest, maar voor een street art liefhebber een tegenvaller, de undergroundscene is er minimaal en dat wat er is is werd geen aandacht aan besteed, gemiste kans.

Na de tocht zijn we gaan eten in een oud spoorweggebouw prima gegeten en de rest van  ons programma gaan volgen , de tuin met de beelden bij het nieuwe theater, prachtige beelden waren er te zien. De entree al door twee gordijnen, in de gordijnen een prachtige man en vrouw uitgehakt. Een acteur in brons die aan komt lopen met twee koffers in zijn armen na een optreden, opweg naar huis. Een bankje met daarop een acteur, die kijkt naar een prachtig stuk decor in het water. Ik
Vond dit het cadeutje van de dag. Daarna doorgelopen naar de tram, deze genomen maar de Walvis, een soort markthal maar iets saaier. Architectonisch mooi, maar verder niet echt boeiend.

Hierna naar een straat gelopen. De nodige dingen gekocht, tevens ook zitten eten. Het eten is prima, de toetjes, lees taart geweldig. Daarna terug met de metro naar het hotel.

Bij binnenkomst in mijn kamer leek het wel een sauna, dus ik
De verwarming lager draaien, wat resulteerde dat ik met de knop in mijn hand stond. Ook was mijn kamer niet opgeruimd, niet de handdoeken vervangen etc, dus tja.

Ik naar beneden en eerst de knop gegeven, daarna gevraagd of het misschien gebruikelijk was dat de kamers niet werden opgeruimd door de schoonmaak en dat de handdoeken niet werden vervangen. Nou nee dus, ik denk dat iemand morgen een zware dag heeft. Vind ik niet leuk maar het is niet anders.

Samen met susan nog ff twee spelletjes Skibo gedaan en de blog afgeschreven en het was tijd de dag af te sluiten.

zaterdag 23 februari 2019

Budapest dag 1

Het begint altijd al een dag van te voren, Susan komt logeren omdat het handiger is om rechtstreeks vanuit Alphen te vertrekken naar Schiphol.

De dag ervoor ben ik dan bezig met toch nog snel even mijn huis net iets toonbaarder te maken, alvast het luchtbed te halen, tevens meteen de  krentnebollen te smeren en klaar te maken zodat we de volgende dag snel weg kunnen. Elke minuut slaap extra is winst...

Tevens maak ik mijn huis schoon, ik ruim op, ik zorg ervoor dat alles netjes is zodat als ik thuis kom er geen zooi ligt te wachten. Vraag altijd aan mijn lieve buuf of ze als ik weg ben of ze dan even mijn huisje wil doen, dan is het tenminste echt schoon.

Daarnaast breng ik al de vuilnis weg, en leg ik een klein zakje klaar voor het restafval zodat we dat nog even snel weg kunnen gooien in de prullenbak op straat.

De avond verliep prima, we hadden veel bij te praten. Samen nog ff de mol bekeken, Sinas is er uit, of Sina, geen idee. Ik twijfel nog steeds tussen die blonde dame en Niels, al ligt Niels teveel voor de hand.

Het was een korte nacht uiteindelijk, toch ging het opstaan vlot, een geoliede machine. We konden het prima doen zo, we draaiden in een perfecte cirkel zowel de badkamer als de wc in. We nadeden tijd over zodat ik zelfs nog de slaapspullen van susan kon opruimen. Ideaal.

Om 5.50 op en om 6.50 gewassen en gestreken en gegeten de deur uit opweg naar een nieuw avonduur met tevens nieuwe herinnerineringen.

Het was een belevenis dit keer, we konden zomaar gratis met een bus naar het hotel. Bij aankomst bleek dat het een soort van binnenplaats was met de kamers op de zesde direct aan de patio geen gangen, geweldig. Meteen contact met Geofry een jongen uit Engeland, wat gepraat, hij was hier alleen en opzoek naar oa contact. Hij zei meteen wat heb jij mooie blauwe ogen... geloof dat dit een. Versiertruck is, dus maar ff gezegd dat hij mooi grijs is... en na een ontzet gezicht,  net genoeg tijd gegeven om een stukje onzekerheid te laten ontstaan.... ik Heb mijn charme gezegd jouw ogen zijn grijs.... hij ff van slag reageerde zoals ik Verwacht had. Maar geloof dat ik ineens minder leuk Ben geworden.

Daarna zijn Susan en ik de stad in gegaan, het plein en het park bezocht, erg leuk en gezellig erg genoten. De stad is bijzonder, we zitten aan de hoofdweg kwam ik achter erg centraal.
We hebben kinderen geien op de schaatsbaan gaaf , het lijkt een mooie stad, ik verwacht dat het wel eens een stad kan zijn waar ik graag terug kom al is het omdat het zo goedkoop is


elke week de rumags ( week 8)


aangezien er nog zoveel vraag naar is, maar ik toch ook wel weer een keer wat nieuws wil doen elke dag, heb ik besloten om de Rumag op zondag in te voeren.. De rumags van afgelopen week zullen dan hier verschijnen van de kalender.






 

vrijdag 22 februari 2019

De Dirigent (film)




Vrijdagavond naar de film geweest met de filmclub. Wat prachtige film, al is hij wel voorspelbaar op sommige vlakken maar hij raakt. Hij laat een geweldige sterke vrouw zien die voor haar doel gaat, prachtig . Een aanrader 


recensie van de film:

Een vrouw

 als dirigent? Bespottelijk

De Nederlandse Antonia Brico groeide een eeuw geleden ondanks grote tegenwerking uit tot een internationaal vermaard dirigent. Maria Peters werkte dertien jaar aan een film over Brico’s leven.
Toen Maria Peters dertien jaar geleden met De dirigent begon, kon ze niet weten hoe ongelofelijk actueel het onderwerp in 2018 zou zijn. Ze vertelt het waargebeurde verhaal van Antonia Brico, in 1902 in Rotterdam geboren, die als dirigent internationaal furore zou maken in een tijd waarin het idee van een vrouwelijke dirigent absurd en onnatuurlijk werd geacht. De geƫxalteerde bewegingen zouden niet passen bij het sierlijke lichaam van een vrouw en de gedachte dat een vrouw leiding zou geven aan een groep mannen was bespottelijk. Brico kon het allemaal niets schelen, ze zette door.
Met bijna 2,5 uur heeft de film een behoorlijke speeltijd maar Peters moet ook nogal wat verhaallijnen door elkaar weven. Ze laat het chronologisch vertelde verhaal beginnen wanneer Brico (die dan nog Willy Wolters heet) in New York woont onder de tucht van een strenge pleegmoeder (Annet Malherbe) en een zachtmoedige pleegvader (Raymond Thiry). Het verhaal is dat haar echte – Nederlandse – moeder haar niet zou hebben gewild, maar later blijkt die geschiedenis heel anders in elkaar te zitten. Tegen de zin van haar moeder neemt ze pianolessen en na tegenwerking van zowat iedereen komt ze via Willem Mengelberg (Gijs Scholten van Aschat) uiteindelijk in Berlijn bij een beroemde dirigent terecht. Want ze heeft besloten dirigent te worden, in de mannenwereld van de klassieke muziek voor een vrouw zo ongeveer de moeilijkst bereikbare positie. Ondertussen ontmoet ze de liefde van haar leven maar die heeft moeite met haar eigengereidheid – hoewel dat ook precies is waar hij op valt – en het gemis wanneer ze in Berlijn woont. Ondanks incidenteel succes blijft het vechten voor Brico.

De dirigent is een omvangrijke en kostbare productie en aan de visuele effecten van de vergezichten over historisch New York zie je soms de beperkingen van het budget. Toch valt op hoe met een heleboel slimme keuzes historisch New York en Berlijn tot leven worden gewekt.
Voor Christanne de Bruijn, tot nu alleen in het theater te zien, is het haar eerste filmrol en het is indrukwekkend hoe ze de film draagt. Het is geen verrassing dat De Bruijn getipt wordt als European Shooting Star 2019.
En hoewel er wat kronkels in het scenario zitten – Malherbe’s personage zegt ergens in het begin wel heel plompverloren dat ze Brico’s echte moeder niet is – valt ook de spaarzaamheid in de dialogen op. Er is duidelijk gekozen voor show don’t tell en dat is een verademing.
Is het onrecht waar Brico tegen vocht inmiddels verdwenen? Want ondanks haar succes kreeg ze nooit een vaste aanstelling als dirigent. Oordeel zelf. Dit jaar benoemde het Radio Filharmonisch Orkest voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis een vrouwelijke chef-dirigent: Karina Canellakis. Voor. Het. Eerst. Antonia Brico was haar tijd minstens een eeuw vooruit.


de echte Antonia

donderdag 21 februari 2019

het werd weer tijd

Gisteravond sinds lange tijd weer een keer uit eten geweest met vriendin Kitty in het restaurant van school. Ik kom er graag, het eten is er perfect lekker, je hebt altijd een drie gangen menu, en altijd in voldoende mate. maar niet overdadig. Om met woorden te spreken van vrienden.. Kleine( maar in dit geval iets grotere) porties. Het is altijd een drie gangen menu, en ja kan kiezen uit twee voor, twee hoofdgerechten, altijd is er iets van vis en vlees of er is vegetarisch op verzoek. Daarnaast is het  toetje altijd perfect.

Vandaag hadden we de keus uit Carpaccio , of een bospadensoep, tagliatelle met vlees, of  kabeljauw met ravioli, of ze het zelf hebben gemaakt weet ik niet maar het is heerlijk altijd.

Kitty en ik kozen beiden voor de bospadensoep, daarna kreeg Kitty de ravioli met kabeljauw, en ik twee gevulde portobello's met daarbij ook ravioli. Het bord was opgemaakt met gesneden paprikarepen en een tomaatje uit de oven.

Het toetje bestond uit een glaasje met tiramisu.. alles even lekker en goed. 

Naast dat het eten heerlijk is en slechts 12,50 voor een drie gangen menu is, is het een feestje om te zien hoe het gaat met de leerlingen, hoe ze stralen, hoe ze hun best doen. Daarnaast heb ik diepe bewondering voor mijn collega's die dit toch maar even elke donderdagavond weer doen. Zeker als ik zie hoeveel zelfstandigheid ze deze leerlingen geven, maar ook, hoe ze ze begeleiden. de vriendelijkheid van ze naar zowel de klanten als de leerlingen. Het praten etc.

Ik geniet daar altijd zo enorm van.. het is een feestje... kortom het restaurant Bospark is een aanrader om een keer te gaan eten. op een donderdagavond tussen 17.30 en 20.00 


woensdag 20 februari 2019

Gay eye (netflix serie)

per ongeluk gestart en wat een gave programma is dit. Ik zit telkens weer te snotteren. Er gebeuren zoveel mooie dingen in deze serie.. Het is prachtig
Ik geniet, ik vind het een aanrader.



Deze 'Fab 5' slaan met realityprogramma Queer Eye bruggen in het gepolariseerde Amerika

Al is de werkelijkheid wel een beetje gepolijst
Als de toon van de president van het machtigste land ter wereld onverzoenlijk is en de politieke en maatschappelijke verdeeldheid navenant groot, wat brengt dan nog verzachting? Nou, vijf gays in een zwarte pick-up.
Van links: Bobby Berk, Karamo Brown, Antoni Porowski, Jonathan Van Ness en Tan France. Beeld Gavin Bond/Netflix
Bestaat er zoiets als bingetherapie? Netflixsessies die het vertrouwen in de mensheid een beetje herstellen, die fungeren als een antidotum tegen het wereldleed uit de journaals? En kan die troost dan worden geboden door nota bene een realityprogramma?
advertentie
Wie de reacties op Queer Eye leest, zou denken van wel. De acht afleveringen die half februari op Netflix verschenen, werden er met een collectieve zucht van verlichting doorheen gejaagd. 'Nog nooit had een metamorfoseprogramma zo veel betekenis', schreef de Amerikaanse site Buzzfeed. 'Queer Eye ontdooit je bevroren hart', adviseerde de Amerikaanse culturele site Vice. In Nederland ving Tim Hofman de communis twitterio in een warme aanbeveling. 'Queer Eye op Netflix is zo awesome', schreef de programmamaker. 'Vijf homo's die rednecks een make-over geven, zĆ³nder cynisme. Vanuit de makers niet, vanuit de kandidaten niet. Begin met kijken.'

Queer Eye is een remake van Queer eye for the straight guy, een Emmywinnend realityprogramma dat tussen 2003 en 2007 op de Amerikaanse televisie werd uitgezonden. In principe is de insteek van de Netflix-variant hetzelfde gebleven: vijf gays, de 'Fab 5' genoemd, helpen een deelnemer zijn leven weer op de rit te krijgen. De man in kwestie leert vooral hoe hij beter voor zichzelf en zijn omgeving kan zorgen.


Archetypische Trump-mannen

De Netflix-versie is politieker dan het origineel: de coaches zijn diverser (zo noteren we een homoseksuele moslim die opgroeide in Groot-Brittanniƫ maar van Pakistaanse komaf is) en er worden nadrukkelijk bruggen geslagen in het gepolariseerde Amerika.

De Fab 5 rijden in een zwarte pick-uptruck door Georgia, een conservatieve red state in het zuidoosten van de VS. De kandidaten zijn dan ook archetypische Trump-mannen, zoals een politieagent met rode 'Make America Great Again'-pet en een alleenstaande vijftiger die bij thuiskomst direct een redneck margarita (*zie kader) inschenkt en plaatsneemt in een morsige ligstoel.

Maar de vijf coaches rijden ook naar hoofdstad Atlanta om een jonge zwarte man die worstelt met zijn geaardheid te helpen - vandaar dat het 'straight guy' uit de oorspronkelijke programmatitel ontbreekt. Dat is meteen ook de emotioneelste en indrukwekkendste aflevering van de serie.
Een redneck margarita wordt gemaakt met onder meer (goedkope) tequila en Mountain Dew. Deze frisdrank heeft zijn oorsprong in Tennessee, als mixdrankje voor whisky. De naam Mountain Dew is afkomstig van de 19de-eeuwse term voor whisky. Tegenwoordig wordt de limonade gefabriceerd door PepsiCo en is het een van de populairste frisdranken van de Verenigde Staten. Daarbij is de drank het symbool van de zogeheten white trash: de witte onderklasse van Amerika.

Stereotype

Samen werken kandidaten en Fab 5 toe naar een speciale gebeurtenis, een feestje bijvoorbeeld, waarbij de voorheen hulpeloze man kan gloriƫren met zijn verbeterde zelf. Vanuit hun designloft volgen de gays de verrichtingen en de vijf heren zijn daarbij immer tot tranen toe geroerd.

Het programma vaart op het stereotype dat homo's meer stijl en smaak hebben en de gemiddelde heteroman nog in een berenvel rondloopt. Elk lid van de Fab 5 heeft een specialisme. De blonde Bobby geeft het interieur een metamorfose, modeontwerper Tan probeert elke kandidaat het belang te laten inzien van een kast vol kleurige overhemden met korte mouwen en de extraverte Jonathan ('verzorging') leert mannen die nog nooit een pot dagcrĆØme hebben vastgehouden nieuwe woorden, zoals 'hydrateren' en 'pommade'.

Antoni (een look-a-like van John Mayer maar met ogenschijnlijk meer nachtrust) is expert 'wijn en eten', wat in de praktijk betekent dat hij mannen van middelbare leeftijd probeert te leren hoe ze een avocado moeten snijden. Karamo neemt de vage categorie 'cultuur' voor zijn rekening, maar zou zichzelf op Linkedin vermoedelijk aanprijzen als mental coach. Hij doet doeltreffende uitspraken als 'ons gesprek raakte me diep'. Daar zijn ze allemaal erg behendig in, dingen zeggen waarom de kandidaten en zijzelf moeten huilen.

Emo-tv

En ja, dat werkt. Kijkers huilen net zo veel als de mannen op het scherm, getuige de reacties op sociale media. Queer Eye is dan ook bijzonder goed gemaakte emo-tv. De coaches komen niet alleen even langs om het leven van een man overhoop te halen, maar delen ook hun eigen ervaringen en kwetsbaarheden: opgroeien in een streng christelijk milieu terwijl je ontdekt dat je op jongens valt, het verlies van een vader op jonge leeftijd. Steeds is de boodschap: onze levens lijken weliswaar mijlenver uit elkaar te liggen, maar uiteindelijk zijn we, heus waar, allemaal mensen.

Doorgaans zoomt hulptelevisie louter in op de problemen van de deelnemers en vergroot die uit: het vieze en rommelige huis van de dwangmatige verzamelaar, de grote neus van het lelijke eendje dat op tv onder het mes gaat voor een make-over, de zwangere tiener die leeft op een dieet van Marlboro en Red Bull. De sores lijken onoverkomelijk, maar hƩ: dankzij de magie van de programmamakers komt het aan het eind van het programma toch altijd goed.

Maatschappelijke thema's

Queer Eye is veel positiever: de mannen zijn al goed zoals ze zijn, benadrukken de Fab 5 steeds, ze krijgen alleen wat handvatten aangereikt om nog beter te worden. Het belangrijkste doel is het vergroten van het zelfvertrouwen, zonder al te drastische ingrepen. De coaches leren de deelnemers zich kwetsbaarder op te stellen, hun gevoelens te uiten en vooruit, zo nu en dan een avocado-grapefruitsalade voor hun vrouw te maken.

De serie raakt ook aan actuele maatschappelijke thema's. Aan het begin van de derde aflevering worden de Fab 5 in hun auto staande gehouden door een autoritaire politieagent. De sfeer is direct gespannen. 'Ze zagen mij waarschijnlijk achterin zitten', zegt de van origine Pakistaanse Tan. De zwarte Karamo, die achter het stuur zit, verstart. 'Ik ken dit soort agenten', zegt hij. Uiteindelijk blijkt de agent zijn collega voor het programma te hebben opgegeven. De coaches bezwoeren later in interviews dat zij niet op de hoogte waren van het gebbetje en dus authentiek reageerden.
De scĆØne leidde tot kritiek en lof. Het is uniek dat het politiegeweld tegen zwarte Amerikanen in zo'n licht programma aan de orde wordt gesteld. 'Mijn zoon wilde geen rijbewijs halen omdat hij bang is om door de politie te worden doodgeschoten', zegt Karamo later tegen de kandidaat met rode Trump-pet - een ontboezeming die ook op witte Amerikanen indruk zal maken. Tegelijkertijd wordt wel zeer lichtzinnig omgesprongen met de reĆ«le angst van veel zwarte Amerikanen. Queer Eye reduceert hun pijn eigenlijk tot een productiegrap in dienst van leuke tv. Doodsbang voor de politie? O wacht, grapje hoor!

Natuurlijk vinden de Trump-pet en Karamo elkaar in een gesprek van man tot man, waarin ze begrip voor elkaars positie etaleren. 'Naar Black Lives Matter werd niet geluisterd en naar de politie werd niet geluisterd', zegt de Trump-agent. 'Als iedereen gewoon een gesprek zou kunnen voeren zoals wij nu, zou het veel beter gaan in de samenleving.'

Geen documentaire

Zo, dat is dan ook weer opgelost. Althans, als kijker verkeer je graag even in de warme waan dat twee werelden elkaar gevonden hebben, dat het diep verdeelde Amerika de kloof weet te dichten als iedereen maar meer Netflix zou kijken. Want waar zie je tegenwoordig nou nog een echt gesprek, met wederzijds begrip en de wil om eruit te komen? De reacties op het programma laten zien dat kijkers ver willen gaan in hun suspension of disbelief, het vermogen om kritiek opzij te zetten en te geloven in wat je op het scherm ziet. Gewoon, omdat het zo hartverwarmend is. En hoopgevend.

Maar Queer Eye is natuurlijk geen documentaire. Het gaat hier om reality-tv, een genre waarin de werkelijkheid vaak meer geweld wordt aangedaan dan de term doet vermoeden. De coaches lijken niet geselecteerd op hun specialisme, maar vooral op hun vermogen om bruggen te slaan. Als een redneck hun vraagt of ze het mannetje of vrouwtje zijn in een relatie - voor homo's een vermoeiend, stereotyperend clichƩ - leggen ze met bewonderenswaardig veel geduld uit dat 'niet alles zwart-wit is' en dat je 'allebei de broek aan kunt hebben'.


De Fab 5 op weg naar een kandidaat.

Aaibaarheid

Toevallig zijn ook alle kandidaten extreem knuffelbaar en lijkt niemand scherpe randjes te hebben. Ontmoetingen tussen extravagante gays en strenggelovige christenen die al hun hele leven in de kerk horen dat homoseksualiteit een zonde is, zouden in het werkelijke leven veel meer schuren, maar in deze gepolijste reality-tvwerkelijkheid is dat nergens het geval.

Montage speelt een belangrijke rol, waarschijnlijk een grotere dan je als troostkijker wilt beseffen. Een interview met Tan, die dus moslim en gay is, in New York Post geeft te denken. De stijlcoach vertelt dat de redneck tijdens de opnamen een beledigende opmerking maakte over moslims. 'Weet je dat je net twee uur met een moslim in de auto hebt gezeten?', vroeg Tan daarop. 'Ben je dan een terrorist?', reageerde de redneck. Hij bedoelde het niet verkeerd, verzekert Tan de interviewer, de man wist gewoon niet beter. 'Dus ik heb het rustig uitgelegd.'
Dat gesprek heeft de uitzending niet gehaald. Waarom, is niet bekend, maar wonderlijk is het wel. Dit is juist een voorbeeld van uitersten die elkaar ontmoeten, met al het ongemak en de botsingen die daarbij horen. Misschien werd het te pijnlijk bevonden. Het gesprek zou flinke afbreuk hebben gedaan aan de aaibaarheid van de redneck, die aardige eenzame man om wie we aan het eind van de aflevering allemaal zitten te grienen. Dat zou toch lastiger zijn als iemand even daarvoor zijn gevaarlijke vooroordelen heeft tentoongespreid.

De kracht van Queer Eye is dat je daar helemaal niet over wilt nadenken. Het is het juiste programma op het juiste moment. Als zelfs een schietpartij op een middelbare school een land niet verenigt maar de partijen alleen maar verder uiteendrijft, zoals onlangs gebeurde in Florida, wat helpt dan wel? Nou ja, vijf gays in een zwarte pick-uptruck - in ieder geval voor de 45 minuten die elke aflevering duurt. Queer Eye is kippensoep voor de ziel, in gepolariseerde tijden.

Waarom sommige homo's kapper Jonathan niet kunnen uitstaan

Van de Fab 5 springt Jonathan Van Ness er het meest uit. Niet iedereen is gecharmeerd van de kapper, maar Van Ness heeft een bijzondere gave.

'Wat vind je van die ene met die lange haren?', vraagt een vriend als ik de trailer van Queer Eye op Facebook deel. Ik word zelf ongelooflijk blij van kapper en schoonheidsexpert Jonathan Van Ness (30), het meest aanwezige lid van de Fab 5. Heerlijk hoe hij zijn manen laat wapperen door een fƶhn in zijn gezicht te blazen en even later zegt: 'It's very hard to work with all this luxurious BeyoncƩ hair in my face.' (Ik kan dat natuurlijk vertalen, maar een groot deel van de campy humor zit in Van Ness' overdreven Amerikaans-Engels, plus die vastgeschroefde, TellSell-achtige glimlach.) Ook geestig: Jonathan spreekt levenloze objecten aan als vrouw. Over een moisturizer met slechte bestandsdelen: 'She's a liar.' Alles wat uit zijn mond komt, is onverwachts. Zo schreeuwt hij tegen een ZZ Top-baard, die hij na jaren woekeren eindelijk heeft getrimd: 'Yes, balance! Yes, symmetry! Who gave us permission?!'
Maar veel homovrienden kunnen Jonathan niet uitstaan, blijkt uit reacties op mijn tijdlijn. 'Niet te doen!' 'Zo camerageil!' 'Probeert veel te hard om grappig te zijn!' Waarom roept deze vrolijke groomer zulke uitgesproken reacties op? Is hij te vrouwelijk, te uitgesproken gay? De twee felste tegenstanders zijn toevallig ook de meest gespierde sportschoolhomo's die ik ken. Is dit dus een gevalletje van 'femme-shaming', zoals een andere vriend zich afvraagt, het belachelijk maken van feminiene homo's? De ene spierbundel ontkent: 'Ik vind hem niet grappig, maar dat is geen femme-shaming. Iedereen moet zo femme zijn als-ie wil. Ik hou van de drag queens bij RuPaul's Drag Race - die zijn wƩl grappig.' Een andere kennis schrijft: 'Mijn afkeer voor luidruchtige homo's heeft niks met hun vrouwelijkheid te maken. Iemand die zichzelf heel faggy, bitchy of fabulous vindt, vind ik gewoon saai.'

Jonathan is vooral een personage met wie veel homo's zich niet willen identificeren. Hij is in hun ogen een karikatuur: oppervlakkig, overdreven, een beetje dommig - en ook nog eens kapper. Voor de haters is Jonathan een soort Amerikaanse Roy Donders; nƩt het stereotype waartegen homo's in hun eigen omgeving al vechten. RenƩ van der Gijp zei in Voetbal Inside dat homo's beter kapper kunnen worden dan professioneel voetballer. Op mijn Facebook lijken vooral meisjes voor Jonathan te vallen, die genieten van zijn BeyoncƩ-imitaties in Queer Eye en in hem hun ideale gay best friend zien.


Kapper Jonathan van Ness. Beeld Instagram Jonathan van Ness
Maar ik wil toch even opkomen voor Jonathan. Juist omdat homo's vaak worden neergezet als freaks, zie ik onder homo's een bewijsdrang om mannelijk, sexy en vooral 'heteronormatief' over te komen: ze sporten zich een ongeluk, hebben een baard en pronken met hun lichaamshaar en stoere tatoeages op Instagram. Ik voel die druk ook, maar iemand als Jonathan helpt me eraan herinneren dat het bevrijdend is jezelf lekker te laten gaan. Ik vind hem helemaal geen clown, maar iemand die met zijn flamboyante doch ontwapenende houding de stugste types laat ontdooien. Deze 'unicorn' geeft onzekere mannen (he/ho) het gevoel dat ze er mogen zijn - en dat is een gave. De man met de ZZ Top-baard, die tevens lijdt aan de huidaandoening lupus, zegt bijvoorbeeld: 'You can't fix ugly.' Maar Jonathan wuift dat weg. 'Je hebt niet alles in de hand, maar Ć©Ć©n ding kun je wel zelf bepalen: je zelfvertrouwen. Als jij jezelf niet de moeite waard vindt, dan vindt een ander dat ook niet.'

En direct daarna: 'Does my hair look insane? Yes, it does. But it's also fierce.'




dinsdag 19 februari 2019

bijzondere foto's 1

 Soms kom je zulke mooie foto's tegen op het internet dat je ze even wil koesteren en even wil laten zijn en blijven.. vandaar deze prachtige foto's van diverse dieren







maandag 18 februari 2019

Diederik en Da Vinci (tv)

Da Vinci interessante man, dat vond ik altijd al, zijn Mona Lisa heb ik dan ook gezien, maar dat viel tegen, gewoon omdat er zoveel mensen voorstonden dat je hem niet kon zien, dan nog al die toeristen met hun camera... tel uit je wist.
Nu is er ineens op tv de serie Diederik over Da Vinci, en ik geniet, wat een genie was deze man, wat maakte hij mooie stukken en wat geniet ik van het verhaal. Er komen plaatsen langs waarvan ik denk die moet ik ook zien. dat wist ik niet etc.. Heerlijke feelgood tv. Heel anders dan de serie met Krabbe zoekt Van Goh etc, wat ook een mooi programma is, maar deze raakt mij meer aan, mede omdat ik zie wat een genie deze man was... Een absolute aanrader. Vrijdagavond op npo2 na 2 voor 12




Recensie over de serie:
Je trekt als Nederlandse toerist argeloos over de Toscaanse heuvels en plotseling stuit je op een landgenoot die, met een tv-cameraploeg op zijn hielen, naar beneden staat te staren en steeds met schorre stem uitroept: „Ontroerend!” Hij veegt af en toe een traan van zijn wangen.
Wat te doen? Moet je naar hem toe om hem te troosten of moet je hem juist de gelegenheid geven zijn verdriet ongestoord te verwerken? Je besluit poolshoogte te nemen en sluipt zo geruisloos mogelijk naderbij.
Dan hoor je de ontroerde man tegen de cameraploeg zeggen: „Staat het er zo goed op, jongens?”
„Nee, Diederik”, antwoordt de regisseur, „het is nog steeds te zwaar aangezet. Je staat erbij alsof je net je moeder dood hebt gevonden: meer verdwaasd dan verdrietig. Je hoeft ook niet elke keer zo duidelijk te zeggen: ‘Ontroerend’. EĆ©n keer is genoeg. Show, don’t tell!”
De met Diederik aangesproken man heeft een kaal hoofd en een ietwat naĆÆeve oogopslag. Hij draagt een schoudertas die hem bij elke opname wordt aangereikt en de suggestie moet wekken dat hier een reiziger eenzaam door de Toscaanse natuur trekt. „Jezus Christus”, zucht hij, „het is ook nooit goed.”
„Niet zeiken, Diederik”, zegt de regisseur, „het kan beter, dat weet je zelf ook wel. Denk maar aan de Mona Lisa! Dat was subliem! Zoals je door die gang van het Louvre liep, even je pas vertraagde, die zaal inkeek, je adem inhield en bijna aarzelend binnentrad. Alsof je na een lang, zwaar leven plotseling een doodgewaande, vroegere geliefde – dĆ© liefde van je leven – gekluisterd in een kerker aantrof.”

„Wat deed ik nu dan anders?” vraagt Diederik. Hij klinkt moedeloos.
„Bij de Mona Lisa heb je niet Ć©Ć©n keer ‘ontroerend’ gezegd”, zegt de regisseur. „Je hebt ook geen traan gelaten, maar toch was het alsof je hevig ontroerd was. En intussen stond je, bijna met je kop tegen dat schilderij, die lap van een tekst op te zeggen die je thuis vanbuiten had geleerd. Over het ‘volstrekt onwerkelijke moment dat je daar stond, in je eentje voor het allerberoemdste schilderij’, over ‘de schitterende lichtval’, over de naam van Leonardo da Vinci ‘op dekbedhoezen, mokken en theebladen’, over die ‘mysterieuze achtergrond’. En het golfde er zo naturel bij je uit alsof je het ter plekke stond te bedenken. Briljant! Bijna net zo briljant als…”
Diederik glundert.

„Enfin”, zegt de regisseur, „daarom noemen we bij de AVROTROS die serie natuurlijk ook Diederik en Da Vinci. Zijn stem lijkt even een spottende bijklank te krijgen en het gezicht van Diederik verstrakt.

„Heb je je al eerder geĆ«rgerd?” vraagt Diederik.
„Vanmorgen al”, zegt de regisseur. „We stonden met je te filmen bij dat zogenaamde geboortehuis van Leonardo. Je merkte zelf op dat het niet zeker is dat Leonardo daar geboren is, maar toch sloot je af met de zinnen: ‘Hier is het gebeurd. Op deze plek zijn we dus ook ontroerd, zoals het hoort.’ Hoezo ‘ontroerd, zoals het hoort’? Omdat de toeristenindustrie ons die flauwekul door de strot douwt? Weet je waar jij me soms aan doet denken, Diederik? Aan een geslaagde parodie op een tv-reisleider door Herman Koch in een oude aflevering van Jiskefet.”
Diederik slaat zijn ogen neer, misschien wel ontroerd.

zondag 17 februari 2019

Ijssculpturen

Gisteren met Marlous en Merel,eindelijk naar de ijssculpturen geweest in Zwolle. Het was heerlijk om van te voren even te sporten, al was het afzien, een ramp, maar goed, samen met maatje Marco is het goed te doen.  Bij aankomst bij de slagboom bij het station zag ik het al, een oude dame stond er te dralen etc. Ze vroeg me hoe het nu werkte deze paal en hoe met parkeren. Dus aangezien ik meteen aan mijn moeder dacht heb ik zonder slag of stoot haar meteen geholpen. Ze was dankbaar en ik was gewoon blij dat ik dat even kon doen.

De treinreis naar Utrecht, eerste tussenstop ging prima, keurig oprijd de trein gehaald.

Zoals te verwachten was, stonden Marlous en Merel op de uitkijk op de overkapping, dat is eigenlijk al stilzwijgend de afspraak, daar is de eerste plek waar ik kijk..

We hebben de trein genomen naar Zwolle, wat een uurtje duurde, daarna meteen doorgelopen naar de ijssculpturen.. Het was erg druk bij deze hallen, maar er bleken naast de IJssculpturen, ook een handwerkbeurs, een groen links bijeenkomst, een snuffelmarkt te zijn.. kortom er was veel aan de hand. WE zijn vrij snel naar binnen gegaan, en voor we het wisten waren we binnen nog geen 10 minuten..

WE zijn diep onder de indruk geraakt van wat we zagen, het is een en al sprookje. We hadden onze tassen vol met sjaals, handschoenen etc, maar die hebben we laten zitten, we zijn dapper met z'n drieƫn door de kou gelopen,. bevroren neuzen, koude vingers maar het bleek achteraf maar 20 minuten te duren de tocht door ijssculpturen land.. wat ik in verhouding met de reistijd, de kosten wel heel weinig vond, we waren er zo doorheen. Het is dat we nog de kaartjes hadden anders zou ik niet gegaan zijn. Dit was ook mijn eindconclusie dat het voor een keer erg mooi en indrukwekkend is maar dat dat ook genoeg is.. het is niet in verhouding..

|Daarna zijn we rustig terug gelopen naar het station waar we de trein hebben genomen zodat we heerlijk rustig terug konden reizen naar huis.

Het was een heerlijke dag  en genieten dat je met elkaar gewoon echt even tijd hebt om bij te praten

Op de terugreis vanuit Utrecht kwam ik een oud leerling tegen met zijn vader, we hebben heerlijk staan praten, ook onderweg in de  trein ,wat erg gaaf was.. de tijd vloog daardoor extra snel.


vrijdag 15 februari 2019

stiekem


 Op min website, www.flarden.nl, plaats ik regelmatig ook de speciale bundels. Soms ontstaan deze bundels naar aanleiding van gebeurtenissen, meestal ontstaan ze na een vakantie. De bundels die ontstaat zijn vaak een gedachten, een gevoel die ik heb bij een bepaald beeld, bij een situatie of een persoon.

Aangezien ik een paar prachtige dagjes uit heb gehad met vriend Bart, een oud leerling van mij, die weer op mijn levenspad komt, waar een vriendschap uit ontstaat, leek het me leuk om een bundeltje te maken voor hem zodat hij ook iets speciaals had. Hij houd namelijk erg van het geschreven woord.
De bundel kreeg de prachtige titel Verborgen verleden.

Om de site met de Flarden te lezen volg onderstaande link



Soms komt er een uitdaging op mijn pad, twee vrienden van mij gingen op vakantie naar Aruba, ze vertelden dit en stuurden me af en toe een "Harry foto"of een flard waardige foto.. het eerste wat in mij opkwam was, ik ga voor ze een bundel maken met flarden bij hun foto's, dit als dank je wel voor hun vriendschap. Het was een mooie uitdaging om op deze manier een keer te werken met beelden die ik kreeg via anderen, maar het is gelukt met de bundel  Als mijn liefste slaapt... 

Deze bundel is ook te vinden op mijn site via onderstaande link



 Terwijl ik dit zo schrijf besef ik me ineens dat dit begonnen is door een oud leerling, die met mij een video project wil doen met mijn flarden en beeld, wat ik een mooie uitdaging vind. Deze leerling was de aanzet tot het fotoflarderen, het schrijven van flarden bij foto's.  Lang geleden, ben ik gevraagd door een groep bloemisten of ik wat flarden wilde schrijven bij de bloemstukken die ze hadden gemaakt. Dit resulteerde in de prachtige bundel de laatste lelie, een bundel helemaal in kleur met prachtige fotos



Deze bundel is te vinden via de onderstaande link


Inmiddels staan er drie nieuwe projecten op stapel, natuurlijk de bundel voor 2020, tevens het video gebeuren, ( daarover later meer, maar het beloofd iets bijzonders te worden)  bundels n.a.v vakanties en wederom ben ik gevraagd of ik mee wil werken met de bloemisten van  De laatste lelie, de begraafplaats in Gorichem, om wederom flarden te schrijven bij bloemstukken bij het thema  over de vier elementen.
Kortom er staat weer een hoop te gebeuren in 2019 op het gebied van flarden.



donderdag 14 februari 2019

The Beguiled (film)

Soms zie je een voorfilmpje van een film en denk je die wil ik zien. Je kijkt maar het blijkt dat je niet kan op de  opgegeven data, dus dan koop ik hem vaak. Deze film intrigeerde me behoorlijk door het voorfilmpje al moet ik zeggen dat het uiteindelijk wat tegenviel.

Geen film die ik aan zou raden om te gaan kijken.

recensie van de film:
Regie: Sofia Coppola | Cast: Colin Farrell (korporaal McBurney), Nicole Kidman (Miss Martha), Elle Fanning (Alicia), Kirsten Dunst (Edwina), Oona Laurence (Amy), Angourie Rice (Jane), e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2017
Weerloos en onschuldig zijn ze allang niet meer, die vrouwen in korsetten. Dit jaar bewezen de kostuumdrama's Lady Macbeth en My Cousin Rachel dat vrouwen net zo goed als mannen assertief, seksueel ontwikkeld en wraakzuchtig kunnen zijn. Nu kan ook The Beguiled van Sofia Coppola aan dat rijtje films worden toegevoegd, een kostuumthriller die overloopt van het oestrogeen.

The Beguiled is gebaseerd op de gelijknamige roman van Thomas Cullinan. In 1971 werd het boek al eens bewerkt tot een film door Don Siegel, met niemand minder dan Clint Eastwood in de hoofdrol. Eastwood speelde een gewonde Unie-soldaat die tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog zijn toevlucht moest zoeken tot een meisjeskostschool, gelegen in de zuidelijke staat Virginia. Omdat dit gebied in handen was van de vijandige Confederatie, kon hij zich maar beter niet buiten de muren van het landgoed vertonen.

In grote lijnen volgt Sofia Coppola het verhaal van de originele film, maar het is geen slaafse herhalingsoefening geworden. Op geheel eigen wijze heeft Coppola haar persoonlijke fascinaties voor thema's als vervreemding en de werking van groepsdynamiek in het scenario weten te verwerken. Qua thematiek vertoont The Beguiled dan ook veel verwantschap met films die door Coppola zelf geregisseerd zijn, zoals The Virgin Suicides en Marie Antoinette. Haar kostuumthriller is heel duidelijk geschreven en geregisseerd vanuit een vrouwelijk perspectief, waardoor weer nieuwe spanningsvelden ontstaan. Naast de constante dreiging van de oorlog, laait er een seksuele spanning op en tekent zich ondertussen ook een venijnig generatieconflict af.

Heerlijk, zoals Coppola zowel lust als afgunst lange tijd onderhuids laat broeien. Exemplarisch is de hilarische appeltaartscĆØne waarin de dames elkaar om beurten proberen af te troeven, in de hoop hun charmante tafelgenoot te imponeren. Op zulke momenten valt ook de terughoudende regie op. Door gebruik te maken van een statische cameravoering en een minimum aan muziek, komt alle aandacht automatisch te liggen bij het sterke acteursensemble. Vooral actrice Nicole Kidman is ijzersterk als Miss Martha, maar ook de acteerprestaties van Kirsten Dunst en Elle Fanning mogen er zijn.

De casting van Colin Farrell als korporaal John McBurney is eveneens een schot in de roos. Hij weet zowel een beschaafd heerschap als een grofgebekte bullebak in zijn personage te verenigen, wat soms niet altijd correspondeert met de manier waarop hij eruitziet. De ene keer zit hij onder een vuile laag modder en bloed, de andere keer verschijnt hij weer keurig in pak en met gekamde haren. Zelfs zijn accent wordt terloops nog van een verklaring voorzien: hij is oorspronkelijk een immigrant uit Ierland die zich voor driehonderd dollar heeft aangesloten bij het leger.

Het zijn dit soort details die het verhaal van zijn context voorzien, maar The Beguiled is geenszins een oorlogsfilm. De Amerikaanse Burgeroorlog is hier puur een mannenaangelegenheid en staat mijlenver af van de belevingswereld van de vrouwen. Letterlijk, want het strijdgewoel is helemaal naar de achtergrond gedrukt, ergens ver voorbij de horizon. Alleen het geluid van de bulderende kanonnen is constant te horen. Voor de rest moet de kijker het doen met Sofia Coppola's persoonlijke visie op de oorlog: mannen dragen alle strijd en ellende met zichzelf mee en vormen in die hoedanigheid een bedreiging voor de dagelijkse gang van zaken. Waar of niet waar, het is een intrigerend uitgangspunt.

Daarnaast moet gezegd worden dat de locatie je regelmatig in een hoekje weet te drijven. Het statige landhuis, dat omgeven is door treurwilgen en dikke mistflarden, voelt aan als een gevangenis en maakt de komst van een vreemdeling extra benauwend. Om die claustrofobische sfeer kracht bij te zetten, heeft Sofia Coppola de keuze gemaakt om haar film op een ouderwets beeldformaat te schieten (waardoor zwarte balken ontstaan aan de zijkanten van het scherm). Het is een effectief trucje, dat filmmakers tegenwoordig niet zo heel vaak meer toepassen. Regisseuse Kelly Reichardt deed zoiets enkele jaren geleden met haar feministische western Meek's Cutoff. Toevallig, want ook in die film is de achterdocht jegens mannen groot, en weet het vrouwelijke hoofdpersonage zich (gehuld in een vuile jurk) uitstekend tegen de testosteronbonken te verweren.

woensdag 13 februari 2019

De olympische spelen

De Olympische Spelen

In het oude Griekenland mochten getrouwde vrouwen niet naar de Olympische spelen gaan kijken. Wie toch ging, kon de doodstraf krijgen. In 1930 werd het vrouwen in Groot-Brittanniƫ verbonden om naar de Olympische bokswedstrijden te gaan, zelfs als partner van de boxers

Waar of niet waar?

(antwoord onder de foto's)






Het is Waar..

dinsdag 12 februari 2019

Please like me ( Netflix serie)


Inmiddels begin ik ook te genieten van Netlix, de series die ik vroeger kocht hoef ik  niet meer te kopen, ze zijn er gewoon, het leuke vind ik ook dat ik gewoon kan kijken of ik het wat vind en vind ik het niets dan gaat het weg. Zo ben ik begonnen met Please like me.. een geweldige grappige serie, je moet er even inkomen maar als je er eenmaal inzit  en de humor er van gaat inzien is het een geweldige serie een absolute aanrader


resencie van het de serie

Ineens verschenen drie seizoenen van het zeer aanstekelijke Please like me in de Netflix-catalogus. Een serie met lekker veel vaart – soms teveel vaart, als personages wel hĆ©Ć©l grote sprongen maken.

Please like me is de show rond de Australische comedian Josh Thomas, die de serie schreef en het hoofdpersonage Josh speelt. Het verhaal begint wanneer z’n vriendin het uitmaakt (geen klik meer, uit elkaar gegroeid, ‘en bovendien ben je gay’). Josh, gay? Nee toch? Enfin, dezelfde avond ligt hij met een mannelijke collega van z’n beste vriend in bed en ja, z’n ex zou toch wel gelijk kunnen krijgen.
Josh blijft even in de kast (‘uit de kast komen is zĆ³ jaren 90’) maar, zoals met alles in de serie, duurt dat niet lang. Z’n gescheiden ouders, z’n vrienden, iedereen is er relaxed onder en het leven gaat door. En dat gebeurt in lekker snel tempo; relaties komen en gaan zonder al te veel drama. Maar in die snelheid wringt ook een beetje de schoen: personages komen wel hĆ©Ć©l snel tot nieuwe inzichten. Zo is de de christelijke tante van Josh is aanvankelijk bang dat z’n neefje in de hel belandt, maar staat niet veel later op in de kerk als de pastoor hel en verdoemenis over homo’s uitspreekt. Dat ging wel hĆ©Ć©l snel.
En toch is Please like me uitermate, ja likeable. Josh is een uitstekend uitgewerkt personage die aan typische twintigersproblemen lijdt en daar nogal rationeel mee omgaat, of alles met een intelligente (vaak erg goede) grap wegwuift. De Australische Girls, die omschrijving heeft de serie aan z’n kont hangen, en dat is een vrij rake typering.

maandag 11 februari 2019

zal wel weer een zware dag gaan worden ...

Zondag gingen mijn ogen niet vanzelf open, de kracht van de slaap was bijna niet te negeren.. toch gedaan en dacht kom even de tanden op elkaar en gaan sporten, de cross is zwaar maar leuk...

Kortom ik heb me uit mijn bed gehesen, heb mij aangekleed en ben vertrokken naar de sportschool. Bij aankomst waren mijn mede sporters bezig met schouderoefeningen.. we moesten 5 keer 30 keer een gewicht optillen met rechte armen,  tot we dat gedaan hadden. Reken maar uit is 150 keer per schouder. daarna een oefening met een brede stang pakken, deze van voor je buik, over je hoofd tillen, en dan naar je rug brengen, dit zonder je armen te buigen. dit 2 keer 90 seconden. en dat is lang.. is lang.

Daarna was het handstand, met je buik naar de muur, wat een crime is dat, dat lukt me niet.. ik glij weg en besef dat ik gewoon te lomp en te oud ben om op mijn kop te gaan staan..

Uiteindelijk mochten we de wod gaan doen..
15 burpees, 15 trusters 21 boxjumps amrap......
dit in 5 minuten, dan 2 minuten pauze en daarna nog een keer...
Het meest akelig was dat als je bijvoorbeeld, al in de eerste ronde 6 burpees had gedaan en het was tijd dat je weer bij 0 moest beginnen.. heel akelig. 

De volgende ronde was 4 rondes van split lunch en hele lunch met gewicht twaalf keer per been, tussen door mocht je je gewicht niet neer zetten dan moest je 5 strafburpeees doen..

Kortom het was afzien. het is mij niet gelukt, ik heb uiteindelijk om mijn rug te sparen, de kb weg gezet en ben de lunches zonder gaan doen.
( dan maar 20 burpees. zijn ook niet leuk maar goed te doen..op mijn eigen tempo)

Eindelijk was het het einde van de les, wel is het dan even schrikken omdat je en oefening moet doen met oprekken van spieren wat mij gewoon niet lukt.. ik heb daar niet het lichaam en de lenigheid voor maar dat mag de pret niet drukken... het is volbracht.

DAarna met de club lekker gaan thee drinken waar dus heel aardig kaartjes werden uitgedeeld aan stellen die samen waren, allebei sporten bij de sportschool, en die kunnen mee doen met de valentijsactie... ik zit meteen in de hoogste boom. dat houd dus in dat single mensen niet mee mogen doen.. niet mee kunnen doen.. dus is het een vorm van discriminatie toch???

Maar goed om kort te gaan, het is nog te leuk om er te zijn. dus ach dit vergeven we ze dan maar.

zondag 10 februari 2019

Piazza della vita

Afgelopen zaterdag met Nadira en Albert naar de voorstelling geweest van vriend Rick. We hadden al vroeg afgesproken met elkaar zodat we bij konden praten. Tenslotte komen we daar niet zo vaak aan toe. Zoals vanouds was het weer erg gezellig samen. We hebben heerlijk gepraat en voor we het wisten moesten we naar de voorstelling van Rick.

De reis naar rotterdam heb ik maar gedaan met het openbaar vervoer, dat is goed te doen en scheelt een hoop geld met parkeren etc, al kost het wel veel tijd.

Al jaren ben ik fan van de stukken van theater groep Babel, het raakt me meestal enorm wat er gespeeld word. De spelers zijn mensen met en zonder een beperking. Gedurende de periode dat het stuk speelt gaat er nog steeds iets veranderen, kortom het is genieten voor mij.
Daarnaast is het zo dat ik altijd probeer om de premiĆØre bij te wonen ( dit lukte me niet dit keer wegens onverwachtse privĆ© omstandigheden)  en altijd een van de laatsten,. dit om te kunnen kijken wat er anders is geworden.



recensie van het stuk:
* deze recensie vond ik op het internet, maar wat er staat beschreven klopt niet helemaal bij de voorstelling die wij hebben gezien, zoals altijd zijn de producties steeds aan veranderingen onderhevig om ze nog beter te maken, nog bijzonderder. Het geeft wel een mooie impressie weer van wat er oa gebeurt. Het spelplezier is zeker waar, dat spat er af.
 


Het is feest bij Theater Babel. Paul Rƶttger viert zijn dertigjarig jubileum als artistiek leider en pakt uit met een speciale voorstelling. In Piazza della vita – een ‘plein van het leven’ – trekt een inclusieve groep acteurs aan ons voorbij. We zien hoe vijfendertig mensen met verschillende genders, leeftijden, etniciteiten en beperkingen met elkaar samenleven, dezelfde verlangens hebben en tegen dezelfde hindernissen aanlopen.
Theater Babel, voorheen bekend als het Rotterdams Centrum voor Theater, speelt elk jaar een voorstelling op een andere locatie in Rotterdam. Ditmaal is dat het voormalige Bonheur Theater, een zonovergoten zaal met een aangrenzend terras en ramen in het plafond. EĆ©n van de acteurs is aan het zingen, een ander oefent zijn dans. Bekende gezichten worden omhelsd en gaan zitten op blauwe blokken in de ruimte. Dan gaan de ramen dicht, het zonlicht wordt vervangen door zaallicht en de performance begint.
Piazza della vita is sterk ritualistisch. De buitenwereld wordt even vergeten en maakt plaats voor een ruimte zonder hiĆ«rarchieĆ«n. De zaal wordt eerst ‘gereinigd’  met zwabbers, en vervolgens verkend door twee acteurs met taststokken. Dan volgt een opeenvolging van levenslustige taferelen. Er wordt geflirt, gespeeld, gedanst, gezongen en gevochten. Een geboorte – of het losmaken van de navelstreng – wordt mooi vormgegeven door een jongen die met een touw verbonden is aan een vrouw. Eenmaal bevrijd van het touw klautert zij in het plafond en staat de jongen er alleen voor. Spelers lopen rond met rozen, bladeren en kunstgebitten om kennis te maken met het publiek en elkaar. Een vrouw trekt verleidelijk het shirt uit van een medespeler en jaagt hem vervolgens resoluut weg. Een snerpend geluid klinkt, de hele groep rent op en begint spontaan te dansen. Dit alles onder een voortdurende ‘soundtrack’ van zang. EĆ©n voor Ć©Ć©n staan de spelers voor een camera en zingen in een verzonnen taal.
Aan mijn rechterzijde staat een groot hellend vlak, dat door verschillende spelers met wisselend succes beklommen wordt. Het krijgt een religieuze connotatie als een acteur in zijn ondergoed aan de top staat, poses aanneemt, en merkt dat de groep onder hem, hem imiteert. Deze Jezusfiguur past netjes in het schoonheidsideaal van het westen: jong, man, wit, dun en een lichaam zonder zichtbare beperkingen. Achter hem zijn de projecties van de zangers te zien, die niet aan deze norm kunnen of willen voldoen. We horen allerlei geluiden – van volleerde operazang tot voorzichtig gemompel, maar het meest interessant zijn de ongeoefende gezichtsuitdrukkingen die verlegenheid, plezier of spanning verraden. De imperfecties zijn veel spannender dan de voorgeschreven norm.
Het is deze dunne grens tussen normatieve en niet-normatieve schoonheid, het acteren en de oprechte reactie waar Piazza della vita veel mee speelt. Als een actrice met een medespeler van het vlak tuimelt, is er niks geacteerd aan de schaterlach. Als een medespeler een kunstgebit aanbiedt en wordt afgewezen, is de afwijzing pijnlijk voelbaar. Het gaat immers over angsten en verlangens die we allemaal wel eens gevoeld hebben. Zo wordt dit jubileumfeestje ook een feest der herkenning.

vrijdag 8 februari 2019

Hallo wie stinkt daar zo ?



Halo wie stinkt daar zo?

Winden ruiken meestal zeer onaangenaam. Vooral die van een ander trouwens.... Maar het feit dat winden stinken heeft een goede reden: het waarschuwt je ervoor dat je er maar beter niet teveel van kan inademen. Daarom deze stelling:


Scheten zijn ongezond

Waar of niet waar
(antwoord onder de foto's)



Niet waar! Wetenschappers deden een onderzoek naar deze vieze luchten. Ze ontdekten dat er een stofje in dat.... gezond is. Van Waterstofsulfide word je namelijk minder snel ziek. Misschien kan het in de toekomst zelfs gebruikt worden als medicijn.Dat wordt nog onderzocht