Wat gaat een vakantie altijd vlug voorbij, ineens is het de laatste dag, dus gisteravond in staan pakken, Okey herstel de koffer is gevuld. Ervaringen leert mij dat je als je thuis komt alles toch wast dus hoeft het niet meer netjes in de koffer, ik gooi het erin, verdeel het en beetje en klaar. Lets go Home. Jaren geleden en heb ik al besloten om geen toilettas meer mee te nemen op reis naar een hotel, ik gooi mijn toiletspullen op verschillende plekken in mijn koffer, pak breekbare dingen in ,in een zakje voor het geval dat, en Viola weer meer ruimte in je koffer. Een toilettas met daarin allemaal spullen, laten we eerlijk zijn, die toch op het plankje in de badkamer komen te staan, is een gigantische obstakel. Tenminste bij mij, inmiddels ben ik op de leeftijd aangekomen dat moeder natuur een handje, in mijn geval een heel klein handje, nodig heeft, om er voor te zorgen dat de medemensen zich niet brakend omdraaien omdat ik langs loop. Maar dat ze kijken en zich dan misschien afvragen wat voor karikatuur loopt daar neem ik voor lief, tenslotte zijn Marieke helmwege en Gerard Joling ook beroemd geworden 😀.
Dus alles binnen10 minuten ingepakt. En dan begint het wachten, zeker als neemt iemand samen bent, geloof me ik vind dat geen probleem, maar het is van die loze tijd, je hebt eigenlijk niets meer te zoeken op je kamer, maar om nu beneden in de meestal, ondanks goede bedoelingen, niet altijd even smaakvol ingerichte lounge te wachten, is ook zo half, dus draal ik op mijn kamer, loop ik tig keer rond of ik alles wel goed heb opgeruimd, leg geld en tevens een kaartje neer met daarop,leve Google Translate, in de taal van het land een dank je wel voor het kamermeisje, en kan vertrekken. Het leuke van reizen vind ik het ontdekken van andere culturen, sfeertjes etc, maar de dag van vertrek staat eigenlijk altijd in het teken van wachten.... dat is een klein nadeel . Al wil ik het reizen niet missen, een tas vol verhalen en herinneringen gaan mee terug. Tevens genoeg bagage voor flarden. Er komt weer een speciale bundel van.
Zotte van vertrekken vind ik altijd dat je alles voor het laatst doet, laatste keer hier voor de spiegel, laatste keer de douche, laatste keer uit dit bed opstaan,laatste keer je gezicht terug vinden in de spiegel, de laatste keer op het toilet, laatste keer je kleine teen stoten tegen dat afschuwelijk kastje, en voor de laatste keer in deze ruimte vloekend rondspringen en tegen jezelf zeggen sukkel je wet dat dat stomme ding daar staat kijk dan ook uit, de laatste keer doorspoelen van jouw laatste gulle gave aan het hotel, de laatste keer het lichtknopje uitzetten.. alsje dit erg dramatisch vind, dat is het ook, ben tenslotte dramadocent.
Heb het nog niet-gehad over onze gelddebacle, we dachten ineens dat we dinsdag geen geld genoeg hadden, dus tja wat nu, we zijn eerst gaan pinnen voordat we gingen eten, prima alleen is het lastig rekenen voor ons. We leren traag. Dus alles opgelost, wij gelukkig, om vanochtend te ontdekken dat Susan nog een hele berg geld in haar telefoonhoesje had zitten, dus tja, dat moeten we dus terug wisselen..
Het museum , waar bekende Nederlandse schilderijen. Zijn was een prachtig gebouw, wat er was viel erg tegen, ik raak gefrustreerd als ik drie enorme trappen op moet om te ontdekken dat er ten eerste geen zuurstof is en ten tweede dat ik een heele kleine ruimte binnen loop waar niets te zien is behalve echt lelijke schilderijen en er maar twee hangen, terwijl het een enorm gebouw is, giga groot maar meer dan de helft wordt niet gebruikt. Ik had de afdeling sculpturen tot het laatst bewaard, ben erg van de beelden, en huis 3 beelden en echt letterlijk een paardenkop, genaaid is het gevoel. Gelukkig heeft Susan hetzelfde, terwijl zij uren kan zwijmelen bij een schilderij. Kortom een beetje flut dit museum. Jammer het had zon leuke afsluiting kunnen zijn.
Dus besloten we om maar een zeer uitgebreide lunch te doen, drie gangen omdat oa het geld op moet. Ik had de pompoensoep, de geitenkaas schotel en er heerlijk stukje gebak .
Daarna terug gelopen naar het hotel een laatste wandeling door een stad die toch in mijn hart us gaan zitten, het is mooi. Bij het hotel nog wat laatste dingen gekocht om toch wat geld nog kwijt te taken. Afscheid genomen van de receptie van het hotel. Prachtige mensen. De chauffeur kwam en susan was wat trager dus ik tegen die man met een grijns zij is altijd traag, hij lachen, hij zei tja vrouwen.... ik nog of hij haar wilde ruilen voor zijn auto maar dat lukte niet helaas. Dus tja wij toch maar naar het vliegveld . Daar even een kleine onduidelijkheid, deze man wilde een bon, die hadden we niet meer, maar de budapestcard opent deuren die voor anderen gesloten blijven . Het inchecken ging razend snel. Zo ook het op het vliegveld komen via de douane, helaas een uur. vertraging. Groot voordeel je kunt meteen de financiën afhandelen . Wat een goedkoop land, het is genieten.., en ja ik heb nu ook een koffer achtergelaten in Boedapest, maar met spullen die ik niet zo 1,2,3 nodig heb, zoals de koffer in Berlijn. Maar terug komen doe ik zeker nu ik weet dat een oud leerling van mij hier woont. Kan ik hem opzoeken
Dus alles binnen10 minuten ingepakt. En dan begint het wachten, zeker als neemt iemand samen bent, geloof me ik vind dat geen probleem, maar het is van die loze tijd, je hebt eigenlijk niets meer te zoeken op je kamer, maar om nu beneden in de meestal, ondanks goede bedoelingen, niet altijd even smaakvol ingerichte lounge te wachten, is ook zo half, dus draal ik op mijn kamer, loop ik tig keer rond of ik alles wel goed heb opgeruimd, leg geld en tevens een kaartje neer met daarop,leve Google Translate, in de taal van het land een dank je wel voor het kamermeisje, en kan vertrekken. Het leuke van reizen vind ik het ontdekken van andere culturen, sfeertjes etc, maar de dag van vertrek staat eigenlijk altijd in het teken van wachten.... dat is een klein nadeel . Al wil ik het reizen niet missen, een tas vol verhalen en herinneringen gaan mee terug. Tevens genoeg bagage voor flarden. Er komt weer een speciale bundel van.
Zotte van vertrekken vind ik altijd dat je alles voor het laatst doet, laatste keer hier voor de spiegel, laatste keer de douche, laatste keer uit dit bed opstaan,laatste keer je gezicht terug vinden in de spiegel, de laatste keer op het toilet, laatste keer je kleine teen stoten tegen dat afschuwelijk kastje, en voor de laatste keer in deze ruimte vloekend rondspringen en tegen jezelf zeggen sukkel je wet dat dat stomme ding daar staat kijk dan ook uit, de laatste keer doorspoelen van jouw laatste gulle gave aan het hotel, de laatste keer het lichtknopje uitzetten.. alsje dit erg dramatisch vind, dat is het ook, ben tenslotte dramadocent.
Heb het nog niet-gehad over onze gelddebacle, we dachten ineens dat we dinsdag geen geld genoeg hadden, dus tja wat nu, we zijn eerst gaan pinnen voordat we gingen eten, prima alleen is het lastig rekenen voor ons. We leren traag. Dus alles opgelost, wij gelukkig, om vanochtend te ontdekken dat Susan nog een hele berg geld in haar telefoonhoesje had zitten, dus tja, dat moeten we dus terug wisselen..
Het museum , waar bekende Nederlandse schilderijen. Zijn was een prachtig gebouw, wat er was viel erg tegen, ik raak gefrustreerd als ik drie enorme trappen op moet om te ontdekken dat er ten eerste geen zuurstof is en ten tweede dat ik een heele kleine ruimte binnen loop waar niets te zien is behalve echt lelijke schilderijen en er maar twee hangen, terwijl het een enorm gebouw is, giga groot maar meer dan de helft wordt niet gebruikt. Ik had de afdeling sculpturen tot het laatst bewaard, ben erg van de beelden, en huis 3 beelden en echt letterlijk een paardenkop, genaaid is het gevoel. Gelukkig heeft Susan hetzelfde, terwijl zij uren kan zwijmelen bij een schilderij. Kortom een beetje flut dit museum. Jammer het had zon leuke afsluiting kunnen zijn.
Dus besloten we om maar een zeer uitgebreide lunch te doen, drie gangen omdat oa het geld op moet. Ik had de pompoensoep, de geitenkaas schotel en er heerlijk stukje gebak .
Daarna terug gelopen naar het hotel een laatste wandeling door een stad die toch in mijn hart us gaan zitten, het is mooi. Bij het hotel nog wat laatste dingen gekocht om toch wat geld nog kwijt te taken. Afscheid genomen van de receptie van het hotel. Prachtige mensen. De chauffeur kwam en susan was wat trager dus ik tegen die man met een grijns zij is altijd traag, hij lachen, hij zei tja vrouwen.... ik nog of hij haar wilde ruilen voor zijn auto maar dat lukte niet helaas. Dus tja wij toch maar naar het vliegveld . Daar even een kleine onduidelijkheid, deze man wilde een bon, die hadden we niet meer, maar de budapestcard opent deuren die voor anderen gesloten blijven . Het inchecken ging razend snel. Zo ook het op het vliegveld komen via de douane, helaas een uur. vertraging. Groot voordeel je kunt meteen de financiën afhandelen . Wat een goedkoop land, het is genieten.., en ja ik heb nu ook een koffer achtergelaten in Boedapest, maar met spullen die ik niet zo 1,2,3 nodig heb, zoals de koffer in Berlijn. Maar terug komen doe ik zeker nu ik weet dat een oud leerling van mij hier woont. Kan ik hem opzoeken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten