wederom een aanrader en het leuke is hij is op Netflix gratis te zien
recensie van de film:
Regie: Jon Watts | Scenario: Chris McKenna, Erik Sommers | Cast:
Tom Holland (Peter Parker/Spider-Man), Zendaya (MJ), Jacob Batalon (Ned
Leeds), Benedict Cumberbatch (Doctor Strange), Marisa Tomei (May
Parker), Alfred Molina (Otto Octavius/Doctor Octopus), Willem Dafoe,
(Norman Osborn/Green Goblin), e.a. | Speelduur: 148 minuten | Jaar: 2021
Twee
jaar geleden leek er een einde te komen aan de samenwerking tussen
Marvel en Sony, en daarmee ook een einde aan de rol van Spider-Man in
het alsmaar uitdijende Marvel Cinematic Universe. De twee
filmstudio's, die eerder nog een verrassende samenwerking op poten
zetten om Spider-Man überhaupt in het MCU te krijgen, hadden bonje over,
hoe kan het ook anders... geld.
Na
een oproep van teleurgestelde fans en Tom Holland, die naar eigen
zeggen nog decennialang Spider-Man wil spelen en klaarblijkelijk
hoogstpersoonlijk de hoge piefen van de filmstudio's heeft gesmeekt om
de gesprekken weer te openen, stond er dan toch weer een deal. Dit
eeuwige getouwtrek heeft iets heel bijzonders opgeleverd, want deze
derde Marvel Spider-Man-film is overgoten met de dikke saus van alle eerdere Sony Spider-Man-versies.
Spider-Man: No Way Home
begint waar het vorige deel eindigde. De identiteit van de New Yorkse
slingeraar ligt op straat en zijn reputatie wordt zwartgemaakt door
stemmingmakende video's van The Daily Bugle. Dit heeft zoveel negatieve
impact op het leven van Peter en zijn vrienden, dat hij besluit op
bezoek te gaan bij zijn bevriende tovenaar Dr. Strange, die morrend
instemt om door middel van magie iedereen te laten vergeten dat hij
Spider-Man is.
Dat gaat natuurlijk faliekant fout, en het gevolg is dat een hele rits aan exotische schurken uit andere universa (lees: Spider-Man-filmreeksen)
het toneel betreedt. Van de Lizard tot de Green Goblin; wat was het
fantastisch geweest als de aanwezigheid van deze bonte bende niet allang
was verklapt in het marketingmateriaal van deze trilogie-afsluiter.
Maar
dat mag de pret niet drukken. Marvel en Sony spelen feilloos in op de
nostalgie van een generatie die opgroeide met de oudere
Spider-Man-films; als Doc Ock het strijdveld betreedt zwelt de bekende
muziek aan en waan je je voor even in 2004. Het helpt dat Alfred Molina
in de zeventien jaar sinds Spider-Man 2 geen dag ouder lijkt te
zijn geworden. Het is een genot om te zien dat zijn vier tentakels hem
nog steeds passen als een fluwelen jasje.
Dat geldt niet voor elke slechterik. Jamie Foxx heeft hier meer omhanden dan in zijn debuut als Electro in The Amazing Spider-Man 2,
waar hij nota bene een van de hoofdschurken was. Foxx lijkt deze keer
ook meer plezier te hebben in zijn rol, maar dat gaat wel ten koste van
de continuïteit tussen de filmreeksen. Waar Electro in zijn eerste
vertoning nog een onzekere sul was, vatbaar voor zware
woede-uitbarstingen, speelt Foxx nu praktisch zichzelf.
Gelukkig
is de echte knaller Willem Dafoe, die zijn patent op de Green Goblin-rol
nogmaals bevestigt. Hij schmiert nog net zo hard als eerst en ook de
plastic Power Ranger-achtige outfit is er nog, maar de overige
kitscherigheid is er wel van af. Deze Goblin is psychotisch en nog
onvoorspelbaarder dan zijn oorspronkelijke incarnatie. Van hulpeloze
oude man (in tegenstelling tot Alfred Molina is Dafoe wél zichtbaar
ouder geworden) tot wreed en bijna dierlijk. Hij is een ware bedreiging
en geeft met zijn handelen de film een prettige zwaarte.
No Way Home komt sowieso verrassend duister en volwassen uit de hoek, en dat maakt impact. Homecoming en Far From Home
waren geen hele zware films, maar dit slotstuk degradeert deze eerdere
Tom Holland-delen tot licht verteerbare tussendoortjes. Er is wel
degelijk ruimte voor komedie, maar die nare gewoonte van Marvel-films om
elk dramatisch moment te ondermijnen met bijdehante 'grappige'
opmerkingen is hier gelukkig grotendeels afwezig. De emoties krijgen de
ruimte, godzijdank. Acties hebben consequenties, en soms moet er een
zware keuze worden gemaakt. Hét thema van Spider-Man,
verantwoordelijkheid, komt in No Way Home volledig tot wasdom.
Het
narratief wordt namelijk voortgestuwd door Peters morele beslissingen
en dat is knap, want daaronder valt te raden dat er tóch een aantal
verhaalkeuzes zijn gemaakt met het oog op een eventuele scheiding van
Marvel en Sony. Wordt Spider-Man ooit verlost van deze
knipperlichtrelatie? Laten we het hopen. No Way Home weet de
scheurtjes in het huwelijk gelukkig grotendeels te verhullen door een
personagegedreven plot en alle fantastische terugkerende rollen, die
stuk voor stuk een glimlach op je gezicht toveren.