vrijdag 30 november 2012

Marokko... sfeerplaatjes (deel 1)

 
Ach gewoon even wat sfeerfotos van Marokko... die ik gewoon mooi vond

schoenen van mijn mede reizigers bij de mosk

schoenen van mij uit voor bezoek aan koningsgraf in een moskee

vond het plastic gebeuren zo leuk





alternatieve prullenbak

spiegelwerking.. zo mooi en zo per ongeluk

ergens in weer een moskee

vind ik zo leuk een mannen en een vrouwenschoen samen
weer allerlei gedachten hierbij


vind de schaduwwerking zo mooi




een verdwaalde slipper

heb toch iets met verdwaalde schoenen..

een van mijn mooiste fotos

ook hier kennen ze vandalisme

hier hingen dus een paar schoenen

ook muurbekalken kennen ze hier

donderdag 29 november 2012

okey.. nog eentje

Gisteravond was het echt feest in deze flat.. want terwijl ik wat vaag naar beneden loop via de trap, ja je leest het goed naar beneden loop zie ik ineens op de tweede etage dit stilleven liggen... en ja daar ga ik.. ik denk meteen aan dat iemand ter plekke is neer gevallen tijdens het schoonmaken.... omdat hij het niet meer zag zitten, en dat dit nu een soort eerbetoon is aan de glazenwasser of zo.. want ja dat het niet echt schoon is zie je meteen hier.. aan al het stof wat er ligt.. Meteen schiet mijn gedachten dan naar de tijd dat ik glazenwassers trainde in sociale vaardigheden. Ruig volk dat wel, maar wat heb ik met die gasten gelachen.. en genoten van ze tijdens de lessen. Ik heb dit verschillende jaren gedaan, en ik heb de stiekeme gedachte dat ik die mensen toch aardig wat geleerd heb op de een of andere manier.. maar zeker weten doe ik het natuurlijk nooit. Het mooie is en was dat ik door met ze te werken, ik inzicht kreeg in een aantal leerlingen die ik les geef, en ook het gevoel wat deze mannen vaak hebben. Ze zijn vaak zo in de underdogpositie, en dat begrijp ik wel maar vind het totaal niet terecht om de simpele reden, zij hebben een baan, ze werken keihard, ze doen vreselijk hun best en ze hebben een vak en een kennis op dit gebied dat ik vind dat ze veel meer respect verdienen dan wat ze nu krijgen. Ik heb ze zo getraind op dat ze wel diensbaar moeten zijn, ze hebben tenslotte een dienstverlenend beroep maar ze hoeven niet zich te laten afmaken door woorden of door onbeschoft gedrag van de mensen waar ze werken. Natuurlijk zijn er lompe boeren bij, bij de glazenwassers, maar hoe dan ook het zijn wel vakmensen die respect verdienen. Bedenk maar voor jezelf als je 10 hoog op een hoogwerker moet staan in weer en wind hoe dat is, maar  zij doen het, en nog goed ook. Ik hoorde daar ook verhalen waar ik echt met open mond naar stond te luisteren, dat mensen ze soms betichten van diefstal terwijl ze het zelf in hun tas hebben gestopt of dat ze de glazenwasser controleren op hun werk, dus mee lopen.. nekhijgers.. en als ze ergens een hekel aan hebben is het echt wel die nekhijgers wat heel terecht is vind ik....
Ook moet ik meteen denken aan de diverse reclames van en over de glazenwassers zoals deze met
Maarten Bos. Of deze met de geweldige titel waarom glazenwassers er zo lang over doen Natuurlijk de bekende reclame.. Kopje koffie glazenwasser,  of deze geweldige recalme van coca cola  of deze waar heel veel vrouwen maar ook mannen het heet van kregen....Cocacola light break,  En als je dan doorkijkt op de coca cola reclame krijg je deze ook  de meest sexy reclame ooit door coca cola gemaakt, heeft niets met glazenwassers te maken maar hij is gaaf...
En dit ontstaat in mijn hoofd gewoon door het bovenstaande tafereel.. maar ik heb de ergste gedachte nog hier niet neer gezet omdat ik daar namelijk niet aan wil denken.... dat ik kennelijk ook mijn huis schoon moet maken.... en daar hou ik zo niet van... ik wacht maar gewoon weer op mijn kaboutertje.... Hierbij moet ik meteen aan een dierbare vriendin van mij denken, die ook een kaboutertje heeft, maar die kan helaas niet meer bij haar komen werken, dus nu moet ze het zelf doen.. en ik zeg steeds als ze zegt dat ze iets schoon heeft gemaakt of ze de gebruiksaanwijzing heeft gekregen van haar kaboutertje toen die weg ging.....



en weer gaan mijn gedachten op hol

Gisteravond loop ik de flat uit, en wat zie ik.. zomaar alsof koning winter iets wil zeggen, namelijk de winter komt met veel ijs... en wie weet wel een Elfstedentocht... want als je dit ziet staan in je raam bij de lift.. stimorol ice.. dan kan je toch alleen maar denken... hij komt hij komt.. ut giet on... we gaan weer zingen het bekende lied It giet oan.. van Anneke Douma of het bekende lied.. waar we jaren jaren geleden op stonden te dansen en te zingen.. Bonke veer Liedjes die je gewoon niet kan vergeten.. maar ja of het doorgaat dat is de vraag natuurlijk. Ik moet altijd bij het ijs denken aan de bekende clip van Calve met Evert van Bentum... waar hij zo mooi zit  Het is zo grappig dit soort dingen.. dan toch ineens door zon simpel neergezet tafereeltje ( ik verdenk hier stiekem mijn buurvrouw van) toch weer van allerlei gedachtes krijgt.. Zo vind ik altijd de reclames van Calve zo uniek gevonden dat ik daar nu maar even op door ga, de reclame met Dick Advocaat, (volg de linken om ze te zien), de bekende reclame van Pieter van de hoogeband, en die ik ook zo leuk vind die met Joop zoetermelk,  of gewoon petje pitamintje, en zo zijn er natuurlijk talloze reclames die van Calve zo bijzonder zijn, mede omdat je het niet verwacht.. ik vind ze erg groot in het gebruik maken van tijdelijke talenten om hun product te verkopen.. ze blijven daarbij heel dicht bij de mensen, en zeggen eigenlijk dat iedereen met zijn talent uniek kan zijn of worden.. geweldig.. Ook moet ik denken bij dit tafereeltje.. aan die mentos reclame waarin een jongen zijn adem opstuurt naar een meisje, nadat hij mentos heeft gegeten.. het gebeuren als zij de fles opent, haar mond die openklapt... de papagaai die al zijn veren verliest.. ik lag me een breuk altijd hier bij. Geweldig hoe men soms komt tot mooie dingen in de reclame wereld als je goed kijkt.... en het wonderlijke is wel dat ik door alleen maar te kijken naar dit in mijn flat van alles door mijn hoofd vliegt waar jullie nu weer even getuige van zijn..




woensdag 28 november 2012

het is gebeurt.....

Vandaag en eigenlijk al de hele week begin ik de lessen met eerst mijn excuus aan te bieden aan de kids dat ik ziek was de afgelopen week, mede omdat ik het zo vreselijk vond voor de kinderen dat ze mijn les moesten missen, en dat ze dat gedaan hebben blijkt wel door de vele opmerkingen die ik hoor en krijg en kreeg via o.a sociale media. Moet zeggen dat het me goed doet dat ze je toch missen als je er niet bent..Maar daarna ga ik natuurlijk meteen verder met mijn les en vertel ze dan dat het gebeurt is.. dat het echt ons weer is over komen, en dat we er weer niet onderuit kwamen.. en dan vertel ik dat Sint weer in het land is.. Ja als Sint in het land is ja dan moet je er wat mee en dus krijgen de kids de opdracht dat ze een toneelstukje moeten maken waarin 2 sinten voorkomen en waarin iets leuks moet voor komen.. Nu blijkt wel dat wat ik leuk vind niet meer voldoet aan de norm van de kids.. want ik vind het nog leuk als sint van zijn paard valt.. maar bij mijn gasten van nu is het zo dat zwaardgevechten, pistoolschoten.. messteken voor hun helemaal geweldig is en dus leuk... ergens heb ik denk ik een soort van schakel gemist waar het onschuldig baard trekken is over gegaan in iemand met geweld neerhalen.. ik weet het niet.. Maar goed mijn kids spelen nu dus Sint en Piet op Sinterklaas avond en ik moet vreselijk lachen er komen toch mooie stukjes uit, soms heel schokkend soms ontroerend, als een kind een liedje zingt voor, een door hun gebouwde schoorsteen met blokken
zie de foto hieronder, ik vind dat lachen hoe ze bezig zijn. Zie je een leerling ontroerend zingen sinterklaas kapoentje, komt ineens horror Sint binnen zeilen via de schoorsteen en ja daar komt die schakel weer.. dood moeten die kinderen.. Inmiddels hebben een paar leerlingen ontdekt dat ze het masker van Sinterklaas omgekeerd kunnen dragen en dan is hij dus zwart. en dat is dan de horror sint of soms de neger sint, kortom van alles komt er voorbij.. Het leuke vind ik ook vaak bij de nabespreking hoe ze dan reageren erg leuk altijd. Dit keer zei ik bij een groep dat ik hun toneel stukje niet zo schokkend vond waarom ineens uit de groep de opmerking kwam....Moet je maar een keer in de spiegel kijken.... ik dacht dat ik er in bleef, en samen met die gasten heb ik vreselijk zitten lachen.. ik vind dit humor en lef... en het leuke is dat het niet uit disrespect is maar gewoon een slip off the tong.. dus ach hier moet je gewoon om lachen en dat is prima..
de schoorsteen incluis schoenen en nep wortel
 

dinsdag 27 november 2012

vrouwen in marokko

 
zoals beloofd ook een item over de vrouwen in marokko..  het zijn er niet zoveel als van de mannen in Marokko, maar ja dat heeft te maken met persoonlijke voorkeuren

 









 
 
 

maandag 26 november 2012

Huisbezoeken

Omdat ik het soms niet verantwoord vind dat collega's op huisbezoek gaan bij bepaalde leerlingen bied ik altijd vrijwillig aan om met ze mee te gaan op een avond als ze dat graag willen. Mijn beste collega en vriendin Marlous, vind het naast zinvol ook vaak erg gezellig als we op huisbezoeken gaan en dus ga ik met haar mee naar al haar coach leerlingen op bezoek. Ik zie er in het begin altijd vreselijk tegenop, om eerlijk te zijn, het is zon geregel en geplan maar als we dan samen onderweg zijn in de auto en samen rijden, dan hebben we toch een lol en genieten we toch vreselijk samen. Je komt bij verschillende gezinnen binnen, en aangezien wij ook veel leerlingen hebben met een andere culturele achtergrond kom je nogal eens voor gekke of leuke dingen te staan. Zo herinner ik me bij een huisbezoek, dat we aankwamen bij een marokaans gezin. Natuurlijk zijn wij als lompe Nederlanders niet altijd op de hoogte van de gebruiken in een gezin.. maar toch wij bellen aan, en worden vriendelijk binnen gelaten en dat is fijn, wij geven keurig een hand, en stampen vrolijk pratend de woonkamer binnen, lopen over het keurige  vloerkleed, wit natuurlijk, nestelen ons behagelijk in de bank.. en dan valt er een stilte... we kijken rond, zien niks geks, ik denk dan altijd meteen heb ik een wind gelaten of zo.. totdat mijn blik per ongeluk naar de voeten dwalen van de bewoners en ik zie keurige slippers.... en slofjes.. als ik net iets verder kijk zie ik ineens in de gang ook slofjes staan.. en dan valt het kwartje.. mijn hemel wij lopen met onze nederlandse baggerpoten over het wit marmeren betegelde vloer over een wit vloerkleed en zitten op een witte bank.. ik zie de bewoners met een totaal verbaasde blik kijken.. en dan besef ik het.. dus ik vraag heel subtiel is het misschien wenselijk dat we onze schoenen even uit doen.. Vader knikt en lacht, moeder komt bij uit haar bijna zenuwinstorting en wij trekken tot overmaat van ramp ook nog, wij zijn ook een beetje overrompeld door dit gebeuren, al zittend op de bank onze schoenen uit.. en terwijl wij naar de gang lopen om onze schoenen daar neer te zetten, zie ik een vrolijk lachende teen bij mijn collega uit haar groene sok steken die ons vriendelijk toe kijkt.. kortom ik begin te lachen... en bedenk me dit maken we nooit meer goed dit gaat twee jaar tobben worden met de ouders, we hebben hun huis zo met disrespect behandeld. maar gelukkig kon de vader en de moeder en zeker het kind er wel om lachen en het werd uit eindelijk een prima huisbezoek in een goede ontspannen sfeer. Of dit keer dat we ons rot hebben gezocht naar een huis van een leerling, en echt de straat vonden maar het huis dus niet. Weij bellen maar de nummers kloppen niet meer, wij hebben dat huis nooit gevonden, de volgende dag bij navraag bleek dat het nummer in de lijst niet klopte maar wat hebben we gelachen bij dit zoeken heerlijk. Het mooie is ook dat we bij de huisbezoeken van de leerlingen met een ander culturele achtergrond ook vaak worden geconfronteerd met hapjes uit hun landen.. ik ben inmiddels al heel wijs geworden op dit gebied, ik zeg altijd wat ziet dit er heerlijk uit, maar sorry ik eet geen suiker.. word ik heel akelig van.. en dat is altijd geaccepteerd terwijl mijn collega weer haar tanden zet in het zoveelste culturele verantwoord, vooral zoet en vaak ook wat vettige hap... en dan zegt hmm heerlijk... maar ik zie al het maagzuur in haar maag borrelen.. De waarheid gebied mij ook te zeggen dat ik een keer ergens was en daar kregen we een bijzonder soort oliebol, moeder had dit net gebakken, en gelukkig ze deed er heel heel heel veel suiker over, dus ik kon vriendelijk bedanken. Mijn collega echter, nam er eentje en al druipend van het vet langs haar kin  zei ze hmm heerlijk.. en ik  lachen van binnen want ik dacht MAAGZUUR... maar ik had pech, moeder bedacht zich niet en liep naar de keuken en bakte speciaal voor mij ook twee, van die oliebollen zonder suiker.... want dan kon ik toch ook lekker mee eten... en dus zat ik met twee oliebollen opgescheept, die dropen van het vet.. en ik zie nog die blik van mijn collega die er in bleef bijna die was met eentje klaar maar ik zat met een dubbelle portie.. en dacht alleen maar nog meer MAAGZUUR.. en ja hoor de hele nacht heb ik last gehad van de goedje dat dan zo graag je slokdarm in kruipt.. dus wie het laatst lacht lacht het best. ...
Ook herinner ik me een huisbezoek van heel heel lang geleden toen ik ze nog alleen deed. Ik belde aan bij een huis van een leerling, en kreeg te horen wat bent u vroeg, waarop ik zei, ja het zat mee in het verkeer, ik dacht nog wat een gezeur kerk en zanen kom nou toch, en terwijl ik daar op de bank zat, hoorde ik dat mijn mentor leerling nog in bad zat en die zou zo komen, want die had mij ook niet zo vroeg verwacht.. en ik zo zullen we maar gaan beginnen dan want ik moet zo naar de volgende.. ik zag de ouders wat verschuiven en zich wat ongemakkelijk voelen.. en die vonden het goed.. dus ik verder praten.... totdat mijn mentor leerling naar beneden komt en zegt wat doet u hier.. waarop ik nog zeg je weet toch dat ik zou komen..( ik hou erg van  die directheid van mijn leerlingen) waarop ze zegt u bent een dag te vroeg u zou morgen komen.. ik moet zeggen ik voelde me erg ongemakkelijk toen maar heb maar gewoon gezegd oh sorry, maken we het af of zal ik morgen terug komen.. nou dat hoefde niet gelukkig... maar goed. . huisbezoeken ik kan er van genieten omdat je zoveel ziet en mee maakt en zeker als je met zn tweeen bent is het heerlijk en gewoon een avond lachen en lol vooral om onze eigen stommiteiten..

zondag 25 november 2012

london river (film)

Wat is het toch soms heerlijk terwijl je ziek bent te cocoonen in je bed, en eindelijk eens door die hele enorme voorraad films te worstelen die al maanden liggen te wachten om bekeken te worden maar waar ik dus, vergeef me, niet aan toe kom terwijl ik zo graag wil. Het geld ook voor zoveel boeken die in mijn huis liggen die ik nog wil lezen maar gewoon geen tijd heb om ze te lezen, maar daar zijn dagen dat je ziek bent zo heerlijk voor.. ik moet zeggen dat ik heel heel heel veel films kijk en veel lees.. en veel met de ipad kloot dus het is heerlijk om eerlijk te zijn. Deze film london river, is een aanrader, een echte film voor het filmhuis, en ik zou me vergissen als hij daar ook niet gedraaid zou hebben, wat een machtige mooie film, zo doordacht weer en zo goed gespeeld, twee mensen die op zoek zijn naar hun kinderen na de bomaanslag in london in 2005, dit staat me nog bij als de dag van gisteren. Ik was dat weekeinde daarvoor net in london bij een vriend van mij en zou nog een paar dagen blijven, alleen kon ik dan niet terug op mijn ticket en aangezien ik toen ook al niet erg rijk was, besloot ik alsnog om weg te gaan naar huis.. godzijdank... moet er niet aan denken dat ik op dat moment in london had gezeten, of sterker nog in de metro of die bus had gezeten... maar goed het is niet zo dus daar denken we verder niet over na... Maar deze film ik vind het een aanrader voor als je hem nog niet gezien hebt.. ik word echt een oude sentimentele nicht ik heb weer liggen janken bij deze film heerlijk...

london river recensie
Elisabeth Sommers (Brenda Belthyn) woont op het eiland Guernsey en heeft een dochter die haar eigen leven heeft opgebouwd in Londen. Ze heeft haar dochter al een paar weken niet meer gesproken als ze op 7 juli 2005 het nieuws hoort van de bomaanslagen in de Londense metro. In eerste instantie maakt ze zich geen zorgen, maar wel als ze na herhaaldelijk bellen nog steeds geen contact krijgt. Ze besluit haar boerderij in de zorg van haar broer achter te laten en naar Londen te gaan. Een Afrikaanse man, Ousmane (Sotigui Kouyaté) is in dezelfde stad op zoek naar zijn zoon. Hij krijgt een foto van hem in handen met daarop ook de dochter van Elisabeth. Ze komen in contact met elkaar, maar ondanks dat een gezamenlijke zoektocht voor de hand ligt gaat ieder toch z'n eigen weg.



London River is een film van de regisseur Rachid Bouchareb. Bouchareb is geen onbekende in de filmwereld. Deze Algerijns-Franse filmmaker maakte zijn eerste lange film al in 1981. Hij maakt vooral films met als thema de mensen die naar een ander land trekken voor een betere toekomst. Mensen die te maken krijgen met een gevoel van vervreemding, integratieproblemen, vooroordelen en een zoektocht naar identiteit. Zijn bekendste film is Indigènes, met als Engelse titel Days of Glory. Met London River maakte hij een kleinere film. Hij schreef samen met Zoé Galeron en Oliver Lorelle het script voor deze film en deed zelf de regie. Waar een grote film als Indigènes gaat over de Noord-Afrikaanse soldaten die in de Tweede Wereldoorlog aan de kant van Frankrijk vochten, vertelt London River het veel persoonlijkere verhaal van moeder Elisabeth Sommers en vader Ousmane, die beiden op zoek zijn naar hun eigen kinderen na de bomaanslagen in de Londense metro in 2005. Elisabeth leert in haar zoektocht het andere leven van haar dochter kennen in een wereld die voor haar vreemd is. Haar dochter blijkt in een achterstandswijk te wonen waar het merendeel van de inwoners moslim is. Voor Elisabeth is dat een vreemde en in eerste instantie een beangstigende wereld. Ze wordt geconfronteerd met haar eigen vooroordelen. Iets waarvan ze dacht dat ze die niet had. Bouchareb heeft een goede keuze gemaakt met Blethyn en Kouyaté als hoofdrolspelers. Blethyn, ook bekend van Secrets & Lies en Little Voice, zet een zeer overtuigende rol neer als de kleinstedelijke moeder Elisabeth. Ze denkt dat ze haar dochter kent, maar die blijkt er een heel ander soort leven op na te houden. De emoties van Blethyn zijn soms groot, maar nergens pathetisch. Kouyaté speelt zijn rol heel introvert en dat geeft zijn karakter diepgang. Zijn personage lijkt met zijn Afrikaanse roots ook veel beter om te kunnen gaan met wat er op zijn pad komt dan de extraverte Elisabeth. Ondanks dat de bomaanslag een grootse gebeurtenis is heeft Bouchareb ervoor gekozen om er een kleine film van te maken. Er zijn geen grote dramatische scènes, maar je kan het verdriet en de enorme ongerustheid van de ouders door alles heen voelen. Juist door het verhaal te beperken tot deze zoektocht en door met de camera dicht op de karakters te blijven maakt deze film zo'n indruk. Het gaat niet zozeer om het drama van de bomaanslagen, maar meer over de impact die deze gebeurtenis heeft op het alledaagse leven van de mensen die erbij betrokken raken. Het gaat juist ook om de vooroordelen die je als mens ineens tegenkomt als je je in zo'n situatie bevindt. Elisabeth zal op het eiland Guernsey nooit hebben vermoed dat ze last heeft van vooroordelen. Maar in een voor haar vreemde stad, met mensen die er andere ideeën op nahouden en er anders uitzien gaan ze toch opspelen. En dat maakt deze film zo menselijk. London River is daarmee een film die je zeker een keer gezien moet hebben.

huilend werd hij wakker

 
 
Je zou toch maar Ka heten en dan is dat al geen pretje in Engeland, wan steeds je bumper kapot getrapt te hebben is afschuwelijk,  want ka staat voor Kick Ass, en ja dat is al niet leuk, maar toch.. je kan er mee leven, maar dan... ineens besluit je baas dat je ineens toch meer moet opvallen.. je was zo mooi paars en dan ineens ja hoor een kanarie ben je geworden.. met roze accenten.. en daar sta je dan... als volwaardige auto, tussen al die andere leuke ka's die hier wonen opvallend te zijn als een kanarie met een kleurenblindheid.. dus ja.. wat doe je dan.. inderdaad stil huilen...
Deze Ford Ka is echt toe aan een troostbeurt, dus als je deze ka ziet rijden, of ergens ziet staan  geef hem even een knuffel, aai hem even over zijn achterkantje, en als niemand kijkt geef hem stiekem een kusje op zijn spiegel. hij heeft het nodig.. want hij huilt de hele dag omdat hij zo vreselijk is toegetakeld.... en nee het is niet mijn auto.
 


zaterdag 24 november 2012

en toen was ik wakker....

Ergens heel vaag deze ochtend, na een goede nacht, de darmen lijken het weer te gaan snappen en te begrijpen dat genoeg genoeg is en dat het klaar moet zijn.. want ik kon gewoon lekker doorslapen.. werd ik rond 10 uur gewekt door een muzikaal onthaal.. Nou moet ik bekennen dat ik de laatste week niet echt op mijn best ben in de ochtend, dat ik niet echt fit ben door het buikgriepje wat maar door blijft sukkelen in mijn darmen maar dat toch langzaam aan blijkt te gaan verdwijnen... maar toch.. Deze ochtend had ik totaal geen zin in die muzikale fruitmand . Ik open mijn ogen en zie een compleet dweilorkest incluis tuba en slagtrommel zich voor mijn deur opstellen om zo het winkelcentrum te gaan verblijen met hun muzikale talenten.. en die zijn hoog volgens de spelers. Ik moet bekennen ik heb ze al vaker gehoord maar dan in verschillende versies, dit is volgens mij een nieuw toegevoegd iets aan hun muzikale talenten.. als zwarte piet door het centrum lopen en dan maar vrolijk zingen en doen, en lief lachen tegen de mensen...Dat er elke week een accordionist zit bij de ingang van d C1000 is okey, te begrijpen, wel lastig, zeker als hij je ook nog gaat aanspreken op je aankopen of je toch nog vraagt om een bijdrage omdat zijn muziek zo leuk klinkt... en nee het is niet leuk die muziek maar dat ga je ook niet zeggen toch. tenminste ik niet. Maar goed deze ochtend dus het Zwarte pieten dweil orkest met alle bijkomstigheden van dien. Ik vind het trouwens prachtig hoor wat mijn centrum voor de deur allemaal regelt en doet en hoe actief ze zijn, maar toch.. dit is wel een beetje iets teveel van het goede. Inmiddels hangen ook de kerstverlichtingen erweer voor de donkere dagen..  ik heb me jaren afgevraagd wat het nu moest voorstellen.. kon er helaas geen afbeelding van vinden en om die nu te maken is me wat te veel gedoe.. maar ik heb van alles bedacht van hertjes met een slee. tot iets van sinterklaas met een paard maar ik had geen idee, totdat ik op een helder moment ineens zag wat het was.. wie weet mag het zeggen...


vrijdag 23 november 2012

en daar is verbazing nummer zoveel

Stap ik op een zondagavond uit mijn auto en tot mijn grote verbazing zie ik ineens in een boom dit hangen... het is een roze handschoen voor mensen die het niet goed kunnen zien, en ik zit dan meteen weer met mijn gedachten overal waar ik niet moet zijn. deze handschoen is inmiddels al een verloren handschoentje van een kind en iemand vond hem en dacht weet je wat ik hang hem op dan ziet diegene die hem verloren heeft vanzelf.. dat doen ze veel in landen waar veel sneeuw ligt, vind men een handschoen dan hangt men deze op op ooghoogte zodat men hem ziet en dus kan terugvinden.. zo is er ook ooit een waar is mijn handschoensite geweest, daarop kon je aangeven dat je je handschoen was kwijt geraakt en ook waar je dacht dat hij zou liggen, en dan waren er misschien mensen die hem hadden gevonden en zo kwam de handschoen terecht bij de rechtmatig handschoen want laten we eerlijk zijn een paar handschoenen is leuk maar 1 handschoen is niks toch.. dus die doe je dan maar weg lijkt me. .maar als er dan toch een instelling is die er wat mee kan dan is dit toch prachtig lijkt me.. en komen ze toch bij elkaar.. dus een mooi initiatief al denk ik dat het niet meer bestaat want je hoort er niet meer over.. Maar terug naar mijn roze handschoen in de bomen.. ik dacht ook al het zou kunnen dat er een verdwaasde roze piet in een te kleine boom is geklommen en dus daar zijn handschoen is verloren  dat zou kunnen natuurlijk of misschien heel misschien en dat is ook nog een optie hoort deze roze handschoen bij de nieuwe ford ka die hier voor de deur staat.. nee niet van mij, niet mijn stijl en kleur, maar een gele fordje ka met roze accenten.. hij ziet er niet uit.. ik probeer nog een foto er van te maken. maar ik denk dat dit bij elkaar hoort.. een soort van de roze invassie. wie weet word wel onze hele flat dan ineens verliefd want we zien al heel veel roze..

donderdag 22 november 2012

the terminal (film)


Zoals ik al eerder vertelde krijg ik soms goede film tips en deze is dat zeker ook.. ik heb ook hier weer van gesmuld terwijl ik in mijn bed lag te cocoonen met de griep in mijn lijf.... het gegeven is prachtig van deze film je komt aan op een vliegveld en je kan niet meer terug naar het land waar je uitkomt maar ook niet het land in waar je dus heen wilde.. gevolg je leeft in het niemandsland. Ik vind dit toch een gouden vondst ik zou willen dat ik dit bedacht had


Recentie van The Terminal


Regie: Steven Spielberg | Cast: Tom Hanks (Victor Navorski), Catherina Zeta-Jones (Amelia Warren), Stanley Tucci (Frank Dixon), Kumar Pallana (Gupte Rajan) e.a.


De samenwerking tussen regisseur Steven Spielberg en acteur Tom Hanks lijkt garant te staan voor een goede film. Na Saving Private Ryan en Catch Me If You Can is The Terminal de derde film die de twee samen maken en ook deze stelt de kijker niet teleur. Het verhaal gaat over Victor Navorski (Hanks), die bij zijn aankomst op het JFK airport in New York te horen krijgt dat in zijn land een coup gaande is en dat zijn papieren daardoor ongeldig zijn. Hij mag Amerika niet in, en ook niet terugkeren naar zijn land, Krakovia. Hij is gestrand op de luchthaven en moet wachten totdat de oorlog in Krakovia is afgelopen, voordat hij iets kan doen. Beetje bij beetje weet Victor een bestaan op te bouwen in de microcosmos van het vliegveld.

The Terminal heeft een herkenbaar thema: iedereen, die wel eens vliegt, heeft op het vliegveld moeten wachten – hoewel Victor Navorski wel extreem lang moet wachten. Het bizarre is echter dat de film is gebaseerd op het verhaal van de Iraanse vluchteling Nerhan Naserri, die jaren heeft doorgebracht op het Charles de Gaulle vliegveld en er nu nog steeds woont.
Victor spreekt geen Engels en kan zich in het begin maar moeilijk redden. Maar gaandeweg begint het grappige Oostblok taaltje (een mix van Bulgaars en Russisch) steeds meer op Engels te lijken. Langzamerhand weet Victor een bestaan op te bouwen op het vliegveld en maakt hij de nodige vrienden. Toevallig loopt hij de stewardess Amelia Warren (Catherina Zeta-Jones) tegen het lijf en er lijkt iets te ontstaan tussen de twee. Helaas heet niet iedereen Victor welkom op het vliegveld; Frank Dixon (Stanley Tucci) is de manager van de luchthaven en doet ijdele pogingen om Victor te lozen.

In tegenstelling tot wat je zou verwachten van de marketingcampagne, is de rol van Catherina Zeta-Jones niet zo groot – misschien omdat er gekozen is om het alternatieve eind van de film uit te brengen, waarin Zeta-Jones een kleinere rol heeft, na de tegenvallende eerste screening. Voor de film is dat wel zo leuk, omdat Hanks de show steelt en het verhaal zich nu meer op hem en zijn situatie richt. Daarnaast zijn er een paar goede bijrollen. Met name de rollen van Tucci en Kumar Pallana zijn erg goed en af en toe erg grappig.

Het meest indrukwekkend van de film is de set. Als gevolg van de strenge veiligheidsregels was het onmogelijk om de film op een echt vliegveld op te nemen. Daarom moest er speciaal voor de film een compleet internationaal vliegveld nagebouwd worden. Het resultaat is verbluffend! Zeker als je bedenkt dat alles werkt: de ovens van de fastfoodrestaurants, de liften in de enorme hal, en in sommige stands werkt zelfs personeel dat in het dagelijks leven echt in dergelijke stands werkt… Als je de film kijkt, zie je niet dat The Terminal een nagemaakt vliegveld is.

Al met al is The Terminal een degelijke komedie, die tot in de puntjes verzorgd is, zoals we gewend zijn van Spielberg. Zoals altijd richt Spielberg zich op het menselijke aspect van de situatie. Dat, gecombineerd met Hanks’ hang naar sentiment, maakt de film naar mijn smaak echter af en toe te zoetsappig of te (vals) sentimenteel.