london river (film)

Wat is het toch soms heerlijk terwijl je ziek bent te cocoonen in je bed, en eindelijk eens door die hele enorme voorraad films te worstelen die al maanden liggen te wachten om bekeken te worden maar waar ik dus, vergeef me, niet aan toe kom terwijl ik zo graag wil. Het geld ook voor zoveel boeken die in mijn huis liggen die ik nog wil lezen maar gewoon geen tijd heb om ze te lezen, maar daar zijn dagen dat je ziek bent zo heerlijk voor.. ik moet zeggen dat ik heel heel heel veel films kijk en veel lees.. en veel met de ipad kloot dus het is heerlijk om eerlijk te zijn. Deze film london river, is een aanrader, een echte film voor het filmhuis, en ik zou me vergissen als hij daar ook niet gedraaid zou hebben, wat een machtige mooie film, zo doordacht weer en zo goed gespeeld, twee mensen die op zoek zijn naar hun kinderen na de bomaanslag in london in 2005, dit staat me nog bij als de dag van gisteren. Ik was dat weekeinde daarvoor net in london bij een vriend van mij en zou nog een paar dagen blijven, alleen kon ik dan niet terug op mijn ticket en aangezien ik toen ook al niet erg rijk was, besloot ik alsnog om weg te gaan naar huis.. godzijdank... moet er niet aan denken dat ik op dat moment in london had gezeten, of sterker nog in de metro of die bus had gezeten... maar goed het is niet zo dus daar denken we verder niet over na... Maar deze film ik vind het een aanrader voor als je hem nog niet gezien hebt.. ik word echt een oude sentimentele nicht ik heb weer liggen janken bij deze film heerlijk...

london river recensie

Elisabeth Sommers (Brenda Belthyn) woont op het eiland Guernsey en heeft een dochter die haar eigen leven heeft opgebouwd in Londen. Ze heeft haar dochter al een paar weken niet meer gesproken als ze op 7 juli 2005 het nieuws hoort van de bomaanslagen in de Londense metro. In eerste instantie maakt ze zich geen zorgen, maar wel als ze na herhaaldelijk bellen nog steeds geen contact krijgt. Ze besluit haar boerderij in de zorg van haar broer achter te laten en naar Londen te gaan. Een Afrikaanse man, Ousmane (Sotigui Kouyaté) is in dezelfde stad op zoek naar zijn zoon. Hij krijgt een foto van hem in handen met daarop ook de dochter van Elisabeth. Ze komen in contact met elkaar, maar ondanks dat een gezamenlijke zoektocht voor de hand ligt gaat ieder toch z'n eigen weg.

London River is een film van de regisseur Rachid Bouchareb. Bouchareb is geen onbekende in de filmwereld. Deze Algerijns-Franse filmmaker maakte zijn eerste lange film al in 1981. Hij maakt vooral films met als thema de mensen die naar een ander land trekken voor een betere toekomst. Mensen die te maken krijgen met een gevoel van vervreemding, integratieproblemen, vooroordelen en een zoektocht naar identiteit. Zijn bekendste film is Indigènes, met als Engelse titel Days of Glory. Met London River maakte hij een kleinere film. Hij schreef samen met Zoé Galeron en Oliver Lorelle het script voor deze film en deed zelf de regie. Waar een grote film als Indigènes gaat over de Noord-Afrikaanse soldaten die in de Tweede Wereldoorlog aan de kant van Frankrijk vochten, vertelt London River het veel persoonlijkere verhaal van moeder Elisabeth Sommers en vader Ousmane, die beiden op zoek zijn naar hun eigen kinderen na de bomaanslagen in de Londense metro in 2005. Elisabeth leert in haar zoektocht het andere leven van haar dochter kennen in een wereld die voor haar vreemd is. Haar dochter blijkt in een achterstandswijk te wonen waar het merendeel van de inwoners moslim is. Voor Elisabeth is dat een vreemde en in eerste instantie een beangstigende wereld. Ze wordt geconfronteerd met haar eigen vooroordelen. Iets waarvan ze dacht dat ze die niet had. Bouchareb heeft een goede keuze gemaakt met Blethyn en Kouyaté als hoofdrolspelers. Blethyn, ook bekend van Secrets & Lies en Little Voice, zet een zeer overtuigende rol neer als de kleinstedelijke moeder Elisabeth. Ze denkt dat ze haar dochter kent, maar die blijkt er een heel ander soort leven op na te houden. De emoties van Blethyn zijn soms groot, maar nergens pathetisch. Kouyaté speelt zijn rol heel introvert en dat geeft zijn karakter diepgang. Zijn personage lijkt met zijn Afrikaanse roots ook veel beter om te kunnen gaan met wat er op zijn pad komt dan de extraverte Elisabeth. Ondanks dat de bomaanslag een grootse gebeurtenis is heeft Bouchareb ervoor gekozen om er een kleine film van te maken. Er zijn geen grote dramatische scènes, maar je kan het verdriet en de enorme ongerustheid van de ouders door alles heen voelen. Juist door het verhaal te beperken tot deze zoektocht en door met de camera dicht op de karakters te blijven maakt deze film zo'n indruk. Het gaat niet zozeer om het drama van de bomaanslagen, maar meer over de impact die deze gebeurtenis heeft op het alledaagse leven van de mensen die erbij betrokken raken. Het gaat juist ook om de vooroordelen die je als mens ineens tegenkomt als je je in zo'n situatie bevindt. Elisabeth zal op het eiland Guernsey nooit hebben vermoed dat ze last heeft van vooroordelen. Maar in een voor haar vreemde stad, met mensen die er andere ideeën op nahouden en er anders uitzien gaan ze toch opspelen. En dat maakt deze film zo menselijk. London River is daarmee een film die je zeker een keer gezien moet hebben.