Het voordeel van ziek zijn is dat je toch heel veel in bed ligt, en dat je dus tijd te over hebt, en aangezien ik graag films kijk is het heerlijk om zo in bed te liggen en prachtige films te kijken.. zo heb ik na De vier musketiers, en Animal FArm (die gaat mee naar school voor mijn leerlingen), de film Green Mile bekeken op aanraden van een vriend die zo mooi zei als je deze film ziet wil je hem weerzien en weerzien.. ( en wat zitten er prachtige momenten in, ik heb gehuild bij de scenes, en je gaat zo houden van die John, wat een spel, wat een man, wat een mooi uitgewerkt gegeven....) en ik moet zeggen het klopt steeds weer zie je andere dingen in deze film en hij is intrigerend.. ik blijf kijken, met tussenpozen, want ik slaap veel en lang en diep tussen de bedrijven door maar dat is niet erg.. het herstel werkt, na diverse tips van lieve vrienden zoals, neem veel water en boullion, neem rijstpapjes, (die sla ik over) neem ORS, en dat doe ik maar wat is dat smerig maar wel goed voor het herstel van je zouten en suikers..........blijf vooral eten om zo de bacterie er uit te gooien.. en noem maar op.. maar waar ik nou zo ziek van ben geworden ik heb geen idee. ik denk toch stiekem dat ik ziek ben geworden van een restje spinazie pasta die ik opgewarmd heb maar dat weet ik niet zeker.... Het nadeel is wel dat als je alleen woont je toch hoe dan ook de deur even uit moet om je boodschappen te doen. Dus met wc papier tussen mijn billen (waar ken ik dat ook alweer van) snel toch de c1000 in en daarna snel even naar de chinees om vegetarische mihoen te halen om zo toch wat te eten in huis te hebben en dat is licht verteerbaar en smaakt ook goed dus dat is niet het probleem. Wel is het vaak een probleem als je dan leerlingen tegenkomt die weten dat je ziek bent en je zien lopen, maar goed ik weet waarom en de reden dus ach... ik hoef me daar niet schuldig over te voelen.. en om eerlijk te zijn ik ben nu sinds mijn 17 jarige loopbaan op school pas de tweede keer ziek en dus kan ik zeggen met trots ik hoef me geen zorgen te maken.
Rescentie van Green Mile:
Aan de hand van een flashback wordt in 'The Green Mile' het levensverhaal van Paul Edgecomb uit de doeken gedaan. Edgecomb (Tom Hanks) blijkt in de jaren dertig als gevangenisbewaarder werkzaam te zijn geweest in de Cold Mountain gevangenis. Hij zwaaide de scepter op de afdeling 'Death Row'. Deze gang waar ter dood veroordeelden op hun executie zaten te wachten heette ook wel 'de groene mijl'. Vernoemd naar het groene linoleum waarover de gevangenen hun laatste schreden maakten.
Het jaar 1935 werd dankzij twee opmerkelijke gebeurtenissen voor Edgecomb onvergetelijk. Zo had hij te kampen met een zeer pijnlijke urineweginfectie die hem belette zijn werkzaamheden naar behoren uit te oefenen, en maakte hij kennis met John Coffey (Michael Clarke Duncan). De band die vanaf de eerste ontmoeting tussen hen beide ontstond, had grote consequenties voor het verdere verloop van Edgecomb's leven.
Nadat Edgecomb verschillende malen getuige was van Coffey's bovennatuurlijke kwaliteiten, begon hij aan diens schuld te twijfelen en werd zijn vertrouwen in het rechtssysteem op de proef gesteld. Het werd hem duidelijk dat schijn bedriegt en wonderen wel degelijk kunnen gebeuren.
Ondanks de wonderlijke dingen die erin voorkomen is Darabont erin geslaagd van 'The Green Mile' een aannemelijke film te maken. Bovennatuurlijke gebeurtenissen ogen natuurlijk en onmogelijkheden worden mogelijk: in 'The Green Mile' wordt fictie onmiskenbare werkelijkheid. De kijker zal in eerste instantie laconiek reageren op Coffey's gave, maar accepteert deze binnen afzienbare tijd als natuurgetrouw. De oorzaak hiervan ligt vooral in de overtuigingskracht van de acteurs.
Darabont mag zich gelukkig prijzen met zijn cast voor de 'The Green Mile'. Prachtig acteerwerk zorgt ervoor dat zelfs de grootste misdadiger iets humaans over zich krijgt. Tom Hanks schittert in de rol van Paul Edgecomb en ook Michael Clark Duncan staat als John Coffey zowel letterlijk als figuurlijk zijn mannetje. Zijn indrukwekkende gestalte komt hem in deze film uitstekend van pas, doordat zijn omvang op een alles behalve integere wijze contrasteert met zijn denk- en gedragspatroon. Als kijker zou je haast geloven dat Duncan zelf óók liever met het licht aan slaapt.
De lengte van 'The Green Mile' schrikt veel filmkijkers af, maar dit blijkt nergens voor nodig. Op geen enkel moment ontstaat de indruk dat het allemaal wel erg lang duurt. Het is te danken aan het vakmanschap van regisseur Frank Darabont dat 'The Green Mile' van het begin tot het einde weet te boeien.
Het jaar 1935 werd dankzij twee opmerkelijke gebeurtenissen voor Edgecomb onvergetelijk. Zo had hij te kampen met een zeer pijnlijke urineweginfectie die hem belette zijn werkzaamheden naar behoren uit te oefenen, en maakte hij kennis met John Coffey (Michael Clarke Duncan). De band die vanaf de eerste ontmoeting tussen hen beide ontstond, had grote consequenties voor het verdere verloop van Edgecomb's leven.
Nadat Edgecomb verschillende malen getuige was van Coffey's bovennatuurlijke kwaliteiten, begon hij aan diens schuld te twijfelen en werd zijn vertrouwen in het rechtssysteem op de proef gesteld. Het werd hem duidelijk dat schijn bedriegt en wonderen wel degelijk kunnen gebeuren.
Ondanks de wonderlijke dingen die erin voorkomen is Darabont erin geslaagd van 'The Green Mile' een aannemelijke film te maken. Bovennatuurlijke gebeurtenissen ogen natuurlijk en onmogelijkheden worden mogelijk: in 'The Green Mile' wordt fictie onmiskenbare werkelijkheid. De kijker zal in eerste instantie laconiek reageren op Coffey's gave, maar accepteert deze binnen afzienbare tijd als natuurgetrouw. De oorzaak hiervan ligt vooral in de overtuigingskracht van de acteurs.
Darabont mag zich gelukkig prijzen met zijn cast voor de 'The Green Mile'. Prachtig acteerwerk zorgt ervoor dat zelfs de grootste misdadiger iets humaans over zich krijgt. Tom Hanks schittert in de rol van Paul Edgecomb en ook Michael Clark Duncan staat als John Coffey zowel letterlijk als figuurlijk zijn mannetje. Zijn indrukwekkende gestalte komt hem in deze film uitstekend van pas, doordat zijn omvang op een alles behalve integere wijze contrasteert met zijn denk- en gedragspatroon. Als kijker zou je haast geloven dat Duncan zelf óók liever met het licht aan slaapt.
De lengte van 'The Green Mile' schrikt veel filmkijkers af, maar dit blijkt nergens voor nodig. Op geen enkel moment ontstaat de indruk dat het allemaal wel erg lang duurt. Het is te danken aan het vakmanschap van regisseur Frank Darabont dat 'The Green Mile' van het begin tot het einde weet te boeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten