zaterdag 28 februari 2015

gevangen in haar sluier (flard)


gevangen in haar sluier

haar ogen
bekijken de wereld
die wij zien
met een andere blik
ze zit gevangen
in haar sluier
ziet alles aan
kan niet haarzelf
laten zien
in haar
soms  zelf gekozen
harnas
van gevangen zijn


vrijdag 27 februari 2015

dat is een mooi excuus

 
Zoals al eerder verteld ben ik begonnen met een cursus fotografie, of ik er echt wat aan heb of opsteek is de vraag, ik denk namelijk dat ik stiekem al mooie foto's maak, die voor zich spreken. De foto's van mensen, en met name van mannen, of jongens, zijn toch wel een thema dat ik leuk vind om te doen. Ook kinderen doen het erg goed in een foto, dit keer daarom een aantal foto's uit de doos van Istanbul maar ook van Madrid de nieuwe serie, al staan ze hier nog niet allemaal , maar het zijn al zeg ik het zelf juweeltjes. De foto's moeten nog beoordeeld worden door mijn docent, maar ik geloof dat het niet uitmaakt wat hij zegt, ik vind ze mooi en misschien technisch niet perfect maar ze zeggen heel veel voor mijn gevoel. Slechts een enkeling weet hoe ik aan deze foto's van mensen kom, natuurlijk de mensen met wie ik op vakantie ben geweest, al hebben die al heel vaak niet door dat ik deze foto's maak. Mijn truc ga ik niet verraden, maar het is wel  zo dat het perfect werkt, de foto's zo maken dat het niet opvalt en je krijgt zo prachtige  foto's van mensen die zo bijzonder zijn. ik zou zeggen geniet. En nee niet elke foto is ingezoomd, maar zijn echt genomen terwijl de personen gewoon dichtbij waren, op de gezichten na, die zijn wel heel erg ingezoomd. 


 




  
 

 


 

donderdag 26 februari 2015

stille verlangens (flard)


stille verlangens

natuurlijk besef ik het
ik had je vader kunnen zijn
het verlangen
is daarom niet minder
tussen jou en mij
toch besloten
na lange tijd samen
om uit elkaar te gaan
de last van mijn leeftijd
de jeugdigheid van jouw leven
kan niet samen gaan
omdat ik niet
op mijn laatste dagen
beseffen moet
dat met mij
jouw jeugd
verloren is gegaan



woensdag 25 februari 2015

jubeldag


Vriend Frans heeft een blogje dat jubeljaar heet, ik doe het met een jubeldag. Hij doet het omdat hij met rasse schreden de 50 gaat halen, ik omdat ik vandaag 5 jaar geleden de sigaret heb afgezworen.
Het gekke is dat ik dat eigenlijk al was vergeten maar ineens kreeg ik een mail van pro-stop, een laserbehandeling die je helpt om te stoppen met roken en waardoor je niet dik gaat worden als je stopt. De afkickverschijnselen zouden minimaal zijn. Ik kreeg een mail met het verzoek om te laten weten of ik nog steeds gestopt was en wat ik van de behandeling vond toen. Ik kan er kort en bondig over zijn: "totale onzin".
 Maar goed, ik heb het gedaan omdat ik me toch een soort van stok achter de deur wilde geven dat ik ging stoppen en het ook wilde volhouden. Ik zie me nog bij dat bedrijf binnen komen in een achterbuurtje van Den Haag. Het was een kamertje bij een schoonheidsspecialiste die je dan ging behandelen. Eerst kreeg je een zogenaamd goed gesprek, dit gesprek begon met de opmerking dat ik mijn allerbeste vriend die mij in goede en slechte tijden bijstond, ging verliezen, en dat ik er vanaf nu alleen voor stond. (Hoezo meteen vriendloos in het leven, hoezo lekker opbeurend). Maar goed, ik slikte dit en wachtte totdat ze klaar zou zijn, dit gesprek duurde een uur, tel uit je winst, gelukkig was het all in. Daarna pakte ze een boekje, waar ze nog even de stof vanaf blies,  gaf ze me een doosje in de vorm van het bekende maloboro pakje, met stukjes zoethout erin. Dit scheen goed te zijn. Ik schoot toen al in de weerstand, mede omdat ik dit zo dom vond dat ze dit gaven, je wilt iemand van een verslaving afhelpen, en dat doe je niet door middel van een doosje te geven in de vorm van een bekend doosje met daarin een andere vorm van verslaving. Je moet juist de gewoonte doorbreken, juist er voor zorgen dat je die handeling uit je systeem krijgt. Dus ik zei dat ook, meteen was alle vriendelijkheid uit de kamer verdwenen en kwam er een vreselijke kille sfeer. Ze was van haar stoel als prediker van het goede geloof gevallen. Dus de behandeling zou ze starten. Ze zei meteen dat ze tijdens de behandeling niet zou praten. Kennelijk had ik het erg verknalt. Haar buik echter praatte des te meer en er onverstaanbaar. Na anderhalf uur, een uur een gesprek en een half uurtje laserpunten op mijn lichaam, kon ik vertrekken, 60 euro armer, maar gelukkig vergoede de verzekering dit. Toen ik de deur uitliep kwam er meteen een lijkwagen langs, en ik dacht meteen.. : Daar gaat mijn vriend, die ben ik nu dus echt kwijt".
Ik ga geen verhaal ophangen hoe moeilijk het was of hoe gemakkelijk het was om te stoppen. Ik weet wel dat ik de eerste dag compleet van slag was, dat het niet werkte voor mij, ik bleef er aan denken en was volledig aan de diaree. Ik heb een kralenketting gekocht en daar ben ik heel erg mee bezig geweest en heb potten kauwgom gegeten. ben ook 20 kilo aangekomen in een jaar, maar de sigaret nooit meer aangeraakt. Maar het klopt als je het eerste jaar door bent, red je het, bij mij hielp enorm de site waar je je ervaringen kon delen met andere stoppers, zodat je elkaar kon steunen. Het waren vaak verhalen waar je vreselijk om kon lachen en het waren ook bemoedigende woorden als het even niet ging. Niets werkt beter dan als je lichamelijk verschijnselen hebt dit te vragen en te horen dat iedereen dat heeft. Niets is leuker dan te lezen hoe men vecht tegen dit sigaret, en ook hoe men elkaar daar oppept om door te gaan. Ik moet zeggen dat werkte beter dan een dame met pratende buik, die je vriendje van je afpakt en je een doosje meegeeft in de vorm van een sigaretten doosje.. dat werkt dus echt niet.
Hoe dan ook, ik ben nu 5 jaar een niet roker, en het spijt me om te moeten zeggen, geloof me, ook de lieve rookvrienden die ik nog heb, het stinkt echt.. vergelijk het met knoflook, heb je het gegeten dan is er niets mee aan de hand, maar als je het niet hebt gegeten ruik je het.. voor roken geld dat ook. Vers rook is te doen maar oud rook wat al verschaald in je kleding zit, of zoals soms leerlingen mijn klas binnen komen en gewoon doorrookt ruiken omdat hun ouders roken.. geloof me het stinkt echt.. maar toch vind ik jullie ook heel lief.


dinsdag 24 februari 2015

Chocolatte


Ik noem het nog steeds een grote misser van Nederland bij de voorverkiezing van een lied voor het Eurovisie songfestival.
Ik zie nog op de app verschijnen toen dit lied in beeld kwam, van vriend Frans, dat wat ik ook dacht: "We hebben een winnaar" Vriend Frans is feilloos in het aanvoelen van nummers die winnen, hij voorspelt meestal de nummers al voordat ik ze gehoord heb wat gaat winnen. Bij die nummer was voor ons allebei duidelijk dit gaat winnen. Helaas, ondanks de positieve feedback van een internationaal geselecteerde groep mensen, die meteen zeiden dit nummer moeten jullie sturen, dit gaat winnen. Besloten mensen die er kennelijk verstand van hebben, om toch maar een indiaan te sturen met een schattig liedje, dat wel, maar zon 1000 in één geval waar er teveel van zijn, en die je zo weer vergeet.
Dit nummer wat zou moeten winnen, is door Nederland gewoon aan de kant gezet, okey ik geef toe, de kleedstijl was misschien wel iets te veel van het goede, dit nummer had dat niet nodig, maar het lied op zich, nog steeds gaat dit lied als ik het draai in de lessen, hoge ogen gooien. Nog steeds kan geen Trijntje, Anouk, een Ilse op tegen dit nummer. Alle leerlingen van de internationale schakelklas willen de titel en de uitvoerende artiest op een briefje om het nummer te downloaden, dit is al jaren zo, al jaren sinds ik het nummer draai, vraagt men om dit lied. Men danst er op, men zingt het mee, en steeds weer is het verzoek nummer 1. Maar goed Nederland besloot toen anders, en stuurde die indiaan, die inderdaad vals zong en het niet echt waar maakte wat we hoopten. Ze stuurden dit nummer weg maar ik blijf het zeggen, We hadden een winnaar maar stuurden een verliezer.
Luister nog maar een keer naar dit nummer en daarna naar het nummer van onze indiaan, en ik weet bijna zeker dat men het met mij eens is. Niet om de kleedstijl maar om het lied zelf.






maandag 23 februari 2015

niet frustrerend of zo.... helemaal niet


Sinds kort krijg ik via de site van: Mens  Prohibited fashion, regelmatig de fotos toegestuurd van de nieuwe mode die er is.. ik moet zeggen dat het er prachtig uitziet, de ontwerpen. Jalours ben ik zeker als ik ze zie, zo mooi, prachtig van snit, mooi vormgegeven, dat ik, als ik inderdaad zon lijf had als de modellen, ik dit zeker zou kopen en dragen.. Ik hou erg van bijzondere variaties op stijlen. Zeker als, je zoals ik, er voor kiest om 1 kleur te gaan lopen. Dit nodigt uit om verder te kijken dan de kleur, of het ergens bij past, je gaat zoeken naar stofjes, naar modellen die net iets anders zijn, ( Jack & Jones, zijn hiervan ook een mooi voorbeeld waar veel te vinden is) wat net weer iets anders is dan het geijkte. Kortom je verlegt je blik en je hebt een bepaalde stijl en toch is het nooit saai. Het gemak van 1 kleur is ook dat je nooit bang hoeft te zijn dat je rode sok bij je witte broek komt, of dat je als je op vakantie gaat je setjes wel bij elkaar passen. Het is ook handig omdat je in een winkel snel klaar bent. je loopt naar het zwarte hoekje, je kijkt of er iets tussen zit wat je leuk vind, of het je past en klaar. Geen gedoe met ik heb niets wat er bij past, maar gewoon dit koop ik omdat ik het mooi vind. Het gemak dient de mens. De wasmand is ook een overbodige luxe geworden, dat wat je hebt gedragen, stop je meteen in je wasmachine en als hij vol is zet je hem aan, klaar, een kind kan de was doen bij mij, geen punt, geen probleem. De opmerking die ik vaak hoor is dat dit wel heel saai is, maar geloof me het is nooit saai, uitdagingen ten over, genoeg bijzondere dingen te vinden waardoor je dan net niet in dat wat iedereen draagt loopt. Daar hou ik van, daarom vind ik de site van bovenstaande merk ook zo prachtig, maar ja met het figuurtje dat ik heb zijn dit soort kleding stukken ver buiten mijn bereik.. Het gevaar dat als ik er in loop en er dan als volgt uitzie,
of als deze
is niet mijn keus..  daarom hou ik me bij de plaatjes, genieten van de ontwerpen die gemaakt zijn.
Mochten er nu mannen zijn, die na het lezen van deze blog denken dat ze deze kleding wel kunnen dragen, dan heb ik het volgende advies: NIET DOEN, dit is voor de jeugd en zie onderaan hoe het eruit ziet als je als te oude man je te jeugdig kleed


Dit is nu een voorbeeld waar bij vriend Frans de opmerking zou maken:
"Meneer, de jeugd vraagt zijn t-shirt terug, ze staan op de hoek van de straat"
En zo is, hoe mooi de bovenstaande modellen deze kleding stukken ook staan, sorry mannen van boven de 40, en misschien al jonger, als je geen strak afgetraind lichaam hebt, waag je hier maar niet aan, maar geniet van de prachtige vormen van de ontwerpen,



zondag 22 februari 2015

zoeken naar verlangen (flard)


zoeken naar verlangen

dwalen door de steden
waar het verlangen
in de ogen
van de mensen
geschreven staat
kijkend naar de mensen
die dwalen
die verdwalen
in hun hart
zie ik vele mensen
in mijn leven komen
die ik even aankijk
om zo
even in hun
zoekende ogen
mee
te verdwalen


zaterdag 21 februari 2015

Jenny

 
Haar kan ik niet vergeten om ook een speciale ode te brengen,
wat een vakvrouw is dit. Ik heb haar gelukkig meerdere keren kunnen bewonderen
in het theater, en telkens weer ben ik aangenaam verrast om haar kwaliteit.
Vriend Frans zijn zus noemt Jenny altijd die vrouw zonder nek, en dat klopt ook
maar wat een strot heeft zij, geweldig.. en haar liedjes zo mooi gezongen.
soms zo politiek correct, soms net even met dat mesje in de zwerende wond, soms zo teder, soms zo recht voor de raap.. ik geniet altijd weer van haar stem en haar liedjes
daarom hier een paar van mijn favorieten van haar.
 
 
 
 
 
 
 
 

vaarwel na zoveel jaren (flard)

 
vaarwel na zoveel jaren
 
lief ik weet het
het is niet meer dat het gaat
het is niet dat ik niet meer wil
dat jij niet meer wilt
het is de tijd
die ons nu opbreekt
na zoveel jaren
is het beter dat
we beiden weer
onze eigen weg gaan
om zo elkaar gelukkig te maken
met wie dan ook
als wij het niet
meer voor elkaar
kunnen zijn

vrijdag 20 februari 2015

de laatste serie van Istanbul

 
Zoals ik al eerder vertelde, je ziet veel mensen hier lopen die eigenlijk het werk doen van ezels en trekpaarden, maar dit is een hele oude werkvorm die men hier doet. Het doet me ok denken aan Marokko, waar de ezels en de mensen met bagage voorrang hebben op alle andere verkeer, omdat ze door de nauwe straatjes moeten lopen. Hier zijn het dus de mensen die dit doen. en ik geloof me ik heb diepe respect voor deze mannen die dit werk doen. Ze werken en werken hard.