maandag 31 augustus 2015

Wet van Murphey (2014-24)


Het principe van Syrus over leiderschap:

Iedereen kan het roer rechthouden
als de zee kalm is

De observatie van Emerson:

In elk geniaal werk
zien we onze afgekeurde ideeën terug.

De wet van Murray:

Als je niet  meteen succes hebt
is skydiving niets voor jou

De uitbreiding van Gattuso
van de wet van Murphy:

Niets is ooit zo slecht dat het niet erger kan.

De wet over de snelweg van het leven:

Als alle verkeer je tegemoet komt
zit je op de verkeerde weghelft.

De regel voor verstandig klussen:

Bewaar alle onderdelen

De wet van Pope:

Borden waar een stukje af is, breken nooit

Het principe van Woodside over de boodschappen:

De zak die scheurt is de zak met eieren.


De wijsheid van Wim Meyles:

Paasweekend:
één Duitser maakt nog geen zomer.

De definitie van Van Broeckhoven:

Criticus: iemand die de auteur verrast door
hem te vertellen wat hij met zijn boek precies
bedoelt heeft











zondag 30 augustus 2015

Rotterdam, twee musea en de smaak van Afrika


Zaterdagochtend begon het al vroeg,  ik moest mijn bed uit, na mijn eerste werkweek. Met de mannen zouden we Rotterdam gaan doen. Al weken geleden afgesproken en al weken op verheugd. Twee musea, eten en natuurlijk de gezelligheid van elkaar. Met de mannen uit is altijd een feestje. We hadden afgesproken in Capelle bij vriend Frans om daar met elkaar eerst onder het genot van koffie en de nodige gezellige hapjes ons voorbereiden op de dag die ging komen. Na de nodige calorieën binnen te hebben gewerkt zijn we naar de Metro gelopen, het idee dat je meteen na veel zoete dingen dit er af loopt is wel heel aanlokkelijk.  Of dit zo is is de vraag natuurlijk maar dat maakt niet uit, we maken er in onze gedachten gebruik van.

Het doel van deze dag was om twee musea te bezoeken, Boijmans van Beuningen en het natuur museum. Het bezoek aan Boijmans was vooral om de derby tentoonstelling , een overzichtstentoonstelling van ontwerpen van Belgische en Nederlandse kunstenaars, en het verschil te zien tussen de ontwerpen, Het begon al heel vroeg in de 18de eeuw, tot aan nu,  het viel me op er was zoveel mooie spullen en dingen maar het was ook opvallend dat vaak de Belgische kunstenaars bezig waren met veel potsierlijker dingen dan de Nederlandse kunstenaars, dat leek vaak veel strakker. Het kan ook zijn dat ik enigszins gekleurd heb gekeken.  Het was een prachtige tentoonstelling met ook heel veel herkenning van bepaalde spullen, om te beseffen dat je dus heel veel dingen hebt weggedaan die uiteindelijk dus heel veel geld waar blijken te zijn, om in ieder geval museum waardig.  Natuurlijk zagen Rick en ik een soort van touwladder  waar je in kon klimmen en waar je dan heerlijk kon liggen om naar een video te kijken wat een stoort kunst is..  natuurlijk hebben we dat gedaan en het was leuk om daar te liggen en te genieten. Later kwamen Frans en Christian er ook bij, dus we hebben daar even rustig gezeten. 

Het gebouw van Boijmans op zich is al een bezoekje waard, ik heb zoveel mooie dingen gezien in dat gebouw, meestal let ik op de kunst die in een museum hangt maar kijk ook meteen naar het gebouw zelf, en maak dan natuurlijk foto's van  ramen, aparte hoekjes, lichtinval etc, als mogelijke foto's voor bij een flard of als voorkant bij een bundel. Ik heb me dus heerlijk uit kunnen leven. 
Nadat we de derby hadden gezien hebben Rick en ik de andere twee mannen gevonden in de tuin waar we heerlijk buiten een lekkere lunch hebben genomen.  We hebben ook nog een kunstwerkje gemaakt en achter gelaten op de tafel die speciaal er was waar men iets van zichzelf kon en mocht achterlaten.. helaas had ik niet een bundel bij me, anders had dat er mooi gelegen. Dus wie weet ga ik nog wel een keer om er toch te kijken, ik moet nog een gedeelte zien dat ik niet heb gezien tenslotte. Trouwens hun garderobe is ook prachtig bedacht, het is gewoon kunst daar, een aanrader en dan de open kastjes, misschien noodzaak maar prachtig gedaan.

Na de lunch nog even verder het museum in, Rick en ik hadden een gedeelte niet gezien, dus we zijn  naar boven gegaan, om daarna door de oude meesters te dwalen, en ook langs Dali en Monet, prachtige dingen  gezien,  het was genieten. Een prachtige berg met allemaal spullen van een kunstenaar omdat hij vind dat als de berg niet naar hem komt gaat hij wel naar de berg en heeft dus zijn atelier daar opgezet, als kunst, maar ook omdat hij heel dicht bij een kunstwerk wilde zijn, ik meende de toren van Babel, dat het kunstwerk zo hete maar dat weet ik dus niet helemaal zeker.

Na een lange dwaling door dit gedeelte hebben we elkaar weer ontmoet in het espresso café waar we dus wat hebben gedronken, om te besluiten dat het nu tijd was voor het natuurmuseum.  Een wandeling door de tuin leert wel dat men in Rotterdam niet altijd even schoon is, maar goed, ik heb wel een paar prachtige foto's kunnen maken zoals de pannetjes hierboven, maar ook van een condoom die op de verbeelden van de steden langs de Maas stonden, die lag keurig tussen Capelle en Rotterdam, de reden waarom geen idee.... soms vertellen voorwerpen verhalen die je maar niet moet invullen.

Bij aankomst bij het Natuurmuseum, roken we meteen al de geur van kamfer, maar het is leuk om er te lopen, het begin met de verhalen van dieren die er liggen, zoals de homoseksuele  necrofiele eend die seks bedreef met een dode mannelijke soortgenoot, ook de dominomus, de muis uit de tweede kamer, ook de onthoofde houtduiven, de mac flurry egel en noem maar op ze liggen er opgezet en wel en vertellen hun eigen verhaal. Ik vond dit ergens het mooiste onderdeel van het museum. Voor de rest is het leuk om te kijken, zeker als je ontdekt dat de kleinste zoogdier ( wimperspitsmuis weegt gemiddeld slechts 1,8 gram en wordt zo’n 4 centimeter lang) Geweldig,  je ziet denk ik gewoon een soort tor lopen maar het is dus een muisje, ik denk niet dat je daar nu goede muizenvallen voor hebt. 
Erg grappig. Het museum is schattig van opzet en voor kinderen zeker prachtig, omdat er ook een leuke speurtocht is te doen. 

Ik zelf ben het Natuurkundig museum in Groningen gewend wat groots is van opzet, wat prachtig is, al hoe wel.. de zaal met allemaal vogelspinnen in een bakje waar je dan binnenkomt, en al lezende de ontdekken dat een aantal vogelspinnen wel erg gevaarlijk zijn, om te ontdekken dat halverwege, een bakje openstaat met  daarbij de omschrijven dat deze spin erg gevaarlijk is, is niet echt iets voor je gemoedsrust al denk ik dat dit een grapje is van het museum zelf...

Na al deze vele kunst en natuur geweld, zijn we naar de cocktail bar gelopen en heb ik een virgin pornstar gedronken, ik moet zeggen, hij klonk leuker dan hij eruit zag en de smaak, zonder alcohol, was heerlijk. De andere mannen zaten ook aan hun cocktail. Na deze heerlijke verfrissing zijn we gaan lopen naar het restaurant dat Frans had uitgezocht, De smaak van AFrika  ( een zuster zaakje zit meer in het centrum en dat heet dan Viva AFrika)  Een prachtig, niet echt groot restaurant maar heerlijk eten, en goed betaalbaar, de porties zijn erg groot maar dat is geen punt. Je eet er met je handen, je krijgt een soort van pannenkoek (enjera). Heerlijk.

Na dit heerlijk eten hebben we ons naar de metro gerold om terug te keren naar het huis van Frans, een kopje thee doet dan toch wel wonderen in de avond, om half 12 besloten we dat het genoeg was geweest en zijn we naar huis gegaan, nagenietend van een mooie dag met heerlijke mensen, wat zo ongedwongen en zo lekker is.. heerlijk.
Na deze geweldige maaltijd zijn we dus


De man die je op wacht bij het begin, ik vond de werking met de schaduw zo leuk



voetbal als kunst prachtig, 

geen kunst maar wel een prachtig beeld

de garderobe

detail

alsof we al in het natuurmuseum waren, een witte uil

prachtig.. dit fonteintje

indringend bord....  mooi ook, gelukkig kregen we dit niet als bord bij het eten in De smaak van Afrika met de opmerking je bordje leeg eten dan kan je het plaatje zien

bekend beeld

fiets... met veren

abstract en echt bij elkaar prachtig

mooi doorkijkje,

kunst?

zo mooi in het licht val deze

de domino mus..

rijtje wijsheid.. de oude wijze uil

een detail van wijsheid

zaterdag 29 augustus 2015

verzonken in zijn eigen wereldje (flard)


verzonken in zijn eigen wereldje

onze zoon
uit het land van zon
waarmee we minstens  elke maand
naar een museum gaan
keek ons aan 
terwijl wij 
stonden te praten over
een beeld dat we zagen
in een beeldentuin
hij zocht gewoon zijn 
eigen plekje uit
waar hij aan de slag ging
met een stokje 
een steentje
om zo zijn eigen
kunstwerk te maken
dat paste in zijn
wereldje
van begrip

vrijdag 28 augustus 2015

Let OP


Al een paar weken vallen ze me op, de borden die er staan, met de tekst: "Let op Trein", deze borden staan in Alphen aan den Rijn, ik weet niet of ze ook elders staan, maar bij ons staan ze. Ze staan heel duidelijk bij een spoorwegovergang, kortom ik vraag me af wat het nut hier van is. Kijk als het is om mensen die net in Nederland zijn ze te wijzen op het gevaar van een treinovergang, vind ik het prima, maar voor mij  is het weer net iets te veel bord. Kijk als er nu had gestaan, LET OP Olifant, of LET OP Explosiegevaar, dan kan ik me er iets bij voorstellen, maar dit vind ik zo onnozel. Ik zie het voor me, je staat te wachten en ineens komt er een olifant, of een clown op zijn driewieler langs, dan zou ik ook verbaasd zijn, maar bij een spoorwegovergang verwacht ik echt als de bomen dicht zijn een trein, en wat voor trein het ook mag zijn maakt mij niet uit, ik verwacht gewoon een trein. niks meer of minder, maar een trein zal toch wel komen bij een spoorwegovergang mag ik hopen. 

Kijk als er nu ineens een hardlopende man langs komt die Tjoeke Tjoeke Tjoek zegt kan ik me zon bord voorstellen, een soort van Monthy Pyton achtige scene, erg grappig, en dat is zeker lachen, maar nu. ik begrijp de bordenzucht niet van Nederland, waarom staat er een bord langs de snelweg dat je er ineens 80 moet, terwijl je er keurig 100 rijd en net als je op de 80 zit, omdat je natuurlijk niet remt, mag je alweer 100, het is onduidelijk waarom dat zo is, er is niets ernstigs te zien van opritten of afritten of wat dan ook, maar nee hoor we moeten volop in de hoeven voor 50 meter 80, onbegrijpelijk, doe dan de hele weg 80 of 100 maar niet van dit soort onnozelheden.

Maar terug naar dit bord, ik begrijp hem niet, je zet toch ook niet neer, pas op bus, of pas op voetganger bij een voetpad, of pas op bejaarde me rollator, in een supermarkt of op Schiphol, pas op vliegtuig... zo kan ik nog legio voorbeelden bedenken, maar dit blijft een dom bord. Al denk ik dat hier heel veel knappe koppen zich over hebben gebogen, die helemaal blij waren met de oplossing van dit geheel, namelijk ze wisten waar ineens het spoor voor was, ook de bomen namelijk voor, juist een TREIN.

Ik kan me het voorstellen als je dit neerzet bij een onbewaakt spoorwegovergang zonder bomen, maar bij deze bomen. volstrekt onzin maar wie weet ben ik wel slimmer dan de rest die doorheeft dat een spoorwegovergang met bomen en lichten, en waar je moet wachten tot het rode licht gedoofd is,  dat daar een trein langskomt en niks anders dan een trein.


donderdag 27 augustus 2015

voorval


Soms blijf ik me verbazen over mensen, niet in de laatste instantie over mezelf, maar goed daar gaat het nu nog niet over, later in dit verhaal wel.


Situatie:
Ik was aan het sporten, heerlijk in mijn sas, stond wat te praten met de instructeur, dit maakt meteen het sporten leuker, omdat de tijd dan nog sneller gaat. Ineens komt een mede sporter aanlopen en terwijl hij daar loopt, scheurt de bodem uit zijn bidon. Kan gebeuren, dus het was 1 grote waterballet. Erg leuk als je van waterballet houd en zeker nu het ook nog bakken water regende, was het ook prachtig.

In een normale situatie zou ik er niet op reageren  is niet mijn taak, heb ik nu dus ook niet gedaan. De instructeur die bij mij stond, vroeg gewoon heel vriendelijk wat gebeurt er ? Niks mis mee, ik ken deze instructeur, hij is gewoon zorgzaam en aardig, dus het was belangstelling. Komt de opmerking, ja nu zie je wat voor spullen jullie uitdelen, het scheurt gewoon.  Ik besef me pas veel later dat dit een bidon was van laat ik zeggen grofweg 3 jaar geleden, en bij intensief gebruik, slijten die dingen ook, maar goed dat besef ik me nu pas. Kortom  het gekregen cadeautje van de sportschool, wat je niet had hoeven aannemen, maar dat wilde je graag omdat je als sporter vooral alles wat gratis is wilt hebben, is stuk gegaan. Jarenlang plezier van gehad. Het meest opmerkelijke van deze hele operatie vind ik wel, dat deze man dat zegt, nog een keer zijn bidon rechtop houd zodat er nog meer water op de vloer komt, en daarna naar een apparaat gaat om te gaan sporten. Niks niet een opmerking van, goh zal ik  het even opruimen, of iets van wat rot heb je een dweil nee niks van dit alles, de enige opmerking die kwam was: " nou je hoeft niet bang te zijn dat mijn bidon nog een keer stuk gaat die ligt in de prullenbak"  Ik zeg niks, ik denk nog niks, maar zie de instructeur een dweil halen, en de boel gaan drogen,  ik stond al op het punt om te gaan helpen, maar dat was niet nodig. 

Achteraf besefte ik me pas, wat vreselijk onaardig dit is, een man die er dus kennelijk gewoon van uit gaat dat als er iets stuk gaat hij  het niet hoeft op te ruimen, maar dat doet een ander wel, in dit geval de gever van het cadeautje... en ik ben nog het meest verbaasd dat ik daar niets  van heb gezegd omdat dit me pas veel later te binnenschoot. 

situatie 2: 

Daarna moest ik ff naar de apotheker, waar ik medicijnen moest halen,  niks mis mee, ik pakte mijn bonnetje en wacht keurig tot ik aan de beurt ben. Er liep al een mevrouw, die eerder dan mij binnen was maar ja die had nog geen bonnetje dus ik was voor haar. Ze liep wat te dwalen door de apotheek, en steeds langs de balie, ik moet zeggen ze was een ietwat te jeugdig gekleed voor haar omvang en leeftijd, maar het flaneren ging haar goed af op te hoge hakken. Ze bleef ook heel keurig binnen de rode lijn van de privicy van de klanten,  bekend als de zone waar je niet achter gaat staan als mensen bij de balie staan, zij liep daar dus te flaneren, alsof het haar eigen straat was.
Toen ik aan de beurt was, stond zij met haar hand keurig op de balie waar ik aan de beurt was, ze was zelfs zo aardig om naar mij te wijzen, alsof ik dat niet wist,dat  ik aan de beurt was, en bleef daar vakkundig staan te wachten totdat ik geholpen zou worden. 

Na eerst een vernietigende blik te hebben geworpen naar haar met een blik erin  van mevrouw hier sta ik nu en u staat wel heel erg in mijn persoonlijke ruimte en dus erg dichtbij. Dit begreep ze dus niet, dus ja toen heb ik heel vriendelijk maar heel aardig gevraagd of ze het begrip persoonlijke ruimte kent en privacy. dat begreep ze zei ze nog met een glimlach waarop ik lief zei, dan weet u nu dus dat u en in mijn persoonlijke ruimte staat, en dat u behoorlijk mijn privacy schend  waar u nu staat, dit is voor mij persoonlijk, en aangezien wij geen familie zijn, sterker nog ik heb u tot op vandaag nog nooit gezien, wil ik u vriendelijk doch zeer dringend vragen om minstens 3 stappen naar achteren te gaan. De mevrouw droop af op haar te hoge hakken met een zeer minachtend knikje.. Een dodelijker blik kon ik niet verwachten.

situatie 3:

Bij thuiskomst dacht ik handig te zijn, snel even een pak tomatensoep in een kom doen zodat ik het zo kon opwarmen in de magnetron, maar helaas het pak was opengeknipt en viel om, gevolg overal tomatensoep ook op mijn kleding. Nadat ik hartgrondig de woorden heb gezegd die ik hier niet ga herhalen, ben ik  al tierend met de opmerking tegen mezelf  kijk dan ook uit sukkel, etc, en hier zeg ik het nog netjes, de spullen in de wasmachine gedaan, en terug naar de keuken om, helaas heb ik niet de gelegenheid om de soepfabrikant de schuld te geven dat zijn pak instabiel is, en dat daardoor een medewerker het komt opruimen. Ik moest het zelf doen helaas...  dus op mijn knieën heb ik mijn vloer, mijn keukenkastjes etc moeten afnemen. nooit geweten dat er zoveel rood in een pak tomatensoep zit.. wat een ellende 

kortom de eerste donderdag van een week werken was  heftiger dan de hele week.
 

woensdag 26 augustus 2015

balkon


De laatste hand is gelegd aan het balkon, zoals ik al eerder schreef, 
toch kon ik het niet laten om toch maar even wat foto's te maken en hier neer te zetten
zodat een ieder kan zien hoe het er nu uit ziet
ik vind het erg sfeervol zo en ben er erg blij mee

Het heeft even wat voeten in de aarde gehad mede omdat ik heel veel alles weer los moest maken etc maar het is gelukt en ik ben blij, de vloer geeft minder licht dan ik had gehoopt maar hij is wel een stuk relaxter zo vind ik. zeker in de avond.

  

dinsdag 25 augustus 2015

de kop is er af


Maandag al een voorproefje genomen, eerst  naar school, maar nog wel in mijn korte broek en teenslippers, gewoon omdat er nog geen leerlingen zijn, en ik vind ik sta niet voor de klas. Daarom nog. Het was geen vermoeiende dag, in de zin van dat je veel moet doen, maar het was wel een dag waarbij mij opviel dat er zoveel mensen ineens zijn, en iedereen vraagt je hoe was je vakantie, en terwijl je het aan het vertellen bent, komt een ander die weer aan die ander vraagt hoe was je vakantie en dan gaat diegene daar verder, terwijl jij nog in je verhaal zit.. kortom het is een verplicht samenzijn zonder echt aandacht omdat de tijd er niet voor is. Ik ben me aan het bedenken hoe dat toch anders kan. Eigenlijk is het een soort nieuwjaarsbijeenkomst,  je start met goede voornemens en na een dag ben je ze alweer kwijt, waarom geen idee.


Maar de dag vloog om, zoals altijd als je weer aan het werk bent. Eerst de opening van het jaar, daarna een hele tijd niets, waarin ik dus de dingen kon doen die ik wilde doen. Daarna een vergadering en klaar...  in de avond nog snel sporten en de koek was op.

Vandaag echter, moest ik echt in het gareel, lange broek, schoenen, sokken, kortom alles  wat ik zes weken lang niet heb gedragen. Mijn voeten reageerden ook al onwillig, toen ik probeerde om de sokken aan te doen. Ik heb een ware strijd moeten leveren met mijn sokken, mijn tenen gingen dwars staan, mijn voeten bogen alle kanten op behalve de goede, kortom het was hommeles, uiteindelijk win je de strijd daar niet van maar toch... de eerste paar stappen in mijn schoenen met sokken voelt alsof ik een paar klompvoetjes heb, zo onnatuurlijk, ik zet ze ook veel te hard neer hoor ik
 Het weer aantrekken van een lange broek van 6 weken geleden is ook een spannend moment past hij nog wel.. en ja dat deed hij , hij zat zelfs iets ruimer.. dus .. dat ging goed. de schoenen aan, wat een gedoe, en het loopt van geen kant.. ik ben er niet van, het is slechts 2 dagen wennen en dan weet ik niet beter maar toch..  een begin van de eerste echte werkdag is toch weer even wennen.  

op mijn deur hangt een grote brief met de opmerking LUNCH mee, ik zie het gebeuren dat ik dat vergeet, niet dat ik zo uitvoerig lunch maar ik moet wel tussen de middag eten anders haal ik de einde van de dag niet. 

De eerste les was alsof ik nooit weg was geweest, ik pak het zo op wat ik moet doen, ik regel het en ik pak het aan, geen punt en geen probleem. Ik doe alsof ik geen 6 weken ben weg geweest. Mijn stem echter die laat andere geluiden horen, die geeft aan, dat het wel genoeg is naar 3 uur praten. maar ja het moet toch nog 2 uur door, water drinken, trachitol, isla moos alles is uit de kast gehaald om dit moment zo snel mogelijk te vergeten, en te overleven, wat nog lukt ook. Dat is eigenlijk het enige nadeel aan die lange vakantie, en dat je alleen woont, je stem is niet meer gewend om zoveel te praten op een dag, natuurlijk ga je wel uit met vrienden en spreek je mensen maar niet zo intensief als deze eerste dagen.

Het was wel een heerlijke dag, het ging goed, bij een paar klassen toch wat harder moeten optreden dan bij andere klassen, maar dat is goed, dat houd me scherp. Veel leerlingen uit de derde en de vierde komen toch even langs, even mij begroeten, even snel een hand geven, ik vind dat zo geweldig zo leuk, ik weet dan weer waarvoor ik het doe en waarom ik ooit gekozen heb voor het docentschap.

De kop is er af, en mijn kop zit alweer helemaal vol.
 

maandag 24 augustus 2015

binnentuin



Nee het is niet deze tuin waar het om gaat, het is een andere tuin.

Zoals velen weten die regelmatig mijn blogjes lezen, is mijn moeder ongeveer een jaar geleden  verhuisd naar een flat met heel veel bewoners. De mensen in die flat, wilden geen contact, en kwamen zeker niet bij elkaar over de vloer. Kortom het was er armoe troef, zouden wij in het noorden zeggen.

Nu is mijn moeder echter een Drent in hart en nieren, ondanks dat ze al langer in de provincie  Groningen woont, dan ze in Drenthe heeft gewoond. Haar hart zit op de goede plek en zeker heeft ze haar mond gekregen om te praten. Ze weet dingen te zeggen die anderen niet zeggen, ze weet soms door een simpele opmerking precies de vinger op de zere plek te leggen, met als gevolg dat men ineens gaat nadenken en juist zich gaat afvragen wat men nu eigenlijk wil.

Na het tuinfeest, wat een groot succes was, mede doordat mijn moeder hiervan de aanstichter was en de hele flat mee deed. Men heeft genoten. Mijn moeder heeft er van genoten. Wat altijd een beetje een nadeel is van dit soort leuke dingen, dat een aantal mensen hiervan geen afscheid kunnen nemen, en dus door blijven gaan. Een aantal mensen willen nog steeds vergaderen over hoe leuk het is geweest. Mijn moeder niet gek, en zeker niet achterlijk, heeft heel keurig gezegd, nee dat doe ik niet, dat is onzin, het is goed zo, we hebben het goed gedaan en het leuk gehad, en we kunnen altijd nog volgend jaar het weer opzetten.  Heel wijs.

Nu zit haar echter al zolang ze er woont iets dwars. Onder de flat waar mijn moeder woont, grenzend aan de binnentuin zit een soort van verpleeghuis voor mensen met mogelijkheden.  Deze mensen wonen intern daar, maar ze mogen, van de verhuurderscommissie van de flat, niet in deze tuin zitten.

Mijn moeder kan slecht tegen onrecht, heeft al gezegd dat ze vind dat dit niet kan, ook tegen haar vriendin in het kwaad, maar deze vind dat terecht, want deze tuin is ontworpen door haar overleden man. De tuin is alleen voor de flatbewoners. Toch laat mijn moeder het er dan niet bij zitten.

Ze belde me op met het verhaal, deze zomer was het natuurlijk afschuwelijk heet, en de bewoners van het huis onder hun, zaten onder een kleine parasol aan de weg, ze mochten toch niet in de tuin van de verhuurderscommissie.. Mijn moeder kan dit niet hebben, zeker niet toen ze zag dat een meisje, dat in een rolstoel zit, open in de zon zat, omdat de parasol was omgewaaid, en ze dus volop in de zon zat te verbranden. Mijn moeder, bedenkt zich niet, gaat naar de mensen die daar zijn en die de mensen met mogelijkheden verzorgen en zegt dat ze dat ziet en of ze even de parasol willen recht gaat zetten. Ze kan dat niet meer op haar leeftijd.  Dan vraagt ze waarom ze niet in de tuin zitten, het antwoord is natuurlijk dat het niet mag van de verhuurderscommissie... mijn moeder zegt heel lief dat die niet eens bestaat in de flat, dat ze er net woont en nog nooit hierover heeft gehoord wie er inzitten.
De verzorgster zegt natuurlijk meteen dat ze dit gaat uitzoeken.

Nu is mijn moeder niet bang uitgevallen, en dus besluit ze om maar eens tot actie over te gaan, het is haar al opgevallen dat eigenlijk nooit iemand in die tuin zit, dus waarom kunnen ze hem niet delen. Ze belt eerst de verhuurder op hierover omdat ze het niet terecht vind wat hier gebeurt. De verhuurder zegt ook nog dat hij van niets weet, maar dat hij het zal gaan uitzoeken. Maar de mensen in het huis voor mensen met mogelijkheden, is wel van een andere verhuurder dus eigenlijk mogen ze niet in die tuin, die tuin hoort bij de huurders van de flat waar mijn moeder woont.
Ze hoort het aan en zegt dan heel subtiel, dat ze dat begrijpt, maar dat ze niet begrijpt dat volwassen mensen op zon functie niet kunnen nadenken en begrijpen dat als men aan een tuin grenst met zelfs een deur vanuit dat tehuis naar de tuin, dat het volstrekt normaal is als daar ook de bewoners van het huis voor mensen met mogelijkheden daar gaan zitten.
Daar komt bij zegt, ze of ze niet een keer dat tegelpad kunnen maken dat zomaar ergens eindigt in het niets, zodat mensen met een rollator dus door het gras moeten klunen, en dat alleen omdat zij vinden dat de gemeente dit moet doen en de gemeente vind dat zij dit moeten doen. Ze zegt dan dat ze er niet voor geleerd heeft maar dat, dit wel heel kinderachtig gedrag vind van volwassen mensen op een functie waar ze toch meer wijsheid had verwacht en of  het misschien een oplossing is om dan de kosten te delen zodat iedere bewoner veilig over dat voetpad kan gaan. Ze groet vriendelijk en legt op. 
Ik denk dat de man aan de andere kant van de lijn zich wel een paar keer over zijn hoofd heeft gekrabd en waarschijnlijk en paar keer goed met zijn ogen heeft geknepen om te weten of hij echt wakker is 

Inmiddels heeft ze ook de krant gebeld en dit verteld over het voetpad dat ergens midden in het gras eindigt, zodat geen bewoner met goed fatsoen dus daar kan lopen, en het scheelt hooguit 6 rijen van 3 stoeptegels dan is het klaar. Natuurlijk heeft ze ook over de tuin verteld dat ze dit achterlijk vind, en of ze daar misschien iets aan kunnen doen door er over te schrijven.

Ik denk dat we nog veel gaan horen hierover.. maar zij doet het weer, zoals ik al eerder schreef zij maakt het verschil.

zondag 23 augustus 2015

De vuilnissnuiver


Al weken valt hij mij op, op de meest gekke momenten zie ik hem staan,
ineens staat hij bij de container, er is geen vaste tijdstip, er is geen vast moment maar altijd wel 
ergens in de avond. Stiekem noem ik hem al de vuilnissnuiver.
Ik zie hem dan bij de container staan, hij staat voorover gebogen en staat soms wel 10 minuten op deze manier naar de bak te kijken, dan doet hij de klep even dicht,  kijkt weer een poosje, dan gaat de klep weer open, staat hij naar de binnenkant te staren. kortom voor mij een raadsel wat er aan de hand is.

Soms denk dan, en dan gaat inderdaad mijn fantasie op de loop, dat hij  dus daar een kick uit haalt, dat het voor hem een soort van drift is om containers te bekijken en te besnuffelen voordat hij naar huis gaat en daar dingen doet, die men liever niet bespreekt.

Het zou ook kunnen dat hij ooit een gestorven huisdier in deze container heeft gegooid en dat hij nog steeds staat te rouwen hierover, dat zou me ook niet verbazen. Dat hij daarom altijd eens in de zoveel tijd naar deze container moet en dan even stil staat bij het gebeuren, bij het verlies dat hij heeft geleden.

Het is ook wonderlijk als hij zijn rituelen heeft gedaan gaat hij eerst op afstand staan kijken,  ook weer een aantal minuten en dan loopt hij weg om een paar minuten later weer ineens daar te staan, weer te kijken en dit in volkomen stilte, en dan loopt hij weg.

Ik heb er natuurlijk allerlei gedachten bij maar die laat ik maar even voor wat ze zijn op dit moment.. 
het is in ieder geval heel bijzonder deze man..
de vuinissnuiver


zaterdag 22 augustus 2015

la Famille Béller (film)

Als afsluiting van de vakantie, afgelopen zaterdag met Heleen en Els eerst uit eten geweest bij de Turk in de Hoofdstraat, daarna zijn we naar de film gegaan in het filmhuis. Van deze film hadden we een voorfilm gezien en hij leek ons erg leuk en boeiend. Het was een pracht film met humor en emotie, ik heb gehuild bij het onderstaande nummer. een film om te zien geloof me, deze wil je niet missen..  hij is prachtig

louane Je Vole



recensie van de film:

Regie: Eric Lartigau | Cast: Karin Viard (Gigi), François Damiens (Rodolphe), Eric Elmosnino (Fabien), Louane Emera (Paula), Roxane Duran (Mathilde), e.a. | Speelduur: 106 min | Jaar: 2014

Een levenslustige tiener stapt huppelend de keuken binnen, kust haar chagrijnige broer gedag en krijgt een bord eten voorgeschoteld door haar moeder. Vader geeft wat plagerige blikken en na een aantal vragen over en weer begint het gezin aan de maaltijd. Het is een alledaags tafereel, maar al snel blijkt dat dit gezin waarin Paula Bélier zo doodnormaal opgroeit, bepaald niet doodnormaal is. Paula is namelijk de enige van de familie Beliér die kan horen.Dat is echter geen punt, zo lijkt het. Paula is vloeiend in gebarentaal en kan probleemloos communiceren. Ze helpt haar ouders dan ook regelmatig. Op de markt, tijdens zakelijke onderhandelingen of voor televisie-interviews: Paula vertaalt. Hoewel ze dit met alle plezier doet, veroorzaken de verantwoordelijkheden die zij moet dragen toch de nodige spanning. Tolk zijn is Paula zat, zeker nadat ze haar eigen passie ontdekt: zingen.

Daar snappen haar ouders natuurlijk helemaal niets van. "Ik heb horenden nooit kunnen begrijpen", verklapt haar moeder in een dronken bui. Ze vertelt hoe ze wenste dat Paula ook doof geboren was, net als zij, zodat moeder en dochter op dezelfde golflengte konden zitten. De uitspraken zorgen voor een goede dosis familiedrama - een thema dat vaak terugkomt in het werk van regisseur Eric Lartigau. Paula's moeder kan niet van de prachtige sopraan die haar dochter is genieten, want ze hoort haar niet. En hoewel dit niet geheel onbegrijpelijk is - zoals de scène waarin Lartigau tijdens een belangrijk duet langzaam het geluid wegdraait, duidelijk maakt - blijft het pijnlijk. Steun betuigen aan iets ongrijpbaars is lastig. Haar ouders zijn dan ook voornamelijk met zichzelf bezig: wie moet voor hen tolken als Paula voor haar zangcarrière naar Parijs vertrekt? Als Paula besluit te gaan, zal het gezin met zeer weinig mogelijkheden tot communicatie achterblijven. Voor wie kiest Paula: zichzelf of haar familie? De boerendochter wisselt voortdurend van keuze. Er lijkt geen middenweg te zijn.

Hoewel La Famille Bélier een dramatische vertelling is, wordt er genoeg ruimte gelaten voor de nodige humor. Meer dan genoeg zelfs. Zo is te zien hoe idioot de familie Bélier eigenlijk is: niet omdat ze doof zijn, maar omdat ze zich nergens voor schamen en nogal naïef hun gang gaan. Het is aandoenlijk wanneer bijvoorbeeld haar ouders met brede grijns en keiharde techno Paula op het schoolplein staan op te wachten. Ze zijn zich onbewust van het lawaai dat ze veroorzaken - de bas is het enige waarin ze het ritme kunnen voelen, dus die staat hoog. Dat Paula genoeg heeft van dit soort onzin is begrijpelijk, maar het wordt meer dan ooit duidelijk hoe lastig het is om zulke onnozele en vertederende mensen te verlaten. Lukt het haar om uit te vliegen zonder haar afkomst te verloochenen? Weet ze haar moeder zodanig te raken dat deze voor het eerst een horende daadwerkelijk begrijpt? In de finale komen de antwoorden op deze en meer vragen samen en zien we voor het eerst hoe Paula letterlijk en figuurlijk écht haar eigen stem vindt.

vrijdag 21 augustus 2015

wat een gedoe weer


Bestelde weer eens wat op het internet, ja vakantie, en het zou worden bezorgd, aangezien ik een aantal dingen had besteld zouden op woensdag een aantal pakketjes binnenkomen. Helemaal blij mee dat het komt en dat het er is. Geweldig volgens mij. Maar goed de bewuste woensdag was ik natuurlijk even wat dingen gaan doen, ben ik even weg geweest etc. bij thuiskomst bleek er een briefje in de bus te liggen dat DPD aan de deur was geweest met een pakketje voor mij, maar ik was niet thuis, dus ik kon een andere bezorg datum uitkiezen op de site.

Ik ben hier heel goed in dus ja ik ging de site op, geen mogelijkheid om het te regelen, ze zeggen het leuk maar het werkt dus niet. Kortom ik dacht dan bel ik wel even naar de DPd om dit te regelen, a 50 cent per gesprek. Dus daar ging ik, vlug en gezellig in de telefoon hangend en door uit te leggen dat hun site niet werkt, werd er meteen gezocht naar een oplossing en ja hoor ik kon het betreffende pakket ophalen de volgende dag bij een ophaalpunt bij mij in de buurt. 

Ik blij, zij blij, scheelt een hoop gehannes en klaar dus.   Rond een uur of zes werd er vreselijk op mijn bel gedrukt, heel vaak en heel veel. Dus ik open de deur en ja hoor er staat een bezorger, was denk ik zijn eerste werkdag of zo en hij sprak nog niet goed Nederlands, en dat is geen punt, ik werk tenslotte met heel veel kinderen die net in Nederland zijn, zo ook met hun ouders.  geeft mij een pakket, ik moest iets tekenen, dus dat doe ik, en klaar toch.

De volgende dag ging ik naar de afhaalpunt maar wat er ook was, geen pakketje, de vrouwen heel behulpzaam zeiden heel mooi, dat het kan zijn dat ze pas om 15.00 komen dus komt u de volgende dag terug.

De volgende dag ik terug, en geen pakketje te vinden, niks, ik mocht zelfs in het magazijn kijken maar het was er niet. dus ja wat nu, zij zou mij bellen als hij zou komen en ik zou haar bellen als ik iets meer wist. Kortom een goede afspraak lijkt me.

Ik bellen met de dpd, en een allervriendelijkste meisje stond me te woord, ze was heel aardig en samen met mij keek ze het bestand na, er bleek dat het pakketje was afgeleverd. Waarop ik zei, nou nee dus, ik heb hem niet, zij weer kijken en ze zei ook dat is gek, ik ga het uitzoeken.

In de middag ineens de bel, stond de bezorger van woensdag weer voor de deur, ik begreep er niets van om eerlijk te zijn. Hij stelde meteen de vraag of hij woensdag een pakketje had afgegeven, en ja dat klopt dat kan ik niet ontkennen. Hij meteen bellen en in het Turks, ik spreek inmiddels ook al een aardig woordje over de grens, en kon het dan niet volgen maar wist wel dat het Turks was, in zijn telefoon met zijn meerdere.  Op een gegeven moment kreeg ik natuurlijk de telefoon in mijn hand gedrukt met de opmerking praat. Ik ben er nooit vies van om te praten dus waarom niet. Deze man echter begon ook al meteen heb u het pakket ontvangen, waarop ik dus heel vriendelijk zei, ik begrijp dat er een misverstand is,  er lag een briefje in mijn bus, en later is dus de bezorger nog een keer extra langs gekomen, maar dat is niet gezegd... tijdens dit verhaal, kon de man niet het geduld op brengen en bleef door mij heen brullen,  pakketje ontvangen ja.. etc. Op een gegeven moment, ik was nog best wel rustig vroeg ik aan deze meneer of hij naar mijn verhaal wilde luisteren of dat hij alleen maar door mij heen wilde schreeuwen, want als dat het doel was, dan konden we het gesprek ook wel beëindigen.

Dus meneer zei, ja is goed ik luister, terwijl ik begon te praten hoorde ik aan de andere kant, ja, en is goed, ja ja, terwijl ik nog niets had gezegd, dus er werd niet geluisterd. Terwijl ik dus nog even doorging begon deze meneer weer met zijn opmerkingen over pakket ontvangen.

De bezorger stond er hulpeloos bij, wat ik ook begreep, waarschijnlijk zijn eerste baantje, en het nog niet goed allemaal begrijpen, maar toch, dit hoefde ik niet over mijn kam te laten gaan. 
De man begon meteen, laat het pakketje zien aan de bezorger, waarop ik nog, steeds heel beheerst zei, dat kan niet want ik heb de doos al weggedaan in de papiercontainer, maar ik begrijp dat er een...
en weer begon die man door mij heen te praten.

Met een ietwat beheerste stem verheffing zei ik tegen die meneer, meneer zoals ik net al zei, ik wil het uitleggen wat er volgens mij mis is gegaan, maar als u niet kunt of wilt luisteren en alleen maar wilt schreeuwen en doen alsof u luistert dan weiger ik verder met u te praten.  Hier heb ik zo geen zin in namelijk. 
Ik mocht dus nogmaals mijn verhaal doen, en weer die ongeïnteresseerde toon, met ja ja, ja oh hmm, goh ja , etc . Dit was genoeg, dus ja ik heb hem verteld, meneer u luistert niet, u doet alsof, u weet niet waar het omgaat en ik wil het aan u uitleggen waar het volgens mij mis is gegaan, maar aangezien u niet de beleefdheid hebt om echt te luisteren en om u mond te houden als een ander praat, en ik heb van huis uit geleerd in mijn opvoeding dat het erg onbeleefd en onbeschoft is om door andere mensen heen te praten, praat ik niet verder met u, ik bel u kantoor wel en los het daar wel op, prettige middag verder.

De telefoon heb ik terug gegeven aan de bezorger, en gezegd dat het niet aan hem ligt, dat hij er niets aan kan doen, dat het niet handig is geweest om het briefje in de bus te gooien en daarna het alsnog te bezorgen die zelfde dag en dat niet even te melden, dat daar het daardoor mis is gegaan.  Ik hoop dat het over gekomen is, omdat ik het zo vervelend vind dat dit gebeurt met name voor hem, zijn eerste baantje en dan door onduidelijke regels gaat het even mis.

Daarna maar de Dpd gebeld en het uitgelegd wat er volgens mij mis is gegaan, en dat het dus een verwarring is die ontstaan is omdat kennelijk de bezorger ook niet goed weet wat en hoe. Dat het jammer is dat het zo is gegaan maar dat het pakketje is bezorgd.
Wel heb ik gemeld dat ik waarschijnlijk met zijn mentor heb gesproken maar dat die niet de beleefdheid heeft om te luisteren en dat hij mij niet de kans gaf om uit te leggen wat er gebeurt is.
Kortom de dpd, is weer eens een onderdeel van een blog... zoals volgens mij ook ongeveer een jaar geleden omdat er toen ook al zoveel mis ging met een pakket van mij. met oa een fout etiket, met adressen waar het niet was etc. Misschien dan toch maar niets meer bestellen via het net.

donderdag 20 augustus 2015

het grote aftellen is begonnen nog 4-3-2-1


Het grote aftellen is begonnen, gisteren al even op school geweest, even rondgekeken, even geroken aan hoe de sfeer ook alweer was, maar na 2 uurtjes rondlopen alsof ik nooit weg ben geweest, naar huis, waar ik de draad ook zo weer oppak alsof ik de hele tijd vrij ben geweest, het zou mooie zijn als dat ook zo bleef de komende weken.

Moet wel gaan werken aan mijn ritme dat wel, zo dapper als ik me de eerste week van de vakantie voorneem om de laatste week alvast in het gareel te komen, door weer vroeg naar bed te gaan, om zo te voorkomen dat ik de eerste week, als een soort zombie met een jetlag door de school loop te zwalken, dat ik niet eens meer weet of ik wel of niet adem haal, noem maar op, dat is lastig. Dus dat was het voornemen voor deze laatste week, het ritme herpakken.

Het gekke is, dat ik inderdaad het ritme aan het herpakken ben, ik ga steeds later naar bed, was het eerst nog een bescheiden 12 uurtje inmiddels zit er al regelmatig de 1 in de klok als ik mijn bed opzoek, tel daarbij nog even een serie kijken van ongeveer een half uurtje, wat lezen, dan besef je meteen dat het ritme toch wel aan het verschuiven is die laatste week. Het gaat dus niet lukken dat ritme van vroeg naar bed op te pakken. 

Het zal wel weer de cold turkey methode worden ben ik bang, maandag nog fit naar de opening van het schooljaar om half 9, wat een tijd, daarna denk ik veel vergaderingen etc, en dan dinsdag de day after.. dan loop ik denk ik rond als een wezenloze met een blik van kom niet in mijn buurt. Het voordeel is wel dat als ik zo voor de eerste klassen begin, ik meteen de sfeer zet, ik scherp ben, kort door de bocht, dat ik meteen ze mijn regels laat zien, en fel reageer. kortom de regels en wat wel en wat niet kan is duidelijk, daarnaast ontdekken ze ook  nog dat ik gewoon niet aardig ben de eerste weken, Uit ervaring weet ik dat het bijdraait in de loop van het jaar, dan gaan ze ineens mij erg leuk vinden etc, maar in het begin niet, ik denk dan maar dat  gewoon mijn ritme verstoord is.

Het meest akelige is altijd, dat als ik net in het ritme dreig te raken, dat het dan ineens weekeinde is, kortom uitslapen, bij komen, genieten en  juist laat naar bed.. om maandag en dinsdag en de rest van de week weer in het zelfde repetoire te stappen en dus weer gewoon niet leuk te zijn.

Ach het gaat heus wel goed komen dat weet ik inmiddels allang. dus daar hou ik me aan vast.
 Vandaag maar als troost dat het de laatste week is, de laatste dagen zijn aangebroken, drie heerlijke bossen bloemen gekocht, nog snel even het balkon afgemaakt, de vloer die als een soort lichtveld gaat oplichten, heel minimaal hoor, dus niks niet wat ik eerst dacht, een mooie hel verlichte vloer, als een soort ledlight sterrenhemel, maar het is nu af en ik moet zeggen het heeft sfeer, het ziet er wel grappig uit, niet te veel maar je ziet net dat verschil. Zo geweldig die lid lampjes voor in je tuin die zich via zonnenenergie zich opladen, het kost niets en ze doen het ook nog, als je niet vergeet het knopje op aan te zetten, dat was ik ff vergeten. maar het kost niks en je hebt toch een mooi verlicht balkonvloer onder de tegels.
 
Kortom de klusjes die ik moest doen zijn bijna af, nog 1 ding te doen dat is wat kaarten plastifiseren en dan is het klaar, kan het echte leven weer beginnen, moet ik weer met een horloge om, lange broeken dragen, sokken én schoenen aan..moet de wekker gezet en moet ik opstaan als hij gaat... kortom in het gareel...maar het went en ach na 8 weken weet ik niet beter.... 
o ja dan is het alweer vakantie.... de herfst vakantie alweer ... wat gaat het toch snel

woensdag 19 augustus 2015

ja de eerste stappen zijn weer gedaan


 Vandaag heel langzaam komt het besef dat die ellenlange vakantie zo langzaam zijn einde nadert.... 
de slechts 6 weken vakantie zijn omgevlogen, ik besef me ter dege dat ik veel heb gedaan, veel heb meegemaakt, van het opruimen van mijn huis, met slechts 35 blauwe vuilniszakken vol, een kampeervakantie, een onverwachtse reis naar Zwitserland, een volgende reis geboekt, dagjes uit met de mannen, kortom prachtige dingen gezien en gedaan. Het was een geweldige leuke vakantie.

Vandaag dus dan maar heel schoorvoetend de school in, via de artiesteningang naar binnen, heel zachtjes de deur van mijn lokaal openen en het lokaal begroeten, dat ik er weer ben, dat we een fijn jaar samen mogen hebben. 

De muziek aangezet, blote voeten op het tapijt, nu mag het nog even, rondkijken naar dat wat er allemaal zo vertrouwd is in dit lokaal, het lijkt altijd een chaos en een bende maar het gekke is het is mijn lokaal dus is het geen bende, het is georganiseerd. De blauwe bakjes voorzien van nieuwe straffen, nieuwe opdrachten zodat de leerlingen het toch leuk kunnen krijgen. 

Het toch opruimen van een hoop dingen die ik thuis had maar die net zo goed op school kunnen zijn, op hun plek gelegd, kortom ik heb veel gedaan, eerst in mijn rust in mijn lokaal.

Daarna een rondje door de school, overal even een kort gesprekje, helemaal leuk dat ik daar dan mensen zie die me zo na aan het hart liggen,  meteen is de sfeer er weer en de lol. het is goed.

Zes weken vakantie zijn zomaar voorbij, en volgende week gaan we weer echt aan de bak, echt aan het werk, maar dat is ook prima dat is goed. Laat de leerlingen maar komen, ik ben er klaar voor en heb er nu al zin in..heerlijk.

Maar nu nog even 4 dagen niets, 4 dagen gewoon mijn ding doen, gewoon 4 dagen genieten van de vrijheid die ik nog heb.. ik  heb voor het eerst weer mijn horloge aan gehad, het bevalt nog niet, moet er nog ingroeien denk ik.. maar het komt

De eerste stappen zijn weer gedaan.. op naar een mooi, boeiend en vol jaar...


dinsdag 18 augustus 2015

nu ze mag gaan (flard)


nu ze mag gaan

ergens wist ik het al
ik zag het aankomen
ik voelde het al dagen
dat ze haar besluit
om te gaan
zou nemen
ze kon niet langer
tegen de pijn
die ze niet meer verdroeg
haar laatste woorden
voor haar lief
waren duidelijk
liefde blijft
ook al ben ik
er niet meer
laat me maar gaan
als je kan
hij knikte heel stil
de tranen over zijn wangen
maar ze mocht gaan
naar het paradijs
waar nu een
extra  engel
zal zijn

( voor een dierbare vriendin die  afgelopen voorjaar is overleden)


maandag 17 augustus 2015

we moeten het toch vieren


Dit hierboven is hem niet maar hij komt erg dicht in de buurt dat is zeker. Zondagmiddag  hadden we een feestje, de nieuwe tafel en kleine pannetjes van vrienden Christian en Rick moesten worden gevierd. We verzinnen genoeg redenen om iets te vieren met elkaar en dat is altijd leuk en gezellig. Dus om 5 voor drie stond ik heerlijk verkeerd geparkeerd bij station Leiden om vriend Frans op te halen. Dit klinkt eenvoudig maar geloof me, Leiden is nou niet het station met genoeg parkeerplaatsen om rustig te staan te wachten totdat diegene die je wilt halen even op te pikken, het is er vol en druk. Een groot station, Alphen heeft zelfs meer parkeerplekken voor kiss en ride, terwijl het een veel kleinere station heeft.

Om iets over 3 arriveerden Frans en ik bij de mannen, om hun tafel te bewonderen, hij was mooi, ik had hem al een keer eerder gezien maar toch dat mocht de pret niet drukken. De tafel was geweldig, we konden dan ook heerlijk buiten zitten aan deze tafel. Natuurlijk hadden we de nodige cadeautjes meegenomen om de feestvreugde te verhogen. Vriend Frans had een prachtige bonbonschaaltje vol met heel veel chocolade meegenomen, ik had voor de drie mannen natuurlijk de chocolaatjes uit Zwitserland meegenomen, een doos Turks fruit (gekregen van een vriendin), en wat antwoordveertjes. Vond ik zo grappig deze dingen, je stelt een vraag, je draagt de hele dag die veer bij je en de dag erop krijg je het antwoord. Zo gaaf, daarna leg je hem een nacht in de maan, om hem opnieuw op te laden. Het is grappig, het is natuurlijk iets wat uiteindelijk in een laatje in de kast verdwijnt om daarna vergeten te worden, maar dat mag de pret niet drukken.

Natuurlijk had ik voor de mannen van de tafel een paar flesjes meegenomen die zo leuk licht geven, zodat de tafel ook nog eens extra kan worden verlicht.

We hebben buiten heerlijk thee gedronken en heel veel chocolade van de bonbonschaal van Frans gegeten, natuurlijk hebben we behoorlijk bijgepraat met elkaar en gelachen.

We zaten heerlijk buien, tot helaas de lucht begon te betrekken en het dus leek te gaan regenen. Dan maar binnen eten, ook geen punt. De maaltijd bestond uit een amuse van rijst met rucola sla,  wat een heerlijk hapje was, daarna een salade caprese, het hoofd gerecht was een pittige pasta van Jamie, die mannen kunnen dat, ze zijn goed in het maken van bijzondere gerechten, ze pakken een kookboek, zoeken daarin iets op en ja hoor het is meteen zoals het plaatje uit het boek.. Mijn gerechten halen niet eens een snipper van de foto, laat staan dat het zo smaakt als het moet volgens het boek. Het was kortom goddelijk dit eten.

Als toetje kregen we een crumble met appel en bramen uit eigen tuin, met een bolletje ijs, keurig in een pindabakje.. zo leuk bedacht wederom heerlijk.

Als afsluiting van de maaltijd kregen we een kop thee of koffie, met een soort van likeurtje, ik had natuurlijk een sapje met een zwarte besje erin. Geweldig en ja hoor de schaal met chocolade, dit keer aangevuld met Turks fruit, kwam weer op de tafel.. het was een waar feest. Ik heb afgelopen zondag, de niet gegeten chocolade en suiker voorraad weer ruimschoots ingehaald,  maar wat is het lekker. Voor iemand die jaren geen suiker heeft gegeten is dit een boost van heb ik jou daar.

Halverwege de avond, kregen we het natuurlijk over de luchtjes  die we droegen vroeger, zoals  Fahrenheid, amanda noir, kuros en noem maar op, Veel geurtjes die je dan kocht om dat die het zo goed deden. Rick bleek een ware verzameling van niet meer in gebruik zijnde flesjes te hebben en we hebben een soort van raadspel  gedaan, waarbij we dus moesten raden welk geurtje het was. Ik moet zeggen ik heb geen idee, ik ben daar slecht in. Kennelijk toch te weinig in de homokringen bewogen of te weinig aan mannen geroken in die tijd... ik weet het niet, maar ik wist er geen eentje. Vriend Frans wist er heel veel..

Aan het einde van de avond heb ik Frans nog even naar huis gebracht, vond ik wel zo aardig anders moest dat arme joch met de trein naar huis en dat is al een onderneming op zich.

Om half 12 was ik weer binnen in mijn huis na een geweldige avond en wat heb ik weer genoten en zalig gegeten.. Geweldig

Het volgende etentje is bij,  om mijn nieuwe  theezakjeuitdruppellaar te vieren, je moet toch iets verzinnen om een etentje met elkaar te kunnen doen.

zondag 16 augustus 2015

We gaan weer een weekje weg.... zomaar

 
Ach Zwitserland was nog net niet genoeg vakantie, het was gaaf en heerlijk, zeker omdat het zo onverwachts was maar Kitty en ik hadden al afgesproken dat we in de herfstvakantie naar Krakow zouden gaan.
 
Kitty had prachtige verhalen gehoord over deze stad, dat uniek moet zijn, tevens ligt ook het monument Auschwitz daar om de buurt en dat wil ik ook graag een keer zien en voelen. Het schijnt heel indrukwekkend te zijn, zo erg dat je er best wel wat aangeslagen en depressief vandaan kan komen.  Ik weet het maar vind ook dat ik dit moet voelen en ervaren, om te weten wat ik hier van vind en hoe het is, ook om dit door te kunnen geven aan mijn leerlingen, al is het maar om ze op 4 mei en 5 mei iets meer mee te kunnen geven over de afschuwelijkheid van wat daar is gebeurt.
 
Daarnaast natuurlijk flink door de stad lopen en genieten van alles wat daar gebeurt waar ik ook erg van hou altijd.
 
Hieronder wat foto's van ons hotel en de kamers.. al denk ik dat wij echt niet deze kamers hebben maar ik vermoed een heel klein kamertje met een normale douche maar je mag altijd dromen toch
 
 





zaterdag 15 augustus 2015

Trash (film)




Het seizoen is dus weer open, het filmhuis draait weer mooie films en deze hadden we al staan op onze verlanglijstje, dus we zijn hier naar toe geweest. Even dacht ik dat het een film zou zijn die ik al gezien had, maar gelukkig was dat niet zo.

recensie over de film:

Regie: Stephen Daldry | Cast: Rooney Mara (Olivia), Martin Sheen (Father Juilliard), Wagner Moura (José Angelo), Rickson Tevez (Raphael), Gabriel Weinstein (Rato), Eduardo Luis (Gardo), Selton Mello (Frederico) | Speelduur: 114 minuten | Jaar: 2014

Met Billy Elliot en Extremely Loud and Incredibly Close liet Stephen Daldry al zien aardig uit de voeten te kunnen met het regisseren van jeugdige hoofdrolspelers. Hoewel laatstgenoemde vrij wisselvallige reacties uitlokte onder de critici, mocht de verfilming van de roman van Jonathan Safran Foer toch genoegen nemen met een Oscarnominatie voor beste film. Niet gek dus dat Daldry met zijn nieuwste film een vergelijkbare koers uitzet: opnieuw een boekverfilming waarin een jonge cast en een uitgebreide zoektocht centraal staan. Wel kiest de Britse regisseur dit keer voor een exotischere locatie: de zonnige favela’s van Brazilië.



Toeval of het lot, afhankelijk van hoe je het wilt noemen, speelt een belangrijke factor in het plot van Daldry’s nieuwste film. In een flitsende openingsscène zien we hoe een overheidsambtenaar (Wagner Moura, bekend uit de Tropa de Elite-films) op de vlucht slaat voor een aantal gewapende agenten. Vlak voordat zijn belagers hem te pakken hebben, gooit de man het object waar ze op uit waren in een vuilniswagen. De portemonnee, voorzien van een geheimzinnige inhoud, komt daarmee in de favela’s van Rio in handen van de veertienjarige Raphael. Instinctief voelt de straatarme Raphael het belang van de geheimzinnige codes in de portemonnee al aan. Hij weigert de portemonnee uit te leveren aan de politieagenten in ruil voor een vette beloning. Over toeval gesproken.

In plaats daarvan trekt Raphael er met twee vrienden avontuurlijk op uit om het mysterie van de portemonnee te achterhalen. Langzaamaan wordt via flashbacks het verhaal van de eigenaar van de portemonnee uit de doeken gedaan en komen sporen van corruptie in het burgemeesterskantoor aan het licht. Ondertussen wordt het trio opgejaagd door een bloedhond van een politieagent, maar gelukkig zijn er in de sloppenwijken ook twee westerse vrijwilligerswerkers die de jongens zo nu en dan uit de brand mogen helpen. Echt bijster veel voegen Rooney Mara en Martin Sheen, die beiden weleens in overtuigendere vorm gestoken hebben, niet toe aan de film. Al gauw bekruipt dan ook het vermoeden dat hun namen voornamelijk bovenaan de poster prijken om ook niet-Portugees sprekend publiek naar de bioscoop te lokken.

In marketingtechnisch opzicht zijn de meeste keuzes van Daldry en Richard Curtis (Love Actually), die het script voor zijn rekening nam, dan ook wel te begrijpen. In feite voelt Trash meer aan als een productie uit Hollywood dan Brazilië: de beelden ogen knispervers en er wordt weinig afgeweken van de westerse feelgoodformule. Voor de verhalende structuur wordt zelfs een typische reality-tv-aanpak gehanteerd. Welbekend uit programma’s als Wie is de Mol? of Expeditie Robinson: tegenover een soort ‘biechtcamera’ vertellen de jongens af en toe waar ze mee bezig zijn of hoe zich voelen. Het doet nogal gekunsteld aan, maar gelukkig komt de film een heel eind op de charmes van zijn drie jeugdige hoofdrolspelers.

Als avontuurlijk jongensverhaal levert Trash aanvankelijk nog wel een degelijke prent op, maar over de werkelijke problematiek in het land weet Daldry, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Tropa de Elite, maar weinig te zeggen. Voor een film die zich hoofdzakelijk afspeelt in de sloppenwijken oogt alles wel erg gelikt. En om de echt schrijnende thema’s en potentieel gewelddadige scènes wordt voorzichtig heen gedanst. Zaken als de corruptie rondom het WK voetbal worden in het einde nog terloops even aangestipt, maar helaas kiest Daldry ervoor om vervolgens af te sluiten met een belerend opgeheven vingertje en een naïeve morele boodschap over naastenliefde.