Maandag al een voorproefje genomen, eerst naar school, maar nog wel in mijn korte broek en teenslippers, gewoon omdat er nog geen leerlingen zijn, en ik vind ik sta niet voor de klas. Daarom nog. Het was geen vermoeiende dag, in de zin van dat je veel moet doen, maar het was wel een dag waarbij mij opviel dat er zoveel mensen ineens zijn, en iedereen vraagt je hoe was je vakantie, en terwijl je het aan het vertellen bent, komt een ander die weer aan die ander vraagt hoe was je vakantie en dan gaat diegene daar verder, terwijl jij nog in je verhaal zit.. kortom het is een verplicht samenzijn zonder echt aandacht omdat de tijd er niet voor is. Ik ben me aan het bedenken hoe dat toch anders kan. Eigenlijk is het een soort nieuwjaarsbijeenkomst, je start met goede voornemens en na een dag ben je ze alweer kwijt, waarom geen idee.
Maar de dag vloog om, zoals altijd als je weer aan het werk bent. Eerst de opening van het jaar, daarna een hele tijd niets, waarin ik dus de dingen kon doen die ik wilde doen. Daarna een vergadering en klaar... in de avond nog snel sporten en de koek was op.
Vandaag echter, moest ik echt in het gareel, lange broek, schoenen, sokken, kortom alles wat ik zes weken lang niet heb gedragen. Mijn voeten reageerden ook al onwillig, toen ik probeerde om de sokken aan te doen. Ik heb een ware strijd moeten leveren met mijn sokken, mijn tenen gingen dwars staan, mijn voeten bogen alle kanten op behalve de goede, kortom het was hommeles, uiteindelijk win je de strijd daar niet van maar toch... de eerste paar stappen in mijn schoenen met sokken voelt alsof ik een paar klompvoetjes heb, zo onnatuurlijk, ik zet ze ook veel te hard neer hoor ik
Het weer aantrekken van een lange broek van 6 weken geleden is ook een spannend moment past hij nog wel.. en ja dat deed hij , hij zat zelfs iets ruimer.. dus .. dat ging goed. de schoenen aan, wat een gedoe, en het loopt van geen kant.. ik ben er niet van, het is slechts 2 dagen wennen en dan weet ik niet beter maar toch.. een begin van de eerste echte werkdag is toch weer even wennen.
op mijn deur hangt een grote brief met de opmerking LUNCH mee, ik zie het gebeuren dat ik dat vergeet, niet dat ik zo uitvoerig lunch maar ik moet wel tussen de middag eten anders haal ik de einde van de dag niet.
De eerste les was alsof ik nooit weg was geweest, ik pak het zo op wat ik moet doen, ik regel het en ik pak het aan, geen punt en geen probleem. Ik doe alsof ik geen 6 weken ben weg geweest. Mijn stem echter die laat andere geluiden horen, die geeft aan, dat het wel genoeg is naar 3 uur praten. maar ja het moet toch nog 2 uur door, water drinken, trachitol, isla moos alles is uit de kast gehaald om dit moment zo snel mogelijk te vergeten, en te overleven, wat nog lukt ook. Dat is eigenlijk het enige nadeel aan die lange vakantie, en dat je alleen woont, je stem is niet meer gewend om zoveel te praten op een dag, natuurlijk ga je wel uit met vrienden en spreek je mensen maar niet zo intensief als deze eerste dagen.
Het was wel een heerlijke dag, het ging goed, bij een paar klassen toch wat harder moeten optreden dan bij andere klassen, maar dat is goed, dat houd me scherp. Veel leerlingen uit de derde en de vierde komen toch even langs, even mij begroeten, even snel een hand geven, ik vind dat zo geweldig zo leuk, ik weet dan weer waarvoor ik het doe en waarom ik ooit gekozen heb voor het docentschap.
De kop is er af, en mijn kop zit alweer helemaal vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten