binnentuin

 

Nee het is niet deze tuin waar het om gaat, het is een andere tuin.

Zoals velen weten die regelmatig mijn blogjes lezen, is mijn moeder ongeveer een jaar geleden  verhuisd naar een flat met heel veel bewoners. De mensen in die flat, wilden geen contact, en kwamen zeker niet bij elkaar over de vloer. Kortom het was er armoe troef, zouden wij in het noorden zeggen.

Nu is mijn moeder echter een Drent in hart en nieren, ondanks dat ze al langer in de provincie  Groningen woont, dan ze in Drenthe heeft gewoond. Haar hart zit op de goede plek en zeker heeft ze haar mond gekregen om te praten. Ze weet dingen te zeggen die anderen niet zeggen, ze weet soms door een simpele opmerking precies de vinger op de zere plek te leggen, met als gevolg dat men ineens gaat nadenken en juist zich gaat afvragen wat men nu eigenlijk wil.

Na het tuinfeest, wat een groot succes was, mede doordat mijn moeder hiervan de aanstichter was en de hele flat mee deed. Men heeft genoten. Mijn moeder heeft er van genoten. Wat altijd een beetje een nadeel is van dit soort leuke dingen, dat een aantal mensen hiervan geen afscheid kunnen nemen, en dus door blijven gaan. Een aantal mensen willen nog steeds vergaderen over hoe leuk het is geweest. Mijn moeder niet gek, en zeker niet achterlijk, heeft heel keurig gezegd, nee dat doe ik niet, dat is onzin, het is goed zo, we hebben het goed gedaan en het leuk gehad, en we kunnen altijd nog volgend jaar het weer opzetten.  Heel wijs.

Nu zit haar echter al zolang ze er woont iets dwars. Onder de flat waar mijn moeder woont, grenzend aan de binnentuin zit een soort van verpleeghuis voor mensen met mogelijkheden.  Deze mensen wonen intern daar, maar ze mogen, van de verhuurderscommissie van de flat, niet in deze tuin zitten.

Mijn moeder kan slecht tegen onrecht, heeft al gezegd dat ze vind dat dit niet kan, ook tegen haar vriendin in het kwaad, maar deze vind dat terecht, want deze tuin is ontworpen door haar overleden man. De tuin is alleen voor de flatbewoners. Toch laat mijn moeder het er dan niet bij zitten.

Ze belde me op met het verhaal, deze zomer was het natuurlijk afschuwelijk heet, en de bewoners van het huis onder hun, zaten onder een kleine parasol aan de weg, ze mochten toch niet in de tuin van de verhuurderscommissie.. Mijn moeder kan dit niet hebben, zeker niet toen ze zag dat een meisje, dat in een rolstoel zit, open in de zon zat, omdat de parasol was omgewaaid, en ze dus volop in de zon zat te verbranden. Mijn moeder, bedenkt zich niet, gaat naar de mensen die daar zijn en die de mensen met mogelijkheden verzorgen en zegt dat ze dat ziet en of ze even de parasol willen recht gaat zetten. Ze kan dat niet meer op haar leeftijd.  Dan vraagt ze waarom ze niet in de tuin zitten, het antwoord is natuurlijk dat het niet mag van de verhuurderscommissie... mijn moeder zegt heel lief dat die niet eens bestaat in de flat, dat ze er net woont en nog nooit hierover heeft gehoord wie er inzitten.

De verzorgster zegt natuurlijk meteen dat ze dit gaat uitzoeken.

Nu is mijn moeder niet bang uitgevallen, en dus besluit ze om maar eens tot actie over te gaan, het is haar al opgevallen dat eigenlijk nooit iemand in die tuin zit, dus waarom kunnen ze hem niet delen. Ze belt eerst de verhuurder op hierover omdat ze het niet terecht vind wat hier gebeurt. De verhuurder zegt ook nog dat hij van niets weet, maar dat hij het zal gaan uitzoeken. Maar de mensen in het huis voor mensen met mogelijkheden, is wel van een andere verhuurder dus eigenlijk mogen ze niet in die tuin, die tuin hoort bij de huurders van de flat waar mijn moeder woont.

Ze hoort het aan en zegt dan heel subtiel, dat ze dat begrijpt, maar dat ze niet begrijpt dat volwassen mensen op zon functie niet kunnen nadenken en begrijpen dat als men aan een tuin grenst met zelfs een deur vanuit dat tehuis naar de tuin, dat het volstrekt normaal is als daar ook de bewoners van het huis voor mensen met mogelijkheden daar gaan zitten.

Daar komt bij zegt, ze of ze niet een keer dat tegelpad kunnen maken dat zomaar ergens eindigt in het niets, zodat mensen met een rollator dus door het gras moeten klunen, en dat alleen omdat zij vinden dat de gemeente dit moet doen en de gemeente vind dat zij dit moeten doen. Ze zegt dan dat ze er niet voor geleerd heeft maar dat, dit wel heel kinderachtig gedrag vind van volwassen mensen op een functie waar ze toch meer wijsheid had verwacht en of  het misschien een oplossing is om dan de kosten te delen zodat iedere bewoner veilig over dat voetpad kan gaan. Ze groet vriendelijk en legt op. 

Ik denk dat de man aan de andere kant van de lijn zich wel een paar keer over zijn hoofd heeft gekrabd en waarschijnlijk en paar keer goed met zijn ogen heeft geknepen om te weten of hij echt wakker is 

Inmiddels heeft ze ook de krant gebeld en dit verteld over het voetpad dat ergens midden in het gras eindigt, zodat geen bewoner met goed fatsoen dus daar kan lopen, en het scheelt hooguit 6 rijen van 3 stoeptegels dan is het klaar. Natuurlijk heeft ze ook over de tuin verteld dat ze dit achterlijk vind, en of ze daar misschien iets aan kunnen doen door er over te schrijven.

Ik denk dat we nog veel gaan horen hierover.. maar zij doet het weer, zoals ik al eerder schreef zij maakt het verschil.