Zoals ik al schreef, het is een snoepreisje dat me ineens zomaar in de schoot is geworpen. Zomaar een aantal dagen weg naar een huisje in Zwitserland.. Een plek die ik alleen maar ken vanuit verhalen en af en toe en vage foto maar wat er nu echt is geen idee... dus ik ben zeer benieuwd. Toen ik woensdag de vraag kreeg of ik mee ging, was ik zo enthousiast dat ik meteen mijn tas uit de schuur heb gehaald en meteen maar ben gaan pakken.
Deze tas gaat eigenlijk nooit meer mee op reis maar nu dus wel. hij mag weer, dit is handig in de auto. Het gekke is ook wel dat als je gaat, en je weet dat je met de auto gaat, dat je veel meer meeneemt dan normaal. Ik haal dit keer wel mijn 30 kilo aan spullen. Dit komt natuurlijk ook omdat we eten meenemen omdat alles in Zwitserland erg duur is, dus dan is dit handig gewoon.
Vooraf kreeg ik wat foto's van het huisje en de 80 treden.. nou volgens mij zijn het er meer maar dat geeft niet we gaan gewoon en we lopen dat stukje ik ben een sportman tenslotte. al weet ik niet of ik dat ook nog zeg als ik met mijn 10 hutkoffers en mijn kleine tas met spullen om mijn gezicht terug te vinden deze trappen bestijg maar we zullen zien.
hier onder in ieder geval wat fotos om een impressie te geven van waar ik vertoef.
Inmiddels is de eerste dag voorbij, werd wakker met een heel duf hoofd maar wat wil je ook
Ielere lucht en 10 uur autorijden achter de kiezen, dus een ander soort slaap. Ook een ander bed heeft zo zijn gevolgen. Kortom ondanks 11 uur te hebben geslapen een hoofd als een wattenbol.
Vandaag zijn we samen eerst ff een rondtochtje gaan maken door de omgeving, prachtig wat zijn de berten mooi. Daarna naar het dorpje waar we samen de trein hebben genomen naar de top, of een deel van de top, in ieder geval hoger dan we zelf zitten op 1420 meter. Daar zijn we gaan wandelen naar een meer, vraag me niet naar de naam die ben ik kwijt, het was iets van chafon of zo. Heerlijk gezeten en geluncht, aan het water, de stilte, de bergen etc het is zo genieten dat ik er stil van werd, even niet wist wat ik moest zeggen.
Daarna, en dat is de pest, gingen we terug naar de trein, stijgende.. Even wist ik wer heel zeker dat ik mijn teennagels moest knippen. Maar het ging prima. Lekker gezeten wachtend op de trein en daarna. Lekker op een terras wat gedronken.
Terug naar het huisje, waar het nieuws van de omgevallen kranen van de brug ook ond bereikte en we dus uitvoerig op het balkon hebben gelezen, de films bekeken etc. We zijn bij. Daarna een heerlijke Mexicaanse schotel gegeten door Kitty gemaakt, wat kan die geweldig koken. Het recept krijg ik zodat ik ook een keer mijn vrienden kan verrassen met een heerlijke maaltijd.
Helaas ben ik een stekkertje vergeten zodat ik niet echt foto's kan plaatsen hier, maar die komen later.
dit is slechts het begin... er komen nog veel meer en nog veel meer dan deze
de badkamer
een slaapkamer.. niet de mijne dat weet ik toevallig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten