Met knielende knikjes *(Ronald Goedemondt)

 

Toen Nico mij vroeg of ik Ronald Goedemondt kende moest ik het antwoord schuldig blijven ik had geen idee wie dat was. dus ik zei geen idee, op de vraag of ik het leuk zou vinden om met hem mee te gaan naar deze voorstelling zei ik geen nee, ik dacht dat is alleen maar leuk, ik hou van theater dus waarom niet.

Laatst zag ik voor het eerst een stukje van hem op tv en dacht meteen dat kon wel eens heel grappig zijn, dus waarom zou ik niet meegaan .

Nadat we eerst heerlijk hadden gegeten bij Paulien een pompoenpasta met diverse soorten paddestoelen, knoflook en ontzuurde tomatensaus.. met kaas er door heen, zijn we naar het theater gegaan.

We hadden een mooie plek gevonden om te parkeren en konden zo de zaal in. Het doek ging op en Ronald stond daar met twee konijnenoren in een prachtig vormgegeven decor, maar zo eenvoudig met gewoon doeken die strak gespannen waren en dat maakte een soort bos, maar ik vond het erg mooi om te zien.

Wat heeft deze man een humor, zijn limburgs/ brabants accent helpt daar ook bij, ik heb vreselijk gelachen om zijn manier van associëren maar ook zijn verbeeldingskracht. Onder andere over de kapsalon,. maar ook zijn verhaal over de surprise voor zijn beste vriend,  waarvoor hij een werkende kanon maakte..  en dan het verhaal er achteraan, hij verteld het zo dat het erg tot de verbeelding spreekt. heerlijk. wat heb ik genoten, het verhaal van dat hij zijn ballen ging scheren boven een heel klein pedaalemmertje in de badkamer.... geweldig.. hilarisch en zo zijn er veel besproken en uitgebeelde verhalen, zoals het bankje in de kleedkamers van een zwembad.. genieten.

Een aanrader deze man, zeker door de de wat diepere laag over het sterven van zijn vader, de verwerking die hij door heeft gemaakt,  prachtig, blij dat ik deze show gezien heb en het smaakt naar meer..  deze komt ook op het lijstje met daar moet ik heen. en voor iedereen die deze blog leest, een aanrader.. de zaal was in ieder geval totaal uitverkocht.. heerlijk.

recensie van de voorstelling:

Verwondering is een spier die je moet trainen, aldus Ronald Goedemondt (47). Zelf heeft hij zeven cabaretprogramma’s lang goed getraind en ook in zijn achtste solo toont hij zijn spierkracht. Hij blijkt vooral een specialist in het zich verwonderen over de vele raadsels die zich schuilhouden in en rondom het huis(houden).

In Met knielende knikjes passeren onder meer mysteries over de toiletborstel en een bepaald formaat pedaalemmer de revue. Met veel gevoel voor het tragikomische vertelt Goedemondt over dit soort voorwerpen die hem eindeloos kunnen verbazen en in het verlengde daarvan: ergeren. Hij is uiterst bedreven in het vinden van doelwitten die herkenbaar zijn, maar toch weten te verrassen. Het resultaat van zo’n verhaal is vaak onbedaarlijk grappig. Bovendien is er weinig dat meer saamhorigheid schept dan je aan iets ergeren in groepsverband.

Op het eerste gezicht lijkt Goedemondt dan ook vruchtbare, maar ook wat vertrouwde gronden te betreden. Het is nog steeds lekker, maar dit heeft Goedemondt ons natuurlijk wel vaker opgediend. Ondanks dat ook Met knielende knikjes weer stampvol komische anekdotes zit over wat je klein leed zou kunnen noemen, komt Goedemondt toch zeer verrassend uit de hoek.

Het is onverwacht als Goedemondt na ongeveer een half uur vertelt dat er zich in zijn leven onlangs ook groter leed heeft afgespeeld. Met terugwerkende kracht blijken we vooral getuigen te zijn geweest van Goedemondts zelfverdedigingsmechanisme tegen de omgang hiermee. Dat is een fijne wending, waardoor zijn observaties die vaak erg grappig, maar soms ook wel erg bijzaak leken, ineens meer betekenis krijgen. De mens bezit de unieke gave om zichzelf voor de gek te houden of af te leiden als er iets gebeurd is wat eigenlijk té heftig is, had Goedemondt eerder al wel gezegd. Toen leek dit echter nog vooral de conclusie van een verhaal over zijn jeugdige zelf, die de schaamte over een ondergepoept laken niet kon verdragen.

Het is magistraal hoe Met knielende knikjes draait om de dood van een dierbare, zonder dat er veel woorden aan vuil worden maakt. Goedemondt blijft ver weg van het pathetische en laat ons uiterst effectief de werking van een universeel verschijnsel zien: als men het moeilijk vindt om ergens mee om te gaan, kan hij er vaak ook maar heel moeizaam over praten. Zo gaat er achter oergeestige verhalen zoals over het eten van een Turkse shoarmaschotel, opeens veel meer schuil. Wie door de hoge grapdichtheid heen kijkt, ziet vooral iemand die zichzelf ’s nachts, beneveld en alleen, probeert te verdoven middels het vreten van bedenkelijk voedsel.

Goedemondts manier om zichzelf af te leiden van de heftige emoties die hij ervaart, is door verlichting te zoeken in jeugdige zaken. Zo vindt hij afleiding op de kermis, of door het eten van koekjes en friet. De dood van een ouder kust het kind in jezelf weer wakker, zo wordt duidelijk. Zo nu en dan lukt het Goedemondt om zijn verdriet op meer duurzame manieren te uiten. Dan dringen er zich korte, gedetailleerde herinneringen op aan zijn overleden vader. Het zijn aandoenlijke anekdotes, bijvoorbeeld over hoe zijn vader hem ooit hielp bij het fabriceren van een explosieve sinterklaassurprise. Dat Goedemondts openheid maar kortstondig is, heeft een krachtig effect. Snel moet hij zichzelf daarna weer afleiden, waarmee hij je weer de gulle lach weet te ontlokken. Maar dat hij dat kon, dat wisten we al. Nieuw is dat hij in Met knielende knikjes ook weet te ontroeren.

Everything Everywhere All at Once (film)

 

impulsief als ik soms kan zijn zag ik dat deze film behoorlijk in de prijzen was gevallen, dus besloot ik meteen om er maar naar te gaan kijken toen ik zag dat hij speelde in het Parktheater. Helaas was alleen de zondagmiddag mogelijk dus dan maar 2 culturele activiteiten op 1 dag. 

Deze film staat bol van absurdistische scènes en ik heb er vreselijk om moeten lachen. Ik begrijp volkomen waarom deze film heeft gewonnen, al denk ik dat heel veel mensen dat niet zullen begrijpen omdat het een vrij bizarre film is.. maar ik heb genoten, meer dan genoten.  Ik vind het oprecht een aanrader 

recensie van de film:

Regie: Daniel Kwan, Daniel Scheinert | Scenario: Daniel Kwan, Daniel Scheinert | Cast: Michelle Yeoh (Evelyn Wang), Stephanie Hsu (Joy Wang), Ke Huy Quan (Waymond Wang), James Hong (Gong Gong), Jamie Lee Curtis (Deirdre), e.a. | Speelduur: 139 minuten | Jaar: 2022

Wat doe je als je ineens geconfronteerd wordt met een multiversum en het feit dat er honderden of duizenden andere versies van jezelf bestaan? En dat is nog niet het enige, in een van die universums probeert een kwaadaardig persoon alles te vernietigen. Evelyn Wang overkomt het en terwijl ze probeert het kwaad te bestrijden leert ze ook heel veel over zichzelf en haar dochter Joy.

Everything Everywhere All at Once is veel. Het is een komedie, een familieverhaal, sciencefiction en heeft geweldige actiescènes die sterk gechoreografeerd en gemonteerd zijn. Daarnaast bevat het een heel scala aan verwijzingen naar andere films. Denk aan de iconische scène over het ontstaan van de mensheid uit 2001: A Space Odyssey. Ook Wong Kar-Wais typische stijlkenmerk, 'step printing', waarbij het beeld een beetje hapert komt een aantal keren terug en sommige scènes doen sterk denken aan de romantiek tussen de personages van zijn film .

Dit maakt het een film waarin iedereen wel iets aansprekends kan vinden. En hij blinkt uit op komediegebied. Niet alleen heeft hij goede, originele vondsten, zoals een universum waarin iedereen hotdogvingers heeft, maar de makers nemen duidelijk de tijd om een grap te laten landen. Lollige dingen vroeg in de film krijgen later meer betekenis zodat je niet alleen gniffelt maar hardop moet lachen.

Dat de film niet voor een gat te vangen is, brengt ook een risico met zich mee. Hoewel hij er goed in slaagt om de verschillende genres te combineren en met de familierelaties een emotionele snaar raakt, volgen de scènes elkaar in een dusdanig rap tempo op dat het overweldigend kan worden. De film is extreem vermakelijk, maar als je iets harder nadenkt over hoe het multiversum werkt, wordt het makkelijk om daar gaten in te prikken.

Is dat erg? Nee. Voldoet hij aan de hype? Misschien niet volledig, maar de film heeft het hart overduidelijk op de goede plek zitten. De relatie tussen Evelyn en haar man verloopt stroef en gaandeweg begint ze te herevalueren wat echt belangrijk is in een relatie. Ook de banden met andere familieleden houdt ze tegen het licht.

Dochter Joy is lesbisch en de film heeft niet alleen aandacht voor de manier waarop Evelyn het hier moeilijk mee heeft, maar ook voor de gevoelens van Joy. Everything Everywhere All at Once is daarmee ook vooral een heel mooi en integer verhaal over een moeder-dochterrelatie waarbij de culturele context een belangrijke rol speelt. Dat maakt de film meer dan zomaar vermakelijk en goed gemaakt. De personages hebben echt karakter en dat zorgt nog het meest voor een frisse wind in een genrefilm zoals deze.

Nureyev - Je leeft zolang je danst ( theater)

 

Lang getwijfeld of ik naar deze voorstelling zou gaan, maar op de 1 of andere manier bleef mij het bezig houden, dus besloten om het toch maar te boeken.. toch deed me de zin een zwervende ziel vol  passie voor dans en schoonheid besluiten om maar eens te gaan kijken. Jan Kooiman heb ik ook nog nooit zien optreden, ken hem alleen maar uit een hele, niet nader te noemen, film. Dus er zat ook een soort van nieuwsgierigheid in bij mij.. gelukkig was ik net op tijd, er was veel verkeer onderweg waardoor ik begon te twijfelen of ik het wel zou halen . Gelukkig was er genoeg parkeerplaatsen op mijn geheime parkeerplaats waardoor ik snel het theater in kon. .

Daar ging het ook snel kon snel de zaal in en een prachtige plek in het midden van rij 6 perfect 

Toen de voorstelling begon dacht ik, ik weet het niet, vooral toen bleek dat het een grote monoloog is.. De dansers zijn prachtig die zorgen voor afwisseling van het verhaal, waardoor het niet te langdradig word. Tevens viel het me op dat er wat meer regie aanwijzingen hadden mogen zijn over als hij o.a een soort van samenspraak doet, dat kan door middel van zijn houding te veranderen, of zijn stem, tevens vond ik het af en toe opdreunen van tekst. miste ik de emotie.. 

Toch diepe bewondering voor hem dat hij anderhalf uur een monoloog kan houden.. en dat hij al die tekst nog weet. De vormgeving was ook prachtig... mooi gedaan. tevens vond ik het eind beeld heel mooi weergegeven..  weet niet of ik nog snel weer naar zon soort voorstelling zal gaan, maar dat neemt niet weg dat het wel een bijzondere voorstelling is.

omschrijving van de voorstelling:

Een zwervende ziel vol passie voor dans en schoonheid

We schrijven 7 oktober 1992. Een dag later zal in de Opéra in Parijs het ballet ‘La Bayadère’ in première gaan, in een choreografie van Rudolf Nureyev, 54 jaar oud. Hij is niet blij met de generale repetitie, heeft de twee hoofdrolspelers bij zich geroepen en verder iedereen weggestuurd.

Het gaat niet goed met hem. Niet lang geleden kreeg hij de diagnose aids en dit is waarschijnlijk het laatste ballet waar hij aan zal werken. Een afscheid van de dans. Een afscheid van het leven. Dus hangt er veel van deze voorstelling af. Maar hij mist iets tussen zijn hoofddansers. Chemie? Passie?

Als Nureyev begint te praten, vertelt hij in eerste instantie over ‘La Bayadère’, maar gaandeweg steeds meer over zijn leven. In 1961 heeft hij het ballet zelf gedanst op precies dezelfde plek. Enkele weken later vluchtte hij van de Sovjet-Unie naar de vrijheid van het westen, waar hij kon zijn wie hij was. Maar hij bleef een zwervende ziel. In het leven. In de liefde. Op het toneel. Jan Kooijman speelt de balletlegende in een voorstelling waarin dans en toneel elkaar ontmoeten.

 

Jenny Arean ( zing dan )

 

Soms als ik dwaal door de straten van het leven, komt ineens dit lied in mij op, ik zing het dan ook altijd uit volle borst.

Dit lied is het lijflied van Jenny Arean, ze zingt het altijd in elke show die ze doet, Ik zit er altijd op te wachten als ik bij een show van haar ben.. het is een prachtig lied waar voor mij een kern van waarheid in zit..

ik zing altijd, niet zuiver, niet mooi maar ik zing. en ik geniet van het zingen..

Kortom eigenlijk is dit een tip voor iedereen

zing dan.... 

al zit je alles tegen......

Zing Dan

Zing dan, al zit je alles tegen, zing dan een lied
Zing dan, bij winter, storm of regen, of bij verdriet
Wordt het bestaan je als geheel, incidenteel, weer wat te veel
Mijn hemel, wring dan de tranen uit je keel

Zie je nergens meer een beetje zon of zin
Zie je nergens hoop, of houvast, evenmin
Spin je als een grote onheils zwarte spin
Haal je ouwe dromen langzaam, langzaam in

Zing dan en trek de hemel open, ach waarom niet
Zing dan bezadigd of bezopen, maar zing een lied
Haat je de baas op je bedrijf, of vloekt je wijf je 's avonds stijf
Mijn hemel, zing dan de longen uit je lijf

Voel je hoe de nacht zich zacht rondom je sluit
Voel je hoe de kou zich vasthecht op je huid
Zie je geen geluk en hoor je geen geluid
Loop je door de stad, maar kom je er niet uit

Zing dan en laat de wereld horen : "Dit is mijn lied."
Zing dan : "Ik heb een hoop verloren, maar ik geniet."
Vind je de dagen van het jaar weer veel te zwaar, een mer a boire
Mijn hemel, dwing dan je lippen van elkaar

Zing dan, al is de dag van morgen een grijs gebied
Zing dan en spot met al je zorgen, je bent weer quitte
Zing, al je wolken gaan opzij, je razernij is weer voorbij
Mijn hemel, zing dan en zing vooral voor mij

Zing dan, al is de dag van morgen een grijs gebied
Zing dan en spot met al je zorgen, je bent weer quitte
Zing, al je wolken gaan opzij, je razernij is weer voorbij
Mijn jongen, zing dan en zing vooral voor mij

Zing, al je wolken gaan opzij, je razernij is weer voorbij

blikjes

 

dwalen door Barcelona zag ik heel veel streetart met blikjes gemaakt, vond ik prachtig, van dingen die men weggooit iets maken zodat het kunst is.

Ik was onder de indruk, dus ik dacht dat wil ik ook,maar ja ik kon het niet van de muur krijgen en het ging ook lastig in mijn koffertje.. dus tja wat nu.

Gelukkig ben ik aardig creatief en heb ik me dus maar eens over mijn koelkast gebogen, waar ik nog een paar blikjes over de datum zijnde colablikjes zag staan, dus dat was gemakkelijk, dus ik heb eerst de blikjes leeggegooid in de gootsteen. Dacht meteen dat gaat goed, dat scheelt is mijn gootsteen ook weer eens extra ontstopt, daarna heb ik de blikjes geschuurd en ze met matglanzende verf bewerkt, wit.

 

Nadat ik er genoeg laagjes op had en hij wit genoeg was, besloot ik om ze aan elkaar te plakken.  Nadat dat gebeurt was, heb ik ze nog even extra laten drogen. Heb op school een plankje geregeld die ik kon gebruiken waar ik ze op kon plakken, zodat ik ze aan de muur in mijn streetart gang aan de muur kon maken maar ik ze ook weer gemakkelijk van de muur kan halen mocht ik het zat zijn.

 

Daarna met een zwart kwastje ben ik de letters er op gaan schilderen, het moest life zijn, maar dyslect als ik ben schreef ik natuurlijk live, dus het moest overnieuw.. 

 

Dat heb ik gedaan, maar ben niet tevreden over het resultaat omdat ik het te dik en niet zo mooi vond, dus besloot ik om het overnieuw te doen, de blikjes opnieuw te verven en daarna de letters er opnieuw, maar nu netter op te schilderen.

 

Dus uiteindelijk gekozen voor zilver in plaats van zwart, mede omdat dat wat lichter is en dus beter in mijn gang staat omdat het dan minder hard is..

 

 

 

 

 

 

 

 

resultaat 1

eind resultaat

Floris de vijfde pad etappe 9 ( Station Stadspolder Dortrecht.. naar Dortrecht Kiltunnel)

 

Aangezien het prachtig weer is, het lijkt wel alsof eindelijk het voorjaar in de lucht zit, had ik met oud leerling Bradley af gesproken om samen te gaan wandelen. Het was een luxe want hij besloot om te gaan rijden zodat ik gewoon in de auto kon zitten kijken naar de omgeving en we gezellig al pratend onderweg waren. Ik wilde met het openbaar vervoer maar hij wilde liever met de auto naar het beginpunt om daarna samen naar het eindpunt 21 km verderop te lopen om dan de bus terug te nemen naar daar waar we begonnen, terwijl ik meer ben van het openbaar vervoer.

Bij dit pad ben ik twee keer eerder met de auto gegaan, voor de rest alles met het openbaar vervoer wat niet staakt. heerlijk  is dit.

Keurig om half 9 stond Bradley voor de deur, stralend want hij had onder zijn auto een nieuwe uitlaat.. die nog meer lawaai maakte, met een grijns van oor tot oor liet hij mij het horen, denk dat de ramen bij de buren behoorlijk hebben staan trillen.. geweldig.

Elke tunnel die we namen moest plankgas want ja het geluid moest ik voelen en horen. de ramen gingen er voor open en ik ik moet er vreselijk om lachen inwendig, maar geniet vooral van de glimlach op zijn gezicht, de stralende ogen.. en vooral de ondeugende blik die erbij zit.. heerlijk

We waren al om kwart over 9 bij het beginpunt van etappe 9, dus we konden lekker vroeg lopen wat ik ook wel heel erg lekker vind. waar ik van genieten, een beetje aan het begin van de dag er zijn en de zon langzaam warmer voelen worden.

Het eerste stuk was meteen al door een heerlijk stuk weiland. wat vochtig was, we waren meteen al gedoopt met veel water en modder, dus dat beloofde veel.. maar later zou blijken dat het teveel beloofde..

We kwamen uiteindelijk op de dijk uit en dat was een asfalt pad,vind ik nooit echt prettig om te lopen maar je hebt geen keus dus die moet je gewoon nemen, dat moet je wel lopen, dus je loopt het.

Uiteindelijk mochten we eindelijk en gedeelte in tussen prachtige geknotte knotwilgen, wat heel modderig was, waar ik erg van kan genieten, Bradley minder, die ziet die charme nog niet, wat ik ook wel begrijp toen ik zo oud als hem was, had ik er ook niets mee, ik was veel meer bezig met hoe ik mijn kleren schoon kon houden etc. terwijl ik alleen maar denk, ach de wasmachine is gewillig.. 

Uiteindelijk mochten we dan echt richting de rivier door een prachtig bos, we zijn er mee begonnen, het was leuk totdat het pad eigenlijk alleen maar bestond uit hele grote plassen, waar je niet doorheen kon, je kon er niet door heen lopen, misschien had ik het gered op mijn schoenen, al denk ik dat die ook vol waren gelopen, die van Bradley zeker niet, die liepen meteen vol. dus met de Komoot ( is toch echt mijn beste vriend bij deze wandelingen), besloten om terug te gaan naar het asfalt pad via een ander pad om dan maar via het asfalt te lopen, in het boekje stond ook al dat afhankelijk van de stand van de rivier dit gebied wel of niet begaanbaar was.. kortom we besloten om per gedeelte te beslissen of we wel of niet terug naar het pad zouden gaan, soms hebben we een stuk een pad dat weer naar de route ging, om te ontdekken na een 1 kilometer dat het daarna weer een grote watervlakte was. dus dat was niet handig. helaas moesten we dit stuk dus veel overslaan wat jammer is, maar ach wie weet kan ik het nog keer alsnog gaan lopen, al denk ik dat dat niet gaat gebeuren omdat daarna de route niet echt leuk was, het was lopen over veel asfalt en hele lange stukken langs wegen, en niks niet leuke modder of natuur gebieden wat ook niet zo vreemd was... want ja als je als het ware om Dordrecht loop kun je ook niet echt veel  natuur verwachten tenslotte..

Wel was het geweldig om de voorbodes van de lente te zien, de eerste lammertjes van 2023, zo klein nog en volgens mij nog niet eens zo heel oud.. prachtig,.. ik word er heel blij van

 

Uiteindelijk kwamen we aan bij de kilttunnel waar we via allerlei omwegen over heen moesten komen, het was een stuk tolweg. maar ja, we moesten aan de overkant zijn, maar uiteindelijk konden we oversteken naar de bushalte en hadden we geluk dat we meteen konden instappen. met de Bus naar het station Dordrecht stadspolder om met de auto terug te gaan, bij de auto maar mijn schoenen uitgedaan en deze maar uitgelaten, de modder die er op zit is niet fijn in de auto van een ander, dus ik ben maar toen ik thuis was maar op kousenvoeten naar boven gegaan,  waar ik genoten heb van deze prachtige dag waarbij ik even heerlijk heb bij kunnen praten met Bradley, de lol die we hadden, kortom het was goed om hem weer eens echt goed te spreken en tijd met hem door te brengen en te zien dat het echt goed met hem gaat.

the Banshees of Inisherin ( film)

 

Via Nadira kom ik regelmatig bij films terecht waarvan ik eerst denk, ik weet het niet wat het is. maar vaak als Nadira naar een film gaat zijn het vaak pareltjes wat je in eerste instantie niet verwacht. Even leek het erop dat ik deze film niet kon zien, omdat ik op vakantie was, maar gelukkig werd hij nog keer extra vertoont dus dat was voor mij de reden om hem meteen te reserveren..

Geen moment spijt dat ik gegaan ben, bijzondere film waar ik af en toe smakelijk om heb gelachen, maar ook dat wat je raakte, herkenbaar prachtig .

Een aanrader. 

recensie:

 Regie: Martin McDonagh | Scenario: Martin McDonagh | Cast: Colin Farrell (Pádraic Súilleabháin), Brendan Gleeson (Colm Doherty), Kerry Condon (Siobhán Súilleabháin), Pat Short (Jonjo Devine), Gary Lydon (Peadar Kearney), e.a. | Speelduur: 114 minuten | Jaar: 2022

Als je één titel op je kijklijst moet zetten dit nieuwe filmjaar, laat het dan The Banshees of Inisherin zijn. Er is al heel wat inkt gevloeid om de kwaliteit ervan te prijzen. Bijna iedereen is enthousiast hoe Martin McDonagh voor de tweede keer Brendan Gleeson en Colin Farrell aan elkaar koppelt na zijn debuut In Bruges. Hoewel zij opnieuw voor vuurwerk van de bovenste plank zorgen, is The Banshees of Inisherin een heel andere film geworden. 

Het verhaal speelt zich af in 1923 tijdens de Ierse Burgeroorlog. De meeste Ieren vragen zich met grote zorgen af wat de toekomst hen zal brengen, behalve Pádraic die op het fictieve eiland Inisherin woont. Net zoals zijn zus Siobhan die in het dorp bekend staat als een oude vrijster is hij tevreden met wat hij heeft.

Pádraic brengt bijna al zijn tijd door met zijn dieren en zijn beste vriend Colm met wie hij talrijke uren in de lokale pub verslijt. Het is een vriendschap waarvan de Ier vermoedt dat die nooit zal verdwijnen, totdat brombeer Colm op een dag laat weten dat hij zijn leven voortaan wil wijden aan meer zinvolle gesprekken en het componeren van muziek. In die nieuwe levenswijze is geen plaats voor Pádraic.

Een parabel over vriendschap die vooral de broosheid ervan toont. Afkomstig uit de Fox/Disney-stal heeft de film de allure van een blockbuster, maar dan van het bijzondere soort dat je maar zelden ziet. De lokale Ierse setting versterkt dat gevoel. McDonagh keert na het ronduit fantastische Three Billboards Outside Ebbing, Missouri terug naar zijn Brits-Ierse roots en vertelt een intrigerend, diepmenselijk verhaal over stervelingen voor wie de wereld niet groter is dan hun dorp. Het heeft een bijna sprookjesachtig (maar tegelijkertijd luguber) karakter.

The Banshees Of Inisherin is een cinematografische parel die je niet mag missen. De wondermooie film is ontroerend grappig en krijgt door de muziek van componist Carter Burwell een Coen-tintje dat doet denken aan O Brother, Where Art Thou? Ook de cast is uitmuntend. Colin Farrell wordt met de jaren beter en de rol van Colm is Brendan Gleeson op het lijf geschreven. Hoewel het jaar nog maar pas is begonnen, lijkt het erop dat je met deze titel al een kandidaat in handen hebt voor je eindejaarslijstje van 2023.