Josephine B. is een weinig verrassende bio-musical over het leven van Josephine Baker. De troef van de productie is Channah Hewitt, die de voorstelling de nodige brutaliteit en humor geeft.

Josephine Baker kennen velen als de vrouw in het bananenrokje, maar ze was veel meer: een internationaal geroemde revuester, een verzetsstrijder tijdens de oorlog en een moeder van twaalf kinderen die ze uit elke hoek van de wereld adopteerde. Een kat met negens levens, zo noemt de fictieve versie van Baker (Channah Hewitt) zichzelf aan het begin van Josephine B, de musical die na twee Vlaamse opvoeringen van Judas TheaterProducties nu door De Graaf & Cornelisse naar Nederland is gebracht.. Schrijvers Allard Blom en Frank van Laecke en regisseur Martin Michel gebruiken de revue als metafoor voor Bakers eigen leven, waarin ze na elk ongeluk weer opkrabbelt en een nieuwe act begint.

Met het rokje wordt gelukkig snel afgerekend. Een negentienjarige Baker wordt gepusht om halfnaakt haar entree in de theaterwereld van Parijs te maken en voert haar dans op met de rug richting zaal, alsof wij vanuit de coulisse meekijken. Dat zet de toon voor de rest van de voorstelling: we kijken niet naar het imago dat anderen op haar plakten, maar naar de vrouw daar achter.

Deze Baker is iemand die na het bananenrok-incident zich door niemand de les laat lezen. Als ze haar lijflied J’Ai Deux Amours repeteert, zet ze haar eigen ritme in en als datzelfde lied in matige Engelse vertaling (Two Loves I Have) moet zingen, doet ze dat met een dikke knipoog. Haar manager Pepito Abatino (Joey Ferre) laat ze vervolgens achter in New York, om een nieuw hoofdstuk in haar leven te beginnen.

Toch blijft Josephine B. als musical wel erg braaf. Grote gebeurtenissen uit Bakers leven passeren chronologisch de revue: haar relaties (met mannen, al zijn er ook vrouwen geweest), haar gevecht tegen racisme in Amerika, haar verzet tijdens de oorlog en een traumatische miskraam. Allemaal ingrijpende drama’s, maar door de revue-structuur worden ze allemaal even belangrijk. Als er een rode draad is, dan is het Bakers grote verlangen om moeder te worden. Die lijn is halverwege de tweede helft uitgespeeld, waardoor de spanningsboog met name na de pauze inzakt.

Een achtkoppig ensemble dat netjes uitlegt welke tijd we voor ons zien, in welk land we zijn of wat voor concerten Baker heeft gedaan, haalt eveneens spanning uit de voorstelling. De choreografieën van Michel en de liedjes van Sam Verhoeven worden goed uitgevoerd, zijn mooi om te zien en liggen lekker in het gehoor, maar echte uitschieters zijn er weinig.

Bakers tijd bij het verzet wordt verbeeld in het nummer La Baker, waarin showdansende nazi’s zo verblind zijn door de ‘verboden’ ster dat ze niet zien hoe ze geheime informatie doorspeelt naar het verzet. Dat laatste komt minder uit de verf, omdat Baker hier vooral gefocust is op haar verhouding met compagnon Jacques Abtey (Ryk Helle) en de pogingen om zwanger te raken. De politieke redenen om haar leven te riskeren voor het verzet of het gevaar dat ze liep door haar huidskleur en biseksualiteit blijven onderbelicht.

Voor zo’n radicale superster mag Josephine B. best meer uit de bocht vliegen. Producent De Graaf & Cornelissen heeft gelukkig een grote troef in handen: Channah Hewitt, die Josephine Baker de brutaliteit en de humor geeft die deze show nodig heeft. Hewitt heeft de zang- en danskwaliteiten om een Josephine Baker te benaderen, maar bovenal heeft ze het charisma en de tegendraadsheid die zo duidelijk naar bovenkomen in de oude opnames van de revuester.

Het dramatische dieptepunt van Josephine B. zit niet aan het eind van de tweede helft, maar in de pauzefinale, wanneer Baker een miskraam krijgt. Hier komt alles even mooi samen: regie, script, compositie en bovenal Hewitt, die een hartverscheurend lied zingt over het kind dat ze verliest. De grootste verrassing van Josephine B. is de hoofdrolspeler, die deze musical-in-revuevorm op haar schouders draagt.