ik weet dat die dag komt, ik weet het al op het moment als ze mijn lokaal binnenkomen. de leerlingen van de isk die gaan na 2 jaar uitvliegen....
Het is zo heftig elk jaar maar dit jaar is het iets meer regen in mijn hart dan andere jaren.
Dit keer moest ik van 2 klassen afscheid nemen die doorstromen naar een andere school.. en ik ben me als docent er maar wat bewust van dat ik maar een passant ben in hun leven... ze komen langs. en je moet ze laten gaan.. en daarom ook uitzwaaien met een goed hart... maar het raakt me altijd weer
Dit jaar had ik, zoals elk jaar voor iedere leerling een vinger poppetje en een zwart glazen steentje...
Nadat ik eerst met ze een les had gedaan wat ze graag wilden.. heb ik ruim de tijd genomen om ze het steentje en het poppetje te geven maar ook om aan ze uit te leggen waarom ze dit krijgen.. het is klein maar het verhaal dat erbij hoort is veel belangrijker vind ik ...
Dus nadat ze allemaal met zorg een steentje hadden uitgekozen maar ook een poppetje, wat soms nog even voor wat opschudding zorgt omdat ze willen wisselen. maar uiteindelijk heeft iedereen zijn of haar poppetje en dat is dan ook goed..
Dan begin ik met mijn verhaal waarom ze deze twee dingen van mij krijgen.
Ik vertel ten eerste over het vingerpoppetje dat dit een vriendje is voor altijd.. dat als ze zich een keer alleen voelen, of het gaat even niet dat ze dan altijd met dat vingerpoppetje kunnen praten zodat ze nooit alleen zijn... dit is voor een aantal leerlingen die alleen zijn gekomen van wezenlijk belang dat ze weten dat er iemand is waar ze mee kunnen praten.
Daarna vertel ik over het steentje., dat dit een bijzonder steentje is.. ten eerste is hij zwart, en daardoor zullen ze mij nooit vergeten die meneer van Drama in het zwart.. en daarna vertel ik hen dat ze dit steentje altijd bij zich moeten hebben, of in hun broekzak, etui of noem maar op waar.. want dit steentje zijn zij.
Ik vertel ze dan dat als mensen onaardig tegen ze zijn, dat ze dan dat steentje moeten pakken en dat ze daar stevig in moeten knijpen en alleen maar moeten denken.. ik ben veel sterker dan jij.. Ze mogen er niet mee gooien heb ik maar even erbij gezegd.. Daarna vertel ik ze dat een steen bijna niet kapot is te krijgen en dat zij ook niet kapot te krijgen zijn en dat ze hoe dan ook veel sterker zijn dan de meeste Nederlanders, en zeker met ons huidig kabinet... is het des te meer nodig dat ze beseffen dat ze sterker zijn dan wie dan ook.. Ik vertel ze dan dat ze iets hebben gedaan wat veel Nederlanders niet hebben gedaan.. ze hebben alles achtergelaten, zijn onderweg gegaan met wat geld.. hun telefoon en wat ze toen aanhadden.. en dat is lef en dat is kracht. Ik vertel ze dat een ieder van hun dus eigenlijk is aangekomen in een land waar ze met niets moesten beginnen.. ze hadden hooguit hun telefoon en dat hebben ze gedaan. ze zijn sterk, allemaal.. Daarna vertel ik ze dat ik ongelooflijk trots op ze ben . Dat ze moeten beseffen dat wat mensen ook zeggen ze zijn sterker dan welke Nederlander dan ook, ze hebben iets gedaan wat veel Nederlanders niet durven... dat ze voor altijd in mijn hart wonen.. dus ze zijn ergens thuis..
Aan het einde van mijn verhaal laat ik ze gaan. .. .en dit jaar waren er twee jongens, die altijd vreselijk op mij leunden, die ik soms tegenkwam als ik naar school of naar huis liep. We praten dan samen en hadden lol., Ik heb ze zien groeien. en we hadden een hele speciale band, deze twee gasten vlogen mij om de nek en dat raakte. ze hadden tranen in hun ogen. en ze waren erg van streek dat dit de laatste keer was. dat we afscheid moesten nemen, maar ze kunnen me altijd vinden dat weten ze ook.. en het is goed ze moeten de wereld in, allemaal ,omdat het zulke mooie mensen zijn die het verdienen om een mooi en goede toekomst te krijgen.. allemaal stuk voor stuk.. en eigenlijk vraag ik aan een ieder, pas een beetje op ze .. zorg dat ze het goed hebben in Nederland, want ze verdienen het oprecht..
En daarom regende het even in mijn hart omdat ik ze de wereld in moet sturen.. in de hoop dat men op ze let en dat ze het goed hebben...
nogmaals pas een beetje op ze..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten