Al jaren ligt er in mijn lokaal een hele oude telefoon, die nog wel goed is, maar die het niet doet... tenminste je komt er niet in. je kan wel als je wilt hem aandoen. maar echt meer kan je niet.
Deze telefoon word door leerlingen gebruikt in de lessen drama.. hij is al een keer gevallen, dat is prima, er zitten barsten in het scherm. maar ach dat doet er niet toe.
Twee leerlingen zagen deze telefoon liggen en vroegen mij of ze mochten proberen hem aan de praat te krijgen, dat mocht van mij, ze probeerden van alles.. maar wat ze ook deden het lukte niet met wat ze dachten wat kon....
Maar voor ik het wist ging het zover dat ze helemaal met zijn tweeën bezig waren hoe ze de telefoon toch aan de praat konden krijgen.. Ze hebben van alles geprobeerd... het is tenslotte leren door doen bij ons op school..
Maar ze kregen het niet voor elkaar, dus vroegen ze of ze de telefoon mee naar huis mochten nemen om hem alsnog aan de praat te krijgen, met aan de praat krijgen bedoel ik dat hij het weer gaat doen, en dus niet meer met een code hoeft te worden geopend.
Voor mij is het niet zo belangrijk of hij het wel of niet gaat doen , maar het is wel erg leuk dat ze er zo druk mee zijn en dat ze er zo van genieten dit gedoe.
Dus ik heb ze toestemming gekregen, heb nog wel even contact gehad met een vader die ook er bij betrokken is geraakt om uit te leggen hoe het zit met die telefoon.. maar hij zou zijn best doen.
Ik moet toegeven het ontglipt me helemaal ik had meer iets van ach ze zijn leuk bezig laat ze maar, maar ik zie nu gebeuren dat ik straks een tweede telefoon heb waarvan ik het scherm nog moet laten maken en dat ik dan ook nog even een pre paid moet regelen omdat ik hem soms kan of wil gebruiken.. kortom
ze zijn er druk mee en ik zit straks met extra gedoe omdat ik zo graag leren door doen wilde stimuleren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten