dinsdag 28 februari 2023

Public enemies (film)

 

Meestal zijn dit nu niet de films die ik graag zie, maar deze film had ik opgenomen omdat ik begreep dat hij heel bijzonder moest zijn. en dat was ook zo.. ik zat er meteen vanaf het begin in. heerlijk wat een film.. en dan ook nog Johnny Dep in zijn jongere zelf.. genieten.. .

wat een aanrader deze film.


recensie van de film:

Regie: Michael Mann | Cast: Johnny Depp (John Dillinger), Christian Bale (Melvin Purvis), Marion Cotillard (Billie Frechette), Channing Tatum (Pretty Boy Floyd), Billy Crudup (J. Edgar Hoover) e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2009

“We’re here for the bank’s money, not yours” is een zin die door Robert DeNiro werd uitgesproken in het in 1995 verschenen . In is het John Dillinger die dezelfde woorden gebruikt. De overeenkomsten tussen beide films van Michael Mann zijn legio: twee mannen die beiden aan weerskanten van de wet staan, de crimineel die zijn love interest vindt en weer kwijtraakt, en een grote shoot-out. Ondanks de vele parallellen tussen beide films, lijken ze geenszins op elkaar. Waar nog in zekere mate een verhaal over moraliserende agenten en criminelen was, lijkt meer op een nauwgezette weergave van de jaren dertig. Het maakt dat laatstgenoemde verhaaltechnisch minder toegankelijk is, maar cinematografisch interessanter.

Het is 1933 en de Depressie heeft het Amerikaanse volk het vertrouwen in banken doen verliezen. Het was een periode waarin bankrovers konden uitgroeien tot volkshelden en criminelen zichzelf een Robin Hood waanden. Eén van hen was John Dillinger. Mede doordat de FBI indertijd nog in de kinderschoenen stond, had hij na zijn wonderlijke ontsnapping uit de gevangenis vrij spel in Chicago. Samen met zijn bende begon hij aan een onophoudelijke stroom bankovervallen. Natuurlijk viel dit niet goed bij de overheid die haar geld zag verdwijnen. De inmiddels aan populariteit winnende Dillinger moest een halt worden toegeroepen en het duurde dan ook niet lang voordat ‘’the first war on crime’’ werd afgekondigd. Melvin Purvis werd zodoende aan het hoofd gezet van een groep vastberaden agenten die de klopjacht opende op de, zichzelf onaantastbaar achtende, crimineel.

Hoewel opent met twee sterke sequenties waarin de twee gezworen vijanden uit de titel worden geïntroduceerd, lijkt Michael Mann niet heel erg geïnteresseerd in wie de beide heren precies waren. Belangrijker lijkt het weergeven van hun daden. John Dillingers triomftocht langs de banken, zijn liefde en zijn uiteindelijke val vormen de basis. Veel verder dan zijn charmante protagonist zijn ambities uit laten spreken, komt Mann niet. Storend is dat echter allerminst. Met liet hij al zien dat de verkenning van de wereld van de drughandel op zichzelf al interessant genoeg is om aan de grondvesten van het verhaal te nagelen. Dat Mann vervolgens weinig uitleg geeft bij zijn personages, en ze van hot naar her laat vliegen, is dan al lang niet meer relevant. Datzelfde geldt voor , waarbij de personages ook nog eens gebaseerd zijn op mensen die echt hebben geleefd.

Deze opzet zou behoorlijk falen als de tijdsweergave niet realistisch zou ogen. En dat is precies waar de kracht van ligt. Het authenticiteitsgehalte wordt tot een maximum opgeschroefd, doordat de makers hun film schoten op plaatsen waar de échte Dillinger ook liep. Daarnaast is de film nog eens opgenomen met digitale HD-camera’s waardoor de beelden haarscherp op de kijker worden afgevuurd. De beelden van Los Angeles en Miami bij nacht, uit Michael Manns eerdere films, dienden hier nog als opwarmertje. In zit een nachtelijke shoot-out met Thompson-guns die de scherpte van deze donkere beelden overtreft. Deze combinatie van oorspronkelijke locaties en koele beelden -digitaal oogt anders dan film- creëert bij de kijker al vrij snel de illusie in de jaren dertig te zijn beland.

De getalenteerde cast onderstreept dit eens te meer. Johnny Depp maakt van zijn Dillinger een sympathieke charmeur en Christian Bale geeft een prima Melvin Purvis weg. Het pareltje dat tussen de twee grote acteurs doorglinstert is echter Marion Cotillard als Billie Frechette, het liefje van de bankrover. Haar voorkomen voelt zo natuurlijk en breekbaar aan dat ze als enige volkomen naadloos opgaat in de sfeer van de film. De vele close-ups die ter verhoging van de intimiteit met de personages dienen, waren voor haar zelfs niet eens nodig geweest.

Bovenal draagt overduidelijk het signatuur van de regisseur. De originele locaties, het gebruik van HD-camera’s, de enerverende shoot-out, de art-decogebouwen en het tempo waarmee de gebeurtenissen zich opvolgen, doen allemaal denken aan zijn eerdere werken. Ook zijn voorliefde voor het vakkundig inbrengen van een (semi-)elektronische soundtrack heeft hij deze keer weer niet kunnen onderdrukken. Gelukkig maar, want de scène waarin Pretty Boy Floyd wordt opgejaagd in een boomgaard (en vervolgens wordt neergeknald) op de soundtrack van Ten Million Slaves, behoort zonder twijfel tot één van de beste van de film. Michael Mann heeft met een film afgeleverd die zich minder op de uitbouw van de personages richt dan op de reproductie van de roerige jaren. Een zeer welkome afwisseling op het CGI-geweld dat momenteel de bioscopen domineert.


maandag 27 februari 2023

Dit is het laatste moment ( Ruth Jacot)

 

Op mijn vele tochten naar mijn lief van toen, in de late vrijdagavonden, maar ook in de vroege zondagochtend heb ik dit nummer zo vaak gedraaid, en vooral meegezongen.. de tranen stroomden dan ook regelmatig over mijn wangen tijdens het reizen.
Het durven loslaten wat zo vertrouwd is was voor mij iets wat nog niet kon.. hij had me nog te veel nodig voor mijn gevoel, toch op een avond was het zover.. ik kon het loslaten, ik kon het ons los laten en het ik omarmen.. met alle onzekerheden van dien... .

Toch kan ik achteraf zeggen dat het de beste keus was die ik ooit gemaakt heb, ik heb daardoor een vrij leven gekregen en ben echt geland in het dorp waar ik woon en werk..  het was een mooi proces van loslaten en laten gaan.... en verder gaan.

Dit nummer deed me ook erg denken aan het loslaten van iemand die je moet laten gaan omdat zijn pad op houd in het leven..  die laatste momenten nog iemand vast kunnen en mogen houden... en dan is het daar. het laatste moment

Dit is het laatste moment

Is 't nu over, allemaal over?
Weinig woorden, hete tranenSlotakkoordenLieve schat, wat moet ik nou?Je drukt je lippen op de mijneDit is het afscheidGa maar gauwVoor ik tot me door laat dringenDat het niets wordt zonder jou
Dit is het laatste momentWaarop je me aanraaktEn tastbaar bij mij bentDicht zijn de deurenNaar ooit of misschienAls je nu weggaat zal ik je nooit meer zien
Ik wil niet huilenIk kan niet sprekenIk zal niet smekenAnders ben ik je tot lastMaar hou me zonder iets te zeggenAlsjeblieft nog een keer vast
Dit is het laatste momentWaarop je me aanraaktEn tastbaar bij mij bentDicht zijn de deurenNaar ooit of misschienAls je nu weggaat danVoel ik nooit meer jouw vertrouwde handen op mij huidZonder jou hou ik het niet lang uit
Dit is het laatste momentWaarop je me aanraaktEn tastbaar bij mij bentDicht zijn de deurenNaar ooit of misschienAls je nu weggaat zal ik je nooit meer zienDicht zijn de deurenNaar ooit of misschienAls je nu weggaatAls je nu weggaat zal ik je nooit meer zien
Is 't nu overAllemaal over?

 


 

zondag 26 februari 2023

Floris de vijfde pad ( etappe 8)

 

Zoals ik al zei de magie is er weer, zelfs nu ik weet dat ik over 2 dagen vertrek naar Barcelona, toch nog even een keer een wandeling gemaakt van het Floris de vijfde pad, etappe 8,  van Nieuw lekker land naar Dordrecht een station waar we stoppen, wat ook wel een keer lekker is, dat je rechtstreeks van een station naar huis kan en niet eerst met bussen etc. 

Zoals gebruikelijk ga ik graag heel vroeg wandelen, dit omdat ik dan tijd heb, me geen zorgen maak over dat het donker gaat worden etc.. 

Eerst twijfelde ik nog of ik wel of niet zou gaan maar als je spontaan om half zes wakker bent en het nog kan rekken tot half 7 dan kun je beter je hart volgen en dan maar gaan bedacht ik me. Dus ik op tijd uit bed om te gaan. 

Alles ingepakt en alles liep gesmeerd behalve dat ik door de haast de call of nature negeerde en pas toen ik in de trein zat me bedacht dat dit niet handig was mede omdat ik onderweg geen tijd had om hoe dan ook een toilet te bezoeken wegens de korte overstap tijd gevolg is dat het een spannende reis te worden houden we het droog? Er was tenslotte geen regen voorspeld maar ja de call of nature 

Soms is er dan toch wat twijfel want ja moet ik nu wel of niet de metro nemen naar hoek van Holland strand terwijl er staat haven maar gelukkig maakte ik de juiste keus door hier in te stappen, toch vond ik het wel wat raar dat je dus geen bord ziet staan aan de ingang van het station pas op het perron staat het bord waar hij langs gaat . Vreemd mede omdat in elke stad in het buitenland meteen staat aangegeven waar de lijn heengaat en waar hij langskomt 

Maar gelukkig zat ik aan de goede kant en kon ik in de metro. De bus die ik moest nemen was ook keurig op tijd en de chauffeur reed behoorlijk pittig waardoor ik keurig op tijd  bij het startpunt was. De route begon al meteen leuk, paden door natuur maar druk veel mensen dus de call of nature moest zich nog even beheersen. Eindelijk vond ik een rustig plekje waar ik dus het plaatselijk kom laten regenen. Wat een opluchting 

De route ging  o.a. Over de dijk met de molens van Kinderdijk, erg leuk om er te lopen, maar wat komen  er veel toeristen op af. Bijzonder. Maar het was wel echt Nederlands.

De rest van de route was erg afwisselend van verhard maar om ook heel veel tiendpaden die omschreven werden als groene paden maar in mijn geval was het vooral modder waardoor ik extra genoot maar het was erg glibberig en daardoor wel wat pittig deze route. Dat het onderweg soms erg waaide waardoor mijn haar ineens een soort indianentooi leek, voelde me bijna Joan Franka op het songfestival. En hagelbuien, ik geniet dan alleen maar het boeit me niets. 

Onderweg prachtige natuur gezien maar ook een prachtig schouwspel van dansende meeuwen in de lucht, kreeg wel birds gedachten ( de film van Hitchcock) maar ach dat hoort er ook bij. 

Het stuk door het bos van Alblasserdam was leuk, zeker net de tijd piramides die er waren. Het planeten pad. Maar zoals vaak verdwaal ik in bossen, dus nu ook zag gelukkig ineens het beeld van Jupiter waardoor ik ineens begreep dat ik dus op de terugweg was. Maar gelukkig kwam ook dat goed  ben ik uit het bos gekomen, 

Wel viel me in deze route op dat je toch over heel veel hekken moest klimmen, op zich geen punt, normaal staan er leuke opstapjes, maar bij heel veel hekken hier waren er geen opstapjes en moest je dus echt aan de bak. je moest echt klimmen, zelfs bij de brug die je dus op moest klimmen om naar de andere kant te komen.. kortom geen pad voor mensen die niet zo flexibel zijn.

Het stuk over de Merwedebrug was stijl maar zo leuk om over heen te lopen en naar de Merwede te kijken had nooit het besef dat het zon grote rivier was.

. Dank zij de Komoot, de route in het boekje was ineens zo onduidelijk dat ik met de telefoon. In mijn hand dat lastige stuk heb gevolgd. Daarna ging het heerlijk, het laatste stuk was weer door de bagger maar zo gaaf. Daarna naar het station om daar te  denken dat ik in de stadstrein wel zal moeten in checken, dat is ook zo met de stadstrein naar Den Haag, zag geen enkele manier om in te checken,, maar dan te zien dat mensen uitchecken, bij een rood apparaat dat eruit ziet als een soort van noodoproepkastje, waardoor ik dus ineens besef dat ik  dus aan het zwart rijden been. 

Gelukkig duurde de rit niet lang, maar 4 minuten, maar dat waren wel spannende minuten, zeker als je bij het station ineens niet de trein uit kan.. en er een machinist en conducteur ineens uit hun gedeelte van de trein komen aanrennen en jouw kant op komen, als dan blijkt dat ze doorlopen tot aan het volgende gedeelte van de trein omdat daar een knopje omgezet moet worden, zodat de deuren open kunnen.... voelt het toch wel  als een soort van opluchting.. zoiets als ik aan het begin van het verhaal vertelde de Call of nature die ik eindelijk de vrije loop kon laten.

Daarna ging het voorspoedig, de trein ging vlekkeloos en dat is erg lekker. Zeker na dik 30.000 stappen in de benen en 28 km kan ik wel stellen dat het een goede dag was.

 




















 
 
 

 

zaterdag 25 februari 2023

en dat voor 1,40

 

Bij de kringloop zag ik dit dartbord liggen met magneetpijltjes, ik ben nooit zo van dit soort spelletjes voor mezelf maar ik dacht misschien iets voor in mijn lokaal.

Dus ik heb hem opgehangen afgelopen vrijdag aan het kamerscherm, meteen waren al leerlingen die klaar waren met hun opdracht met de vraag of ze dit mochten spelen, dus ik gaf ze de pijltjes om mee te gooien, ineens waren de i pads niet meer belangrijk, ze begonnen van allerlei variaties te bedenken voor dit spel, verder afstand, tevens omgekeerd te gooien. 

Ik heb dit zitten te bekijken en bedacht me, wat ik vaak dacht de leerlingen zijn met hun telefoon en i pad vergroeit. maar het blijkt dat ze dat niet zijn, als je maar iets aanbied dan gaan ze spelen en zijn ze ineens vreselijk sociaal.. erg leuk en boeiend is dit.

Ik heb zitten te genieten en bedacht me.. ach en dat voor 1 euro 40.. en een creative geest dan krijg je het toch voor elkaar dat de leerlingen gaan genieten van een spel en spelen ze samen.

Ze hadden dikke lol en maakten goede afspraken over het hoe en wat. heerlijk, wat heb ik genoten.

Ik denk dat ik toch eens vaker moet gaan struinen in de kringloop om te kijken wat er nog meer te halen is wat ze uitnodigt om te gaan spelen met elkaar.. 


vrijdag 24 februari 2023

A time to kill ( film)

 

Deze film zo indrukwekkend en zo mooi.. en wat gebeurde er en nog steeds in de wereld op het gebied van racisme... afschuwelijk.. maar indrukwekkend.. en als je deze film ooit gaat bekijken.. let vooral op het slotpleidooi van de advocaat van de gedaagde.... indrukwekkend en zo mooi, ik voelde het door de tv scherm heen... tranen in mijn ogen.. zo mooi en zo goed.. en dan het eind. Iets te Amerikaans naar mijn zin maar toch het klopt.. .

kortom een film om te bekijken.. te beleven en te voelen..


recensie van de film:

De juridische thrillers van John Grisham vliegen als warme broodjes over de toonbank van boekhandels over de hele wereld en zijn daarom ook erg in trek in Hollywood. A time to kill is Joel Schumachers verfilming van Grishams debuutroman en markeert de tweede samenwerking tussen de regisseur en de schrijver, die de touwtjes steeds steviger in handen krijgt.

De verhouding tussen Hollywood en John Grisham begon drie jaar geleden met de verfilming van ‘The Firm’. De aanpak van de Paramount-studio, die de rechten op het boek nog voor publicatie opkocht, zette de toon voor de drie films die later volgden: een stevig budget, flink wat sterren en aan het roer een degelijke vakman. Veteraan Sydney Pollack leverde een luxe thriller van tweeëneenhalf uur af, die pas in het laatste uur een beetje spannend werd. Het bleek echter een kassakraker van formaat en Grisham kon niet meer stuk.
Het succes van de auteur in Hollywood vindt zijn weerslag in de bedragen die hij voor de filmrechten van zijn romans ontving: ‘The Firm’ leverde hem zeshonderdduizend dollar op, ‘The Pelican Brief’ vervolgens 1,28 miljoen, ‘The Client’ 2,5 miljoen, ‘The Chamber’ (de verfilming met Chris O’Donnell is onderweg) 3,75 miljoen en de door Grisham lang vastgehouden debuutroman ‘A Time to Kill’ belandde voor zes miljoen dollar in Hollywood. Onlangs weigerde Grisham de filmrechten van ‘The Rainmaker’ ook voor zes miljoen van de hand te doen, want hij vindt het niet meer dan logisch dat zijn gage blijft stijgen. De schrijver komt er overigens ook ruiterlijk voor uit dat hij al zijn boeken puur en alleen voor de poen schreef.

Er is echter één uitzondering en die betreft zijn debuutroman, naar eigen zeggen zijn beste boek. Het belangrijkste personage heeft een sterk autobiografisch karakter en mede daarom heeft Grisham zich uitgebreid met de verfilming bemoeid. Op zijn aandringen voerde Joel Schumacher de regie, zoals hij dat eerder deed bij The client, en ging de hoofdrol na herhaaldelijke veto’s op potentiële kandidaten naar de relatief onbekende Matthew McConaughey. De grootste rol die de fraai geproportioneerde Texaan ooit speelde was die van een manke kannibaal in The return of the Texas chainsaw massacre, het platvloerse derde vervolg op de horrorklassieker The Texas chainsaw massacre. Het is duidelijk dat de acteur Grisham op zijn blote knieën mag danken.

Zweetdruppels
De centrale rol van een naar de jonge Grisham gemodelleerde advocaat op zwart zaad mag dan voor een nieuwkomer zijn, voor het overige wordt A time to kill bevolkt door een immense hoeveelheid bekende koppen. De persmap spreekt jubelend over een "ensemble cast of nearly 100 speaking roles" en dat is geenszins overdreven. Het is aardig daarbij te kunnen constateren dat een groot deel van dit legioen de ruimte krijgt om memorabele rolletjes neer te zetten en dat menigeen daar ook nog in slaagt. Maar of pakweg vijftig geslaagde typetjes een goede film opleveren is een tweede. Zoals al bleek bij de eerdere Grisham verfilmingen houdt de schrijver ervan een eenvoudige plot te verstoppen achter een labyrint van omwegen en zijpaden, die aan het slot niet of nauwelijks relevant blijken te zijn. In een boek levert zoiets misschien urenlang onbekommerd leesplezier op, in een film van (alweer!) tweeënhalf uur is er al gauw sprake van ballast die overboord had gemoeten.
De centrale verhaallijn betreft de rechtszaak tegen een door Samuel L. Jackson gespeelde zwarte man die de blanke verkrachters van zijn dochtertje in koelen bloede doodschiet. Een en ander voltrekt zich in een dorp in het zuiden van de Verenigde Staten, daar waar het altijd warm en vochtig is en waar de Ku Klux Klan nog steeds een sluimerend bestaan leidt. Het eerste geeft de filmmakers een goed excuus om alle acteurs van fotogenieke zweetdruppels te voorzien, het tweede leidt tot al even excessief gebruik van al even fotogenieke brandende kruizen in de zwoele nacht. De terreur-acties van de Klan zijn voor de plot niet meer dan bijzaak, maar worden eindeloos uitgesponnen. Van enige dramatische impact is al snel geen sprake meer, temeer daar de boeven zoals gebruikelijk bij Grisham niets meer dan karikaturen zijn.

Lofzang
Het hoofdthema in Grishams boeken en Schumachers verfilming ervan is natuurlijk de lofzang op de Amerikaanse rechtspraak, die zo goed is dat geen enkele schurk, hoe doortrapt ook, aan zijn straf ontkomt en dat onschuldigen altijd vrijuit gaan. Net als bij The client staat ook nu weer een idealistische en armoedige advocaat met een handjevol vrienden tegenover het goed geoutilleerde team van een arrogante en gesoigneerde aanklager. Kevin Spacey speelt die rol met hetzelfde accent en evenveel overtuiging als Tommy Lee Jones eerder deed. Dat is opnieuw leuk om naar te kijken, maar het maakt de uitkomst van de rechtszaak er niet spannender op.
Want waar het uiteindelijk om draait is welke partij erin slaagt het sentiment bij de jury zo te bespelen dat er tranen vloeien. Het laat zich raden wie daar in slaagt. Waarmee A time to kill als ode aan de jury-rechtspraak voor Europeanen eerder een averechts effect heeft, want eens te meer blijkt dat alles om de show draait. Net als in Hollywood, dat met deze film weer een sterk staaltje fraai opgeklopte lucht opdient: dermate goed gespeeld, vakkundig in beeld gebracht en perfect afgewerkt, dat de inhoudelijke gebreken nauwelijks opvallen. 




donderdag 23 februari 2023

Lunchen

 

Het was weer eens zover, Elias en ik moesten weer eens goed bijpraten  dus hadden we onze maandelijkse/ twee maandelijkse lunchafspraak..

Dit keer was ik aan de beurt om iets te bedenken en besloot dus om dit keer in Alphen te blijven bij Barista in de Julianastraat waar ik al een keer had gegeten met de sportclub vrienden.

De ochtend had ik het sporten even overgeslagen, mede omdat het de avond ervoor erg laat was geworden, dus het was niet handig om dan te gaan sporten. De week ervoor was al heel druk geweest en was ik heel vroeg mijn bed uit , dus het was goed om nu eens echt weer lekker uit te slapen, zeker omdat sportmaatje Marco had geappt dat hij niet ging.. 

dus ik had de tijd aan mezelf gelukkig die heb ik dan ook zo gebruikt.

Lekker lang in bed, daarna naar Barista café gelopen om te lunchen. Elias was er nog niet dus ik heb wat lekker rondgelopen door het buurtje, ook wel eens lekker.

Elias kwam aanrijden en we zijn samen naar het restaurant gelopen waar we nog precies de gereserveerde tafel konden krijgen. Helaas was de brunch niet meer beschikbaar om 13.10, jammer maar er was nog genoeg keuze,  dus ik besloot een naan broodje vegetarische kip te eten, terwijl Elias een ander broodje nam met vooral veel vlees.. de carnivoor.

Terwijl we zaten te wachten op het broodje hadden we zoals altijd erg leuke gesprekken over van alles, vooral ook over zijn vaderschap, maar ik moet daar vreselijk om lachen hoe hij er over praat, is dikke humor en lol.. ook hoe hij de dagelijkse situaties benaderd.. heerlijk. maar oh ik prijs nog steeds elke dag dat ik geen vader ben.. al kwam daardoor natuurlijk wel het gesprek op dat ik nooit meer een Vaderdag heb, mijn vader is overleden, ik ben zelf geen vader. dus dat is een gepasseerd station. 

Natuurlijk hebben we over de reizen gehad die ik ga ondernemen, heerlijke reizen die ik ga doen om te genieten van steden.

We hebben heerlijk gegeten en gepraat en voordat we het wisten was het weer tijd om op te breken, ben ik rustig naar huis gelopen en belande zomaar in de SO LOW, een favoriete winkel voor mij, waar ik wat kleine dingen heb gekocht voor Barca maar ook voor school, ik had nog ballonnen nodig dus die waren daar erg goedkoop.

Rond 16.00 was ik weer thuis heerlijk.

woensdag 22 februari 2023

Escape room

 

Voor wensen en grenzen kregen we iets geweldigs aangeboden wat ik helemaal zag zitten, op een paar kleine dingen na.. namelijk dat we 4 ruimtes moesten hebben wat waarschijnlijk heel lastig is,. maar toch. we gaan er over nadenken..

Er was een escape room van een stichting die preventief leerlingen er van wil doordringen dat ze voor ze het weten in een crimineel circuit zijn beland, ze krijgen vaak iets aangeboden want geld is altijd belangrijk, om iets te dealen, of zelf op de uitkijk te gaan staan bij een deal.

Ze zijn vaak lokaas voor de criminelen die gebruik van ze maken.

Deze jongeren worden gepaaid met veel geld, mogen mee naar feesten waar ze dan volop meisjes die ook geronseld zijn, krijgen om wat ze maar willen doen, etc.

Ze worden ook behoorlijk geïntimideerd door o.a. dat ze op een bepaalde plek moeten zijn, waar ze dan zijn en dan komt er een auto aanrijden, die stopt een jongen uit de kofferbak pakken deze totaal in elkaar slaan omdat hij ze heeft verklikt, ze gooien dan die jongen terug in de kofferbak en rijden weg. dit alles zonder iets te zeggen.. afschuwelijk is dit maar het gebeurt.

jongeren zijn dus bang dus ze houden hun mond dicht, mede omdat ze te horen krijgen dat als ze hun verlinken dat ze dan bijvoorbeeld hun gezin iets aan doen, of het huis in brand steken als ze liggen te slapen, kortom het is afschuwelijk dat dit gebeurt.

De escape room was er voor om jongeren bewust te maken van wat er speelt in de maatschappij, ze op een speelse wijze te laten ontdekken wat er zoal is.. maar daarna komt het gesprek op gang.

Schokkend en heftig.. dit is net zo erg als  de loverboy praktijken die er zijn maar dan heel anders. Deze mensen gaan zo ver dat ze zelfs mensen achtervolgen ( politie) en dan een baksteen door hun ruit gooien omdat ze zo laten weten dat ze weten waar ze wonen. kortom het is heftig allemaal.

Nu is dit in leven geroepen om aan de voorkant preventief aan de slag te gaan en dat is ook denk ik heel goed, ze heel preventief hiervoor te waarschuwen wat we ook altijd met wensen en grenzen doen.

We hopen hiermee toch een stukje bewustwording te laten gebeuren zodat jongeren weten in wat voor wereld ze terecht komen als ze hier in mee gaan..


dinsdag 21 februari 2023

Spelletjes YES

  

Eindelijk was het zover,  we konden weer ene keer afspreken om samen een spelletjes avond te doen. heerlijk. Femke en Jeroen waren er al klaar voor, wij ook Fenny en ik, we spreken altijd heel vroegtijdig af, omdat we elkaar kennen, het is vaak toch ook dat we een druk bestaan hebben, dus is het ook goed om vroeg af te spreken, het is toch wel erg leuk dat we oa door de corona met elkaar zon band hebben gekregen, die er altijd wel al schemerde maar door de corona tijd gingen we spelletjes doen tijdens de lock down. en nu zetten we dat dus lekker door..
 
 Dus gewapend met 30 seconds, een fles rode wijn voor de dames en een speciaal voor deze dag gebakken straciatelle cake, ging  naar de buuf om samen te gaan wandelen naar het huis waar Jeroen en Femke nu wonen, gelukkig is dat vlak bij en is het maar een kleine 10 minuten lopen.
 
Bij aankomst was de kleine dame nog even op voordat ze naar bed moest, nog even met haar gepraat. daarna aan de thee met cake en bijpraten over van alles en nog wat. 

Na niet al te lange tijd zijn we begonnen met het spelen van dit spel en het was dikke lol met elkaar, ik die soms gewoon niets weet, sport, aardrijkskunde niet mijn sterkste kant, zal het ook nooit worden. Jeroen die zo fanatiek is dat hij daardoor in een black out schiet,  en dan de dames die de coolheid zelve spelen, en die daardoor winnen, maar ook de prachtige versprekingen die we maken in de haast van het spel/

Het was weer een avond vol lachen, bij praten en het gevoel van heerlijke vrienden te hebben.


maandag 20 februari 2023

God Only Knows... ( David Bowie)

 

 Af en toe hoor ik een nummer waar ik zo van onder de indruk kan zijn, zoals dit nummer van David Bowie, zo mooi in de opbouw en niet zoals we ze kennen via All you need is love, er is er maar eentje die dit nummer zo vol emoties kan brengen en dat is David..

Dit nummer raakt me enorm, telkens weer, mede omdat de tekst zo mooi is, en ik me het gevoel zo goed kan voorstellen wat hij in het lied bezingt.. en inmiddels ken ik de klappen van de zweep, wat ik kan zijn zonder die ander.. en in mijn geval is dat een zegen.. Ik ben leuker zonder relatie heb ik al ontdekt...

En met deze blog is meteen een nieuw soort blogje ontstaan, eens in de zoveel tijd zal ik een nummer hier uitlichten die mij persoonlijk raakt, om wat voor reden ook.

Het lied staat onderaan de blog maar de songtekst hoort er ook bij natuurlijk.


God only knows
 
 If you should ever leave me
My life would still go on, believe meThe world could show nothing to meSo what good would living do meGod only knows what I'd be without you
I may not always love youBut as long as there are stars above youYou'll never need to doubt itI'll make you so sure about itGod only knows what I'd be without you
God only knows what I'd be without you
If you should ever leave meMy life would still go on, believe meThe world could show nothing to meSo what good would living do meGod only knows what I'd be without you(God only knows)(God only knows)God only knows what I'd be without you (God only knows)(God only knows)God only knows what I'd be without you (God only knows)(God only knows)God only knows what I'd be without you


 

zondag 19 februari 2023

Buddha bowl.... in 15 minuten klaar.....

 

Natuurlijk ben ik er van, heerlijk eten maken en vooral snel en gemakkelijk.. toen ik dit gerecht zag staan voor slechts 5 euro met alles er bijna in dacht ik dat is heerlijk, gemakkelijk eten maken. dus ik had het bij de Pick Nick besteld, het is gek ik kom er achter dat ik steeds minder geld kwijt ben voor de boodschappen, ik loop bijna niet meer de supermarkt in met als gevolg dat ik dus minder haal, soms wel omdat ik sommige producten niet zo fijn vind. Maar het voordeel is ook dat als ik terugkom van vakantie ik dan in de avond mijn boodschappen kan laten bezorgen met als gevolg dat ik dus niet meer hoef te sjouwen de volgende dag.heerlijk...

 Maar goed afgelopen zaterdag begon ik aan dit gerecht te maken als avond eten, ik dacht een salade daar ga ik altijd goed op, dus waarom deze dan niet.. nou er moesten eerst toch nog wat dingen gehaald worden. zoals linzen die moesten uitlekken.. dus dat gehaald.

Daarna zag ik dat het gerecht in 15 minuten op tafel zou staan, nou wie wil dat nou niet. ik wel namelijk, dus ik blij.. 

Terwijl ik de beschrijving las zag ik het al.. ja hoor. niks niet 15 minuten de zoete aardappel, de wortel, de aubergine moest nog wel eerst schoongemaakt en in flinterdunne blokjes van ongeveer 2 cm worden gesneden om daarna gemengd te worden met cajun poeder, met olijfolie en dan op een bakplaat ongeveer 25 minuten in de oven.. dus die 15 minuten sloegen echt nergens op..maar goed ik zeur niet ik doe dat.. het gaat tenslotte om het resultaat.


zo zou hij er uit moeten zien. maar nergens in de beschrijving staat iets van dat je een avocado moet halen.. zijn ze denk ik vergeten

Dit was uiteindelijk mijn variatie:



zaterdag 18 februari 2023

De 8 bergen (film)

 

Nadira vertelde me dat ik echt naar deze film moest gaan, hij was mooi en prachtige beelden dus besloot ik, ondanks dat ik eerst dacht, wat moet ik met die film, om toch maar mezelf er toe aan te zetten om naar deze film te gaan, want als Nadira dat zegt dan zijn het meestal hele mooie, goede en bijzondere films.
Tot aan de pauze had ze gelijk wat een prachtige film, prachtig verhaal over vriendschap waar voor mij toch een soort van  Gods own country, broken back mountain gevoel zit.. al moet ik afwachten hoe het verder verloopt.

Na de pauze waren het prachtige beelden met veel bergen en ik kan me zo goed voorstellen dat men zo kan genieten van Bergwandelingen prachtig. maar ook de vriendschap tussen deze twee mannen, waar totaal niets van liefde zit, maar toch voor eeuwig met elkaar verbonden bleken te zijn.
Tevens was de soudtrack ook de moeite waard wat een mooie muziek zat er bij deze film.. prachtig
Nadira had niets teveel gezegd het is een absolute aanrader.
 

Recensie van de film

Regie: Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch | Scenario: Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch | Cast: Alessandro Borghi (Bruni), Luca Marinelli (Pietro), Elena Lietti (Francesca), Filippo Timi (Giovanni), e.a. | Speelduur: 147 minuten | Jaar: 2022

Tegenpolen doen het altijd lekker in filmdrama's, niet alleen omdat ze elkaar aantrekken maar ook omdat ze kunnen onderstrepen wat personages drijft. Toch is het altijd een zwaktebod als filmmakers tegenstellingen zo uitmelken dat dit het enige is wat de personages markeert. Er zit vaak meer charme in hetgeen ze bindt en dat is dan vaak weer de basis van een hechte vriendschap zoals we zien in De Acht Bergen van het Vlaamse regiekoppel Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch. 

Het stel, waarvan de vrouwelijke helft met name bekend is als actrice en debuteert als regisseur, baseerde hun eerste gezamenlijke Italiaans-Vlaamse regieproject op de bestseller Le Otto Montagne van Paolo Cognetti. De emotionele film verbeeldt de vriendschap die ontstaat wanneer Turijnse stadsjongen Pietro tijdens zijn vakanties in de Italiaanse Alpen kennismaakt met local Bruno. 

Eenzaamheid speelt voor beide jongens een enorme rol en dat is wat ze bindt en uiteindelijk samenbrengt. Pietro slijt zijn zomers in het leeglopende Italiaanse bergdorp waar Bruno het enige overgebleven kind is. Er ontstaat een onverwachte vriendschap tussen de twee, juist omdat de achtergrond van de twee jongens zo verschilt, een aspect dat ook hun hele volwassen levens een rol blijft spelen.

Van Groeningen en Vandermeersch nemen bijna tweeënhalf uur de tijd om de vriendschap, die meerdere decennia beslaat, vorm te geven. Hun boekverfilming kent duidelijk afgebakende episodes die vooral tijdens de kindertijd geen duidelijk narratief kennen. Zoals dat gaat bij jeugdvriendschappen verliezen Pietro en Bruno elkaar uit het oog om vervolgens door een dramatische gebeurtenis weer oog in oog met elkaar komen te staan en de banden opnieuw aan te halen.

Hoewel de overeenkomsten uiteindelijk de hechte vriendschap definiëren, stippen de regisseurs voortdurend de verschillen tussen de mannen aan. Zelfs wanneer hun levens door liefde en omstandigheden meer dan ooit met elkaar verweven raken, worden hun verschillende bloedgroepen onderstreept. Alsof Van Groeningen en Vandermeersch ons op het hart willen drukken dat dit toch wel een hele bijzondere band is die we hier meemaken.

Dit ligt natuurlijk grotendeels aan het bronmateriaal dat ten grondslag lag aan dit drama, maar de filmmakers hadden zich wel wat meer subtiliteiten kunnen permitteren. Dat de dynamiek tussen de jongens levend en boeiend blijft, komt niet eens zozeer door het feit dat ze als mens gegroeid zijn, maar juist door hun veranderende omstandigheden.

Met name Bruno is niet bepaald een spraakwaterval al weet Pietro hem regelmatig wel tot een gesprek te bewegen. Dit laat niet onverlet dat dit in onconventioneel 4:3-ratio geschoten vriendschapsepos dikwijls een louterende werking heeft waarbij de onthaasting van de overweldigende schoonheid van de Alpen een groot deel van het werk doet. Helemaal bevredigend pakt dit echter niet uit; daarvoor zet het regieduo de zaken net iets te scherp aan zonder de verbeelding van de kijker aan te spreken.



woensdag 15 februari 2023

De lettergrabbelton ( week 31)

week 31

Het aannemningsbedrijf
neemt aan van wel..

Selfish
As selfish as it may sound, you have to make yourself
happy before you can make other people happy
(Connor Franta)

Iedereen verlangt naar koestering
ook wie zich daar uiterlijk tegen verzet

Jezelf word je niet
vanzelf

Genezing
Om een wond te genezen moet je zorgen dat je er niet
meer aan kan komen

 laat de ander zichzelf zijn, zoals je dat zelf ook wenst

er ligt straks zoveel plastic op het strand dat 
we onze kop niet meer in het zand kunnen steken

Happy
Make your parents proud, your enemies jealous and
yourself happy
(the Weekend)

moeilijk doen gaat de meesten vaak het 
makkelijkste af

Zeuren
het is het mooiste als er geen noodzaak tot praten is
en we het toch doen
Zeuren kunnen we altijd nog

Geluk is ook maar een mening

Fall
You are  falling in love because you
dont find love, love finds you. You dont force yourself
to fall you just fall


leef met je geest in de bron en je zult
je voeden met de waarheid

met niets doen kun je alles bereiken

We kunnen meevoelen met de ander
zonder dat we meelijden

De hele waarheid bestaat meestal niet uit
twee halve waarheden

Herinneringen
wanneer weet je dat een relatie voorbij is
als je meer verliefd bent op je herinneringen dan op
diegene die recht voor je neus staat

ik hoop me vanmiddag voor deelname
aan het weekend te kwalificeren


Messy
Dont ever hold back from showing others who you
truly are Get messy show the real you
(Meredtih Marple)

Je bent de full colour 
in mijn zwart-wit printer

Hoe kun je je eenzaam voelen
als je weet dat we allen één zijn

ik sta vierkant achter mijn
cirkelredenering

Later
De herinnering die je later wilt hebben
moet je nu maken

Wachten 
de liefde is en spelletje boter-kaas-en- eieren
constant aan het wachten op de volgende zet
(Lang Leav)

Er is zoveel moois te zien en te beleven
als we er maar voor open willen staan

dinsdag 14 februari 2023

Floris de vijfde pad etappe 7 (Schoonhoven naar Nieuw lekkerland)

 

De spirit zit er weer in nadat ik het laatste tussenstuk had afgerond van dit pad, kon ik het weer oppakken waar ik was gebleven bij Schoonhoven, dit keer ging vriendin Marlous mee, mede omdat we allebei het gevoel kregen dat we ons misten. dus moest er worden ingegrepen, normaal gaan we dan naar een museum maar samen wandelen vinden we ook erg fijn, hebben we in de C-tijd ook veel gedaan, om toch elkaar te zien en bij te praten..

Dus we hadden afgesproken in Gouda om daarna met de bus te vertrekken naar Schoonhoven,. het was nog even spannend of het pondje zou gaan. maar ik had op de app niet gezien dat zowel de bus als het pondje niet zouden gaan, dus we zagen elkaar om iets over 9 in Gouda bij de bus.

Tot dus ver gaat het goed inmiddels zit ik al heerlijk in de trein te wachten totdat hij gaat rijden, lekker voorin en warm. 

De reis vanaf  Gouda naar Schoonhoven hadden we goed uitgezocht, we kwamen aan in Schoonhoven en konden zo het pondje op, dat was heerlijk, na het pondje begrepen we het meteen totdat we bij de splitsing kwamen waar we dus meteen al de andere kant opliepen, niet erg handig maar ff goed gaan kijken kwamen we op het juiste pad terecht gekomen, tenminste dat dachten we, saaie  weg waar we liepen totdat ik net voor het einde  van deze weg ontdekte dat we gewoon over het verkeerde pad liepen er liep een prachtig pas tussen bomen door vlak naast ons dus daar hebben we even de laatste stuk van gelopen, 

We liepen verder over een ander pad wat veel asfalt was maar dat was deze route steeds. Afgewisseld met soms wat onverhard. Daar hou ik het meeste van. Op een heel vreemd onnozel stukje waarbij we dus links af moesten slaan om door een weiland te lopen waar veel hazen renden. Erg leuk, maar uiteindelijk kwam je dus weer op een asfaltweg terecht. 

Ik heb me oprecht afgevraagd waarom we door dat weiland moesten, ik hou erg van dit soort paden, dat gewandel door weilanden en modderpaden maar waarom dit stuk er in zit , geen idee, misschien omdat je bij een eierboerderij uit komt waar je eieren kan kopen en cake, maar eieren meenemen op een wandeltocht die niet gekookt zijn is niet handig, dus ik begrijp nog steeds deze afslag niet.. Tevens vraag ik me dan af wat heeft die eierboer te maken met Floris de vijfde, stond daar vroeger misschien een vrouw die daar eieren verkocht, waar hij dan langs galoppeerde met zijn paard? geen idee, ben er samen met Marlous best een poosje over aan het grappen en grollen geweest.

Een mooi stuk was ook langs de molens die de polder droog hielden, we hebben dan ook heel lang staan te  kijken naar de molens welke molen nou wie was..  erg leuk

Na ongeveer 10 km hebben we op een heel tochtig bankje gezeten om even een snack te nemen tussen door, we zaten daar heerlijk te staren en te mijmeren over de natuur en het weidse uitzicht over de polder.

Natuurlijk kwam ook het gesprek naar boven of je zo ver afgelegen zou willen wonen met zoveel ruimte.. ik kon oprecht van uit mijn hart zeggen, nee ik wil niet een als ik maar niet mijn boter vergeten ben huis.. dat al je dan eindelijk de stad in bent geweest om boodschappen te doen, je bent eindelijk thuis en ineens ontdek je dat je de boter bent vergeten .. dat je dan weer een half uur of een uur moet reizen om dat pakje boter te halen. of als je in de avond trek hebt in iets lekkers, je hebt niets in huis, dat je het dan besteld en dat het dan koud aankomt omdat het zo ver afgelegen ligt... en dan al dat gras dat je moet onderhouden vreselijk.

Maar goed na deze zinvolle gesprekken en onderwerpen zijn we verder gelopen, het pas was wel veel recht en lange stukken maar het was wel erg mooi om te kijken, en te zijn.. dus het had ook wel een hele mooie kant..

Uiteindelijk nog ergens op een bankje voor hele kleine mensjes gezeten,  we zaten meteen in de squat houding, dus ik hoef zondag niet meer te sporten heb alles wel gedaan geloof ik.

Na de lunch doorgelopen naar het eindpunt waar we de bus naar Rotterdam pakte om via allerlei tussenstations en overstappen uiteindelijk weer in de trein zaten naar Gouda waar onze wegen zich ging scheiden, ik ging met de trein naar Alphen Marlous met de trein naar Utrecht met de afspraak dat we 25 maart weer samen gaan wandelen etappe 8 van het foris de vijfde pad