Spreuken (2016-30)

we zijn allemaal mensen toch, en ieder mensenleven is 

hetzelfde waard en dus ook het redden waard

(J.K. Rowlings).

de waarheid is nooit precies zoals je zou 

denken dat hij is

(Johan Cruijff)

hoe minder routine, hoe meer leven

(Amos Bronson Alcott)

he cals me beautiful like it's my name

'je zou eigenlijk een boek moeten schrijven"zie Ron tegen

Hermeliljn terwijl hij zijn aardappels in stukjes sneed

"Uitleg van de gestoorde dingen die meisjes doen zodat

jongens ze eindelijk kunnen begrijpen)

(Harry Potter)

 

mu mother is a walkin miracle

 (Leonardo dicaprio)

 

we gebruiken allemaal de toekomst

om het heden te ontlopen

(John Green)

 

Er is altijd ruimte voor een verhaal dat je 

het gevoel geeft dat je van je plek wordt

weggezogen

(J.K, Rowling)

 

i choose you over everyone

(Rainbow Rowel Fangirl)

 

Im not a girl

standing in front of a boy

asking him to love her

(Julia roberts)

prince charming

Een collega vertelde me over Prince Charming op videoland, dat het zo geweldig leuk was, hij genoot er van.

Dus wie ben ik om dit dan te ontkennen, dus ik ben ook maar eens de prince charming ingedoken.. en oh gruwel wat een vreselijk programma..  ik heb alleen maar de introductie gezien en het enige wat ik kon bedenken, het zijn allemaal gladde boys, met six pack, gespierd, strak in de kleren en in het haar, echt een prototype dat het vooroordeel bevestigd van  de grote massa.

Ergens kan ik daar heel boos om worden dat men met zon programma wederom iets laat zien wat niet helemaal de waarheid is, ik vind dat dan jammer, 

Tuurlijk begrijp ik het wel, hoe smakelijker de mensen hoe lekkerder het is om naar te kijken, maar ik vind het bijzonder dat als iemand het water induikt zijn haar nog steeds perfect zit.., maar misschien gebruik ik de verkeerde gel.. dat zou kunnen

Daarnaast ook de valsheid van deze deelnemers, afschuwelijk. ik kan er me groen en geel aan ergeren, en natuurlijk vraag ik me af waarom ik me daaraan erger, en ergens weet ik het antwoord ook wel..  ik kan daar niet tegen die achterbakse gedoe met elkaar.

Wederom is dit weer een programma waarbij het draait om de buitenkant, inhoudelijk is eigenlijk niet belangrijk, men heeft duidelijk gekozen voor de looks en niet voor de brains.

Ik had het voornemen om het hele seizoen te gaan kijken maar ben dus al afgehaakt na 20 minuten incluis doorspoelen.

Kortom ik ben er achter dit is geen programma voor mij maar wie er van wil genieten vooral doen zou ik zeggen.

 

Respect (film)

 

Wat doe je aks je een film ziet over een artiest die jou aanspeelt. Precies als deze film draait dan ga je. Terwijl alle maatregels zijn verdwenen, is het toch leeg in de bioscoop, het is nog niet doorgedrongen bij velen dat we weer naast elkaar mogen zitten, dus  het voelt wat ontwenning dat ineens mensen in je aura komen.. heel erg wennen  maar het hoort erbij en is niet verkeerd.  De film duurt meer dan 2 uur om precies te zijn twaalf en een halve kilometer  wandelen. 150 minuten. De film komt wat traag op gang maar als je er eenmaal inzit dan is het een prachtige film. Toch begin ik langzaam te geloven dat al die grote sterren een verknipte jeugd hebben, ze zijn mishandeld, verkracht, gepest, en noem maar op, je krijgt bijna medelijden met ze in plaats van bewondering. Al heb ik diepe respect voor al deze artiesten die toch maar het hebben gemaakt en mij nog steeds raken met hun liedjes 

 

recensie van de film:

 Regie: Liesl Tommy | Scenario: Tracey Scott Wilson, Callie Khouri | Cast: Jennifer Hudson (Aretha Franklin), Forest Whitaker (C.L. Franklin), Marlon Wayans (Ted White), Albert Jones (Ken Cunningham), Tate Donovan (John Hammond), Marc Maron (Jerry Wexler), e.a. | Speelduur: 145 minuten | Jaar: 2021

Aretha Franklin. Eén van de meest succesvolle soloartiesten van de twintigste eeuw. 'The Queen of Soul'. Een vrouw die niet alleen bekend is om haar ongeëvenaarde en onevenaarbare strot, maar ook om haar diepe godsdienstigheid en bovenal haar voortdurende strijd voor gelijke rechten voor zwarte Amerikanen als prominent gezicht in de burgerrechtenbeweging. Drie jaar na haar overlijden is Respect de onvermijdelijke Hollywoodfilm over haar leven, waarbij Liesl Tommy het op zich heeft genomen al deze aspecten in een enkel portret te vangen. Ga er maar aan staan.

Tommy neemt ruim de tijd voor dit portret en begint haar bijna tweeënhalf uur durende verhaal bij het begin. Een jonge Aretha, liefkozend 'Ree' genoemd, treedt op voor de gasten van haar gescheiden vader op zaterdagavonden, op feestjes waar de grote maatschappelijke problemen van de naoorlogse Verenigde Staten het enige gespreksonderwerp lijkt. Uit een aantal losse scènes ontstaat vervolgens het beeld van een traumatiserende jeugd als domineesdochter in Alabama. De dood van haar moeder, een moeizame relatie met haar vader, een zweem van misbruik; alles wordt wat opgeknipt in beeld gebracht, tot het moment waarop een plotseling tien jaar oudere Aretha definitief de muziekwereld ingaat.

Respect blijkt vanaf het begin al moeite te hebben met het ontwijken van een klassieke valkuil voor een biografische film. In de eindeloze spagaat tussen enerzijds zo veel mogelijk laten zien om de waarheid eer aan te doen en anderzijds een waargebeurd levensverhaal te vangen binnen de conventies van cinema, glijdt Liesl Tommy meermaals opzichtig uit. Gebeurtenissen of mensen die uiteindelijk nauwelijks ter zake doen worden uitgebreid geïntroduceerd en de meest tekenende onderwerpen blijven ineens voor langere tijd ongeroerd en onbenoemd. Na de emotionele dood van Martin Luther King bijvoorbeeld, is het lang wachten tot het onderwerp burgerrechten weer in beeld komt. Tegelijkertijd wordt haar moeizame relatie met Ted uitgebreid in beeld gebracht, een deel van haar leven dat ongetwijfeld voor haarzelf belangrijk is geweest, maar haar levensloop en daarmee het verhaal maar beperkt beïnvloedt.

Het overkoepelende thema, dat Aretha Franklin een strijd voerde op meerdere fronten, houdt het geheel maar ternauwernood bij elkaar in deze verzameling thema's, mannen en muziekgenres. Ze blijkt een vrouw die altijd voor zichzelf opkomt, of het nou om racisme, seksisme of patriarchisme gaat. Ze is een vrouw die altijd om respect vraagt, zingend in een concertzaal of schreeuwend in een huiskamer en die aan deze trotse levensovertuiging zowel de nodige problemen als haar eindeloze succes te danken heeft. De veelheid aan problemen en successen die moet worden weergegeven en de tijdspanne waarover deze door haar leven verspreid zijn, maken van Respect een lange zit.

De besluiteloosheid en de eventuele angst om een salomonsoordeel te moeten vellen, zorgen ervoor dat een film die dit soort grandioos bronmateriaal mag vertellen met een meer dan prima cast en dito muzikale invulling, uiteindelijk de grijze middelmaat niet weet te overstijgen. Als de uitgebreide weergave van een giftige relatie of een nietszeggende meeting met een labelbaas waren vervangen door het uitdiepen van haar overweldigende activisme, dan had Respect een machtig monument voor empowerment kunnen zijn, met twee benen stevig in de eenentwintigste eeuw. Nu is het niet meer dan een prima biografie, wat aan de lange kant ook vooral.

glimlachjes voor deze dag ( deel 5)

 

zondagochtend.....

 

De wekker ging zondag om 7.45, eigenlijk is dat voor mij een soort van uitslapen.. maar na de 25 km in mijn benen van zaterdag, tevens toch wel een drukke week achter de rug, de opspelende hooikoorts, door de heerlijke wandeling door de natuur.. met bijbehorende gemaaide grassen etc.. is de twijfel hoog,. wel of niet.. en dan beslis ik toch maar. maar gaan lijkt me beter.. anders is het ook zo jammer.. tenslotte ben ik al wakker.

De cross xxl begint om 9.30, voor mij eigenlijk een half uur te vroeg maar goed, het is wel lekker... 

Dit keer waren we met een klein groepje slechts 6 mensen maar ja de training is niet minder heftig.

We begonnen met  buikspieroefeningen.

4 rondes van steeds 4 oefeningen die een minuut duren. dus dat is prima te doen.

1 keer zij plank links, dan gewone plank, dan zij plank rechts en dan holle rock, dus eigenlijk de holle steen..

daarna gingen we aan de slag met wel een aardig rondje.. nl 2 rondes van clean 10 x en daarna 20 situps

deze 2 keer, dan de volgende 2 rondes,  10 burpees en 10 x push up,  ronde 3, 10 frond squats en 10 front press.

 

Daarna kwam wat mij betreft de hel, namelijk 23 minuten squats, 7 burpees, 14 pushups en dat zoveel mogelijk in 23 minuten.. en dat duurt lang.. heel lang maar goed we doen het en overleven het.

Daarna de oefeningen 10 box jumps, 10 deadlift, 10 swing en 32x touwtje springen en dit dus 8 minuten..

daarna gingen we de laatste ronde doen.  1minuut press, 1 minuut dippen, 1 minuut row, 1 minuut push press boven het hoofd en dat ook 2 rondes

 

het was zweten deze training maar wel erg goed om te doen en ik ben achteraf wel heel blij dat ik toch gegaan ben.

 

dat duurt dus 4 minuten, 

dan kregen we 2 minuten rust, en daarna ging het zelfde riedeltje nog een keer.. geen probleem, we doen het gewoon

Otterloop

en dan krijg je een mailtje met deze vraag, en denk je ja dat ga ik doen..samen met collega Corrie.

" Wandel met ons mee op zaterdag 25 september 2021.
Onze wandeltocht brengt je tussen riet en water, door weiden en over dijken.
Rotaryclub Nieuwkoop organiseert voor de 5e maal de Otterloop. In samenwerking met agrarische ondernemers in het gebied gaan er weiden en dijken open die normaal voor de wandelaar gesloten blijven. Onderweg is het genieten van groene vergezichten en water. Alle routes gaan door het natuurgebied de Groene Jonker en door de poldernatuur van het Groene Hart. Sinds een paar jaar leeft hier ook een aantal otterfamilies.

Routes van de Otterloop
Deze 5e editie van de Otterloop biedt weer 4 mooie routes door het weidelandschap. Langs iedere route kun je genieten van iets bijzonders. De afstanden zijn 6, 10, 15 en 25 km.
- Op de langste route komt je bijvoorbeeld langs de Westveense Molen die speciaal voor je is opengesteld.
- Alle routes komen door het natuurgebied De Groene Jonker, waar je kunt genieten van allerhande watervogels.
- Een stukje verderop kom je over het erf van het agrarisch bedrijf van de familie Liebeton. Je mag een kijkje nemen bij de melkmachine.
- Op alle routes zijn er plekken met drinken en versnaperingen. Ook zijn er voldoende toiletmogelijkheden.
- De routes zijn bewegwijzerd."

Natuurlijk kozen wij het pad van 25 km, als ik ook 20 kan lopen dan moet ik ook 25 kunnen denk ik dan.. en we hebben geen haast, we kunnen onderweg pauze nemen etc, dus dat is allemaal prima.. en ik had zin in een leuke wandeling vol plezier en klunen door de weilanden en over slootjes. door koeiendrek etc.. gewoon leuk.

Dus zaterdagochtend om 7 uur ging mijn wekker en dacht ik alleen maar.. wat... waarom,.en oh ja.. ik ging wandelen.. Dus niet te lang nagedacht, meteen me aangekleed na de ochtend rituelen, thee gezet voor onderweg en de salade ingepakt voor onderweg, mede omdat dat dan lekker is.. een salade bij het wandelen geeft mij tenminste meer rust en vult lekkerder, je moet namelijk echt tijd nemen om het te eten.

Om half 9 naar Nieuwveen om Corrie op te halen en om daarna naar Noorden te rijden om de wandeling te starten van de Rotary club.. dat het van de Rotaryclub was, was vrij duidelijk door de toch wel wat  hete aardappel achterin de keel,  woorden die werden gesproken, maar goed we konden ons melden en konden gaan lopen.

De tocht begon in een weiland en ik had al meteen de lol erin, want wat is er nu leuker dan in het groen te lopen en te genieten. De wandeling was goed aangegeven, tevens hadden we een kaart en had ik Corrie met deze kaart die hem echt kon lezen dus dat was al winst... ik verdwaal met een kaart, ik weet niet hoe ik hem moet houden. maar Corrie kijkt, draait hem goed en zegt je moet hem zo houden dat je altijd de loop richting hebt, ideaal, nooit geweten.

We kwamen door prachtige gedeeltes van het Groene Hart en ik heb genoten, zeker bij de eerste stempelpost waar we dus door een hele goede verrekijker konden kijken en we dus een lepelaar aan het werk zagen in het meer, zo gaaf om te zien, zeker om dat ik deze dieren nog nooit in het wild had gezien. Daarna nog met een pondje over die je zelf dus met touw naar de overkant moest trekken, heerlijk.. een prachtige gedeelte gewandeld bij de Nieuwkoopse plassen, om uiteindelijk weer richting het noorden te gaan.. een heerlijke wandeling en het weer zat mee

We hadden besloten dat we bij het derde stempelpunt zouden eten en even een pauze zouden nemen.. dat hebben we dus gedaan en dat was prima, mede omdat we toen al op 18 km zaten en dus nog maar 6 hadden te lopen, wat ook wel prettig is.

Na een pauze is het altijd lastig opstarten is de ervaring en moeten je benen even weer warm draaien en dan gaat het weer is mijn ervaring en dat klopt dus ook

Het was een prachtige wandeling door een mooi gebied. heerlijk om te hebben gelopen

 

Mailtjes terreur

 

Het is eigenlijk al het nieuwe shoppen, je kijkt on line, ziet iets leuks en besteld het.. je krijgt een mailtje met de bevestiging dat je iets besteld hebt, dan krijg je nog een mailtje dat het bezorgd gaat worden,....  en de hele boel is klaar.. je hebt wat je wilt, stuurt het wel of niet terug en je kan verder met je leven en je mailboxje is weer leeg.

Dit dacht ik ongeveer aan het begin van de lockdown, toen werkte het nog zo, maar nu.. het is bijna een vloek als je wat besteld.. 

Je krijgt eerst een bevestigingsmail, en dezelfde dag nog een mail met je factuur, dan ook nog een mailtje dat het in behandeling is genomen....  dat zijn er 3 op 1 dag...  dan komt er een mailtje dat wat je besteld hebt is ingepakt, dat het naar de bezorger is gebracht.  kortom weer twee mailtjes.. en als je dan het geluk hebt dat de bezorger DHL of de Post is, dan komt het volgende..  de afzender zwijgt even, maar dan krijg je mail van de bezorger, dat ze het pakje hebben ontvangen, later een mailtje dat ze het gaan bezorgen, dan een mailtje dat het aan zal komen op welke dag en welk tijdstip, en dan nog een mailtje dat het tijdstip is veranderd..  uiteindelijk heb je het pakketje binnen.. en als klap op de vuurpijl stuurt de bezorger ook nog een mailtje dat het pakketje is bezorgd. ( let op al 10 mailtjes in totaal) en als je dan tevreden bent denk je dat je er vanaf bent.. maar nee dan gaat de afzender nog een keer los..  We begrepen dat het pakketje is bezorgd bij u.. we hopen dat u tevreden bent, ( als je geluk hebt is er tussendoor nog geen mailtje gekomen met dat de afzender het gaat bezorgen de volgende dag, dus die neem ik even niet mee in dit rijtje)  we zitten op 11. dus je verwijderd keurig alle mails voor dat een ding. en dan komt het.. of je een tevredenheidsonderzoek  wilt invullen voor ze...  dat weiger ik altijd, maar geloof dat ik dat beter in de toekomst wel kan doen..  want het is een plaag ze blijven sturen totdat je het hebt ingevuld.. het lijkt soms wel spam...  Kortom je krijgt 12 mailtjes, en soms zelfs meer, per besteld artikel.. .

Maar oh als je besluit het bestelde terug te sturen. dan krijg je ongeveer hetzelfde als hierboven maar dan omgekeerd. ben je in totaal 22 mailtjes veder.. voordat alles is afgerond.. en misschien komt er nog een mailtje met het bericht dat ze je terug betaald hebben.

Ik merk dat ik daardoor het bestellen on line, hoe gemakkelijk ook, een beetje zat begin te worden, het is een plaag aan mailtjes die je krijgt.. ze blijven maar sturen..  het zal wel het nieuwe shoppen zijn, maar het laat me ergeren.. stuur het op en klaar maar niet zoveel mail die volgens mij gewoon er zijn om het te goed te doen..... 

Eigenlijk is het mijn idee om maar terug te gaan naar hoe het was..  bestellen, opsturen ontvangen klaar. en niet met zoveel zorg het doen dat je je gaat ergeren hieraan...

you got mail.. nog doe maar niet zoveel

Loving (film)

Een film die meteen onder je huid kruipt, je bent meteen al boos als je leest waar deze film over gaat, en gedurende de film word je steeds bozer... maar hij is zeker de moeite waard om deze film te bekijken, het is niet alleen dit gegeven van een donker meisje met een blanke man die gaan trouwen wat niet mag van de wet ,maar zelf actueel als je nu kijkt hoe sommige mensen nog moeten knokken voor hun liefde dat die mag zijn.. kortom  deze film zou van alle tijden kunnen zijn, alleen soms met een ander gegeven de moeite waard om deze film te bekijken. En oh wat een doorzettingsvermogen had  mevrouw Loving, ze heeft gestreden en zo ingetogen, niet boos maar zo mooi.. en wat mooi om wederom te zien hoe een mens  sterk is in hun kracht en gaan waar ze in geloven.. zo tof..

zoals ik al zei een aanrader deze film.

 recensie van de film

Regie: Jeff Nichols | Cast: Ruth Negga (Mildred Loving), Joel Edgerton (Richard Loving), Will Dalton (Virgil), Nick Kroll (Bernie Cohen), Bill Camp (Frank Beazley), e.a. | Speelduur: 123 minuten | Jaar: 2016

Ruth Negga's ogen zijn ontzettend expressief. Met haar blikken vertelt ze hele verhalen en voegt lagen toe aan het racismedrama Loving, waarin een interraciaal koppel in de jaren vijftig en zestig in het zuiden van de Verenigde Staten strijdt tegen de wetten die hun huwelijk illegaal maken.

Het zou zo simpel moeten zijn: Een man en een vrouw leren elkaar kennen, worden verliefd, vallen voor elkaar en trouwen met elkaar. Maar als de één blank is en de ander zwart in het zuiden van de Verenigde Staten halverwege de vorige eeuw, dan is dat echtverbintenis tegen de wet en strafbaar met gevangenisstraf.

Dat overkomt Richard Loving en zijn zwangere vrouw Mildred in de staat Virginia. Zij trouwen in 1958 en worden kort daarna uit hun bed gelicht worden door de lokale sheriff, die hen gevangen zet. Dankzij een slimme advocaat wordt een deal gesloten met de rechter, en het koppel mag voorwaardelijk vrijuit gaan, mits ze vijfentwintig jaar lang niet meer samen hun thuisstaat Virginia betreden. Jaren later, als de burgerrechtenbeweging in de jaren zestig op stoom komt, spant het koppel een rechtszaak aan in de hoop de wetgeving te veranderen.

Jeff Nichols vormt dit historisch gegeven om tot een aangrijpend drama waardoor je woedend en gefrustreerd raakt over de onlogica van racistische wetgeving. De gevolgen voor de gedupeerden raken je diep in hart en ziel, mede dankzij die ogen van Ruth Negga. Neem bijvoorbeeld de scène waarin de Lovings 's nachts overvallen worden door een team van sheriffs. Die komen hun slaapkamer binnenstormen en arresteren het stel. Verward en verbijsterd wijzen ze naar hun huwelijksakte, die ingelijst aan de muur hangt. Maar dat helpt niets, want die blijkt niet legaal in Virginia.

De angst en verontwaardiging die deze scène oproept, worden ontzettend versterkt door de bijbehorende blikken van Ruth Negga naar zowel de sheriffs als Joel Edgerton, die Richard Loving speelt. Gegronde angst zo blijkt als de blanke Richard Loving enkele uren later voorwaardelijk vrijkomt, maar de hoogzwangere zwarte Ruth een aantal dagen onnodig wordt vastgehouden. Richard mag niet eens haar borgsom betalen. Zo zit Loving vol kleinere en grote onlogische onrechtvaardigheden, waarover het moeilijk is je niet op te winden tijdens de film, ook al is het een halve eeuw geleden.

Loving geeft gelukkig hoop in bange dagen. Terwijl in Amerika de raciale verdeling lijkt te groeien en mensen aan het roer de klok schijnbaar willen terugdraaien, laat Loving zien dat er in veel moeilijkere tijden positieve verandering mogelijk was en dat liefde uiteindelijk wint. Als we de experts moeten geloven, gaat Ruth Negga waarschijnlijk niet de Oscar voor Beste Actrice winnen waarvoor ze genomineerd is, maar ze verdient die prijs minstens zozeer als favoriet Emma Stone.

 

Mondkapjes in het onderwijs

 

Het klinkt bijna als iets vreemds, ondanks dat ik uitzie na het moment dat we de mondkapjes niet meer hoeven te dragen, vind ik het ergens ook jammer, dat het niet meer op school hoeft. Terwijl ik er zo over na zat te denken, besefte ik ineens dat ik eigenlijk nog niet wil dat we stoppen met de mondkapjes op school.

Ooit lang geleden volgde ik een cursus waarbij ik iets mee moest nemen uit mijn pubertijd, ik nam dus een oud tafellaken mee waar ik mijn hele slaapkamer mee had versierd en daarbij natuurlijk de vreselijke geur patouchlie.. stinken dat dat deed maar ja in die tijd was dat de wierook die je kocht, om je ouders te pesten. de grote vraag die toen kwam was, waarom deed je dat eigenlijk...  en daar kwam het besef dat je als puber het eigenlijk alleen maar doet omdat je aandacht wil.. je wilt gezien en gehoord worden.

Dit me realiserend besefte ik ineens dat het verdwijnen van de mondkapjes eigenlijk heel erg jammer is, want. juist...  we gaven allemaal de leerlingen aandacht, we wezen ze erop dat ze hun mondkapje op moesten doen.. als ze binnen kwamen op school zeiden we tegen ze , even je handen desinfecteren, of we maakte een leuk gebaar tegen ze. 

De mondkapjes die ik op voorraad in mijn lokaal had voor leerlingen die geen mondkapje meer hadden die kwamen dan naar mij toe en kregen er eentje van mij, weer even contact.

Kortom de leerlingen kregen zoveel aandacht van ons, werden gezien en gehoord, en er werd met ze grapjes uitgehaald en gemaakt.. ze konden het waarderen en het was mooi en goed.

Het zou mij niet verbazen nu waarschijnlijk dit stukje aandacht verdwijnt voor die gasten ze ineens meer met capuchons op gaan lopen, of dat ze met petten lopen, want ze willen toch aandacht van ons.. dus het heeft zo zijn voor en nadelen dat we niet meer op de mondkapjes manier de leerlingen aandacht kunnen geven.. en het mooie was iedereen was ervan dus we deden dat met elkaar.. 

Vandaar dat ik het ergens wel jammer vind dat de leerlingen geen mondkapje meer hoeven te dragen.. al ken ik mezelf ik geef ze zo wie zo wel aandacht, al is het over kleding of wat dan ook.. ik hou van die pubers en ik geniet enorm van ze..

Spreuken (2016-26)

je krijgt niet altijd een tweede kans

het leven is namelijk geen videospel.

i tell you all the time

heaven is al place on earth with you

(Lana Del REy)

ik zou helemaal niemand anders willen zijn

ik had de keuze en ik koos voor jou

je doel zou niet moeten zijn om leuk

gevonden te worden maar om

gerespecteerd te worden

de waarheid is dat je niet weet wat er morgen

gaat gebeuren, het leven is een achtbaan en niks is zeker

(Eminem)

de grootste rust bevind zich in een vredige ziel

life is a song-- sing it

life is al game-- play it

life is a challenge-- meet it

life is a dream-- realize it

life is a sacrifce-- offer it

life is love.. enjoy it

(Sai Baba)

als je de waarheid verteld hoef je ook 

nooit je leugens proberen te onthouden

(Mark Twain)

we moeten ons transformeren van een 

beweging van verzet naar een beweging

die opbouwt

(Nelson Mandela)

lunch

 

Natuurlijk was het weer eens tijd om met Elias af te spreken om bij te praten over het leven tijdens de lunch die we dan doen. Dit keer was Eetcafe De Dijketelg in Papekop aan de beurt, nooit van gehoord, maar Elias kennende de weet wel wat er is in de buurt van waar hij woont en wat lekker is om te eten dus wie ben ik om daar aan te twijfelen.

Om 13.00 hadden we afgesproken, dus dat was prima voor mij, ik kon nog even sporten in de ochtend om daarna  naar Papekop te reizen en er te eten.

Dit restaurant heb ik wel eens gezien onderweg herinner ik me, maar nog nooit bedacht om daar te gaan eten of te gaan zitten.

ook besef ik me dat ik daar langs ben gekomen toen ik de limes liep.... etappe naar woerden. Wat een lange etappe was omdat ik vanuit Bodegraven naar Woerden wilde lopen.

Dus om 13.00 was is er en Elias ook, we gingen naar binnen, hadden niet gereserveerd, maar ze hadden plek genoeg in het restaurant. We mochten kiezen binnen of buiten, dus kozen we voor binnen.

De bediening had het heel druk, ze hadden het verkeerd ingeschat met wat er zoal zou komen, dat  het zo druk werd hadden ze niet verwacht, gevolg was dat alles wat langer duurde dan je hoopte, mede omdat ze er niet tegenop konden.

We bestelden onze lunch en wat te drinken en raakten zoals altijd weer snel in een gesprek dat van hot naar her ging maar wat wel erg leuk was zo met elkaar, we hadden over onze reizen die we gedaan hadden en die we nog gingen maken, over van alles en nog wat. we schuwen geen onderwerp, pakken alles aan wat onze lunches zo boeiend maken.

Rond 15.00 vonden we het tijd om op te breken, om naar huis te gaan na weer een heerlijke zondagmiddag samen.

kon het niet laten

 Niets is fijner dan opstaan en ontdekken dat de keelpijn weg is, dat je je goed voelt en dat je weet dat je toch de dag ervoor de juiste keuzes hebt gemaakt met  goed eten, met de wondermiddeltjes die je nog kent uit de theaterwereld.. dat inderdaad de superol poeder nog steeds werkt, en dat je met wat zuigtabletten en de keelspray het onder controle hebt.. dus je kan sporten..

Tuurlijk heb ik nog even liggen twijfelen of ik wel of niet zou gaan, maar besloten om toch te gaan, lekker sporten is goed, je zweet het luie en ook het zieke vocht eruit, dus waarom niet. Al was het bed wel erg aanlokkelijk dat is op zeker. 

Kortom ik heb me uit de armen van mijn witte vriend geworsteld, ben me gaan optuigen om te gaan sporten,  al moet ik zeggen het ging wat langzamer.. maar ergens zit er dan in mijn hoofd, als je nu niet gaat, dan heb je spijt dat weet je.. je krijgt dan de pest in en je hebt daar de hele week last van. dus gaan, niet zeuren en niet piepen.

Dus in de kleren en gaan, dat was wat ik me bedacht, en dag ging verrassend goed en snel en daarna in de auto naar de sportschool voor de cross xxl les.

Was net binnen op het nippertje en kon meteen aan de slag, we gingen buiten wat heerlijk was, zeker met dit heerlijk weer, de eerste ronde bestond uit rondje rond het gebouw rennen, van 500 meter, daarna  4 rondes van 15 sit up, 15 legraisers en 15 dode hond..  en dan een half rondje rennen

De tweede ronde, uit 15 squats, 15 lunges, 15 singel leg deadlift. en dan weer een half rondje rennen, en dat ook 4 keer.

ronde drie bestond uit schouder oefeningen, op je rug liggen en dan  een kb van 16 omhoogduwen, een soort van  press, daarna een snatch of hoe we dat ook schrijven, en als laatste een press, daarna wandelen met  een gewicht eerst links terug rechts, een half rondje.dit ook 4 keer

als slot mochten we  15 american kettle bel swing doen, daarna 15 clean, en uiteindelijk nog een press  de laatste twee links en rechts,  en daarna weer een half rondje lopen met het gewicht in je hand.. Dit hoefde slechts 2 keer, en ik was blij, dat ik gegaan was, al liep ik in het begin vreselijk te hijgen. maar dat is ook niet gek.. je moet er tenslotte inkomen  en ook de verkoudheid speelde mee maar dat is verder niet erg dat hoort er bij..  maar oh wat lekker was het, zeker toen ik zag dat ik dik 1000 cal had verbrand met die anderhalf uur sporten..  dus mijn dagje begint goed.

au..

 

Tuurlijk zijn er ergere dingen, je kan je been breken en maanden moeten werken aan herstel, je kan een spier afscheuren, en daarmee heel lang zoet zijn, en noem maar op..  er is zoveel dat je kan overkomen waarvan je niet wist dat het zoveel hersteltijd kost...

Mijn au is dan eigenlijk niets zeggend. maar ja er moet wel een blogje komen, dus dan maar over mijn au..

Ik heb het dan niet over de au die ik krijg van het schillen van de heerlijke cactusvijgen, ooit gegeten in Marokko toen ik gigantisch aan de diarree was, eerst 4, en in de late avond nog een keer 4, en weg diarree.. tip van een  vriendin die mee was, vraag de locals wat het beste is bij iets als je ergens last van hebt, en zij weten het dan wel voor jou.. gevolg is dat je dan dus er gauw vanaf bent..  de au van die vijgen is dat ze ondanks dat men hun best doen de stekeltjes te verwijderen er altijd nog een paar zitten die dan toch jou in je duim, vinger prikken etc..

Mijn au is anders.. al had ik dan vrijdag wel last van deze stekels.. maar ach dat gaat wel over met de tijd.. en de au van nu ook.

Vrijdagavond had ik vol enthousiasme mijn tas ingepakt voor de 19 km tocht van de limes. etappe 15, ik had er gigantisch veel zin in, maar tijdens het naar bed gaan, voelde ik het al, ergens was ik al gewaarschuwd door de buuf die er ook last van had, keelpijn.. ik vind dat naast kiespijn, 1 van de akeligste pijnen, je kan er niet op drukken, je kan er niet aan krabben, je kan er geen koud doekje op leggen het enige wat je kan doen is.. het nat houden door op dropjes etc te zuigen. in de hoop dat het wat doet.

Toen zaterdagochtend de wekker om 6 uur afging kon ik alleen maar bedenken, we gaan niet gek doen, we gaan niet lopen, we blijven maar in bed.. Dus de wekker uit en ben ik weer gaan slapen om zo rond 12 uur mijn ogen open te gooien, meteen maar me aangekleed, en ongewassen maar wel geschoren en wat extra geur om fris en fruitig over te komen naar het Kruidvat te lopen op daar de nodige medicatie te halen voor de keelpijn, de isla moos, de strepcil keelspray, en gelukkig had ik nog thuis de superrol poeder tegen keelpijn, de pillen zijn verboden in Nederland maar de poeder is wel te krijgen, dit in een glas water oplossen en dan. gorgelen wat goor is maar wat erg goed werkt..

Daarna thuis, meteen weer mijn bed in, en tot 6 uur gelegen in de hoop dat het over zou gaan, maar nope. natuurlijk niet, wie lag ik nou voor de gek te houden. Dus het was niet anders, we moesten door.

Het eten maken, en daarna de avond relaxt voor de tv gezeten met de hoop dat het zondag, dus als men dit lees, het over is.. al denk ik dat het wel wat langer gaat duren, maar dat is ook prima...  het zij zo kan er tenslotte niets aan veranderen.

het rubbertje....

 

Niet dat ik niet blij ben met mijn nieuwe douche.. okey echt nieuw is hij niet meer, maar ik ben er superblij mee, ik mis het bad voor geen meter, en vind dat hij zo lekker leeg en strak is, kortom een heerlijke douche op deze manier.

Toch zit er in alle nieuwe een soort van gebrek... namelijk het rubbertje.. omdat mijn vloer te dun is , kon men geen zwanenhals maken tegen de stank, maar heb ik een soort van kokertje gekregen met daarin een rubbertje, dat is een dun vliesje die dus de stank moet tegenhouden. Het werkt prima totdat je het ongeveer een half jaar hebt gebruikt... dan word het rubberenvliesje ineens wat minder gewillig, dan ineens is het zover dat hij dus niet meer goed afsluit en dan krijg je inderdaad een rioollucht in je huis.

In het begin had ik het dat niet zo door waar deze stank vandaan kwam, bleek ooit dat de ketel droog stond in de keuken wat vreemd was, want die was niet lek,.. maar dat bleek achteraf niet het probleem, het probleem is het rubbertje.. 

Dus ik contact met de verhuurder hierover met de vraag of dit niet beter opgelost kon worden, die stank is afschuwelijk om eerlijk te zijn, ik trek dat niet. De laatste tijd was het weer eens zover, ineens begint het dan naar riool te ruiken in mijn huis, dus ik meteen maar weer het putje open, rubbertje eruit schoonmaken, want ja zeep en haren maken dat het velletje te zwaar word en dan kan het niet meer sluiten..  dus dan moet er actie komen

Dus schoonmaken, en als dat niet meer helpt dan is het weer bellen om een nieuw rubbertje voor in de douche..

Het idee is prima bedacht, maar het werkt bij mij van geen kant. Ik heb geen idee hoe dat in de rest van de flat is, maar bij mij is het echt heel vervelend..  maar gelukkig krijg ik tot dusver nog steeds het vervangende kokertje gratis met daarbij altijd de opmerking, dit is een waardeloos systeem, dat is duidelijk. 

Maar goed het woongenot is hier groter dan de stankoverlast, die maar eens in de zoveel tijd de kop opsteekt.. dus ik ga hier dus niet weg dat is wel duidelijk lijkt me.

limes etappe 18 (18,9 km)

 

 Als postduif en postduif, samen op pad gaan, met een kapotte rader, is het al vanaf het begin een feestje om te gaan lopen.

Aangezien ik woensdagmiddag ( wegens de jaarmarkt die niet was) en de donderdagochtend ( kamp van de locatie in de polder) besloot ik met vriendin Paulien te gaan wandelen. Mijn voorstel was om de limes etappe 18 te lopen, dit is een soort van zijtak van de limes, dat van Voorburg naar Leiden de lammerbrug gaat, is maar 18 kilometer,  dit stuk is toegevoegd omdat daar de zuil is gevonden met de 4 keizers erop geschreven.. al heb ik die hele zuil niet gezien. maar ook zijn hier resten gevonden van de Hadrianus fort, en omdat ik toch de Hadrianus wall wil lopen volgend jaar in Engeland, als het doorgaat, wilde ik dat wel even zien.

Dus om half 1, ik had me op school omgekleed in mijn wandelkleding en wandelschoenen, vertrokken we samen met 2 auto's, we zouden 1 auto neerzetten bij het eindpunt en 1 auto aan het beginpunt.

Vol enthousiasme vertrokken we om meteen al de vuilniswagen tegen te komen die in alle rust en kalmte de container leegde, wat terecht is, dat is heel begrijpelijk maar toch... balen we moesten dus wachten.. maar ook dat went en uiteindelijk konden we op weg naar het eindpunt., Leiden.

Bijna een verkeerde afslag genomen maar het ging verder prima, we gingen als een speer om aan te komen bij lammebrug en daar ontdekken dat men daar heel driftig aan het werk is, met als gevolg, juist dat we daar geen auto konden parkeren, dus dan maar naar Vlietlanden, waar we toch langskomen en daar de auto geparkeerd., je moet wat tenslotte.

Daar de auto geparkeerd, ze waren er erg druk aan het werk, maar ook dat is geen punt, we komen er wel. Overstappen in de auto van Paulien en daar gingen we, naar Voorburg om daar de auto te parkeren, en dat viel nog niet mee helaas, het was meer gedoe dan ik had verwacht, maar goed, ook dat heeft zo zijn charme en hoort erbij, dus  we vonden uiteindelijk een plekje en konden het beginpunt zoeken.. 

Terwijl ik radeloos met Paulien stond te staren op het schermpje dat geen geheimen heeft maar voor mij nog veel onbekende mogelijkheden heeft, vroeg de postbode waar we heen moesten, en wees ons de juiste weg. Dus wij op pad, bijna toch nog de verkeerde afslag gepakt, maar het ging uiteindelijk prima. we liepen als een speer, af en toe het boekje raadplegen, waar we ook al snel de route kwijt waren, maar toch doorlopen want de signalen waren ook duidelijk voor ons., dus dat zou wel goed komen dat kon niet anders toch.  dus wij vrolijk door, we dwaalden door parken, de herdenkingszuil gezien waar het fort stond van Hadrianus, en door dorpjes, wel in een dorpje door het vele gezellig geklets een afslag gemist dus we moesten terug, maar ook dat is geen punt vonden wij, we lopen gewoon tenslotte, gingen we niet naar het eindpunt dus we besloten om dan maar iets om te lopen. Onderweg overvallen door een regenbui, maar dat was prima, de regenkleding aan, en net toen we het aanhadden hield het op met regenen.

We liepen door het prachtig plaatsje Leidschendam om daar twee prachtige ijssalons te zien, voor we het wisten stonden we binnen en bestelden we een ijsje met 3 bollen, witte chocolade, appeltaart en  bokkenpootjes., Paulien ging voor de witte chocolade, de cocos en een soort van explosie iets. maar daar ben ik de naam van vergeten.

Terwijl we naar buiten liepen hoosde het, dus wij terug de ijssalon in en daar lekker het ijsje op gegeten om daarna, na dat de bui over was, verder te lopen naar de Vlietlanden

De route was veel asfalt, totdat we eindelijk in het groen kwamen, we hebben door weilanden gelopen, over een dijk met heel veel schapen die gedekt waren,  wat we zagen aan de blauwe en groene plekken op de rug van de ooien.. de ram draagt een stempelkussen onder zijn borst, zodat de boer weet dat een ooi is gedekt en ook wanneer.. al bedacht ik me wel...  1 ooi dekt heel veel vrouwtjes in dezelfde weide.. dus eigenlijk zijn het allemaal half broertjes en zusjes en zullen ze nu elk jaar een andere ram nemen voor de variatie of... 

maar ook met veel restanten van het eten die bij het schaap  was verteerd en een goede compost geeft voor de natuur, neem ik aan.

Kortom het was heerlijk lopen.

Onderweg nog een korte pauze gehouden voor een bakje thee met een sultana.. voor Paulien had ik een vezelrijke reep meegenomen, waarvan ze denk ik vandaag spijt heeft.

Aankomst bij de Vlietlanden en ontdekken dat je nog  geen 15 km hebt gelopen, dat kan niet natuurlijk, dus wij gingen  nog een paar rondjes extra lopen over het parkeerterrein om toch die 15 km te halen.  

Nadat dat volbracht was, andere schoenen aan en terug naar  de auto van Paulien,

Deze auto ook gehaald, nog bij Paulien gegeten een pasta salade met tuinbonen, kaas, artisjok en lente-ui heerlijk.. en om half 8 was ik thuis na een heerlijke dag wandelen en genieten.

47 ronin (film)

 

Tijdens het kijken bedacht ik me dat ik deze film wel al eens had gezien, misschien zelfs wel over heb geschreven, alleen voor mij was het beeld aan het einde anders.. en toch bleef deze film mij boeien en is het het de moeite waard om hem te kijken, zeker als je weet dat dit gebasseert is op ware gebeurtenissen dan is het helemaal geweldig om dit te zien.. en indrukwekkend maar ook hoe 1 man kan beslissen dat 47 mannen harakiri moeten plegen...  bijzonder.. maar wederom blij dat ik deze film heb gezien

recensie van de film:

Regie: Carl Rinsch | Cast: Keanu Reeves (Kai), Hiroyuki Sanada (Ôishi), Kô Shibasaki (Mika), Tadanobu Asano (Lord Kira), Rinko Kikuchi (Mizuki) e.a.| Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2013

Wanneer Hollywood zich waagt aan een historische gebeurtenis die zich buiten de Amerikaanse landsgrenzen afspeelt, is er een goede kans dat de buitenlandse cast vergezeld wordt van een Hollywoodacteur in een speciaal voor de film gecreëerde outsidersrol. Deze truc om films aantrekkelijk te maken voor het Amerikaanse publiek is verre van nieuw (The Bridge on the River Kwai en The Great Escape deden het vijftig jaar geleden al), maar vereist wel een zekere mate van tact. De rol dient namelijk iets toe te voegen zonder af te leiden van het eigenlijke verhaal. Jammer genoeg lijken de makers van 47 Ronin zich niet bewust van deze voorschriften.

Eerlijk is eerlijk: er zijn maar weinig culturen waarbij deze verteltechniek zo gewenst is als die van het feodale Japan, met zijn mysterieuze samoerai en hun diepe eergevoel. Vandaar dat in het tien jaar geleden uitgekomen The Last Samurai het verhaal werd verteld vanuit het perspectief van de über-Amerikaanse Tom Cruise. In het vergelijkbare 47 Ronin poogt men dat trucje enigszins te herhalen met Keanu Reeves, al speelt hij geen Amerikaan maar een Japans-Britse halfbloed. Met zijn ietwat oosters aandoende uiterlijk lijkt dat een rol die Reeves op het lijf is geschreven, maar helaas biedt het script hem enkel stroeve dialogen en opvallend weinig persoonlijke verdieping.

Reeves speelt Kai, een man die op jonge leeftijd in de wildernis werd gevonden door een groep samoerai en sindsdien deel uitmaakt van hun clan. Hij leeft echter als een outcast, want hij wordt (mede door zijn afkomst) niet voor vol aangezien. In plaats van zich uit alle macht proberen te bewijzen, cijfert hij zichzelf vooral weg, wat hem een niet al te boeiend personage maakt. Daar lijkt verandering in te komen wanneer door manipulatie en hekserij een rivaliserende clan die van Kai in diskrediet weet te brengen. Dit leidt ertoe dat hun meester gedwongen wordt seppuku (eervolle zelfmoord) te plegen, waarna diens dochter (die voor het gemak maar even als Kais grote liefde wordt opgevoerd) wordt uitgehuwelijkt aan de vijand. Kai wordt verkocht als slaaf en de rest van de clan wordt verbannen.

Na deze nogal lang uitgesponnen opzet (waarvoor enkele flashbacks beter hadden gewerkt), nemen de 47 ronin (samoerai zonder meester) uit de titel een jaar later de wapens op om wraak te nemen voor het onrecht dat ze is aangedaan. Het is echter niet Kai, maar zijn tegenpool Ôishi die deze missie start. Kai wordt hiervoor weliswaar bevrijd uit zijn slavenbestaan en de gelegenheid gegeven zichzelf te bewijzen, maar behalve het regelen van wapens heeft hij maar weinig in te brengen in het plot. Op dit punt begin je als kijker door te krijgen dat Kai een nogal passief personage is en de hoofdrol eigenlijk voor Ôishi had moeten zijn, ware het niet dat dit een Hollywoodproductie is.

Hoewel 47 Ronin is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, valt de Hollywoodrol van Reeves best te rechtvaardigen, al was het maar omdat het verhaal door de jaren heen flink is aangedikt. Het is dan ook zinloos de film te bekritiseren om zijn vele historische incorrectheden; die zijn immers inherent aan dit type film. Maar wanneer al in de eerste tien minuten een groot CGI-wezen over het scherm raast dat recht uit de wereld van Avatar lijkt te zijn weggelopen, is wel duidelijk dat de makers zich nog meer artistieke vrijheden permitteren. De toevoeging van bovennatuurlijke elementen hoeft niet per se een probleem te zijn (300 kwam er ook goed mee weg), maar ook hier wordt te weinig mee gedaan om het verhaal boeiender te maken. De heksen en monsters vallen vooral enorm uit de toon.

47 Ronin is een apart geval. Aan de ene kant meent het een serieuze film te zijn over serieuze onderwerpen (vandaar de slottekst), maar tegelijkertijd wordt het verhaal aangedikt met allerlei elementen die de film geschikt zouden moeten maken voor een algemeen publiek, maar uiteindelijk nergens toe leiden. Oftewel: de makers veroorloven zich de nodige artistieke vrijheden, maar weten die vervolgens niet te benutten. Wat films van Seven Samurai tot 300 hebben laten zien, is dat een door underdogs gevoerde strijd vooral boeiend is wanneer je de personages echt leert kennen en ze vervolgens het onmogelijke ziet doen. 47 Ronin slaagt nauwelijks in het eerste en presenteert vervolgens een uitdaging die niet bijzonder indrukwekkend is. In een serieuzere film zou zoiets niet per se een probleem zijn geweest, maar wanneer er toch al zoveel loopjes met de waarheid worden genomen, had nog wat extra aandikking heus geen kwaad gekund.

Malta here we come...

 

Het had wat voeten in de aarde, maar het is gelukt. Nadat ik het museum in Leiden had bezocht, waar een tentoonstelling was over de tempels van  Malta, waar ik intens van heb  genoten, besloot ik om maar eens bij vriendin Ankie te polsen of ze al eens op Malta was geweest, en zo niet of ze het leuk zou vinden om samen naar Malta te gaan in de herfstvakantie.. 

Gelukkig was het antwoord erg positief en al append begonnen we er steeds meer zin in te krijgen.

Heb haar wel de opdracht gegeven om in ieder geval in Leiden het museum van oudheden te bezoeken en deze tentoonstelling te gaan bekijken, zodat ze weet waar we heen gaan,

 

Enthousiast als we zijn hebben we beiden een boekje aangeschaft, Ankie die van de ANWB, ik het boekje van het Capitool die ik altijd erg leuk vind om te bekijken is vaak erg overzichtelijk.

 

Afgelopen woensdag besloten we om maar eens de boel te gaan regelen., We hadden bedacht dat we in een R&B wilden, leek ons wel leuk.

 

We besloten om via skyscanner te gaan zoeken naar goedkope vluchten, dat is gelukt, we vonden een prachtige aanbieding, het enige nadeel was dat we dus op vrijdag al heel vroeg terug gingen naar Nederland om 7.05  dat vonden we niet zo geslaagd, totdat we iets verder keken, zagen we een vlucht terug vanuit Malta in de middag, en nog goedkoper ook, we gingen op de terugweg wel via Zurich terug waar we 50 minuten overstap tijd hadden, dus dat moest wel lukken volgens ons.

 

De reis geboekt, alles ingevuld, betaald, om tot de ontdekking te komen dat ik niet mijn email adres heb ingevuld, dus we kregen niet de bevestiging van onze reis en ook niet dat we betaald hadden.

Dus nadat we even hadden nagedacht was de oplossing om toch maar gewoon te bellen naar Malta voor info hoe dit nu zat, nou dat was duidelijk, we moesten de aanbieder hebben, en dat bleek dus Trip.com, dus daar naar toe gebeld maar ja alles was dicht, dus een mailtje gestuurd, daarna maar hopen op een goede afloop.

 

Spontaan als we zijn gingen we meteen al een plan maken wat we allemaal wilden doen, maar beseften ineens dat we niet eens een hotel hadden, dus tja dat moest eerst gedaan worden, dus we besloten om maar te zoeken naar de R&B die Ankie had gevonden maar dat was toch anders dan we dachten, terwijl ik nog wat verder zocht zag ik een prachtige aanbieding van een hotel voor 200 euro voor 4 nachten incluis ontbijt, dus dat hebben we geboekt, ik denk niet dat het echt een bijzonder hotel is maar wat maakt het uit, als we maar slapen en kunnen douchen is het prima..  en ach als we terug komen met uitslag dan is er altijd nog wel een oplossing met zalfjes etc.

 

Ook hebben we meteen een bezoek aan de ondergrondse begraafplaats vast gelegd, dat wilden we ook graag zien, mede omdat ik dat las en meteen dacht dat wil ik zien. 

Het voordeel is wel dat het eiland niet zo heel groot is, dus we kunnen met gemak  veel zien.

Kortom we hebben er zin in. en ach als 5 dagen te weinig blijkt te zijn dan is het simpel gaan we toch nog een keer terug om al het moois te zien van het eiland, want het leven schijnt daar ook erg goedkoop te zijn.

 

Gelukkig kreeg ik vrijdag bericht dat onze reis werd en was bevestigd dus we kunnen nu echt op vakantie

 

 

een bosje brandweermannen voor de deur

Toch bijzonder als je midden in de nacht, okey het was half 5 ineens wakker word van een vrachtauto die je hoort brommen, en nog meer vreemde geluiden.. dat je denkt.. wat zijn ze vroeg bij de Jumbo en kunnen ze dan niet even het fatsoen opbrengen om die motor van die auto uit te zetten.. zodat we gewoon kunnen slapen.. Nadat ik me een paar keer had omgedraaid, besloot ik toch maar uit bed te gaan en even te kijken wat er aan de hand was.

Terwijl ik  zo door de luxaflex stond te turen zag ik al dat er politie aan kwam, dus dan was er kennelijk al gebeld is mijn conclusie en dan hoef ik niets meer, maar toch nieuwsgierig als ik ben ben ik toch even op de galarij gaan staan kijken. en ineens zag ik een heel bosje brandweermannen voor de deur.. dus ik meteen denken brand??? waar en hoe dan.. nou niet dus.. ze waren al weer aan het inpakken, ik had wel het geluid gehoord van iets wat met zagen en knippen te maken had, dus dacht ik nog dat er waarschijnlijk iemand opgesloten zat in een auto of.. zoals gewoonlijk ben ik niet meteen scherp als ik net wakker ben.

Maar goed slim als ik ben heb ik toen ik wakker was maar even een mailtje gestuurd naar vriend en collega Martin, die in zijn vrije tijd bij de brandweer zit met de vraag of hij ook bij mij voor de deur bezig was.. met de stille hoop dat hij zou weten wat er aan de hand was geweest.

Gelukkig kreeg ik het antwoord dat hij er niet bij was geweest, vond ik al logisch want dan had hij vast aangebeld voor een kop koffie.  maar dat er kennelijk bodemverontreiniging was bij mij voor de deur..

Dus ik trek de conclusie dat er een auto olie heeft staan  lekker , zou niet weten wat het anders had moeten zijn..  maar de details hoor ik vast nog wel. maar goed mijn nachtrust wat enigsinds verstoord maar toch ben ik maar gaan sporten, na de wandeling van gisteren, en de wat verstoorde slaap, tenslotte vind ik dat je toch moet blijven bewegen.. 

Het viel me zwaar vanochtend, de beentjes waren nog niet in staat om te gaan sporten, zeker niet het lungen en squaten daar was mijn lichaam niet tot in staat helaas. maar goed.. het is niet anders. het is wel volbracht en dat was lekker.