dinsdag 31 juli 2018

waar of niet waar ( deel 28)

Graaf Tosti
De tosti werd bedacht door  Graaf Tosti, een Engelse hoteleigenaar aan het Comomeer in Italië. Hij droomde van een geautomatiseerd ontbijt. Hij ontwikkelde onder meer een broodrooster, waar hij eenkeer per ongeluk een kaassandwitch in liet glijden. Dit was de geboorte van de tosti

Waar of niet waar?
(antwoord onder de foto's)






Niet waar
Volgens het Etymologisch woordenboek van het Nederlands komt het woord van het Italiaanse - tosti- geroosterde sneden brood- dat een 'veritaliaanst' meervoud is van  het Engelse toast. Bovendien spreken Engelsen niet over een tosti, maar over een grilled chees sandwitch.

Meer weten over graaf Tosti volg de link
Overigens overleed Graaf Tosti volgens de legende in 1952 toen hij werd geelektrocuteerd bij het experimenteren met een elektrische badschuimklopper.

maandag 30 juli 2018

de Parade in Utrecht

Afgelopen zondag met Rick en Chris naar de Parade geweest, zij waren nog nooit eerder op de Parade in Utrecht geweest, dus werd het tijd dat ze dit ook gingen ontdekken.

We waren het er al vrij snel over eens dat deze toch wel de leukste is van de drie die zij kennen en ik van de vier plaatsen waar het gegeven word ken.

We begonnen natuurlijk met het ophalen van de kaartjes, we hadden namelijk zaterdagavond al met elkaar besloten waar we heen wilden.

Daarna onder het genot  van een drankje hebben we weer verder gepraat waar we zaterdag waren gestopt.

De eerste voorstelling was voor ons om kwart over 6, de voorstelling van Performance collectief ROTOR met de voorstelling The place to be..

Een fysieke beeldende voorstelling waar grenzen van het lichaam worden opgezocht. Over het ploeteren van de mens. Wat als alles zinloos is, kunnen we er dan nog iets van maken? Twee mannen zitten vast in een eindeloze en absurde wereld. Afhankelijk van elkaar pogen ze er iets van te maken. In een uitputtende tour de force, zonder enige fysieke terughoudendheid, slepen de mannen elkaar een bouwwerk van praktikabels op en af. Meedogenloos en teder tegelijk. 


Wat een mooi stuk was dit, het was eerst even wennen waar het heen zou gaan, maar ik haalde er van alles uit.. bij mij begon het te lijken op het gedoe met relaties.. eerst het gevecht om iemand binnen te halen, daarna het gevecht om binnen te blijven in de relatie.. uiteindelijk de totale overgave en het elkaar veliezen in het gevecht.. prachtig.. maar eigenlijk was het een voorstelling voor mij waarin het geworstel van veel mensen in het leven naar voren komt.


Daarna hadden we de tijd om even wat te eten, aangezien we genoeg voedsel kregen voor onze hoofde besloten we om de soulfood tent maar eens uit te proberen, een heerlijke groentecurry met van alles er bij, een genot voor de tong en de maag.. ook het ijsje daarna was een genot om te eten.. kortom het was eigenlijk perfect.

Daarna gingen we naar de voorstelling van H.E.A.R.
Babi Gangbang.

Een werkelijk, zoals ik gewend ben, prachtige show, mooie liedjes, vooral het lied oud papier, vond ik zo mooi, de diepere laag van dat liedje, helaas kon ik deze niet vinden op het internet, maar zo mooi dit lied.. ik kreeg er tranen van in mijn ogen..

Een prachtige show dat is op zeker, maar dat kan ook haast niet anders het zijn ware vakmensen die twee.

Daarna was het tijd voor onze laatste show van Thomas, Sacha en Jos met een stuk naar aanleiding van het boek van Ton van  Telligen,   Herinneringen aan mijn broer.

Het was een goed stuk, veel tekst, maar knap gedaan, doordat het een kleine ruimte was leek het alsof ze heel veel decor hadden, sommige stukken hadden ze wel kunnen weglaten, dat voegde niet zo heel veel toe.. Al denk ik achteraf dat ze waarschijnlijk een soort van standbeeld voor de broer wilden maken door alles wat hij heeft gedaan op een trapje te zetten, maar dat is dan invulling van mijn kant.
De decor waren wel erg mooi gedaan, zeker het stukje waarbij een speler zgn eerst op straat ligt met een hoofdwond en een hersenschudding, daarna word het een bed, met een deken aan een stok, en tevens, en ik hou erg van details, zie je naast hem een klein plankje komen waarop een schoen zit en twee sokken.. als of het naast zijn bed ligt.. terwijl hij dus gewoon rechtop staat.. heel vindingrijk en dat maakt het stuk mooi, maar ook de absurde elementen in het stuk waren boeiend


Na deze drie voorstellingen nog samen wat gedronken,  natuurlijk een pipedrinkfles gekocht en daarna was de dag alweer om..





zondag 29 juli 2018

Zomer carnaval 2018

Vrienden Chris en Rick hadden het plan bedacht om met elkaar naar de zomer carnaval te gaan in Rotterdam.
Aangezien ik dit al twee keer eerder had gedaan en er erg genoten had maar nog geen goed toestel had om mooie en heldere foto's te maken was ik meteen voor.. 

Het weer dat nu in Nederland heerst zorgt er wel voor dat je een soort van druppelende oude man aan het worden bent.. ik zweet zoveel dat ik het eigenlijk niet meer leuk vind.. In bed drijf ik uit mijn verschoning.. als ik me heb aangekleed, een frisse douche heb genomen op kamertemperatuur, zweet ik alsof ik gewoon niet fris mag ruiken.. het is geen pretje, maar het weer daarin tegen is heerlijk.
Ik besef me ook heel goed dat ik doordat ik natuurlijk weinig zout eet meer zweet dan anderen.. maar het is en blijft geen pretje kan ik wel stellen.. maar ja het is niet anders. ik zal het er mee moeten doen.

Kortom vroeg mijn bed uit, snel gezorgd dat ik er fris en fruitig uit zag en gaan met die banaan op naar Rotterdam.

Vol enthousiasme lekker aan het rommelen en klooien, naar de trein omdat ik me had bedacht dat dut handiger is in verband met de drukte, lekker op mijn gemak de trein in om te ontdekken dat we niet om half 1 hadden afgesproken maar half 12, kortom ik voelde me schuldig en rot. De vakantie modus. Heeft me dus echt in de greep.. ik leef totaal los van God en de wereld.. ik rommel wat aan en ik hou er van.

Gelukkig was dit geen probleem. Bij aankomst in Rotterdam meteen maar gaan lopen naar het nieuwe instituut om daar met de mannen wat te lunchen. Bij te praten etc.. heerlijk genieten was dit. Wel ff lastig dat we midden in de grote plensbui zaten, maar wat maakt het uit.. het is zomer carnaval.

We hadden een prima plek, de mannen wisten dit, rustig en goed te overzien.

Wat was het weer een feest, het is genieten om te zien hoe mensen zich inzetten om de meest mooie kostuums te maken, om zich helemaal uit te dossen. Ik heb me daar met hartenlust kunnen uitleven met het maken van fotos , alsof er  geen wet op de privacy bestaat.

Nadat de stoet voorbij was ben ik met Rick en Chris  mee gegaan naar hunhuis om daar een heerlijk hapje te eten, nog verder bij te praten. Rond half 9  naar de tram om te ontdekken dat de tram niet naar CS gaat.. dus moest ik als ervaren verdwaal expert me dus ff bezinnen hoe nu verder. Gelukkig kon ik bij Blaak een trein nemen naar CS, daar overstappen op een trein naar Leiden en zo door naar Huis. Het was even bedenken en dan toch maar gaan.

Terug bij de auto, heerlijk ding is dat ook, helemaal blij mij te zien, hij gooit meteen de feest  verlichting aan als ik op het knopje druk, dus ideaal. En zeer tevreden naar huis gereden, na een mooie zonnige dag.











zaterdag 28 juli 2018

Atomic Blonde (film)

Vrienden van mij vertelden mij dat ik deze film moest zien, het speelt zich af in de mij zo geliefde Berlijn. De tijd net voordat de muur valt. Ik ben er toen ook geweest, toen de muur er nog stond,  net nadat de muur was gevallen was ik er, en ik kom er nog steeds met regelmaat.. Het is en blijft een prachtige stad.

De film is vooral mooi door de muziek die er in zit, het brengt je helemaal terug in die tijd en de sfeer van die tijd als je de beelden ziet van Oost en West Berlijn. Het  geweld in de film, dat erg nadrukkelijk en veelvuldig aanwezig is, maakt de film ietwat ongeloofwaardig, maar toch het is een film die ik kan aanraden, hij is prachtig om te zien en zeker om er van te genieten.


recensie van de film:
Regie: David Leitch | Cast : Charlize Theron (Lorraine Broughton), James McAvoy (David Percival), Eddie Marsan (Spyglass), John Goodman (Emmett Kurzfeld), Toby Jones (Eric Gray), e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2017
De overhippe aanpak van regisseur David Leitch, die zo'n beetje het hele cd-rek met jarentachtighits plundert, biedt reden tot twijfel. Onterecht zo blijkt. Deze stripboekverfilming is niet geforceerd of pretentieus maar een heerlijke achtbaanrit met een weergaloze cast. Wat zo prettig is aan Leitch' verfilming is dat deze zich bedient van een gemakkelijk te verteren rechttoe-rechtaanverhaal, zonder al te veel opsmuk.

Leitch (coregisseur van John Wick) heeft eigenlijk alleen maar last van de vele soortgelijke producties die zich verliezen in overdreven plotlijnen of ongeloofwaardig coole personages. Atomic Blonde stuurt hier telkens handig van weg en speelt haast met deze verwachtingen die het godzijdank niet inlost.

Broughton is een genadeloze agente van de Britse geheime dienst MI6. Ze heeft een kapsel dat druipt van de waterstofperoxide en neemt regelmatig plaats in een bad met ijsblokjes. Ze is daarnaast behoorlijk bedreven in de vechtkunst en slaat hierdoor moeiteloos een horde belagers van zich af. Haar missie is simpel: zorg ervoor dat je een flinke waslijst met geheim agenten van de Sovjet-Unie in handen krijgt. Het lijstje is opgeslagen in een polshorloge.

Het verhaal is gegoten in een raamvertelling waarbij Broughton wordt ondervraagd door haar baas van MI6 en de CIA. Het wordt in werking gesteld zodra een agent in Berlijn in een poging het horloge buit te maken het leven laat. Broughton reist af naar de Duitse hoofdstad waar de Muur op het punt staat omver geworpen te worden. Spil in de taak van Broughton is Percival, een lastig te peilen collega die in Berlijn is gestationeerd.

Voor zijn eerste speelfilm als soloregisseur is Leitch aan de slag gegaan met de graphic novel 'The Coldest City' van Sam Hart. Dit heeft zich met name uitbetaald in prachtige grauwe plaatjes en wervelende actiescènes. Atomic Blonde speelt zich bijna helemaal af in de laatste dagen van 1989 toen in Berlijn de Koude Oorlog op springen stond. Via nieuwsbeelden en de protesten op straat waartussen Broughton haar klus moet klaren, krijgen we een prachtig tijdsbeeld voorgeschoteld.

Het knappe is dat scenarist Kurt Johnstad, onder meer verantwoordelijk voor de tweede 300, een keur aan bijfiguren van allerlei nationaliteiten invoegt, zonder ze terstond weer naar de achtergrond te laten verdwijnen. Dubbelrollen van personages, de Russen, de Stasi; het komt er allemaal bij, zonder dat Johnstad en Leitch de zaken nodeloos ingewikkeld maken. Altijd komt het heerlijk grauw en rauw uitgewerkte entertainment op de eerste plek.

Veruit het meest indrukwekkende moment is een reddingsactie van Broughton uit een gebouw waarbij het tweetal niet alleen een hele kudde Russen van zich afslaat, maar ook nog eens probeert te vluchten per auto. De scène is vrijwel helemaal in één take gedraaid en met veel praktische effecten, wat getuigt van slimme planning en ouderwets vakmanschap.

Ster van de show is Charlize Theron, die zich ook hier weer een veelzijdig actrice toont die haar mannetje staat in een mannenwereld. Doordat haar personage zo krachtig en trefzeker wordt neergezet neem je clichés zoals aanvallers die zich netjes één voor één aandienen gemakkelijk voor lief.

Als eerste eigen wapenfeit is Atomic Blonde een indrukwekkende prestatie van Leitch, waarbij het vermaak voorop staat en er vooral niet al te ingewikkeld wordt gedaan zonder dat het lachwekkend simpel uitpakt. Leitch is erin geslaagd het spionnengenre uit de tijd van de Koude Oorlog nieuw leven in te blazen. De driedubbele plottwist in de epiloog is wat gortig, maar het zij hem vergeven.


vrijdag 27 juli 2018

Surprise

Aangezien vriendin Kitty binnenkort een respectabele leeftijd gaat halen, maar zowel vriendin Laura als ik er niet zijn op die dag, wegens vakantie, hadden we in een gekke bui besloten dat we iets voor Kitty gingen doen. 

Na kort te hebben overleg, ik ben altijd gek op zusters in het kwaad, besloten we om met haar naar Den Haag te gaan, Brainstormend wisten we dat ze hield van kunst, cultuur, varen, wandelen, lekker eten.. en nog zoveel meer.. dus er moest iets bedacht worden.

Al vrij snel was duidelijk dat we het geheim zouden houden dat Laura ook mee zou doen, dat was deel 1 van de verrassing, daarna zouden we gaan varen met de Ooievaard, een ludieke boottocht door de grachten van Den Haag onder een echte Hagenees en als je mazzel hebt praat hij ook nog plat Haags wat het extra leuk maakt. daarna, zouden we of een wandeling maken door Den Haag, of een museum bezoeken of we zouden wat dan ook doen.. maar we zouden eindigen met een etentje.

Dus het plan was gesmeed en kon worden uitgevoerd..

We hebben eerst maar besloten om Kitty te vragen om een dag in juli vrij te houden, dat was het meest eenvoudige leek ons, de uitvoering was wat lastiger omdat Kitty een druk bezette agenda heeft.. toch lukte dat redelijk, een maand van te voren dit  af te spreken.

Daarna heb ik in de twee weken voorafgaande haar een kaart gestuurd met allemaal ooievaars, nl de naam van de bootfirma waar we mee gaan varen maar ook in het wapen van Den Haag zit een ooievaar.. misschien dat ze die link legt dat weet ik niet.

De dag voordat we weg gaan kreeg ze een kaart met allemaal groen, met planten en bankjes en parken.. en de meetingpoint. de laatste aanwijzingen zodat ze in ieder geval zich goed kon voorbereiden.

We hadden het geluk dat ik altijd heb als ik met Kitty op pad ga, de metrolijn naar Den Haag centraal stopte dus heel gezellig bij laan van NOI, we moesten dus een tram nemen, overstappen. Laura, Kitty en Ik dus vol enthousiasme de tram in en daar gingen we weer. Bij aankomst op  Centraal zijn hebben we de tram gepakt en daar waar ik goed in ben was nu ook weer. we gingen de verkeerde kant op. dus bij Madurodam weer uit de tram en terug met de andere om uiteindelijk uit te stappen bij de Bierkade waar ons een boot wachtte, helemaal goed en gezellig dus.

We hebben snel wat gedronken, daarna zijn we de boot op gegaan, een prachtige tocht gehad door de grachten van Den Haag. Ik kende deze tocht al maar hij blijft mooi en grappig.

Na anderhalf uur te hebben gevaren zijn we ergens op een terras gaan zitten om wat te praten met elkaar, wat te drinken om uiteindelijk een wandeling te maken naar de Paleistuin, dat was ff zoeken, maar wel wederom gaaf om te lopen, even genieten buiten de stadsdrukte. Daarna heerlijk gegeten op een bootje op het water, om daarna rustig naar het Centraal station te gaan lopen.

We hadden mazzel dat er een e-lijn is die dus wel rechtstreeks naar Voorburg Het Loo gaat dus we konden zo mee.

Na een heerlijke dag samen met elkaar konden we dus met een goed gevoel terug kijken op een heerlijke surprise dag voor Kitty haar 70ste verjaardag.

donderdag 26 juli 2018

Het was niet te laat...

Al ben ik geen vrouw  toch vind ik dit  een artikel waar ik volledig achter kan staan, het mag ook wel een keer gezegd worden door een man die te maken heeft met pubers. Die ze les geeft en daar ook mee bezig is. Die zowel de jongens als de meisjes leert dat ze hun handen thuis moeten houden, die ze bewust maakt dat nee nee is  en die ze ook bewust maakt dat men elkaar met respect behandeld.
Als ik dan onderstaande artikel lees, word ik boos, niet alleen omdat het om een meisje gaat, maar om het recht dat sommige mensen denken te hebben om andere mensen vanuit hun visie te be- of te veroordelen..Dat ze het recht nemen om vanuit die gedachte mensen te verkrachten, in elkaar te slaan, te trappen of erger nog ze te vermoorden... 
Laten we met elkaar zorgen dat dit doordringt bij iedereen en dat we met elkaar er voor gaan zorgen dat iedereen in vrijheid, in wat voor kleren dan ook,  met welke geaardheid etc over straat kan lopen en zich veilig kan voelen en veilig is.

'Het was niet te laat, je zag er niet te uitdagend uit.
Dit had jou nooit mogen overkomen'


Een jonge vrouw werd afgelopen weekend verkracht in Rotterdam. Freelance journalist Jorien de Wit (27) kan er niet van slapen.

''Lief meisje, een paar dagen geleden werd jij verkracht op straat in Rotterdam. Je werd zo ernstig toegetakeld dat je nu voor je leven vecht op de intensive care. Je schreeuwde en gilde. Zo hard dat de buren het hoorden, maar ze hielpen niet. Jij werd niet gered. 

Doodeng

Je mag gerust weten, ik heb er slecht van geslapen.
Ik vind het doodeng. Doodeng dat er zulke beesten op straat rondlopen. Maar het beangstigt me ook dat het blijkbaar niet helpt om hard te gillen. Dat we in een maatschappij leven die liever de ogen sluit, dan in de bres te springen voor iemand in nood.
Er kwamen ook, soms niet malse, reacties langs op het intens verdrietige nieuws. 'Leren ze het nou nooit? Je kan niet in je eentje zo laat over straat'. Victim blaming, en niet zo’n beetje ooit. Deze reactie kwám notabene van een vrouw. Een kort rokje, lief lachen, straalbezopen zijn of midden in de nacht over straat. Er is geen enkel argument dat zoiets vreselijks kan rechtvaardigen. Niets, noppes, nada. Je houdt gewoon je handen thuis. Het slachtoffer heeft nooit schuld.

Opvoeding

We geven meisjes van alles mee als ze jong zijn. Dat ze beter niet te laat over straat kunnen gaan, dat ze vooral niet te wulps gekleed moet en dat je zeker niet te vriendelijk moet lachen. Maar wat geven we onze zoons mee? Niemand gaat er vanuit dat zijn of haar zoon eindigt als zedendelinquent.
De cijfers doen ons geloven dat we er goed voorstaan. De misdaad daalt in de Maasstad. Maar gevoelsmatig ligt dat anders. Ik trek bewust geen jurkje aan als ik weet dat ik tot laat moet werken. En als het donker is en er lopen groepen mannen rond op straat, sla ik mijn blik naar beneden.
Een enkeling beet me toe dat ik naïef ben, omdat ik hoop op een wereld waarin vrouwen rustig alleen naar huis kunnen, zonder dat ze om de paar seconden over hun schouder kijken. Geeft niet. Ik ben liever naïef, dan dat ik me niet meer boos maak over zulke vreselijke zaken. Als we niet meer boos zijn, dan zijn we pas écht ver van huis.
Lief meisje, ik hoop dat jij de kracht vindt om hier bovenop te komen. Lichamelijk en geestelijk. Dat jij jezelf nooit verwijten zult maken. Geloof me als ik zeg: het was niet te laat, je zag er niet te uitdagend uit. Dit had jou simpelweg nooit mogen overkomen.''

woensdag 25 juli 2018

Call me by your name (film)



Vrienden van mij waren naar deze film geweest, ze vertelden er zo enthousiast over dat ik deze film hoe dan ook wilde zien. Helaas was het niet mogelijk in het parkfilmhuis, toen deze film draaide had ik te veel andere dingen te doen in de avonden dat ik de avonden dat deze film draaide geen tijd had..

Gelukkig is bol.com altijd bereid om mijn de films die ik niet kan zien in het filmhuis thuis te bezorgen met als gevolg dat ik me als vakantie bonus, deze film ben gaan kijken in mijn eerste weekeinde dat ik vrij had.

Wat een mooie ontroerende film, zo intens naturel gefilmd, niks niets goedkope scene's maar gewoon mooi en prachtig gefilmd, een aanrader om deze film hoe dan ook te gaan bekijken en er van te genieten.


recensie van de film:
Regie: Luca Guadagnino | Cast: Timothée Chalamet (Elio), Armie Hammer (Oliver), Esther Garrel (Marzia), Amira Casar (Annella), Michael Stuhlbarg (Mr. Perlman), Victoire Du Bois (Chiara), e.a. | Speelduur: 132 minuten | Jaar: 2017

Het is bijna onmogelijk om bij het zien van Call Me by Your Name niet aan het vorig jaar verschenen Moonlight te denken. Beide films maken gebruik van hetzelfde uitgangspunt: een tiener die medio jaren tachtig wordt geconfronteerd met zijn ontwakende homoseksuele gevoelens. Toch schuilt er een groot verschil in de mate waarin de twee hoofdpersonages hun seksualiteit kunnen ontplooien en beleven. Waar Chiron op veel animositeit stuitte in de achterstandswijken van Miami, daar lijkt Elio op het platteland van Noord-Italië in een zorgeloos Hof van Eden te vertoeven.

Dagelijks is de zeventienjarige Elio te vinden aan de waterkant bij de kreek, leest hij boeken in bed, of speelt hij een potje klassieke muziek op de piano. Geen vuiltje aan de lucht dus, en dat is precies wat de kijker enigszins zorgen baart tijdens het eerste kwartier van de film. Omdat de ouders en vrienden van Elio niet kwaadwillend tegenover hem of zijn geaardheid lijken te staan, rijst de vraag in hoeverre die rondgespeelde zorgeloosheid op den duur transformeert in een vrijblijvend drama. Harde conflicten waarbij zelfs het geweld niet wordt geschuwd (zoals in Moonlight) zijn afwezig in het zachtmoedige Call Me by Your Name.

Gelukkig is deze dramafilm van Luca Guadagnino niet conflictarm. De gevoelswereld van Elio zit vol met kleine nuances en tegenstrijdigheden, die alleen geloofwaardig op de kijker kunnen worden overgeheveld door middel van een laag verteltempo. Soms lijkt de film zelfs bijna helemaal tot stilstand te komen. In veel gevallen zou een dergelijke traagheid een punt van kritiek zijn, maar hier past het uitstekend bij de loomheid van de zomerdagen, die in slakkengang aan de personages voorbijtrekken. Het stelt de kijker in de tussentijd voldoende in de gelegenheid om emotioneel aan te haken bij het hoofdpersonage.

Onderwijl sluimert er een broeierige, seksuele spanning, die langzaam aan kracht wint. Veel van die spanning vloeit voort door wat er wordt verzwegen, en niet zozeer door wat er wordt gezegd. Kleffe liefdesclichés worden behendig gepareerd, waardoor de film ondanks zijn premisse wegblijft van een bouquetreeksniveau. Slim is bovendien dat de makers de symboliek (haast letterlijk) uit de omgeving plukken om een begrip als seksualiteit te kunnen duiden. Zo leren we tijdens een lesje etymologie dat het woord 'abrikoos' vroeger ook wel stond voor 'vroegrijp'.

De vruchtensymboliek keert later terug in een sleutelscène met een perzik, waarbij begrippen als begeerte en schaamte als twee puzzelstukjes naadloos in elkaar vallen. Het is een weergaloze scène, die zowel afschuw als medelijden oproept. Bovendien is het razendknap dat de makers zich hier niet laten verleiden tot goedkope kunstgrepen om het drama aangrijpend te maken.

Ook mag Gaudagnino's naturelle regiestijl niet worden vergeten. De Italiaanse regisseur heeft een rotsvast vertrouwen in de vaardigheid van zijn twee hoofdrolspelers, wat vooral blijkt uit het feit dat hij de camera koeltjes hun acteerspel laat registreren. De acteurs komen te allen tijden op de eerste plaats, en waarom zou hij ook voor iets anders opteren? Timothée Chalamet en Armie Hammer hebben een bruisende chemie samen die zelden is vertoond in dramafilms die handelen over een homoseksueel stel. Beide heren weten de kijker op een geloofwaardige manier mee te sleuren in het relaas over een eerste zomerliefde. Dat daarbij hartzeer om de hoek komt kijken, is onvermijdelijk.

De catharsis vindt uiteindelijk plaats tijdens een kleine, maar meesterlijke scène, waarin Elio's vader zijn wijsheden met betrekking tot hechte vriendschappen en liefdesrelaties aan de dag legt. Het is een scène die voor een kleine implosie in je middenrif zorgt, zo hartverscheurend mooi is de louterende werking van liefde en empathie. Met groot gemak rechtvaardigt dit moment tussen vader en zoon de prijs van een bioscoopkaartje. Call Me by Your Name is niet alleen een wonderschone productie, maar ook een belangrijke film, die een flinke lans breekt voor de LHBTI-gemeenschap en de ogen van elke onwetende toeschouwer zal weten te openen.

dinsdag 24 juli 2018

arzberg cannelee

Ooit gezien en gekocht bij de kringloop deze kopjes, wel 8 stuks maar dat doet er niet toe, ik vond ze zo schattig en zo leuk om te gebruiken als soepkom.. gewoon een keer op een andere manier soep serveren.

Inmiddels ben ik toch opzoek naar meer van dit service. ik vind het zo lief, met dat ribbeltje, en het kan gelukkig in de vaatwasser.

Het begon dus met bovenstaande kopjes, nu ben ik natuurlijk opzoek naar de diepe, platte, ontbijt bordjes van dit service.

Het is anders dan wat veel mensen kennen van de Wedgwood servies dat geel is, dit is echt wit/licht grijs. en dan zonder gouden, bruin  of zilveren randje.

Op mijn struin tochten door kringloopwinkels kwam ik al 2  mooie dekschalen tegen, een suikerpot,  een vlees en groente schaal, tevens 6 belegbordjes,  dus ik zoek nog naar meer.

Vind het zo schattig dit servies en ook zo van vroeger.. heel vroeger.

De theepot en melk kannetje hoef ik niet dat gebruik ik toch nooit, maar gewoon het servies op zich prima.. 

kortom ik zoek:
mocht je het tegenkomen bij een kringloop, rommelmarkt etc
en het is niet al te duur, neem even contact op..
(max 3 euro per stuk, liever natuurlijk veel goedkoper)
ik hou me aanbevolen.

6 diepe borden
6 platte borden
6 ontbijtborden
5 grote groente schalen.. dus platte grote ovale borden
 
hier nog 5 van de bovenste dus de platte schaal
omdat ik deze soms ook wil gebruiken als bord om van te eten.

en hier nog alles van de borden..

maandag 23 juli 2018

leve de Bovag garantie.. brutalen hebben....

Afgelopen donderdag was ik op weg naar mijn moeder, het is  goed te rijden als je naar Groningen gaat. Niets is beter om je nieuwe auto in te rijden en te kijken wat je er mee kan, dan lange afstanden, maar ook om er aan te wennen.. heerlijk.

Echter onderweg zag ineens de bovenstaande lampjes branden.. ik was even in paniek, ik baalde, want ja ik had de auto nog geen week en dan al lampjes die aanvliegen.. help..

Gelukkig ben ik oude auto's gewend waar altijd wat mee is, ben ik gewend dat ik een auto heb die vaak aan de kant van de weg moet. kortom het was even schrikken, kijken het is oranje, geen code rood.. want code rood is paniek en foute boel. dus kan het nooit echt erg zijn, mocht het dat wel zijn, dan wil ik dat niet horen,... 

Ik ben tenslotte lid van de ANWB, en ik had ooit al een keer bij een lotusklus bij de ANWB, toen de directeur van de ANWB mij vroeg of ik lid was van de ANWB als antwoord gegeven, : "Ja ik heb ook zon auto!" hij begreep het meteen. 

Kortom ik ken de klappen van de zweep. maar toch balen want je hebt hem net en ik vraag me dan af wat er mis is.. maar goed. Ik heb de auto aan de kant gezet, weer gestart en de lampjes waren weg.. dus in mijn visie, lampjes gaan uit, dus kan ik doorrijden.. dat ook keurig gedaan. Geen punt, niet over nagedacht, in mijn achterhoofd, en ik dank Chris nog steeds op mijn blote knieën.. met zijn opmerking: "het is een tweedehands auto, dus neem die 6 maanden bovag garantie nou maar, en laat je niet door zo iets kleins afschrikken, want als je wat krijgt ben je de Sjaak.."Hij had gelijk dit keer. ik had de bovag garantie genomen en ik kon daar dus nu een beroep op doen.. heerlijk.. 

Dus het was eenvoudig, terug naar huis, en wederom die lampjes, even aan de kant van de weg, contact eraf en gaan met die banaan. en dat ging goed. 

Donderdagavond meteen een mail gestuurd naar de verkoper met de foto's erbij en de omschrijving van het leed etc.. zodat er meteen gehandeld kon worden. Ik zou mailde ik vrijdagochtend  bellen.

Keurig om haf 9 zat ik al klaar aan de telefoon, er werd naar mijn verhaal geluisterd, er werd naar de mail gekeken, er werd gezegd dat ze contact gingen zoeken met de werkplaats en dat ik voor 13.00 terug gebeld zou worden..
Echter is tijdsbegrip in het Westland anders dan in het groene hart, want er werd niet gebeld. Dus ik weer bellen... 

Het verhaal was simpel ik kon dinsdag met de auto naar Naaldwijk komen, daar kon ik hem dan neerzetten, kreeg ik vervangend vervoer, en dan gingen zij met mijn auto naar de Ford garage..
Dat deed het hem, ik heb eenvoudig de vraag gesteld of ik ook met de auto dan naar de Ford garage kon gaan in Alphen, Dat mocht, dat was ook onderdeel van ZeeuwDenhaag, dus ideaal, Ze zou voor mij een afspraak regelen, en dan kon ik erheen.

Ze belde terug met de mededeling dat ik vrijdag, dus een week later terecht kon bij de garage, en dat er een leenfiets klaar zou staan, of dat ik. als ik dat wilde ook dinsdag bij hun kon. 
Meteen heb ik gezegd dat ik in Alphen ga, het is tenslotte mijn eigen vertrouwde garage... dus waarom niet, dan maar even wachten.

Toch maandagochtend, de brutalen hebben de halve wereld en ook nog niets meer. ik dus naar de garage, mijn mailtje meegenomen, vertellen over dat ik eigenlijk vrijdag zou komen maar dat ik toevallig in de buurt was etc.. Dus aangezien ze me kennen, was het meteen, ach meneer u bent er nu toch we gaan hem wel meteen even aan de computer hangen en kijken wat het is.. als u even geduld heeft.

Dat had ik natuurlijk, hier had ik ook op gehoopt. dus ideaal, ik heb er een kop thee gedronken, ben daarna even naar de sportschool gelopen om een zonnebankje te nemen, en daarna terug gelopen, en de auto was klaar.. Het was iets met vervangen van bougie kabels, iets met een cilinder die niet helemaal lekker ging die ze hebben vervangen etc. en dat allemaal gratis. leven de Bovag Garantie.. van 6 manden..

Helemaal tevreden en gelukkig ben ik huiswaarts gegaan.. hij is weer klaar en het viel gelukkig mee, niks ernstigs. kreeg ook meteen de verzekering dat ik een goed autootje had gekocht.. en zag tot mijn grote verbazing dat heel veel soorten ford daar nu staan met rode daken en rode lijnen etc.. dus kennelijk is het in, zou ik dan toch een trendsetter zijn... al is het een tweedehandsje

zondag 22 juli 2018

het gaat echt plat

Nog even af en toe mijn kop in het zand gestoken ,maar het valt niet meer te ontkennen, ik kom er dagelijks langs als ik naar de sportschool ga en zie het gebeuren... de sloop van het gebouw.. 
mijn gebouw waar ik nu al meer dan 20 jaar werkzaam ben. Ik heb de binnenkant zien veranderen van oudbollig naar strak, ik heb het winkeltje gekend, achter in de school waar de bakker zijn brood verkocht. Wat later het kantoor werd van een unitleider. Kortom het was bijzonder.. 
Het kunstwerk in de hal, wat ook meteen met buiten was verbonden heb ik ook gezien, en wat was ik blij dat hij weg was. Ik heb de oude gele kluisjes zien verdwijnen voor prachtige veelkleurige kluisjes, kortom alle veranderingen waren eigenlijk een voorloper voor wat nu gaat gebeuren
We krijgen in 2020 een nieuw gebouw, daarvoor moet het oude gesloopt worden.

Ergens doet dat pijn, aan de andere kant is het ook goed, we moeten vooruit en de leerlingen hebben recht op een gezonde school met goede lokalen waar goed geventileerd kan worden etc. Kortom tijd voor de verandering

 Door een oud-leerling ben ik gevraagd of ik mede beheerder wil worden van zijn site. dat vind ik een eer, dus dat doe ik dan ook graag. Inmiddels heb ik besloten om 1 keer per week langs mijn school te gaan en foto's te maken om zo de verloop van de sloop en de opbouw in de seizoenen weer te geven..  
Het is tenslotte niet voor niets.. en het is mooi om te volgen, om ooit misschien een mooie stopmotion te maken of iets waarbij je de ontwikkeling kan zien van de sloop tot nieuwbouw.

Voorlopig zet ik de foto's op de site met die oud leerlingen waarmee ik inmiddels beheerder ben.
lijkt me even genoeg en het is voor alle betrokkenen natuurlijk erg mooi, maar ook emotioneel om te zien dat begrijp ik helemaal en dat is ook goed.









zaterdag 21 juli 2018

God's Own Country ( film)

Vrienden van mij vertelden over deze film. Toen deze film in het filmhuis draaide, kon ik helaas niet erheen. Dus besluit ik dan altijd om de film maar te kopen. Dit was zeker geen miskoop. wat een mooie en vooral ontroerende film. In het begin vraag je je af waar deze film heen gaat,. maar gaandeweg de film word je in het verhaal meegezogen, raakt het je, zie je de onmacht, zie je de strijd maar ook de liefde die ontstaat.. zo mooi en zo gaaf.
Een film die onder je huid kruipt, die me toch wel een nacht uit mijn slaap heeft gehouden omdat ik lag na te denken hoe toch liefde het uiteindelijk altijd overwint van de hardheid en de ruwheid. 
Een absolute aanrader deze film.... 


recensie van de film:
Regie: Francis Lee | Cast: Josh O'Connor (Johnny), Alec Secareanu (Gheorghe), Ian Hart (Martin), Gemma Jones (Deirdre), Patsy Ferran (Robyn), e.a. | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2017

Een oude stenen boerderij in de heuvels van het Noord-Engelse platteland, het grijs van de muren nauwelijks te onderscheiden van het grijs van de nacht. De mist die om het huis hangt lijkt het erf nog meer te isoleren van de rest van de wereld dan het landschap al doet. Wanneer de schemer langzaam inzet, knipt een eerste lamp aan. Dan het geluid van hevig overgeven. Een bleke jongensrug hangt hortend en stotend boven de gedateerde toiletpot. Als verdwaasd laat de knul zich tegen de badrand zakken. Amper uitgekotst, of wat volgt is het vermanend schreeuwen van oma, voor- en achternaam. Welkom in de wereld van Johnny Saxby.

Zijn oma vit op hem, zijn invalide vader gromt over werk dat nog niet gedaan is. Zijn moeder is al zo lang geleden vertrokken dat John zich haar nog nauwelijks kan herinneren. Sinds zijn vaders beroerte komt de zorg voor de weinig rendabele familieboerderij geheel op de schouders van de twintiger. Om aan de dagelijkse werkelijkheid te ontsnappen, vlucht John in overmatig drankgebruik en anonieme seks met jongens in zijn veewagen. Als pa een Roemeense seizoenarbeider zo gek heeft weten te krijgen John te helpen bij het lammeren van hun schapen, geeft deze aanvankelijk op de vreemdeling af zoals er altijd op hem wordt afgedaan. Bot, kil en alsof de ander meer een last is dan een zegen. Zichzelf beschermen door emotionele afstomping is het enige wat John ooit geleerd heeft te doen. Maar Gheorghe brengt hem van zijn stuk, meer dan hij ooit zou durven toegeven. "Het is hier mooi, maar eenzaam," spreekt die laatste hardop uit. In die leegte kun je jezelf lang wijsmaken, dat die leegte je niets doet. Met de komst van Gheorghe lijkt de schoonheid van het werk op het land - en dus van zijn leven -, dat John als een vloek was gaan zien, langzaam terug te keren.

De vergelijking met arthousehit Brokeback Mountain (2005) van Ang Lee dient zich aan; een heimelijk opbloeiende mannenliefde in een wereld die homofoob en wars is van het tonen van welk gevoel dan ook. Dat weidse landschap, dat een idee van vrijheid suggereert, maar in werkelijkheid een gevangenis is. Maar God's Own Country is de betere film. De Britse rolprent is meer een karakterstudie zoals het Vlaamse Rundskop met Matthias Schoenaerts uit 2011. Johnny is als diens Jacky; een gebroken einzelgänger die het moet zien te rooien te midden van zijn vee, in een wereld die ook daarbuiten beestachtig is. Een man in wie opgekropte pijn en frustratie omslaat in woede en zelfdestructie, wat elke vorm van normaal menselijk contact in de weg staat. Terwijl die zucht naar liefde en intimiteit er natuurlijk wel blijkt te zijn.

Net als Rundskop van Michaël Roskam is God's Own Country een zelfgeschreven film die zich afspeelt in de rurale geboortestreek. Regisseur-scenarist Francis Lee groeide zelf op in de afgelegen heuvels van West-Yorkshire, waar zijn familie nog altijd op het platteland woont en werkt. Dat gegeven voedt de authenticiteit van zijn debuut.

In plaats van uit te leggen, laat Lee zien. De kloof tussen dat ruwe en ruige en de hang naar geborgenheid en liefde zit 'm niet enkel in de setting en de plot, maar ook in de mise-en-scène. De soundtrack is opvallend. Alles maakt herrie: de koude hekken, de quad waarmee John rondcrost op het land, het drinken en dus ook het kotsen dat maar doorgaat, het gejammer en geklaag van zijn familie, de hoeven van de beesten die de wagen ingeduwd worden, de klep die vervolgens achter het vee wordt dichtgegooid. Alles is vuil, grijs en groezelig. De geslotenheid en eenzaamheid van dit leven vangt God's Own Country in verstilde, naturalistische close-ups van het sobere boerenbestaan: een druppelende buitenkraan, een bleekroze geplukte kip op het armoedige aanrecht, maar ook Johns hand die liefdevol door de vacht van zijn koeien krioelt. Alsof ze in hetzelfde schuitje zitten, de beesten en hij.

God's Own Country is een krachtige, zintuiglijke film met prachtig spel. Vooral Josh O'Connor (Florence Foster Jenkins) is verpletterend als de gekwelde en verbitterde John die langzaamaan van zichzelf en zijn leven leert te houden. Een film die meer en meer betovert.

zwaaien naar de sterren


Ach ik zal geen namen noemen, maar ik wil wel het verhaal vertellen.

Een dierbaar persoon, vertelde mij dat ze op een hele late avond
naar de hemel stond te kijken op haar balkon.

Ze keek en zag ineens bij de maan een hele heldere ster staan.
In haar gedachten ging ze terug naar haar verloren dierbare, zei zacht in zichzelf 
dat hij daar vast was.

Ze zwaaide, ze stuurde een kushandje en zei zachtjes
Hey lief, ik maak het goed, jij ook daar?

Ze bleef even kijken zag een wolkje voor de ster langs drijven en dacht
bij zichzelf alsof hij even naar me knipoogt

Heel tevreden ging ze naar haar bed.

De volgende avond  zat ze met een vriendin op het balkon en vertelde ze aan haar, dat ze een heldere ster had gezien, en ook haar verhaal over dat men toch zegt dat de overleden mensen  aan de hemel een ster worden, en dat ze bij deze ster maar aan haar man dacht en naar hem zwaaide, ook een kushandje had gestuurd.

Die vriendin keek haar aan , keek naar de heldere ster en zei.. "Mens dat is een sateliet."

Ze verschoot van kleur.. ze zei" ach hemeltje dan heb ik dus in mijn nachtpon zitten te zwaaien en kushandje lopen gooien naar vreemde mannen.. wat moeten die wel niet van mij denken,
daar komt vast narigheid van."

Die vriendin begon vreselijk te lachen, zij ook, meteen zei ze er achter aan " ik ben niet gek hoor, ik vertel het tenslotte zelf aan jou.. en natuurlijk weet ik ook wel dat ik niet gezien ben.. maar dat maakt het verhaal wel leuker toch. "

Ze heeft  er vreselijk om gelachen met die vriendin.. en vond het geweldig de grap aan het eind hoe ze het omdraaide.

Ik hou van dit soort verhalen en dit soort geintjes..


En ergens zit er een stukje eenzaamheid in  dit verhaal, als je achterblijft',  als iemand is overleden,  dan maakt leeftijd niet uit of iemand jong of oud overlijd, het gaat om diegene die achterblijft, die mist zijn of haar maatje, dat is het.. daar draait het om, en hoe ga je met het gemis om... het is niet te vergelijken, iedereen heeft het recht op zijn en haar verdriet om te leren verder te gaan na het verlies van een dierbare.. daarbij speelt leeftijd geen rol.. of iemand oud was of jong,  maar het gaat om het gemis van diegene door die ander.

Als ik even terug denk,  mijn vader 79 was, mijn moeder 75, ze is even verdrietig als iemand anders die veel jonger zijn of haar partner verloor,  want ze is haar maatje kwijt.. haar andere helft, . daar moeten ze mee leren dealen.. Ze heeft gelukkig de kracht in zich, en ook de ballen om het leven te omarmen en te gaan genieten.. ze staat nog steeds op haar strepen maar ze is ook nog steeds aan het vechten tegen onrecht. heerlijk.. al weet ik dat ze pa nog elke dag mist..  en zal blijven missen.

Ik weet dat ze soms als het leven even niet zo lief is, dat ze hem dan extra mist omdat ze niet kan overleggen, niet kan vertellen wat er aan de hand is, ze zoekt natuurlijk haar mensen op om mee te praten.. maar toch ze is in haar belevenis half... ze mist haar wederhelft.. al was mijn vader 79 het gemis is en blijft altijd aanwezig... maar ze rooit het al 8 jaar lang en zegt nog steeds ik heb het naar mijn zin hier en ik geniet.

Zoals ik ooit tegen haar zei: "Mam wat ga je doen, ga je de rest van je leven treuren en zielig doen omdat je pa mist, of ga je het leven extra vieren omdat je de liefde van je leven hebt gehad en dat je het zo goed hebt gehad met pa"

Zij heeft gekozen voor het laatste en dat merken we dan ook heel duidelijk op een positieve manier.


vrijdag 20 juli 2018

strand

 Afgelopen dinsdagavond was ik met mijn auto naar Katwijk gereden. Vriendin Ankie staat daar voor een paar weken en aangezien ik vakantie heb, toen nog in de puinhoop zat en ook mijn auto moest inrijden. is het altijd handig om gewoon te rijden. 

Mensen die mij kennen weten dat ik geen strand fan ben ik lig er niet, ik vind al dat zand maar niks... het geeft zoveel troep en gedoe.

Kortom het was even zoeken om bij de camping van Ankie te komen, mede omdat je dus niet de camping met je auto op kan maar ergens bij het strand moet parkeren. Gelukkig was ik op een aardige normale tijd dus ik kon op een prima plek parkeren.

Het was wel even lastig om het parkeerkaartje te regelen, Katwijk begrijpt mij niet en ik begrijp Katwijk duidelijk niet. Ik had keurig alles gedaan wat er stond maar ik kreeg geen kaartje, hoefde ook niet mijn nummerbord in te voeren. Gevolg dat ik dus baalde... er kwam een melding dat het allemaal niet gelukt was. 

Gelukkig was vriendin Ankie bereid om op haar parkmobiel mijn auto in te loggen dus ik kon daar mooi staan.. Wel heel gek dat ik bij thuiskomst zag dat in Katwijk keurig een bedrag is afgeschreven van mijn rekening terwijl ik dus en geen bonnetje kreeg maar ook de melding kreeg dat het niet gelukt was. Zullen ze tegenwoordig ook parkeerautomaten kunnen skimmen?

Maar goed eerst even naar haar plekje, wat prachtig was, dicht bij zee en genieten van de sfeer op de camping. Eerst natuurlijk bijgepraat, daarna zijn we via de hoge duin gelopen naar het strand, heerlijk dat strand in de avond. Het is heerlijk lopen over het zand, een met mijn voetjes in de zee gestaan. paar prachtige foto's gemaakt zoals deze hierboven. Deze jongen zat voorovergebogen op het strand met zijn i pod aan en koptelefoon in.. ik weet niet wat hij deed maar gaf zon mooi triest beeld, daar komt een flard bij..  daarna natuurlijk even bij een strandtent wat gedronken met uitzicht op zee... waar ik natuurlijk een bekende foto maakte van de zon die in de zee zakt.. heerlijk om te kijken en te zien. 

Na een paar uurtjes in Katwijk te zijn geweest, terug naar huis, met natuurlijk google maps aan en juist verdwalen.. ik deed het goed dat bleek wel..  ik ben via Warmond naar huis gekomen in plaats van via  de normale route.. maar het is niet erg moet mijn auto toch aan mij laten wennen, en aan mijn rijstijl en ik aan de mogelijkheden van de auto. zeker welke drempels ik wel full speed kan nemen en bij welke ik wat gas moet terug nemen, is een heel onderzoek.

Woensdag voor het eerst getankt, het was niet echt nodig,maar toch ik ging op donderdag naar Musselkanaal om de verjaardag van mijn moeder te vieren.. erg leuk en wilde gewoon starten met een volle tank.. wat een gedoe om je tankdop te openen is natuurlijk wennen en uitzoeken maar dat komt goed.. Ik begrijp nu dat ik de auto open moet laten omdat anders de dop niet van mijn benzinetank kan. is even een weetje, al heb ik er wel staan vloeken en ook dat ik had al besloten om naar de ford garage te rijden om daar om hulp te vragen maar dat bleek niet nodig..  omdat ik inderdaad toen ik even rustig keek en even gewoon de tijd nam doorkreeg dat ik dus hem gewoon open kreeg.
het is ook oefenen tenslotte.


finding your feet (film)

De laatste dag van school, met het pensioen van Els in het vooruitzicht, dacht ik laat ik haar meenemen naar een film die wel een beetje aansluit bij haar komende belevingswereld. Kortom het beloofde een hilarische avond te worden.

En dat was het wat een prachtige film.. humor, tranen, ontroerend alles zit in deze film
een feel good movie met inhoud wa twil je nog meer, het spel van de acteurs is geniaal goed en mooi, een absolute aanrader deze film.. 

recensie van de film:
Regie: Richard Loncraine | Cast: Imelda Staunton (Sandra), Celia Imrie (Bif), Timothy Spall (Charlie), Joanna Lumley (Jackie), David Hayman (Ted), Phoebe Nicholls (Janet), Josie Lawrence (Pamela), John Sessions (Mike) | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2017

Dansclubjes, snobs die ruziën met de arbeidersklasse en een kleine groep bejaarde Londenaars die hun jeugdigheid herontdekken. Finding Your Feet lijkt het perfecte zondagsuitje voor een Brits publiek op zoek naar een feelgoodfilm. Met Imelda Staunton, Celia Imrie en Timothy Spall in de hoofdrollen zijn alle ingrediënten daarvoor in huis, maar men speelt het iets te veilig.

Wanneer 'Lady' Sandra door haar deftige man wordt ingeruild voor een nieuwer model, moet ze intrekken bij haar ietwat armoedige zus. Tussen het 'gewone volk'. In eerste instantie zorgt het voor een hoop gezeur en aanstellerij, maar eenmaal uit de ontkenningsfase omarmt Sandra haar nieuwe omgeving en de bijkomende vrijheid. Ze gaat op zoek naar betekenis in haar leven, herontdekt hobby's uit haar jeugd en vindt nieuwe liefde in haar behoorlijk verlate puberteit.
Het is een charmant avontuur, voornamelijk dankzij het charisma van Celia Imrie en Timothy Spall, die in zowel humor als drama wat diepgang met zich meebrengen. Bif is met haar bohemiaanse trekjes een uitstekende tegenpool voor de vastgeroeste Sandra en Charlie worstelt net als Sandra met het beëindigen van een lange relatie. Beiden stellen de norse dame in staat om zichzelf opnieuw uit te vinden, of dat nu komt door een flashmobs in hartje Londen of een rebelse joyride.

Alhoewel de sterrencast dit uiterst Britse uitstapje goed verkoopt, gaat het verhaal te veel het standaard riedeltje van menig romkom af. Het duurt niet lang voordat je precies kunt uitstippelen waar alles heen gaat dankzij de enorme waslijst aan filmclichés. Dramatische verhaalwendingen, getwijfel tussen geliefdes, en de 'ware' die het land verlaat, waar de protagonist dan wanhopig achteraan huppelt op het laatste moment.

Dat hoeft niet erg te zijn, maar de haastige opbouw doet afbreuk aan de emotionele impact. Personages worden wat rommelig geïntroduceerd, humormomentjes zijn kort door de bocht en drama wordt iets te snel weggewuifd. Het zorgt ervoor dat momenten die goed werken in de trailers, zoals een oudere heer die plots vertrekt naar het hiernamaals, in de film zelf een beetje overbodige extraatjes zijn.

Men heeft hiermee wel de juiste sfeer te pakken, waarbij het groepje oudere Londenaars nog de levenslust (en passie) hebben van jonge tieners, maar ook moeten omgaan met de harde realiteit van het ouder worden. Toch merk je ook dat men het veel te veilig speelt met het verhaal, en die toon zoveel mogelijk rechtgetrokken wordt om de feelgoodsfeer te behouden, wat het uiteindelijk tegenwerkt en tam maakt.

De film heeft nog een klein dansspektakel in zich, om het verhaal wat meer flair te geven. Helaas komt dit pas in de tweede helft een beetje op stoom. Tevens worden de muzikale talenten van de sterke cast hier niet volledig benut. Een gemiste kans, want een vleugje muzikale of theatrale vernieuwing had de film boven de doorsnee romkom kunnen doen ontstijgen.

Finding Your Feet is voorspelbaar en neemt weinig risico's, maar wordt enigszins gered door de kunsten van Staunton, Imrie en Spall. Verwacht geen brok in de keel of een lachfestijn, maar een rebels groepje ouderen dat op zoek gaat naar geluk, met een aandoenlijk Brits filmsfeertje.

woensdag 18 juli 2018

de vooruitgang deel 2

 Inmiddels begint het ergens op te lijken, dat kan ik niet ontkennen.. de afwasmachine staat er in, ook erg gaaf, en verder is het wel heel bijzonder hoe ze van niets iets maken.
Het plafond is gewit, de muren zijn gewit. Gisteren is er een grote slag geslagen dat kan ik niet ontkennen.. maar het bijzondere vind ik toch wel, dat het zo snel gaat.

Drie dagen zijn ze bezig geweest. bijzonder snel is het geregeld, ik kan daar jaloers op worden, hoe dat gaat, hij kijkt pakt een stuk hout doet wat met een machine.. en klaar. keuken af.. 
onverstoorbaar werkt hij door, alsof er niets aan de hand is.. hij doet wat met een blik, een oog en pats ineens staat mijn afwasmachine erin.. hij zegt nog wat rustig officieel hoef ik dat niet te doen maar ja je wil het wel af zien..  en ik beaam dat ten volste.. heel simpel scheelt mij werk tenslotte..





voltooid


Het was afzien maar ergens ook weer niet, er kwam maar 1 mannetje die alles deed, erg ideaal. en ook erg mooi en goed.. scheelde een hoop gedoe etc. 

Het voordeel is ook dat hij stipt om half 8 er is en niet zoals met de badkamer dat met zei half 8 maar dat het ook half 9 kon worden of sterker nog in de loop van de middag en dat het dan in de vroege avond werd.

Drie dagen leven alsof je kampeert is een leven dat ik mezelf slechts 1 keer per jaar toesta, en nu dus twee keer,. alleen is dit gewoon lekker, het enige wat anders is, is dat je dus je keuken niet kan gebruiken, tenminste niet het gasstel en het water, maar de rest wel.

Handig als ik soms ben had ik al bedacht dat ik van te voren er voor ging zorgen dat ik eten had gekookt, en ook soep, zodat ik in de avond niet teveel gedoe had, maar dat ik dus gewoon heel eenvoudig kon eten uit de magnetron. Ik piep wel vaker eten op, tot dus ver heeft me dat nog geen schade opgeleverd dus waarom nu moeilijk doen terwijl het gemakkelijk kan.

Nadat mijn klusmannetje was vertrokken met de opmerking dat hij klaar was, kon ik beginnen met het inruimen van de kastjes.. dat is ideaal , het werkt ook als een trein.. je weet hoe je het wilt, ik had van tevoren al wat dingen ingepast om uit te zoeken of dat ook ging werken, zodat ik zo aan de slag kon. geen probleem.. 

Het is eigenlijk het leukste van alles, als je kan inruimen, dat je dan weet dat je huis echt af is.. nog even de buuf vragen of ze mijn huisje eens grondig na schoon wil maken, dan ben ik er klaar voor, kan ik weer gaan vervuilen. Al heb ik me voorgenomen om nu toch echt beter alles bij te houden etc, en niet meer zoveel onzin dingen te kopen waar ik niets aan heb. Het gewoon eenvoudig houden en alleen kopen wat ik nodig heb, ook eten, niet meer de aanbiedingen die je toch niet eet en waar ja na verloop van tijd achter komt dat het er toch echt te lang staat in je koelkast. 

Zo ook de frisdrank die ik nooit drink, ik haal het niet meer, ik laat het staan.. als ik bezoek krijg koop ik het, maar de voorraad gaat vanaf nu verdwijnen.. scheelt een hoop, zeker omdat ik het zelf niet drink, dus is het handiger om het ook niet te halen.

Intussen heb ik dus alles pasklaar in kastjes, moet nog wel even wat verzinnen voor de pannenkast, daar moet iets onder schijnt tegen vuil. dus daar gaan we naar op zoek.. vroeger had je kastpapier.. tegenwoordig moet ik zelf even wat leuks verzinnen.. komt ook goed.

Het vervelende is wel dat mijn deurtjes een softsluit systeem hebben, dus als ik een keer nijdig ben, kan ik nu niet meer met mijn keukenkastjesdeurtjes of lades gooien. die doen zoef......  dus moet ik dan maar met mijn kop tegen de muur slaan of zoiets.. 

Nog 1 groot obstakel te gaan namelijk.. juist dat ene plankje in mijn kledingkast met heel veel broeken.. kijken wat nog past en wat weg kan.. ik ben bang dat ik met 2 broeken blijf zitten.. maar wie weet ontdek ik ineens heel veel broeken die ook weer passen... we zullen zien.

Mijn koelkast is nog nooit zo leeg geweest maar dat is ook prima,. heb niet meer nodig dan dat wat erin staat, en ik vul het wel aan als ik bezoek krijg. wat er staat heb ik nodig en meer ook niet..  zoals ik al schreef, het drinken komt met de gasten.
Heel bijzonder dat mijn keuken dus binnen het uur klaar was.. ik denk dan nog wel even.. kon dat niet gewoon gisteren afgemaakt worden maar ach laat ik niet zeuren hij is klaar en mooi geworden. 
ik ben meer dan tevreden

Alles netjes weer in de kastjes gedaan, wat spullen alsnog weg gedaan waarvan ik weet dat gebruik ik toch niet meer..  en nu is het klaar.. zelfs 2 plankjes nog over.. dus dat is ideaal, kan ik toch nog wat zooi kopen...  heb nog hele mooie dekschalen gezien bij de kringloop... maar ik hou me nu al weken in, in de hoop dat ze, als ik ga kijken, weg zijn. want wanneer gebruik ik nu eigenlijk dekschalen.. nooit eigenlijk.

dinsdag 17 juli 2018

de vooruitgang

 Nadat maandag er knetterhard is gewerkt aan mijn keuken, de oude keuken eruit, de nieuwe erin, etc. gewoon veel gedoe dus, maar er is hard gewerkt. Hans is de rust zelve loopt niet hard, doet alles op zijn gemak maar ondertussen doet hij wel zijn ding.. hij klust wat, hij praat wat, eet wat drinkt wat koffie en maakt zich vooral niet druk.. dat zit niet in zijn systeem. ideaal zou ik zo zeggen. 

Daarnaast is het zo dat hij goed doorwerkt. hij klust wat af.. is relaxt en vind het goed wat we doen.. ideaal om eerlijk te zijn.. eigenlijk de ideale klusser.

Het gaat goed, had het idee dat het vlotter ging dan hij zelf had verwacht, dinsdag komt hij om te tegelen.


Inmiddels is het dinsdag, na een hel van een kettlebell training.. ik heb het overleefd, dank je wel, is het wel ineens erg vroeg... half 7 op staan.. ik dacht dat ik 6 weken geen wekker zou hoeven te zetten, maar dat ik gewoon lang kan uitslapen, bij kan komen, kan genieten van het weer etc. maar niets is dus minder waar.. het is de tweede dag dat ik om half 7 op sta..

Het is wel heerlijk om even buiten te staan op de galerij, wat ik al regelmatig doe met mijn buurvrouw.. we kletsen wat af en bekijken alles.. er gebeurt een hoop zo voor half 8, er gaat een wereld voor mij open die ik nooit heb gezien.. het is bizar hoeveel mensen er zo vroeg heel anders uitzien dan als ik ze op een menselijk tijdstip tegenkom..

Ik moet er aan wennen een man de hele dag in mijn huis, ik kan dat niet.. zit ik op het toilet, moet hij ook.. voor mij al een reden om niet te gaan samenwonen.. Je moet al om half 8 praten. echt praten,  praatje pot etc.. kortom het is veel gedoe en ik moet ineens heel sociaal zijn in de vroege ochtend in mijn vakantie....

Dus om half 10 ben ik maar gaan sporten, heb wel gevraagd of hij mijn pakketje wilde aannemen als hij komt, mede omdat hij er toch is.. en kan hij zich ook nog eens nuttig maken toch..
Moet zeggen toen ik thuis kwam na het sporten, de tegels zaten er in en waren gevoegd, mijn muren en plafond waren gewit. kortom het was prachtig en het mooie vind ik wel dat je dus geen verschil ziet met de andere muren.. dus het is eigenlijk alleen maar zo dat mijn muren dus, sinds ik niet meer rook, gewoon wit blijven.. viel me al vaker op als ik iets wilde verhangen dat ik totaal geen schaduwen of van die hier heeft wat gehangen vlekken op mijn muur zag.. ideaal.

Ik zit wel de hele dag opgesloten in mijn studeerkamer maar zoals ik al schreef het heeft zo zijn voordeel namelijk dat ik dus niet hoef na te denken en dat ik dus gewoon aan het werk ben. Ik doe veel, mijn bundel schiet op nog ong 100 flarden uitzoeken en dan kan hij naar de corrector.. dus dat is best wel snel al. 

Het is altijd veel uitzoeken en bedenken maar het blijft een mooie bundel die bundels over afscheid nemen, zeker deze bundel met heel veel recente flarden maar ook flarden van vroeger..  het verschil is mooi om te zien vind ik.



zo was de keuken toen hij leeg was






dit gaat het dus worden