vrijdag 30 juni 2023

Locatie uitje Rijnwoude

 

Afgelopen donderdagmiddag werd ik verwacht bij Gamecity in Zoetermeer, om met Rijnwoude het schooljaar af te sluiten. Ik had er heel veel zin in, en had geen idee wat me te wachten stond... maar we gingen dus een escaperoom in. en het leuke was, dat het een escape room was waarbij je dus gewoon 24 kamertjes had waar je in en uit kon met een tag, zodat je ook nog kon wisselen  tussen de ruimtes. Het level was van heel laag tot heel hoog.. en al gaandeweg, ik dacht dat ik altijd wel erg goed was in escaperooms, voelde ik me per spel dommer worden..  en ik niet alleen, ze waren nog best wel heel ingewikkeld..

Er waren ook spellen bij waarbij je de grond niet mocht raken, dus daar gingen we ook een paar keer de mist mee in. Mijn groepje had de naam de escapjes gekozen. we hadden denk ik beter de naam kunnen kiezen van de gevangen, want naast dat we niet echt hoog scoorden hebben we sommige escape rooms tig keer gedaan om alsnog te falen.. maar lol hadden we zeker, we hebben ons dan ook gigantisch in het zweet gewerkt.. maar dat mocht de pret niet drukken, We konden er anderhalf uur in, en het was toch leuk... het was ook een ontdekkingstocht naar wat wel en wat je niet kan.. zoals ik al zei, al die rekenkundige dingen daar haak ik op af..  en zo kwam ik toch aardig achter mijn tekortkomingen.. maar we hebben wel aardig wat dingen gehaald gelukkig, we deden het goed naar mijn idee.als je dan achteraf praat met de andere collega's die dus wel bepaalde dingen zagen en wisten ontdekte je nog meer dat je niet echt goed in dit spel hebt gezeten.. vreselijk om eerlijk te zijn.en de graad van dat je dacht dat je slim was daalt tot een absolute dieptepunt...

Nadat we allemaal van een drankje waren voorzien, gingen we op weg naar de afgesproken plek waar we gingen eten.. old pal.. een prachtig restaurant uit de verhalen te horen.. maar ja piet verdwaal, las weer een keer niet goed zijn google maps met als gevolg dat hij dus heel braaf de verkeerde kant opreed. totaal de weg kwijt.. vreselijk.. en dan moet je stoppen zoeken en dan weer verder, ook op de rotonde stond ik op de verkeerde baan zodat ik een extra rondje rotonde kreeg aangeboden van Zoetermeer.. dus het was wat chaos. maar zo begon het ook al, in al mijn ijver om de mail op te schonen had ik de mail verwijderd van het uitje waar alles in stond van waar ik heen moest en wat ik moest gaan doen etc.. dus dat moest voor dat ik al ging vertrekken opgezocht worden. dat is gelukt gelukkig kreeg ik de gegevens door via de app.. heerlijk.

Uiteindelijk de auto geparkeerd in een parkeergarage, maar heb echt geen idee waar hij precies stond ben ik heel heerlijk in, had nog wel een foto gemaakt van de etage waar ik stond dat vond ik al heel slim van mezelf, en moest me haasten om op tijd bij het restaurant te komen.. dat is gelukt. Toch is het bizar je komt binnen iedereen zit al, dus je moet dan aan de tafel schuiven waar plek is, dan merk je toch dat je wat minder op de locatie bent geweest..  maar gelukkig zat ik aan de tafel met misjel en clemens en anna, erg gezellig.. het eten was er in overmaat..  te veel eigenlijk. ik heb me dan ook behoorlijk over gegeten.. 

we kregen eerst een broodje dip, daarna kwam er een plankje met allerlei kleine hapjes,  en daarna het hoofdgerecht ik had een vegaburger die heerlijk was, met daarbij kregen we een grote bak friet.. wel vond ik de bakjes bijzonder namelijk dat ze gewoon sauskommen waren..  vond ik toch wat minder stijlvol.

Het nagerecht wat ik had gekozen was Dame blanche, ik weet het het was op save, maar cheescake zag ik niet zo zitten, net als de vegan brownie en de hemelse modder en als ik het zo bekeek achteraf had ik inderdaad de beste keus gemaakt..  ik heb goed en lekker gegeten.

Tijdens het eten werd er afscheid genomen van de mensen die weggingen voor goed en werd ik even in het zonnetje gezet omdat ik toch nog een jaar verbonden ben geweest met deze locatie die in mijn hart is gaan zitten, wat een heerlijk warm nest is het daar om daar te mogen werken.. maar soms gaan de wegen anders dan je zou willen en moeten er praktische keuzes worden gemaakt...  wat ook goed is.. maar wie weet kom ik daar in de toekomst nog weer terug.

Na het eten afscheid genomen van de locatie leider, en hem bedankt voor de fijne jaren..  want dat is het oprecht geweest. .en toen kwam het grote probleem,.. ik was dus vergeten in welke parkeergarage mijn auto stond.. en er zijn er 2, dus ik moest wat gokken.. ik dacht meteen volgens mij sta ik hier, en dan weet ik dat als ik dat heel zeker ben daar niet sta.. dat bleek ook te kloppen achteraf. ik stond daar inderdaad niet . ik stond in de parkeergarage waar ik over twijfelde. toch fijn die zelfreflectie die ik dan heb.

Het was een mooie avond en een goede afsluiting van mijn jaren op Rijnwoude.. thuisgekomen iedereen nog bedankt voor de mooie samenwerking van de afgelopen jaren en voor de gezellige dag en heb ik mezelf verwijderd uit de app van de locatie omdat ik het niet gepast vind om daar dan in te blijven zitten.. dat is niet netjes, het is niet meer aan mij om te weten wat er gebeurt... 





 

donderdag 29 juni 2023

Allelujah (film)

 

toen ik de titel las van deze film dacht ik alleen maar.. bah weer een christelijke film... totdat ik wat beter las en zag dat 2 van mijn favoriete actrices in deze film spelen.. Jennifer Saunders en natuurlijk Judi Dench.. dus ik moest deze film zien..  gewoon al is het alleen maar om te kunnen zeggen..  ik heb bijna alle films gezien met Judi Dench.

Dus ik vertrok op tijd naar het filmhuis om deze film te gaan bekijken

Het parkeren was een ramp alles stond vol en het slechts bezochte restaurant van alphen die hun parkeerplaatsen als privé eigendom beschouwen waar je dus niet meer mag parkeren..heel erg asociaal dit gedoe omdat er bij het filmhuis en het theater weinig plek is. Maar goed ik was op tijd en  wat een prachtige film is dit ik heb genoten om de humor in de film maar ook het thema een absolute aanrader om te gaan kijken als is het maar om het prachtige spel van Judith en Jennifer en het plaatje van een arts die met zijn houding etc je hart doet smelten omdat hij zo lief is.., en al is het om het verrassend einde... en het laatste stukje met een heel mooie monoloog van de arts... indrukwekkend..

recensie van de film:

Regie: Richard Eyre | Scenario: Heidi Thomas | Cast: Bally Gill (Dr. Valentine), Jennifer Saunders (Sister Gilpin), Judi Dench (Mary), Derek Jacobi (Mr. Ambrose), Russel Tovey (Colin Colman), David Bradley (Joe Colman), e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2022

Al sinds in ieder geval de jaren negentig zijn Britse filmmakers meesters in het vertellen van verhalen waar om gelachen en gehuild kan worden. Denk aan films zoals Billy Elliot en Little Voice die een blik geven op het doorsnee volk en de lichtere en duistere kanten van hun leven. Allelujah lijkt ook zo'n soort film te zijn, totdat een bizarre, onverwachte twist afbreuk doet aan de kwaliteit.

Geriatrisch ziekenhuis Bethlehem, beter bekend als The Beth, is de setting voor Allelujah. Het biedt een inkijkje in het leven van de patiënten en de zorgmedewerkers. Stukje bij beetje is de overheid al jaren de instelling aan het afbreken, en het einde lijkt nabij. Maar niet voordat de hoofdverpleegster een lintje gaat krijgen. Een financieel adviseur voor de overheid leert The Beth beter kennen nu zijn vader er is beland, en realiseert zich dat het onterecht is dat de stekker eruit wordt getrokken.

Allelujah is een van de vele toneelverfilmingen van de laatste tijd, maar echt te merken is dat niet. Het bronmateriaal van Alan Bennet uit 2018 is onder andere een betoog voor het belang van de zorg. Twee jaar later onderstreepte de corona-uitbraak die boodschap.

Ook de film speelt zich af in de tijd dat covid nog niet bestond. De hoofdpersoon is dokter Valentine, tenminste, zo noemt hij zichzelf omdat zijn Indiase naam te ingewikkeld is voor de Britten. Hij is jong en heeft een oprechte passie voor ouderenzorg. Hij snapt dat dit de mensen zijn die ze altijd zijn geweest, maar helaas in een lijf zitten dat niet meer meewerkt zoals vroeger. Daar heeft hij helemaal gelijk in, alleen is hij verder een vrij mager personage.

Hoofdverpleegster Gilpin, perfect gespeeld door Jennifer Saunders Absolutely Fabulous daarentegen niet. Aan de ene kant ijskoud, aan de andere kant begrijpt ze dat volwassenen hun ouders iets te makkelijk dumpen in een verzorgingstehuis. De zorgmedewerkers nemen veel van deze familietaken over en bieden meer dan alleen medische hulp. Dokter Valentine kijkt tegen Gilpin op zodra hij haar beter leert kennen.

Tussen de bejaarden bevinden zich Britse acteurs van het hoogste kaliber, zoals Judi Dench en Derek Jacobi. Zij is een schuw en autistisch type, hij een intellectueel die stress ervaart door De Dood die om de hoek staat maar niet aankondigt wanneer hij komt. De meeste oudere patiënten zijn er voor de komische noot. Er is ook een dame die niet meer kan spreken en communiceert door op een bord te slaan, maar in de tweede helft van de film is er ineens geen aandacht meer voor haar.

De focus verschuift gaandeweg naar de financieel adviseur en zijn vader Joe. De moeizame vader-zoonrelatie brengt in ieder geval het belang van goede zorg aan het licht. In het Verenigd Koninkrijk biedt de National Health Service (NHS) gratis gezondheidszorg voor elke burger, maar dat maakt instellingen en medewerkers erg afhankelijk van de regering. Daar heeft zowel de sector als de burger onder te lijden.

Allelujah kaart dit probleem aan, maar het komt laat en voelt erg geforceerd, vooral in de laatste scène. En dit punt komt ook nog eens na de bizarre wending, waardoor het veel minder sterk overkomt. Die gekke wending doet de film trouwens geen goed, maar bederft het toetje van een tot dan toe smakelijk diner.


 

woensdag 28 juni 2023

The day after...

  

 Eigenlijk was het doel om na de wandeling van zaterdag, die incluis reistijd er naar toe en terug bijna 12 uur was, om toch te gaan sporten zondagmorgen, omdat vriend Marco de les zou verzorgen, die lessen volg ik graag.. alleen was er de vraag binnen of buiten.. en ik was zo dom om te zeggen maar dan wel zonder water.. waarop natuurlijk een aantal reageerden dat ze juist hopen op water.. 
 
Aangezien ik dan geen spelbreker wilde zijn, besloot ik om gewoon lekker uit te slapen, ook geen probleem.. net zo lekker en relaxt.. tenslotte mocht ik ook wel uitslapen, omdat ik toch al de hele tijd vroeg op ben de hele week, met als extraatje ook nog de zaterdag.. dus ik vond dat het geen punt mocht zijn, dus daarom lekker uitgeslapen heerlijk.

Daarna mijn bed uit en ontdekken dat het vreselijk warm is.. afschuwelijk.. ik dacht echt dat ik het zou begeven. ik tilde alleen maar mijn vinger op en ik gutste al over mijn hele lijf. dus dat was geen pretje.. maar toch. het is niet anders, het is wat het is...

Keurig op tijd vertrok ik naar Oudewater waar ik met Elias een lunchafspraak had staan waar ik helemaal zin in had.. ik dacht dat ik een uniek tentje had gevonden, al valt me wel op dat restaurants tegenwoordig wel tig mailtjes sturen als je er gereserveerd hebt, wat ik eigenlijk gewoon ziek vind, zoveel mail, het is bijna spam voor mijn gevoel.. maar goed dat doet niet af aan de afspraak. 
Terwijl ik keurig dat akelige bruggetje in Oudewater had overleefd met mijn auto, daar zijn aan elke kant 4 palen neergezet dat je auto er net tussendoor past. het verbaasd me nog elke keer dat er geen auto's zijn die onder de krassen zitten in Oudewater. kwam ik bij het restaurant, maar ja geen parkeerplek, ik ben nog te onbekend om de parkeerplaats waar ik mijn auto altijd neerzet te kunnen vinden, dus ik ben gaan dwalen, heel dom, want ik belande helemaal buiten Oudewater, ik kwam via een hele grote omweg uiteindelijk in de buurt van een parkeerplek, in  een straat, dus daar heb ik hem snel neergezet en ben ik naar het centrum gelopen waarbij ik dus inderdaad langs de plek kwam waar ik mijn auto normaal gesproken altijd zet. Goede leer voor de volgende keer. .

Elias stond al te wachten en we zijn samen meteen brasserie JOIA binnen gegaan, waarbij ik dacht ja die ken ik al hier hebben we al eens gegeten, maar dat mocht de pret niet drukken, de salade burata is prima en  de uitsmijter voor Elias ook, we zijn samen binnen gaan zitten met het eten, buiten was het veel te warm. We hadden veel te bespreken over de vakanties van Elias, naar IJsland een cruise erg leuk die verhalen. Daarna kregen we natuurlijk over allerlei andere zaken waar we dan over bomen en vreselijk om kunnen lachen maar ook serieus over kunnen praten zoals het verschil tussen bi seksueel en pan seksueel.. 
wat is nu het verschil in wezen.. heel gaaf.

Rond 3 uur hebben we meteen een nieuwe afspraak gemaakt met elkaar om daarna afscheid te nemen.
Ben ik terug gelopen naar de auto en daarna naar huis gereden. gelukkig kende ik de weg want mijn iphone kreeg last van de hitte en viel af en toe uit.. niet zo gek in mijn auto..  de airco die ik heb doet het wel maar je merkt het niet zo goed op de een of andere manier.. dus ik ben goed thuis gekomen.
Thuis even snel naar het toilet, even een nieuwe laag deo onder de oksels want ja je zweet wel behoorlijk en wilde toch wat fris zijn.  Gisteren na het wandelen was ik al naar de winkel geweest om diverse biertjes te halen voor Misjel zijn verjaardag, maar durfde ze niet mee te nemen naar Oude water veel te bang dat ze misschien wel te warm zouden worden en dan in mijn auto zouden ontploffen.  dus die heb ik snel even op gehaald, incluis een spel met vragen voor je beste vrienden.
De verjaardag was erg leuk en gezellig met elkaar, vrienden Marco en Anouk waren er ook met de kids dus het was heel erg gezellig samen, het eten was goed en ook zeer geslaagd, kortom het was een day after zondag en dat was prima zo.. heerlijk.

 

 


dinsdag 27 juni 2023

moet dat nou....

 

lig je op zondagavond vroeg in bed, de volgende ochtend is het weer een werkdag en dus moet je wel vroeg gaan liggen... hoor je ineens veel lawaai, alsof men ramen bij de jumbo staat in te gooien.. heel bizar, ik blijf dan altijd nog even liggen, totdat ik ineens hele harde knallen hoor.. dus ik dacht, nieuwsgierig als ik ben, laat ik eens kijken, dus ik vanuit mijn deur staan te kijken,  en ik zag twee mensen, een oudere mevrouw en een jong meisje met een deel van een bankstel aan het slepen en dus steeds omklappen..waardoor die harde knallen ontstonden om 23.30 in de avond.. en  toen ze bij de container waren, waar dit natuurlijk nooit inpast, werd het nog een keer geklapt en belande zo op een auto die er geparkeerd stond.. ik dacht nog ben benieuwd wat ze gaan doen..  niets dus, even gekeken en meteen terug om met het volgende deel aan de haal  te gaan,.. terwijl ik dit gebeuren sta te bezien hoor ik ineens onder mij mannen stemmen die zeggen, goed bezig oma.. tof.. het gaat goed..  ze is wel sterk zeg etc.. er waren nog twee vrouwen bij die dus ook hielpen of deden alsof met die bank delen Dus ik ben even over de reling gaan staan te kijken en daar stonden een paar potige kerels druk commentaar te  leveren..  Terwijl die meiden druk bezig zijn stappen ze in de auto wensen oma veel plezier en vertrekken..

Ineens komt er een luide mannenstem en vrouwen stem uit de flat aan de andere kant, of ze wel goed bij hun hoofd zijn, het is al half 12 en op zondagavond.. en of ze weten dat ze een gigantische boete riskeren met het zomaar neerzetten van grofvuil.. nou niet dus. dat ze veel beter even het grof vuil hadden kunnen bellen dan was het veel sneller.. Daarnaast kwam er een opmerking over dat ze een bankstel deel op de auto hadden gegooid, en of ze even een briefje erbij wilden leggen, maar dat hun gedrag vooral asociaal is...

Ik kon me volledig vinden in het verhaal van deze buurman..ik vond dat namelijk ook. behoorlijk asociaal.

met name dat lawaai en dat zo laat.. maar goed het bankstel moest natuurlijk bij de vuilniscontainer. dus daar werd het dan heen gedragen terwijl men dik begon te discuseieren met elkaar, ze waren met 4 dames.. en dat gedrag valt me altijd erg op...  dat ze vooral heel hard riepen tegen elkaar. hij weet toch niet of we niet gebeld hebben na het grofvuil en dat we het hier moesten neerzetten... etc en ga zo maar door... men bleef vooral heel hard elkaar overtuigen en zeggen dat het allemaal geregeld is.. en ik denk dan altijd maar.. hoe harder je jezelf probeert te overtuigen hoe groter de leugen die je nu staat te verkondigen. je hebt het niet geregeld dat kan niet anders...  en daarin had ik gelijk.. want ik weet uit ervaring, zeg maar gerust een ervaringsdeskundige, dat als je het grof vuil regelt dan mag je het de avond van te voren op straat zetten bij je huis op de stoep en dan komen ze het de volgende dag meteen halen.. en aangezien het op dinsdag nog steeds bij de vuilcontainer stond is het bijna wel 100% zeker dat ze niet gebeld hadden en of ze inmiddels al gebeld hebben dat vraag ik me nog steeds af... en wat ik me ook nog steeds afvraag waarom die 4 mannen die duidelijk bij deze 4 dames hoorden.. niet even hebben geholpen met het sjouwen van deze bank delen.. dan hadden ze het kunnen dragen, geen overlast en klaar... maar ik denk dat ze een zwakke rug hebben of gewoon geen ruggengraat dat kan haast niet anders anders hadden ze zeker oma niet laten slepen met die zware bankstel delen...

maandag 26 juni 2023

Pieterpad ( etappe Swalmen naar Montfort) 21 km

 

Het is zover, we gaan verder met het Pieterpad, eerst dit pad af dan pas starten met een andere.. dit omdat hij anders in het slop raakt en dat is niet de bedoeling. dus ik ga het pad nu aflopen in de komende weken, twee zaterdagen op en neer en dan twee dagen in mijn alternatieve vierdaagse.. waarvan 2 pieterpad en 2  een begin met het trekvogelpad, waarbij ik weet dat ik op een gegeven moment in de zomervakantie al een paar keer al naar het eindpunt reis dit om te voorkomen dat ik in de winter te ver moet reizen op een zaterdag..  dus ik wil dat eerst gaan doen, al wil ik wel eerst het begin lopen.

Afgelopen donderdag toen er heftige buien voorspelt waren begon ik hem te knijpen, mede omdat ik dacht. daar gaat mijn plan.. daar gaat het. ik kan het vergeten dit gaat dit jaar niet lukken, zoals een aantal jaar geleden... maar goed we zullen zien.. hoe droog het pad is, en als het heel nat is, dan is het eenvoudig.. dan gaan we gewoon een alternatief kiezen, dank zij de komoot begin ik een expert hierin te worden.
 
Het opstaan was even een dingetje maar dat is het al sinds een paar weken, het einde van het schooljaar komt er aan, dus dan merk je het wel....
Toch was de zin om te gaan groter dan in bed te blijven liggen. en ach volgende week hoef ik alleen maar een paar keer op te passen bij klassen, voor de rest kan ik gewoon lekker mijn gang gaan, dus ik draai maandag een lange dag en de rest van de dagen ben ik erg vrij om te gaan en te staan waar ik wil.

Aankomst in Swalmen was een beetje thuiskomen ,al vergat ik in Roermond wel ff om uit te checken van de Ns en in te checken naar Arriva maar ik ontdekte het op tijd, dus ik kon mooi nog snel  de trein uit en het regelen… dat is gelukt, dus bij aankomst in Swalmen was het 10.38 en ik had al gezien dat het een zware route zou worden. Waarom men dat zei nog steeds geen idee. Voor het eerst waren er vanaf het station al rood-wit markeringen naar het beginpunt van deze etappe, geweldig handig. Dus ik had niets nodig om het begin te vinden. Daar begon de reis pas echt, de voetjes waren in goede vorm, het lichaam was wat aan het  tegensputteren omdat het dacht dat het moe was, dus die moest even goed worden toegesproken en aangepakt, maar na met dat lijf een hartig woordje te hebben gesproken hield het gemekker op en konden we starten.   De route begon prachtig, ik liep al meteen in heerlijke boslandschappen te genieten van de natuur, de vogeltjes etc.. en ook de duidelijke aanwijzingen, die zijn bij sommige etappes echte raadsels waar ze nu weer zitten.. Heerlijk lopen dwalen en kijken. de stukken over het asfalt was warm.. beter gezegd je kookte nog niet in je sop gaar, maar het was wel warm zo blij dat ik me nog even snel in de trein had ingesmeerd.. Het anti tekenspul op mijn benen was weer goed. ik moest veel door hoog gras en dan ben ik altijd blij dat ik dit heb gebruikt die dag met mijn korte broek. De pas er goed in, het was ook spannend omdat ik me afvroeg of ik de nieuwe aanpassing wel zou kunnen begrijpen .maar het was allemaal duidelijk heb me geen enkele keer verlopen.  Moet bekennen dat de aanpassing iets meer kilometers was maar vond het oprecht een verbetering. Ook dat je nog net even langs de Basiliek komt, waar net een non in volledig gewaad de trap af denderde met het bord in de hand dat de Basiliek open was, dus toch even nog naar binnen gegaan, als je er toch bent kan je beter ook meteen maar even Gods zegen halen en een kaarsje opsteken. tenslotte ben je in Limburg..  nadat ik alles had bekeken mijn pad vervolgd volgens de nieuwste route..  gevolg is dat ik met mijn boekje liep maar daar klopte dus niets van. en had ook geen idee waar ik liep.....  ook niet na het stuk wat al weer de normale oude route was.. maar gelukkig de gedownloade etappe stond in de Komoot die ik dan ook  raadpleegde en het ging goed. 

 Voor mijn gevoel kon ik de bus nooit meer halen, dus ik dacht alleen maar opschieten. je moet hem wel halen. en anders okey pak je de bus van 15.34 die doet er langer over en je moet dan ook nog op Utrecht wachten, want de trein naar Gouda rijd niet.. maar gelukkig ik kwam op het eindpunt en zie meteen de bushalte en het was 15.00 dus ik had precies 2 minuten om die bus te halen, later bleek dat ik dus toch wel mooi 4 minuten had gehad maar dat maakt niet uit ik  was precies op tijd voor de bus naar Roermond, daar overgestapt op de trein die me keurig op tijd naar Utrecht bracht.. de overstap in de trein naar Alphen ging nu goed en ik kwam uiteindelijk keurig op tijd thuis  en draaide om 18.00 de sleutel in het slot om, in het besef het was goed om toch even een kaarsje te branden, want na de Basiliek had ik vergeten om mijn grote vak goed dicht te doen met als gevolg dat ik dus een heel stuk heb gelopen met die klep open, gelukkig is er niets uitgevallen, en dan ook nog de bus halen.. dubbel winst voor het  branden van een offer kaarsje..

Lekker thuis te zijn na een heerlijke dag.. volgende week nog een keer.














 




zondag 25 juni 2023

Wim Sonneveld ( dat wij verschillen van elkaar)

 

Soms zijn liedjes die ineens je aanspreken omdat ze zo dichtbij komen. ooit was er een jongen in mijn leven die veel veel jonger was dan ik..  we verschilden veel te veel, voor mij was het onmogelijk om met hem iets aan te gaan, mede omdat ik om me heen zag wat leeftijdsverschil doet met een relatie.  zeker als je ouder word.. dan gaat het opbreken. niet alleen voor degene die ouder is maar ook voor diegene die jonger is, die wil dan andere dingen dan jij nog aan kan. Op het moment dat jij naar bed wilt, wil die ander stappen etc.. kortom het is niet echt een succes voor mijn gevoel, dan kan je nog zoveel van elkaar houden, of de vlinders voelen, soms is het raadzaam om te denken ga maar dat is beter, het doet nu even pijn maar beter nu even pijn dan later verscheurd... .

 dat wij verschillen van elkaar

Dat wij verschillen van elkaar
Zit enkel in die dertig jaar
Die afstand zal ons blijven scheiden
Je zegt je vindt dat geen bezwaar
Maar kijk eens naar mijn grijzend haar
Dat kan toch nergens meer toe leiden

Je zegt ik ben de eerste man
Van wie je werkelijk houden kan
Dat staat op je gezicht te lezen
Ik weet wel wat je in me ziet
Maar lieve kind vergis je niet
Je vader wil ik echt niet wezen

Want heus dat lijkt toch nergens naar
Een kind van nauwelijks achttien jaar

Je bent zo lief, je bent zo lief maar onervaren
We passen echt niet bij elkaar

Dat wij verschillen van elkaar
Zit enkel in die dertig jaar
Die afstand zal ons blijven scheiden
Maar het gevoel dat ik ervaar
Dat zich verraad in mijn gebaar
Laat je toch daardoor niet misleiden

Je weet heel goed dat ik je mag
En dat al van de eerste dag
Ik zou je heus wel willen zeggen
Dat ik ontzettend van je hou
En ook wel met je trouwen wou
Ik weet niet hoe ik 't uit moet leggen

Want heus dat lijkt toch nergens naar
Een kind van nauwelijks achttien jaar

Je bent zo lief, je bent zo lief maar onervaren
We passen echt niet bij elkaar

Er zal vast wel een ander zijn
Met minder hart en minder brein
Wiens jeugd ik heus wel zal benijden
Dat wij verschillen van elkaar
Zit enkel in die dertig jaar
Die afstand zal ons blijven scheiden




zaterdag 24 juni 2023

Vaderdag wod.... ( cross xxl)

Ondanks dat mijn vader al jaren geleden het tijdelijke voor het eeuwige heeft verruild, is het altijd leuk om op vaderdag toch even een moment erbij stil te staan, dat het vaderdag is, al moet ik bekennen dat ik het eigenlijk ergens gewoon vergeet, dank zij de kalenders en de media weet ik dat het er is.. maar ja het is net als met de roze zaterdag, de gay pride, het zomerfestival in Rotterdam, ik vergeet het gewoon.. sta er niet bij stil totdat ik ineens iets zie op het nieuws. blijkt toch dat het leven soms ineens veranderd en dat je belangstelling een andere kant op buigt in het leven..

Maar vandaag kregen we een erg leuke les op de cross, 

Het was spelletjes wat de klok sloeg, en gelukkig binnen, buiten is het gewoon te warm om te sporten.

We begonnen met de  warming up:

3 x 15

side raise

front raise

bent over fly


daarna 3x 15

squat

sit-up

push up


daarna begon het echte gebeuren, 

Elsbeth had kaartjes waarop de opdrachten stonden die we moesten doen.

ik kreeg de volgende wodjes die ik moest doen

 wod 1

30 seconden planken

30 seconden mountain claimbers

15 x push up.

 

 2de wod

30 x burpees

 

3de wod

20 squats

15 jumping jacks

15 sit ups

achter elkaar

daarna na 10 sec rust nog een keer

 

4de wod

15 sit ups

15 bicylecrunches

10 legraisres

achter elkaar zonder pauze


5de wod

 10 x side hip bridges per kant

 

Daarna kregen we de volgende opdracht met speelkaarten

 schoppen was squats, 

ruiten was sit ups

 klaver was lunges (  l+ R = 1)

harten was push up

aas was 10 mountain climbers

boer was 20 jumping jacks

vrouw was30 kb swing

koning was 40 snatches ( l+r=1)

joker  50 purpees

zie hieronder de kaarten die ik trok en bedenk dan maar wat ik allemaal gedaan heb

ik denk dat ik een prachtige buik ga krijgen.



 Daarna kwam de wod in tweetallen

dit mocht ik met Rene doen, altijd en leuk en we zijn aan elkaar gewaagd

we moesten een dobbelsteen gooien, en dan moest je doen wat de getallen zeiden.

1 en 2 was gemakkelijk, bij 1 mocht ik een oefening verzinnen, bij 2 Rene

bij 3 moest je3x 15 x deadlift + 3x 15 military press  recht omhoog

bij 4 moest je.  4 x 10 kb clean en 4x 10 deadbugs

bij 5 moest je  5 x 12 x sumo deadlift high pull en  5 x 12 overhead triceps extension

bij 6 moest je 60 herhalingen na keuze..


Gelukkig hadden Rene en ik een goede hand van werpen, we hebben  een keer 1, 2x 2 gegooid, 1 x 3 en 1x 4 en toen was de tijd om.. we zijn gelukkig niet in de hogere regionen beland want 5 is echt een hel..


vrijdag 23 juni 2023

Had ik kunnen weten....

 

Sinds kort ben ik verslaafd aan deze geurkaarsen, en ik geef het toe ze zijn niet goedkoop, maar ze ruiken zo lekker dat ik ze toch koop...  Soms kijk ik mijn buuf lief aan als ze op reis gaat of ze voor mij 1 of 2 wil meenemen omdat ze vaak in een ander land goedkoper zijn dan in Nederland...

Dus ik geniet elke dag van dit geurtje in mijn huis en het maakt me gelukkig, geur kan zoveel doen weet ik uit ervaring, je krijgt soms ineens nieuwe beelden of beelden van het verleden die je even raken. Heb al jaren het scheerapparaat van mijn vader ( met nog wat haarpulver) in mijn kast liggen, met daarbij zijn geliefde geur die hij altijd op wilde. dat vond hij lekker, zo lekker dat je hem soms, als hij een goede dag had.. al 6 huizen verder op aan rook komen.. een groot voordeel kon ik nog net even de dingen die hij niet moest zien kon verstoppen.

Maar terug naar deze heerlijke kaarsen.. 

Zoals altijd staan mijn kaarsen in de vensterbank te wachten op het moment dat ze mogen worden gebrand.. en dat is als de vorige op is.. 

Dus ook dit keer, prachtig in de vensterbank.. me niet realiserend dat kaarsen natuurlijk smelten in de zon... dat ze langzaam wegsmelten.

Dus toen ik zaterdag tijdens een vlaag van schoonmaakwoede, die dit keer niet overging, dus ik moest er wat mee, de kaars oppakte die ik nog had staan, bleek deze erg licht voor zijn doen, dus ik wierp een belangrijke blik in de kaarsen houder en zag meteen al dat het goed mis was de lontjes waren gekrompen en de wax van de kaars was inderdaad helemaal ingezakt.. met als gevolg dat ik dus waarschijnlijk als ik deze kaars aansteek ik meteen de hele buurt laat ruiken wat mijn geliefde geur is.. 

De lontjes waren al zwart, ik had hem al even aangehad op een late avond..


donderdag 22 juni 2023

Uit eten met Niels...

 

Vriend Niels spreken eens in de zoveel tijd af om samen, naast het sporten, de vele etentjes en spelletjesavonden met de spel/eetgroep, eens samen uit eten te gaan, om bij te praten over het leven.

Dit is eigenlijk ontstaan na onze nacht met de sportgroep in Van der Valk, en spontaan besloten om de vegetarische biefstuk bij loetje te proberen..  

Gisteren besloten we om te gaan eten bij Bon Bini, een klein en knus restaurant in Alphen aan den Rijn. Ik had het nog nooit gezien, wist niet eens van het bestaan af, dus ik vond het ook nodig, zeker na de zeer positieve ervaring ze even in het zonnetje te zetten zodat er meer mensen naar toe gaan. het is een geweldige ervaring. 

Het zijn twee jonge gasten die de tent draaien, een man en vrouw, en er hangt door zowel de aankleding, ( een beetje als een tent op een surfstrand) als het personeel een heel relaxte sfeer., zo eigen zo gewoon. heerlijk, niks niet strakke pakken of kleding die uniform is maar gewoon vrije tijds kleding. Ze hebben naast een prachtige kaart ook nog een drive in maar dan voor boten., waar je dus bij het raam eten kunt bestellen, en die kun je dus ophalen met je boot en dan kun je heerlijk varen met een geweldige lekkere maaltijd.

Bij binnenkomst was het al meteen raak, we konden kiezen waar we wilden zitten, maar terwijl we daar zaten, Niels kende de eigenaars, kregen we ook de keus om op het bankstel te gaan zitten bij het open raam waar ze dan prik klare maaltijden gingen serveren.

We kozen al vrij snel voor de 3 gangen menu van de chef.. de prijs was spotgoedkoop slechts 34 euro, dus dat is echt mooi, zeker voor de kwaliteit die het eten heeft.

We hebben daar heerlijk zitten te praten en af en toe kwamen de eigenaren even bij ons zitten, ze kenden Niels ten slotte en dat is zo gewoon goed en prima. Ze respecteren ook je privacy als je er zit, ze kwamen alleen bij ons omdat we ook zelf dingen vroegen. We kregen als voorgerecht, voor Niels, iets met vlees, geen idee wat, maar het was erg lekker zo te zien aan Niels, ik had een burrata met geroosterde perziken en ingelegde radijs en gehakte pistachenoten , met vijgen compote

Nadat we dit op hadden, kregen we het advies om onze hoofdmaaltijd te eten aan de tafel, konden ons toetje weer eten bij het open raam in de lounge hoek.

Dus dat deden we.

Mijn gerecht bestond uit een burger van avocado met daarbij ook meteen wat tortilla chips, en voor ons beiden patat, Niels kreeg een gemixte grip van verschillende soorten vlees met daarbij , salade, wat bij mij op het broodje hamburger avocado lag.

Daarna verhuisden we weer naar de bank en kregen we onze toetjes .. heerlijk,

Het bestond uit een pastel de nata ( de bekende pastel lekker, fris en een beetje zuur naast de zoete  pastel de nata) Natuurlijk hebben we heerlijk bij zitten te kletsen met elkaar om daarna bij een kop thee nog even wat meer dieper op diverse onderwerpen in te gaan. Rond half 10 was het eten op, de thee op en zijn we naar huis gegaan. Wat weer een bijzondere avond deze in een geweldig leuk en prachtig restaurant.



voorgerecht

hoofdgerecht

nagerecht


woensdag 21 juni 2023

En dan hoor je dit..... heel triest

 

Vandaag vertelde een collega mij over dat ik in de krant stond, alleen was het geen leuk verhaal. het ging over dat bij het Wilhelminabos alle glaspanelen waren stukgegooid.. alle namen zijn verdwenen en ook mijn werk dat er sinds 2003 staat.. heel triest.. zeker voor de nabestaanden die er zoveel troost uit haalden..

  Scherven bijeenrapen op vernielde ereplaats voor kankerpatiënten: ‘Oh, ik moet
er gewoon van huilen’

Voor het 50-jarig bestaan kreeg KWF Kankerbestrijding een herdenkingsplek in een bos bij
Dronten voor mensen die aan de ziekte stierven. Zondagnacht werden 65 van de 67 glazen platen met
namen van overledenen kapotgemaakt. ‘Bij duizenden mensen breekt opnieuw hun hart.’


De zusjes Tara (21, links) en Ilse (18) Vrugterman uit Kampen kijken of zij de naam van hun oma Hetty Vrugterman- Van Dijk kunnen ontdekken in de stapel scherven.Beeld Raymond Rutting / de Volkskrant
‘Ik heb hem, ik heb hem’, roept Tara Vrugterman (21). Ze springt op uit het gras dat bezaaid ligt met glas. Naast haar staat haar zusje Ilse (18) met bloedende vingers. ‘Oh, ik moet er gewoon van huilen.’

In een surrealistisch landschap, op een binnenplaats in een bos, hebben Tara en Ilse een stuk glas gevonden met de naam van hun oma erop. Hetty Vrugterman, staat er. Overleden op 15 oktober 1998; haar twee kleindochters hebben haar nooit bij leven gekend. Maar er was, behalve haar graf, ten minste nog één
andere plek in de buurt van hun woonplaats Kampen waar ze ‘haar naam konden vinden’. Waar ze iets tastbaars hadden van oma Hetty, over wie ‘opa altijd praat’.

Die plek was het eremonument Wilhelminabos van KWF Kankerbestrijding in natuurgebied het Roggebotzand bij Dronten. Een plek waar tussen 2000 en 2015 67 glazen panelen van twee meter hoog in een cirkel zijn verrezen met daarop de namen van ruim 20 duizend mensen die aan de ziekte zijn
overleden. Zondagnacht werden er om nog onbekende reden 65 kapotgemaakt.

Uit de grond steken alleen nog lichtblauwe ijsschotsen van glas, waaromheen verpulverde brokken lijken te drijven in het gras. Onder de tientallen nabestaanden die op het nieuws van de vernieling zijn afgekomen, heerst dinsdagochtend vooral verbijstering. ‘Wie doet zoiets?’, is de meest gehoorde vraag.

De boswachter van Staatsbosbeheer en tevens boa, met naam wil hij om problemen te voorkomen niet in de krant, zegt er niets van te begrijpen. In het afgelegen gebied heeft hij naar eigen zeggen nooit problemen met overlastgevers. KWF heeft aangifte gedaan. De politie zegt uit te gaan van ‘pure  vernielzucht’, maar heeft nog geen dader in beeld.  


Glasscherf in hand ‘Deze gaat nu naar opa’, zeggen Tara en Ilse in koor, over de glasscherf in hun hand. Wat deze plek zo bijzonder voor hen maakte, ze kunnen het niet goed onder woorden brengen. ‘Even
naar oma’s plaat gaan’, het was een constante in hun jonge leven.

KWF kreeg de open plek in het natuurgebied voor haar vijftigste verjaardag in 1999 cadeau van Staatsbosbeheer en de Nationale Boomfeestdag. Sinds 2000 konden jaarlijks zo’n zesduizend
nabestaanden voor een overledene aan kanker een boom in het bos eromheen planten. Hun naam werd desgewenst bijgeschreven op een glasplaat. Sinds 2015 gebeurt dit niet meer, omdat er geen plek meer is voor nieuwe bomen in het bos.

En nu ligt de open plek in het bos aan gruzelementen. Door ‘grafschennis’ verworden tot een soort rampgebied, waar nabestaanden op hun knieën zoeken naar die ene scherf met letters, die in een groter geheel altijd troost bood. ‘Bij duizenden mensen breekt opnieuw hun hart. Het was hier zo natuurlijk
gedaan’, zegt Kristine Maaswinkel (44) over de glasplaten die het bos nooit aan het zicht onttrokken.

‘Mijn vader hield ook van deze plek, ik liep hier vaak met hem’, zegt ze. In haar hand heeft ze een stuk gebarsten glas, waarop met enige moeite een groot deel van zijn naam te lezen is. Ze zoekt nog naar de ontbrekende letters om Ruud Maaswinkel, overleden in 2011, compleet te maken. ‘Hij zal wel denken’, zegt ze met een lach. ‘Heb je haar weer, altijd alles uitpluizen.’ 

Herstellen
Norbert Dikkeboom, naar eigen zeggen ‘allergisch voor onzin en onrecht’ en bekend van de rechtszaak tegen Virus Waarheid-leider Willem Engel, is er ook zo een. Het brokstuk met een deel van zijn vaders naam Jaap Dikkeboom heeft hij al in zijn hand, als hij vertelt dat hij op KWF.nl een crowdfundingsactie is begonnen om het eremonument te laten herstellen.

De echtgenoot van de in 2009 overleden Sandra Nooij, zijn eigen naam hoeft niet in de krant, loopt ondertussen wat verdwaasd over het terrein. Hij begint dan plots uit zichzelf te vertellen. Dat hij nog goed weet hoe hij op die koude najaarsdag de boom voor zijn vrouw plantte. Prachtig toegezongen door het koor van Kanker in Beeld, samengesteld uit mensen die met de ziekte te maken hebben.

‘Het hoosde de hele dag door’, zegt hij over wat hij is gaan zien als een magisch moment. ‘En toen we hier aankwamen, scheen ineens de zon. Alleen hier op het veld.’

Richting die open plaats staan langs de paden in het Wilhelminabos gedichten van Harry Wanders. Ze eindigen bij het glas, met ertussen de moeraseik die in 2000 namens de nabestaanden werd geplant. De ritselende bladeren kondigen de voorspelde storm van dinsdagmiddag aan. Of, voor wie het horen
wil, iets heel anders, zoals Wanders dichtte in 

zoals de wind

stille fluistering 

die zachtjes 

jouw naam

bij mij 

naar binnen brengt

mijn voeten 

op de aarde 

die me dragen zal

de regen 

die mijn tranen 

onzichtbaar vallen laat

de zon

 die mij 

met zijn warmte aanraakt

zoals de wind

 jouw naam fluisterend 

bij mij binnen laat


De regels hadden de nabestaanden in het Wilhelminabos, bij gebrek aan een naam op gedenkglas, troost kunnen bieden. Ware het niet dat ook Wanders’ werk moest geloven aan het geweld. Zijn strofen liggen gebroken in de struiken.

dinsdag 20 juni 2023

hoezo geen schouders....

 

afgelopen maandag gaf Lisette de training KB, onze vaste trainer Frank was op vakantie, wat hem van harte is gegund. Ook is het soms leuk om weer even een ander iemand te hebben die je les geeft omdat je dan toch wat andere oefeningen doet en dit doet weer een beroep op hele andere dingen.

We kregen al vroeg de vraag of we buiten wilden, en dat wilden we wel.. okey een paar vonden het wat minder maar uiteindelijk was het prima.

Het was een mooie warme avond, dus we konden prima trainen. We gingen meteen al behoorlijk heftig van start, ik stond in eerste instantie naast Paulien maar kwam al gauw tot de ontdekking dat je daar niet echt lekker stond, je stond namelijk naar jezelf te kijken door de reflectie in de ramen, en daar word ik soms niet vrolijk van, er zijn mensen die kicken enorm op het zichzelf zien sporten, ik dus niet.er zijn leukere dingen om naar te kijken soms.

 Maar goed we begonnen met een warming up,en een tabata.. waarbij we 30 seconden werkten en 10 seconden rust hadden, en het bestond uit diverse oefeningen zoals jumping jacks, push up, squaten. lungens, etc. ik weet helemaal zeker wat we allemaal hebben gedaan daarvoor was het ook te lang zeg maar, maar het hele lichaam was wel warm

Daarna kregen we wod 1

8 minuten werken

5 schouder press

( dus een gewicht boven je hoofd)

10 high puhls, dus een gewicht trek je omhoog tot je ellebogen boven je schouders zijn

15 kb swing.

Na deze eerste wod, waren de schouders een soort brandende haard van ongenoegen.... ze waren er klaar mee en ik al helemaal.

Wod 2, was ook een ellende.

10 burpees

50 jump squat

10 burpees

50 push up

10 burpees

50 sit ups

10 burpees

50 lunges

10 burpees

50 leg raisers

10 burpees.

Daarna kwam wod 3.. een wod in twee tallen, dus ik ging met Dennis

het begon met een rondje rennen, wat ik na 1 ronde heb gestopt omdat mijn enkel weer eens op slot ging.

daarna moest je

jump squats 20

walking lunges 20

etc

daarna weer rennen

en begon het weer opnieuw

maandag 19 juni 2023

Black mirror ( Netflix serie)

 

Na de vorige afleveringen dacht ik , ik weet niet of ik ze nog wel wil zien,. ik vond ze minder sterk en goed als de 4 seizoenen die er aan vooraf gingen, maar toch het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus ik besloot om deze serie nog een kans te geven, tenslotte zijn bij geen enkele serie alle afleveringen even goed en sterk, dus ik vond dat ik wel moest kijken, nou de eerste aflevering gaf me weer het gevoel dat ze terug waren bij waar ze na seizoen 4 waren gestopt, ijzersterk verhaal, en zo mooi opgebouwd.. prachtig.. ook hoe het zich ontwikkeld en verder gaat prachtig....

Geen spijt en zeker een aanrader voor een ieder, mede omdat wat er allemaal kan met computers en op het sociale media web kan gebeuren. men kan  doen..  op een wat absurde manier inbeeld is gebracht maar er schuilt ergens toch dat stemmetje dat zegt.. maar het kan wel echt ook gebeuren.. 

recensie van de serie

Wat verwacht u van een nieuw seizoen van Black Mirror? Meer pikzwarte minifilms over technologische uitwassen? Moordrobots, extreme surveillance, socialemediaterreur, virtuele verwarring en vooral: digitaal gekopieerd bewustzijn?

Met name dat kopieerbare brein is uitgegroeid tot een hang-up van Charlie Brooker, de geestelijk vader van Black Mirror, deze week op Netflix aan seizoen zes toe. Het inspireerde Black Mirrors’ hoogst gewaardeerde, bitterzoet optimistische aflevering San Junipero, waarin na euthanasie het eeuwige leven gloort in een datacentrum.

In 2019 leek de fut er uit bij Brooker in zijn vijfde seizoen: drie episodes plus interactieve gimmick Bandersnatch. De aflevering Rachel, Jack and Ashley Too was het dieptepunt: Miley Cyrus speelde daarin brave popster Ashley die rebelse muziek wil maken. Een hebzuchtige tante brengt haar dan in coma om haar hologram te exploiteren, maar had niet gerekend op haar fans en Ashleys in mini-robots geüploade bewustzijn – vraag niet waarom. Vrolijk maar infantiel: Black Mirror onwaardig. Dat zie je liefst grimmig, bitter of bitterzoet, met een half serieuze, maar prikkelende zweem van techno-dystopie of doemprofetie.

Brooker nam een paar jaar denkpauze. In een gesprek met filmblad Empire erkent hij dat het ook hem niet ontging dat zijn verhalen wel vaak op „O nee, ik bevond me al die tijd in een computer!” neerkwamen. Nu lijkt hij vaak welbewust te breken met wat Black Mirror geacht wordt te zijn. Hij ervoer dat als „een fijn, ijskoud glas water in het gezicht.”

Wat is er nieuw? ‘Uitwassen van technologie’ staat in slecht twee van de vijf episodes centraal. Drie aflevering draaien om mediakritiek, een ander stokpaardje van Brooker, die broodheer Netflix – onder het alias Streamberry – meermalen op de korrel neemt. De setting is meestal een recent, al dan niet alternatief verleden, niet de vertrouwde nabije, door extrapolatie van een technologische trend onheilspellend geworden toekomst. Seizoen 6 heeft een retro-vibe.

De lijst ‘Black Mirror-episodes die de toekomst correct voorspelden’ wordt dit jaar dus niet langer; het accent ligt op thriller en horror, minder op sciencefiction. Al met al ervaar je het eerder als een update van anthologie-series als The Twillight Zone dan als klassieke Black Mirror.

Daar is weinig mis mee, biedt niet de schok van een glas ijskoud water in het gezicht, maar is wel een revanche op een zwak seizoen. Brooker blijkt het scherpst waar hij breekt met zijn vertrouwde sjablonen; daar etaleert hij zijn flair voor onverwachte ontknopingen het best. Maar wees gerust: ook nu wordt bewustzijn geüpload en ontdekt iemand dat hij slechts virtueel bestaat in een computer.

Het zesde seizoen van Black Mirror, beoordeeld met een cijfer van 0 tot 10

Beyond the Sea

Regie: John Crowley

Ondanks sterke rollen van Josh Hartnett, Aaron Paul en Kate Mara biedt deze episode een luie vorm van ‘alternatieve geschiedenis’. Als in: „laten we een film maken over Neanderthalers met machinegeweren!” Astronauten Cliff en David zijn op jarenlange ruimtemissie in een alternatief 1969, met vintage-auto’s, antieke zeden én 22ste eeuwse technologie. Om vereenzaming en ‘cabin fever’ tegen te gaan, uploadt het duo hun bewustzijn het grootste deel van de tijd naar een replica: een androïde kopie die met hun gezin op aarde leeft. Tot Cliffs gezin voor zijn ogen wordt vermoord en zijn replica in brand gestoken door een Charles Mason-achtige sekte die „de natuurlijke orde wil herstellen.” Bezorg over Cliffs mogelijk suïcidale depressie gunt David hem met medeweten van zijn echtgenote nu en dan gebruik van zijn replica. Dat leidt tot voorspelbare psychologische complicaties, met een ontknoping die zelfs voor Booker doen te cynisch en afstotelijk is: je gelooft het niet echt.

●●●●●●●●●●

Joan is Awful

Regie: Ally Pankiw

Het gezapige, in lafhartige routine vervallen leven van Joan, een middenmager van een techbedrijf, wordt in de war geschopt als Netflix – pardon: Streamberry – een populaire soap over haar leven uitzendt: Joan is Awful. Salma Hayek – althans: een door AI gegenereerde digitale kopie van de actrice – speelt haar dagelijks leven na; door totale surveillance weet Streamberry’s quantumcomputer (quomputer) elk detail en dikt dat in tot vijandig getoonzet drama. Joan wordt een outcast, wat net als in de Black Mirror-episode Nosedive ook bevrijdend is.

Joan trekt via een beschamende actie de aandacht van Salma Hayek, die niet blij is als haar digitale avatar dat moet naspelen, maar ook zij staat machteloos tegen de juridisch dichtgespijkerde knevelarij van Netflix – sorry: Streamberry. De ontknoping is op voorspelbare wijze spitsvondige mindfuck, maar toekomstbeeld en thema voelt niet erg relevant of urgent.

●●●●●●●●●●

Mazey Day

Regie: Uta Briesewitz

Deze episode rekent af met gewetenloze, ouderwetse paparazzi die met telelenzen sterren terroriseren. Eerder een terugblik naar het verleden dan een extrapolatie van het heden, waar iedereen dankzij het mobieltje tot een soort paparazzo is geworden. Een fotografe worstelt met haar geweten als een op een gay date betrapte celebrity zelfmoord pleegt. Tegelijk rijdt filmster Mazey Day tijdens opnames in Tsjechië door na een nachtelijk aanrijding onder invloed van paddo’s. Kennelijk door schuldgevoel in destructief gedrag vervallen, wordt ze ontslagen en vliegt ze terug naar Los Angeles. Waarna ze spoorloos verdwijnt.

De nu als barista werkzame fotografe haalt haar fototoestel tevoorschijn voor ‘one last job’: een kiekje van de verdwenen Mazey Day levert 30.000 dollar op. Zij opent de jacht, maar de zaken nemen een bloedige wending. Vermakelijke, weinig substantieel griezelen met een bevredigend, maar gemakkelijk doelwit.

●●●●●●●●●●

Loch Henry

Regie: Sam Miller

Opnieuw neemt Brooker Netflix op de korrel: nu de onstilbare dorst naar seriemoordenaars en ‘true crime’, graag met persoonlijke invalshoek. Een filmmaker bezoekt zijn moeder in zijn geboorteplaats bij het Schotse Loch Henry: hij wil een inspirerende documentaire over een milieuactivist. Zijn geboortedorp is in verval: toeristen lieten het afweten nadat seriemoordenaar Ian Adair er acht ontvoerde en in zijn kelder doodmartelde. Zijn vader Kenny, de lokale politieman, raakte gewond toen hij Adair wilde arresteren en stierf aan een resistente ziekenhuisbacterie.

Zijn vriendin Pia ziet het direct: weg met de mileuman, dit is je doorbraak. Sensatie, intimiteit, seriemoord: wat wil je nog meer? Als een oude vriend, nu pubeigenaar, enthousiast is – Adairs gruweldaden kunnen nu juist weer een trekpleister zijn – zwicht hij. En uiteraard is Streamberry te spreken over zijn pitch en persoonlijke invalshoek.

Zoals het gaat bij plattelandsthrillers: al doende onthullen zich diepere lagen en stuurs verzwegen geheimen. Materiaal voor Bafta’s en Oscars. Maar de prijs daarvoor is hoog in deze sterke afleveringen met fijne OMG-momenten.

●●●●●●●●●●

Demon 79

Regie: Toby Haynes

In deze opwindende, bij vlagen hilarische aflevering snijdt een eenzame, inwendig over haar racistische collega Vicky broeiende Indiase schoenverkoopster (de expresieve Anjana Vasan uit We Are Lady Parts) haar vinger aan een amulet met runetekens en roept zo demon-in-opleiding Gaap op. Hij neemt de gedaante aan van haar idool – Boney M-danser Bobby Farrell – en legt haar uit dat ze de komende drie dagen telkens iemand moet vermoorden. Dat drievoudige offer is de enige manier om een Apocalyps door kernwapens te voorkomen. Faalt ze, dan lijdt zijn demonische loopbaan er ook onder.

De vriendelijke Gaap schat haar in als een ‘beuker’ die liefst schedels inslaat met bakstenen of hamers; ter motivatie toont hij haar dat haar slachtoffers monsters zijn of worden. En uiteraard lopen de zaken uit de hand, en wordt het via een verbluffende draai een soort romantische komedie. Het onbetwiste hoogtepunt van dit seizoen: zwartkomisch met een bitterzoete wending. Vintage Charlie Brooker.

●●●●●●●●●

 


zondag 18 juni 2023

Ach.. omdat het lekker is

 


Nadat ik op een zondag aardig wat tijd had doorgebracht met het uitzoeken.van de foto’s van Valencia en alvast wat flarden heb geschreven bij sommige foto’s in de bundel over Valencia met de titel de regen spoelt mijn tranen weg, met als voorkant een kopje in de regen… de schaarse regenbuien die we hebben mee gemaakt slechts 2 terwijl andere delen van Spanje onder water stond, liepen wij slecht 2x anderhalf uur in de regen.. dus we hebben het geluk aan onze zijde gehad. .

Dus terwijl ik dag twee had afgerond besloot ik nadat ik ook nog de lessen voor morgen had voorbereid om een kleine wandeling te maken van ongeveer 10 tot 15 km beginnend in mijn huis tot aan de Maximabrug, en dan door de polder naar Woubrugge, om dan via de liddle naar huis te gaan. Heerlijk gelopen en wat prijs ik me gelukkig dat ik nog steeds andere paden kan lopen omdat dit alleen maar asfalt en beton is.. ik ben meer van de bagger en bospaden. 

Toch is het lekker om te hebben gelopen en ja mijn beweeg doel te hebben gehaald. 









zaterdag 17 juni 2023

Solace ( film)

 

Heb het wel eens eerder geschreven, soms neem je iets op, je denkt dat komt wel, en dan komt het zover dat je tijd hebt om te kijken en verdwijn je helemaal in de film.. dat heb ik ook met deze film, Anthony |Hopkins is natuurlijk een geweldige speler en hij zuigt je mee in de film.. ik vind deze film een absolute aanrader, mede omdat het ene prachtig uitgewerkt verhaallijn heeft..

recensie van de film:

Regie: Afonso Poyart | Cast: Jeffrey Dean Morgan (Joe Merriweather), Anthony Hopkins (John Clancy), Abbie Cornish (Katherine Cowles), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2015

Ergens is het wel te begrijpen dat de thriller Solace wordt vergeleken met The Silence of the Lambs. Beide films gaan over een FBI-agent die worstelt met een onvindbare seriemoordenaar en als laatste redmiddel de hulp inschakelt van iemand die hij eigenlijk helemaal niet zou moeten vertrouwen. In allebei de gevallen wordt die adviseur onderkoeld gespeeld door Anthony Hopkins.

Maar verder dan dat mag de vergelijking niet gaan. Solace is veel minder beklemmend dan de klassieker uit 1991. De voornaamste reden daarvoor is de premisse: Hopkins speelt een medium dat vrij soepel mensen tot hun diepste kern kan uitlezen en penibele situaties kan voorspellen. Handig voor vastgelopen FBI-agent Joe en zijn minder ervaren partner Katherine, maar minder leuk voor de kijker. Want hoe kan een thriller nog spannend zijn als een van de hoofdpersonen alles van tevoren al weet? Je schakelt iedere vorm van suspense ermee uit.

Zo kijken we halverwege de film naar een autoachtervolging waarbij de helderziende John instructies geeft aan bestuurder Katherine. Gewoon de auto in een zijstraat even stilzetten en afwachten. En ja hoor, daar rijdt de verdachte voorbij, dus kan het gas er weer op. Niet echt spannend. Maar toch, regisseur Afonso Poyart gaat wel vermakelijk creatief om met zijn uitgangspunt. Neem Solace met een korrel zout en het is best een aardige zit.

Hetzelfde gaat op voor het gebrek aan geloofwaardigheid, met name in de eerste helft van de film. “Ik heb de super-de-luxe uitvoering van een onderbuikgevoel”, legt de helderziende John uit. Kan dat onderbuikgevoel dan niet meteen even het einde van de film voorspellen? Of een concreter voorbeeld: kan hij Katherine niet gewoon naar de plek sturen waar de verdachte zijn auto uiteindelijk rustig zal parkeren? En belangrijker: waarom vertrouwt het agentenduo zoveel op de man die de kleinste details in hun moordzaak lijkt te weten? Wordt John daar zelf geen verdachte door?

Genoeg vragen om bij stil te staan, maar wie zich daaroverheen zet, zal merken dat Solace in de tweede helft beter wordt. Het verhaal zit inventiever in elkaar dan je van tevoren zou denken. Het kost Afonso Poyart moeite om zijn publiek mee te krijgen, maar uiteindelijk weet hij zijn curieuze gegeven wel op een hele vermakelijke manier uit te werken. Meer dan dat moet je er eigenlijk niet over te weten komen. Blijf daarom bij uitgebreide plotbeschrijvingen of de trailer uit de buurt, want het zijn juist de verrassend onvoorspelbare plotwendingen die deze film een prettig dwars karakter geven.