_updates.jpg)
Na de vorige afleveringen dacht ik , ik weet niet of ik ze nog wel wil zien,. ik vond ze minder sterk en goed als de 4 seizoenen die er aan vooraf gingen, maar toch het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus ik besloot om deze serie nog een kans te geven, tenslotte zijn bij geen enkele serie alle afleveringen even goed en sterk, dus ik vond dat ik wel moest kijken, nou de eerste aflevering gaf me weer het gevoel dat ze terug waren bij waar ze na seizoen 4 waren gestopt, ijzersterk verhaal, en zo mooi opgebouwd.. prachtig.. ook hoe het zich ontwikkeld en verder gaat prachtig....
Geen spijt en zeker een aanrader voor een ieder, mede omdat wat er allemaal kan met computers en op het sociale media web kan gebeuren. men kan doen.. op een wat absurde manier inbeeld is gebracht maar er schuilt ergens toch dat stemmetje dat zegt.. maar het kan wel echt ook gebeuren..
recensie van de serie
Wat verwacht u van een nieuw seizoen van Black Mirror? Meer pikzwarte minifilms over technologische uitwassen? Moordrobots, extreme surveillance, socialemediaterreur, virtuele verwarring en vooral: digitaal gekopieerd bewustzijn?
Met name dat kopieerbare brein is uitgegroeid tot een hang-up van Charlie Brooker, de geestelijk vader van Black Mirror, deze week op Netflix aan seizoen zes toe. Het inspireerde Black Mirrors’ hoogst gewaardeerde, bitterzoet optimistische aflevering San Junipero, waarin na euthanasie het eeuwige leven gloort in een datacentrum.
In 2019 leek de fut er uit bij Brooker in zijn vijfde seizoen: drie episodes plus interactieve gimmick Bandersnatch. De aflevering Rachel, Jack and Ashley Too was het dieptepunt: Miley Cyrus speelde daarin brave popster Ashley die rebelse muziek wil maken. Een hebzuchtige tante brengt haar dan in coma om haar hologram te exploiteren, maar had niet gerekend op haar fans en Ashleys in mini-robots geüploade bewustzijn – vraag niet waarom. Vrolijk maar infantiel: Black Mirror onwaardig. Dat zie je liefst grimmig, bitter of bitterzoet, met een half serieuze, maar prikkelende zweem van techno-dystopie of doemprofetie.
Brooker nam een paar jaar denkpauze. In een gesprek met filmblad Empire erkent hij dat het ook hem niet ontging dat zijn verhalen wel vaak op „O nee, ik bevond me al die tijd in een computer!” neerkwamen. Nu lijkt hij vaak welbewust te breken met wat Black Mirror geacht wordt te zijn. Hij ervoer dat als „een fijn, ijskoud glas water in het gezicht.”
Wat is er nieuw? ‘Uitwassen van technologie’ staat in slecht twee van de vijf episodes centraal. Drie aflevering draaien om mediakritiek, een ander stokpaardje van Brooker, die broodheer Netflix – onder het alias Streamberry – meermalen op de korrel neemt. De setting is meestal een recent, al dan niet alternatief verleden, niet de vertrouwde nabije, door extrapolatie van een technologische trend onheilspellend geworden toekomst. Seizoen 6 heeft een retro-vibe.
De lijst ‘Black Mirror-episodes die de toekomst correct voorspelden’ wordt dit jaar dus niet langer; het accent ligt op thriller en horror, minder op sciencefiction. Al met al ervaar je het eerder als een update van anthologie-series als The Twillight Zone dan als klassieke Black Mirror.
Daar is weinig mis mee, biedt niet de schok van een glas ijskoud water in het gezicht, maar is wel een revanche op een zwak seizoen. Brooker blijkt het scherpst waar hij breekt met zijn vertrouwde sjablonen; daar etaleert hij zijn flair voor onverwachte ontknopingen het best. Maar wees gerust: ook nu wordt bewustzijn geüpload en ontdekt iemand dat hij slechts virtueel bestaat in een computer.
Het zesde seizoen van Black Mirror, beoordeeld met een cijfer van 0 tot 10
Beyond the Sea
Ondanks sterke rollen van Josh Hartnett, Aaron Paul en Kate Mara biedt deze episode een luie vorm van ‘alternatieve geschiedenis’. Als in: „laten we een film maken over Neanderthalers met machinegeweren!” Astronauten Cliff en David zijn op jarenlange ruimtemissie in een alternatief 1969, met vintage-auto’s, antieke zeden én 22ste eeuwse technologie. Om vereenzaming en ‘cabin fever’ tegen te gaan, uploadt het duo hun bewustzijn het grootste deel van de tijd naar een replica: een androïde kopie die met hun gezin op aarde leeft. Tot Cliffs gezin voor zijn ogen wordt vermoord en zijn replica in brand gestoken door een Charles Mason-achtige sekte die „de natuurlijke orde wil herstellen.” Bezorg over Cliffs mogelijk suïcidale depressie gunt David hem met medeweten van zijn echtgenote nu en dan gebruik van zijn replica. Dat leidt tot voorspelbare psychologische complicaties, met een ontknoping die zelfs voor Booker doen te cynisch en afstotelijk is: je gelooft het niet echt.
●●●●●●●●●●
Joan is Awful
Het gezapige, in lafhartige routine vervallen leven van Joan, een middenmager van een techbedrijf, wordt in de war geschopt als Netflix – pardon: Streamberry – een populaire soap over haar leven uitzendt: Joan is Awful. Salma Hayek – althans: een door AI gegenereerde digitale kopie van de actrice – speelt haar dagelijks leven na; door totale surveillance weet Streamberry’s quantumcomputer (quomputer) elk detail en dikt dat in tot vijandig getoonzet drama. Joan wordt een outcast, wat net als in de Black Mirror-episode Nosedive ook bevrijdend is.
Joan trekt via een beschamende actie de aandacht van Salma Hayek, die niet blij is als haar digitale avatar dat moet naspelen, maar ook zij staat machteloos tegen de juridisch dichtgespijkerde knevelarij van Netflix – sorry: Streamberry. De ontknoping is op voorspelbare wijze spitsvondige mindfuck, maar toekomstbeeld en thema voelt niet erg relevant of urgent.
●●●●●●●●●●
Mazey Day
Deze episode rekent af met gewetenloze, ouderwetse paparazzi die met telelenzen sterren terroriseren. Eerder een terugblik naar het verleden dan een extrapolatie van het heden, waar iedereen dankzij het mobieltje tot een soort paparazzo is geworden. Een fotografe worstelt met haar geweten als een op een gay date betrapte celebrity zelfmoord pleegt. Tegelijk rijdt filmster Mazey Day tijdens opnames in Tsjechië door na een nachtelijk aanrijding onder invloed van paddo’s. Kennelijk door schuldgevoel in destructief gedrag vervallen, wordt ze ontslagen en vliegt ze terug naar Los Angeles. Waarna ze spoorloos verdwijnt.
De nu als barista werkzame fotografe haalt haar fototoestel tevoorschijn voor ‘one last job’: een kiekje van de verdwenen Mazey Day levert 30.000 dollar op. Zij opent de jacht, maar de zaken nemen een bloedige wending. Vermakelijke, weinig substantieel griezelen met een bevredigend, maar gemakkelijk doelwit.
●●●●●●●●●●
Loch Henry
Opnieuw neemt Brooker Netflix op de korrel: nu de onstilbare dorst naar seriemoordenaars en ‘true crime’, graag met persoonlijke invalshoek. Een filmmaker bezoekt zijn moeder in zijn geboorteplaats bij het Schotse Loch Henry: hij wil een inspirerende documentaire over een milieuactivist. Zijn geboortedorp is in verval: toeristen lieten het afweten nadat seriemoordenaar Ian Adair er acht ontvoerde en in zijn kelder doodmartelde. Zijn vader Kenny, de lokale politieman, raakte gewond toen hij Adair wilde arresteren en stierf aan een resistente ziekenhuisbacterie.
Zijn vriendin Pia ziet het direct: weg met de mileuman, dit is je doorbraak. Sensatie, intimiteit, seriemoord: wat wil je nog meer? Als een oude vriend, nu pubeigenaar, enthousiast is – Adairs gruweldaden kunnen nu juist weer een trekpleister zijn – zwicht hij. En uiteraard is Streamberry te spreken over zijn pitch en persoonlijke invalshoek.
Zoals het gaat bij plattelandsthrillers: al doende onthullen zich diepere lagen en stuurs verzwegen geheimen. Materiaal voor Bafta’s en Oscars. Maar de prijs daarvoor is hoog in deze sterke afleveringen met fijne OMG-momenten.
●●●●●●●●●●
Demon 79
In deze opwindende, bij vlagen hilarische aflevering snijdt een eenzame, inwendig over haar racistische collega Vicky broeiende Indiase schoenverkoopster (de expresieve Anjana Vasan uit We Are Lady Parts) haar vinger aan een amulet met runetekens en roept zo demon-in-opleiding Gaap op. Hij neemt de gedaante aan van haar idool – Boney M-danser Bobby Farrell – en legt haar uit dat ze de komende drie dagen telkens iemand moet vermoorden. Dat drievoudige offer is de enige manier om een Apocalyps door kernwapens te voorkomen. Faalt ze, dan lijdt zijn demonische loopbaan er ook onder.
De vriendelijke Gaap schat haar in als een ‘beuker’ die liefst schedels inslaat met bakstenen of hamers; ter motivatie toont hij haar dat haar slachtoffers monsters zijn of worden. En uiteraard lopen de zaken uit de hand, en wordt het via een verbluffende draai een soort romantische komedie. Het onbetwiste hoogtepunt van dit seizoen: zwartkomisch met een bitterzoete wending. Vintage Charlie Brooker.
●●●●●●●●●●
Geen opmerkingen:
Een reactie posten