Sinds een paar weken volg ik deze geweldige serie.. aangezien mijn collega die bij de brandweer is, inmiddels een andere baan heeft gevonden waar hij ook kan floreren, en ook met verve doet, dacht ik kom laat ik deze serie eens kijken, en ik moet zeggen ik ben verslaafd. wat een heerlijke serie.. het gaat over een groep gedetineerden die de brandweer helpen met bestrijden van branden in de bossen en in de buurt.
Slechte keuzes maken nog geen slechte man. Dat is tenminste wat Bode Donavan te horen heeft gekregen. Halverwege een periode van vijf jaar in de gevangenis probeert hij zichzelf er ook van te overtuigen. Hij krijgt de kans om het te bewijzen door zich aan te melden voor een onconventioneel programma voor vrijlating uit de gevangenis: in ruil voor strafvermindering worden veroordeelden gekoppeld aan brandweerlieden die de bosbranden in Noord-Californië bestrijden. De hitte stijgt wanneer Bode wordt toegewezen aan het programma in zijn landelijke woonplaats, de plaats waar al zijn problemen begonnen.
Natuurlijk moest ik gisteren even een geintje uithalen met Niels, terwijl Niels zich aan het klaarmaken voor de nacht, had ik snel het masker gepakt die ik gemaakt had van het hoofd van zijn vriendin. Die op mijn hoofd gelegd, zodat hij misschien dacht dat zijn vriendin er zou liggen, maar nee dus ik was dan de grote verrassing voor hem. Niels kwam de badkamer uit en lag meteen in een stuip van het lachen, geweldig leuk. dus het ijs was meteen gebroken en toen Niels in bed lag hebben we nog even heerlijk liggen te praten.
Nadat we een goede nacht hadden gehad, wel kort met het missen van een uur door de zomertijd, ging Niels vroeg uit bed, hij ging aqua joggen geven in het zwembad, ik heb me nog een keertje omgedraaid, heb meteen mijn spullen ingepakt, de zeepjes etc in mijn tas gestopt omdat ik die altijd meeneem voor een collega die het dan in Roemenië geeft aan mensen die het niet zo goed hebben, vind ik een mooie gedachte.
( mochten er dus mensen zijn die in een hotel belanden en ze hebben daar losse zeepjes etc die ze niet gebruiken ik hou me aanbevolen)
Terwijl ik dus in heb gepakt, mijn spullen klaar had thee had gedronken, was Niels beneden zijn aqua jog les aan het geven, heerlijk. Iedereen was er behalve dan Lisette en ik, we sliepen uit.
Niels kwam terug vol verhalen over hoe het was, het was een groot succes hoorde ik, mooie playlist met oude muziek van Abba, van crease etc, geweldig. Dit was ook te zien op het filmpje wat is gemaakt maar ook aan de foto's en de lachende gezichten van mijn sportmaatjes in het water... ik kan ze hier niet tonen , dat vind ik niet kies.
Nadat we alles hadden ingepakt zijn we met onze bagage naar beneden gelopen en het alvast in de auto gelegd. Zodat we na het ontbijt, of naar huis gingen of nog gingen wandelen, dat hing af van het weer.
Eindelijk kwamen we aan in de ontbijtzaal waar iedereen al klaar zat en al had gegeten, Niels en ik hadden kennelijk een abonnement op te laat komen, we zijn eigenlijk het hele weekeinde overal te laat gekomen, weet niet of het aan mij lag of aan Niels of aan ons allebei, maar we hebben er geen last van gehad verder... we hebben vreselijk veel lol gehad samen en ook erg genoten.
Dus in de ontbijtzaal zat iedereen al maar gelukkig was nog niet iedereen uit gegeten. Ik had al besloten om niet veel te veel te eten, het eten van de vorige dag zag nog behoorlijk in de weg, dus ik nam mijn bakje kwark, wat granen, wel een gekookt ei, en een paar broodjes omdat we eigenlijk aan het brunchen waren. Op verzoek van Ingrid, toen iedereen al terug ging naar de kamers, wij konden onze tijd nemen, want ja we hadden alles al klaar, hebben we even gewacht op wat warme broodjes met chocolade en appel en nog een soort die hebben we meegenomen voor haar. Daarna uitchecken en nadat iedereen alles had geregeld met elkaar naar Reeuwijk gereden waar we nog een afsluitende kop thee/ koffie zouden nemen, nog wat spelletjes zouden doen om daarna naar huis te gaan, het weekeinde goed af te sluiten met elkaar.
We hebben heerlijk en spel gespeeld wat gedronken, daarna zijn we met elkaar vertrokken naar huis. Nadat ik Niels had afgezet, ben ik even snel naar Aldi gereden voor kattengrit, en wat batterijen om de katten nog even te verzorgen, wat extra aandacht te geven, om daarna naar huis te gaan, de spullen uitgepakt, gewassen, even op de bank na zitten te genieten en toch uiteindelijk nog een paar uurtjes bijgeslapen.. want ik was me toch gebroken.. maar het was heerlijk. zie nu al uit naar een volgende keer.. en de andere leuke dingen die we gaan doen met elkaar... wat is het toch heerlijk om zo met sportmaatjes te genieten.. en leuke dingen te doen.. waardoor het alleen maar hechter lijkt te worden.
mensen die mij kennen weet dat ik gek ben van katten, ik heb ze zelf niet meer, omdat ik nog niet iets meer hou van mijn vrijheid, nog net iets meer geniet van dat ik kan gaan staan en gaan waar ik wil zonder van alles hoef te regelen, al weet ik ook, dat als ik later, tandloos en stram van lijf en leden, zeker nog een kat neem, uit het Asiel, om toch wat leuks en levendigs in huis te hebben, maar zo ver zijn we nog lang niet.
Dus mijn hart maakte een vreugdesprong toen ik de vraag kreeg van mijn oud buurtjes, of ik op hun katten wilde passen, ik kon mijn geluk niet op.. ik kon weer even voelen hoe het is om voor katten te zorgen.
Het waren geweldige katten en zo lief, Bob en Marley, als ik ze eten kwam brengen, dan stonden ze al voor de deur te wachten.. dus moest ik allerlei capriolen uithalen om naar binnen te komen, soms hadden ze de deurmat los gehaald dus als ik dan naar binnen wilde werd ik door de mat belemmerd en dachten zij dat ze er snel uit konden glippen, dus not.. ik heb ze steeds tegen kunnen houden.
Het leuke was dat als ik binnen was, ze meteen begonnen te spinnen en kopjes te geven, wat ik wel begreep, ze kregen tenslotte eten van mij, dus dat was ideaal en ik gaf ze water.
De bak schoonmaken was ook een heerlijke bezigheid, wat produceren 2 katten ongelofelijk veel afval, ik heb er echt met verbazing naar gekeken., ik dacht je krijgt niet eens zoveel eten, drinken valt ook mee, maar mijn hemel wat veel.. het leken wel echte grote mensen hopen en dan in 5 voud
Altijd ging ik nadat ik de bakjes had gevuld, de bak had verschoond, de kattenbakkruimels die buiten de bak lagen had opgezogen, en de eventuele rotzooi die ze hadden gemaakt, zoals de tas met oud papier door de hele kamer verspreiden, een verfroller waar ze helemaal dol op waren weer terug had gelegd in een vakje in de keuken van het dochtertje, op de bank zitten en dan was het knuffel en kroel tijd.
Heerlijk, ze kropen niet op schoot maar Bob ging meestal op de rugleuning liggen en MArley tegen mijn been en dan kon ik ze aaien en vooral onder hun koppies kroelen. ze genoten zichtbaar.. geweldig dit.
Na een weekje kattenoppas weet ik het zeker, ik vind ze geweldig, en het kriebelt enorm om een kat te nemen maar ik weet ook dat het niet slim is.. zeker niet omdat ik weet dat ik mijn vrijheid zoveel keer belangrijker vind, dat ik dat niet op wil offeren... maar ooit als ik niet meer kan reizen, haal ik een oud besje uit het asiel en dan mag die zijn of haar laatste levensdagen bij mij slijten.. en ik zal er intens van genieten..
Dit lied is heel bijzonder voor mij, omdat er zoveel herinneringen aan kleven.
Met mijn toenmalige lief zagen we deze clip en zagen haar traan over haar wangen gaan, we keken elkaar aan en hadden beiden ook tranen in onze ogen, omdat we beiden beseften dat we hetzelfde voelden op dat moment... zo dicht en met elkaar verbonden. dat dit altijd ons tweede lied is gebleven. We hebben standaard soms zonder te luisteren de cd's van haar gekocht omdat we zo genoten van haar stem en haar interpretaties van de teksten.Ach dat soms toch wel dingen veranderen... ooit hebben we besloten om ieder ons eigen weg te gaan, wat voor beiden de beste keus was die we konden maken, al blijft het gevoel nog bestaan.. omdat voor mij niemand in die tijd niemand met hem was te vergelijken.... en ach en soms blijkt het zomaar voor meer liefdes te gelden op een ander moment...
Wonderbaarlijk die liefde ook..
Nothing compares to U
It's been seven hours and 15 days Since you took your love away I go out every night and sleep all day Since you took your love away Since you been gone, I can do whatever I want I can see whomever I choose
I can eat my dinner in a fancy restaurant But nothing I said nothing can take away these blues 'Cause nothing compares Nothing compares to you
It's been so lonely without you here Like a bird without a song Nothing can stop these lonely tears from falling Tell me baby, where did I go wrong? I could put my arms around every boy I see But they'd only remind me of you
I went to the doctor, guess what he told me Guess what he told me He said, "Girl you better try to have fun, no matter what you do" But he's a fool
'Cause nothing compares, nothing compares to you
All the flowers that you planted mama In the back yard All died when you went away I know that living with you baby was sometimes hard But I'm willing to give it another try
Nothing compares Nothing compares to you Nothing compares Nothing compares to you Nothing compares Nothing compares to you
Toen Nico mij vroeg of ik Ronald Goedemondt kende moest ik het antwoord schuldig blijven ik had geen idee wie dat was. dus ik zei geen idee, op de vraag of ik het leuk zou vinden om met hem mee te gaan naar deze voorstelling zei ik geen nee, ik dacht dat is alleen maar leuk, ik hou van theater dus waarom niet.
Laatst zag ik voor het eerst een stukje van hem op tv en dacht meteen dat kon wel eens heel grappig zijn, dus waarom zou ik niet meegaan .
Nadat we eerst heerlijk hadden gegeten bij Paulien een pompoenpasta met diverse soorten paddestoelen, knoflook en ontzuurde tomatensaus.. met kaas er door heen, zijn we naar het theater gegaan.
We hadden een mooie plek gevonden om te parkeren en konden zo de zaal in. Het doek ging op en Ronald stond daar met twee konijnenoren in een prachtig vormgegeven decor, maar zo eenvoudig met gewoon doeken die strak gespannen waren en dat maakte een soort bos, maar ik vond het erg mooi om te zien.
Wat heeft deze man een humor, zijn limburgs/ brabants accent helpt daar ook bij, ik heb vreselijk gelachen om zijn manier van associëren maar ook zijn verbeeldingskracht. Onder andere over de kapsalon,. maar ook zijn verhaal over de surprise voor zijn beste vriend, waarvoor hij een werkende kanon maakte.. en dan het verhaal er achteraan, hij verteld het zo dat het erg tot de verbeelding spreekt. heerlijk. wat heb ik genoten, het verhaal van dat hij zijn ballen ging scheren boven een heel klein pedaalemmertje in de badkamer.... geweldig.. hilarisch en zo zijn er veel besproken en uitgebeelde verhalen, zoals het bankje in de kleedkamers van een zwembad.. genieten.
Een aanrader deze man, zeker door de de wat diepere laag over het sterven van zijn vader, de verwerking die hij door heeft gemaakt, prachtig, blij dat ik deze show gezien heb en het smaakt naar meer.. deze komt ook op het lijstje met daar moet ik heen. en voor iedereen die deze blog leest, een aanrader.. de zaal was in ieder geval totaal uitverkocht.. heerlijk.
recensie van de voorstelling:
Verwondering is een spier die je moet trainen, aldus Ronald
Goedemondt (47). Zelf heeft hij zeven cabaretprogramma’s lang goed
getraind en ook in zijn achtste solo toont hij zijn spierkracht. Hij
blijkt vooral een specialist in het zich verwonderen over de vele
raadsels die zich schuilhouden in en rondom het huis(houden).
In Met knielende knikjes passeren onder meer mysteries over
de toiletborstel en een bepaald formaat pedaalemmer de revue. Met veel
gevoel voor het tragikomische vertelt Goedemondt over dit soort
voorwerpen die hem eindeloos kunnen verbazen en in het verlengde
daarvan: ergeren. Hij is uiterst bedreven in het vinden van doelwitten
die herkenbaar zijn, maar toch weten te verrassen. Het resultaat van
zo’n verhaal is vaak onbedaarlijk grappig. Bovendien is er weinig dat
meer saamhorigheid schept dan je aan iets ergeren in groepsverband.
Op het eerste gezicht lijkt Goedemondt dan ook vruchtbare, maar ook
wat vertrouwde gronden te betreden. Het is nog steeds lekker, maar dit
heeft Goedemondt ons natuurlijk wel vaker opgediend. Ondanks dat ook Met knielende knikjes
weer stampvol komische anekdotes zit over wat je klein leed zou kunnen
noemen, komt Goedemondt toch zeer verrassend uit de hoek.
Het is onverwacht als Goedemondt na ongeveer een half uur vertelt dat
er zich in zijn leven onlangs ook groter leed heeft afgespeeld. Met
terugwerkende kracht blijken we vooral getuigen te zijn geweest van
Goedemondts zelfverdedigingsmechanisme tegen de omgang hiermee. Dat is
een fijne wending, waardoor zijn observaties die vaak erg grappig, maar
soms ook wel erg bijzaak leken, ineens meer betekenis krijgen. De mens
bezit de unieke gave om zichzelf voor de gek te houden of af te leiden
als er iets gebeurd is wat eigenlijk té heftig is, had Goedemondt eerder
al wel gezegd. Toen leek dit echter nog vooral de conclusie van een
verhaal over zijn jeugdige zelf, die de schaamte over een ondergepoept
laken niet kon verdragen.
Het is magistraal hoe Met knielende knikjes draait om de
dood van een dierbare, zonder dat er veel woorden aan vuil worden maakt.
Goedemondt blijft ver weg van het pathetische en laat ons uiterst
effectief de werking van een universeel verschijnsel zien: als men het
moeilijk vindt om ergens mee om te gaan, kan hij er vaak ook maar heel
moeizaam over praten. Zo gaat er achter oergeestige verhalen zoals over
het eten van een Turkse shoarmaschotel, opeens veel meer schuil. Wie
door de hoge grapdichtheid heen kijkt, ziet vooral iemand die zichzelf
’s nachts, beneveld en alleen, probeert te verdoven middels het vreten
van bedenkelijk voedsel.
Goedemondts manier om zichzelf af te leiden van de heftige emoties
die hij ervaart, is door verlichting te zoeken in jeugdige zaken. Zo
vindt hij afleiding op de kermis, of door het eten van koekjes en friet.
De dood van een ouder kust het kind in jezelf weer wakker, zo wordt
duidelijk. Zo nu en dan lukt het Goedemondt om zijn verdriet op meer
duurzame manieren te uiten. Dan dringen er zich korte, gedetailleerde
herinneringen op aan zijn overleden vader. Het zijn aandoenlijke
anekdotes, bijvoorbeeld over hoe zijn vader hem ooit hielp bij het
fabriceren van een explosieve sinterklaassurprise. Dat Goedemondts
openheid maar kortstondig is, heeft een krachtig effect. Snel moet hij
zichzelf daarna weer afleiden, waarmee hij je weer de gulle lach weet te
ontlokken. Maar dat hij dat kon, dat wisten we al. Nieuw is dat hij in Met knielende knikjes ook weet te ontroeren.
na jaren te hebben gespaard, door veel te sporten, konden we eindelijk, dat wat we al hadden afgesproken, met een groep van de groep waar we altijd mee sporten lekker een nachtje slapen in Van Der Valk in Tiel, wij blij, en natuurlijk vreselijk lachen ook..
Een paar mensen hadden nog niet genoeg punten, maar dat mocht de pret niet drukken, we hebben gewoon de kamers verdeeld onder elkaar, en gewoon er voor gezorgd dat de mensen die mee wilden ook mee konden op deze punten.
We hadden een druk programma, dat was bedacht door Marco en Krista, met als gevolg dat ik al bij het zien van dit programma dacht ik doe twee dingen met betrekking tot sport.. namelijk de sportles op zaterdagmiddag en ik ga me ze wandelen op zondag, dat moet genoeg zijn, er waren nog activiteiten op het gebied van hardlopen om 6.30 en aqua joggen om 7.30.. en dat in de tijd van het eerste weekeinde van de zomertijd. waarin ik altijd compleet mijn ritme kwijt raak en dus helemaal mijn biologische ritme moet herstellen. dus not.
Verder gingen we met elkaar uit eten in Tiel, we gingen met elkaar nog een spelletjesavond houden, kortom we hadden het goed geregeld volgens ons.
Ik mocht met vriend Niels de kamer delen.. waar we beiden al lol in hadden, zeker door de vele speculaties van de anderen die meegingen. die van alles al bedachten.. wat ik met Niels zou gaan uitspoken.. ik wist niet dat men zulke vunzige gedachtes kon hebben.. terwijl ik mezelf ken, Niels is ondanks zijn 25 jaar een goede vriend van mij en met vrienden spook je niets uit..... ik niet tenminste daar ligt mijn grens..
Om 13.00 ging ik Niels thuis ophalen, nadat ik eerst de oppas katten had verzorgd, wat toch wel heel lekker is, ik ben gek op katten, vind ze lief en leuk en knuffel ze graag, maar wil echt geen katten meer, hooguit als ik oud en bejaard ben.. en eenzaam voor het raam zit te staren omdat ik niets mee kan.. dan misschien ooit wel weer l daarom was het nu ook zo leuk om voor ze te mogen zorgen, zeker omdat het knuffel katten zijn, die steeds kopjes komen geven en vooral veel aandacht willen. Dus later dan ik wilde was ik bij Niels. Daar nog ff thee gedronken voor we weggingen ook om even te bonden.
We reden eigenlijk op een vrij eenvoudige manier naar Tiel en vonden het hotel met gemak, Okey ik verreed me nog even maar dat schijnt er bij te horen. Bij aankomst zat iedereen al klaar in hun sportkleding, dus wij naar boven naar de 14de etage met de lift.
Prachtige ruïne kamer, echt luxe om er te zijn. Genieten. Even uitgepakt, de kamer ons eigen gemaakt en de sportkleding even snel aangetrokken en met de trap naar beneden, 13 trappen. Heerlijk. Snel een kop thee en daarna naar de sportafdeling waar Lisette een training gaf. Erg leuk, een circuit, die we 2 x deden daarna een paar oefeningen die best pittig waren. We hadden nog wat tijd over en dus gingen Niels en ik nog wat extra oefeningen doen.
Daarna naar de kamer douchen en omkleden. Geweldig. Om naar een restaurant te gaan in Tiel , een soort van alles You can eat. Heerlijk gegeten daar. En ook vreselijk veel lol gehad. Marco bedacht om te doen dat Marianne jarig was, dus kreeg ze een stukje cheesecake met slagroom en een vuurpijl. Het gezicht van haar hilarisch en wij maar lachen geniaal. Ze deed goed mee.
Na het eten zijn we terug gelopen en hebben we in de skybar nog wat gedronken en 30 seconden gespeeld, en 5 seconden, waarop we tot de ontdekking kwamen dat eigenlijk op alle kaartjes het antwoord Harry, Niels en Appeltaart kon, altijd leuk en lachen, we hebben gewonnen. Ideaal.
Daarna rond half 12 ben ik naar de kamer gegaan even tijd voor mezelf en lekker bijkomen van deze geweldige dag.
impulsief als ik soms kan zijn zag ik dat deze film behoorlijk in de prijzen was gevallen, dus besloot ik meteen om er maar naar te gaan kijken toen ik zag dat hij speelde in het Parktheater. Helaas was alleen de zondagmiddag mogelijk dus dan maar 2 culturele activiteiten op 1 dag.
Deze film staat bol van absurdistische scènes en ik heb er vreselijk om moeten lachen. Ik begrijp volkomen waarom deze film heeft gewonnen, al denk ik dat heel veel mensen dat niet zullen begrijpen omdat het een vrij bizarre film is.. maar ik heb genoten, meer dan genoten. Ik vind het oprecht een aanrader
recensie van de film:
Regie: Daniel Kwan, Daniel Scheinert | Scenario: Daniel Kwan, Daniel Scheinert | Cast:
Michelle Yeoh (Evelyn Wang), Stephanie Hsu (Joy Wang), Ke Huy Quan
(Waymond Wang), James Hong (Gong Gong), Jamie Lee Curtis (Deirdre), e.a.
| Speelduur: 139 minuten | Jaar: 2022
Wat
doe je als je ineens geconfronteerd wordt met een multiversum en het
feit dat er honderden of duizenden andere versies van jezelf bestaan? En
dat is nog niet het enige, in een van die universums probeert een
kwaadaardig persoon alles te vernietigen. Evelyn Wang overkomt het en
terwijl ze probeert het kwaad te bestrijden leert ze ook heel veel over
zichzelf en haar dochter Joy.
Everything Everywhere All at Once
is veel. Het is een komedie, een familieverhaal, sciencefiction en
heeft geweldige actiescènes die sterk gechoreografeerd en gemonteerd
zijn. Daarnaast bevat het een heel scala aan verwijzingen naar andere
films. Denk aan de iconische scène over het ontstaan van de mensheid uit
2001: A Space Odyssey. Ook Wong Kar-Wais typische
stijlkenmerk, 'step printing', waarbij het beeld een beetje hapert komt
een aantal keren terug en sommige scènes doen sterk denken aan de
romantiek tussen de personages van zijn film .
Dit maakt het een
film waarin iedereen wel iets aansprekends kan vinden. En hij blinkt uit
op komediegebied. Niet alleen heeft hij goede, originele vondsten,
zoals een universum waarin iedereen hotdogvingers heeft, maar de makers
nemen duidelijk de tijd om een grap te laten landen. Lollige dingen
vroeg in de film krijgen later meer betekenis zodat je niet alleen
gniffelt maar hardop moet lachen.
Dat de film niet voor een gat
te vangen is, brengt ook een risico met zich mee. Hoewel hij er goed in
slaagt om de verschillende genres te combineren en met de
familierelaties een emotionele snaar raakt, volgen de scènes elkaar in
een dusdanig rap tempo op dat het overweldigend kan worden. De film is
extreem vermakelijk, maar als je iets harder nadenkt over hoe het
multiversum werkt, wordt het makkelijk om daar gaten in te prikken.
Is
dat erg? Nee. Voldoet hij aan de hype? Misschien niet volledig, maar de
film heeft het hart overduidelijk op de goede plek zitten. De relatie
tussen Evelyn en haar man verloopt stroef en gaandeweg begint ze te
herevalueren wat echt belangrijk is in een relatie. Ook de banden met
andere familieleden houdt ze tegen het licht.
Dochter Joy is
lesbisch en de film heeft niet alleen aandacht voor de manier waarop
Evelyn het hier moeilijk mee heeft, maar ook voor de gevoelens van Joy. Everything Everywhere All at Once
is daarmee ook vooral een heel mooi en integer verhaal over een
moeder-dochterrelatie waarbij de culturele context een belangrijke rol
speelt. Dat maakt de film meer dan zomaar vermakelijk en goed gemaakt.
De personages hebben echt karakter en dat zorgt nog het meest voor een
frisse wind in een genrefilm zoals deze.
Lang getwijfeld of ik naar deze voorstelling zou gaan, maar op de 1 of andere manier bleef mij het bezig houden, dus besloten om het toch maar te boeken.. toch deed me de zin een zwervende ziel vol passie voor dans en schoonheid besluiten om maar eens te gaan kijken. Jan Kooiman heb ik ook nog nooit zien optreden, ken hem alleen maar uit een hele, niet nader te noemen, film. Dus er zat ook een soort van nieuwsgierigheid in bij mij.. gelukkig was ik net op tijd, er was veel verkeer onderweg waardoor ik begon te twijfelen of ik het wel zou halen . Gelukkig was er genoeg parkeerplaatsen op mijn geheime parkeerplaats waardoor ik snel het theater in kon. .
Daar ging het ook snel kon snel de zaal in en een prachtige plek in het midden van rij 6 perfect
Toen de voorstelling begon dacht ik, ik weet het niet, vooral toen bleek dat het een grote monoloog is.. De dansers zijn prachtig die zorgen voor afwisseling van het verhaal, waardoor het niet te langdradig word. Tevens viel het me op dat er wat meer regie aanwijzingen hadden mogen zijn over als hij o.a een soort van samenspraak doet, dat kan door middel van zijn houding te veranderen, of zijn stem, tevens vond ik het af en toe opdreunen van tekst. miste ik de emotie..
Toch diepe bewondering voor hem dat hij anderhalf uur een monoloog kan houden.. en dat hij al die tekst nog weet. De vormgeving was ook prachtig... mooi gedaan. tevens vond ik het eind beeld heel mooi weergegeven.. weet niet of ik nog snel weer naar zon soort voorstelling zal gaan, maar dat neemt niet weg dat het wel een bijzondere voorstelling is.
omschrijving van de voorstelling:
Een zwervende ziel vol passie voor dans en schoonheid
We schrijven 7 oktober
1992. Een dag later zal in de Opéra in Parijs het ballet ‘La Bayadère’
in première gaan, in een choreografie van Rudolf Nureyev, 54 jaar oud.
Hij is niet blij met de generale repetitie, heeft de twee
hoofdrolspelers bij zich geroepen en verder iedereen weggestuurd.
Het gaat niet goed met hem. Niet lang geleden kreeg hij de diagnose
aids en dit is waarschijnlijk het laatste ballet waar hij aan zal
werken. Een afscheid van de dans. Een afscheid van het leven. Dus hangt
er veel van deze voorstelling af. Maar hij mist iets tussen zijn
hoofddansers. Chemie? Passie?
Als Nureyev begint te praten, vertelt hij in eerste instantie over
‘La Bayadère’, maar gaandeweg steeds meer over zijn leven. In 1961 heeft
hij het ballet zelf gedanst op precies dezelfde plek. Enkele weken
later vluchtte hij van de Sovjet-Unie naar de vrijheid van het westen,
waar hij kon zijn wie hij was. Maar hij bleef een zwervende ziel. In het
leven. In de liefde. Op het toneel. Jan Kooijman speelt de
balletlegende in een voorstelling waarin dans en toneel elkaar
ontmoeten.
Soms als ik dwaal door de straten van het leven, komt ineens dit lied in mij op, ik zing het dan ook altijd uit volle borst.
Dit lied is het lijflied van Jenny Arean, ze zingt het altijd in elke show die ze doet, Ik zit er altijd op te wachten als ik bij een show van haar ben.. het is een prachtig lied waar voor mij een kern van waarheid in zit..
ik zing altijd, niet zuiver, niet mooi maar ik zing. en ik geniet van het zingen..
Kortom eigenlijk is dit een tip voor iedereen
zing dan....
al zit je alles tegen......
Zing Dan
Zing dan, al zit je alles tegen, zing dan een lied
Zing dan, bij winter, storm of regen, of bij verdriet
Wordt het bestaan je als geheel, incidenteel, weer wat te veel
Mijn hemel, wring dan de tranen uit je keel
Zie je nergens meer een beetje zon of zin
Zie je nergens hoop, of houvast, evenmin
Spin je als een grote onheils zwarte spin
Haal je ouwe dromen langzaam, langzaam in
Zing dan en trek de hemel open, ach waarom niet
Zing dan bezadigd of bezopen, maar zing een lied
Haat je de baas op je bedrijf, of vloekt je wijf je 's avonds stijf
Mijn hemel, zing dan de longen uit je lijf
Voel je hoe de nacht zich zacht rondom je sluit
Voel je hoe de kou zich vasthecht op je huid
Zie je geen geluk en hoor je geen geluid
Loop je door de stad, maar kom je er niet uit
Zing dan en laat de wereld horen : "Dit is mijn lied."
Zing dan : "Ik heb een hoop verloren, maar ik geniet."
Vind je de dagen van het jaar weer veel te zwaar, een mer a boire
Mijn hemel, dwing dan je lippen van elkaar
Zing dan, al is de dag van morgen een grijs gebied
Zing dan en spot met al je zorgen, je bent weer quitte
Zing, al je wolken gaan opzij, je razernij is weer voorbij
Mijn hemel, zing dan en zing vooral voor mij
Zing dan, al is de dag van morgen een grijs gebied
Zing dan en spot met al je zorgen, je bent weer quitte
Zing, al je wolken gaan opzij, je razernij is weer voorbij
Mijn jongen, zing dan en zing vooral voor mij
Zing, al je wolken gaan opzij, je razernij is weer voorbij
dwalen door Barcelona zag ik heel veel streetart met blikjes gemaakt, vond ik prachtig, van dingen die men weggooit iets maken zodat het kunst is.
Ik was onder de indruk, dus ik dacht dat wil ik ook,maar ja ik kon het niet van de muur krijgen en het ging ook lastig in mijn koffertje.. dus tja wat nu.
Gelukkig ben ik aardig creatief en heb ik me dus maar eens over mijn koelkast gebogen, waar ik nog een paar blikjes over de datum zijnde colablikjes zag staan, dus dat was gemakkelijk, dus ik heb eerst de blikjes leeggegooid in de gootsteen. Dacht meteen dat gaat goed, dat scheelt is mijn gootsteen ook weer eens extra ontstopt, daarna heb ik de blikjes geschuurd en ze met matglanzende verf bewerkt, wit.
Nadat ik er genoeg laagjes op had en hij wit genoeg was, besloot ik om ze aan elkaar te plakken. Nadat dat gebeurt was, heb ik ze nog even extra laten drogen. Heb op school een plankje geregeld die ik kon gebruiken waar ik ze op kon plakken, zodat ik ze aan de muur in mijn streetart gang aan de muur kon maken maar ik ze ook weer gemakkelijk van de muur kan halen mocht ik het zat zijn.
Daarna met een zwart kwastje ben ik de letters er op gaan schilderen, het moest life zijn, maar dyslect als ik ben schreef ik natuurlijk live, dus het moest overnieuw..
Dat heb ik gedaan, maar ben niet tevreden over het resultaat omdat ik het te dik en niet zo mooi vond, dus besloot ik om het overnieuw te doen, de blikjes opnieuw te verven en daarna de letters er opnieuw, maar nu netter op te schilderen.
Dus uiteindelijk gekozen voor zilver in plaats van zwart, mede omdat dat wat lichter is en dus beter in mijn gang staat omdat het dan minder hard is..
Aangezien het prachtig weer is, het lijkt wel alsof eindelijk het voorjaar in de lucht zit, had ik met oud leerling Bradley af gesproken om samen te gaan wandelen. Het was een luxe want hij besloot om te gaan rijden zodat ik gewoon in de auto kon zitten kijken naar de omgeving en we gezellig al pratend onderweg waren. Ik wilde met het openbaar vervoer maar hij wilde liever met de auto naar het beginpunt om daarna samen naar het eindpunt 21 km verderop te lopen om dan de bus terug te nemen naar daar waar we begonnen, terwijl ik meer ben van het openbaar vervoer.
Bij dit pad ben ik twee keer eerder met de auto gegaan, voor de rest alles met het openbaar vervoer wat niet staakt. heerlijk is dit.
Keurig om half 9 stond Bradley voor de deur, stralend want hij had onder zijn auto een nieuwe uitlaat.. die nog meer lawaai maakte, met een grijns van oor tot oor liet hij mij het horen, denk dat de ramen bij de buren behoorlijk hebben staan trillen.. geweldig.
Elke tunnel die we namen moest plankgas want ja het geluid moest ik voelen en horen. de ramen gingen er voor open en ik ik moet er vreselijk om lachen inwendig, maar geniet vooral van de glimlach op zijn gezicht, de stralende ogen.. en vooral de ondeugende blik die erbij zit.. heerlijk
We waren al om kwart over 9 bij het beginpunt van etappe 9, dus we konden lekker vroeg lopen wat ik ook wel heel erg lekker vind. waar ik van genieten, een beetje aan het begin van de dag er zijn en de zon langzaam warmer voelen worden.
Het eerste stuk was meteen al door een heerlijk stuk weiland. wat vochtig was, we waren meteen al gedoopt met veel water en modder, dus dat beloofde veel.. maar later zou blijken dat het teveel beloofde..
We kwamen uiteindelijk op de dijk uit en dat was een asfalt pad,vind ik nooit echt prettig om te lopen maar je hebt geen keus dus die moet je gewoon nemen, dat moet je wel lopen, dus je loopt het.
Uiteindelijk mochten we eindelijk en gedeelte in tussen prachtige geknotte knotwilgen, wat heel modderig was, waar ik erg van kan genieten, Bradley minder, die ziet die charme nog niet, wat ik ook wel begrijp toen ik zo oud als hem was, had ik er ook niets mee, ik was veel meer bezig met hoe ik mijn kleren schoon kon houden etc. terwijl ik alleen maar denk, ach de wasmachine is gewillig..
Uiteindelijk mochten we dan echt richting de rivier door een prachtig bos, we zijn er mee begonnen, het was leuk totdat het pad eigenlijk alleen maar bestond uit hele grote plassen, waar je niet doorheen kon, je kon er niet door heen lopen, misschien had ik het gered op mijn schoenen, al denk ik dat die ook vol waren gelopen, die van Bradley zeker niet, die liepen meteen vol. dus met de Komoot ( is toch echt mijn beste vriend bij deze wandelingen), besloten om terug te gaan naar het asfalt pad via een ander pad om dan maar via het asfalt te lopen, in het boekje stond ook al dat afhankelijk van de stand van de rivier dit gebied wel of niet begaanbaar was.. kortom we besloten om per gedeelte te beslissen of we wel of niet terug naar het pad zouden gaan, soms hebben we een stuk een pad dat weer naar de route ging, om te ontdekken na een 1 kilometer dat het daarna weer een grote watervlakte was. dus dat was niet handig. helaas moesten we dit stuk dus veel overslaan wat jammer is, maar ach wie weet kan ik het nog keer alsnog gaan lopen, al denk ik dat dat niet gaat gebeuren omdat daarna de route niet echt leuk was, het was lopen over veel asfalt en hele lange stukken langs wegen, en niks niet leuke modder of natuur gebieden wat ook niet zo vreemd was... want ja als je als het ware om Dordrecht loop kun je ook niet echt veel natuur verwachten tenslotte..
Wel was het geweldig om de voorbodes van de lente te zien, de eerste lammertjes van 2023, zo klein nog en volgens mij nog niet eens zo heel oud.. prachtig,.. ik word er heel blij van
Uiteindelijk kwamen we aan bij de kilttunnel waar we via allerlei omwegen over heen moesten komen, het was een stuk tolweg. maar ja, we moesten aan de overkant zijn, maar uiteindelijk konden we oversteken naar de bushalte en hadden we geluk dat we meteen konden instappen. met de Bus naar het station Dordrecht stadspolder om met de auto terug te gaan, bij de auto maar mijn schoenen uitgedaan en deze maar uitgelaten, de modder die er op zit is niet fijn in de auto van een ander, dus ik ben maar toen ik thuis was maar op kousenvoeten naar boven gegaan, waar ik genoten heb van deze prachtige dag waarbij ik even heerlijk heb bij kunnen praten met Bradley, de lol die we hadden, kortom het was goed om hem weer eens echt goed te spreken en tijd met hem door te brengen en te zien dat het echt goed met hem gaat.
Via Nadira kom ik regelmatig bij films terecht waarvan ik eerst denk, ik weet het niet wat het is. maar vaak als Nadira naar een film gaat zijn het vaak pareltjes wat je in eerste instantie niet verwacht. Even leek het erop dat ik deze film niet kon zien, omdat ik op vakantie was, maar gelukkig werd hij nog keer extra vertoont dus dat was voor mij de reden om hem meteen te reserveren..
Geen moment spijt dat ik gegaan ben, bijzondere film waar ik af en toe smakelijk om heb gelachen, maar ook dat wat je raakte, herkenbaar prachtig .
Een aanrader.
recensie:
Regie: Martin McDonagh | Scenario: Martin McDonagh | Cast:
Colin Farrell (Pádraic Súilleabháin), Brendan Gleeson (Colm Doherty),
Kerry Condon (Siobhán Súilleabháin), Pat Short (Jonjo Devine), Gary
Lydon (Peadar Kearney), e.a. | Speelduur: 114 minuten | Jaar: 2022
Als je één titel op je kijklijst moet zetten dit nieuwe filmjaar, laat het dan The Banshees of Inisherin
zijn. Er is al heel wat inkt gevloeid om de kwaliteit ervan te prijzen.
Bijna iedereen is enthousiast hoe Martin McDonagh voor de tweede keer
Brendan Gleeson en Colin Farrell aan elkaar koppelt na zijn debuut In Bruges. Hoewel zij opnieuw voor vuurwerk van de bovenste plank zorgen, is The Banshees of Inisherin een heel andere film geworden.
Het
verhaal speelt zich af in 1923 tijdens de Ierse Burgeroorlog. De meeste
Ieren vragen zich met grote zorgen af wat de toekomst hen zal brengen,
behalve Pádraic die op het fictieve eiland Inisherin woont. Net zoals
zijn zus Siobhan die in het dorp bekend staat als een oude vrijster is
hij tevreden met wat hij heeft.
Pádraic brengt bijna al zijn tijd
door met zijn dieren en zijn beste vriend Colm met wie hij talrijke
uren in de lokale pub verslijt. Het is een vriendschap waarvan de Ier
vermoedt dat die nooit zal verdwijnen, totdat brombeer Colm op een dag
laat weten dat hij zijn leven voortaan wil wijden aan meer zinvolle
gesprekken en het componeren van muziek. In die nieuwe levenswijze is
geen plaats voor Pádraic.
Een parabel over vriendschap die vooral
de broosheid ervan toont. Afkomstig uit de Fox/Disney-stal heeft de
film de allure van een blockbuster, maar dan van het bijzondere soort
dat je maar zelden ziet. De lokale Ierse setting versterkt dat gevoel.
McDonagh keert na het ronduit fantastische Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
terug naar zijn Brits-Ierse roots en vertelt een intrigerend,
diepmenselijk verhaal over stervelingen voor wie de wereld niet groter
is dan hun dorp. Het heeft een bijna sprookjesachtig (maar
tegelijkertijd luguber) karakter.
The Banshees Of Inisherin
is een cinematografische parel die je niet mag missen. De wondermooie
film is ontroerend grappig en krijgt door de muziek van componist Carter
Burwell een Coen-tintje dat doet denken aan O Brother, Where Art Thou?
Ook de cast is uitmuntend. Colin Farrell wordt met de jaren beter en de
rol van Colm is Brendan Gleeson op het lijf geschreven. Hoewel het jaar
nog maar pas is begonnen, lijkt het erop dat je met deze titel al een
kandidaat in handen hebt voor je eindejaarslijstje van 2023.
Terwijl ik bij de eerste voorstelling van Richard zat te kijken in Gouda, was ik niet zo onder de indruk van zijn verhalen.. het was niet sterk, alsof hij zelf ook aan het zoeken was. Maar ik heb wel gelachen, dat zeker, al vond ik toen het jammer dat hij in een grote jurk uit zijn bed kwam mede omdat ik dacht dat heb je niet nodig.. dit is zo goedkoop..
Maar ineens zong hij dit liedje.. ik kreeg kippenvel, tranen in mijn ogen.. het raakte me zo diep dit lied, dat ik hem wilde delen in de rubriek liedjes die mij veel doen om wat voor reden dan ook.. kortom lees de tekst maar luister vooral het liedje onder deze blog
Ik hoop het wel
Een straatlantaarn spiegelt in het water Het dorp is in een stille harmonie Het is nacht, volmaakt verlaten zijn de haven en de straten Alleen de kerkklok laat zich horen: half drie Maarten hoeft niet eens de wekker meer te zetten Want een fractie voor de klokslag van de kerk Wordt hij uit gewoonte wakker Dertig jaar is hij al bakker Slechts op zondag slaapt hij uit; dan zwijgt het werk
Het licht gaat aan, hij controleert dе ovens Die automatisch aangesprongen zijn Stiekem pakt hij één saucijs vast Haalt de broden uit de rijskast Vult de blikken, en hij zet ze strak in lijn Z’n opa bakte bruin, wit en volkoren Dat was destijds de hele bakkerij Nu is er Rustiek, meergranen, tijger, waltkorn, krenten, maan en sesamsaad, casinospelt en glutenvrij En er komen ieder jaar weer soorten bij
Al doen machines nu het zware kneden Het ambacht is nog altijd even rijk Rollen vlechten, deeg verdelen En wat nooit nooit zal vervelen Is de geur van brood die weg zweeft langs de dijk Toen ook de supermarkt vers brood ging bakken Had Maarten uitgebreid met meer banket Koeken, flappen en tompoucen, taarten, bollen, slagroomsoezen Hij moest weel een uurtje eerder uit z’n bed
Rond de klok van zes komt Emma naar beneden Z’n vrouw; zij runt met trots het winkeldeel Soms valt, als ze gaat beginnen, net het eerste zonlicht binnen In de stralen dwarrelt opgestoven meel Zo reilt en zeilt de bakkerij al jaren In een dorp waar onaantastbaar en devoot Oude zuilen hoogtij vieren en de kerk regeert bestieren Zij, de zuil van “geef ons heden dagelijks brood.”
Op een dag loop ik daar zelf de winkel binnen ’t Zal een jaar of drie geleden zijn geweest En ik vraag haar “ik ga trouwen In een dorp vlakbij, dus zouden Jullie taarten kunnen maken voor het feest?” “Maar natuurlijk,” antwoordt Emma, “heel erg graag zelfs! En ik zoek er de perfecte bruidstaart uit Die zou smelten op je lippen Vol met marsepeinen stippen En de namen...” dus ze vraagt “hoe heet de bruid?” “Er is geen bruid,” zeg ik. Ik zie d’r denken “Oh, dat is hier op het dorp soms nog taboe!” Dus of Maarten die wil maken “Weet je wat, zou ’t ook smaken Als ik alleen maar jullie initialen doe? Net zo stijlvol, maar dan hapt ie sneller toe.”
Nou Maarten hapte toe; het werd een kunstwerk! De bruiloft was als op een ansichtkaart Mooie kleren, oude auto, lieve mensen, maar één foto Sprong eruit, wij tweeën stralend bij die taart Dus ik stuur meteen die foto naar de bakker En Emma belt me op binnen één uur “Maarten moest wel even wennen,” Zegt ze, “maar toch ook bekennen Dat het topreclame is voor z’n glazuur Dus ik hang ‘m in de winkel aan de muur.”
En toen gebeurde er precies datgene Waarvan je denkt “God, is dat vuur nog niet uit?” In het dorp begon het stoken En het wijzen en het poken Dat al eeuwen een groep mensen buiten sluit Een heel oud schuldgevoel kwam in me boven Een spook waarvan ik nooit echt ben verlost Dus ik ging met Emma praten En ik zei toch opgelaten: “Nou, ik hoop maar dat dit je geen klanten kost.” En even was het stil Ze keek me aan, en na een tel Zei ze “Nou, ik hoop het wel Ik hoop het wel.”
En daar stond ik dan met tranen in m’n ogen Van verdriet en van geluk Het zeer was oud Maar de hoop was nieuw, ik voelde Alsof God het zo bedoelde Dat de nieuwe tijd z’n plannen had ontvouwd Want die middag bij de bakker Kuste het geloof weer wakker Dat de haat ons niet voorgoed gevangen houdt Want zeg nou zelf: zo zijn we niet getrouwd!
1 van mijn voornemens is, en ik schrijf vooral niet goede voornemens, omdat eigenlijk als je je al iets voorneemt het goed is.. tenzij je snode plannen hebt die het daglicht niet kunnen verdragen, maar dat is vaak niet het geval.
Dus ik had me voorgenomen om elke dag te proberen om mijn buikspieren te trainen met een abroller
zon ding dat je in je handen hebt, en dat een wieltje heeft waarmee je dus als het ware je uitrekt en door terug te rollen kom je weer terug bij je knieen en dat is dan 1 oefening.
Ik had gelezen dat je minstens 20 moest kunnen dan had je goede buikspieren, dan was je erg goed.
Bij de kb doen we dit soms met een stang met wieltjes en als ik dat doe dan kom ik goed vooruit, hij rolt mooi weg, ik maak me lang, maar dan zak ik op de 1 of andere manier door mijn hoeven en lig ik op de grond gestrekt.. en dan kom ik dus niet verder.... dan moet ik als een soort walvis op het droge mezelf omhoogwerken en dan helpt het dus niet.
Dus ik besloot om maar eens elke dag mijn buikspieren te trainen totdat ik 20x dit kan, om zo dan steeds verder door te zakken en als ik dat een maand volhou, dan het uit te bouwen, als ik hem goed doe tot 25, en zo steeds meer totdat ik dus geweldige buikspieren heb die ook nog zichtbaar zijn maar ook dat ik dus mijn armen en schouders en de zijvleugels van mijn lijf train zodat ik toch er goddelijker uitzie dan ik nu al doe.
het is een proces van volhouden, net als mijn nieuwe voedingswijze dat het altijd goed heeft gedaan en nu hoop ik dat ik het vol kan houden zodat ik in de zomer een lichaam heb waarbij ik mezelf iets meer herken dan in het huidige stadium van mijn lijf
Afgelopen donderdagavond uit eten geweest met Hilde mijn collega drama in ons restaurant.
Van te voren had ik een studiemiddag/ ontwikkelmiddag, dus ik heb behoorlijk ontwikkeld, maar ook vreselijk gelachen met elkaar.Prachtig
Daarna kon ik kiezen of naar huis of toch maar gewoon op school blijven. Ik had nog wat na te kijken en tevens kon ik dan mooi even onze theekoppen schoonmaken, die vol zaten met theeaanslag, dus dat heb ik ook meteen even gedaan.
Rond half 6 kwam Hilde mijn lokaal in en dat is meteen feest, we hebben meteen wat te praten en hebben lol samen.
Dus wij naar het restaurant waar we meteen door Laura welkom werden geheten, we konden op onze vertrouwde plek zitten, helemaal leuk.
We kregen als voorgerecht championsoep, met een broodje dip. daarna kreeg ik een groente curry met platbrood wat gemaakt was met roomkaas, heerlijk en natuurlijk de garnituur van appelmoes, salade en frietjes. heerlijk,
Als toetje kregen we een notentaartje met ijs en slagroom en verschillende soort cremes en kruimels van iets. maar het was erg lekker allemaal.
Helaas was de koffiemachine stuk dus konden we helaas geen thee of koffie drinken dus we konden naar huis om 20.00 wat ook wel lekker was na zon lange dag voor mij
Het was zoals altijd een warm bad in het restaurant van school en genieten en heerlijk eten.
Eindelijk na een lange tijd terug naar de cross xxl, heel erg leuk om te gaan, Marco helemaal blij omdat ik er ook was en de trainingen was bijzonder, ik vrees dat ik morgen heel veel spierpijn in mijn billen heb.. we hebben eerst heel veel oefeningen gedaan met elastieken banden. heel heftig. daarna nog wat een wodje en uiteindelijk een tabata..
warming up
10 minuten strechen/ mobiliseren
daarna oefening 1
glute marches
situ ups
squats
3x 10
oefening 2
4 rondes
monster walk met die banden
in de poep houding en dan voor en achteruit lopen over een lange afstand in kleine pasjes
Vriendin Heleen vroeg of ik zin had met haar naar deze tentoonstelling te gaan in het Rijksmuseum, en ik ben daar altijd voor in, mede omdat ik benieuwd ben naar wat voor schilderijen er hangen en zeker omdat ik weet dat het de grootste tentoonstelling is over het werk van Vermeer, met werk uit de hele wereld. dus wat wil ik nog meer..het is genieten..
Gelukkig waren wij 1 van de gelukkigen dat we met de kaart van de vriendenloterij gratis het museum in konden, en we waren er vroeg bij met het reserveren. omdat het totaal uitverkocht is.. we konden wel pas laat in de avond, 19.15, is niet laat maar ook een bijzondere tijd.. alleen is het jammer dat de rest van het museum dicht is, maar goed ik denk na een overdosis Vermeer dat het ook wel lekker is om niets meer te hoeven zien maar gewoon lekker in de bus en bus terug naar huis te kunnen gaan.
We zijn heerlijk op tijd vertrokken en hebben in Amsterdam bij een leuk klein restaurant gegeten, heerlijke pasta met als toetje een chocolade mousse met vanille ijs en slagroom. heerlijk.
Daarna zijn we naar het museum gelopen, veel te vroeg maar we mochten erin, dus wij naar binnen, nadat we onze tassen en jassen in een kluis hadden gedaan konden we naar binnen.
We lazen dat hij eigenlijk heel weinig had geschilderd, maar wel bijzondere dingen, hij heeft maar als ik het goed heb onthouden 36 werken gemaakt, waarvan er 27 waren te zien.. erg boeiend ook om ze te zien.
Vooral als je weet dat ze van over de hele wereld zijn verzameld prachtig.
Doordat het zo kleinschalig is ben je er vrij vlot doorheen, tenzij je elke detail tot in de puntjes wil zien.
Dus we gingen op tijd terug naar de bus en wilden de bus van 20.02 halen maar die hebben we net gemist, maar gelukkig kwam er een andere bus dus die konden we pakken. we zagen een 3 en een 7 dus wij stapten heel mooi in deze bus.. totdat ik ineens tegen Heleen zei, dit ziet er heel anders uit dan op de heen weg, waarop Heleen zei, dat komt omdat het donker is.. maar ik begon wel te twijfelen, totdat ik ineens zag dat we in bus lijn nummer 357 zaten en niet in de bus die we moesten hebben we hadden 397. Dus Heleen naar de chauffeur en vragen of we hiermee naar Schiphol konden komen. nee maar hij stopte in Amstelveen en dan konden we zo overstappen op de bus naar Schiphol, dus wij daar overgestapt, stonden nog even op het verkeerde perron maar uiteindelijk kwamen we goed terecht. konden we met de bus naar Schiphol, daar aangekomen, stopten we vlakbij de halte naar Alphen dus wij meteen door naar die bus die we haalden en om 21. 30 deed ik de sleutel in mijn voordeur, vol goede en mooie beelden en herinneringen.. heerlijk.
recensie van de tentoonstelling
Recensie Vermeer tentoonstelling in Rijksmuseum: hopelijk gaat de expositie niet ten onder aan eigen succes
‘De
koppelaarster’ uit 1656 speelt een cruciale rol in de Vermeerexpositie
in het Rijksmuseum. Normaal hangt dit doek in de Gemäldegalerie Alte
Meister in Dresden.Beeld Staatliche Kunstsammlungen Dresden
Vermeer
is de eerste overzichtstentoonstelling van de Delftse meester in het
Rijksmuseum. Het is te hopen dat de expositie niet ten onder gaat aan
haar eigen succes.
Is hij het nou wel of is hij het niet? Linksboven in het schilderij De koppelaarster,
gesigneerd en gedateerd 1656, staat een man die zich tot de toeschouwer
richt. Brede grijns, biertje in zijn hand. Met zo’n blik van, u
begrijpt wat hier gaande is.
Een zelfportret van Johannes Vermeer, denken kenners al lang. Want
de manier waarop hij zich aan de kijker presenteert, de houding en
blik, die passen heel goed bij een zelfportret. Maar zeker is dat niet,
er is geen ander portret van Vermeer bekend. Niet voor niets staat de
schilder al sinds mensenheugenis bekend als de Sfinx van Delft.
En wat gebeurt er eigenlijk precies op dat bewuste schilderij? De
sleutel tot de betekenis is een glinsterende munt die op het punt staat
om van een mannenhand naar een vrouwenhand over te gaan. Er wordt
betaald voor seks en op de achtergrond is de koppelaarster afgebeeld,
een oudere vrouw die zich verheugt op de commissie. Ook een brede
grijns.Oogcontact
De koppelaarster speelt een cruciale rol in de
spectaculaire overzichtstentoonstelling van Johannes Vermeer in het
Rijksmuseum. In zaal één hangen de twee stadsgezichten van Vermeer, Gezicht op Delft en Het straatje. De bezoeker wordt als het ware zijn wereld in gelokt.
Daarna volgt een zaal waarin Vermeer Vermeer wordt. Vier
schilderijen laten zijn vroege ambities zien. De schilder was begin 20
en had zich als beginnend schilder toegelegd op grote doeken, twee met
religieuze thema’s en een met een mythologisch onderwerp. En dan opeens
komt hij met De koppelaarster. We zien de stap van Bijbel naar bordeel.
Het is ook de stap naar zeventiende-eeuwse mensen die in
alledaagse interieurs zijn afgebeeld. Ook de truc met een figuur die
oogcontact maakt met de kijker zien we later een paar keer zien
terugkomen. Net als de tafel en een quasi slordig gedrapeerd kleed.
Hekjes
Eigenlijk is de tentoonstelling met schilderijen van Johannes
Vermeer een primeur. De schilder geldt al anderhalve eeuw als een .
Het Rijks heeft vier publiekslievelingen van de Delftse meester in de
collectie, maar van een overzichtstentoonstelling kwam het nooit. Elders
was die er overigens wel, in Washington en Den Haag, bijna dertig jaar
geleden. Toen hingen daar 22 schilderijen van Vermeer, afkomstig uit de
hele wereld.
Dat gaat nooit meer gebeuren, dacht iedereen. De schilderijen zijn
allemaal hoogtepunten in de musea waar ze vandaan komen. Niemand staat
te springen om een Vermeer uit te lenen. Tot medewerkers van het Rijks
acht jaar geleden hoorden dat de drie Vermeers uit The Frick Collection
in New York misschien uitgeleend zouden kunnen worden, iets wat nooit
eerder was gebeurd. The Frick ging verbouwen en toen bleek er toch iets
mogelijk.
Nu hangen er liefst 28 Vermeers in het Rijksmuseum. De Franse
architect en ontwerper Jean-Michel Wilmotte maakte een
tentoonstellingsontwerp voor 28 schilderijen in tien zalen. De meeste
Vermeers zijn bescheiden van formaat, maar ze zijn zeer ruim gehangen,
in stemmige, donkere zalen. Sommige schilderijen, zoals Het melkmeisje,
hebben zelfs een eigen zaal gekregen. Met velours beklede hekjes houden
de bezoekers op gepaste afstand. Hoge gordijnen zijn een knipoog naar
de vele gordijnen in de schilderijen van Vermeer.
Tronies
Het Rijksmuseum ,
die in elk werk experimenteert met licht en schaduw, illusies en
effecten die beïnvloed waren door de camera obscura. Vermeer liet
indrukken uiteenvallen in lichtvlekjes en vaak maakte hij onderscheid
tussen scherpe en onscherpe delen van de voorstelling, op een manier die
erg aan fotografie doet denken.
In een zaal hangen kleine schilderijen van tussen 1664 en 1667,
waarin vrouwen van dichtbij zijn geportretteerd. Echte portretten zijn
het niet. Het gaat om tronies, karakteristieke koppen, vaak met ongewone
kostuums. Het meisje met de parel is ongetwijfeld het beroemdste
exemplaar. Het schilderij gaat overigens vervroegd terug naar het
Mauritshuis en is dus maar tot en met 30 maart op de tentoonstelling.
Veel aandacht gaat ook uit naar de twee tronies van de National Gallery of Art in Washington, waarvan er één
volgens dat museum zelf. Het Rijks is het daar niet mee eens en
presenteert het schilderij als: ‘Hier toegeschreven aan Johannes
Vermeer.’
Vervalsingen
De tentoonstelling wil nadrukkelijk dicht bij de meester en zijn
werkwijze komen en laat allerlei randverschijnselen buiten beschouwing.
De van Han van Meegeren komen in de vuistdikke catalogus bijvoorbeeld helemaal niet voor.
Wel veel aandacht is er voor de religieuze en morele betekenis van
sommige schilderijen. Bekend was dat Vermeer dicht bij een
jezuïtenstatie woonde, maar de invloed van de jezuïeten op zijn werk
blijkt nu veel groter dan gedacht.
Er is veel te zien en veel te ontdekken op de tentoonstelling. Kan
een bezoek dan toch nog tegenvallen? Helaas, Vermeer kan ten onder gaan
aan zijn eigen succes. De schilderijen nodigen stuk voor stuk uit om
van dichtbij te worden bekeken, maar als er hordes mensen voor staan,
wordt niemand daar vrolijk van.
Niet lang nadat het Rijksmuseum bekendmaakte dat er al 100.000
kaarten waren verkocht, moest de teller alweer worden bijgesteld naar
200.000. Als dat zo doorgaat zouden de bezoekersaantallen van Late Rembrandt,
de best bezochte tentoonstelling in het Rijksmuseum ooit, wel eens
verbroken kunnen worden. In 2014-2015 kwamen daar 520.000 bezoekers op
af.
.webp)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
