In NG wordt het persoonlijke verhaal van Jeroen Woe verbonden aan de hete hangijzers van dit moment. De scènes over diens kwart Chinees-zijn zijn goed gespeeld, maar voegen weinig nieuws toe aan de 'je mag ook niks meer zeggen-discussie'.
Toch even de Wikipedia-pagina van Jeroen Woe erbij gepakt. Daar wordt onder het kopje ‘trivia’ één wetenswaardigheidje opgelepeld: ‘Jeroen Woe is voor een kwart Chinees.’ Hoe ‘onbeduidend’ dat feit wellicht ook is, het werd het uitgangspunt voor de zevende voorstelling van het duo Van der Laan & Woe.
Daarover later meer. NG begint met Jeroen Woe’s deelname aan het Amsterdams Kleinkunst Festival in 1999, toen nog zonder Niels van der Laan aan zijn zijde, en de meedogenloze met-de-grond-gelijkmaker die hij te verstouwen kreeg van juryvoorzitter Dick van den Heuvel. Een om begrijpelijke redenen nooit verdrongen flard: ‘Jeroen Woe ambieert een carrière als cabaretier, maar als cabaretier moet je iets te vertellen hebben. En een doorsnee Hollands rijkeluiszoontje heeft niks te klagen. Zijn leven is niet interessant genoeg voor het podium. Dit is het theater, en Jeroen Woe hoort hier niet.’
Dat hoort hij wel, natuurlijk. Als duo met Niels van der Laan won Jeroen Woe in 2005 alsnog de Wim Sonneveldprijs en in 2011 ontvingen ze de Neerlands Hoop-cabaretprijs voor hun derde voorstelling Superlatief. Afgelopen week kregen de twee de Gouden Televizier-Ring uitgereikt voor hun zaterdagavondshow Even tot hier (BNNVara), die vorig seizoen nog maar eens geliefder en beter werd en op het hoogtepunt meer dan twee miljoen kijkers trok.
Het Even tot hier-effect lijkt zich bij de première van NG af te tekenen in de zaal, waar aardig wat ouders met kinderen (in de middelbare schoolleeftijd) zitten. Van der Laan & Woe zijn als kritische stemmen van de redelijkheid een gezinsuitje met kwaliteitskeurmerk geworden; gegarandeerd veelzijdig en vermakelijk, uit of thuis.
Wat kritiek teweeg kan brengen is het thema van dit programma, dat Van der Laan & Woe dus opstarten bij het persoonlijke verhaal van Jeroen Woe en later slim verbinden aan de hetere hangijzers van deze tijd. De titel NG is een fonetische weergave van zijn achternaam in het Chinees, vertelt Jeroen Woe. En met dat kwart Chinees-zijn kun je voor de dag komen, als cabaretier.
Woe’s Chinese en Joodse opa’s en het feit dat hij kanker heeft gehad, maken het doorsnee Hollandse rijkeluiszoontje feitelijk tot een ‘Joodse kankerchinees’, redeneert hij (‘Wat nou niks te klagen?’), iemand die met een gerust hart grappen mag maken over Chinezen, Joden en kanker. Kom daar maar eens om, Niels van der Laan.
Ze spelen als collectant en potentiële geldschieter een potje deugen, organiseren een cancer reveal party, maar halen ook de Metoo-affaire aan die zich afspeelde tijdens hun jaren op de Amsterdamse Toneelschool – zij stonden erbij en keken ernaar. De sketches die gaan over doorslaan in politieke correctheid zijn niet de sterkste, en bovendien aan de lange kant. Grappen waar jodenkoeken en negerzoenen aan te pas komen, doen intussen in welke hoedanigheid dan ook een tikje been there, done that aan.
De toekomst-twist die de voorstelling in het laatste deel rond maakt, is wat dat betreft heel welkom. Jeroen Woe radicaliseert in zijn authentiek- en kwart Chinees-zijn; hij moet en zal een minderheid met recht van spreken worden, met alle gevolgen van dien. Waar dat eindigt, is zoals de meeste scènes erg goed en geestig gespeeld, maar het bewijst ook hoe lastig het is om nog iets toe te voegen aan wat er al gezegd is in de ‘je mag ook niks meer zeggen tegenwoordig’-discussie. Niet dat dat thema nu minder levendig is dan een paar jaar geleden, het leidt alleen tot weinig nieuwe inzichten. Alles mocht nog in 2022, je kreeg gewoon wat vaker kritiek.
Wat Van der Laan & Woe willen onderstrepen: hoor je alleen de kritiek, of realiseer je je ook dat het bepaald geen luxe is om als minderheid mee te kunnen praten? De kritiekgever van toen krijgt met NG in ieder geval de satirische middelvinger die hij verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten