Met knielende knikjes *(Ronald Goedemondt)

 

Toen Nico mij vroeg of ik Ronald Goedemondt kende moest ik het antwoord schuldig blijven ik had geen idee wie dat was. dus ik zei geen idee, op de vraag of ik het leuk zou vinden om met hem mee te gaan naar deze voorstelling zei ik geen nee, ik dacht dat is alleen maar leuk, ik hou van theater dus waarom niet.

Laatst zag ik voor het eerst een stukje van hem op tv en dacht meteen dat kon wel eens heel grappig zijn, dus waarom zou ik niet meegaan .

Nadat we eerst heerlijk hadden gegeten bij Paulien een pompoenpasta met diverse soorten paddestoelen, knoflook en ontzuurde tomatensaus.. met kaas er door heen, zijn we naar het theater gegaan.

We hadden een mooie plek gevonden om te parkeren en konden zo de zaal in. Het doek ging op en Ronald stond daar met twee konijnenoren in een prachtig vormgegeven decor, maar zo eenvoudig met gewoon doeken die strak gespannen waren en dat maakte een soort bos, maar ik vond het erg mooi om te zien.

Wat heeft deze man een humor, zijn limburgs/ brabants accent helpt daar ook bij, ik heb vreselijk gelachen om zijn manier van associëren maar ook zijn verbeeldingskracht. Onder andere over de kapsalon,. maar ook zijn verhaal over de surprise voor zijn beste vriend,  waarvoor hij een werkende kanon maakte..  en dan het verhaal er achteraan, hij verteld het zo dat het erg tot de verbeelding spreekt. heerlijk. wat heb ik genoten, het verhaal van dat hij zijn ballen ging scheren boven een heel klein pedaalemmertje in de badkamer.... geweldig.. hilarisch en zo zijn er veel besproken en uitgebeelde verhalen, zoals het bankje in de kleedkamers van een zwembad.. genieten.

Een aanrader deze man, zeker door de de wat diepere laag over het sterven van zijn vader, de verwerking die hij door heeft gemaakt,  prachtig, blij dat ik deze show gezien heb en het smaakt naar meer..  deze komt ook op het lijstje met daar moet ik heen. en voor iedereen die deze blog leest, een aanrader.. de zaal was in ieder geval totaal uitverkocht.. heerlijk.

recensie van de voorstelling:

Verwondering is een spier die je moet trainen, aldus Ronald Goedemondt (47). Zelf heeft hij zeven cabaretprogramma’s lang goed getraind en ook in zijn achtste solo toont hij zijn spierkracht. Hij blijkt vooral een specialist in het zich verwonderen over de vele raadsels die zich schuilhouden in en rondom het huis(houden).

In Met knielende knikjes passeren onder meer mysteries over de toiletborstel en een bepaald formaat pedaalemmer de revue. Met veel gevoel voor het tragikomische vertelt Goedemondt over dit soort voorwerpen die hem eindeloos kunnen verbazen en in het verlengde daarvan: ergeren. Hij is uiterst bedreven in het vinden van doelwitten die herkenbaar zijn, maar toch weten te verrassen. Het resultaat van zo’n verhaal is vaak onbedaarlijk grappig. Bovendien is er weinig dat meer saamhorigheid schept dan je aan iets ergeren in groepsverband.

Op het eerste gezicht lijkt Goedemondt dan ook vruchtbare, maar ook wat vertrouwde gronden te betreden. Het is nog steeds lekker, maar dit heeft Goedemondt ons natuurlijk wel vaker opgediend. Ondanks dat ook Met knielende knikjes weer stampvol komische anekdotes zit over wat je klein leed zou kunnen noemen, komt Goedemondt toch zeer verrassend uit de hoek.

Het is onverwacht als Goedemondt na ongeveer een half uur vertelt dat er zich in zijn leven onlangs ook groter leed heeft afgespeeld. Met terugwerkende kracht blijken we vooral getuigen te zijn geweest van Goedemondts zelfverdedigingsmechanisme tegen de omgang hiermee. Dat is een fijne wending, waardoor zijn observaties die vaak erg grappig, maar soms ook wel erg bijzaak leken, ineens meer betekenis krijgen. De mens bezit de unieke gave om zichzelf voor de gek te houden of af te leiden als er iets gebeurd is wat eigenlijk té heftig is, had Goedemondt eerder al wel gezegd. Toen leek dit echter nog vooral de conclusie van een verhaal over zijn jeugdige zelf, die de schaamte over een ondergepoept laken niet kon verdragen.

Het is magistraal hoe Met knielende knikjes draait om de dood van een dierbare, zonder dat er veel woorden aan vuil worden maakt. Goedemondt blijft ver weg van het pathetische en laat ons uiterst effectief de werking van een universeel verschijnsel zien: als men het moeilijk vindt om ergens mee om te gaan, kan hij er vaak ook maar heel moeizaam over praten. Zo gaat er achter oergeestige verhalen zoals over het eten van een Turkse shoarmaschotel, opeens veel meer schuil. Wie door de hoge grapdichtheid heen kijkt, ziet vooral iemand die zichzelf ’s nachts, beneveld en alleen, probeert te verdoven middels het vreten van bedenkelijk voedsel.

Goedemondts manier om zichzelf af te leiden van de heftige emoties die hij ervaart, is door verlichting te zoeken in jeugdige zaken. Zo vindt hij afleiding op de kermis, of door het eten van koekjes en friet. De dood van een ouder kust het kind in jezelf weer wakker, zo wordt duidelijk. Zo nu en dan lukt het Goedemondt om zijn verdriet op meer duurzame manieren te uiten. Dan dringen er zich korte, gedetailleerde herinneringen op aan zijn overleden vader. Het zijn aandoenlijke anekdotes, bijvoorbeeld over hoe zijn vader hem ooit hielp bij het fabriceren van een explosieve sinterklaassurprise. Dat Goedemondts openheid maar kortstondig is, heeft een krachtig effect. Snel moet hij zichzelf daarna weer afleiden, waarmee hij je weer de gulle lach weet te ontlokken. Maar dat hij dat kon, dat wisten we al. Nieuw is dat hij in Met knielende knikjes ook weet te ontroeren.