De leerlingen van de ISK gaan weg, zoals ik al eerder schreef..
Meestal geef ik dan aan alle leerlingen een vingerpoppetje zodat ze een vriendje hebben voor het leven.
Dit keer gaf ik dus steentjes zoals te lezen was in een vorige blog omdat dat passend was op dat moment.
Toch kreeg een leerling van mij dit jaar een vingerpoppetje. Hij heeft 1 jaar in de Isk gezeten. Hij kwam vanuit Duitsland naar Nederland om bij zijn vader te gaan wonen. Hij was een bijzonder joch in vele opzichten. Hij begon heet stil en verlegen om uiteindelijk te ontwikkelen tot een praat grage leerling die steeds zekerder werd. Het tweede jaar bij ons op school ging hij vanuit de Isk naar een reguliere klas, in deze klas had hij het wat lastig in het begin, maar zoals altijd bij hem, eerst wennen en de kat uit de boom kijken om later tot bloei te komen.
Het duurde dan ook niet lang of hij kwam los , vond zijn plek in de klas en was weer volledig aanwezig.
Hij vertelde me een paar weken geleden dat hij dus ging verhuizen naar een andere stad, met als gevolg dat hij dus niet meer bij ons op school zou blijven.
Woensdag had hij mijn laatste dramales. Na afloop toen iedereen weg was heb ik hem nog even bijzijn geroepen om afscheid van hem te nemen. In dit korte onderonsje heb ik hem eerst een steen gegeven waarbij ik het verhaal vertelde uit de vorige blog. Daarna haalde ik een vingerpoppetje te voorschijn in de vorm van een schildpad. Daarbij vertelde ik hem dat ik had gezien dat hij altijd eerst in zijn schulp kroop en ging observeren om daarna helemaal los te komen en dus als een soort schildpad uit zijn huisje kwam.
Hij begin te lachen en toen ik hem dit poppetje gaf vertelde ik hem dat hij zich nooit eenzaam hoeft te voelen omdat hij altijd een vriendje heeft die bij hem blijft.
Hij begon te stralen en ging gesterkt mijn lokaal uit zijn toekomst met iets meer vertrouwen tegemoet.
Het duurde dan ook niet lang of hij kwam los , vond zijn plek in de klas en was weer volledig aanwezig.
Hij vertelde me een paar weken geleden dat hij dus ging verhuizen naar een andere stad, met als gevolg dat hij dus niet meer bij ons op school zou blijven.
Woensdag had hij mijn laatste dramales. Na afloop toen iedereen weg was heb ik hem nog even bijzijn geroepen om afscheid van hem te nemen. In dit korte onderonsje heb ik hem eerst een steen gegeven waarbij ik het verhaal vertelde uit de vorige blog. Daarna haalde ik een vingerpoppetje te voorschijn in de vorm van een schildpad. Daarbij vertelde ik hem dat ik had gezien dat hij altijd eerst in zijn schulp kroop en ging observeren om daarna helemaal los te komen en dus als een soort schildpad uit zijn huisje kwam.
Hij begin te lachen en toen ik hem dit poppetje gaf vertelde ik hem dat hij zich nooit eenzaam hoeft te voelen omdat hij altijd een vriendje heeft die bij hem blijft.
Hij begon te stralen en ging gesterkt mijn lokaal uit zijn toekomst met iets meer vertrouwen tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten