zwaaien naar de sterren

Ach ik zal geen namen noemen, maar ik wil wel het verhaal vertellen.

Een dierbaar persoon, vertelde mij dat ze op een hele late avond

naar de hemel stond te kijken op haar balkon.

Ze keek en zag ineens bij de maan een hele heldere ster staan.

In haar gedachten ging ze terug naar haar verloren dierbare, zei zacht in zichzelf 

dat hij daar vast was.

Ze zwaaide, ze stuurde een kushandje en zei zachtjes

Hey lief, ik maak het goed, jij ook daar?

Ze bleef even kijken zag een wolkje voor de ster langs drijven en dacht

bij zichzelf alsof hij even naar me knipoogt

Heel tevreden ging ze naar haar bed.

De volgende avond  zat ze met een vriendin op het balkon en vertelde ze aan haar, dat ze een heldere ster had gezien, en ook haar verhaal over dat men toch zegt dat de overleden mensen  aan de hemel een ster worden, en dat ze bij deze ster maar aan haar man dacht en naar hem zwaaide, ook een kushandje had gestuurd.

Die vriendin keek haar aan , keek naar de heldere ster en zei.. "Mens dat is een sateliet."

Ze verschoot van kleur.. ze zei" ach hemeltje dan heb ik dus in mijn nachtpon zitten te zwaaien en kushandje lopen gooien naar vreemde mannen.. wat moeten die wel niet van mij denken,

daar komt vast narigheid van."

Die vriendin begon vreselijk te lachen, zij ook, meteen zei ze er achter aan " ik ben niet gek hoor, ik vertel het tenslotte zelf aan jou.. en natuurlijk weet ik ook wel dat ik niet gezien ben.. maar dat maakt het verhaal wel leuker toch. "

Ze heeft  er vreselijk om gelachen met die vriendin.. en vond het geweldig de grap aan het eind hoe ze het omdraaide.

Ik hou van dit soort verhalen en dit soort geintjes..

En ergens zit er een stukje eenzaamheid in  dit verhaal, als je achterblijft',  als iemand is overleden,  dan maakt leeftijd niet uit of iemand jong of oud overlijd, het gaat om diegene die achterblijft, die mist zijn of haar maatje, dat is het.. daar draait het om, en hoe ga je met het gemis om... het is niet te vergelijken, iedereen heeft het recht op zijn en haar verdriet om te leren verder te gaan na het verlies van een dierbare.. daarbij speelt leeftijd geen rol.. of iemand oud was of jong,  maar het gaat om het gemis van diegene door die ander.

Als ik even terug denk,  mijn vader 79 was, mijn moeder 75, ze is even verdrietig als iemand anders die veel jonger zijn of haar partner verloor,  want ze is haar maatje kwijt.. haar andere helft, . daar moeten ze mee leren dealen.. Ze heeft gelukkig de kracht in zich, en ook de ballen om het leven te omarmen en te gaan genieten.. ze staat nog steeds op haar strepen maar ze is ook nog steeds aan het vechten tegen onrecht. heerlijk.. al weet ik dat ze pa nog elke dag mist..  en zal blijven missen.

Ik weet dat ze soms als het leven even niet zo lief is, dat ze hem dan extra mist omdat ze niet kan overleggen, niet kan vertellen wat er aan de hand is, ze zoekt natuurlijk haar mensen op om mee te praten.. maar toch ze is in haar belevenis half... ze mist haar wederhelft.. al was mijn vader 79 het gemis is en blijft altijd aanwezig... maar ze rooit het al 8 jaar lang en zegt nog steeds ik heb het naar mijn zin hier en ik geniet.

Zoals ik ooit tegen haar zei: "Mam wat ga je doen, ga je de rest van je leven treuren en zielig doen omdat je pa mist, of ga je het leven extra vieren omdat je de liefde van je leven hebt gehad en dat je het zo goed hebt gehad met pa"

Zij heeft gekozen voor het laatste en dat merken we dan ook heel duidelijk op een positieve manier.