Piazza della vita

Afgelopen zaterdag met Nadira en Albert naar de voorstelling geweest van vriend Rick. We hadden al vroeg afgesproken met elkaar zodat we bij konden praten. Tenslotte komen we daar niet zo vaak aan toe. Zoals vanouds was het weer erg gezellig samen. We hebben heerlijk gepraat en voor we het wisten moesten we naar de voorstelling van Rick.

De reis naar rotterdam heb ik maar gedaan met het openbaar vervoer, dat is goed te doen en scheelt een hoop geld met parkeren etc, al kost het wel veel tijd.

Al jaren ben ik fan van de stukken van theater groep Babel, het raakt me meestal enorm wat er gespeeld word. De spelers zijn mensen met en zonder een beperking. Gedurende de periode dat het stuk speelt gaat er nog steeds iets veranderen, kortom het is genieten voor mij.

Daarnaast is het zo dat ik altijd probeer om de première bij te wonen ( dit lukte me niet dit keer wegens onverwachtse privé omstandigheden)  en altijd een van de laatsten,. dit om te kunnen kijken wat er anders is geworden.

recensie van het stuk:
* deze recensie vond ik op het internet, maar wat er staat beschreven klopt niet helemaal bij de voorstelling die wij hebben gezien, zoals altijd zijn de producties steeds aan veranderingen onderhevig om ze nog beter te maken, nog bijzonderder. Het geeft wel een mooie impressie weer van wat er oa gebeurt. Het spelplezier is zeker waar, dat spat er af.
 

Het is feest bij Theater Babel. Paul Röttger viert zijn dertigjarig jubileum als artistiek leider en pakt uit met een speciale voorstelling. In Piazza della vita – een ‘plein van het leven’ – trekt een inclusieve groep acteurs aan ons voorbij. We zien hoe vijfendertig mensen met verschillende genders, leeftijden, etniciteiten en beperkingen met elkaar samenleven, dezelfde verlangens hebben en tegen dezelfde hindernissen aanlopen.

Theater Babel, voorheen bekend als het Rotterdams Centrum voor Theater, speelt elk jaar een voorstelling op een andere locatie in Rotterdam. Ditmaal is dat het voormalige Bonheur Theater, een zonovergoten zaal met een aangrenzend terras en ramen in het plafond. Eén van de acteurs is aan het zingen, een ander oefent zijn dans. Bekende gezichten worden omhelsd en gaan zitten op blauwe blokken in de ruimte. Dan gaan de ramen dicht, het zonlicht wordt vervangen door zaallicht en de performance begint.

Piazza della vita is sterk ritualistisch. De buitenwereld wordt even vergeten en maakt plaats voor een ruimte zonder hiërarchieën. De zaal wordt eerst ‘gereinigd’  met zwabbers, en vervolgens verkend door twee acteurs met taststokken. Dan volgt een opeenvolging van levenslustige taferelen. Er wordt geflirt, gespeeld, gedanst, gezongen en gevochten. Een geboorte – of het losmaken van de navelstreng – wordt mooi vormgegeven door een jongen die met een touw verbonden is aan een vrouw. Eenmaal bevrijd van het touw klautert zij in het plafond en staat de jongen er alleen voor. Spelers lopen rond met rozen, bladeren en kunstgebitten om kennis te maken met het publiek en elkaar. Een vrouw trekt verleidelijk het shirt uit van een medespeler en jaagt hem vervolgens resoluut weg. Een snerpend geluid klinkt, de hele groep rent op en begint spontaan te dansen. Dit alles onder een voortdurende ‘soundtrack’ van zang. Eén voor één staan de spelers voor een camera en zingen in een verzonnen taal.

Aan mijn rechterzijde staat een groot hellend vlak, dat door verschillende spelers met wisselend succes beklommen wordt. Het krijgt een religieuze connotatie als een acteur in zijn ondergoed aan de top staat, poses aanneemt, en merkt dat de groep onder hem, hem imiteert. Deze Jezusfiguur past netjes in het schoonheidsideaal van het westen: jong, man, wit, dun en een lichaam zonder zichtbare beperkingen. Achter hem zijn de projecties van de zangers te zien, die niet aan deze norm kunnen of willen voldoen. We horen allerlei geluiden – van volleerde operazang tot voorzichtig gemompel, maar het meest interessant zijn de ongeoefende gezichtsuitdrukkingen die verlegenheid, plezier of spanning verraden. De imperfecties zijn veel spannender dan de voorgeschreven norm.

Het is deze dunne grens tussen normatieve en niet-normatieve schoonheid, het acteren en de oprechte reactie waar Piazza della vita veel mee speelt. Als een actrice met een medespeler van het vlak tuimelt, is er niks geacteerd aan de schaterlach. Als een medespeler een kunstgebit aanbiedt en wordt afgewezen, is de afwijzing pijnlijk voelbaar. Het gaat immers over angsten en verlangens die we allemaal wel eens gevoeld hebben. Zo wordt dit jubileumfeestje ook een feest der herkenning.