Mijn werk is altijd bijzonder, zeker dat onderdeel dat counseling heet. Ik krijg vaak leerlingen bij mij die dan zo overmand met verdriet komen dat ze even niet meer weten wat ze nu moeten.
Ik luister naar hun verhaal, probeer ze een oplossing te laten bedenken wat past ben hen of de familie.
Lang geleden kwam een jongen bij mij, zijn opa had verteld dat hij niet meer lang had te leven. Zijn hele familie was er kapot van, wat niet zo gek is natuurlijk. Ik luisterde naar het verhaal van hem, toen hij klaar was, stonden de tranen in zijn ogen. De vraag die ik stelde was, wat hij zo zou missen als opa er niet meer was. Hij vertelde me dat zijn opa van die mooie verhalen had, die hij dan niet meer kon horen en ze zou vergeten, dat vond hij afschuwelijk. Gelukkig ben ik erg creatief in mijn gedachten. Het voorstel wat ik aan hem deed was om met zijn opa te gaan praten, om de verhalen die opa vertelde op te schrijven op zijn laptop, zodat deze verhalen bleven bestaan. Tevens gaf ik als tip om ook met oma en andere familie leden te praten over de grappen die opa had uitgehaald. Om als hij genoeg had het in een boekje te laten drukken, zodat iedereen in de familie een boekje had met de verhalen van en over opa.
Het was heel bijzonder om dit proces te mogen begeleiden, het joch pakte het heel serieus aan, en daardoor ging de hele familie mee doen, ze vertelden veel, en tijdens het proces dat opa langzaam het leven ging verlaten, was de familie met opa en met elkaar in gesprek, ze vertelden prachtige verhalen, opa genoot hiervan, langzaam kwamen ze bij het moment dat opa zijn ogen voor goed ging sluiten. De familie was er klaar voor, de verhalen waren verteld, herinneringen bleven en het was goed.
Het was goed toen opa de ogen sloot, de familie praatte met elkaar, ze hadden een mooi aandenken met elkaar, en het was prachtig omdat de verhalen van opa bleven bestaan. Het joch heeft op deze manier samen met dit boekje zo geholpen om iets moois te maken en het goed af te sluiten. Het joch was door verdriet verstard maar door dit te doen kwam hij in beweging en zijn verdriet ook dat ging over in positieve energie.
Zo kwam er laatst een meisje bij mij, haar opa was plotseling overleden, ze kon geen afscheid van hem nemen. Ze was in dikke tranen ze had niet kunnen zeggen wat ze wilde zeggen. Ik heb naar haar gekeken, haar verhaal aangehoord, tijdens dit gesprek bedacht ik me, ze moet in beweging komen, vaak is dat het beste tegen het verdriet en het onrecht wat ze voelde. Ze kon geen afscheid nemen van opa. Ze vertelde dat haar opa gecremeerd was en dat zijn as in Oostenrijk zou worden uitgestrooid. daar waar hij vaak kwam. Dit zou over 3 maanden gebeuren. Haar deed ik het voorstel om een brief aan opa te schrijven waarin ze zou vertellen wat haar zo raakt, wat ze mist van opa, wat ze nog zou willen zeggen etc. Ze beurde helemaal op, het voorstel wat ik daarna deed was dat we dan deze brief samen zouden verbranden, de as in een potje zouden doen, dit geven we mee naar Oostenrijk om dat tegelijk met de as van opa los te laten, zodat de brief met opa mee gaat, hij toch zo haar woorden bij zich heeft. Ze was helemaal blij en zei meteen dat ga ik doen.
Ze is al weken bezig met die brief maar vandaag hebben we de brief verbrand, de as in het potje gedaan, en is ze naar huis gegaan. De as gaat naar de mensen die de as van opa uitspreiden en zij heeft het goed kunnen afsluiten.
Zo dierbaar dit weer. Dit zijn de pareltjes uit mijn werk wat ik zo geweldig vind om te doen.
Dit zijn maar twee kleine voorvallen van leerlingen die op mijn pad komen, maar er zijn tig van deze verhalen, maar deze twee wilde ik graag delen omdat ze zo bijzonder zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten