Vanavond, of gisteravond, ligt er aan wanneer je deze blog leest, met vriend Frans naar de voorstelling geweest van Paul Groot, als Robert Long, ik was meteen al aangenaam gegrepen omdat ik in het begin meteen geraakt werd, door een gelijkenis die ik niet had verwacht. Tijdens de voorstelling vond ik af en toe wel dat ik wel Paul terug zag, maar ben onder de indruk van het spel van deze man. Ik ken hem nog als Stan uit GTST, waar hij iets met die druilige Linda had, maar hij is een vakman geworden. Zo heeft GTST, naast Georgina Verbaan ook nog een groot acteur voortgebracht namelijk Paul. Natuurlijk zijn er wel meer, Angela Schijf is ook geweldig gegroeid in haar spel en is ook goed.
Maar nu terug naar de voorstelling. De rol van Leen Jongewaard was ook prachtig in dit geheel, ik ga niet teveel van deze show weggeven omdat ik denk dat jullie hem gewoon moeten gaan zien, al is het alleen al om de liedjes van Robert Long. Wel vond ik het bijzonder dat veel mensen, wat ik hoorde in de pauze, deze voorstelling niets vonden, er gingen zelfs mensen weg. Ik denk dat veel mensen wat moeite hadden met het schelden en vloeken en het kennelijk anders hadden voorgesteld. Maar ik was en blijf onder de indruk van dit stuk. Het spel aan het eind net over de top, maar wel gaaf, een weetje dat Robert Long een dochter heeft, dat wist ik niet en mijn alleskenner van zangers en over muziek Frans, wist dit ook niet, dus wel leuk een nieuw weetje.
Ik vond het een voorstelling om zeker te gaan zien en om te genieten van twee vakmannen die een stukje spelen uit het leven van Robert, het geworstel met het maken van een show, maar ook het verdriet en ook de tranen en de eenzaamheid, de angst alles wat zo kenmerkend is voor het leven van Robert maar ook van Leen.
Maar nu terug naar de voorstelling. De rol van Leen Jongewaard was ook prachtig in dit geheel, ik ga niet teveel van deze show weggeven omdat ik denk dat jullie hem gewoon moeten gaan zien, al is het alleen al om de liedjes van Robert Long. Wel vond ik het bijzonder dat veel mensen, wat ik hoorde in de pauze, deze voorstelling niets vonden, er gingen zelfs mensen weg. Ik denk dat veel mensen wat moeite hadden met het schelden en vloeken en het kennelijk anders hadden voorgesteld. Maar ik was en blijf onder de indruk van dit stuk. Het spel aan het eind net over de top, maar wel gaaf, een weetje dat Robert Long een dochter heeft, dat wist ik niet en mijn alleskenner van zangers en over muziek Frans, wist dit ook niet, dus wel leuk een nieuw weetje.
Ik vond het een voorstelling om zeker te gaan zien en om te genieten van twee vakmannen die een stukje spelen uit het leven van Robert, het geworstel met het maken van een show, maar ook het verdriet en ook de tranen en de eenzaamheid, de angst alles wat zo kenmerkend is voor het leven van Robert maar ook van Leen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten