ze kon geen afscheid nemen

ze kon geen afscheid nemen

 In tranen zit ze voor me, haar verhaal verteld ze met horten en stoten.

Haar opa is overleden en ze kon geen afscheid van hem nemen. Ze was met haar ouders net te laat bij zijn sterfbed. Haar opa was al lange tijd ziek, maar ineens ging het heel snel. Oma had gebeld maar helaas waren ze te laat, toen ze aankwamen was opa al overleden. 

Ik zit tegen over haar en luister naar haar verhaal, vraag haar wat ze nog graag aan opa wil zeggen, ze verteld dat ze hem wil bedanken voor alles wat hij voor haar heeft gedaan, dat ze graag wil zeggen dat ze hem gaat missen. Dat hij de beste opa was die ze heeft gehad. Ze verteld nog veel meer, over de leuke dingen die ze met opa deed. Samen winkelen en niets was te gek. Opa deed soms gekke dingen, ging dan op een paard zitten waar je geld in moest gooien en deed alsof hij een echte cowboy was. Op lange wandelingen door het bos vertelde ze hem haar kleine zorgen en opa luisterde en gaf haar raad, hij was er gewoon.

Als ze ergens heel erg mee zat, ging ze naar opa en hij luisterde en onvoorwaardelijk koos hij haar kant, luisterde hij naar haar en gaf haar goed raad.

Terwijl ze dit verteld huilt ze dikke tranen, omdat ze opa dit niet meer zeggen kan, Ze had dit zo graag aan hem verteld.

Nadat ze haar verhaal heeft gedaan, vraag ik haar of opa is begraven of dat hij gecremeerd is. Hij is gecremeerd en zijn as zal worden uitgestrooid in Oostenrijk op een berg waar hij graag was. Ik denk even na, dan doe ik haar een voorstel, ik vraag haar of het een idee is om een brief aan opa te schrijven waarin ze schrijft wat ze voelt, wat ze nog wil zeggen, waarom ze zo van hem houd etc.

Ze kijkt me aan met vragende ogen, ik zeg haar dan, als je je brief klaar hebt, gaan we hem samen verbranden, doen we hem in een potje en dan geef je de as van je brief mee aan die mensen die opa gaan uitstrooien zodat jouw as met opa mee gaat dan heeft opa jouw woorden toch bij zich.

Ze breekt open, een grote lach komt op haar gezicht, ze zegt dat ga ik doen.

Donderdag middag hebben we samen de brief in een pannetje gelegd, ze mocht hem zelf aansteken, de as hebben we opgevangen en samen in het potje gedaan. Ze heeft het as in haar tas gestopt als een kind zo blij, want ze heeft kunnen handelen, ze heeft toch voor haar gevoel opa kunnen zeggen wat ze wilde zeggen.

Er viel een last van haar schouders

Ik zeg het heel vaak, maar wat heb ik een gouden taak naast mijn baan als dramadocent, ik mag kinderen helpen die het even niet meer zien zitten. Dat is een mooi kado.