Deze regisseur weet altijd films te maken waarbij ik in tranen uitbarst.. ze zijn mooi, ontroerend, aangrijpend en bijna altijd op een waarheid gebaseerd, Met afgunst kan ik kijken naar deze twee mannen in deze film, de mannen die dus echt hebben bestaan, die zich opwerpen om de verloren zielen te redden en te helpen, de ene man heeft een opvang voor autistische kinderen die nergens meer terecht kunnen, hij vangt ze op met zoveel geduld en liefde.. prachtig, De ander heeft een opvang voor jongeren die dreigen op het slechte pad te komen. maar hij zet ze in om te helpen bij die andere man met de autistische kinderen.. het is prachtig.. hoe dit werkt.
De film, ik zat er in, baalde dat het pauze was, het was prachtig, tranen in mijn ogen.. voor een ieder die een echt goede film wil zien.. ga deze zien en hou deze regisseur in de gaten.. hij is al bekend maar ik vergeet altijd zijn naam.. net als een bepaalde britsche actrice, zij is steengoed speelt prachtige rollen in prachtige films.. maar haar naam ik weet het niet. moet ze maar een keer opschrijven lijkt me
kortom voor een ieder die met kinderen werkt, al dan niet in passend onderwijs, die werkt met kinderen die dreigen uit de maatschappij te worden verstoten.. ga deze film zien en zie wat je kan doen als je maar je armen en hart open durft te zetten, niet gaat voor het grote geld maar voor iets heel anders.... een absolute aanrader.
De film, ik zat er in, baalde dat het pauze was, het was prachtig, tranen in mijn ogen.. voor een ieder die een echt goede film wil zien.. ga deze zien en hou deze regisseur in de gaten.. hij is al bekend maar ik vergeet altijd zijn naam.. net als een bepaalde britsche actrice, zij is steengoed speelt prachtige rollen in prachtige films.. maar haar naam ik weet het niet. moet ze maar een keer opschrijven lijkt me
kortom voor een ieder die met kinderen werkt, al dan niet in passend onderwijs, die werkt met kinderen die dreigen uit de maatschappij te worden verstoten.. ga deze film zien en zie wat je kan doen als je maar je armen en hart open durft te zetten, niet gaat voor het grote geld maar voor iets heel anders.... een absolute aanrader.
recensie van de film:
Regie: Olivier Nakache, Éric Toledano | Cast:
Vincent Cassel (Bruno Haroche), Reda Kateb (Malik), Hélène Vincent
(Hélène), Bryan Mialoundama (Dylan), Benjamin Lesieur (Joseph) e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2019
De joodse Bruno en de islamitische Malik zijn beste vrienden. De één runt een opvang voor autistische kinderen en de ander een organisatie die probleemjongeren opleidt tot hulpverlener. Het succesvolle Franse regisseursduo Olivier Nakache en Éric Toledano (Intouchables) wilde een aantal jaar geleden al een documentaire aan het tweetal wijden, maar vond het verhaal te goed om niet te verfilmen.
De joodse Bruno en de islamitische Malik zijn beste vrienden. De één runt een opvang voor autistische kinderen en de ander een organisatie die probleemjongeren opleidt tot hulpverlener. Het succesvolle Franse regisseursduo Olivier Nakache en Éric Toledano (Intouchables) wilde een aantal jaar geleden al een documentaire aan het tweetal wijden, maar vond het verhaal te goed om niet te verfilmen.
Een
verward meisje rent wild door een drukke winkelstraat, een spoor van
omvallende terrastafels en toeterende auto's achter zich latend.
Resoluut wordt ze uiteindelijk in de houdgreep genomen en afgevoerd in
een busje. Wat we in de stormachtige openingsscène zien is een alledaags
tafereel voor Bruno Haroche, blijkt al gauw. Zijn organisatie 'Le
Silence des Justes' vangt autistische kinderen op die elders geen kans
meer krijgen. Zware gevallen, vaak gewelddadig.
Bruno heeft een samenwerkingsverband met zijn vriend/collega Malik, die kansarme jongeren opleidt om met autistische jongeren te werken. De organisatie moet roeien met de riemen die het heeft. Krap gehuisvest boven een falafeltent in hartje Parijs is het eigenlijk één grote chaos, die de geduldige Bruno bedekt met de mantel der liefde. Een privéleven heeft hij eigenlijk niet, laat staan een liefdesleven. En dan zitten er ook nog inspecteurs in zijn nek te hijgen die zijn onorthodoxe instelling het liefst zouden willen sluiten.
Regisseurs Nakache en Toledano vertellen hun film quasi-documentair. De handheldcamera zit de personages dicht op de huid, er werd op natuurgetrouwe locaties gefilmd en de autistische kinderen 'spelen' zichzelf. De band tussen de twee mannen is belangrijk, maar Bruno is het stralende middelpunt van de film. Vincent Cassel, een ster in het spelen van getroebleerde tot ronduit valse figuren, zet zijn personage zo sympathiek en levensecht neer dat de film je eigenlijk gelijk meesleept.
Je vergeeft het de makers daarom dat de soundtrack soms iets te opzichtig op de hartstreek mikt, of dat bepaalde elementen wel héél netjes aansluiten bij huidige politiekcorrecte tendensen. De film is vaak ook geestig, zoals de scènes met de langzaam ontdooiende stagiair Dylan, of het plotlijntje van de onverbeterlijke Joseph die het maar niet kan laten om aan de noodrem te trekken.
Hors Normes is een echte sociale, Franse film die gemarginaliseerden in het zonnetje wil zetten, vergelijkbaar met het eerder dit jaar verschenen Les Invisibles. De sociaal-realistische cinema van de gebroeders Dardenne is ook nooit ver weg, al schuwen Nakache en Toledano het sentiment duidelijk minder. De lach en de traan wisselen elkaar moeiteloos af in een film die het hart op de juiste plek heeft. Ongetwijfeld geen toeval dat de film zo vlak voor de feestdagen in première gaat.
Bruno heeft een samenwerkingsverband met zijn vriend/collega Malik, die kansarme jongeren opleidt om met autistische jongeren te werken. De organisatie moet roeien met de riemen die het heeft. Krap gehuisvest boven een falafeltent in hartje Parijs is het eigenlijk één grote chaos, die de geduldige Bruno bedekt met de mantel der liefde. Een privéleven heeft hij eigenlijk niet, laat staan een liefdesleven. En dan zitten er ook nog inspecteurs in zijn nek te hijgen die zijn onorthodoxe instelling het liefst zouden willen sluiten.
Regisseurs Nakache en Toledano vertellen hun film quasi-documentair. De handheldcamera zit de personages dicht op de huid, er werd op natuurgetrouwe locaties gefilmd en de autistische kinderen 'spelen' zichzelf. De band tussen de twee mannen is belangrijk, maar Bruno is het stralende middelpunt van de film. Vincent Cassel, een ster in het spelen van getroebleerde tot ronduit valse figuren, zet zijn personage zo sympathiek en levensecht neer dat de film je eigenlijk gelijk meesleept.
Je vergeeft het de makers daarom dat de soundtrack soms iets te opzichtig op de hartstreek mikt, of dat bepaalde elementen wel héél netjes aansluiten bij huidige politiekcorrecte tendensen. De film is vaak ook geestig, zoals de scènes met de langzaam ontdooiende stagiair Dylan, of het plotlijntje van de onverbeterlijke Joseph die het maar niet kan laten om aan de noodrem te trekken.
Hors Normes is een echte sociale, Franse film die gemarginaliseerden in het zonnetje wil zetten, vergelijkbaar met het eerder dit jaar verschenen Les Invisibles. De sociaal-realistische cinema van de gebroeders Dardenne is ook nooit ver weg, al schuwen Nakache en Toledano het sentiment duidelijk minder. De lach en de traan wisselen elkaar moeiteloos af in een film die het hart op de juiste plek heeft. Ongetwijfeld geen toeval dat de film zo vlak voor de feestdagen in première gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten