Vrijdagavond met vriendin Heleen vriendin Els en vriend Jaap naar de film geweest in het parkfilmhuis. Ik ben gek op naar de film gaan en sinds ik op aanraden van vriendin Els een lid ben, kan ik voor slechts 6,50 naar de film. Er draaien dan ook prachtige films in dit theater en altijd een beetje filmhuis achtige films. Ik hou ervan. De films die ik er zie zijn tot dusver alleen nog maar goede en mooie films en ik geniet enorm ervan. Het meest bijzondere is dat ik slechts 2 keer een film had die ik niet begreep maar dat mocht de pret niet drukken, het is altijd gezellig. Soms ga ik ook wel eens alleen, en zeg altijd leve de i-phone, je voelt je meteen minder alleen en de pauze overleef je zo ook heel gemakkelijk, omdat je er niets mee hoeft, je gaat lekker op je telefoon zitten te klooien en je drinkt je kopje thee en klaar.. heerlijk. Deze film gingen we eigenlijk op verzoek van vriend Jaap, omdat hij zo vreselijk veel houd van muziek, hij speelt zelf in een bandje en dus voor hem was dit een unieke film om te zien, zeker als je de stemmen hoort van deze geweldige vrouwen, hoe hun stemmen zijn gebruikt om anderen te laten doen alsof ze het zingen. een boekje open over een groots schandaal eigenlijk. Er zijn zangeressen bij die zo intens zingen dat het echt van uit hun ziel komt heerlijk.. Deze film weer een absolute aanrader.
recensie van de film:
Regie: Morgan Neville | Cast: Merry Clayton, Darlene Love, Bruce Springsteen, Mick Jagger, David Bowie, e.a. | Speelduur: 91 minuten | Jaar: 2013
“War, children, it’s just a shot away!” De indrukwekkende uithalen in Gimme Shelter van de Rolling Stones zijn misschien wel net zo duidend voor de plaat als de bekende gitaarmelodie. Iconisch voor de muziek uit de jaren zestig, en toch kunnen we er alleen namen als Mick Jagger en Keith Richards aan verbinden, terwijl het toch ook echt die dijk van een vrouwenstem is die het nummer naar een hoger niveau tilt. Nooit stond ze in de spotlights, deze Merry Clayton, net als haar collega’s in het vak. Met de documentaire 20 Feet from Stardom komt daar verandering in. Regisseur Morgan Neville laat achtergrondzangeressen aan het woord, en daar komen fascinerende verhalen uit naar voren.
Alleen al Claytons anekdote over hoe ze de Stones-klassieker inzong is de moeite waard om deze film te zien, over onbekende vrouwen met wereldberoemde stemmen. Te mooi om hier samen te vatten. Zou de zangeres haar verhaal een beetje aan proberen te dikken om meer erkenning te krijgen of de kijker meer te vermaken? Even lijkt het zo, maar wanneer Mick Jagger kort daarna aan het woord komt blijkt er geen woord te zijn gelogen van het wonderlijke relaas. Een muzieknummer dat al decennia zo bekend is, krijgt opeens een nieuwe laag.
En zo gaat dat met meer momenten in 20 Feet from Stardom, een heerlijke documentaire die een legendarisch muziektijdperk vanuit een nog onbelichte hoek laat zien. Tal van beroemde platen komen langs, waarvan sommige ook door dezelfde vrouwen blijken te zijn ingezongen. Neem bijvoorbeeld The Blossoms, een achtergrondgroep die veelvuldig werd ingezet omdat de zangeressen zich zo goed wisten aan te passen aan de sounds van verschillende artiesten.
Achtergrondzangeressen worden diep gewaardeerd binnen de muziekindustrie, blijkt uit interviews met uiteenlopende artiesten, maar hoe groot de successen ook zijn, zelf blijven ze buiten de aandacht. Soms is dat een bewuste keuze, omdat niet iedereen op zoek is naar faam. En soms zijn de verhalen tragischer, omdat er ook genoeg zangeressen zijn die ondanks een onmiskenbaar talent nooit op dat grote podium komen waar ze eigenlijk zouden willen zijn.
Met 20 Feet from Stardom richt Neville de schijnwerpers op een kant van de muziekwereld die al tientallen jaren in de donkere schaduw staat van de grootste namen uit de industrie. Het levert een opwindend en intrigerend beeld op, dat met name voor liefhebbers van muziek uit de jaren zestig, zeventig en tachtig een must is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten