een mooie plek

de ene kant, onderaan de andere kant en dit
was om en om

De verhuizing van mijn moeder heeft natuurlijk altijd gevolgen, de bloembak die mijn vader ooit heeft gemaakt, prachtig als je er van houd, prachtig als je ruimte hebt, prachtig als je een plek hebt waar je hem kwijt kan, prachtig als hij bij je meubels past. en op al die vragen was het antwoord een hartstochtelijk "NEE", het is triest als je weet hoeveel tijd hij daarin heeft gestoken, net als in een tafel voor in de kamer bij je bank, een prachtige houten vogel uitgesneden, dat is mooi. De tafel zal later ook voor de nodige ellende zorgen, want wat moeten we er mee, ik wil hem niet, min broer wil hem niet, en mijn neefje en nichtje denk ik ook niet. Kortom die tafel gaat ons nog heel wat kopzorgen bezorgen. De bloembak, vol met nepbloemen, dus heel licht en goed te tillen, was voor ons een gedoe om dat te regelen. Mijn moeder, slim en handig en doortastend als ze is op haar 80ste jaar, besloot al snel, dat wij deze bak niet willen en dus gaat hij naar de Heggerank, een verzorgingstehuis waar mijn vader ook is overleden. Daar hebben ze namelijk een afdeling voor  dementerende ouderen en die proberen ze een zo huiselijk mogelijke sfeer te geven, naast de schilderijen van Anton Piek, die mijn moeder ook wilde geven, was dit een prima ding om daar neer te zetten. Mijn moeder had gevraagd aan de verzorgers of ze de bak konden halen, maar helaas ging dat niet , ze kregen het niet voor elkaar. Kortom de aanhangwagen van een buurman, en buurman geregeld, ( ik heb het over mijn moeder nog steeds, die zo doortastend is) en ja hoor, moeder tilt met de buurman van 60 de bak in de aanhangwagen en brengt hem dan wel even zelf.. Ze draait haar hand daar niet voor om, terwijl het een tenger wijffie is, ze laat zich niet het kaas van het brood eten, en doet wat ze moet doen. De bloembak heeft ze keurig afgeleverd bij het verzorgingstehuis, en meteen toen ze ook nog even snel met de buurman had geregeld of hij even mee kon naar Leen Bakker om de kast die ze had gekocht te halen omdat die toch ook in elkaar moet worden gezet, dus die heeft zo ook nog even met de buurman naar boven gesjouwd, okey er is een lift maar ze doet dat wel even. Had ze alles klaar en geregeld zoals zij het wilde. Bij thuiskomst had het verzorgings tehuis  al gebeld, ze waren zo blij met de bloembak omdat deze zo mooi was en dat de mensen van de afdeling licht dementerend, hier zo van genoten en dat mijn moeder er altijd naar mag kijken. Ik moet dan vreselijk glimlachen en ben zo trots op haar , dat pittig wijfje dat dit toch maar even doet. Zo ook het verhaal van haar met haar klikgebit wat niet wilde lukken, na eindeloos veel heen en weer gedoe bij een tandarts, had ze het voor elkaar dat ze bij een andere tandarts mocht om het goed te krijgen. Mijn moeder is geen zeur, maar dit was heel  erg, het was namelijk zo dat ze ontstoken mond had, dat het niet paste, aan de lopende band vloog het gebit los en ze kon er niet mee eten. Kortom gewoon niet goed gelukt. Natuurlijk is een tandarts niet blij, als ze een goede praktijk hebben in hun beleving, en zon klacht komt van een oude vrouw, dus dat proberen ze te sussen en aan te pakken, en mijn moeder gaat best een stukje mee, totdat de maat vol is, hoe herkenbaar voor mij dat heb ik ook van haar. Nadat ze toestemming had van de verzekering dat ze een andere praktijk mocht hebben die haar een nieuw gebit mag aan meten en alles mag herstellen, moest ze van de oude praktijk waar het zo mis is gegaan alle papieren hebben om zo door te kunnen. Ze is een paar keer heel vriendelijk geweest met bellen, maar het ja is een vage ja, dus het blijft nee, en daar kan ze niet tegen ze doen niet wat ze zeggen. Kortom ze ging toch maar voor het eggie en ging ze langs. Ze stond bij de balie, en de wachtkamer was behoorlijk vol, dus zij vroeg heel aardig waar haar dossier bleef omdat ze overging naar een ander praktijk, de assistente zou het opzoeken, maar bleef zitten, Dus mijn moeder nog een keer heel vriendelijk dit vragen, maar weer hetzelfde antwoord, maar ze kreeg het niet. Mijn moeder bleef keurig staan voor de balie, met een groeiende rij achter haar, en ze week niet van haar plek. uit pure wanhoop heeft de assistente maar haar baas gebeld en die kwam aanlopen om met mijn moeder een gesprek aan te gaan in een kamertje apart, wat natuurlijk de tactiek is om de stoorzender te isoleren en dan maar hopen dat het over gaat. Dus mijn moeder mee een kamertje in, stom van de praktijk deze zat vlak bij de inmiddels toch wel volle wachtkamer. Mijn moeder, begint het gesprek over haar dossier over hoe slecht het is gegaan en dat ze niet tevreden is. De tandarts gaat hier natuurlijk tegen in, mijn moeder vraagt heel lief of hij iets harder kan praten ze is doof, en zij praat ook heel hard, en dat kan ze.. Dus die man praat heel hard en probeert haar op alle mogelijke manier onderuit te halen, maar mijn moeder komt steeds met nieuwe argumenten en klachten en verteld tevens hoe slecht het is geregeld etc, dat ze vind dat ze het dossier moet en dat ze nooit meer terug komt in deze praktijk, omdat ze beloven en niet doen. Dat ze dit niet netjes vind en dat ze zo een oude vrouw proberen af te schepen. Dit is geen reclame en noem maar op De tandarts blijft stug volhouden dat ze ongelijk heeft, maar uiteindelijk krijgt ze dan toch het dossier, want de tandarts denkt ook weg met die lastpak. Hij is blij dat hij haar in een apart kamertje heeft kunnen zetten zodat de andere patienten niets hoorden van het gesprek waarin hij toch wel akelige dingen heeft gezegd, dat ze zeurt etc. Bij het verlaten van het kamertje draait ze zich om bij de deur en zegt heel onschuldig, ach ben ik nou echt vergeten de deur  goed dicht te doen, ik hoop toch niet dat de rest van de wachtkamer alles heeft gehoord.. en dat had ze expres gedaan dat loeder. heerlijk vind ik dit, ik hou hier van.

Zij komt er wel en laat zich niet zomaar in de hoek zetten omdat ze 80 is.

 

 

(de andere kant)