Terwijl ik nog druk doende was met het bijkomen van de grote stap die ik had gedaan, namelijk een bundel uitgeven.. heel spannend een eerste bundel, kreeg ik een vraag van iemand uit de verpleging of ik de flarden die ik had geschreven na aan leiding van het dementeren van mijn tante, of ik die kon bundelen.
Zo ontstond meteen het idee om te proberen om een algemene bundel een thema bundel uit te brengen, wat ik tot dusver bijna nog steeds vol hou.
Tijdens het maken van deze bundel, Totdat haar wereld in de mist verdween, kreeg ik de vraag of ik voor het Wilhelminabos, flarden wilde aanleveren voor de glazen panelen die daar werden tentoongesteld. Voor het eerst in mijn leven werd ik gevraagd of ik iets wilde schrijven wat zou passen in het bos. Het bos bestond 5 jaar, en als extraatje wilden ze dit graag gaan vieren met iets speciaals. Daar werd ik dus voor gevraagd
(zie voor info over het Wilhelminabos de link www.wilhelminabos.nl)
sorry voor de overgang maar ik kreeg het niet goed, ook niet nadat ik het herschreven had
Na een voorbespreking, ben ik er op een zaterdag naar toe gereden, om te kijken wat ik voelde.
Het gesprek wat ik echter voerde met Karel van Koppen, de man die jaren het bos heeft geleid en de boomplantdag heeft georganiseerd, was zo inspirerend dat ik meteen toen hij weg was ben begonnen te schrijven, de flarden dansten als het ware uit mijn vingers. ( eigenlijk is hier ontstaan dat ik door soms met mensen te praten, hun verhalen hoor, soms hun verdriet voel, ik als ik thuis kom ineens kan gaan zitten te schrijven en dat de flarden ontstaan zonder dat ik het doorheb wat ik schrijf).
Het was echter zo bijzonder deze ervaring, ik had natuurlijk foto's gemaakt van de plek, ik heb er gelopen en kwam tot de ontdekking dat de flarden die ik had geschreven tijdens het voorgesprek precies goed waren, ze moesten er komen en er zijn. Dit kon niet anders.
Na contact met Karel hebben we besloten om deze 6 flarden te plaatsen op de plekken die ik had bedacht.
Tevens kreeg ik een uitnodiging van Karel om op de boomplantdag een aantal flarden voor te dragen, dit leverde een kort stukje op in een krant in Alphen, erg leuk natuurlijk die aandacht.
Er werden nog meer flarden van mijn site gehaald die op postkaarten werden gedrukt, die de bezoekers mee kregen naar huis als blijvende herinnering. Tevens werd overal mijn site vermeld en natuurlijk mijn naam.
Het was indrukwekkend, het daar zijn, het verdriet te voelen van de mensen die er komen, mee te mogen doen aan iets wat zoveel troost bied aan mensen die iemand hebben verloren.
(later komt hier nog meer over)
Intussen lag mijn bundel over dementie bij de drukker, weer door mezelf gemaakt en nog geen correctie gehad, maar dat mocht de pret niet drukken.
Deze bundel was mij dierbaar omdat op de voorkant een foto staat van mijn oma van mijn moeders kant en dat de flarden gaan over mijn lievelings-tante van mijn vaders kant
kortom weer een pareltje waar vrienden van mij op reageerden dat ze er zo door geraakt zijn, dat het ze zo diep raakt deze bundel omdat het zo echt is en zo mooi geschreven is.
(Vriendin Ankie zegt altijd nog, Die bundel, mistige flarden, is me zo dierbaar omdat ik het proces van mijn moeder er zo in herken)
gaan we uit
gaan we uit?
Waar gaan we heen dan?
Hoe moet ik er komen?
Wie gaan er allemaal mee dan?
Wat moet ik aan trekken?
Hoe is het weer?
Duizend keer
Dezelfde vragen
Telkens weer
Dit al weken lang
Het uitje
Waar mijn,
Verloren in het verleden,
tante
Zo naar verlang
Het servet
in groot formaat
Uit eten
Eerst nog
Even oefenen
Met mes en vork
Mede omdat we
Inmiddels weten
Dat ze nogal
Eens morst
Haar mooiste kleren aan
Samen in de auto
Naar het restaurant gegaan
Gezeten aan de tafel
Pakt ze het servet
Wil het om haar
Nek heen knopen
Zodat ze netjes blijven zal
De hele tafel in rep en roer
Ze pakte het tafellaken
Ze versmeerde op die manier
De hele boel
zo kon het
ook
ze had het
eenvoudig
bedacht
hoe ze het
zou kunnen doen
vluchten uit
het tehuis
waarin ze
geen vrede vond
ze bond
haar lakens
aan elkaar
zoals ze dat zo
in films doen
ze opende het raam
wierp haar
meters lange
vluchtkoord uit
klom uit het raam
om te ontdekken
dat ze
meteen
met beide benen
op de grond
kwam te staan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten