afgelopen dinsdag naar deze film geweest met Paulien, nadat we heerlijk hadden gegeten bij haar, zijn we samen naar de bios gegaan. We zaten riant op de achterste rij in een bijna lege zaal.. De film had geen pauze.. daar hadden we niet op gerekend maar wat een prachtige film over een tragisch leven van een gigantische ster.. En absolute aanrader deze film..
recensie van de film:
Regie: Sam Taylor-Johnson | 122 minuten | biografie, drama | Acteurs: Marisa Abela, Eddie Marsan, Lesley Manville, Juliet Cowan, Bronson Webb, Harley Bird, Ansu Kabia, Matilda Thorpe, Pierre Bergman, Sam Buchanan, Jack O’Connell, Colin Mace, Michael S. Siegel, Tim Treloar
Wat rest er nog van het verhaal van Amy Winehouse dat niet al verteld is? Zeker na de schitterende documentaire ‘Amy’. Het tumultueuze, korte leven van de begaafde zangeres is ongetwijfeld de revue gepasseerd, niet alleen in de jaren na haar dood, maar ook zeker in de roddelbladen en online. Echter, al het drama rondom het drugs- en alcoholmisbruik, de dronken optredens, haar slordige paparazzi-foto’s en het giftige huwelijk dat haar uiteindelijk het leven kostte, waren nooit het verhaal. Ze overschaduwden nooit haar enorme talent; hoewel ze altijd terecht geassocieerd zal worden met haar persoonlijke drama’s, komt haar stem onmiddellijk door als je haar naam zegt. Valerie, Rehab, die nummers zullen nooit uit je hoofd verdwijnen.
‘Back to Black’, geregisseerd door Sam Taylor-Johnson, is de eerste narratieve biopic over Amy Winehouse en is een ontroerende portrettering van een vrouw die door demonen wordt geplaagd en haar angsten weet uit te drukken in kunst. Amy (Marisa Abela) is een tiener in Noord-Londen die in het begin van de jaren 2000 haar kost verdient met optredens in clubs. Haar oma Cynthia (Lesley Manville) is haar alles. Ze omarmt haar als haar stijlicoon en laat zich inspireren door haar jaren 50-esthetiek en -smaak, die ook muzikale invloeden zoals jazz- en blues-artiest Dinah Washington omvat. Na het tekenen bij een manager volgt al snel een platencontract en verschijnt de naam Amy Winehouse op de zijkant van de Londense stadsbussen. Maar toch besluit ze een pauze te nemen, zo vlak voordat ze zich weer in de studio moest storten, om even het leven te laten leiden. Tijdens een avondje in de pub ontmoet ze Blake, een videoproductieassistent gespeeld door een briljante Jack O’Connell, en hij stelt haar voor aan de Shangri-Las. Er is meteen een opvallende chemie tussen hen. Amy kan Blake maar niet uit haar hoofd krijgen, en die nacht markeert het begin van een wervelende en giftige romance, doordrenkt van een obsessieve connectie.
Marisa Abela’s vertolking van Winehouse wordt gekenmerkt door haar subtiele briljantie, een herinnering aan dat de zangeres nog maar een tiener was toen ze haar professionele reis begon. Hoewel Abela’s stem kritiek heeft ontvangen vanwege haar vermeende zwakte in vergelijking met Winehouse’s krachtige vocalen, die door de hele film heen te horen zijn, lijkt ze verre van plankenkoorts te hebben en zet ze een kwetsbare en barmhartige prestatie neer. Bovendien, zou de impact van Amy Winehouse zo groot zijn geweest als haar stem nu zo makkelijk te imiteren zou zijn? Precies. Abela lijkt er duidelijk niet op uit te zijn om een exacte kopie van de ster te worden, maar eerder om de essentie van het privéleven van Amy vast te leggen, dat steeds meer verdween naarmate haar verduivelde gedachtes haar verder definieerden.
Één van de meest verrassende en verfrissende aspecten van ‘Back to Black’ is de rol van Jack O’Connell als Blake Fielder-Civil, de ex-man van Winehouse die lange tijd werd bestempeld als de grote invloed op haar ondergang. Je kunt de aantrekkingskracht van Winehouse op de ster van ‘Skins’ en ‘Unbroken’ begrijpen, zeker als hij zich uiteindelijk bewust wordt van hun ongezonde en afhankelijke relatie. Hoewel O’Connells gedrag als Fielder-Civil niet wordt goedgepraat, geeft ‘Back to Black’ hem meer genade dan de meeste fans deden. Hij wordt neergezet als een jonge en brutale, maar welwillende bloke, wiens regelmatige drugsgebruik hem totaal ongeschikt maakt om een relatie aan te gaan met iemand die zo kwetsbaar is – maar wel een sterke wil heeft – als Winehouse.
Hoewel ‘Back to Black’ niet zo onbesuisd is als andere recente muzikale biopics, zoals ‘Bohemian Rhapsody’, straalt het toch een liefdevolle houding uit ten opzichte van de hoofdpersonage. Ondanks dat het persoonlijke verdriet van Winehouse op het witte doek wordt vertoond als een scherpe herinnering aan de manier waarop de maatschappij en met name de media jonge vrouwen behandelen, blijft het geen makkelijk optreden om naar te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten