Toen ik de trailer van deze film zag dacht ik die wil ik zien, mede omdat het verhaal me boeide. Helaas waren de dagen dat deze film draaide juist de dagen dat ik niet kon. Gelukkig draaide deze film nog een avond en kon ik er toch heen. Tot aan de pauze is de film al erg onderhoudend, vind het nog geen hoogvlieger maar dat kan nog komen. De film is prachtig, mooie beelden, en ik blijf het geen hoogvlieger vinden, maar vind het wel heel bijzonder, zeker nadat ik ontdekt had dat dit een waargebeurd verhaal is...
Maar ook als ik zie hoe men de kinderen al heel jong indoctrineert, hoe ze worden gehersenspoeld. eng, akelig en vooral ook onbegrijpelijk dat men dat deed en wie weet nog doet. maar ook de vernedering die ze ondergaan, bij een fout moest Edgardo eerst de grond kussen en daarna met zijn tong drie kruistekens op de vloer tekenen.. zo erg. bah maar ook als je ziet hoe bang met was voor de Paus en de kerk.. ik vond het in dat op zicht een eyeopener maar ook werd ik er boos en verdrietig van...
Geen hoogvlieger maar wel een aanrader
recensie van de film:
Regie: Marco Bellocchio | Scenario: Marco Bellocchio, Susanna Nicchiarelli, Edoardo Albinati | Cast:
Leonardo Maltese (Edgardo Mortara, volwassene), Enea Sala (Edgardo
Mortara, kind), Paolo Pierobon (Papa Pio IX), Fausto Russo Alesi
(Salomone Mortara), Barbara Ronchi (Marianna Padovani Mortara), Fabrizio
Gifuni (Pier Gaetano Feletti), e.a. | Speelduur: 134 minuten | Jaar: 2023
Rapito
verhaalt over een schandaal halverwege de negentiende eeuw dat in de
vergetelheid raakte. Op last van de pauselijke autoriteiten in Bologna
moet de zesjarige Edgardo Mortara weg bij zijn Joodse familie, omdat hij
als baby zou zijn gedoopt. Paus Pius IX ontfermt zich over hem terwijl
de ouders proberen het kind terug te krijgen en internationaal de druk
oploopt. Deze staatsontvoering vindt raakvlakken met een roerig Italië
ten tijde van de Risorgimento, waarin de politieke macht van het
Vaticaan ten einde liep.
Dit historische verhaal rondom een beroemde doch vergeten zaak voltrekt zich in een omgeving die aanvoelt als een facsimile van de negentiende eeuw. Het verschrikkelijke dossier van Edgardo kent kale en brandschone ruimtes als plaats van delict. De personages lopen rond in historisch correcte kledij, maar de hoeden lijken zo zonder rafelranden net uit de kledingzaak te komen. In het begin vindt Edgardo een schelp die zo perfect in het zand is gelegd dat het geen toeval kan zijn, een voorbeeld van hoe kunstmatig Rapito overkomt.
De fantasiescènes vallen uit de toon met het politiek doordesemde drama. Simplistisch toont de film hoe Edgardo zich steeds meer aangetrokken voelt tot het christendom door hem Jezus tegen het lijf te laten lopen. De angsten van de paus krijgen via een nachtmerrie net zo'n suffe benadering. Ook de conclusie bevat tegenstrijdigheden, wanneer de jongvolwassen Edgardo compleet anders reageert op twee verschillende sterfgevallen onder zijn dierbaren.
Toch zitten in het labiele script van oudgediende regisseur Marco Bellocchio soms krachtige momenten opgesloten, ondanks de onzorgvuldige opbouw. Vader Salomone's pijn voelt bij een bezoek aan zijn zoon onderhuids, een verdriet dat keihard indaalt wanneer de eigengereide moeder Marianna na heftig protesteren daarna ook Edgardo mag zien. Op zulke momenten neemt de handcamera vakkundig de gezichten vol wanhoop op.
Maar de overdaad in die momenten maakt de film onevenwichtig. Na het neerzetten van Pius IX als antisemitisch monster met aandacht voor zijn door speeksel omgeven gebit, komen de pogingen zijn personage van tragiek te voorzien vreemd over. Scènes gaan snel in crescendo onder begeleiding van snerpende snaren à la Bernard Herrmann (Psycho), iets wat vaker potsierlijk werkt dan krachtig. Het steekt merkwaardig af tegen de stukjes historische duiding die in grote rode letters tussendoor verschijnen. Rapito grossiert dan ook meer in bombast dan in het doeltreffend vertellen van vergeten tragiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten