Ooit gezien bij de Slimste mens, daarna een voorstelling in Gouda met in mijn achterhoofd het idee hij moet nog meer groeien.. daarna met vriend Marco naar Beperkt houdbaar en daar besloten we om om die voorstelling ook te bezoeken in Leiden, en nu dus de solo voorstelling van Andries. Hij begint behoorlijk in Nederland door te breken, van heel erg onbekend naar iets bekend, maar nu zit hij onder andere in Beat the Champions al zit zijn haar daar heel raar, het lijkt het kapsel uit een boek van Suske en Wiske.. ik zag dit ook bij Ik hou van Holland maar ik ontdek ook dat hij een heel wat in zijn mars heeft.. dus ik was zeer benieuwd naar zijn nieuwe show mede omdat de recensies zeer positief zijn.
Wat een mooie en boeiende voorstelling was dit, hij was af, de vorige solo show die ik van hem zag was niet af, die was naar mijn gevoel gewoon hap snap in elkaar gezet.
Toch merk je dat hij wel soms zoekende is naar wat wel en niet kan. terwijl een cabaretier juist moet balanceren op de rand van net wel net niet. en dat doet hij ergens heel vakkundig.
Wel is het jammer dat hij de beginners fout, of het is een fout in de regie pauzes inlast voor applaus of een lach en als dat niet komt dan krijg je te horen, okey dit slaat hier niet aan, etc.. dat kan soms voor ongemakkelijke momenten zorgen op het podium
Toch is Andries het sterkst in zijn improvisaties, hij weet dan de boel op scherp te zetten, maakt prachtige liedjes etc. kortom het kader was mooi om hem te begrijpen wat er gespeeld heeft, het verhaal van het hartje van papier met mama erop, op de keukenkast over de plek waar zijn stiefvader een nokia naar zijn moeder gooide, getuigd van dat er veel verborgen leed zit die we niet zien bij kinderen..
Een voorstelling die een aanrader is, om ook eens bij stil te staan wat je niet ziet....
recensie van de voorstelling:
Door de bekende sprookjes (en voor de liefhebber ook door de teksten van Hans Dorrestijn) hebben de stiefvader en stiefmoeder als opvoeders een behoorlijk negatief imago gekregen. Door de verhalen van Andries Tunru over ‘de vriend van zijn moeder’ in zijn sterke voorstelling Marmer wordt dat beeld zeker niet positief bijgesteld.
Bij Andries Tunru thuis in Culemborg – vier kinderen, moeder en haar vriend, de stiefvader – werd aan het eind van de dag de rekening opgemaakt van het Pluimenspel. Ieder kind was de dag begonnen met tien pluimen. Voor elke goede daad kreeg je er een pluim bij, voor elke misstap ging er een af. Bij voorbeeldig gedrag kon dat wel oplopen tot vijftien pluimen en kon de gelukkige aangeven wat er de volgende dag werd gegeten.
Andries eindigde meestal boven de streep en dat liet hij de ‘netto negatieve kinderen’ triomfantelijk merken. Tsja, dat systeem klinkt misschien zo gek nog niet, maar de kinderen waren dus wel de hele dag enigszins verkrampt bezig met de stand van zaken. Tunru vertelt geen angstaanjagend verhaal over geweld, maar zijn stiefvader hield het gezin wel in een beknellende wurggreep. Deze narcistische, onberekenbare, borderliner met smetvrees sloeg niet. Tunru: ‘De blauwe plekken zitten van binnen.’
Toen hij na zes jaar wegliep was de opluchting bij de kinderen én de moeder groot. Toch kunnen we die man dankbaar zijn, want de jonge Andries had zich staande gehouden door middel van humor, hij redde zich improviserend uit netelige situaties. Met andere woorden: zonder die naarling geen goede cabaretier Tunru.
Uit bovenstaande zou kunnen worden afgeleid dat Marmer een zwaar therapeutisch programma is. Allerminst. Het vleugje dramatiek blijft weliswaar de hele avond rondzweven, maar het licht en de luchtigheid waarmee Tunru zijn programma lardeert brengen Marmer perfect in balans.
De drie introstukjes zijn om te smullen: eerst een lieflijk huiselijk tafereel, dan heel grappig uitleggen dat zijn Indische uiterlijk geen basis vormt voor zijn cabaretmateriaal: ‘Ik zie er wel Aziatisch uit, maar ik ben niet praktiserend.’ Het openingsdriesluik wordt besloten met het geestig en dodelijk afslachten van het fascistoïde Tweede Kamerlid dat bij weldenkende mensen een ernstige vorm van allergie veroorzaakt: Gideon van Meijeren van Forum voor Democratie.
En zo dartelt Tunru door de avond. Hij vertoont zijn improvisatiekunstje in liedjes na gesprekjes met wat bezoekers (waarbij hij heel slim hennep op Nieuw Vennep laat rijmen) en haalt wat makkelijke grappen uit het tv-programma Een huis vol. Maar waar het werkelijk om draait is de vraag: hoe zal het zijn als hij straks kinderen krijgt? Tunru gaat binnenkort trouwen, heeft een huis gekocht (‘Van jullie geld..’) en dan komt de kindervraag. Maar hoe zal hij zich dan gedragen? Is hij er wel geschikt voor of heeft hij onbewust toch wat van die nare eigenschappen van mijn stiefvader meegekregen? Blijft de herinnering aan Culemborg (oh, wat een mooi lied heeft hij daarover gemaakt) doorwerken?
Zonder overdreven emotioneel en dramatisch te worden smijt Tunru een vraag op tafel die werkelijk van levensbelang kan zijn. Heel indrukwekkend. Wat deze recensent betreft, mag Tunru zeker de komende tien dagen bepalen wat er wordt gegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten