Ruth en Alex (film)

 

Nadat ik heerlijk had gegeten bij Ajaz en Heleen, zijn we naar de film gegaan waar vriendinnen Els en Stella al op ons stonden te wachten. Het eten was heerlijk en bijzonder, helaas was de film een film wat voortkabbelt, ondanks dat de inleider zei dat men erg enthousiast was over deze film.. moet ik helaas zeggen dat hij mij behoorlijk tegenviel. Hij is onderhouden. De voorstukjes in de trailer beloofde iets erg boeiends maar daarin zaten dus juist de grappen die inderdaad ook in de film zaten, zonder toevoegingen van andere grappen. Maar met elkaar was het wel een geweldige leuke dag

recensie van de film:

 Regie: Richard Loncraine | Cast: Diane Keaton (Ruth), Morgen Freeman (Alex), Cynthia Nixon (Lily), e.a. | Speelduur: 92 minuten | Jaar: 2014

Het fenomeen van veryupping en de opmars van de hipsters is niet alleen een feit in de grote steden van Nederland of Europa, maar ook New York heeft er mee te maken. Planologen en sociologen stellen nu juist dat de komst van hippe koffietentjes een teken is dat het een buurt goed vergaat. Voor de seniore Alex is Brooklyn niet meer wat het was toen hij daar decennia geleden en vers getrouwd naartoe verhuisde. Brooklyn was eens het mekka voor alle New Yorkers die Manhattan niet konden betalen, maar de wijk aan de overzijde van de Hudson is inmiddels haast nog onbetaalbaarder geworden. Hét doorslaggevende signaal voor Alex om zijn biezen te pakken is de komst van een Apple Store. Dat is het teken dat de yuppen en hipsters het gewonnen hebben van de 'oorspronkelijke' bewoners.

Aan het voor zunige Hollandse begrippen peperdure appartement bewaren Alex en zijn vrouw Ruth warme herinneringen. Het stel is altijd kinderloos gebleven, maar toen Alex zijn bruid over de drempel tilde, hadden hij en zijn vrouw al heel wat te verduren gehad. Een gemengd huwelijk zorgde voor onbegrip en ophef in met name Ruths familie. In de schaarse flashbacks van het lichtvoetige sympathieke drama van Wimbledon-regisseur Richard Loncraine krijgen we slechts flarden van het verleden van de twee titelfiguren te zien. Hoe Alex een onzeker bestaan als kunstenaar opbouwt en het appartement met het geweldige uitzicht als belangrijkste inspiratieplek liet gelden. Hoe hij Ruth het hof maakte toen zij door Alex als naaktmodel werd ingezet. Het verleden grijpt in op beslissingen van het heden, al moeten we dit vooral opmaken uit nostalgische en melancholische uitlatingen tijdens het hier en nu.

In het buitenland bracht de Britse Loncraine zijn Brooklyn-drama met Diane Keaton en Morgan Freeman uit onder de titel 5 Flights Up. Nog belangrijker dan de veranderende atmosfeer van de New Yorkse wijk is namelijk de flinke klim die Alex dagelijks moet maken om in zijn appartement te geraken. Ook hun fragiele hondje trekt de vijf trappen steeds minder goed. Hun nichtje is een hyperactieve makelaar en stort zich vol overgave op de verkoop van de woning. Zelfs een variatie op de truc met de warme appeltaart wordt uit de kast gehaald om de dure woning aan een nieuwe eigenaar te helpen. De belangstellenden zijn in diverse groepen in te delen, van nieuwsgierige aagjes die niet van plan zijn een bod te doen, tot verwende potentiële kopers die zo'n beetje elke muur willen slopen en de indeling compleet willen veranderen. Leuk aapjes kijken en analyseren, maar het is weinig meer dan amusant.

Zowel wat betreft thematiek als genre hinkt het kabbelende Ruth & Alex op meerdere gedachten. Door de gebrekkige links met het verleden komt het drama vlak over, vooral nadat het stel besluit zelf op huizenjacht te gaan wint de voorspelbaarheid het van de karakterontwikkeling. Zodra Sex and the City-ster Cynthia Nixon ten tonele verschijnt overheerst haar gedrag, vooral als ze aan het telefonisch onderhandelen slaat. Keaton en Freeman delven dan het onderspit, mede ook doordat hun personages weinig uitgesproken zijn. Maar Ruth & Alex mist bovenal richting. Er moet een zieke hond aan te pas komen om de vastgeroeste maar vertrouwde energie tussen de echtlieden en hun vermogen om mee te gaan met veranderingen vorm te geven. Loncraine en het oorspronkelijke boek van Jill Clement hadden het beter bij de intrinsieke beweegredenen en verlangens van de vijfenzestigplussers kunnen houden, in plaats van deze vorm te geven door middel van externe factoren en stoorzenders zoals een zieke viervoeter of een schreeuwerig familielid.